ErotischeVerhalen.com: Space station Gamma : missie naar Venus door D. H. Brenner

Missie naar Venus Ik sipte aan de smakeloze tube ruimtevoeding, terwijl ik weemoedig de volle Aarde bekeek door het kleine raampje van de interplanetaire sonde. Vijf maanden waren we nu al onderweg en iedere dag voelde ik me verder van huis. Je merkte het bijna niet dat we met meer dan 40.000 kilometer per uur ergens tussen de baan van de Aarde en die van Venus suisden. Alleen de dag na dag kleiner wordende blauwe schijf waar zes miljard mensen hun ding deden, toonde ons ontegensprekelijk dat we verder en verder van onze vrienden en familie wegvlogen. Ik had nooit gedacht dat ik het ooit zo moeilijk zou hebben, maar het high-tech interieur, de opsluiting en het gebrek aan zonlicht in de leefmodules bracht mijn systeem dicht bij de waanzin. Gelukkig bleken ook de andere bemanningsleden last te hebben van heimwee. Dr. Anita Romanovski was zelfs aan het knutselen geslagen om haar slaapvertrek een Aards trekje te geven. Van ineengedrukte tubes ruimtevoeding maakte ze slingers die ze ophing boven haar slaapplaats. De slingers gaven me eerder een lachwekkende indruk - alsof iemand de tubes had uitgewassen en ze nu terug wilde drogen voor hergebruik - maar voor Anita werkte het. Ze had gezegd dat het maken ervan alleen al haar een goed gevoel gaf. Terwijl ik ook iets probeerde te vinden om mij "aards" bezig te houden, zweefde Commandant Heike Marburg door het luik dat de centrale module van mijn leefruimte scheidde. - "Morgen, Ian.", verwelkomde ze me overdreven enthousiast, in een poging mijn duidelijk neerslachtige bui te verdringen. - "Morgen, Heike ...", antwoordde futloos ik terwijl mijn blik op de Aarde gericht bleef. Even viel er een pijnlijke stilte en ik keek om. Heike keek me ernstig aan met die blauw-groene ogen van haar. Haar lange blonde haar was in een paardestaart gebonden en die zweefde gewichteloos rond haar hoofd. - "Heb je Anita al gezien ?", vroeg ze. - "Niet gezien. Heb je in haar module gekeken ? Ze zal toch niet weggelopen zijn, zeker ?" Mijn grapje deed haar lachen, maar direct erna sneed de ironie ervan me door merg en been. Weglopen ... dat konden we hier niet. Nog 3 maanden scheidden ons van Venus. Dan nog een maand experimenten uitvoeren in een baan rond de snikhete planeet om dan opnieuw 8 maanden van krankzinnig makende verveling te moeten verduren. De vluchtleiding deed er alleszins alles aan om ons allerhande taken op te leggen, maar dat konden ze niet blijven volhouden zonder zichzelf belachelijk te maken met ridicule opdrachten. Ik balde mijn rechtervuist om maar iets te doen met mijn frustratie. Toen gleed Anita door het luik. - "Ah, daar ben je.", zei Heike. Net voor de vlucht had Anita haar lange, golvende haar afgesneden tot een pittig jongenskopje. Gek dat dit nu juist haar vrouwelijkheid extra in de verf zette, zelfs in de donkerblauwe overalls die ons uniform uitmaakten. Haar grijze ogen, glimmend als gepolijst chroom, keken me een moment doordringend aan en deden me mijn nakende depressie vergeten. - "Ik wilde jullie samenroepen om eens van gedachte te wisselen over onze moraal.", zei Heike statig met een licht Duits accent, "Ik weet net zo goed als jullie wat er ons nog te wachten staat en ik wil vermijden dat we als psychische wrakken rond Venus zullen draaien. Ik zou een openhartig groepsgesprek willen beginnen waarin iedereen zijn problemen uit." Ze keek even naar ons beiden. Ik had bijna de indruk dat ik een meelijdende blik in haar ogen zag. - "Dat vind ik een goed idee. We moeten meer met elkaar praten, over onze gevoelens, wensen en problemen. Het is waarschijnlijk onze enige kans om hier doorheen te raken." Ik wist dat Anita gelijk had, maar de moed was me zover in de schoenen gezakt dat ik daar de laatste weken ook geen moeite meer voor kon opbrengen. In een opflakkering van energie besloot ik mijn hart bloot te leggen. - "Ik heb vooral problemen met het menselijk contact. Toen we nog maar net vertrokken waren kon je nog nu en dan eens met famalie en vrienden praten, maar nu neemt iedere zin 3 minuten om de Aarde te bereiken, zodat ieder gesprek nutteloos is. En aan e-mail vind ik ook maar niks. Ik heb echt het gevoel dat we meer en meer afgesneden worden van de wereld. Wie geeft er nog een sikkepit om die drie arme drommels in hun blikken ton op weg naar een verschroeide, desolate planeet, die dan nota bene nog de naam van de godin van de liefde draagt ..." Het floepte er allemaal uit. Alle ellende, alle opgekropte frustratie, ... Het bleef stil. - "Je hebt gelijk,", verbrak Heike de stilte, "ik voelt me ook eenzamer met de dag, maar de enige uitweg is de banden tussen ons drieën verder aanhalen. We kunnen nog altijd met elkaar praten en elkaar helpen. We moeten voor elkaar de plaats innemen van familie en vrienden." Heike zei dit met zoveel gemak, dat het gedurende een ogenblik leek of de oplossing er voor het grijpen lag. Anita's ogen lichtten verder op, wat me liet weten dat ze door de zure appel heen gebeten had. Ik bestookte mijn brein met

Space station Gamma : missie naar Venus (vm:trio, 4604 words)
Auteur: D. H. Brenner	Toegevoegd: Jul 10 2001	Kijkers/Lezers: 7501/5509 [73%]	Waardering (verhaal): 9.00 (5 stemmen)
We schrijven 2018 : het bemande ruimteschip Gamma is op een interplanetaire missie naar Venus. Aan boord is de moraal tot een dieptepunt gedaald, maar daar zal verandering in komen.