ErotischeVerhalen.com: Nieuw in Californië - hoofdstuk 4 Gebroken Beloftes door Lucky Eye [deel 4]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal "Huh?" "Het geeft niet dat je het niet haalde kerel, je kan het opnieuw proberen, of in plaats daarvan probeer je iets anders. Je hoeft er niet mee te zitten." "Ik denk het." Ik had er absoluut geen zin in om hem te vertellen dat het zwemteam wel het laatste was waar ik aan dacht. Dat ik geen reet om het zwemteam gaf, dat elk persoon in het zwemteam de kolere kon krijgen. Ik was genoeg bij zinnen om me te realiseren dat me dat geen punten op zou leveren. "Kom op, laten we de jongens gezelschap gaan houden bij de lunch." "Ik kan niet. Ik zou iemand..." , ik aarzelde en trachtte mijn gedachten te ordenen, "...ontmoeten." Ik herinnerde me wat Curtis zei over de Tylers en Davids op deze wereld die hem niet zouden goed keuren. Waarom konden andere mensen niet gewoon doen zonder op een ander te letten of die wel gaaf genoeg was? Zucht! "Wie? Kate?" Op z'n gezicht verscheen een grijns terwijl hij op m'n schouder stompte. "Ga ervoor Drew." Hij was erg in z'n sas met het vooruitzicht. "Misschien." Antwoordde ik. Ik wist dat als ik ja zou zeggen, en ze later alleen bij de lunch zou verschijnen, er vragen zouden komen. De beste koers zou zijn om een beetje raadselachtig over te komen. "Ik zou maar gaan kerel, en haar niet laten wachten. Voor je het weet heeft ze een ander." "Ja." Ik lachte en liep naar de deur. "Zie je straks." "Tot straks." Eenmaal in de hal aarzelde ik, en wist niet wat ik moest doen. Nee, dat was een leugen, ik wist precies wat ik moest doen, maar om een of andere reden wist ik niet zeker of ik het zou doen.Toen schoot me iets te binnen wat Kate had gezegd. Als ik wiskunde had, had zij biologie, dus draaide ik me om en liep door de meute en zocht de bio lokalen. Ik keek door de ramen van elke deur, bekeek elke student, om te zien of ik haar zag. Eindelijk zag ik haar, pratend met haar leraar. "Oh, he Drew, tot straks Mevr.Ferguson." Ze lachte naar de lerares en snelde de hal in om me te begroeten. "Wat is er met jou aan de hand? Je ziet eruit als een geest." "Dat is een lang verhaal." "Dat geloof ik, vertel op." "Dat kan ik niet, maar ik heb je nodig als dekmantel." Ik kon haar het probleem niet vertellen zonder Curtis bloot te geven, en dat was niet eerlijk. Het was niet mijn geheim om te zeggen. "Oké, wat heb je nodig?" Ze keek bezorgd. "Ik heb je nodig om met me te lunchen." "Waarom?" "Ik kan het je niet vertellen, sorry, het kan niet." "Geef me een aanwijzing." "Ik zou iemand ontmoeten, en ik heb tegen David zoiets gezegd dat jij dat was." "Wie is het?" Ze gaf niet op, dus nam ik een snel besluit. Ik zou haar de naam vertellen, maar absoluut niet meer. "Curtis." Toen was er een lange pauze. "Ik begrijp het. Goed, ik moet wat lab werk doen en vertel hen dat ik bij jou was. Waar waren we? Wat deden we?" ze zuchtte heftig terwijl ze dat vroeg. "Maakt niet uit." "Oké, we waren in het bio lokaal aan het praten." "Bedankt." "Jongen, je bent me voor altijd iets schuldig." "Ik weet het, sorry, ik zou je dit niet moeten vragen." "Ga." "Bedankt, " riep ik terwijl ik door de deur weg schoot. Ik rende de heuvel op, naar de sportvelden omgeven door de tribunes.Er stond al een hele groep mensen om de hoek, dezelfde als elke dag, rokend. Er was geen teken van Curtis, en ik kreeg vijandige blikken van de zwart geklede a socialen die er stonden. Ik wierp een blik op m'n horloge en zag dat het vijftien minuten geleden was dat de bel voor de lunch had geklonken. Misschien had ik hem gemist, of had hij hier op me gewacht en was weg gegaan.Mijn hart zonk in m'n schoenen. "Drew." Ik draaide me op m'n hakken om. Hij stond ongeveer 30 meter ver, met z'n haar over z'n ogen, en z'n handen in de zakken van een bruine leren jas. Z'n stem klonk mat en koud. "Curtis, God, sorry dat ik laat ben, maar ik moest Kate overhalen om me te dekken, " zei ik terwijl ik naar hem toeliep. Hij zei niets, keek me niet aan, wachtte tot ik vlakbij hem was en draaide zich toen om en liep de heuvel af, weg van school, richting de parkeerplaats. "Wacht even, " riep ik. Hij stopte, en wachtte tot ik bij hem was. "Wat is er?" "Niets." "Gelul, er is iets, vertel op." "Ik zei dat er niets was, vergeet het." Zijn stem was totaal uitdrukkingloos, wat meer alarmerend was dan wanneer hij had geschreeuwd. Ik let het zitten, en liep in stilte met hem mee naar zijn auto. Hij opende het portier en stapte in. Ik veronderstelde dat dat ook van mij werd verwacht, dus ging ik zitten en draaide me om om hem aan te kijken. Hij leunde, zoals hij eerder had gedaan, over het stuur en staarde voor zich uit. "Curtis..." begon ik . "Wie is Kate, en waarom moet ze je dekken?" "Kate Tomski, van de studenten raad, en ze zit bij mij met geschiedenis. We hebben in het studiehuis gepraat en, eh, ze weet dat ik homo ben." "Dus zij vertelt Tyler dat je bij haar