ErotischeVerhalen.com: Zonsondergang deel 7 door Peter [deel 7]

"Het aanbod klinkt verleidelijk," zeg ik en vervolg, "dank je Josep, maar ik ben uitgenodigd vanavond in de haven". Een andere keer graag." "Geeft niet, ik breng je wel terug, hij geeft mij een zoen." Zonsondergang deel 7 Het armbandje. Vanaf de steiger zie ik zitten op het achterdek van den boot. Hij begroet mij met een armzwaai. "Wat doe jij hier aanboord", vraag ik hem verbaasd. "Ik ben mijn polsketting kwijt daarom ben ik naar hier gekomen" zegt hij in een trieste stemming. "Misschien ligt het hier op de boot." "Lijkt mij niet waarschijnlijk. Ik heb niets gevonden. Kijk jij maar binnen, je weet het nooit." Ik open de deurtjes van de kajuit. Voordat ik naar binnen stap vraag ik. "Heb je al gekeken aan dek?" "Ja, ik heb overal gekeken maar niets gevonden het moet haast wel binnen liggen." Gisteren is het mij niet opgevallen dat hij een armband of ketting droeg. Ik had dat zeker opgemerkt. In principe houd ik niet van wandelende bijouterie mannen die omhangen zijn met kilo"s smeedwerk. Een kleine dunne armband of ketting kan nog net. Het crucifix moet toch ergens aan hangen, nietwaar. "Ga binnen maar zoeken?" Ik laat hem voorgaan, hij springt zonder één traptrede aan te raken op de vloer en loopt direct door naar de voorkooi. Nog geen minuut later een schreeuw, "Hebbesssssssss, hoeraaaaaa." Blij komt hij terug. "Ik wist het, het moest hier ergens zijn," zegt hij opgewonden en schuift het ding om zijn linkerpols. "Dat heb je met het stoeien met Esteban zeker verloren," zeg ik maar. "Ja, het lag tussen de matras en het schot," "Mag ik een Cola?" "Ja natuurlijk, pak maar." "Als het goed is, staan er nog twee koud, geef mij ook maar." Even later zitten wij aan dek. "Ik heb dit gekregen van Frederique voor mijn verjaardag." Hij toont mij, het zilveren draad vlechtwerk met een plaatje. "Kijk wat er opstaat gegraveerd," zegt hij met een beetje overslaande stem. Ik lees; "Tu amigo - Frederique," en een datum. "Wie is.......," ik slik mijn zin in. Het schiet mij ineens weer te binnen. Frederique was de vierde jongen op de waterfiets. Zonder aanleiding, zegt hij ineens. "Hij is mijn vriendje......., maar nu niet meer." "Oh," zeg ik verbaasd. "Esteban is toch je vriend?" "Ja, nee, ook," hakkelt hij wat. Opnieuw ben ik verbaasd en laat dat merken door een duidelijke "Oh" geroep. "Maar jullie............, zijn toch samen? Dat heb ik tenminste begrepen gezien hoe jullie met elkaar omgaan. Dat is toch op zijn minst gezegd, heel intiem te noemen. "Ja, dat is ook zo. Dat komt omdat Esteban verliefd is op mij." Ik moet lachen. "Haha, jij dan niet op hem?" "Eergisteren stonden jullie nog samen te zoenen op de voorplecht. Met op de achtergrond de ondergaande zon. Vanuit mijn positie waren jullie een prachtstel. Zo mooi afgetekend tegen de zonsondergang." "Kan wel zijn, maar nu haat ik hem," zegt hij ineens bitter. Wederom een dikke "Oh." "Maar waarom ben je nu zo boos op hem," vraag ik snel. "Ze hebben vanochtend gevochten, stelletje klootzakken," zegt hij verbolgen. Hij kijkt triest, iets wat niet past bij zijn gezicht. "Oh," waarom? "Dat weet ik niet. Frederique kwam langs vanochtend en ineens was het knokken. Ze willen niet vertellen waarom" zegt hij ratelend. Ineens barst hij in snikken uit. Het is aandoenlijk hem zo te zien. Spontaan probeer ik hem te troosten en sla mijn arm om hem heen. Waarop hij nog harder gaat huilen. " Joh, dat komt wel weer goed, zeg ik troostend." Aan boord van de Grand Banks. "Peter, kom je nog?" De roep komt van de steiger. Ik draai mijn hoofd om en zie Els, samen met vermoedelijk haar dochter staan. Even weet ik mij geen raad met de situatie, maar ik kom snel tot mijn positieven. "Ja natuurlijk, ik kom zo." Alano houdt op met snikken en kijkt verschrikt op. Ik geef hem de handdoek die in de kuip ligt. Hij droogt zijn gezicht. Onder zijn rooddoorlopen ogen verschijnt een lach. "Sorry hoor, en bedankt," hakkelt hij wat. "Meiden stap aan boord," zeg ik tegen de twee dames op de kade. Beide zijn gekleed in witte broek en een blauw horizontaal gestreepte Bretonse trui. Op de linkerborst staat natuurlijk de naam van het bootje geborduurd. Goed gebruik bij bootjeslieden. Zo kunnen zij zich onderscheiden van het gewone landrottenvolk. Hun voeten zijn verstopt in Timberland bootschoenen. Els blootsvoets in bruine, Marlies, dito maar dan in marine blauwe antislipstappers. Alles helemaal zoals het

Zonsondergang deel 7 (bi:eerste keer, 7020 words) [7/9] Toon alle delen
Auteur: Peter	Toegevoegd: Oct 02 2009	Kijkers/Lezers: 4957/4025 [81%]	Waardering (deel): 7.33 (3 stemmen)
“Ik ben hier al een tijdje. Je lag zo lekker te slapen, ik heb de poorten en het luik dicht gedaan. Je hebt mij toch niet gehoord, hoop ik.” Ik sta naar lucht te happen. “Haha, je hebt lekker gedroomd hé, dat zag ik al toen je lag te slapen,” H

Dit is deel 7 van totaal 9 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel