hoofd menu   |   straight categorieën   |   auteurs   |   top verhalen   |   nieuwe verhalen   |   zoek   |   links   |   instellingen   |   opties voor auteurs

Lekkere meiden zitten achter de webcam op je te wachten! Klik hier!

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 32 (mm:overige, 3489 words) [32/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Feb 27 2021	Kijkers/Lezers: 1489/1210 [81%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Vervolg...

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal

vraag drie kapte ik hem af. 'Zo, is het genoeg, Stef! Niets aan de 
hand.' 

'Oké. Tot straks dan!' 

'Hoor jij die stemmen ook?' 

'Ja. Ze zitten in de tuin.' 

We luisterden naar het geluid. Mensen die op gedempt niveau met elkaar
praatten. Af en toe wat gelach, dat steevast werd gesmoord door een 
veel luider "STTTTT". Ongetwijfeld Julia die nog steeds de regie voerde 
en bang was dat wij en Alex - ik ging ervan uit dat hij inmiddels ook 
zou slapen - wakker zouden worden. Voor hem moest het ook een enorm 
lange en intensieve dag zijn geweest. Ik maakte me zorgen om hem. 
Hoopte van ganser harte dat hij gelijk zou hebben. Dat er iets mogelijk 
was! Voor hem, voor Julia, haar ouders en de baby!' Zou het een jongen 
of een meisje zijn. 

Iets na één uur werd ik voor de tweede keer gewekt. Stef was goed wakker
en had iets meer moeite moeten doen om mij wakker te krijgen. 

'Gaat het goed, Marc!" 

'Hmmm,' ik bromde wat. 

'Hoe heet je?' 

'Kleintje.' 

Hij begon te grinniken. 'Moet ik nog meer vragen stellen?' 

'Doe maar, want als Julia je morgen aan een kruisverhoor gaat
onderwerpen, kun je naar waarheid zeggen wat je allemaal gevraagd 
hebt.' 

'Goed. Hoe heet je vader met zijn roepnaam?' 

'Joep.' 

'Dat is ongetwijfeld ergens vanaf geleid. Toch?' 

'Ja. Moet ik even denken.' 

'Oh. Als het niet lukt, geen probleem. Vraag ik het later eens.' 

'J.M.M. dat zijn zijn voorletters.' 

'J van Jacob?' 

'Ik weet het niet. Zoek ik wel eens op.' 

'Volgens mij heb ik je nu wel echt wakker gemaakt, hè?' 

'Ja. Prima gedaan, Stef! Je kunt Julia zonder vrees onder ogen komen
morgen.' 

'Ze is wel fel, hè?' 

'Echt wel! Maar ik vind het wel heel goed dat jij haar tegengas geeft.' 

'Tuurlijk. Als ze denkt dat ik niet voor jou kan zorgen, dan heeft ze
het mooi mis!' 

'Je bent goed voor mij, Stef!' 

'Ja. Logisch. Jij bent ook zo vreselijk lief! Ik hou van je, Marc!' 

'Geen kleintje meer?' 

'Je hebt geen kleintje!' 

'Hé, rotjoch! Blijf eens serieus!' 

'Nee. Die kans is nu verkeken!' 

We dolden nog wat. Het geluid buiten was er niet meer. 

Ruim voor drie uur werd ik uit mezelf wakker. Niet een goed teken. Nou
ja ... niet echt een probleem. Het was in elk geval een teken dat ik - 
volgens mij dan - niet een hersenschudding had. Maar ... wel veel te 
vroeg natuurlijk. Stef lag nog rustig te slapen. Over een twintig 
minuten of zo zou mijn horloge pas gaan piepen. Ik bleef eerst rustig 
liggen, maar toen kwamen toch de gedachten opzetten. Twijfel. Geen 
enkele herinnering aan de dag van gisteren, maar denkbeelden over de 
toekomst. Mijn toekomst. Het zorgde ervoor dat ik echt klaarwakker 
werd. Voordat de piepjes weerklonken, had ik al kans gezien mijn 
horloge van het nachtkastje van Stef te pakken en om mijn pols te doen. 
Toen de timer zich meldde, drukte ik het geluid snel weg. 'Stef! Wakker 
worden! Je moet mij wakker maken!' 

'Hmmm! Lolbroek!' 

'Als ik dit aan Julia vertel!' 

'Je gaat je gang maar! Welterusten!' 

