hoofd menu | lesbian categorieën | auteurs | top verhalen | nieuwe verhalen | zoek | links | instellingen | opties voor auteurs |
Lekkere meiden zitten achter de webcam op je te wachten! Klik hier! |
Ik draaide me ook om en verstijfde. deel 2 (mm:romantisch, 3141 words) [2/25] Toon alle delen | |||
Auteur: IJsbrand | Toegevoegd: Apr 30 2013 | Kijkers/Lezers: 4242/3299 [78%] | Waardering (deel): 9.00 (1 stem) |
Hier wordt een droom werkelijkheid. |
Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal
geen tijd voor. Pakte een doek veegde de boel schoon. Hup, de doek bij
de was. Die kwam hij vanavond wel weer tegen. Nu scheren onder de
douche en rap naar het werk. Het beeld vervaagde en het wek van alle
dag nam hem weer in beslag. Hij was extra vroeg om een paar dingen nog
te regelen.
Het was vroeg toen hij op de zaak aankwam. Twee van zijn beste jongens
stonden al te wachten. Prachtige kornuiten waren het. Soms wat al te
veel bravoure, maar harde werkers. Hij had ze vaak geobserveerd. Ze
waren steeds bij elkaar in de buurt en werkten ook vaak samen. Het was
dan alsof ze er een wedstrijdje van maakten. Een prachtig gezicht. Het
deed hem met weemoed terug denken aan zijn verongelukte vriend. Aan hun
jaren durende vriendschap, dat uitgegroeid was tot een intense en
hartstochtelijke verliefdheid en liefde. Hij miste hem nog dagelijks.
Maar de vanzelfsprekendheid hoe deze twee met elkaar omgingen deed de
herinnering bij hem oproepen. Zij hadden een band samen die niet
uitgesproken werd, maar die er gewoon was. Een hechte band.
Waarschijnlijk meer. De jongens hadden het altijd over hun veroveringen
en hoe de meiden kusten e.d. Maar zo gauw ze hem in de gaten kregen
ging het over koetjes en kalfjes of ze zeiden niets. Maar hij had deze
twee mannen nodig. Omdat er veel werk was en een paar vaste medewerkers
met hun ouders dit paasweekend mee moesten had hij te kort aan
mankracht. Eén telefoontje naar het ROC was genoeg om een paar
geschikte kerels te krijgen. Gisteren waren ze na sluitingstijd even
langs geweest. Een paar leuke knappe kerels. Ze zagen er goed en
verzorgd uit. En ze hadden zin om te beginnen. Hij wilde ze aan deze
beste twee koppelen omdat er niet veel inwerktijd was. Hij zou zelf de
beide dagen zoveel mogelijk in de winkel zijn en kon zodoende een oogje
in het zeil houden. ‘Goede morgen heren, mooi op tijd.' Bob en André
stonden lichtelijk verkleumd bij de personeelsdeur. ‘Kom gauw binnen,
daar is het warm. Loop maar door naar mijn kantoor en neem dan meteen
even een bakkie mee. Ik alleen melk.' Hij liep direct door en de
jongens deden hun jassen uit in de personeelsruimte en kwamen met de
koffie terug. ‘Problemen Kasper? Dat wij eerder moesten komen?' ‘Ja en
nee. Jullie weten dat een aantal dit drukke weekend weg niet konden
werken.' ‘Daarom moesten wij eerder komen en harder werken en krijgen
wij opslag.' grapte Bob en keek Kasper met een guitige blik aan. ‘Nee
Bob, dat niet. Jullie werken wel hard, maar twee anderen eruit werken
lukt zelfs jullie niet. Maar ik heb voor een oplossing gezorgd. Er
komen over een kwartiertje twee nieuwe jongens en die gaan jullie
inwerken.' ‘Ja, maar wanneer wij samen werken loopt dat als een speer.'
protesteerde André. ‘Dat klopt en daarom heb ik jullie beiden
uitgekozen om de beide anderen in te werken. Ik koppel jullie beide aan
een nieuweling. Ik vertrouw op jullie, want in deze drukke dagen kan ik
ze niet zelf inwerken.' ‘U bent de baas. En u weet wij zijn volledig te
vertrouwen. En we zijn hum hum heeeel snel.' Bob grijnsde naar André.
