ErotischeVerhalen.com: (on)Gewenste intimiteiten door Stanzie

Introductie door de auteur: Verliefdheid op de werkvloer... het is en blijft een heikele materie, niet in het minst omdat stiekeme intimiteiten, al dan niet gewenst, in dat geval al snel om het hoekje komen kijken. En toch... Soms gebeurt het dat daaruit iets moois en waardevols groeit, zoals blijkt uit de story die volgt en die gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van een goede vriendin van mij. Het is trouwens op haar verzoek, en dus mét haar toestemming, dat ik dit verhaal heb geschreven. Omwille van de privacy zijn de namen van de hoofdpersonages gewijzigd. Ook een aantal situaties en bedrijfsnamen werden omwille van de herkenbaarheid aangepast, maar die mutaties hebben geen impact op de essentie van het verhaal. Anderzijds hoop ik dat u het mij vergeeft dat ik als ‘auteur' in het personage van mijn vriendin ben gekropen, in de overtuiging dat dit zowel de geloofwaardigheid als de leesbaarheid ten goede komt. *** "Te veel heen en weer gelopen naar het kopieerapparaat, Tessa?" vroeg Angela op haar eigen, sympathieke manier. Uitgerekend op het moment dat ik naast mijn bureau stond en een opkomende pijnscheut in mijn kuit probeerde weg te masseren, liep ze langs me heen met haar derde kopje koffie van die dag. Ik slaakte een diepe zucht en wilde reageren, maar ze was alweer verdwenen achter de deur van haar kantoor. Ik schudde mijn hoofd en plofte in mijn stoel waarna mijn masserende bewegingen zich verplaatsten naar mijn pijnlijke enkels. Het was zeker niet de schuld van mijn werkgeefster dat het kopieerapparaat geïnstalleerd was in het bijkantoortje naast de sanitaire ruimten, aan de overkant van de gang. In mijn piepkleine werkruimte was er nu eenmaal geen plaats voor zo'n groot toestel. Evenmin was het Angela's schuld dat ze wel honderd keer per dag dingen gekopieerd wilde hebben. Dat was nu eenmaal eigen aan mijn job. Toen ik bijna een jaar geleden bij Angela als assistente in dienst kwam, was dat mijn derde poging om een vaste stek te vinden op de arbeidsmarkt. Mijn eerste werkgever was een verzekeringsconsulent. Helaas moest de vriendelijke, oudere man na zijn tweede hartaanval noodgedwongen met pensioen, wat tegelijk het einde van mijn carrière in de verzekeringswereld betekende. Mijn tweede baas was een makelaar, die me ervan probeerde te overtuigen dat assistentes altijd beschikbaar moesten zijn. Op zich was en is het geen probleem voor me om lange dagen te werken, ook al omdat er thuis toch niemand op me zit te wachten. Maar zes dagen van de zeven minimaal veertien uur per dag werken, zonder wezenlijk respect én voor een hongerloontje, dat werd me op de duur toch teveel. In mijn zoektocht naar een betere betrekking stootte ik toevallig op een advertentie van Advocatenkantoor ‘Keinen, Thijs & Partners'. Ondanks dat ik niet helemaal de juiste opleiding had genoten, trok ik de stoute schoenen aan en tot mijn eigen verbazing werd ik nog aangenomen ook. Het was een bescheiden advocatenkantoor, opgericht door Adelbert Keinen. De man had intussen zijn ‘schaapjes op het droge'. Hij zat tegen zijn pensioen aan en verbleef tegenwoordig het grootste deel van het jaar, samen met zijn liefhebbende echtgenote, in het zonnige Tenerife. De dagdagelijkse leiding van het kantoor liet de heer Keinen met plezier over aan Angela Thijs. Deze ambitieuze advocate als partner in zijn praktijk opnemen, was een beslissing die hij zich op geen enkel moment beklaagde. Op termijn zou Angela zijn zaak kunnen overnemen, maar tot die tijd paste de veel jongere, maar o zo hardwerkende advocate hem én zijn praktijk als een handschoen. De ‘partners' waarvan sprake in de naam van het kantoor waren twee vijftigers die ik maar zelden zag. Ze werkten als freelance advocaten voor de zaak en hadden hun kantoor op de tweede verdieping. Eigenlijk kende ik beide heren niet echt maar hun namen zag ik herhaaldelijk passeren in de interne mailconversatie. Helemaal vreemd waren ze me dus ook weer niet. Beide heren hadden elk ook een assistente ter beschikking. Dat waren twee sympathieke, oudere dames die al jarenlang voor het kantoor van Keinen werkten en met wie ik af en toe een praatje maakte, ook al had ik vaak het gevoel dat het van hun kant uit nooit echt van harte was. Ik denk dat ze me als een indringer beschouwden, die hen over het hoofd was gesprongen. Hoe dan ook, dat was hun probleem.

(on)Gewenste intimiteiten (vv:romantisch, 27963 words)
Auteur: Stanzie	Toegevoegd: Dec 31 2014	Kijkers/Lezers: 12284/9883 [80%]	Waardering (verhaal): 9.36 (11 stemmen)
Verliefdheid op de werkvloer, het is en blijft een heikele materie. En toch… Soms gebeurt het dat daaruit iets moois en waardevols groeit.