ErotischeVerhalen.com: Annabelle (bis) door Hans

Ik zag mijn erectie weerspiegeld in haar brilglazen. Ze zat naakt op haar knieën, haar hoofd ter hoogte van mijn bekken, haar zware tieten deinend op het ritme van haar ademhaling. We keken elkaar recht in de ogen. Maar ondanks de intimiteit van die gedeelde blik waren we toch niet alleen. Er stonden nog twee andere mannen rondom haar, de penis al even stijf als de mijne. Het woord ‘pijpen' hing in de lucht als een onuitgesproken bevel. Maar hoewel wij drieën hoog boven haar uittorenden als opgewonden goden lachten haar ogen met de eigenwaan van onze erectie. Zo was ze. Zo was Annabel. Een sterke vrouw. Sterk genoeg om ons de illusie te gunnen dat ze zich onderwierp. "Pijp me", zei ik bars om het vooral niet als een smeekbede te doen klinken. Ze legde een hand om mijn schacht, gaf eerst een felle snok aan mijn lul, eerst omhoog naar de eikel, dan omlaag naar mijn zaaddikke ballen, die ze plette tegen het aambeeld van haar andere hand, voor ze haar lippen rond mijn eikel stulpte. Mijn twee vrienden grepen hun eigen pik beet en maakten dezelfde handbeweging als Annabel daarnet rond mijn lul. Ze kreunden luidruchtig alsof zij het waren die afgezogen en afgetrokken werden Ze was niet de knapste vrouw in de bar waar we haar getroffen hadden, maar door de mannen te straal negeren wist ze zichzelf tot aandachtspunt te maken. We gingen naast haar zitten aan de toog. "Mogen we je wat te drinken aanbieden?", stelde ik. "We?", vroeg ze met lachende ogen. "Zo krenterig dat jullie met zijn drieën samen moeten leggen om mij één drankje te betalen?" "Je weet wat ik bedoel", zei ik op geërgerde toon, maar wat ik voelde was bewondering. Ze was duidelijk niet op haar mond gevallen. Dat bleek nog meer toen ze verder ging. "Jawel. Ik weet best wat jullie bedoelen", zei ze met de klemtoon op 'jullie'. "Drie mannen om één vrouw te versieren." "Wie zegt dat wij jou willen versieren?", vroeg ik defensief. "Oh? Is dat dan niet zo?", bekeek ze ons laatdunkend alsof mannen die niets bij haar probeerden of te dom of - nog erger - te laf waren. Reflexmatig zocht ik oogcontact met mijn stapvrienden. Dat ontging haar natuurlijk niet. "Moeten jullie nog even overleggen jongens?", lachte ze; Het was een verslavende lach, een lach die een man op scherp stelde en die je daarom steeds opnieuw wou horen "Wow", zei ik. "Jij bent me er echt eentje." "Natuurlijk" antwoordde ze. "Verleid jij dan graag vrouwen die niet de moeite waard zijn? Die zijn er zat in deze bar". Ze wierp een blik om zich heen naar de jonge mokkels die er stuk voor stuk knapper uitzagen dan zij, maar toch ineens de moeite niet meer leken. Met eendere welke andere vrouw naar buiten stappen, zelfs al was die mooier, zou als een nederlaag aanvoelen. Ze had beet. En dat wist ze verdraaid goed. "Ik heb inderdaad vaak makkelijke grieten gescoord", trok ik de kaart van de eerlijkheid. "Maar jij hebt de pret definitief voor me bedorven." "Zal ik dan maar niet met jullie naar bed gaan?", zei ze achteloos. "Anders zijn jullie voor het leven lang bedorven." Ze deed het klinken alsof ze ons een gunst zou bewijzen door zich niet te laten verleiden. Ik had al veel meiden gehad, maar die waren plots niet meer van tel. Enkel zij telde. Ik kon me niet indenken dat ik haar niet zou hebben. Dat was natuurlijk precies het gevoel waar ze op aanstuurde. "Dat is jouw zorg niet", repliceerde ik op haar laatste woorden. "Bovendien...." Ik liet de drie puntjes in de lucht hangen in de verwachting dat zij zou vragen "Bovendien wat?", maar wat zij deed was mijn zin zelf afmaken "Bovendien kom ik dan nooit te weten hoe lekker jullie zijn in bed. Die bedenking heb ik me wel gemaakt ja", zei ze. Haar ogen twinkelden met binnenpret voor ze er aan toevoegde: "Bovendien heb ik een kans op drie op een begaafde minnaar." Ze joelde van plezier toen ze het zei. Ik wachtte tot haar lach weggestorven was. "Ik kan enkel voor mezelf spreken" zei ik toen terwijl ik mijn best deed zelfverzekerd over te komen. "Oh? Nog nooit met zijn drieën geneukt dat je niet voor je vrienden kan spreken?", vroeg ze ondeugend én nieuwsgierig. "In dat geval. Spreek op dan", richtte ze zich tot mijn beide vrienden Bert en Peter, die mij tot nog toe het woord hadden gelaten. Peter zei niets maar richtte haar ogen door zelf naar omlaag te kijken naar de dikke bobbel die zich in zijn spijkerbroek had afgetekend. Bert hoefde evenmin iets te zeggen want Annabel keek zonder verdere aanmoediging met ongegeneerde ogen naar zijn afgetekende erectie. "Je vrienden zijn welbespraakt", keerde ze zich opnieuw naar mij. Haar stem had een schorre ondertoon gekregen die voor het eerst haar goesting verried, samen met de onmiskenbare blos op haar wangen en de

Annabelle (bis) (vm:groep, 4618 words)
Auteur: Hans	Toegevoegd: Aug 19 2010	Kijkers/Lezers: 5484/3901 [71%]	Waardering (verhaal): 9.00 (3 stemmen)
Ook dit verhaal is opgedragen aan Annabel, aan haar verbeelding en haar kracht