‘Wat zal ik je missen jochie, maar ik houd je wel in de gaten.' ‘Weet u
wie het zijn? Misschien kennen we ze wel.' ‘Het zijn een zekere Maarten
en John, ik heb ze gisteravond gesproken en het lijken me heel
geschikte jongens. ‘Maarten en John van het ROC?' ‘Ja, hoezo? Kennen
jullie ze?' ‘Niet rechtstreeks maar wel uit de verhalen.' Bob keek
André aan met een betekenisvolle blik. ‘Je bedoelt toch niet dat
stelletje flikkers?' Bob knikte. ‘En moeten wij daar een paar dagen mee
werken?' zei André met een toon vol gemaakte afschuw in zijn stem.
‘Straks zit die nog aan mijn kont.' ‘Of grijp die je bij je snikkel.'
ging Bob verder. Kasper was verbijsterd. Hij had een dergelijke reactie
van deze twee niet verwacht. Dat viel hem enorm tegen. En aan de andere
kant wist hij dat hij hier iets moest doen. Hier lag een schone taak
voor hem. Hij wilde voorkomen wat hem in zijn jeugd was overkomen. Hij
zou dit begeleiden om zodoende zijn eigen verdriet te verwerken. Maar
daar was nu geen tijd voor om over na te denken. Hier moest gehandeld
worden. ‘Stop!' en hij keek de beide jongens aan met zijn
ondoorgrondelijke blik. De jongens wisten nu ook dat ze te ver waren
gegaan. Beide kregen een knalrode kop en sloegen hun ogen neer. Er
volgde een lange stilte. Kasper zocht naar de juiste woorden. Eerst
maar even doorvragen. Achtergronden weten en dan verder zien. ‘Kennen
jullie die jongens?' Het bleef even stil. Bob keek Kasper aan. ‘Nee
niet echt. Maar als we uitgaan zijn ze altijd samen. Je ziet ze ook
nooit met een meisje. Maar echt kennen. Nee, alleen van naam en
gezicht. Ja, en dat wat over hen gezegd wordt.' ‘Ja, en dat zeggen ze
allemaal.' vulde André aan. ‘Wie allemaal?' ‘Van onze vriendengroep.'
‘En als dat zo zou zijn ben je dan direct bang voor je kont en
snikkel?' Bob ging rechtop zitten en vermande zich duidelijk. ‘Dat was
een grapje Kasper, hetzelfde dat wanneer we na de gym onder de
gezamenlijke douche staan en zeggen: Laat je zeep niet vallen. Ik heb
niets tegen homo's hoor. Mijn broer valt op jongens en ik weet hoe
moeilijk hij het mee heeft gehad om dat ons te vertellen.' André keek
Kasper en Bob aan. ‘We lieten ons even gaan, zoals we dat vaker doen.
Dat weet je want je hoort ons tijdens het werk wel vaker grappen maken.
Ik heb niets tegen die jongens. Echt niet. En al zouden ze homo's zijn.
So what! En wat jezelf zegt. We weten het helemaal niet. Alleen roddels
en achterklap.' ‘Ik ben blij dat te horen jongens. Ik schrok echt. Ik
dacht dat ik me in jullie vergist had. Maar ben blij dit te horen.
Jullie weten dat werkplezier voor ons allemaal heel belangrijk is en
dat ik discriminatie en pesten niet duld. Dan is het gewoon een kwestie
van oprotten.' ‘Wees niet bang Kasper, maar ik ben blij dat je dit wel
even met ons doorgesproken hebt. We zullen ze ook t.a.v. de anderen in
de gaten houden en indien nodig beschermen.' ‘Jongens jullie weten
helemaal niet of het echt zo is. Ik heb vroeger ook zo'n
onafscheidelijke vriendschap gekend. En hij is verongelukt en ik mis
hem nog dagelijks. En jullie zijn in mijn ogen ook twee
onafscheidelijke en innige vrienden. Dat gaat anderen niets aan maar ze
kunnen een dergelijke relatie een flinke knauw geven.' De jongens keken
elkaar aan en bloosden tot diep in hun hals. ‘Nou?' ‘Je hebt helemaal
gelijk Kasper en je hebt ons goed de les gelezen.' De bel ging. Kasper
keek op zijn horloge. ‘Daar zal je ze hebben.' ‘Doen jullie de deur
open en dan doe ik de lichten in de winkel aan. Dan geven we ze een
gezamenlijk rondleiding voordat de anderen komen en de zaak open gaat.
En jongens,' hij keek ze volwaardig aan. ‘Bedankt.!' en zij wisten
precies waar hij op doelde.
De jongens liepen naar de deur. ‘Wat zou hij bedoelen met die opmerking
van jullie zijn in mijn ogen ook onafscheidelijke en innige vrienden?
Zou hij wat door hebben?' ‘Je bedoelt.....?' ‘Ja, dat bedoel ik. Hij
keek dwars door ons heen.' ‘Je bedoelt dat hij meer aanvoelt dan dat
hij zegt.' ‘Ja, vooral door dat woord innige en de manier waarop hij
toen keek.' ‘Zou hij dan .........' ‘Geen idee, maar toen hij het over
zijn verongelukte vriend had en zijn vriendschap vergeleek met de onze
ging er bij mij toch een lichtje branden.' ‘Ja, maar wij zijn toch geen
stelletje.' ‘Nee, maar wel iets meer dan gewone vrienden.' André lachte
en sloeg zijn arm om de schouders van zijn kameraad. ‘En dat neemt
niemand van ons af zelfs mijn vriendinnetje niet.' Bob lachte. André
moest eens weten hoe hij worstelde met zijn gevoelens voor zijn vriend.
Het ging bij hem verder. Dat verwarde hem de laatste tijd vaak. Was hij
dan ook homo zoals zijn broer? Hij dacht van niet. Hij had steeds
vriendinnetjes. Geen vaste verkering zoals André, maar toch. Maar dat
onderbuik gevoel wanneer ze met elkaar dolden en hun geheime dingetjes
deden kreeg steeds meer een andere dimensie. André verstoorde zijn
gedachtenflits door de deur te openen. ‘Welkom Maarten en John, hier in
deze heksenketel van eten en drinken. Jullie komen ons helpen om orde
in deze chaos te brengen.' grapte Bob. Twee totaal verbaasde blikken
keken hen om beurten aan. Maar de verbazing maakte snel plaats voor
twee paar lachende gezichten. Maarten herstelde zich snel met een
weerwoord. En met een diepe buiging antwoordde hij: ‘Tot jullie
dienst. Wij zullen ons best doen.' De jongens gaven elkaar een hand.
Een kort moment keken Bob en John elkaar aan. John hield hem even in
zijn blik gevangen. Net iets langer dan gewoonlijk. Prachtige groene
ogen boorden zich in zijn ziel. Zijn adem versnelde zich heel even. Wat
nu. Dit overviel hem. Hij maakte zich los van die blik en de jongens
liepen samen de zaak in. Daar stond Kasper hen al op te wachten ‘Zo, al
kennis gemaakt zie ik. Fijn zo. Laten we eerst even een korte ronde
doen over de indeling van de winkel en dan gaan we naar mijn kantoor om
jullie taken te bespreken.' Na de korte rondleiding zaten ze op het
kantoor met een kop koffie. ‘Jullie zullen je misschien afvragen wat
Bob en André hier op dit moment doen. Jullie kennen mijn probleem. Op
het laatste moment heb ik een paar afmeldingen gehad. Dat heb ik gister
met jullie het doorgesproken. Daarom wil ik jullie koppelen aan een
paar werknemers met veel ervaring. Zie hier, dit zijn ze: Bob en André.
Zij werken hier al een aantal jaren en kennen de zaak op hun duimpje.'
Bob keek van Maarten en John. Twee sympathieke open jongensgezichten
zaten hier bij hun aan tafel. Aan wie zou hij gekoppeld worden? Hij
hoopte aan John. Die had iets dat hem erg aantrok. Hij kon niet zeggen
wat. Maar het was een soort gevoel. Dat kwam door die intense blik, die
had iets bij hem geraakt. Dat verwarde hem. Hij wist het ook geen plek
te geven. Kasper haalde hem uit zijn overpeinzingen. ‘Hé Bob, waar ben
jij met je gedachten?' De andere drie grinnikten. Hij was even helemaal
in zijn eigen gedachten en kreeg een kleur. ‘Ben er weer.' ‘Oké, dan
wil ik jou koppelen aan John en André aan Maarten. En dan wens ik
jullie heel veel plezier. Mocht er wat zijn, zoek me dan even op of bel
me. Ik ben deze dagen veel in de zaak, want er is veel werk aan de
winkel. Mannen, loop even met Bob en André mee voor de kleding. Jullie
krijgen polo's van de zaak, zodat je goed herkenbaar bent.' Zo gingen
de jongens op weg. Aan het werk. Kasper bleef even zitten. Zou hij het
goed gevoeld hebben? Deze beide koppels hadden een geheim, hun geheim.
