ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 30 door Lucky Eye [deel 30]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal zoon had. Dat wij een zoon hadden. Een gezin met drie kinderen. Ze werd hysterisch. Verpleegkundigen hebben haar in slaap moeten brengen en ik ben naar jou gegaan. Haalde 's avonds Grace en Alex op voor hun eerste ontmoeting met jou.' 'Je was zo ontzettend klein,' kwam het na een diepe zucht uit Grace haar mond. 'Veel kleiner dan wij beiden hadden gedacht,' bevestigde Alex. 'Je moeder ging vrij snel uit het ziekenhuis naar het St. Franciscushof in Raalte. Een tijdelijk verblijf tot ze weer helemaal hersteld zou zijn. Dat op aanraden van de behandelend arts. Ik bezocht haar daar af en toe. Ze vroeg me naar jouw geboortedatum. Noemde me op grond daarvan jouw naam, die ze van een lijst had geplukt. Ik besefte dat ik niet zo snel een roepnaam zou kunnen bedenken. Besloot later met Grace en Alex, Maria en Henrik Jan dat wij jou "kleintje" of "broertje" zouden noemen. Dat we in elk geval niet die naam zouden gebruiken.' Ik keek naar Grace. Ze knikte. Ze gebruikte dat laatste nog steeds heel vaak. 'Alles beter dan die naam. Toen je begon te praten, probeerde je moeder jou die naam uit te laten spreken. Natuurlijk lukte het niet. Je was nog maar net begonnen met praten. Maar ... het leek er ook een beetje op, zo vond ik althans, dat je die naam niet herkende.' 'Logisch ook wel toch? Jullie hadden me een aantal jaren anders genoemd.' 'Dat bedoel ik dus.' Het voelde heel erg goed voor mij. "Kleintje" en "broertje" zou ik in het vervolg bezien als een geuzennaam. 'Na verloop van tijd ontsloeg ze zichzelf van verdere behandeling. Ze vond het niet nodig in therapie of behandeling te gaan. Ze kwam thuis. Het was een gespannen situatie. Van Marc wilde ze niets weten. Ze liet de zorg volledig over aan Maria.' 'Ik probeerde haar erbij te betrekken,' vulde Maria aan. 'Maar ze stond er als een zoutzak bij. Ik had vreselijk medelijden met haar. Kon me totaal niet voorstellen dat ze jou niet even beet zou willen houden, Marc. Ik ... ' 'Voor jou was het anders, schat,' reageerde Henrik Jan. Ik richtte me rechtstreeks tot Julia en vroeg haar: 'Kan het zijn dat mijn niet praten in die eerste jaren iets psychisch is geweest? Een trauma?' 'Kan.' Een mogelijkheid. Niet meer dan dat. Net als dat andere. Verschil in ontwikkeling tussen kinderen. 'Dank je, Julia.' Bovendien wilde ik er niet aan blijven hangen. Ik was erover heen gekomen. Nou ja ... praatte soms nog te weinig, maar ... Nou ja? Had dat ermee te maken? Later. 'Wil iemand nog iets weten?' 'Ja,' meldde Alex zich op de vraag van onze vader. 'De scheiding. Je hebt eerder gezegd dat je dat niet kon doen, omdat zij jou in haar macht had. Jou dreigde. Hoe zit dat nu? Marc is nog steeds minderjarig officieel.' 'Die dreiging is er nu minder. Ik heb me goed laten voorlichten door de mensen die verstand van familierecht hebben. Als die scheiding nu uitgesproken zou worden, is de kans heel erg klein dat een rechter mee zal gaan in haar wens dat ik Marc niet meer mag zien. Bovendien, zelfs al een rechter meegaat in haar eis, over een aantal maanden mag hij voor zichzelf beslissen.' 'En ik kies voor jou, Pa! Duidelijk zat!' 'Daar heb ik op gerekend, jongen! Bovendien kon ik het voor mezelf niet langer uitstellen. De laatste jaren was ze steeds weer bezig me te pushen. Ze vond dat ik nog niet genoeg had bereikt. Wilde meer voor mij. Een paar keer heb ik tijdelijk een burgemeesterspost vervangen. Dat was, in haar opinie, het ultieme dat ik zou kunnen bereiken: burgemeester, of lid van de tweede kamer voor mijn partij. Dat laatste vond ik niets. Ik zou veel te veel weg zijn van huis. Die tijdelijke vervangingen vond ik ook niet prettig. Ik moest me iedere keer enorm inwerken, om dan na een paar maanden weer ruimte te maken voor een nieuw benoemde burgemeester. En dus had ik mijn partij al laten weten dat ik niet opnieuw zoiets ambieerde. Even terug ... ' Het was me duidelijk dat hij na moest denken; iets op een rijtje zetten zo leek het. 'Donderdag kwamen we hier aan. Woensdag zijn we weggereden vanuit Slowakije. Het was dus dinsdag dat ik gebeld werd door de commissaris van de koningin. Hij vroeg me of ik interesse had in een interim-burgemeesterschap voor de gemeente Deventer. Nee dus. "Maar," zo begon hij, "je vrouw heeft me laatst gebeld ... " Verder liet ik hem niet komen. Zei dat ik terug zou bellen. Wist genoeg. Was boos. Ze had zich bemoeid met mijn werk! En dat achter mijn rug om ook nog eens! Ik confronteerde haar ermee. Ze bleef heel rustig en koel eerst. Ze had het gedaan vanuit goede overwegingen, volgens haar. Wilde het beste voor mij. Toen ik me niet langer kon inhouden en woedend naar haar in woorden uitviel, zag ik een verandering in haar ... Ik weet niet of ik verder moet gaan.' 'Ja,' maakte Grace hem duidelijk. 'Ook dit moet je gewoon vertellen, Pa, dit zorgt voor een volledig beeld. Ook al is het een gruwelijk beeld.' 'Marc? Alex?' Van ons beiden merkte hij de steun voor de zienswijze van Grace. 'Vanuit dat ... dat seksuele dat haar al jarenlang dreef riep ze ineens: "Ohh, jahhh! Heerlijk! Je bent boos op me! Eindelijk laat je me eens werkelijk voelen wat ik wil! Straf me voor wat ik jou misdaan heb! Maak misbruik van me!". Het was inderdaad gruwelijk. Onvoorstelbaar gewoon. 'Ik liep weg bij haar en ging naar buiten, waar ik een potje stevig heb staan vloeken. Toen ik tot rust gekomen was, ging ik terug naar binnen. Haar toen verteld dat ik wilde scheiden. Ze vond het goed. Ik gaf aan dat ik het zou aanvragen, maar daarmee zou wachten tot Marc achttien zou zijn. Zij stemde daarmee in. Maar ... gezien het tafereel van vanmorgen ben ik er niet meer zeker van dat zij zich aan die afspraak zal houden. Het maakt ook niet uit. Met deze stap, heb ik haar macht over mij afgeworpen en het voelt enorm goed. Jaren ... ' Meer kwam er even niet. Logisch ook, want ik voorkwam dat hij verder kon praten. Ik was, nadat ik de blik van mijn huisarts had gezocht en een knikje van haar had gekregen, opgestaan en naar hem toegelopen. Had hem uit zijn stoel omhoog getrokken en had me aan hem vastgeklemd. Hij was mijn vader. Degene die mij het leven gegeven had. En ik was alleen maar blij dat hij zich van haar ontdaan had. Dat ze niet langer een rol zou spelen in zijn en ons leven. Officieel wellicht nog wel. Misschien waren er dingen die ik even niet zou kunnen doen omdat beide ouders voor mij zouden moeten tekenen of zo, maar ... dan stelde ik gewoon alles uit tot ik meerderjarig zou zijn. Ik wilde niets meer met haar te maken hebben. Grace en ook Alex kwamen bij ons staan. Het werd een groepsknuffel omdat wij drieën, een vreemd gevormd kinderstel, maar al te goed inzagen dat hij de boel steeds bij elkaar gehouden had. Dat hij - zij het met enorm veel steun - voor ons gezorgd had. Een stoelendans volgde omdat wij dicht bij hem wilden zitten nu. Hij bedankte ons uitvoerig. Was niet nodig. Maar ... het voelde wel goed. 'Al die jaren heb ik enorm veel steun gehad aan Maria en Henrik Jan. Bij hen kon ik mijn ei kwijt. Heb geprobeerd van het begin af aan alles met hen te delen. Dat kwam in stapjes. Eerst wilde ik het niet. Zelfs van haar overspel en de gevolgen daarvan, mijn twee zoons, hebben zij nooit iets geweten. Wilde ik niet. Vond ik ... te ... te erg gewoon. Maar ze hadden snel genoeg door dat er iets vreemds was. Maria had het leuk geleken om met haar eveneens zwangere buurvrouw samen te praten over die zwangerschap, maar Martha wilde dat niet. Hoezeer Maria het ook probeerde, steeds was er een excuus. Zelfs op het laatst. Vier weken voor de uitgerekende datum moest ze verplicht thuisblijven van haar werkgever. En in die periode zou ook Maria bevallen. Eerder dan Martha.' 'Voor mij was het de eerste keer dat ik een kind zou krijgen. Ik deelde met haar alles wat ik voelde in de hoop dat zij zich zou openen naar mij toe. Vertelde haar dat ik angstig was. Bang. Onzeker. Dat ik niet wist hoe het was een kind te krijgen, te hebben, hoe je moeder moest zijn. Maar ... ik kon net zo goed tegen een muur praten. Antwoord kwam er niet. Contact was onmogelijk. Daarom kon ik, denk ik, ook heel resoluut zijn toen ... zij probeerde een eind aan haar zwangerschap te maken. Ik was woedend.' Had ik nog vragen? Waren er nog onopgehelderde zaken? Het maakte niet uit. We hadden genoeg besproken met elkaar. Wellicht zou er later nog iets in mij opkomen, maar dat kwam dan wel. Nu hoefde het even niet meer voor mij. 'Zelf heb ik even geen vragen meer,' zo probeerde ik het tweede deel van onze familievergadering te beëindigen. 'Wat mij betreft kunnen vragen die nog in mij opkomen later gesteld worden. Als jullie nog wel vragen hebben, stel ze dan gerust. Of als jij, Pa, nog iets kwijt wil. Maak er gebruik van. Maar ... het kan ook een andere keer.' 'DE SOEP!!!' weerklonk ineens een luide kreet. Ines haastte zich naar de keuken en Maria en Hannah volgden haar. Julia kwam opnieuw bij mij zitten en vroeg: 'Ben je moe, Marc?' 'Volgens mij hebben we pauze en dat komt goed uit.' Ze bromde wat. 'Als je moe bent is het goed dat je het aangeeft! Ik heb liever niet dat je te moe wordt! Begrijp je mij?' 'Ja. Ik denk dat het allemaal bijna afgerond is,' gaf ik te kennen en daarbij antwoordde ik nog steeds niet echt op haar vraag, zo wist ik maar al te goed. Julia liet het erbij zitten. Op dat moment. Het "probleem" met de soep was niet zozeer dat die aangebrand was, omdat het op het fornuis was blijven staan, maar de soep was al vroeg in de middag gemaakt en niemand had eraan gedacht om hem weer warm te maken om op te dienen toen we begonnen met eten. Nu werden er dienbladen met koppen vol soep naar binnen gebracht. Iedereen nam. De hartige taart die nog over was werd opnieuw warm gemaakt. Het was rustig in de kamer. Iedereen was bezig met eten. De onderbreking deed me goed. Even hoefde ik nergens aan te denken. De eerste gedachte die na enige tijd opdook was "Alles is goed". En ja, zo voelde het echt voor mij. De angel leek uit de geschiedenis van ons gezin gehaald te zijn. De duisternis overwonnen door het licht. Ik kon me niet voorstellen dat er nog meer zou zijn dat me pijn zou kunnen doen. Maar ... had ik me eerder niet vergist? Had ik niet gedacht dat de bevestiging van mijn moeder dat ze mij niet wilde het ergste zou zijn? Ja. Een flinke misrekening. Dat had me geen pijn meer gedaan. Ik was - zoals ik mijn vader had verteld - die grens allang gepasseerd. Maar toen dat andere kwam ... was er toch opnieuw pijn geweest. Stef was als een van de eersten klaar met zijn soep en kwam bij me op grond zitten. 'Smaakt goed, hè!' 'Ja. Op de een of andere manier blijf ik de hele dag zin in eten houden.' 'Ik ook, man! Steeds lijkt het alsof ik uitgehongerd ben.' 'Wanneer gaan we weer terug?' 'Oh! Daar heb ik nog niet over nagedacht. Jij al wel?' 'Morgen?' 'Eerst maar eens kijken hoe het vannacht gaat, kleintje!' Dat laatste woord had hij heel bewust gebruikt, want hij gniffelde er flink bij. 'Ik vind het heel erg mooi, dat ze dat destijds bedacht hebben met elkaar.' 'Ja. Heel erg lief.' Ik merkte dat hij stil viel. Later, als we alleen zouden zijn, wilde ik verder met hem praten. Precies van hem willen weten waar het hem pijn had gedaan. De meesten waren nog aan het eten en dus stond ik op om nog een keer naar de tafel te lopen. Stef volgde me. Met volgeladen borden keerden we even later weer terug. Volgende ronde! Julia heropende de "vergadering", maar stelde wel heel duidelijk dat het niet al te lang meer mocht duren, dat het de laatste ronde moest zijn. 'Alex moet zijn rust hebben,' zo verklaarde ze, 'en ik wil ook dat Marc en Stefan op tijd naar boven gaan om te rusten. Dus wat er ook gaat komen ... ik hou de tijd in de gaten! Met die waarschuwing van Julia in het achterhoofd, leek het voor niemand makkelijk om als eerste te spreken. Toch deed ik het uiteindelijk. Het was iets dat al eerder in me opgekomen was. Iets dat niets met de familiegeschiedenis te maken had. Meer met het heden en de toekomst. Maar toch ... 'Pa, heb je iets met dokter Van Vliet?' Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 30 (mm:overige, 2852 words) [30/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Feb 20 2021	Kijkers/Lezers: 1456/1161 [80%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Vervolg...

Dit is deel 30 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel