ErotischeVerhalen.com: Een troostende schouder

Langzaam werd ik wakker, tien uur, heerlijk geslapen. Me uitrekkend drong langzaam drong tot me door wat er gisteren was gebeurd. Het bed was leeg. Me half oprichtend, keek ik even rond in de kamer maar Sofie was nergens te bespeuren. Slaapdronken waggelde ik naar het raam en opende de gordijnen. De ochtendzon deed pijn aan mijn ogen. Buiten hoorde ik beweging. Ik opende de ramen en zag Sofie baantjes trekken in het zwembad schuin onder me. Ze had me niet gehoord en bleef stevig doorgaan. Dromerig staarde ik in de verte. Wat moest ik zo dadelijk tegen haar zeggen? Moest ik gewoon doen alsof mijn neus bloedde en haar reactie afwachten? Of kon ik beter meteen met de deur in huis vallen? Piekerend zocht ik mijn dunne kamerjas en stapte zenuwachtig de trap af. De geur van verse koffie en toast... De schuiframen naar de tuin waren helemaal geopend en ik hoorde nog steeds haar ononderbroken stevige slagen in het zwembad. Op het aanrecht zag ik een heerlijk ontbijt voor me klaarstaan. Verse fruitsla, versgeperst vruchtensap, koffie ... Sofie toch, heerlijk. Ik schonk me even een tas koffie in en stapte naar buiten. Het duurde wat voor ze me opmerkte. Bewegingsloos bleef ze hijgend dobberen in het water, trok het zwembrilletje rond haar nek en keek me schuldig aan. Haar lippen op elkaar persend, lachte ze me schaapachtig toe. Ik ging zitten op de rand van het zwembad, met mijn onderbenen wiegend in het koele water. Ze zwom naar me toe en greep mijn knieën zacht vast. "Sorry schat voor gisteren, voel me een beetje raar... Lekker geslapen?" Ik had heerlijk geslapen... "Bedankt voor het lekkere ontbijt." Als antwoord kuste ze mijn knie. "Je hebt zelfs een bikini aan, mijn bikini!" Ze bekeek zichzelf en lachte. Ze voelde zich schuldig en beloofde plechtig om zich vanaf nu te gedragen. "Zullen we even afspreken dat er gisteren niets is gebeurd? Wil graag mijn vriendinnetje terug. Ik voel me echt slecht." Ook ik vond de spanning tussen ons verschrikkelijk. Mijn hoofd draaide op volle toeren, maar ik had totaal geen reden om de schuld helemaal in haar schoenen te schuiven. Ze was lief, had alles misschien wat in de hand gewerkt, maar ik wist dat ze het niet zo had bedoeld. Daarvoor kende ik haar te goed, toch? Het zullen de omstandigheden zijn geweest. Een uitlaatklep misschien, een vergissing waarvan we allebei spijt hadden. Uiteindelijk had ikzelf alles toegelaten. Het was eveneens mijn keuze geweest en het zou laf van me zijn om nu alles van me af proberen te schuiven. Zelf had ze ook nog niet ontbeten, dus haalde ik de ontbijtschotel en plaatste die aan de rand van het zwembad. Om mijn standpunt duidelijk te maken, gooide ik de kamerjas van me af en liet ik me via de brede treden in het zwembad glijden. Even duidelijk makend dat we nog steeds gewoon naakt konden zijn, zonder verdere bedoelingen, alles bleef zoals het altijd was geweest. Ze apprecieerde mijn gebaar, bedankte me en gooide vluchtig een kus in mijn richting. We hingen wat rond, aten, dronken, lachten en genoten van elkaars aanwezigheid. We vergaten de vergissing van gisteren. De korte tonen door de bieper in de tuin, gaven aan dat de poort aan de oprit zich opende. Er kwam iemand aan. Bram, eindelijk. We hoorden zijn wagen parkeren op de kiezel en even later verscheen hij achter in de tuin. Lachend keek ik hem aan, dolgelukkig dat hij er was. Sofie kende Bram bijna even lang als mij en ze kusten elkaar gedag. Ik vloog rond zijn nek en knuffelde hem uitbundig. "Wat heb ik je gemist!" Sofie trok zich even terug in de badkamer en gunde ons wat tijd voor elkaar. Het was heerlijk om hem bij me te hebben, ik vertelde honderduit, ik wou dat we samen leuke dingen gingen doen, plezier maakten, gek deden, wat was ik blij dat hij bij me was... We genoten ondertussen samen verder van het ontbijt. Bram keek me na een tijdje lachend aan en vroeg waarom ik zo enorm uitgelaten was. Niet dat het een probleem vormde, maar hij had zo het gevoel dat er iets schortte, hij voelde een bepaalde nervositeit en vond dat ik me wat ‘raar' gedroeg. "Neen, waarom zou er iets zijn?" Mijn hoofd werd warm, waarschijnlijk knalrood. "Willen jullie nog koffie?" klonk de verlossende stem van Sofie. Ze was gehuld in een zomers kleedje en wipte vrolijk naar ons toe. Gered... Ze knipoogde stiekem naar me en snapte dus duidelijk in welke netelige situatie ik me zonet had bevonden. Na me te hebben verfrist en aangekleed, stapten we even later in de wagen van Bram om wat rond te hangen in de stad. Gent was 's zomers altijd gezellig druk en we genoten van elkaars aanwezigheid. Wim, de ex van Sofie, was een goede vriend van Bram. Hij had natuurlijk al gepraat met hem, maar was zeer benieuwd naar haar verhaal. In mezelf grijnzend aanhoorde ik de mondige Sofie op haar typische manier een afgevlakte versie vertellen van wat ze me gisteren in geuren en kleuren uit de doeken had gedaan. Alles wat ze zei klopte voor de volle honderd procent, en ik genoot van haar woorden, de manier waarop ze situaties omschreef. Geen enkele leugen, alleen maar anders omschreven. Bram kende haar maar al te goed. Het was ook voor hem duidelijk hoe de vork in de steel zat. Even voor alle duidelijkheid: ze was niet echt een

Een troostende schouder - 2 (bi:verleiding, 3755 words) [2/2] Toon alle delen
Auteur: sof	Toegevoegd: Feb 27 2017	Kijkers/Lezers: 4810/3410 [71%]	Waardering (deel): 8.44 (9 stemmen)
Sofie heeft me nodig. Onverwachte wendingen die mijn leven ingrijpend overhoop gooiden.

Dit is deel 2 van totaal 2 delen.
vorig deel	toon alle delen