ErotischeVerhalen.com: Annabel door Hans

Alhoewel er tientallen mensen rondliepen op de receptie leek het me dat ik tussen de menigte steeds glimpen van haar opving. Ze was zeker niet de knapste vrouw, maar haar glimlach deed iets met me. ‘Wie was de man die die glimlach op haar gezicht tekende', vroeg ik me met een steekje jaloersheid af. ‘Zou ik er in slagen haar op die manier te laten glimlachen?', was mijn volgende gedachte. Ik baande me een weg naar haar toe. Ze was niet met één enkele maar met verschillende mannen aan het praten. Ik ging aan de buitenkant van het kransje staan en trachtte haar onopvallend te observeren. Haar blij en onbedwingbaar krullend haar jeukte in mijn vingers. Ze rokte knielang en had een diep uitgesneden topje met dunne bandjes aan. Aan de ene schouder liep het zwarte bandje van haar bh parallel met dat van haar topje, maar aan de andere schouder waren de bandjes liefdevol met elkaar verstrengeld, een detail dat me charmeerde. Haar lichaam wekte bij mij het beeld op van een stevige boerenschoonheid die door Permeke met grove handen in gulle vormen uit de Vlaamse klei was geboetseerd. Dit was niet het lichaam van een meisje, dit was het gerijpte lichaam van een vrouw, een lichaam dat gemaakt was voor de liefde, een lijf dat goesting gaf. Op het ogenblik dat één van haar gesprekspartner haar bij de naam noemde, begon Hans De Booij in mijn hoofd te zingen. "Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel". Blijkbaar kon ze mijn gedachten lezen want ze draaide zich glimlachend naar me toe en zei "Neen. Ik hoef niet weggebracht te worden naar het station." Gelukkig droeg ze een bril, want indien ik rechtstreeks in die blauwe ogen met fijn geel randje om de pupil had moeten kijken, dan was ik reddeloos gekapseisd. ‘Ik ken jou van ergens', zei ik domweg voor het me opeens daagde dat ik haar inderdaad al eerder gezien had. Ze trok haar glimlach in en antwoordde: "Gebruik jij dat zinnetje bij alle vrouwen waarmee je in gesprek wilt raken?" "Neen", zei ik. "Het is echt zo. Ik heb jou vorige week gezien bij Belle en het Beest." De glimlach kwam terug. "Als ik Belle ben, dan moet jij het Beest wel wezen", zei ze en lachte dan luidop. Het was een prachtige lach. "Sorry", zei ze toen ze uitgelachen was. "Maar het is je eigen schuld. Zo een aangever hoefde ik enkel nog in doel te schoppen." "Weet je dat het trouwens behoorlijk oncorrect is in dit gezelschap te verklaren dat je van musicals houdt?", ging ze verder. "Schuldig", gaf ik toe. "Ik ben dol op musicals." "En ik beken nog een grotere schande... ben enorm gek op films als Dirty Dancing, Mamma Mia..... fout fout fout maar oh zo leuk", fluisterde ze medeplichtig terwijl ze haar gezicht naar mijn oor boog alsof niemand haar mocht horen. Haar adem was warm tegen de huid van mijn wang, en even tastbaar als een aanraking. "Nou ik hoop dat ik je niet gecompromitteerd heb door je in het publiek te outen.", grapte ik. "Ik vrees van wel", glimlachte ze. Ik keek gemaakt sip. "Hoe kan ik het goed maken? Kan ik je meenemen naar een musical?" "Naar Belle en het Beest", reageerde ze meteen terwijl ze me guitig aankeek. "Die heb je toch al gezien?" Opnieuw boog ze zich naar me toe. Ditmaal voelde ik de zachte aanraking van een borst. "Ik ging zelfs al twee keer omdat ik het zooooo mooi vond." Een paar dagen later zaten we samen naar de musical te kijken. Af en toe observeerde ik haar vanuit een ooghoek. Ze was helemaal opgeslorpt door het spektakel met de gretige blik van een kind. Pas toen het voorbij was draaide ze haar hoofd naar me toe. "Kus me", zei ze met een twinkeling in haar ogen voor ze die sloot en haar lippen opende. Het was een trage genietende zoen. "Hey", zei ze schijnbaar teleurgesteld toen ze de ogen opnieuw opende: "Ik had gedacht dat je in een prins zou veranderen." En dan lachte ze. "Maar dat geeft niet. Ik heb liever een beest .... een lekker beest." En ineens ging ze Isabelle A lacherig nazingen: "Hé hé hé Hé lekker beest Hé lekker beest Hé lekker beest Hé lekker, hé lekker, hé lekker beest Hé lekker beest." "Kan je me aan?", vroeg ze toen ze uitgezongen was. "Dat weet ik niet. " "Hé. Eindelijk een man die niet pocht en achteraf een teleurstelling blijkt." "Of ik je aankan weet ik niet," herhaalde ik. "Het enige wat ik weet is dat ik verschrikkelijk zin in je heb" "Beetje narcistisch?", vroeg ik toen ik de levenshoge spiegel zag waarmee een van de deuren van haar kleerkast bekleed was. "Helemaal niet", ontkende ze. "Maar je hebt nu eenmaal veel mannen die een vrouw graag uitkleden voor de spiegel." Ik lachte schaapachtig. Wat mij

Annabel (vm:een-op-een, 4811 words)
Auteur: Hans	Toegevoegd: Aug 11 2010	Kijkers/Lezers: 5843/4550 [78%]	Waardering (verhaal): 9.00 (2 stemmen)
Annabel, het wordt niet zonder jou Annabel. Dit verhaal is geïnspireerd door het liedje Annabel van Hans de Booij en door Annabel zelf natuurlijk.