Dat wist hij zeker. Dat voelde hij nu eenmaal zo aan. En Bob zat ergens
mee. Die was zo afwezig, vooral nadat hij wist dat Maarten en John
zouden komen. Ook dat voelde hij aan. Zijn gedachten gingen weer terug
naar vroeger. Naar zijn vriend. Wat hadden ze samen een fijne tijd
gehad. Samen waren ze kind geweest. Samen hadden ze gespeeld en
gestoeid. Samen hadden ze hun opgroeiende lijven ontdekt. Toen ze 15
waren hadden ze samen elkaar eeuwige trouw gezworen. Samen hadden ze
het toen ze 18 waren aan hun ouders en familie gezegd. Toen ze 19 waren
gingen ze samen wonen. Ze waren dolgelukkig. Ze deden alles samen. Ze
leken wel een Siamese tweeling. Ze zaten alleen niet lichamelijk aan
elkaar vast, maar wel geestelijk. Een zelfde ziel in twee lichamen. Zo
voelde dat ook. Zo was het ook. Tot die ene dag. Tranen welden op in
zijn ogen. Niet aan denken. Nu niet. Hij had een paar drukke dagen voor
de boeg. Maar de twee koppels maakten veel in hem los. Veel dat hij
wilde weg stoppen. Veel dat hij nooit de kans had gegeven te verwerken.
Nooit was er ruimte gekomen voor een ander. Hij wilde dat niet, maar
kon het ook niet. Hij leefde met Willem in zijn hoofd. Nog steeds bij
alles dat hij deed. Bij iedere beslissing die hij nam. Willem, wat mis
ik je. Kasper schudde zijn hoofd en vermande zich. Vooruit hij moest
aan de bak. Nu niet treuren. Maar met zulke dagen in het vooruitzicht
was de kans groot om in verdriet te verzanden. Hij rechtte zijn rug en
ging aan de slag. De vul ploeg en de kassières konden elk moment komen.
Even kijken hoe het met de nieuwkomers ging. In de winkel hoorde hij de
stemmen van André en Bob. Hij bleef even luisteren hoe de jongens het
deden. Hij hoorde de vastberaden klank in hun stem. Hij hoorde de
gerichte vragen van de beide anderen. Hij hoorde iets dat goed was.
Hier werden de beide jongens goed ingewerkt. Hij had het dus goed
gezien. Hij had het dus goed aangevoeld. En hij wist dat dit voor
allemaal een nieuw begin was. Maar wat? Hij had geen idee. Hij voelde
dat alleen maar. Hij pakte de wijnkar. Dat was zijn pakkie an. De
wijnstellages bijvullen en spiegelen. Heerlijk. Vanuit die plek kon hij
nagenoeg de hele winkel overzien. En nu aan de slag. Zo begon de dag.
Al vroeg kwamen de eerste klanten en het ritme van de dag werd al gauw
routine. Tot dat moment...............
IJsbrand (tschrijverke@live.nl)
Dit is deel 2 van totaal 25 delen. | ||
vorig deel | toon alle delen | volgend deel |
Auteurs waarderen reacties! Vergeet niet te stemmen, en schrijf de auteurs om te vertellen wat je al dan niet leuk vond aan het verhaal! |
|
IJsbrand heeft 13 verhalen op deze site. Profiel voor IJsbrand, incl. alle verhalen Email: tschrijverke@live.nl |
|
Typ beneden tekst in voor een snelle, anonieme reactie aan de auteur De auteur zal dit dan in zijn/haar email ontvangen.
Stuur dit bericht:
|
Sex dating | Hete Livecams (NL) | Erotic Lesbian Stories |