ErotischeVerhalen.com: Een Groot Schrijver door Boris Boefje

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal toon en die hem ongezouten kritiek had durven geven op een wonderschone parel van zijn hand), toen had hij haar op een moment van zwakte betrapt. Ze zocht troost bij hem en samen dronken ze troostende wijn, die haar inderdaad deed beseffen dat alles slechts relatief was, maar die bij hem slechts de sluizen van zijn libido opende, hetgeen hij beleefde als Het Relativerende Van Het Leven Waarmee Alles Op Zijn Plaats Valt. En als er een moment was geweest waarop hij zijn alles verzoenende liefde aan haar had kunnen geven, dan was het wel op dit moment. Hij was de Troost. De Schenker. En in het gesprek dat ze hadden, over hoe ze haar beste orgasmen had gedeeld met de overledene en vrijmoedig sprak over de kunst van minetten, had ze geheel onverwacht zijn mening gevraagd over haar borsten, waarover ze altijd een verborgen onzekerheid had gevoeld. Een onzekerheid die ze nu dacht te kunnen relativeren, met in haar hoofd de gedachte dat niets meer belangrijk zou zijn, na deze vreselijke dag. Ramazan was trots geweest en de boodschap die in haar worden lag ('troost mij'), was langs hem heen gegleden. Hij zag slechts de twee borsten die hij zo begeerde en die altijd voor hem verborgen leken te blijven. Hij dichte haar borsten verering toe. "Jouw borsten zijn de enige op aarde die het predikaat hemels verdienen en ze huizen bij de vrouw die koningin is van het verlangen. Ze roepen om mijn aanraking. Wij zijn slechts beesten, verheven tot God en Godin, die door de kunst van de liefde zijn uitverkoren om Haar te eren en lief te hebben." Hij had niet gezien dat ze haar ogen minachting voor zijn woorden hadden getoond, hij had slechts oog gehad voor haar fraaie welvingen. Op zijn vervelend kwetterige toon had hij haar vervolgens uit de broek willen praten. Dat het niet gelukt was weet hij op dat moment aan de dode, die hij postuum nogmaals verwenste. Moge de ongelukkige branden in hel. Zoals het een schrijver betaamt, Ramazan trok zich niets aan van alle kritieken. Het sterkte hem eerder in zijn geloof dat de gehele mensheid minderwaardig was aan hem. Het ontging hem dat er spottend over hem werd gesproken op de faculteit, maar ook daarbuiten. Als schrijver kun je daar je voordeel mee doen. Als schrijver heb je geen vrienden nodig, ze hinderen slechts de ontwikkeling en een scribent met aanzien kan slechts diep vallen. Ramazan Akbar. Op de universiteit heette hij in de wandelgangen 'Ram Me Dan Asbak' en er werd gelachen om zijn verschijning. Teleurgestelde meisjes vertelden hun verhaal en het formaat van zijn penis was aanleiding tot stiekem gegniffel evenals de omvang van zijn buik die hem de zoveelste bijnaam opleverde, Ramazan Afdak. Het woeste hangbuikzwijn. Het ontging ook Annelie niet, dat hij steeds vervelender werd en steeds weer trachtte ze hem dit duidelijk te maken. Maar had hij vroeger nog naar haar geluisterd, na de afwijzing die hij had ervaren, was ook Annelie verworden tot deel van de Breinloze Massa die hem niet wilde begrijpen. Nog steeds waren er grietjes die hem heimelijk opzochten en die hem zonder enige bedenking pijpten en die zich in de mond lieten spuiten door hun God. Ze voelden haarfijn aan dat het voor hen een eer was om zijn zaad te mogen proeven, om zijn soms ongewassen piemel te mogen schoonlikken, om zijn aars te likken als hij dat wilde. En als ze weerstand boden wanneer hij hen in hun bruine putje wilde enteren, dan mochten ze opduvelen van de Schenker. De verhalen die Annelie aanhoorde vervulden haar aanvankelijk nog met enig medelijden. Voor Hem, wel te verstaan. Maar meer en meer, voelde ze de weerstand tegen zijn gedrag toenemen. En ze nam een besluit waarvan ze niet wist of het goed was en of ze zichzelf daarna nog wel recht in de spiegel durfde te bekijken. Het zou het einde van haar dunne vriendschap met de grote R betekenen, daarvan was ze zeker. Maar de beste man verdiende een lesje. De neukende Schrijver, de Godheid, De man, het beest, hij moest met beide benen op de grond worden gezet. Haar plan was even simpel als doortrapt en ook zij voelde nu hoe heerlijk het was om macht te hebben en ze voelde de Zaligheid over zich komen toen ze zich bedacht hoe ze de Breinloze zou vernederen, misschien wel zou kwetsen en pijn zou doen. Ze was resoluut en bekeek zichzelf uitgebreid in de spiegel. Dit waren de borsten waar Ramazan aanspraak op meende te maken. Hij zou ze krijgen. Dit was de buik waar hij zijn hoofd op zou mogen