ErotischeVerhalen.com: Koffiedrinken op het Museumplein door blackjack [deel 1]

Donderdagmiddag. Redactievergadering via Teams. ‘Jack, wil jij zondag naar het Museumplein? Ik wil een goed inhoudelijk artikel over de redenen die mensen hebben om daar te komen demonstreren tegen de coronamaatregelen. En vraag ook wat de achtergrond is van de mensen die daar rondlopen. Wie zijn ze, wat voor werk doen ze? En ik wil in jouw verhaal lezen waarom ze zich zodanig zorgen maken dat ze op hun vrije zondag naar Amsterdam gaan, terwijl ze weten dat ze met een waterkanon de stad uit worden gespoten.' Ik knik naar mijn beeldscherm. ‘Begrepen Marcel, ik ga ervoor zorgen. Wanneer is mijn deadline?' Dinsdag twaalf uur ‘s middags, dan hebben we in de krant van woensdag een inhoudelijk verhaal naar aanleiding van de nieuwe persconferentie van Rutte.' ‘Oké, komt voor elkaar.' Drie dagen later arriveer ik aan het begin van de middag op het Centraal Station van Amsterdam. Ik neem de tram naar het Museumplein, waar al behoorlijk wat mensen rondlopen en op de grond zitten. Ze komen vrijwel allemaal om te demonstreren, maar omdat de burgemeester de demonstratie op het Museumplein heeft verboden, zeggen ze doodleuk dat ze hier komen om ‘koffie te drinken'. ‘Demonstreren? Hoe kom je daar nou bij? We drinken gewoon een kopje koffie.' Ik grinnik. Tuurlijk, gewoon ‘koffiedrinken'. Met een paar duizend man zeker. De sfeer is gemoedelijk, hier en daar zelfs uitbundig. Ik zie mensen elkaar uitgebreid knuffelen en vrijwel niemand houdt anderhalve meter afstand tot de ander. Ook ben ik vrijwel de enige die een mondkapje draagt. Ik knoop wat gesprekken aan, wat eigenlijk heel soepel gaat. De meesten willen best vertellen waarom ze vandaag op het Museumplein zijn. Zo spreek ik Anton, een caféhouder uit Haarlem, die zich zorgen maakt over zijn bedrijf. Hij zegt corona heel serieus te nemen, maar vindt de maatregelen veel te ver gaan. Daarna interview ik Maria, die ervan overtuigd is dat het allemaal één groot complot is om het volk onder de duim te houden. ‘Corona? Is gewoon een griepje joh. We worden belazerd!' Ik schrijf alles braaf op (ik ben een journalist van de oude stempel; ik werk nog met een notitieblok). Wel valt me op dat bijna niemand met zijn volledige naam in de krant wil. Ook wil niemand herkenbaar op de foto. ‘Nee bedankt. Als mijn baas in de krant ziet dat ik op het Museumplein ben geweest, krijg ik alleen maar gezeik.' Ik kijk rond, op zoek naar een nieuw ‘slachtoffer' om te interviewen. En opeens zie ik haar. Ze zit moederziel alleen op het gras, met naast haar een thermoskan met twee bekers. Wat me direct opvalt, is dat zij wél een mondkapje draagt. Ze staart naar de grond; alles lijkt langs haar heen te gaan. Haar lange rode haren vallen over haar donkere winterjas en ik word geraakt door de enorme eenzaamheid die ze uitstraalt. In een flits denk ik aan een liedje van De Dijk: ‘Niets is zo eenzaam als een stampvol café'. Voor deze vrouw - ik schat haar achterin de twintig - is op dit moment niets zo eenzaam als een vol Museumplein. Iedereen lijkt haar te negeren. Ik besluit bij haar te gaan zitten - op anderhalve meter afstand, dat dan weer wel. ‘Goedemiddag, ik ben Jack, mag ik even bij je komen zitten?' Ze kijkt op en twee prachtige blauwe ogen kijken me triest aan. ‘Ja hoor.' ‘Mag ik vragen hoe je heet en waarom je hier bent? Ik schrijf een artikel over de redenen die mensen hebben om hier te komen demonstreren.' ‘Lenneke. En ik ben hier niet om te demonstreren.' Ze maakt een hoofdbeweging naar een groepje mensen achter haar. ‘Ja, zij misschien wel. Maar ik niet. Ik zag op Facebook een oproep om koffie te komen drinken op het Museumplein. Nou, dat is precies wat ik nu nodig heb. Gewoon koffiedrinken, samen met iemand, maakt niet uit wie. En ik woon hier toch vlakbij.' Ik wijs naar haar thermoskan. ‘Zullen we samen koffiedrinken?' Vanachter haar mondkopje schenkt ze me een dunne glimlach. ‘Dat lijkt me gezellig.' Ze pakt de thermoskan en de twee bekers, draait de dop van de kan en schenkt de twee bekers vol. Even later drinken we zwijgend onze koffie. Lenneke staart weer naar de grond, maar ik zie dat ze af en toe eventjes naar me kijkt. Na een paar minuten verbreek ik de stilte. ‘Heerlijk, die koffie. Dank je wel. Maarre... mag ik vragen waarom je het zo nodig hebt om hier koffie te drinken?' Ze maakt een wanhopig handgebaar. ‘Ik zie niemand meer. Ja, via FaceTime of Zoom, maar dat telt niet. Ik werk al bijna een jaar thuis, dus mijn collega's zie ik ook niet meer en we gaan zodoende ook nooit meer na werktijd naar de kroeg, die trouwens dicht is. Mijn ouders wonen in Maastricht, dus hen zie ik ook zelden. En mijn vriendinnen hebben het allemaal druk met hun gezinnen. Met hen sprak ik altijd 's avonds af, als hun kinderen op bed lagen, maar dat kan door de avondklok ook al niet meer. En al mijn andere sociale activiteiten liggen ook stil. En weet je? Ik kan met iedereen appen en bellen, maar dat ben ik kotsbeu. Appen of bellen kost zó veel energie als je verder

Koffiedrinken op het Museumplein (vm:een-op-een, 4067 words) [1/2] Toon alle delen
Auteur: blackjack	Update: Apr 01 2021	Kijkers/Lezers: 5123/4317 [84%]	Waardering (deel): 9.70 (10 stemmen)
Voor mijn werk als journalist word ik naar het Museumplein in Amsterdam gestuurd voor een reportage over de demonstraties tegen de coronamaatregelen. Business as usual, totdat ik een eenzame jonge vrouw ontmoet...

Dit is deel 1 van totaal 2 delen.
	toon alle delen	volgend deel