was?" Hij keek me nog steeds niet aan, en ik bemerkte een nervositeit bij hem, en hij hield z'n lichaam erg gespannen. "Eh, ja." "Bedankt." "Huh?" Ik stond perplex. "Vergeet het." "Vergeet wat? Wat is het probleem?" "Als je dat moet vragen, zie ik geen reden om je dat te vertellen." "Ik begrijp er niks van, waar heb je het over? Wat is er gebeurd? Waarom doe je zo vreemd?" Ik was totaal verbijsterd, en mijn stem klonk als een licht sprankelende wijn, wat niet m'n bedoeling was. Hij keek me aan, en onmiddellijk wenste ik dat hij dat niet had gedaan. Z'n gezicht was bleek en vertrokken, en z'n ogen levenloos. Hij keek pijnlijk, en ik wist dat iets wat ik gedaan had daar de oorzaak van was. Ik voelde me afschuwelijk. "Als je niet eerlijk kunt zijn om mij te ontmoeten, denk ik niet dat we een toekomst kunnen hebben." "Wat?!" zei ik ongelovig. "Waar heb je het over? Je zei zelf dat ze het niet zouden begrijpen, dus wilde ik er zeker van zijn dat ze niets zouden hebben OM te begrijpen." "Precies." Hij draaide zich weer om. "Wat is dat nu voor een kut antwoord, " schreeuwde ik. Ik greep z'n schouder en draaide hem rond om me aan te kijken. De uitdrukking op z'n gezicht deed me stoppen om nog meer tegen hem te zeggen. Hij keek vertwijfeld, en z'n hele lichaam verstijfde terwijl hij sprak in een amper controleerbare fluistering. "Laat me los." "Curtis, wat..." "Eruit." "Curtis." "Nu!" Voor de eerst keer verhief hij z'n stem, en trok ik me iets terug. Ik wist niet waar deze totaal andere jongen toe in staat was. "Alsjeblieft?" smeekte ik hem. "In vredesnaam, Drew, ga weg." Hij draaide zich om en zakte over het stuur. "Vertel me alleen wat ik gedaan heb." Er was een stilte, en hij legde z'n voorhoofd op het stuur tussen z'n armen, en maakte een gesmoord geluid. Ik keek met afschuw toe, terwijl z'n lichaam een paar keer schudde, en er een dun straaltje speeksel bij z'n lippen neer liep. Hij zuchtte een paar keer en sprak zo zacht, dat ik hem bijna niet kon verstaan. "Alsjeblieft." "Oh God Curtis, wat is er?" Ik gleed naar hem toe en legde m'n arm om z'n rug. Hij maakte een geluid wat klonk als iets tussen een zucht en een snik, en draaide bij me weg, en draaide z'n stoel zo dat hij me kon aankijken. Z'n gezicht was verwrongen in, van wat ik nu weet, pijn inplaats van boosheid, en hij ademde erg onsamenhangend. Hij haalde z'n arm bij z'n gezicht langs, en veegde het speeksel bij z'n mond, en de resten van tranen bij z'n ogen, weg. "Waarom ging je niet gewoon weg?" verzuchtte hij naar me. "Omdat ik om je geef, " antwoordde ik, en wist dat het absoluut waar was. Ik gaf werkelijk om hem. Gedachten aan Tyler waren uit m'n gedachten gebannen. Al wat ik wist, was dat Curtis m'n vriend was, en dat er iets mis was. Ik voelde een opwellende genegenheid voor deze vreemde jongen, en een vreselijk gevoel dat ik de oorzaak was van z'n pijn. "Echt waar?" Hij kromp ineen toen hij zich bewoog. "Ja natuurlijk doe ik dat. Laat me je alsjeblieft helpen. Alsjeblieft." "Is er bij jouw iemand thuis?" Ik was verbaasd. Was wat er mis was zo onbeduidend dat hij het gewoon terzijde schoof, en me seks aanbood? Mijn verbazing moet op m'n gezicht te zien zijn, want hij gaf een soort van korte lach, en kromp opnieuw ineen. "Niet wat jij denkt, dat garandeer ik je." "Eh, Lois is er misschien, maar we kunnen naar boven gaan, en ze zal ons niet storen denk ik." "Goed genoeg, jij rijdt." Hij reikte over hem zelf en opende met z'n rechter hand de deur, en liet z'n linker op het stuur liggen, en met een lichte snik stapte hij uit de auto. Ik stapte onmiddellijk uit. Nu het kwartje was gevallen, realiseerde ik me dat zijn pijn lichamelijk en echt was. "Curtis..." begon ik, terwijl ik om de auto liep. "Later, rijden."en hij legde de sleutels in m'n hand. We stapten in en hij hield zichzelf erg stijf en onhandig, terwijl ik naar het huis van Lois reed. Ik wierp steeds een blik op hem, maar hij hield zijn blik de hele tijd afgewend, en zei geen woord. Toen we er waren sprong ik uit de auto en liep er snel omheen, toen hij net de deur open gooide. "Laat mij je helpen." Ik reikte naar hem toen hij z'n benen uit de auto zwaaide. "Nee! Nee, ik ben oké." Met zichtbare moeite trok hij zichzelf op, stopte z'n handen voorzichtig opnieuw in z'n zakken, en liep naar het huis. Ik liep naast hem, gereed om in te grijpen als dat nodig was. We liepen de keuken in, van waaruit ik Lois in de tuin kon zien. "Ik kan beter zeggen dat we hier zijn, en vragen ons alleen te laten." " oké."zei hij, terwijl hij zich met een hand met witte knokkels, vasthield aan het eind van het aanrecht. Ik liep op een drafje naar buiten om Lois te roepen, toen er achter me een enorm gekletter van op de grond vallende pannen te horen was. Lois hoofd kwam omhoog van het bloembed, en ik draaide me op m'n plaats om. Door het raam kon ik Curtis niet zien. Ik gooide de deur open, en overbrugde de afstand naar hem in 3 korte sprongen. Hij lag met z'n gezicht naar beneden languit op de grond. "Andrew? Wat is er gebeurd?" klonk de stem van Lois bij de deur. "O, mijn God!" Ze kwam vlug naast me staan bij Curtis. "Hij, hij is flauwgevallen. Ik weet niet wat er aan de hand is." "Help me hem naar de zitkamer te dragen." Plotseling was mijn oma erg zakelijk en kortaf. Ze greep z'n enkels, liet mij hem bij z'n schouders pakken, en tussen ons in droegen we hem naar de zitkamer en legden hem languit op de bank. Hij gromde toen we hem neerlegden en z'n ogen trilden, maar bleven gesloten. Lois trok een ooglid omhoog en controleerde zijn pols op een professionele manier, en legde de rug van haar hand op z'n voorhoofd. "Wat is hier gebeurd, Andrew?" Ze draaide zich om om me aan te kijken. "Ik weet het niet. Ik zag hem op school, en hij deed vreemd, en toen hij uit de auto kwam was hij gewond, en ik weet het niet, " brabbelde ik een onsamenhangend antwoord. "Gewond?" "Ja, hij kromp steeds in elkaar, en hield zichzelf op een vreemde manier vast." Ze keek me een moment aan, en trok toen de rits van Curtis' jas naar beneden. Zijn blauwe gerimpelde shirt, dezelfde als gisteren, zat vol met roodbruine strepen, waarvan ik onmiddellijk wist dat het bloed was. "O, God, " zuchtte Lois. "Andrew, de medicijnkist in de keuken, pak het." Ik staarde naar de bloedvlekken op het shirt van mijn vriend, en bewoog me niet. "Nu, Andrew!" blafte ze. Ik bewoog en rende naar de keuken. Toen ik terug kwam had ze zijn jas helemaal open gedaan. "Grote jongen, til nu z'n schouders op, en help me hem uit te kleden." Ik tilde hem op , terwijl Lois z'n jas en shirt tegelijk uittrok, en onthulde roodkleurige kneuzingen op z'n hele linker arm, en duidelijke bloedvlekken op wat eens een wit T-shirt was. Ze haalde diep adem, en haar handen aarzelden, voordat ze het T-shirt uit z'n broeksband trok. Er was geen manier om het over zijn hoofd en armen te trekken, dus reikte ze achter zich om haar naaischaar te pakken, en knipte het los. Ik keek met afschuw toe toen stukje voor stukje z'n torso, die ik gisteren zo graag had willen zien, werd onthuld. Het was bedekt met kneuzingen, met in het bijzonder een grote paarse aan de onderkant van z'n ribbenkast. Iemand had hem grondig bewerkt. Er waren verschillende sneden op z'n schouders en sleutelbeen, en een paar donkerblauwe plekken, alsof iemand zijn vingers erg hard in z'n schouder had gedrukt. "Til hem nog een keer op, Andrew." Ik aarzelde, ik kon niet geloven hoe hij er uitzag. Maar een scherpe blik van Lois bracht me terug op aarde, en tilde behoedzaam z'n schouders van de bank. Zijn slappe lichaam leek wel een ton te wegen. Aan het eind van de bank zag ik als eerste de puinhoop op z'n rug. Hij was bedekt met striemen en sneden, waarvan de meeste vers leken, en waarvan sommige nog bloeden. Ik hield mijn adem in. Lois haalde de resten van het T-shirt weg om beter te kunnen kijken, en ook zij hield haar adem in. "Min God! Wie kan dit gedaan hebben? Hij is geslagen met een riem." Ik had geen zeker antwoord. Ik was ontzet. Op dat moment bewoog Curtis een beetje, en mompelde iets dat leek op 'wat gebeurt er'. Zijn ogen gingen trillend open, maar hij leek niet in staat zich te focussen, steeds knipogend naar Lois. Toen overviel hem een gedachte, en hij probeerde van me weg te draaien en recht op te gaan zitten. Maar het was duidelijk dat de trap die hij tussen z'n ribben had gekregen, hem helse pijnen bezorgde. Hij probeerde z'n benen van de bank te zwaaien, keek de kamer rond, en vestigde zijn blik op mij. "Waarom?" zei hij zo zacht, dat het even duurde voor ik door had wat hij zei. Ik wilde net antwoorden dat ik het niet wist, dat hij oké was, en we voor hem zorgden, toen hij verder sprak. "Vertrouwde je." Ik kon er geen peil op trekken waar hij het over had. "Had alleen wat rust nodig. Waar is m'n overhemd?" Hij maakte een beweging om op te staan, maar stortte met een snik terug op de bank, toen z'n rug in contact kwam met de stof. "Jij hebt meer nodig dan rust, jongeman. Je hebt medische verzorging nodig." "Nee!" Zijn stem had iets aan kracht gewonnen, maar z'n ogen vlogen nog steeds heen en weer door de kamer, als een gekooid dier dat naar een vluchtroute zocht. Opnieuw vestigde hij ze op mij, en m'n maag trok samen, en m'n ogen vulden zich met tranen. "Waarom?" Hij klonk niet beschuldigend, maar verdrietig en zwak. "Je was gewond en had hulp nodig, " probeerde ik te antwoorden, maar m'n tranen maakten dat het moeilijk te verstaan was. "Nee. Niemand hoefde het te weten." Toen begon hij ook te huilen. Sloeg z'n armen om zich heen om z'n gekneusde en gehavende lichaam te bedekken. Hij rolde in een soort van foetus positie en snikte, grote hartverscheurende snikken. Lois begon zachtjes z'n haar te strelen. "Het is goed Curtis, het is goed, " zei ze sussend. Haar hand bewegend over z'n haar, en haar gezicht vol met medelijden. "Niemand gaat hier oordelen, we willen je alleen maar helpen." "Moet gaan." Z'n woorden klonken gedempt. "Echt niet." Haar stem klonk ferm, en duldde geen tegenspraak. "Deze wonden moeten verzorgd worden, en jij moet rusten. Je blijft waar je bent, dan zal ik een dokter bellen om naar je te kijken." "Niemand anders, alsjeblieft." Hij keek met z'n betraande ogen smekend naar haar op, in alle oprechtheid. Ze leek een beslissing te maken. "Andrew, breng een paar handdoeken en warm water." Ik deed het onmiddellijk, en toen ik terugkwam met de kom en handdoeken, zat ze nog steeds gehurkt bij de bank, streelde zijn haar en praatte zacht tegen hem. "Curtis, probeer te gaan zitten, en laat me je bekijken." Hij kreunde, en voor een moment leek hij te weigeren, maar uiteindelijk, met mijn hulp, trok hij zichzelf in een zitpositie. Lois ging met haar handen als een expert over hem heen, erop lettend wanneer hij ineenkromp, zachte druk uitoefenend op de gekneusde gebieden, in een poging om te kijken hoe groot de schade was. "Ik denk dat het beter is dat we een dokter bellen, ik heb dit al lang niet meer gedaan." Ik herinnerde me dat Lois verpleegster was geweest voordat ze opa had ontmoet. "Nee!" Dat leek het enige waartoe Curtis in staat was. Hij wilde dat niemand hem zo zag. Ze perste haar lippen op elkaar en schudde haar hoofd. "De meeste schade is oppervlakkig. Wat niet wil zeggen dat het niet erg is, maar het zal genezen. Ik denk dat je minstens een gekneusde rib hebt, Maar het lijkt er op dat het geen schade van binnen heeft aangericht. Degene wie dit gedaan heeft wist wat hij deed." Ze keek hem recht aan, en hij huiverde en wende zijn ogen af. "Dat dacht ik al, " zei ze, maar weidde niet verder uit. Snel werkend maakte ze de sneden op z'n rug schoon, en ging verder om ze te verbinden met antiseptisch verband op een professionele manier. Curtis onderging alles in stilte, maar balde zijn vuisten zodat z'n knokkels wit werden. Toen ze de wonden depte beet hij op z'n lip, en zag ik een klein rood druppeltje in z'n mond. Ik pakte zijn hand en hij kneep er zachtjes in en draaide zich naar me om, een poging wagend om te lachen.Het was hartbrekend hem zo te zien, zo dapper, maar o zo kwetsbaar. Toen ze klaar was ging ze staan, en keek hem medelijdend aan. "Drew, " haar zakelijke toon weer op pakkend, "breng een overhemd en T-shirt voor Curtis, ik doe z'n overhemd in de was en zal thee zetten. Daarna zullen we hier opruimen." Ik rende naar boven en greep een licht grijs T-shirt van een hangertje, en een blauw en groen geblokt overhemd voor hem. Toen ik weer beneden kwam was Lois alle medische dingen aan het verzamelen. "Help hem om ze aan te trekken." Met genoegen hielp ik om het T-shirt over z'n verbonden lichaam, en z'n armen in de mouwen van het overhemd te doen. Hij onderging het gedwee, in elkaar krimpend, en lachte opnieuw zwak naar me. "Bedankt, " mompelde hij toen ik onhandig de knopen van het overhemd dicht deed. Lois gaf hem een dampende en geurende mok groene thee, en gaf opdracht om het op te drinken. Hij vertrok z'n gezicht, maar het was duidelijk aan haar te zien dat 'nee' niet als antwoord werd geaccepteerd, dus nipte hij er voorzichtig van.Ik zat naast hem op de bank, en hij leunde licht tegen me aan terwijl hij dronk.Ik was eigenlijk bezorgd dat Lois naar ons keek en voelde me plotseling niet op m'n gemak, maar ze glimlachte en knikte naar me, dus sloeg ik mijn arm om hem heen, en nadat hij eerst verstrakte, ontspande hij snel en stond toe dat ik hem ondersteunde. Hij dronk snel de thee op. "Nou, Drew, breng Curtis naar je kamer om hem een tijdje te laten rusten, en kom dan weer naar beneden." Ik wilde protesteren en zeggen dat ik bij hem moest blijven. "We moeten beslissen wat we tegen je moeder zullen zeggen." Ik zag dat ze gelijk had. Met mijn arm om z'n middel hielp ik hem overeind, en z'n arm om m'n schouders slaand, stond hij zichzelf toe dat hij de trap op werd geholpen naar mijn slaapkamer. Hij ademde zwaar tegen de tijd dat we de boven verdieping hadden bereikt. Ik sloeg ruw de dekens terug, en liet ons allebei zakken in een zit positie op de rand van het bed. Ik ging staan en bukte om z'n benen in bed te leggen. Ik trok z'n schoenen uit en legde de dekens over hem heen. "Drew, " fluisterde hij mijn naam. "Wat?" "Het spijt me." Ik kon amper geloven dat hij dat zei. Iemand had hem tot bloedens toe geslagen met een riem, en hij verontschuldigde zich. Wat voor een kut leven heeft deze jongen? "Hou je mond, je hoeft nergens spijt van te hebben." "Ik weet het, maar ik doe het toch. Bedankt." Hij stak z'n hand naar me toe, die ik beet pakte, ging naast hem zitten, leunde voorover, en kuste zijn voorhoofd. "Het minste wat ik kan doen is je niet laten dood gaan op het parkeerterrein." Hij probeerde te lachen, maar stopte na een nieuwe pijnscheut. "Probeer te slapen, ik ben straks weer terug. oké?" "ke." Hij sloot z'n ogen, en z'n hele lichaam ontspande zich in de warmte van m'n bed. Nog geen 24 uur