ErotischeVerhalen.com: Museum door Lois

« Kijk, daar is het stadhuis van Brussel. Met die vergulde engel op de spits. Zie je het?" "Ooooooo" "En recht voor je het Justitiepaleis met die koepel en zuilengaanderij eronder" "Oooooooo" "Als je je hoofd naar links draait, zie je de Basiliek van Koekelberg. Zie je het? Daar aan de einder?" "Ooooooo" "En nu de andere richting uit. Het Atomium. Met die bollen." "Oooooo" Ik was laaiend enthousiast. Ik steunde op de balustrade van het dakterras van het Muziekinstrumentenmuseum, en daar had je een adembenemend uitzicht. Onder andere. Als ontwerpster ben ik altijd al iets gehad met gebouwen. Vandaar dat ik regelmatig naar Brussel kwam. Daar had je een rijk en bovendien erg gevarieerd architectonisch erfgoed, en vooral de prachtigste Art Déco-gebouwen. Zoals de vroegere winkel Old England, een pareltje van glas en ijzer, dat na een tijd leegstand in 2000 was omgeturnd naar Muziekinstrumentenmuseum. Enkele weken geleden was ik weer in Brussel, en laste ik ook een bezoekje aan het museum in. De muziekcollectie interesseerde me eigenlijk niet. Ik had vooral oog voor de structuur van het gebouwen. In elke verdieping waren wat foto's van de bouw en van plannen aangebracht, maar stelde me niet tevreden. Integendeel, het prikkelde mijn nieuwsgierigheid naar meer. Toen ik van beneden naar boven, en terug naar de begane grond was gewandeld, zocht ik met mijn ogen de knapste suppoost en sprak die aan. "Misschien kan u me helpen. Ik zoek eigenlijk iemand die me meer over het gebouw zelf kan vertellen." Hij vond me wel aantrekkelijk, dat merkte ik aan zijn lichaamstaal, en was me dus dolgraag van dienst geweest. Met spijt haalde hij echter de schouders op. "Daar kan ik u helaas niet helpen. Maar mijn collega daar wel.", wees hij naar een oudere man, net als hij in uniform, die iets verder op stond. Terwijl ik naar die laatste toe stapte, voelde ik de ogen van de jongere man op mijn billen. Onzichtbaar voor hem toverde dat een glimlach op mijn lippen; ik was ijdel genoeg om te genieten van mannenblikken. Ik wist dat ik er goed uitzag in mijn strakke jeans, die de aandacht vestigde op mijn smalle taille, en mijn bloes, die bol stond als een zeil. De oudere man dacht dat mijn glimlach hem gold. Ik liet hem graag in die waan en liet ook de rest van mijn lijf tegen hem lachen. "Uw collega daar" - ik draaide mijn hoofd kort over mijn schouder om te wijzen - "zegt me dat u me meer over het gebouw zelf kan vertellen. Ik ben namelijk dol op Art Déco moet u weten. Zou u me kunnen gidsen?" "Dat doen we normaal gezien enkel voor groepen", antwoordde hij. "Voor individuele bezoekers hebben we de koptelefoons". Die hingen vlak naast hem aan een rek. "Dat weet ik best. Maar die gaan enkel over de instrumenten en mij interesseert het gebouw. Kan u geen uitzondering voor me maken?" Ik keek gespeeld ongelukkig. Ik heb nog geen man die daar weerstand kon aan bieden. Ook hij bezweek: "Nou goed dan. Hoeveel tijd hebt u?" "Om eerlijk te zijn op dit ogenblik geen", zei ik verontschuldigend. "Maar ik kan morgen terug komen." "Morgen. Dan is het 11 november. Dat is hier een officiële feestdag. En zijn we gesloten. Kan u overmorgen niet." Ik keek sip, alsof ik haast op het punt stond in tranen uit te breken. "Overmorgen ben ik helaas weg. Morgen is echt mijn allerlaatste dag. Toe nou. U hebt toch een sleutel?" "U vraagt wel veel", zei hij, maar ik wist dat dit nog slechts een achterhoedegevecht met zijn mannelijke trots was. Ogenschijnlijk verstrooid bracht ik een hand naar achter en schudde mijn rode harenpracht op. Met dat kokette gebaar had ik het pleit gewonnen. Hij keek even vluchtig om zich heen om te zien of niemand meeluisterde. "Oké. Goed. Kwaad kan het tenslotte niet. In mijn vrije tijd komen werken. Wie kan daar wat op tegen hebben." Hij glimlachte om zijn eigen grapje, maar ik zag dat hij niet gewoon was te lachen. Een

Museum (vm:een-op-een, 1895 words)
Auteur: Lois	Toegevoegd: Jun 02 2010	Kijkers/Lezers: 5620/4170 [74%]	Waardering (verhaal): 7.80 (5 stemmen)
Ik hou van gebouwen