ErotischeVerhalen.com: Mijn buurvrouw Hanna door Tom de Winter

In afwachting van de eerste spreker zat ik tussen de rest van de toehoorders in een volle conferentiezaal van een hotel in de buurt van Schiphol. Vanwege mijn werk bij een mensenrechten organisatie was ik uitgenodigd voor een lezing over de leefomstandigheden van geestelijk gehandicapten in Benin. Toen iedereen aanwezig was nam de organisator het woord: ‘Goedenavond dames en heren, ik heet u van harte welkom en wil u bedanken dat u hier allen naartoe bent gekomen. Wij willen uw vanavond op de hoogte brengen van de onmenselijke wijze waarop geestelijk gehandicapten worden behandeld in Benin, Afrika. Om u een beeld te geven hoe er daar met deze mensen wordt omgegaan wil ik graag het woord geven aan Mr. Hanna Kloosterman, zij komt vertellen over haar persoonlijke ervaringen in Benin'. Vanaf de rij eerste stond een vrouw op die naast de organisator kwam staan. Ik schatte haar een jaar of veertig. Ze was keurig gekleed in een zakelijk mantelpakje met een zwarte panty en prachtige pumps met hoge hakken. Niet echt het type vrouw waar je aan dacht bij vrijwilligerswerk in Afrika. Achter haar op een groot scherm verscheen een foto van een donkere man die met kettingen aan een boom was vastgeketend. ‘Goedenavond dames en heren, mijn naam is Hanna Kloosterman' zei een bekende stem. ‘Door mijn werk kom ik met regelmaat in Afrika en toen uw gastheer vertelde over mijn ervaringen in Benin vroeg hij of ik u daar iets over kon vertellen. Bij mijn eerstvolgende reis heb ik foto's gemaakt en heb we wat meer verdiept in de achtergronden van de situatie. Op de foto ziet u een geestelijk gehandicapte man. Wat hem precies mankeert kan ik u niet vertellen, daarvoor is mijn kennis op dat gebied te klein. Volgens zijn familie is hij bezeten door de duivel en kan hij alleen genezen worden door niet te eten en doormiddel van stokslagen. Toen wij in het dorp aankwamen gilde hij het uit van de honger en pijn. Volgens zijn familie was het niet hij die schreeuwde maar de duivel' vertelde ze op rustige toon. De zaal mompelde verontwaardigd. Wat ze vertelde was me grotendeels ontgaan omdat ik probeerde haar stem thuis te brengen. Haar achternaam kwam niet bekend voor. Ik zat vrij ver achter in de zaal en door het zwakke licht kon ik haar gezicht niet goed zien. ‘Dit is slechts één van de vele schrijnende gevallen die we in Benin tegen kwamen' ging ze verder. Geconcentreerd luisterde ik naar haar stem. Plotseling wist het weer. Dat ik haar nu pas herkende verbaasde me en ze had nog wel haar naam gezegd: Hanna, alleen haar achternaam kende ik niet. In gedachten ging ik terug naar mijn jeugd. In de zomer van 1983 kregen mijn moeder en ik een woning toegewezen van de gemeente. Na de scheiding van mijn ouders had ik bijna vier jaar bij mijn grootouders een kamer gedeeld met mijn moeder. Ondanks dat het er ons aan niets had ontbroken werd het tijd voor wat meer privacy. Niet alleen ten opzichte van mijn grootouders, maar ook ten opzichte van mijn moeder. Ik was van puber veranderd in een tiener en had soms behoefte aan een plek voor mezelf. Ook voor mijn moeder werd het tijd dat haar ouders niet voortdurend over haar schouders meekeken. Mijn grootouders zijn hele lieve mensen maar ze willen zich graag overal mee bemoeien. We kregen een klein huis in een eenvoudige buurt. De voorzijde bevond zich direct aan de stoep van een drukke straat en aan de achterkant hadden we een kleine tuin. Het had een woonkamer met een open keuken. Op de tweede verdieping bevonden zich twee slaapkamers, een kleine hobbykamer en een badkamer. Van de kleine zolder hadden we een logeerkamer gemaakt . Aan onze linkerkant woonde een echtpaar dat de pensioengerechtigde leeftijd ruimschoots was gepasseerd. Het waren aardige mensen die vanaf het eerste moment heel behulpzaam waren. Aan de rechterkant woonde een jong stel. Het huis waarin ze woonden zag er verwaarloosd uit. Tegen de voorgevel stond permanent een verroestte fiets zonder achterwiel geparkeerd. Achter de vieze ramen hingen posters van een politieke partij en voor een betoging tegen de atoombom. De achtertuin had de plantengroei van een oerwoud en was bezaaid met oude troep. De bewoners hadden ons een keer van een afstand gegroet, maar door hun geitenwollen sokken imago had mijn moeder geen behoefte gehad om nader kennis te maken. Ik was wel benieuwd geweest, maar wilde geen onnodige discussie met mijn moeder. Ik zou ze later vast nog wel ontmoeten. Voor het eerst in lange tijd had ik weer een eigen kamer die ik met mijn moeder, ondanks ons beperkte budget, leuk had ingericht. We hadden van familie een ruim bed gekregen en aan de muren had ik posters van mijn favoriete band "Doe Maar" opgehangen. Omdat de schoolvakantie al bijna voor de deur stond had ik van de directeur van mijn school al vast vrij gekregen voor de verhuizing. Ik zat soms uren op mijn bed naar de, van de radio opgenomen, cassettebandjes met hun muziek te luisteren. De teksten van "Als De Bom Valt" en "Pa" kende ik uit mijn hoofd. Ik genoot met volle teugen van mijn eigen ruimte. Nu mijn moeder zich niet telkens hoefde te

Mijn buurvrouw Hanna (vm:oudere vrouw/man, 17812 words)
Auteur: Tom de Winter	Toegevoegd: Mar 10 2012	Kijkers/Lezers: 32416/26251 [81%]	Waardering (verhaal): 8.93 (15 stemmen)
Na onze verhuizing leren mijn moeder en ik onze alternatieve buurvrouw Hanna kennen.