ErotischeVerhalen.com: The trouble shooter door Tom de Winter

Ik leerde Mo kennen toen ze samen met haar vader een auto kwam kopen. Wij hadden een twaalf jaar oude Fiat Punto op internet geadverteerd, en haar vader had mij gebeld of ze de auto konden komen bezichtigen. Ik werkte in een autobedrijf in de buurt van Amsterdam, en ik had meneer Lipschitz verteld dat de auto nog niet verkocht was en dat hij de auto kon komen bekijken. ‘Dan kom ik morgen met mijn dochter langs' zei hij met rustige stem door de telefoon. Hij vertelde dat zijn dochter onlangs was gescheiden en dat hij voor haar een autootje wilde kopen. ‘Een modern gezin kan tegenwoordig niet meer zonder auto' zei hij. Zijn dochter was door haar man verlaten en woonde, samen met haar twee dochters, in een klein huisje in Amsterdam. Ze had twee banen om haar gezinnetje draaiende te houden omdat haar ex te beroerd was de alimentatie te betalen. ‘Ik wou dat ik meer voor haar kon betekenen' zei de oude man treurig ‘Maar ik heb maar een eenvoudig pensioentje, meer dan dat autootje kan ik niet betalen'. De volgende dag zag ik een kwieke oude, joodse, man de showroom in lopen, in zijn kielzog volgde een onopvallende jonge vrouw. Bij de receptie vroeg hij naar mij, en ik realiseerde me dat het de heer Lipschitz moest wezen. Hij stelde zichzelf en zijn dochter aan me voor: ‘Lipschitz aangenaam, en dit is mijn dochter Moriah'. Ze lachte verlegen en gaf me een slap handje: ‘Iedereen noemt me Mo'. Ze was slordig gekleed en had een tuttig kapsel, je kon aan alles zien dat ze alle zeilen bij moest zetten en geen tijd had voor zichzelf. We liepen naar de Fiat Punto, en na een paar minuten was de deal gesloten. Toen we later in mijn kantoor alles in orde maakten, ontdooide ze een beetje en ontdekte ik achter haar onverzorgde uiterlijk een spontane jonge vrouw. Ze had prachtige ogen en een sensuele mond. Toen ze even later wegreden had ik medelijden en respect voor de manier waarop ze zich staande hield. Een paar dagen later belde ze met de receptie, ze had alles geprobeerd, maar haar autootje wilde niet starten. Het was zaterdag en we hadden geen monteurs om haar te gaan helpen. ‘Maar ik heb mijn auto maandag hard nodig voor mijn werk' zei ze bijna smekend door de telefoon. Omdat ik wist hoe afhankelijk ze van haar auto was, besloot ik om haar op mijn vrije zondag te gaan helpen. Uit voorzorg nam ik een nieuwe accu en gereedschap mee, want die zou hoogstwaarschijnlijk stuk zijn. Om tien uur reed ik de volgende dag met mijn auto richting Amsterdam. Het was koud en guur, het had vanaf zaterdagavond onophoudelijk geregend, maar gelukkig was het nu even droog. Ik tuurde naar de huisnummers, toen ik door haar troosteloze straat reed, en ontdekte haar rode Punto in de lange rij geparkeerde auto's. Net als ik, had ze waarschijnlijk geen plekje bij haar huis kunnen vinden, want nummer honderdvijfentwintig bevond zich nog enkele honderden meters verderop. Ik parkeerde mijn auto nog een paar meter verder, en belde aan. ‘Ik kom naar beneden' riep ze door de intercom. Even later kwam ze met de sleutel van de auto de trap af en liepen we samen naar de auto. ‘Ik hoop dat je hem aan de praat krijgt, want anders heb ik morgen echt een probleem' zei ze paniekerig. ‘We gaan even kijken' zei ik geruststellend. Ik opende het portier van de auto en nam plaats achter het stuur. Ik stak de sleutel in het contact en probeerde te starten. Er ging geen enkel lampje op het dashboard brandden, een teken dat de accu het had begeven. ‘De accu is kapot' zei ik ‘Ik zal even een andere uit mijn auto pakken'. De regen kwam met bakken loodrecht uit de hemel vallen, toen ik pas halverwege op weg was naar mijn auto. Tegen de tijd dat ik met de accu terug bij haar auto arriveerde, was ik al doorweekt. Mo was in haar autootje gaan zitten om te schuilen en had het portier gesloten. Ik tikte tegen het raampje en riep: ‘Doe de motorkap even los'. Met een klik sprong de motorkap uit de vergrendeling. Ik vloekte inwendig toen ik ontdekte dat het stangetje, waarmee je de motorkap omhoog zet, ontbrak. Ik kon onmogelijk de accu vervangen en tegelijkertijd de motorkap open houden. Geïrriteerd keek ik naar de donkere wolken, waaruit de regen gestaag bleef vallen, het zag er niet naar uit dat het op korte termijn droog werd. Ik liet de motorkap weer zakken en liep naar het portier: ‘Ik vind het heel vervelend, maar zou je even de motorkap vast kunnen houden?'. Mijn natte broek plakte aan mijn benen, onderwijl schroefde ik de accu los en verving hem voor een nieuwe. Mo stond naast me en hield de motorkap vast, ook zij was inmiddels helemaal doorweekt, haar natte haren zaten aan haar wangen geplakt. De motor sloeg direct aan toen ik sleutel omdraaide, het probleem was opgelost. ‘Moet je direct naar huis?' vroeg ze. ‘Als je even hebt doe ik je natte kleren even in de droger, anders wordt je nog ziek' zei ze wijzend op mijn drijfnatte broek. Ik dacht even na, terwijl er een regendruppel van mijn neus liep, het idee om met deze natte kleren naar huis te rijden deed me rillen. ‘Je rilt helemaal' zei ze en overtuigd liep ik achter haar aan de trap naar haar woning op. Het was een klein huisje en je kon duidelijk zien dat ze geen tijd en geld had gehad om

The trouble shooter (vm:een-op-een, 3163 words)
Auteur: Tom de Winter	Toegevoegd: Dec 16 2009	Kijkers/Lezers: 8040/6547 [81%]	Waardering (verhaal): 8.89 (9 stemmen)
Wanneer ze beiden drijfnat regenen bij het opstarten van haar auto, biedt Mo aan om de natte kleren van Tom even in de wasdroger te doen...