geleden had ik me afgevraagd hoe het zou zijn om hem in m'n bed te hebben. Dit was zo anders dan wat ik wilde. Het deed pijn, en ik merkte dat de tranen langs m'n wangen liepen. Ik hunkerde naar deze arme, dappere jongen, die ik amper kon. Lois wachtte in de zitkamer, waar het net leek of er niets gebeurd was, toen ik terug kwam. Er stond een pot met thee en twee kopjes op tafel, die ze langzaam en weloverwogen vol schonk toen ik binnen kwam. Ik pruilde naar haar, en ze knikte naar me om een stoel te pakken. "Andrew, dit is niet de eerst keer dat Curtis zo geslagen is. Zijn hele lichaam zit onder de blauwe plekken, sommigen nieuw, anderen vervagend." Ik onderdrukte een huivering. "Maar degene wie dit deed, en ik heb een donkerbruin vermoeden wie dat is, heeft z'n gezicht niet geraakt, of iets gedaan waardoor hij naar het ziekenhuis moest. Ik ben bang voor de jongen. Niemand hoeft zo te leven." "Je denkt dat het z'n vader is?" "Ja, ik durf er al m'n geld op te zetten." "De klootzak, " zei ik met zoveel gevoel als ik kon opbrengen. "Precies mijn gevoelens. Maar de vraag blijft wat we je moeder moeten vertellen, en of we de autoriteiten moeten informeren." Ze keek peinzend en nipte van haar thee. Haar gezicht was onleesbaar. "Hij zei dat niemand het mocht weten." Ik dacht dat ik zijn standpunt moest verdedigen, maar mijn toon maakte duidelijk dat mijn hart iets anders zei. "Dat doen ze altijd. De eerste stap om mishandeling te stoppen is, om het slachtoffer te overtuigen om toe te geven dat ze mishandeld worden. Ik ben blij dat je hem hier hebt gebracht, Andrew. Dat was een erg verantwoordelijk iets." Ze kneep in m'n knie. "Niet echt, hij wou alleen naar iets rustigs om zich een tijdje op te houden. Als hij niet was ingestort, waren we naar boven gegaan, en nadat hij een tijdje had gerust was hij weg gegaan." "Om ergens anders in te storten? Prachtig. Hij heeft net zoveel verstand als jij. Ik denk dat we geen keus hebben dan je moeder het hele verhaal te vertellen." "Lois..." begon ik. "Moeder denkt dat Curtis slecht nieuws brengt, ze zal hem er uit zetten. Dat kunnen we hem niet aandoen. Kan hij hier blijven Lois, alsjeblieft?" Ik pakte haar hand, en smeekte haar hem door mij te laten helpen. "Nee Andrew, je moeder is verstandiger dan jij denkt, geef haar het voordeel van de twijfel. Maar ik denk dat het echte probleem is, dat hij eerder uit zichzelf weggaat, dan dat wij hem eruit zetten. Die jongen is halsstarrig en trots. Het is duidelijk dat hij al een tijdje voor zichzelf zorgt. En als hij deze keer niet zo zwak was geweest, en ik kan alleen maar hopen dat dit de ergst keer tot nu toe was, hij hier in een tel weer weg is. Het tragische is, dat ik denk dat hij naar huis gaat voor meer van dat." "O, God!" Ik kon niet geloven dat hij dat zou doen. Ik wierp een nerveuze blik naar de trap, en toen naar Lois. " oké, ga naar hem toe, ik bewerk je moeder. Ik aarzelde een halve seconde, kuste haar wang, en sprong de trap op. "Maar stoor hem niet, " riep ze me na. Boven was Curtis diep in slaap. Hij had een lichte frons, en z'n linkerhand lag op z'n gezicht met het puntje van z'n duim in z'n mond. Ik stond in de deur met ingehouden adem naar hem te kijken. Hij was absoluut prachtig zoals hij daar lag. Ik liep voorzichtig door de kamer, bang hem wakker te maken. Maar toen een plank luid piepte en hij niet eens bewoog, liep ik vrij normaal verder, en ging aan de andere kant van het bed zitten. Ik keek meer dan een uur naar hem voor dat ik van positie veranderde en naast hem ging liggen. Ik sloeg mijn arm om hem heen en omhelsde hem zachtjes. Hij snoof licht, en z'n lichaam verschoof lichtjes en drukte tegen me aan door de dekens. Hij sliep rustig terwijl ik hem vasthield. Mijn maag deed pijn, en in mijn hoofd zwommen allerlei gedachten aan wat voor vreselijk leven hij moest hebben. Het maakte de problemen die ik met mijn vader had tot een lachertje. Ik kon amper geloven hoe ondankbaar ik was voor wat, vergeleken bij die van arme Curtis, best wel een mooi leven was. Ik moet toen ingedommeld zijn, want ik werd wakker om iets voor zessen van heftige stemmen van beneden. Voorzichtig stapte ik uit bed, om hem niet wakker te maken, en liep naar beneden waar moeder en oma aan het twisten waren. "Mam." Ze draaide zich om om me aan te kijken. "Oh Andrew..." "Zeg het niet moeder, alsjeblieft." Ik kon geen verwijten hebben, niet nu. "Andrew, ik ben trots op je." "Je bent wat?" "Trots op je, omdat je zo verstandig was om hem hier te brengen zodat je oma voor hem kon zorgen. Dat was het beste wat je kon doen." Ik wilde protesteren, net als ik bij Lois had gedaan, dat dat niet mijn bedoeling was geweest, maar achter mijn moeders rug zag ik Lois haar hoofd schudden, seinend om akkoord te gaan met het verhaal ze mijn moeder had verteld. "Ik denk het, " antwoordde ik. "Slaapt hij?" "Ja." " oké, we moeten praten over wat we gaan doen. De autoriteiten moeten worden ingelicht. Er