ErotischeVerhalen.com: Blind vertrouwen door ikwilje

"Hey mooie meid", zei ik in een opwelling. Het voorwerp - of respectvoller gezegd het onderwerp - van mijn complimentje, was een blondine (wat anders) met sluik lang haar. In dit zomers weer droeg ze open schoenen met een kurken platformzool. Ze droeg verder een spijkerbroek en een asymmetrisch topje dat één gebruinde schouder bloot liet. Zij liet haar hond uit, een zwarte labrador. Van achter gezien had ik haar jong geschat, met een sappig kontje in haar jeans, maar langzij zag ik dat ze een vroege dertiger was. Niet oud dus, dat allerminst, maar ouder dan de leeftijd van die billen. "Hey mooie meid", zei ik dus in een opwelling. Ze bleef staan en draaide haar gezicht in de richting van mijn stem. Met niets ziende ogen staarde ze me aan. Ze was blind. Ik had dat natuurlijk kunnen raden aan de labrador en aan de manier waarop ze achter haar hond aanliep. Hij was het die haar gidste, niet zij die zij hem uitliet. Dat deed niets af aan het feit dat zij mooi was, heel erg mooi zelfs. Mijn woorden bleven gelden. "Hey mooie meid". "Ja. Dat ben ik. " Haar stem klonk zelfverzekerd, met een hees timbre. "Maar jij. Ben jij mooi? Dat wou ik graag weten voor ik ‘Hey mooie man' antwoord", stelde ze me een wedervraag. "Een echte god", zei ik lachend. Aan de ironie in mijn stem kon ze horen dat ik jokte. "Ik maak je alles wijs wat ik wil." "Dat dacht jij." "Hé", trok ze de aandacht van een voorbijgangster die met driftig tikkende naaldhakken voorbij stapte. "Kan u me zeggen of deze man, die me hier midden op straat tracht op te pikken, een knapperd is." De vrouw negeerde mijn bedelende blikken. "Hij loont totaal niet de moeite. Met jouw looks kan je veel mooiere mannen aan de haak slaan." En ze stapte verder. "Zie je wel", lachte het meisje, vrolijk dat ze me haar intelligentie had getoond. Ik lachte met haar mee. "Betrapt", zei ik. En vroeg dan "Waar ga jij naartoe?" "Zie je dat dan niet?", repliceerde ze. En lachte opnieuw. Een klaterende gelukkige lach. Die blij was omdat ze mij te snel af was. "Jawel. Ik ben immers niet blind." Het betekende niets. Maar klonk wel gevat. "Dat weet ik zo niet", klonk het terug. "Misschien ben je wel ziende blind". Een fantastische sparringpartner voor verbale spelletjes. Ik hield van vrouwen die ad rem zijn. Toch besliste ik om het over een andere boog te gooien. Een eerlijke boeg. "Je bent een aantrekkelijk meid. Eentje die niet op haar mond gevallen is bovendien. Dat apprecieer ik. Heb je geen zin om iets met me te gaan drinken?" "Ja", lachte ze. "Ga je me proberen te verleiden?" "Tuurlijk". Ik lachte op mijn beurt. Toen we neerzaten en we ons drankje besteld hadden, viel er een kleine stilte. Mijn ogen hadden haar veel te vertellen. Ondanks mezelf zocht ik oogcontact. Maar daar had ik nu niets aan. Ze bracht zelf redding. "Mag ik je iets vragen?" "Ja hoor. Ga je gang." "Mag ik je gezicht aanraken? Mijn vingers zijn mijn ogen." Ik stak mijn hoofd naar haar toe. Haar vingertoppen voelden lichtjes eeltig aan. Waarschijnlijk van brailleboeken te lezen en op een brailleklavier te werken. Ze waren in elk geval ongenadiger dan de scherpste ogen en ontdekten mijn kleinste foutjes. "Je hebt een terugwijkende kin" "Was jij je haren wel vaak genoeg? Ze voelen een beetje vettig aan." "En die stoppels op je wang. Scheer jij je niet elke morgen?". "Met stoppels toon ik mijn ruige mannelijke kant", grapte ik. "O? Twijfel jij dan aan je mannelijkheid?". Scherp. Scherp. Ik nam haar hand bij de mijne en drukte er een zachte zoen op. "Je veroorlooft je wel vrijheden." Maar ze trok haar hand toch niet meteen terug. Ik veranderde opnieuw van onderwerp. Haar schoudertas, die ze op de tafel had gelegd, stond open. Ik zag een I-pod. "Luister je graag naar muziek." "Muziek is mijn leven". Er klonk een streepje droefheid in haar stem omwille van het feit dat ze niet kon zien, maar tegelijkertijd blijdschap dat ze daardoor met des te meer van muziek kon genieten. Toch was ze niet aan het luisteren geweest toen ik haar voorbij was gestapt. Misschien moest ze haar aandacht erbij houden. Om niet ergens tegen aan te botsen. En leidde muziek haar te zeer af. "Waar luister je op dit ogenblik naar?" "Oh onder andere naar The Style Council: ‘My ever changing moods'." "Is dat zo? Ben jij onderhevig aan wisselende stemmingen." "Ik ben een vrouw", zei ze éénvoudig alsof dat verklaring en rechtvaardiging was ." En jij?" "En ik? Of ik wispelturig ben?" "Neen dommerik. Waar luister jij naar? Of luister je niet vaak naar muziek?" "Niet vaak", gaf ik naar waarheid toe. Haar gezicht betrok. Dat begreep zij blijkbaar niet. Dat iemand niet zo dikwijls als mogelijk naar muziek wou luisteren.. "Maar ik denk wel aan een liedje

Blind vertrouwen (vm:een-op-een, 3723 words)
Auteur: ikwilje	Toegevoegd: Aug 16 2009	Kijkers/Lezers: 6385/4926 [77%]	Waardering (verhaal): 9.00 (5 stemmen)
“Hey mooie meid”, zei ik in een opwelling. Het voorwerp – of respectvoller gezegd het onderwerp - van mijn complimentje, was een blondine (wat anders) met sluik lang haar. In dit zomers weer droeg ze open schoenen met een kurken platformzool.