ErotischeVerhalen.com: Het jaarrapport door Kilo

Ik ging al door de knieën toen ze voor het eerst onze kantoren binnenliep. In ons bedrijfje gebeurt vrijwel niets onopgemerkt - en toen een collega haar ontslag aankondigde, zag je de kandidaat-opvolgers zo voorbijkomen. Zij viel daarbij het meeste op. Omdat ze een glanzende café-au-lait-huid heeft, lang kroeshaar dat in een wilde staart in de nek is samengebonden. Stevig gebouwd, zoals mannen in Mauretanië hun vrouwen graag hebben: een ferme kont, en grote borsten. Die ze niet probeerde te verstoppen: haar laag uitgesneden décolleté gaf een mooie blik op de grote tieten. Ze kreeg de job, en kwam iets verder in mijn gang in haar kantoortje zitten. Da's bijna een jaar geleden, en in dat jaar lachten we vaak, en draaiden we wat om elkaar heen als vliegen rond een vlam: aangetrokken door het licht en de warmte, maar vooral schrik om onze vleugels te verbranden. Allebei getrouwd, allebei kinderen - we zouden vooral veel te verliezen hebben als er ooit wat zou gebeuren. We zouden samen gaan lunchen, beloofden we elkaar, maar ook dat werd altijd maar uitgesteld. Want wilden we wel echt samen eten, of wilden we iets helemaal anders? Ik was er in ieder geval niet uit - de aantrekkingskracht was soms enorm, dan raakte ik helemaal in de war na een blik van haar grote, ronde ogen, dan droomde ik van haar lippen, haar handen met ranke vingers, en verplichtte ik mezelf me weer op mijn computerscherm te concentreren, en haar te vergeten. De situatie leek zich te stabiliseren. Zonder er ooit een woord over te zeggen, leken we elkaar een plaats te hebben gegeven, waar we de aantrekkingskracht het hoofd konden bieden en onze dromen op te bergen. Af en toe werkten we samen, en dat werk vlotte telkens goed. Tot vorige week. Het jaarrapport moest naar de drukker, en er was een laatste grondige controle nodig van alle teksten en cijfers in het lijvige document. Ik kon pas in de namiddag beginnen, en besefte snel dat ik het alleen niet zou halen. Ik stuurde een mail naar alle collega's met de vraag of iemand zich wou opofferen en die avond wou doorwerken, desnoods de hele nacht, tot het nalezen en controleren achter de rug was. Ik kreeg geen antwoord, niemand voelde zich geroepen om de zachte lenteavond op kantoor door te brengen. Ik ook niet, maar het moest. Ik hoopte de klus alleen te kunnen klaren voor de deadline van de drukker, de volgende morgen om negen uur, maar besefte dat het moeilijk zou worden. Ik verwittigde het thuisfront, en noteerde het nummer van de pizzeria, die me later wel een pizza zou willen leveren. Eén na één zag ik de collega's stilletjes het gebouw uit sluipen, in hun auto stappen en vertrekken. Tot ik alleen achter bleef. Ik concentreerde me op de ellenlange kolommen met cijfertjes en percentages, en beet door. Ik bestelde de pizza om half negen, en werd een kwartier later al opgeschrikt door de telefoon. De pizzajongen stond al voor de deur. Ik holde de trap af naar beneden om hem binnen te laten en te betalen. Ik bleef even aan de deur staan, genieten van de frisse lucht, en zag hem op zijn brommertje vertrekken. Net toen ik de deur weer wou afsluiten, kwam zij afgestapt. Statig, als altijd, met rechte rug. Een brede glimlach, ogen die vuur leken te schieten. Ze zag er prachtig uit, haar haar los over haar schouders, en een lentejurkje dat niets aan de verbeelding over liet. - "Ik kon je niet aan je lot overlaten", lachte ze. Ik knikte naar de pizzadoos die ik vast hield, en zei haar dat ze wel te laat was voor het eten. - "Dat deed ik thuis al - ik vertelde er dat je waarschijnlijk de hele nacht zou moeten doorwerken, en dat dat toch wel erg was - en m'n man spoorde me aan om je te komen helpen. We liepen samen naar boven, ik legde haar uit waar ik al gekomen was en ze nam onmiddellijk m'n werk over, zodat ik rustig m'n pizza kon eten. Even later zaten we naast elkaar, druk in de weer met het becijferen en vergelijken van de tabellen. Het schoot wonderwel op, en we waren allebei supergeconcentreerd. Ik voelde de warmte wel die ze uitstraalde, en af en toe bloosde ik wanneer onze handen elkaar toevallig aanraakten. Om half twee zat onze taak er al op. Alles nagelezen, alles gecontroleerd, de laatste foutjes gecorrigeerd. Ik bedankte haar uitgebreid, en zei dat ik het bestand nu wel naar de drukker zou doormailen, zodat zij naar huis kon vertrekken. Ze stond op en rekte zich uit, ongegeneerd. Ik drukte op de send-knop en staarde haar aan: ze stond recht voor me, de armen in de lucht, haar borsten vooruit duwend, het jurkje spande zich helemaal om haar weelderige vormen. Ik vloekte binnensmonds omwille van zoveel schoonheid, zo dichtbij, en toch zo onbereikbaar. Ze liep mijn kantoor uit terwijl ik alle paperassen opruimde en klasseerde, en me klaar maakte om ook te vertrekken. Ik was niet eens echt moe- de adrenaline stroomde nog door mijn lijf. Ik doofde de lichten in m'n kantoor en stapte de gang in - waar ik zag dat bij haar nog licht brandde. Ik dacht dat ze al naar huis was, opende haar deur om het licht te doven - en schrok toen ik ze achter haar bureau zag zitten. Ik verontschuldigde me, maar ze lachte een brede lach, terwijl ze achterover leunde in haar stoel. - "Ik ben

Het jaarrapport (vm:een-op-een, 2507 words)
Auteur: Kilo	Toegevoegd: Mar 22 2012	Kijkers/Lezers: 8263/6662 [81%]	Waardering (verhaal): 8.57 (7 stemmen)
Na een jaar, eindelijk alleen met de lekkerste collega ooit. En lekker is ze.