moet iets gedaan worden om dit te stoppen." "Nee." Deze keer draaiden we ons allemaal om, en zagen een asgrauwe Curtis langzaam de trap afkomend, zich vastgrijpend aan de leuning. "Wie heeft gezegd dat je uit bed mocht jongeman?" vroeg Lois. "Niet nu, moeder. Andrew, help Curtis in Godsnaam naar de bank, voor hij op de trap in elkaar stort." Ik deed wat me was opgedragen, en voelde zijn lichaam beven toen ik hem door de kamer leidde. Hij mistte de kracht om me te weerstaan, maar ik had het gevoel dat hij weg wilde. Toen hij eenmaal zat pakte moeder een stoel en ging tegenover hem zitten en keek hem recht aan. Hij durfde haar niet aan te kijken. "Curtis. Kijk me aan Curtis." Hij keek op, maar z'n haar bedekte zijn ogen. Hij leek volkomen ongelukkig. "Wie heeft dit gedaan?" Hij reageerde niet. "Mam, " begon ik te protesteren. "Hou je mond Andrew." Ze keek me niet aan, en aan haar stem te horen kon ik beter mijn mond houden. "Waarom gaan je oma en jij niet weg om wat eten voor ons klaar te maken?" Ik wilde hem niet alleen laten, maar ik had geen keus. Hij keek smekend naar me, en ik kon alleen maar hulpeloos mijn schouders ophalen. Ik voelde me net een bange wezel om m'n vriend zo achter te laten, maar echt, wat kon ik doen? Eenmaal in de keuken konden we af en toe iets horen, in ieder geval de vragen van m'n moeder. De antwoorden van Curtis waren meestal fluisterend, dos onmogelijk te verstaan. Ze vroeg hem opnieuw wie het gedaan had. Ze vroeg hoe vaak het was gebeurd, en hoe lang het al aan de gang was. Of het altijd zo geweest was, of er nog iemand bij betrokken was, wie hij probeerde te beschermen, en waar hij bang voor was.Ze ging maar door, en ik was alleen maar onnodig eten klaar aan het maken. Ik had alleen maar aandacht voor het geluid van m'n moeders stem terwijl ze Curtis ondervroeg. Toen dacht ik dat ik haar hoorde snikken in de kamer, liet de lepel vallen waarmee ik in de jus roerde, en liep naar de deur. Lois greep m'n arm. "Ze weet wat ze doet Andrew, vertouw haar alsjeblieft." Ik wilde haar wegduwen om naar Curtis te gaan, maar deed het niet. Ik wist dat m'n moeder een goed mens was, en dat ze alles zou doen om hem te helpen. Eindelijk, na twee uur, kwam m'n moeder in de keuken, en pakte zwijgend een fles cola. "Mam...", begon ik, maar ze legde een vinger op haar lippen. Haar gezicht stond grimmig, en ze verliet de keuken om even later weer terug te keren en de deur achter haar te sluiten. Ze pakte een stoel, liet haar hoofd hangen en gaf een diepe zucht. Lois en ik wachten in stilte. "Moeder, wil je een bed klaar maken in een van de lege kamers?" vroeg ze, Lois aankijkend. Ik wilde de keuken doorlopen om haar te omhelzen, haar ronddraaien, en schreeuwen van vreugde. Lois glimlachte en snotterde. "Dit is tijdelijk, pas op, maar Curtis en ik hebben afgesproken dat hij hier een tijdje blijft. Wat hij heeft meegemaakt is bijna niet te geloven, als ik de striemen niet met m'n eigen ogen had gezien, denk ik niet dat ik hem had geloofd. Hij heeft ons nu nodig, en het zou harteloos van me zijn om hem nu weg te sturen." "Mam..., " probeerde ik opnieuw, en weer werd me het praten belet. "Hij schaamt zich dood voor wat er is gebeurd. Hij geeft zichzelf de schuld, en hij wil hier niet blijven. Hij heeft een erg onafhankelijke geest, maar hij weet dat hij een tijdje nodig heeft om te herstellen. We hebben afgesproken dat we de autoriteiten niet inlichten, al ben ik daar niet blij mee. Hoe we nu verder moeten, ik zou het niet weten." "Mam...", probeerde ik voor de derde keer. "Zometeen, Andrew. Moeder, zou je dat bed nu willen klaarmaken? Ik denk dat hij weer naar boven moet om te gaan liggen. Hij kan daar eten, ik denk dat hij de privacy wel zal waarderen. Lois snotterde opnieuw, en verliet de keuken. Ik was verbaasd over de kracht van m'n moeder. Toen Lois wegging richtte ze zich tot mij. "Nou Andrew, Curtis wil niet dat je dit weet, maar ik vind van wel. Dit is niet de eerste keer dat z'n vader hem heeft geslagen, maar het is wel de ergste keer. Hij is eruit gegooid met alleen de kleren die hij aan heeft, dus wil hij niet naar hem terug. Het lijkt erop dat de aanleiding voor deze aframmeling was, de onthulling van Curtis tegen z'n vader dat hij homo is. Hij zei dat het niet z'n bedoeling was om het te zeggen, maar het ontglipte hem dat hij iemand had gevonden waarvan hij dacht dat hij daarmee gelukkig kon worden. Hij wilde niet vertellen wie, maar ik denk dat hij iemand beschermd. Als het mogelijk is, moeten we proberen in contact te komen met diegene. Begrijp je?" Mijn gedachten bevroren. Zou hij mij bedoeld hebben? Na wat hij gisteren had gezegd was ik niet zeker, hoe kon ik ook? Maar als hij een ander bedoelde. Dat was te vreselijk om aan te denken. En toch, tegelijkertijd hoopte ik dat het zo was. Het maakte niet uit met wie hij was, ik of een ander, zolang als hij maar gelukkig was. Wat maakte het uit, in ieder geval had hij m'n moeder niet over mij verteld, en het begon te dagen dat ik het nieuws over z'n seksualiteit een beetje te ligt opvatte. "Andrew, weet jij het? Is het een leraar of zoiets?" Ik ontdooide, en probeerde me op de vraag te focussen. Ik denk dat m'n moeders conclusie vrij logisch was. "Ik weet het niet, echt niet." En naar waarheid, ik wist het niet. " oké, ik geloof je", en ze herpakte zichzelf. "Nu, ik denk dat hij het zal waarderen als we allemaal het onderwerp laten rusten. Zo, wat eten we?" Ik heb altijd de manier bewonderd hoe mijn moeder van onderwerp kon veranderen. Even later kwam Lois terug, die een hevig protesterende Curtis naar bed had gebracht. We aten alledrie in stilte, er leek niets meer te zeggen. Toen we klaar waren vulde moeder een nieuw bord, en gaf mij opdracht het naar Curtis te brengen, en dat ze met Lois wilde praten. Ik was gepikeerd dat ik zo opzij werd gezet, maar ik wilde Curtis ook graag zien, en hem in het bijzonder te bedanken voor het beschermen van mijn geheim. "Klop klop, " zei ik toen ik bij de kamer kwam. "Ben je aangekleed?" "Kom binnen, " riep hij zwakjes, en ik liep de donkere kamer in. Hij zat steunend in bed en droeg mijn T-shirt. Ik kon z'n spijkerbroek over de stoel zien hangen, zette het bord neer, en knipte het bed lampje aan. Ik keek bezorgd naar hem, en hij gaf me een zwakke maar geruststellende glimlach. "Hoi, " zei ik. "Hoi." "Heb eten voor je. Heb je honger?" "Een beetje, " antwoordde hij, en ik zette het bord op z'n knieën. Ik draaide me om om weg te gaan, en hem de privacy te geven die hij nodig had, volgens mijn moeder. "Blijf." Ik aarzelde en keek hem aan . Hij keek klagelijk. "Alsjeblieft?" " oké." Ik zat aan het eind van het bed, en zag hem ineenkrimpen toen hij z'n eten probeerde te snijden. Het was zielig om naar te kijken en het deed me zeer. "Hier, laat mij maar." Ik pakte het mes en ging verder met het snijden van het eten voor hem. Hij liet z'n hoofd hangen toen ik bezig was, en ik had medelijden met hem. Precies wat hij niet wilde. "Bedankt, " fluisterde hij, toen ik de vork en het mes terug gaf. Ik streelde z'n andere hand om te laten zien dat het goed was. "Voor alles." Hij keek naar me met een hartbrekende oprechte blik met z'n prachtige groene ogen, en ik moest me omdraaien en mompelde zoiets dat leek op het is oké. "Bedankt, voor het niet aan m'n moeder vertellen, over mij bedoel ik." Hij snotterde licht. "Het kwam nooit bij me op, " antwoordde hij, zonder me aan te kijken. Hij wist nu dat ik wist wat hij aan m'n moeder had verteld, maar deed net of hij het niet wist. Als het dat voor hem makkelijker maakte, zou ik het spelletje meespelen. Ik keek toe terwijl hij in stilte verder at, denkend dat er niets was waar hij over wilde praten op dit moment. Eindelijk, legde hij de vork neer, lang nadat alles koud was geworden, en zaten we elkaar een hele tijd aan te kijken. Ik pakte opnieuw z'n hand, en streelde die zacht. "Wil je alleen zijn?" "Nee, " antwoordde hij snel. Er was een klop op de deur, en Lois kwam binnen zonder op antwoord te wachten. Ze plaatste een dampende mok thee op het nachtkastje, en bukte om het bord te pakken."Drink dat op Curtis, het helpt om te slapen. En jij, jongeman, ga in ieder geval voor de show naar je eigen kamer. Dan kun je later terug sluipen als je moeder gaat slapen." Ik werd vuurrood, en Curtis' mond viel open. " Onthoud alleen, dat de patient gewond is, en geen inspannende dingen mag doen, oké." "Goedenacht, jongens." Ze verliet ons, elkaar met open monden aankijkend, tot ik uiteindelijk in lachen uitbarstte. Hij maakte een paar naar verstikkende geluiden, die me eerst in paniek brachten, tot ik me realiseerde dat dat geluid het dichtste bij lachen in de buurt kwam in zijn toestand. Plotseling was de sfeer in de kamer veel vrolijker dan eerst. Ik stond op en kuste zijn voorhoofd. "Tot straks, " zei ik bij de deur. Ik liep naar boven naar mijn kamer, zette muziek op, checkte mijn e-mail, en maakte me klaar voor de nacht. Rond elf uur stak m'n moeder haar hoofd om de hoek, en zei dat ze naar bed ging, bewerende dat ze moe was na zo'n dag als vandaag. Ik wachtte een tijdje, en sloop toen naar beneden naar Curtis kamer. Toen ik binnen was, wachtte ik tot m'n ogen aan het donker gewend waren, en was me gewaar van de diepe rustige ademhaling van een jongen die leek te slapen. Het maakte me niet uit, ik wilde alleen bij hem zijn. Dus kroop ik over het bed, en ging naast hem liggen zoals ik eerder had gedaan. Hij bewoog in z'n slaap, en ik merkte zijn veranderende ademhaling. Voorzichtig op z'n rug draaiend knipoogde hij naar me, liet z'n ogen aan het weinige licht wennen, en gniffelde zacht. "Wat is er met Mr. Fashion gebeurd?" Ik keek naar mezelf, gekleed als ik was in een flodderig T-shirt en een overdreven grote geruite korte broek, had hij gelijk, en ook ik gniffelde. "Dit ben ik echt, graag of niet, " en ik haalde m'n schouders op. "Daar moet ik over nadenken, " grapte hij. Zonder erbij na te denken stompte ik zachtjes op z'n schouder. Hij haalde diep adem, en trok zich van me terug. "O, kut. Sorry Curtis, ik dacht er niet bij na." "Is oké, ik vroeg er om." "Sorry, man, " zei ik opnieuw, maar ik zag aan z'n ogen dat hij oké was. "Hou je mond en hou me vast, " fluisterde hij, op z'n zij rollend met z'n rug naar me toe. Zachtjes gleed ik onder de dekens met hem, en sloeg een arm om hem heen. Ondanks z'n kracht, voelde hij vreemd breekbaar, en ik ervoer met een kleine huivering, hoe hij zich blootgaf op dat moment, en hoe hij mij vertrouwde met z'n gehavende lichaam. Hij liet een diepe zucht ontsnappen, en nestelde zich weer tegen me aan. Ik verschoof onhandig, proberend mijn opwinding te verbergen. Bang dat hij zou denken dat ik een of andere perverseling was, liggend met een stijve, terwijl hij verbonden was. "Is oké, " mompelde hij. "Eigenlijk voel ik me gevleid. Niet dat ik er op dit moment iets mee kan doen." Mijn hart brak op dat moment. Hoe kon hij aan mijn plezier denken op dit moment? Deze mooie tragische jongen met een hart van goud. "Rol je opnieuw op je rug, " fluisterde ik hees in z'n oor. Hij rolde terug, en keek me aan. "Je hoeft niet..." "Jawel, " zei ik zeer nadrukkelijk. "Ik weet wat je je vader hebt verteld, voor..., nou ja, voor." "Weet je dat?" "Ja." En dat zeggende verdween ik helemaal onder de dekens. Op de tast gleed ik bij z'n lichaam naar beneden, en vond naar waar ik op zoek was. Hem zachtjes optillend, trok ik z'n onderbroek naar beneden, z'n erectie naar me opspringend toen ik dat deed. "Andrew, " klonk z'n stem van boven de dekens. Ik stak m'n hoofd naar boven, een stukje bij die van hem vandaan, gaf m'n vingers toestemming hem te kriebelen en zachtjes te knijpen, en een zucht te ontlokken. "Andrew, je hoeft dit niet te doen. Ik weet dat je me niet echt wil, en het is oké. Ik vertelde het mijn vader voor mij, niet voor jou. Je wilt Tyler, niet mij." Het was waar. Hij wist het, en ik wist het. Curtis was mooi, lief, en prachtig, maar hij was niet het beeld dat ik zag als ik mijn ogen dicht deed. Niettemin was hij mijn vriend, en dit was iets wat ik voor hem wilde doen. Om hem te laten zien dat ik veel om hem gaf, al zouden we geen stel worden, wilde ik dat hij dat wist. "Sorry Curtis, echt waar. Je bent een fantastische jongen, en je betekent veel voor me, ook al kennen we elkaar amper." Ik liet hem los, en stak m'n hand uit om z'n wang en zachte haar te strelen. "Jij ook." "En ik weet dat Tyler een klootzak is, en niet geintresseerd, maar ik kan hem niet uit mijn gedachten zetten. Dat wilde ik je tijdens de lunch vertellen." "Ik weet het. 't Is oké, echt, " maar hij keek me niet aan. "Denk je dat je een pijpbeurt van een vriend kunt accepteren?" Hij grinnikte zachtjes, draaide zijn hoofd, en kuste mijn vingertoppen. "Ik denk dat ik ermee kan leven. Je hebt me helemaal opgewonden gemaakt, en m'n armen zijn te pijnlijk om er iets aan te doen." "O, nou dan, het is praktisch therapie." "Zo kun je het ook bekijken." Hij gromde toen ik met m'n hand terugging naar z'n kruis. Dat was de aanmoediging die ik nodig had. Ik gleed weer onder de dekens, en omsloot hem met mijn mond. Z'n lichaam trilde, toen ik hem begon te bewerken met m'n hand en mond. Het duurde niet lang, en ondanks dat het mijn eerste keer was, denk ik dat het goed was. Hij klaagde in ieder geval niet. Na een paar minuten, z'n hand in een vuist in m'n haar, liet hij een luide kreun, en spoot in m'n mond. Zonder na te denken slikte ik het door, en het smaakte niet eens slecht. Eigenlijk smaakte het nergens naar. Ik zoog nog even door, ging naar boven, en kuste hem zachtjes op z'n lippen. Z'n ogen waren gesloten, en hij ademde zachtjes. "En ik hoefde je niet eens mee naar de film te nemen, " mompelde hij , toen ik ging zitten in de kussens naast hem. Ik kon niet helpen dat ik hard moest lachen, maar stopte meteen uit angst gehoord te worden. "Blijf je slapen?" "Wil je dat?" "Ja, " antwoordde hij simpel. Ik voelde zoveel liefde voor hem, dat ik bijna moest janken. " oké dan, " en ik kroop tegen hem aan. Zo lagen we een tijdje, onze ademhaling langzaam synchroon komend, en ik begon weg te zakken. Toen mijn ogen eindelijk dicht vielen, voelde ik hem schudden. En met een stem gevuld met emotie, fluisterde hij iets wat leek op, "Ik hou van je, Drew." ©original text: Ardveche (URL: www.ardveche.com, e-mail: ardveche@ardveche.com) ©Nederlandse vertaling: Lucky-Eye, 2001 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Nieuw in Californië - hoofdstuk 4 Gebroken Beloftes (mm:overige, 7940 words) [4/14] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: May 12 2001	Kijkers/Lezers: 5800/4708 [81%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Drew raakt onderweg naar huis verdwaald in zijn nieuwe woonplaats. Dat komt er uitkomst!

Dit is deel 4 van totaal 14 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel