ErotischeVerhalen.com: BLOEMETJESJURK, met iets moois er in. door Hyrra

BLOEMETJESJURK . . . Terugkomend van een opdrachtgever in Zutphen pak ik niet de snelweg maar ga lekker buitenaf weer terug, want ik had weer zo'n typische stressperiode achter de rug. Het is buitengewoon mooi weer en hartje zomer, u kent dat wel. Ik woon in het oosten des lands en de natuur is er daar fantastisch. Daar zijn nog plekken waar je binnen een klein uurtje niemand tegenkomt, doch die plaatsen moet je natuurlijk wél weten te vinden, maar ik ben er geboren en getogen. Op het moment dat ik een parkeerhaventje oprij om lekker even buiten te lopen zie ik iets aan komen fietsen dat mij onmiddelijk fascineert . . . Zo'n typische buitenafvrouw van naar schatting ongeveer vijfenveertig, maar dan in een mooie frisse jurk met bloemetjes waarvan de rok onmogelijk hoog is opgewappert terwijl ze geen enkele poging onderneemt om dat wat te minimaliseren, ook niet als ze vlakbij is genaderd. Het is een prachtig gezicht waar geen enkele man z'n ogen van af kan houden ! Een zalige mollige vrouw met een fraai stel benen en dijen onder een zomerjurk en een lachend blozend gezicht . . . Terwijl de supervrouwelijkheid me langzaam voorbij fietst groet ze me zeer vriendelijk en groet ik haar evenzo vriendelijk weer terug waarna ik haar een zijweg in zie fietsen. Maar ik ben ondertussen prettig geshockeerd en wil dat vrouwelijke wonder graag nogmaals aanschouwen . . . Terwijl ik haar voorbij rij in de zijweg zwaait ze zelfs nogmaals groetend en even later stop ik in de berm. Terwijl ik het portierraampje opendraai is ze al weer genaderd en mag ik de supervrouwelijkheid opnieuw bewonderen en in me opnemen al was het een kostbaar sierraad. Zoiets zie je beslist niet elke dag, het is dan ook een feest voor mijn mannenoog ! Ze stapt echter af en vraagt in puur Twents dialect heel nieuwsgierig of ik niet Jan van die en die en zus en zo ben . . . Enigszins verbouwereerd laat ik haar weten dat ik jammer genoeg niet diegene ben, waarop ze in haar sappig dialect antwoord: " noe dan, dan gô ik maar wieder verdan, want ik mut koffie zet'n en ik mut pa en ma efkes van de bus haal'n". Maar ik zou ik niet zijn om aan te bieden haar daarmee graag van dienst te zijn en om haar te laten weten dat ik óók wel trek heb in koffie . . .! Verrast en verbaast kijkt ze me aan en zegt, " O, da's mooi, dat scheld mie 'n heel stuk in de tied, dat vind'k wa leuk, doarginds, die kleine boerderie iets terug doar, doar mut ik weez'n . . ." Helemaal in trance rij ik er naar toe om even later met haar naar de bushalte te rijden waar inderdaad een stokoud echtpaartje al reeds was uitgestapt en in 't geheel niet verbaast dat ze deftig werden afgehaald. Onderweg heb ik nog iets in de richting gevraagd of ze dat allemaal wel vertrouwd vond en zo, doch daarop wist ze te antwoorden, " ach, ie kiekt wa betrouwbaar uut de eugkes en wie mensen van 't plattelaand hebt doar 'n speciaal geveul veur . . ." En opeens zit ik midden in een totaal ander gegeven. Maar ik wilde toch niets liever dan méér weten - en wie weet wat nog meer - van deze supervrouwelijkheid ? In elk geval kon ze koffie maken die je misschien maar één keer per jaar proeft, fantastisch. Ze bleek al jaren als weduwe te wonen in de oude familieboerderij waarvan het kleine beetje land dat er nog aan toe behoorde door buren werd bestiert en bebouwd. Zijzelf deed niets meer aan het bedrijfje en bleef er alleen nog maar wonen tot in lengte van jaren. Hooguit een kleine honderd kippen en wat schapen plus de nog bijbehorende moestuin waren haar dagelijkse beslommeringen, want de kinderen waren naar het buitenland vertrokken. Evenwel, van wat er onder die frisse bloemetjesjurk aan vrouwelijkheid zat maakte ze nog steeds beslist geen geheim, want "vanwege de warmte" werd het rokkenspul daarbij aangepast en zonodig nog wat hoger op geschoven . . . Een zeer prettig aangezicht waar je je ogen nagenoeg niet van af kunt houden als man zijnde . . . Uiteraard werd de conversatie gevoerd in voor mij bekend Twents dialect over de nodige koetjes en kalfjes. En uiteraard, óók pa en ma waren nieuwsgierig waarmee ik dan wel de kost verdiende, doch daar had men uiteraard absoluut "geen verstand van", maar dat was voor mij ook niet nodig. Toen ik uiteindelijk met de nodige pareltjes op m'n voorhoofd kenbaar maakte dat ook ik eens weer op moest stappen, werd me prompt duidelijk gemaakt dat daar absoluut geen sprake van kon zijn want ik moest en zou beslist "mee eten "! Ja, zo gaat dat in het gemoedelijke Twente als je blijk hebt gegeven van menselijke medewerkingen, waarmee ik niet wil zeggen dat zoiets schering en inslag is. Doch u kunt zich wellicht voorstellen dat het alom verbazing was wat er in mij omging. Uiteraard heb ik zonder een greintje tegenstribbelen toegestemd om bij de maaltijd óók van de partij te zijn. En ik zal u verzekeren dat een driesterren-restaurant

BLOEMETJESJURK, met iets moois er in. (vm:oudere vrouw/man, 1936 words)
Auteur: Hyrra	Toegevoegd: Nov 03 2015	Kijkers/Lezers: 9264/6671 [72%]	Waardering (verhaal): 6.89 (9 stemmen)
Een zomerse dag. Ik kom van een klant die tevreden is. Op een parkeerplek zie ik iets dat terstond m'n aandacht trekt. Het is een vrouw die aan komt fietsen, maar wát voor vrouw . . .