laten rusten. Maar haar grootste Begeerlijkheid zou hij niet mogen bezitten en opstandig schoor ze al haar schaamhaar weg, zodat het was alsof ze een meisjeskut had en met een Sardonische grijns bekeek ze haar slit en voelde hoe de opwinding zich van haar meester maakte die haar deed lispelen: "Vuile klootzak, etterbuil, smerige pleurishond die je bent" Het stemde haar tevreden en ze kleedde zich hoerig, zodat het hem direct duidelijk zou worden waarvoor ze kwam en zodoende lastige vragen zou doen verstommen. Hij was al met een meisje toen ze bij hem kwam. Het grietje lag op zijn bed en keek angstig naar haar verschijning. Op de grond lag een glanzende komkommer die hij snel onder het bed schopte maar die haar niet was ontgaan. Ramazan moet verbijsterd zijn geweest door de verschijning van Annelie, maar hij liet niets blijken. Slechts met een grote grijns liet hij haar binnen. Hij keek even met een gezicht vol meelij naar het meisje dat hij zo heerlijk had bewerkt met een verse komkommer en die nu klaar was om hem lekker af te zuigen, maar die nu teveel was geworden. Zijn blik veranderde en hij zei haar dat ze de volgende avond maar moest terugkomen om verder 'te spelen'. Annelie bekeek het tafereel en voelde de walging toenemen toen ze het slipje van de meid zag liggen dat al zeker drie dagen aan haar kont had gezeten. Het kruis stond stijf van het opgedroogde vocht en daar waar het ding tussen haar billen geklemd had gezeten stond een opstaand randje bekleed met een randje huidschraapsel en ongetwijfeld een zacht bed van kontkruim. Blijkbaar bekommerde de Asbak zich niet om hygiëne, of meer waarschijnlijk, hij zou zijn hoofd waarschijnlijk nooit in de buurt brengen van het kruis van een meid. Het was Zijn Lul die belangrijk was en niet het Genoegen van een kindvrouw zoals zij, die op onnavolgbare wijze snel in haar kleren schoot en maakte dat ze wegkwam en niet wachtte op het antwoord van Ramazan dat toch nooit kwam. Hij had slechts oog voor de oogverblindende schoonheid van Annelie, die hem zijn schedel deed ontploffen en voor het eerst in zijn leven werd hij op slag verliefd en zeeg op zijn knieën met zijn handen voor zijn piemel, alsof hij zich schaamde om voor de vrouw van zijn dromen naakt te verschijnen. Dit gebaar vervulde Annelie met nog meer weerzin tegen de ploert die haar aanbad en het deed haar verlangen naar datgene waarvoor ze was gekomen. Ze zou veel sneller tot zaken komen dan dat ze had verwacht. Het wond haar zelfs op dat ze hem ging straffen en dat wilde ze zo snel mogelijk doen, zodat ze snel naar huis kon om zichzelf daar heerlijk te verwennen, misschien wel met haar vrouwelijke huisgenoot, omdat ze op dit moment weerzin voelde tegen alles dat Man was. Ze ging voor de geknielde schrijver staan en keek letterlijk op hem neer en kreeg sterk de aandrang om zijn hoofd te spugen of om een smerige scheet te laten uit haar schoongewassen kontje. Maar daarvoor was het te vroeg. Haar vinger priemde ze onder zijn kin en hees zei ze hem op het bed te gaan liggen. Zijn ogen stonden voor het eerst in lange tijd blij. Ze moest zelfs denken aan de trouwe hondenogen van Florian, de Duitse herder van haar ouders die zo blij kon zijn wanneer hij naar het bos mocht om daar te ravotten en op konijnen te jagen. Ramazan liet zich leiden en nam plaats op het bed waar hij als een kind in elkaar dook. Hij liet het gewillig over zich komen en er was nauwelijks een spoor te bekennen van het grote Ego dat hem zo tekende. Nee, het was slechts een klein mannetje, maar Annelie keek er doorheen. Mannen veranderen in kleine kinderen als ze bij de vrouw zijn de ze begeren. Ook Hij. Al had ze dat niet verwacht. Zonder enige tegenwerking liet hij zijn handen en zijn enkels vastbinden aan het bed. Er waren zelfs geen woorden van bewondering, ook niet van verwondering over het feit dat uitgerekend Zij bij hem was komen binnenlopen en hem eindelijk, na al die jaren van wachten, zou behagen. Zijn piem was er klaar voor. Annelie bekeek het geval en trok de voorhuid voorzichtig over de eikel. Dit was voor het eerst dat ze zijn piemel aanraakte en het vervulde haar niet eens met walging. Ze vond het wel een lief 'pikkie' en als het niet de zijne was geweest dan had ze hem ongetwijfeld een kusje gegeven (ze had toen nog niet geroken hoe het ding rook, omdat het in zijn kamer altijd zo rook). Het ding van Ramazan stond verlangend omhoog en zijn ogen bekeken de mooie Annelie toen ze zich ontkleedde en haar prachtige lijf aan hem toonde. Zijn ogen dwaalden af naar haar Kaalheid en daarna naar haar ogen. Ze zag het verlangen en voelde even de twijfel opspelen, een gevoel dat ze snel doodtrapte, omdat het haar opwinding zou doen afnemen. Opwinding die afneemt is een slechte raadgever. Ze dacht zich kwaad en kwam terug bij hetgeen ze wilde doen. Uit haar tas nam ze de maillot die ze hiervoor speciaal had meegenomen. Het ding had lang in de kast gelegen en alleen van de winter had ze het ding een paar maal gedragen. Hij was muf, maar uiterst geschikt om De Schrijver te blinddoeken, zodat hij niet zou zien wat ze deed. Van opwinding trilde zijn paarse stinkzwam en hij had moeite om zijn spieren te beheersen. Ze raakte het ding weer even met haar hand en hij reageerde door wild in het rond te springen, sprongen die gelijke tred hielden met de kreetjes die hij slaakte. Annelie boog zich voorover tot nabij de piem. Van dichtbij leek hij gewoon op alle andere pikken die ze zo had gezien, maar de geur die in haar neus prikkelde deed haar nog het meest denken aan vroeger, toen ze nog in discotheken slettebakte en ze als een jonge nymfomane jongens pijpte die de hele avond hadden gedanst. Ze besloot om hem zeker niet te pijpen, maar ze kuste zijn borst, onderwijl luisterend naar de onzinnigheden die hij uitkraamde. Uit de top van zijn eikel vloeiden nu enkele druppels vocht. Zijdezacht voorvocht dat zijn helm deed glimmen toen ze het met haar duim uitsmeerde. Zijn woorden hadden geen inhoud meer. Slechts opwinding was zijn deel. Annelie kwam tot actie en pakte haar tas. Ze fluisterde opgewonden dat hij de grootste was en dat zijn kwaliteit als schrijver ongekend was. Dat zijn troon tot grote hoogte zou stijgen en dat hij gekroond diende te worden. En dat zij daarbij zou helpen. Het leek er op dat deze strelende woorden hem zouden doen exploderen. De aderen op zijn lul werden dikker en dikker en zijn eikel klopte zichtbaar. Ze omvatte zijn piem met haar volle hand en kneep. Ze trok hem even af alsof ze hem liefkoosde en daarna nam ze de eikel in haar hand en drukte zacht, zodat zijn eikelspleetje zich opende. Met grote ogen bekeek ze de diepte van zijn lul en uit haar mond liet ze een grote fluim speeksel vallen, recht op het opengesperde gaatje, waarop hij trillend hijgend reageerde, klaar voor de aanval. Even bekeek Annelie zijn trillende lijf en pakte daarna haar gouden pen. Zij zou hem kronen. Kronen met een gouden pen, het mooiste gereedschap van een schrijver. Ze zette het koude ding met de smalle punt tegen het eikelgaatje en keek hoe Ramazan daarop reageerde. Door de opwinding dacht hij waarschijnlijk dat het haar tongpunt was en hij riep dat ze door moest gaan. Ze keek hoe het gaatje zich verwijdde en het was alsof er kleine schaamlipjes rond de penpunt sloten. En toen drukte ze door, met een kracht die haar verbaasde. Ze schoof de pen diep in zijn lul en Ramazan liet een diepe ondefinieerbare kreet horen en ze wist dat hij niet zou beseffen wat hem was overkomen. Hij gilde en kronkelde met zijn onderlijf waardoor de lul met daarin de pen stevig heen en weer zwaaide. De gouden dop stak uit zijn eikel en langs de achterkant droop een klein dropje bloed. Annelie liet zich in een stoel zakken en opende haar benen en streelde haar zalige ingang. Dit was haar werk en ze had het gevoel dat hij nu eindelijk de plaats had die hij verdiende. Ze had een groot schrijver zijn plaats gewezen en daarvan werd ze geil. Ze walgde verder van de man en wist dat ze zich thuis heerlijk zou bevredigen. Razendsnel pakte ze haar kleren en verdween zoals ze eerder het grietje had zien verdwijnen, maar nu was zij het die geen antwoorden gaf op de vragen die haar werden gesteld. Ramazan Asbak is nooit weergekeerd op de faculteit, maar het verhaal deed de ronde dat zijn buurvrouw hem gillend had gevonden met een gouden pen in zijn tamp. Slechts de naïeven geloofden dit verhaal, anderen zagen het als een verhaal dat was ingegeven door het feit dat men vond dat hij altijd 'lulverhalen' schreef. Annelie daarentegen liet als triomf een klein gouden ringetje door gevoeligste deel zetten en op de momenten dat ze zich masturbeerde met haar gouden dildo trok ze aan de ring, voelde zich koningin van de smerigheid en kwam onder uiting van erbarmelijke kreten klaar. Annelie Akbar noemde ze zichzelf op deze momenten. Annelie de Grote. Mathilde

Een Groot Schrijver (vm:humor/parodie, 3104 words)
Auteur: Boris Boefje	Toegevoegd: Apr 08 2001	Kijkers/Lezers: 8265/5050 [61%]	Waardering (verhaal): 8.00 (2 stemmen)
Een beetje humor kan geen kwaad. Een schrijver wordt gekroond. Lees en huiver!