ErotischeVerhalen.com: Ik krijg een appje..."Ben je thuis?" door Dunebunny

Zoals je weet schrijf, of eigenlijk schreef, ik verhalen. Omdat ik in gedachten soms al verder zou willen gaan leek het me leuk om het op papier te zetten. Dus hier gaat ie..... een gedachtenspinsel zoals alleen ik dat kan Het is een frisse ochtend. Terwijl ik langzaam wakker word kruipt er ijskoude lucht langs mijn schouder onder de dekens. Ik ril, kippenvel trekt over mijn ruggengraat via mijn zij naar voren waar ook mijn borsten reageren. Tepels langzaam omhoog priemend. Ik trek mijn dikke deken lekker hoog op tot in mijn nek. Omhels het deel waar vroeger de ander onder lag. De ruimte is fijn, maar ik mis zijn warmte. Een arm om me heen. De aanraking. De seks was altijd goed. Het liep stuk op communicatie en dat viel niet meer te maken. En daarom lig ik hier nu, alleen in bed. De klok tikt door en ik besluit mezelf uit mijn warme cocon te slepen en de dag te beginnen. Buiten schijnt de zon. Met een lekkere dikke trui aan stap ik een uurtje later op mijn fiets. Hup naar buiten, de wind in mijn haren. Zonnewarmte op mijn huid, koptelefoon op en knallen! Meters wegdek schieten voorbij. Mijn wielen tollen. Niet te stoppen. Vooruitgang. Weg. Ergens heen, het maakt niet uit waar. Als ik maar niet thuis ben waar de lucht zwaar hangt met herinneringen. Vrijheid. Mezelf kunnen zijn zonder oordeel. Zonder strijd. Loslaten. Genieten. Kilometers passeren en voordat ik er erger in heb fiets ik bij hem in de buurt. Met hem heb ik lopen flirten. Chatten. Er is nog niks van gekomen maar ik sluit op voorhand niets uit. Dat ik hier fiets geeft eigenlijk al aan dat hij in mijn hoofd zit. Ik ben benieuwd naar hoe hij is. Hoe het met hem zou zijn. De gedachte alleen al veroorzaakt een warme gloed tussen mijn benen. Misschien moet ik maar eens een verhaal gaan schrijven hierover. De weg kronkelt voort. Bochtjes, duintoppen, vlaktes en bossen. Heerlijk is het hier. In het voorbijgaan valt me van alles op. Planten, dieren, de invloeden van de zee en het weer. Plekjes die hij mij heeft laten zien. Mijn gedachten dwalen af naar onze eerste ontmoeting..... Ik zal het niet ontkennen. Toen we eropuit waren met een groep zijn we menig plekje gepasseerd waar je lekker van elkaar zou kunnen genieten. Diepe duinpannetjes, verborgen bosjes. Even stond ik dicht naast hem en voelde ik de zij die aan zijn kant grensde warm worden. Gek misschien, want ik voel geen verliefdheid. Nieuwsgierigheid? Ja, dat zeker. Want ik ben wel benieuwd wat er onder z'n kleding schuilgaat. Toen hij onlangs op de koffie kwam en me een kus wilde geven bij zijn vertrek draaide ik me weg. Omdat ik niet wilde? Nee, het was meer een automatisme. Direct voelde ik me stom, alsof ik hem bewust afwees. Onzeker over of het wel kon of niet besluitte ik in een fractie van een seconde onbewust dat het er nog niet de tijd voor was. Toen hij weg was heb ik nog even op de trap gezeten. Het gevoel van zijn lippen brandde nog na op de mijne. Het voelde alsof de aanraking na-echode. Alsof zijn lippen heel even waren blijven plakken aan de mijne. Onwennig, nieuw, gezellig, spannend en fijn. Twee mensen die elkaar gewoon wat genegenheid tonen en spanning opzoeken. En waarom ook niet? Wat hebben we te verliezen? Wat kunnen we ermee winnen? Moeten we daar uberhaupt over nadenken.... Het maakt allemaal niet uit. Het doet er niet toe. Wat is, is.... wat gebeurt, gebeurt. Zolang we elkaar geen pijn doen en respecteren is het goed. Meer verwacht ik niet. Nou ja, na ons gesprek lijkt het me best wel een keer leuk om voor hem te koken wanneer hij uit zijn werk komt. Gewoon even de rust geven om onderuit te zakken. Misschien daarna wat netflixen (want samen is leuker dan alleen) en zien hoever we komen. Ik weet eigenlijk niet eens van wat voor series of films hij houdt. Hmmm..... Dat zou nog wel een puntje kunnen worden. Plotseling trap ik op de rem. Hooglanders op mijn pad. En hoewel ik er niet bang voor ben geef ik ze wel liever de ruimte. Koeien zijn soms net jonge hondjes. Maarja, hondjes met hoorns van een halve meter..... Ik besluit een paadje terug in te slaan. Een kleine omweg lopend door het groen. Kan ik gelijk de boel even beter bekijken en wat op adem komen. Zo lopend neem ik de geuren van het bos in me op en kom ik

Ik krijg een appje..."Ben je thuis?" (vm:een-op-een, 2267 words)
Auteur: Dunebunny	Toegevoegd: Dec 14 2018	Kijkers/Lezers: 4139/3065 [74%]	Waardering (verhaal): 8.83 (6 stemmen)
Toen hij weg was heb ik nog even op de trap gezeten. Het gevoel van zijn lippen brandde nog na op de mijne. Alsof zijn lippen heel even waren blijven plakken. Dit smaakt naar meer...