ErotischeVerhalen.com: Geen keuze door Lucifer deVille

Een kerkhof, oud en vergeten. Een plek waar niemand graag komt, maar waar we allemaal eens zullen komen. Het is vaak mistig op dit kerkhof, een grijze lappendeken die zaken bedekt waar sommigen liever niets van weten. Zaken waar sommigen naar uitkijken. Die mist, gecombineerd met de schaarse verlichting van laaggeplaatste lampen, zorgt voor een spookachtig sfeertje. Als je daar loopt, vooral na zonsondergang, dan bekruipt je langzaam een gevoel waarin je alles zult geloven. Een sfeer waarin alles mogelijk is. Een ratelende koets, een vierspan die dendert over keien. Op de bok een koetsier, vloekend en zwaaiend met zijn zweep. Het vierspan dat de koets trekt, hijgt, puft en blaast. Zijn het paarden? Of demonen? De mist spuugt ze uit, om ze even later weer op te slokken. In de verte klinkt een kerkklok. Langzame, bronzen slagen dreunen door de lappendeken van vochtig grijs. In een verbeelding kan dat makkelijk een oproep worden. Een oud rijmpje: tussen twaalf en één, zijn de spoken op de been. Hoeveel slagen telt de klok? Een vlaag van wind en plots is het pad voor je open. Een figuur, een mantel van donkere stof, een donkere kap. Een arm die wenkt. Zodra de wind zich terugtrekt, verdwijnt de gestalte. Een tweede windvlaag, een zacht briesje. Het pad is leeg. Was het verbeelding? Takken kraken zachtjes met kermende geluiden. Grind knarst alsof het fluistert met barstende stem. De stilte na de klok is oorverdovend, een afwachting die huist in de spinnenwebben die met vochtige draden hangen aan grafzerken. Gras lijkt blauw, stenen grijs. Hoog in de lucht breekt de maan door de mist. Fletse stralen op grauwe bomen. Krakende takken, kermend grind. Een onverwachte windvlaag lijkt te jammeren rond de stenen. Stilte. Plotsklaps. Geen wind, geen knarsende kiezels. Bijna lusteloos laten de bomen hun takken hangen. De mist wordt dikker, dunner tegelijk. Geluidloos trekt de vochtige, grijze lappendeken zich terug met trage cirkelvormige verwelingen.. Piepen, knarsen. Een deur. Langzaam, tergend langzaam zwaait die open. Een dun reepje licht, een streepje en dan, na een eeuwigheid: een rechthoek van warm en uitnodigend geel. Licht flakkerend, stralend en wenkend. Een paar stappen. De drempel is oud, verweerd. Het flakkerende licht komt van een haardvuur, waar dikke blokken branden, knoesten knappen en het vuur met geloei lokt. Twee stoelen, met de rug naar de deur. Tussen de stoelen een tafeltje. Twee glazen, een fles en een asbak. Een sigaar, rokend en smeulend. Een stem. "Welkom, bezoeker. Het weer is perfect voor een vertelling. Zet je neder op de stoel als je wilt, of kniel bij het vuur als je dat prettiger vindt. Neem wijn en luister." De deur slaat dicht met een dreun die tot in het diepste bot gevoeld wordt. -*-*- Een avond als deze, mist en volle maan. Weer voor weerwolven, vampieren en andere wezens die zich laten samenvatten in een term die een gewone sterveling nachtmerries kan bezorgen. Nosferatu. Creatures of the night. Creatures of the dark. Al is het maar in verbeelding, ze bestaan. Dit weer leent zich uitstekend voor een verhaal. Reeds vele malen is me gevraagd te vertellen. Maar pas nu durf ik het aan. Waarom? Omdat het geen gewoon verhaal is. Het is geen fictie, geen legende of sage. Geen vertelling die je het best kunt omschrijven als een mengelmoes van ware gebeurtenissen die door de tand des tijd en de vertellers zijn gekleurd naar iets dat mooier, poëtischer of gewoon heldhaftiger is. Ik speel zelf de hoofdrol, maar geen heldenrol. Al dacht ik lange tijd van wel. Als toehoorder, comfortabel geknield op het kleed voor het haardvuur, of gezeten in de stoel ernaast, als toehoorder heb je een keuze. Opstaan, weglopen. Door de mist verdwijnen naar andere oorden waar het prettiger is, aangenamer. Als Verteller kan ik dat niet. Ik ben gekluisterd aan deze stoel en als jij wegloopt, zal ik wachten op een ander, die geknield of gezeten zal luisteren. Jij hebt die keuze. Ik heb die keuze niet gehad. Achteraf, ja achteraf weet je dat je altijd

Geen keuze (vm:dominerende man, 19249 words)
Auteur: Lucifer deVille	Toegevoegd: Sep 11 2004	Kijkers/Lezers: 11089/9012 [81%]	Waardering (verhaal): 8.80 (5 stemmen)
Soms heb je geen andere keuze dan jezelf te laten meevoeren op de stroom.