ErotischeVerhalen.com: ZWEDEN... EEN EINDE - hoofdstuk 10 door Lucky Eye

ZWEDEN... EEN EINDE Een verhaal van Lucky Eye Vanwege allerlei drukte in de laatste week van het schooljaar 2012-2013 een dag later dan jullie van mij gewend zijn! Disclaimer: Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval. Hoofdstuk 10 "Gelukkig Nieuwjaar, Johan," begroette Anna hem. Ze sloeg haar armen om hem heen en toen hij zich naar haar toeboog, kuste ze hem op zijn wangen. "Ook voor jou, buuf," reageerde Johan op sombere toon om haar vervolgens te zoenen. "Is het vuurwerk niet prachtig?" "Ja, dat wel," klonk het benepen uit zijn mond. "Je ziet er slecht uit, jongen," zei Anna. Onder zijn ogen zaten donkere wallen en hij was heel duidelijk afgevallen. "Gaat het weer wat beter met je?" informeerde ze toen Johan niet reageerde. "Nee, niet echt. Ik... ik... " verder kwam hij niet. Ineens leek zijn moed verdwenen te zijn. De angst dat de stem toch gelijk kon hebben, kwam keihard terug. "Wat is er, Johan? Zeg het me." Ze had zijn hand vastgepakt en keek hem diep in zijn ogen. Ze zag hoe er langzaam een traan uit zijn ooghoek over zijn wang rolde Hij wilde het hier en nu delen met haar. Dat was de enige manier, zo besefte hij zich terdege, om die stomme stem in zijn hoofd tot zwijgen te brengen. Alleen door zelf zijn zorgen, zijn kwellingen, met een ander te delen kon hij ervoor zorgen dat zijn destructieve gedachten zouden verdwijnen. Een schreeuw om hulp. Dat was het. "Ik ben de allergrootste stommeling die er rondloopt op deze aarde! Ik heb het hele vorige jaar de ene stommiteit na de andere gemaakt en daarmee is het jaar een absoluut dieptepunt in mijn leven geworden." "Overdrijf je niet een klein beetje veel?" "Misschien." "Maar wat is er dan allemaal misgegaan, lieve jongen?" "Eerst mijn moeder. Ze overleed na die vreselijke ziekte." "Ja, ik weet het. Dat moet heel erg ingrijpend geweest zijn. Je was, en bent, nog veel te jong eigenlijk om zoiets mee te moeten maken." "Ja. Het was vreselijk maar... daar was nou eenmaal niets aan te doen, zoals Soile steeds maar weer zei." "Ja, zo was je moeder maar ik kan me voorstellen dat het voor jou, en ook voor Erik, heel anders voelde." "Ja. Dat deed het ook. Het haalde het verdriet niet weg in elk geval. En toen... toen dat achter de rug was had ik de tijd, alle tijd, moeten nemen om het te verwerken maar ik... stommeling... moest koste wat kost slagen voor dat stomme eindexamen. Ik nam niet de tijd om te rusten en te helen zoals mijn moeder me geleerd heeft. Toen dat stomme papiertje eenmaal binnen was, ging ik in op het voorstel van Erik om naar Zweden te komen. Weer weg van mezelf! Om maar niet... niet alleen te zijn. Niet alleen te zijn met mijn gedachten. Met mijn verdriet." "Maar dat laatste deed je met de bedoeling om eruit te zijn. Toch? Zo vertelde je me zelf!" "Ja... maar ik had het er nog niet aan toe, eigenlijk. Het verdriet was

ZWEDEN... EEN EINDE - hoofdstuk 10 (mm:overige, 2359 words)
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Jul 05 2013	Kijkers/Lezers: 4164/3429 [82%]	Waardering (verhaal): 9.50 (2 stemmen)
Vervolg...