ErotischeVerhalen.com: De jeugdbeweging door Kilo

Voor de zoveelste keer moet ik mezelf tot de orde roepen. Het is net niet strafbaar wat ik doe, maar ik voel: het hoort niet. Ik klik de Facebook-pagina weg, maar zie nog steeds het lachende meisje op de foto. Ze heet Janne, ze is 19 jaar - dat is liefst 28 jaar jonger dan ik zelf ben. Haar grote, fonkelende groene ogen. Haar lange bruine haar, dat haar engelengezicht omsluiert. Haar mysterieuze glimlach, die verraadt dat ze weet dat ze knap is. Haar lijf dan - grote, ronde borsten, een strak kontje. Ze studeert sport in Leuven, en je merkt dat aan haar lichaam - afgetraind, iedere spier onder controle, lenig en toch krachtig. Ik roep haar pagina weer op. Ze moest het eens weten, dat ik haar foto's bekijk, begluur haast. Al weken, neen: maanden, spookt ze door mijn hoofd. Wanneer ik de kinderen naar de jeugdbeweging breng op zaterdag, blijf ik zo lang rondhangen tot ik een glimp van haar heb opgevangen. Ze is er monitrice, de favoriete van de meeste kinderen. En papa's, durf ik zo te gokken. Ik roep de foto's op van hun zomerkamp, en staar naar de beelden van Janne in een short en een luchtig topje - ik fantaseer er de rest bij. En klik meteen de foto weer weg: dit kan niet. De weken dat de kinderen bij hun mama zijn, zoek ik haar in de kroegen waar de jongeren uit hangen. Vergeefs - sinds ze in Leuven studeert, komt ze alleen nog de weekends naar huis. Ik speelde met het idee om haar als oppas voor de kinderen te vragen - dan zou ik een filmpje meepikken, vroeger thuis komen dan voorzien, haar een glas wijn aanbieden, en dan... Neen, vermande ik mezelf: ik maak mezelf gek met die fantasietjes, hou er nu eindelijk eens mee op. Wanneer ik haar tegen het lijf loop, waren mijn gedachten voor een keertje helemaal niet bij haar. Ik sakkerde en vloekte - een vergadering bij een leverancier was compleet ontspoord. Er waren harde woorden gevallen, verwijten, en het duurde lang voor alle brokken gelijmd waren en er over een nieuw contract kon worden gepraat. Het was al donker toen ik hun kantoor verliet, en nu zocht ik in de Leuvense straten een restaurantje waar ik nog iets kon eten. Maar plots staat ze dus voor mij, Janne. Een warme muts over haar hoofd getrokken, een dikke sjaal omgeslagen, en verscholen in haar winterjas. Ze is net zo verbaasd me te zien, als ik haar. We staan elkaar wat aan te staren - wat zeg je ook in godsnaam tegen de monitrice van je kinderen? "Ik hoop dat je zaterdag fijne dingen met hen doet?" Neen. "Zo laat nog op stap in Leuven?" breekt ze eindelijk het ijs. Ik vertel haar over de ellendige vergadering, en mijn zoektocht naar een resto. "Hier om de hoek is een fijne kroeg, waar ze ook eten serveren", zegt ze. ‘Kom je met me mee - alleen eten is zo zielig', flap ik eruit. "Graag! Ik lust wel een wijntje", lacht ze. We lopen naast elkaar, door de donkere straat. En we praten - over de vergadering, over mijn baan. We komen de zaak binnen, waar het goed druk is. Ze vindt een tafeltje voor twee, hangt haar jas over de stoel - en ik betrap mezelf erop dat ik haar zit aan te staren. Ze draagt een wijde, grijze en vormloze sweater, maar toch lijkt ze elegant en zelfverzekerd. "Ik ben net gaan sporten", zegt ze, wanneer ze mijn blik opvangt. "Ik wou thuis douchen - ik heb een studentenkamer hier vlakbij. Maar dat kan straks nog wel. Eerst dat wijntje." Ik bestel een lasagne en een fles rode wijn, en we praten verder. Over haar studies, over de jeugdbeweging, mijn kinderen, mijn scheiding. Ze blijkt niet alleen goed op de hoogte te zijn, ze is ook een aandachtige luisteraar. Haar ogen branden op mijn gezicht, ik moet me inspannen om te luisteren naar wat ze zegt - liever zou ik haar gewoon aanstaren, dromend en fantaserend. "Ik denk dat ik nu toch aan die douche toe ben", zegt ze plots. ik schrik op en kijk om me heen - de zaak is half leeg, de fles helemaal. Het is al na een uur, hoog tijd om naar huis te gaan. Buiten lopen we naast elkaar - ze is iets kleiner dan ik ben, af en toe voel ik haar jas tegen mijn arm schuren, en ik beeld me in dat ze contact zoekt. We praten nog wat verder, maar de stiltes worden nu langer. Plots stopt ze voor een groot huis - naast de deur hangen twaalf naambordjes en bijhorende bellen. "Hier woon ik", zegt ze. Ik kijk even om me heen - waar zijn we nu eigenlijk? Het duurt even voor ik de buurt herken. ‘Dan staat mijn auto daar ergens', zeg ik. Ik bedank haar voor het gezelschap en wens haar een goede nacht. Ze lacht verlegen, slaat haar ogen neer. "Jij bedankt", zegt ze. "Ik vond het gezellig. Bel me als je

De jeugdbeweging (vm:een-op-een, 3380 words)
Auteur: Kilo	Toegevoegd: Dec 20 2012	Kijkers/Lezers: 6778/5210 [77%]	Waardering (verhaal): 9.00 (5 stemmen)
Ik droom van haar, dag en nacht. Al mag het niet. Maar wat als blijkt dat zij diezelfde dromen heeft?