ErotischeVerhalen.com: Een Groot Schrijver door Boris Boefje

Waarschuwing: dit verhaal bevat erotische elementen en kan dus schokkend zijn voor argeloze lezers. Gelieve geen etenswaren te nuttigen tijdens het lezen. Minimum leeftijd: 18 Veel leesplezier toegewenst! Mathilde. Een Groot schrijver Ramazan bleef schrijven. Ondanks alle tegenslag ging hij door met wat hij het liefst wilde: schrijver worden. Gedichten. Essays voor het universiteitsblad en zijn grootste droom, het voltooien van zijn roman 'Asfaltbeton'. Schrijven zat hem in het bloed. Dat liet hij graag blijken aan iedereen waarmee hij in contact kwam. Het gaf hem status. Op elke kaart die hij schreef (en hij stuurde er veel) stond wel een gedicht van zijn hand. "De dagen die nog komen, zijn vervuld met leegte, de ruimte biedt verschoning, van hetgeen ons bond, en in een verre wereld, zijn wij samen en vullen wij de leegte, met onze liefde, ruimhartig, onvoorwaardelijk en zonder voorbehoud" Hij was er vol van. Zijn eigen gedichten raakten hem, en keer op keer las hij ze met een zelfgenoegzaamheid die een enge gelijkenis vertoonde met die van bijvoorbeeld Saddam Hoessein of Gerard Reve, met het verschil dat laatstgenoemde nog een raak gevoel voor humor had. Zo niet Ramazan. Eens had hij twee weken ziek op bed gelegen, omdat zijn artikel in Propria Cura een lawine van kritiek over zich had gekregen. Het feit dat hij om die reden een grote groep fervente aanhangers had gekregen, die hem bewonderden en vereerden, bood hem geen troost. Hij wilde de beste zijn. Hij wás de beste en Iedereen moest dat vinden. Hij was De Schrijver en hij duldde niemand boven zich. Andere schrijvers waren inferieur, hadden geen inhoud, geen gevoel, geen stijl. Hij voelde zich niet begrepen en zond vaak onder een andere naam lovende kritieken over zijn artikelen naar de redacties. Het kon hem tot razernij drijven wanneer zijn brieven niet werden geplaatst en er in plaats van zijn juweeltjes lelijke schrijfsels verschenen met een wat kritische inhoud over zijn geesteskinderen. Zijn ego was groot. Zo groot zelfs dat hij zich onkreukbaar achtte. Hij hoorde niet het gegiechel wanneer hij op een kaart voor een zieke zijn naam altijd groot schreef, in het midden zodat iedereen gedwongen werd zijn naam in het klein rondom hem te schrijven. Hij zag niet dat de schare vrouwelijke fans hem vereerden vanuit de verkeerde motieven. Misschien omdat ze zelf ook droomden van een schrijversbestaan, of omdat ze hem een bijzonder sterke persoonlijkheid vonden, een eigenschap die ze zelf misten. Of het waren die vrouwen die altijd maar weer op de verkeerde mannen vielen en later bij een bloeiend corps beroepspsychologen tot de ontdekking komen dat ze hun vader zochten die hen had verwaarloosd en die ze altijd al hadden willen behagen. Ze vielen voor hem en hij zag alleen de naakte lijven in zijn bed die hem alle vrijheid gaven om zijn ego nog verder omhoog te neuken. Echte vrienden had hij niet en er was er slechts één die voor die titel in aanmerking kon komen. Annelie. Op feestjes altijd de ongekroonde koningin van de aanwezigheid. Haar verschijning bleef nooit onopgemerkt en in zekere zin was ze een bedreiging voor Ramazan. Zij was een vrouw die op geheel natuurlijke wijze aandacht wist te krijgen. Een lege dansvloer had een magnetische werking op haar en als ze danste leek het of het licht speciaal voor haar ontworpen was en of de volumeknop die de gesprekken stuurde, naar beneden werd gedraaid. De overmoedige Adonissen die het waagden om de dansvloer met haar te willen delen, dropen altijd gedesillusioneerd af, als ze haar aandacht niet kregen. Ze danste alleen, en als ze met hen danste, dan kregen ze na twee minuten het gevoel dat ze door haar werden gebruikt zoals een libelle die rond een lisdodde zweeft en deze vervolgens geheel onverwacht laat voor wat hij is. De mannen waar ze wel iets mee had, waren volgens Ramazan niet meer dan paria's. Vereenzaamde politicologen, mannen met een verkeerde inhoud, verliezers, mannen die nooit de top zouden halen, nooit zo hoog op de ladder van verering zouden kunnen klimmen als hij, Ramzan de grote schrijver, die het in zijn pseudoniem waaronder hij publiceerde besloten zag liggen. Ramazan Akbar. De Grote. De Hoogste. Ramzan is Groot, zijn naam worde geheiligd. Het dreef hem tot razernij dat hij zijn mooie vriendin nooit had mogen behagen. Hij had slechts haar borsten mogen bewonderen. Op de avond na de crematie van een geliefd docent (door haar, niet door hem, want hij haatte de man die het had gedurfd hem aan te spreken op een badinerende

Een Groot Schrijver (vm:humor/parodie, 3104 words)
Auteur: Boris Boefje	Toegevoegd: Apr 08 2001	Kijkers/Lezers: 8262/5049 [61%]	Waardering (verhaal): 8.00 (2 stemmen)
Een beetje humor kan geen kwaad. Een schrijver wordt gekroond. Lees en huiver!