Jammer. Geen mogelijkheid om hem echt wakker te krijgen. Ook wel goed
natuurlijk. Voor hem moest de vorige dag net zo goed vreselijk zijn 
geweest. Ik wist hoe bezorgd hij altijd om mij was. Alle pijn die ik 
gevoeld had, was er ook voor hem geweest. Hij hield zich dan wel groot 
en sterk, maar ik kende hem. Moest ervoor zorgen dat ik hem in de gaten 
hield en aan het praten kreeg. Nog even probeerde ik om te slapen, maar 
toen dat niet lukte, stapte ik voorzichtig uit bed. Ik voelde me goed. 
Het kussen had prima gelegen. Goed dat ik er Julia om gevraagd had. Ik 
liep naar de boekenkasten. Buiten begon het al licht te worden. Zonder 
lawaai te maken, trok ik het gordijn een eindje open. Het zag er 
prachtig uit! Een nieuwe dag! Een dag ... zonder agenda. Geen moeilijke 
dingen op het programma. Een dag die nog compleet ingevuld zou moeten 
worden. Terug naar Riet en Jan? Als het aan mij lag wel. Maar ... ik 
zou de beslissing overlaten aan mijn arts. Alleen als zij het vertrouwd 
vond, zouden we terug gaan om onze vakantie af te maken. Hoe zouden we 
gaan? Met de trein maar, zo besloot ik. De boeken scannend constateerde 
ik dat er heel veel het onderwerp geschiedenis hadden: vooral eerste en 
tweede wereldoorlog. Wat deed David eigenlijk voor zijn beroep? Twee 
boeken pakte ik en daarmee ging ik in een van de fauteuils zitten. Het 
waren atlassen. Prachtig gedetailleerde kaarten. Een tijd lang was ik 
helemaal weg. Opgezogen door het verleden als het ware. 

Op een gegeven moment hoorde ik geluiden op de trap. Was er nog iemand
wakker? Hmmm, misschien iemand die naar de wc moest. Nee. Zou onlogisch 
zijn. Dan had diegene wel gebruik gemaakt van het toilet in de 
badkamer. Opnieuw verzonk ik even in mijn boek, maar na verloop van 
tijd begon mijn maag te protesteren: ik had honger. Dan maar naar 
beneden. Maar m'n kleren? Waar waren die? Ineens herinnerde ik me dat 
Stef en Maria gistermiddag de stad in waren geweest voor nieuwe kleren. 
Noodzakelijk, want we hadden niet voldoende meegenomen. Al snel zag ik 
de tassen staan. Er zat van alles en nog wat in. Wie kocht er nou zo'n 
grote hoeveelheid, vroeg ik me verbaasd af toen ik de inhoud had 
geïnspecteerd. Maakte niet uit. Ik zocht op mijn maat, koos het een en 
ander uit, en liep naar de badkamer. Met een washand, die ik in een 
kastje had gevonden, waste ik me en checkte de baardgroei op mijn 
wangen en kin. Kon nog wel. Volgens mij zou de wond niet een probleem 
geven bij het scheren. Het zat vrij hoog. Met een schaar - ook gevonden 
- knipte ik de kaartjes van de nieuwe kleren. Nadat ik aangekleed was, 
liep ik zachtjes de trap af. Er kwam geluid uit de keuken. Heel 
voorzichtig opende ik de deur en keek eerst naar binnen. Julia merkte 
me meteen op. 

'Goedemorgen, kleintje!' 

Het leek erop dat ik dat nog heel vaak en van heel veel verschillende
mensen te horen zou krijgen de komende tijd. 'Goedemorgen, Julia!' Ze 
maakte een uitnodigend gebaar naar de zithoek en ik ging bij haar 
zitten. Ze had een kom voor zich staan met een lepel erin. 

'Zal ik voor jou hetzelfde maken?' 

'Kan ik zelf ook wel hoor!' 

'Graag of niet!' 

'Doe maar.' 

'Voorkeur?' 

Niet echt. En dus stond er even later ook zo'n kom voor mij. We wensten
elkaar "smakelijk eten" en namen allebei een hap. Het gesprek kwam al 
snel daarna op gang. Natuurlijk informeerde ze als eerste hoe ik me 
voelde. Prima. Dat ene woord omschreef het duidelijk. 

'Hoofdpijn?' 

'Nee.' 

'Zenuwpijn in je bal?' 

'Nee.' 

'Echt niet?' 

Nee moest voldoende zijn. Ik voelde er niets voor om dat ene woord te
herhalen. Wel gaf ik aan dat ik enigszins duf was. Nawerking van de 
oxycodon. 

'Oké. Ik begrijp het.' 

'Mooi! En jij? Hoe gaat het met jou? Lukt het je om zoveel te zorgen
voor Alex?' 

'Ja. Gelukkig wel. Maar ... ik was wel heel erg blij toen Hannah en
Grace er op een gegeven moment waren. Mijn moeder en ik ... nou ja ... 
het groeide ons beiden een beetje boven het hoofd. En we wilden 
absoluut niet dat Alex opgenomen zou worden! Ik wilde hem thuis houden! 
Hier bij ons!' 

'Ja. Logisch!' 

'Maar nu ... nu kan ik af en toe even weer mijn eigen ding doen. Staat
niet alles in het teken van Alex verzorgen. En dat is goed.' 

'Beter, lijkt me.' 

'Ja. Als ik alleen maar met één ding bezig ben, dan ... dan wordt mijn
wereld zo klein. Ik ben iemand die uitdaging nodig heeft. Niet dat ik 
niet rustig kan zitten met een goed boek of zo ... maar ... nou ja ... 
lastig uit te leggen.' 

'Geeft niet.' 

'Heeft Stef... ' 

'Voor jouw geruststelling, Stef heeft je instructies uitstekend
opgevolgd. Maar het lijkt me beter dat je hem er niet naar gaat 
vragen.' 

'Snap het. Ik ben te bezorgd. Ook om jou.' 

'Dat is lief. Goed van je.' Een tijdje aten we in stilte. We dronken de
thee die zij ingeschonken had, spoelden daarna de kommen en lepels af 
in de wasbak en plaatsten die vervolgens in de vaatwasser. Met een 
nieuwe kop thee gingen we weer zitten. 'Mag ik je nog iets vragen? Het 
is wel heel erg persoonlijk. En ... nou ja ... als ... ik wil niet ... 
' 

'Hé! We zijn familie van elkaar. En ... mijn mening is dat je elkaar dan
mag bevragen op heel veel dingen. Zint de vraag me niet, dan kan ik 
altijd besluiten om geen antwoord te geven. Maar dan zeg ik je dat 
ook.' 

'Oké.' Toch nog een zucht. 'Jij en Alex lijken zo heel erg positief te
zijn naar de toekomst toe. Is dat echt? Of ... of doen jullie dat, 
opdat jouw ouders en wij ons niet al te ongerust maken?' 

'Ik ben een slechte actrice, Marc. Ik kan geen rol spelen. Bij mij is
het, en ik bouw nu toch een voorzichtigheid in, bijna altijd zonder 
masker. Ik weet niet van wie van mijn ouders ik dat heb. Misschien wel 
van allebei. Zo ben ik in elk geval opgevoed. Eerlijkheid stond altijd 
voorop. En daarmee ook openheid naar elkaar toe. En ja ... wij, Alex en 
ik, zijn beiden heel erg positief. Natuurlijk, het zal niet makkelijk 
worden. Sowieso komende week is het al moeilijk. We zijn afhankelijk 
van de beslissing van anderen. Als zij het niet zien zitten ... dan ... 
' 

'Dan laat je het er toch niet bij zitten!' Het schoot er zo bij mij uit,
zonder dat ik erover na had gedacht. 

'Je hebt me in die korte tijd goed leren kennen, broertje. En je hebt
helemaal gelijk. Ik zou het er niet bij laten zitten. Ik zou alle wegen 
bewandelen, om het toch voor elkaar te krijgen dat die transplantatie 
door zal gaan. Het moet. Het is de enige kans dat er een toekomst is 
voor Alex.' 

'Het gaat goed komen. Ik weet het zeker.' Ze had me overtuigd. 

'En natuurlijk zal het na de transplantatie niet makkelijk zijn. Eerst
heel erg moeilijk zijn zelfs. We hebben gesproken met iemand die het 
ook heeft meegemaakt. En het is een erg moeilijk proces. Eerst moet het 
lichaam van Alex het nieuwe onderdeel accepteren. Veel medicijnen zijn 
daarbij nodig. Veel bijwerkingen waarschijnlijk ook. Mondkapjes in huis 
op als ik eens verkouden ben, want de afweer van Alex zal in het begin 
compleet verdwenen zijn. Maar ... ik ben blij dat ook jij nu weet dat 
het goed gaat komen, Marc! Ontzettend blij! Bedankt voor je vraag.' 

'Euh ... nog iets ... Na de operatie, blijft hij dan lang in het
ziekenhuis?' 

'Een paar weken is ons gezegd. Ze willen eerst alles goed monitoren. En
daarna, als alles goed gaat, mag hij naar huis.' 

'Ja, en daar heb ik een idee over.' Ik ontvouwde haar dat wat in mij
opgekomen was. Deed mijn uiterste best het zo goed mogelijk te brengen. 
Voelde in me zelf de geestdrift stromen. Het was een uitstekend plan. 
Terwijl ik praatte, zag ik bij haar een glimlach op het gezicht 
verschijnen. En toen ik klaar was, was die er nog steeds. 'En? Wat vind 
je ervan?' 

'Je bent de derde die hiermee komt, Marc.' 

'Echt?' 

'Ja. Grace en Hannah, ik noem hen als één, kwamen er als eerste mee.
Gisteravond toen wij in de tuin zaten met elkaar stelde Andre het ook 
voor. En nu jij. Er is een gezegde volgens mij die zegt dat alles in 
drieën komt.' 

Ik kende het. 

'En ik zal er samen met Alex serieus over nadenken.' 

Toch voelde ik een voorbehoud bij haar. Ze twijfelde. Had haar
bedenkingen en ik probeerde er achter te komen wat dat was. 
'Natuurlijk!' riep ik uit. 'Heb ik nooit aangedacht.' 

'Ho! Ik ben het spoor bijster. Snap niet wat je bedoelt.' 

'Je vader. Je kunt hier niet weg vanwege zijn beroep.' 

'Je doet het nog steeds, Marc. Het denken voor anderen.' 

'Sor... nee. Dat hoeft niet. Ik bedoel er niets kwaads mee. Ik ... ik
probeer alleen maar ... Ik wil alleen maar dat alles zo goed mogelijk 
geregeld wordt. Snap je?' 

'Ja. Ik snap je helemaal. Mijn vader is sinds het begin van dit jaar met
pensioen. Dat is niet het probleem dus. Maar ... ik zou het wel 
vreselijk vinden om hen hier in Utrecht achter te laten. Ze zouden dan 
op afstand zijn ineens en ... ' 

Ze brak. Ik zag de tranen in haar ogen opkomen. Snel ging ik naast haar
zitten en legde een arm om haar heen. De tranen stroomden nu vrijelijk. 
Ik liet haar begaan. Sprak op zachte toon bemoedigende woorden tot 
haar. 'Hé, goed dat je dit doet, Julia! Laat die waterlanders maar 
komen.' 

'Dank je, Marc. Dit had ik even nodig,' sprak ze even later. 

'Niet nodig om mij te bedanken, hoor! Spreekt voor zich. Je zei het zelf
al eerder: we zijn familie!' 

'Misschien moet ik het gewoon met hen bespreken. Of met Alex erbij. We
trekken al een hele tijd met z'n vieren op. Ja, dat is misschien 
beter.' 

Ik was blij dat ze in plaats van aan obstakels aan oplossingen dacht.
Maar ik zat nog wel met iets. 'Je zei dat je vader met pensioen was. 
Hoe oud is hij dan?' 

Plagerig klonk het uit Julia's mond: 'Doe eens een gok?' 

Lastig. Niet iets waar ik goed in ben. Vaker gemerkt dat als ik zoiets
moet raden, ik er altijd ver naast zit. 'Zestig?' probeerde ik heel 
voorzichtig. 

'Niet slecht, Marc! Hij is 58. En jong, geheel vrijwillig, met pensioen
gegaan.' 

'En wat deed hij voor werk?' Ik zag hoe ze opnieuw naar me keek. 'En dat
ga ik niet gokken hoor!' 

'Hij was psycholoog.' 

'Echt?' 

'Ja. Reden waarom ik absoluut geen psycholoog wilde worden. Niet handig
natuurlijk. Want ... nou ja ... ik had er wel enorm veel belangstelling 
voor. Maar, omdat hij nou eenmaal ... Je begrijpt het wel.' 

Dat deed ik. 'Maar ik ben wel heel blij dat je eerst iets anders bent
gaan doen!' 

Ze begon te lachen. 'Ja, kwam mooi uit, hè! Een dokter in huis! Vind je
het goed dat ik je verwondingen even bekijk?' 

Geen probleem voor mij. Logisch ook dat ze dat wilde. Het eerst haalde
ze de pleister van mijn voorhoofd. Even keek ze alleen. Maar toen 
haalde ze toch een gaasje tevoorschijn. Iets waar ik het niet zo op had 
eigenlijk en ... het was waarschijnlijk aan mij te zien ook. 

'Ik ga je geen pijn doen. Alleen maar een poging om het opgedroogde
bloed weg te krijgen.' 

Het middel dat ze op het gaasje deed rook sterk. Niet echt lekker. Toen
ze klaar was met vegen, pakte ze een handspiegel uit een la. 

'Kijk maar eens!' 

Het was een snee van ongeveer twee centimeter. 'Niet diep volgens jou,
hè!'' 

'Klopt. Oppervlakkig. Denk niet dat dit zichtbaar zal blijven. Nu de
andere wond.' 

Het verband bleek iets aan de wond te plakken. En dus duurde het langer
voordat Julia kon zien hoe het ermee stond. Ze was tevreden. Maakte 
niet schoon, maar pakte het snel weer in. 

'Hoelang moet dit zo afgedekt blijven?' 

'Een paar dagen, Marc. Niet al te ijdel zijn!' 

'Ik doe wat jij zegt.' 

'Dank je!' 

'Die zwaluwstaartjes? Wat zijn dat precies?' 

Ze legde het me uit en besloot met: 'Stef heeft me gezegd dat Riet
aangeboden heeft om tijdens de rest van jullie vakantie de 
wondverzorging te regelen.' 

De rest van onze vakantie? Dat was een goed teken! 

'Ze schijnt verpleegster geweest te zijn. Maak gebruik van haar aanbod,
Marc!' 

'Geen probleem voor mij.' 

'En als je thuis bent, is het het beste dat je bij je huisarts
langsgaat. Zij kan het dan ook nog even bekijken.' 

Het was me duidelijk dat er nog steeds goed op mij gelet zou worden. 

'En ... mijn allerlaatste advies: wees voorzichtig met het bewegen van
je wang.' 

'Niet meer schreeuwen, dus!' 

'Was nodig gisteren, Marc! Ken je het werk van Elisabeth Kübler-Ross?' 

Een mij volledig onbekende naam en dus schudde ik mijn hoofd. 

'Zij was een Zwitsers-Amerikaans psychiater. Werd vooral in Amerika
beroemd om haar pionierswerk rond stervensbegeleiding en de 
verschillende fasen van rouwverwerking. Zij heeft over dat laatste veel 
geschreven. En dat niet alleen maar bij het sterven van mensen. Er zijn 
veel meer momenten, waarop dat eigenlijk gebeurt. Ze heeft ook een 
uitleg gegeven over de oerkreet.' 

'En?' 

'Volgens haar zijn wij vaak gewend, of hebben we aangeleerd gekregen, om
onze mond te houden. Schreeuwen is een tegengif. Je laat horen dat je 
er bent. Je kijkt de angst recht in de ogen en dan ontstaat er ruimte. 
Ruimte voor stilte en acceptatie.' 

Vooral die laatste twee zinnen troffen me. Het was wat ik ook gevoeld
had. Niet meteen na mijn schreeuw, maar wel later. 'Dank je, Julia. Het 
is me duidelijk.' 

'Maar dat schreeuwen ... voorlopig niet meer doen.' 

Tot de volgende keer! 

Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal
geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk 

©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden
verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, 
fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder 
voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het 
auteursrecht.

Auteurs waarderen reacties! Vergeet niet te stemmen, en schrijf de auteurs om te vertellen wat je al dan niet leuk vond aan het verhaal!
Lucky Eye heeft 90 verhalen op deze site. Profiel voor Lucky Eye, incl. alle verhalen Email: lucky_eye2@yahoo.co.uk	Geef je mening over dit deel: (Je kan voor elk deel afzonderlijk stemmen) Kies hier 1 (waardeloos) 2 .. 3 .. 4 .. 5 (redelijk) 6 .. 7 .. 8 .. 9 .. 10 (voortreffelijk)
Typ beneden tekst in voor een snelle, anonieme reactie aan de auteur De auteur zal dit dan in zijn/haar email ontvangen. Stuur dit bericht: Anoniem (geen afzender, auteur kan niet reageren!) (Voer een email adres in als "chat email" in de instellingen, en het zal hier verschijnen) met dit email adres als afzender:

verhalen in "overige"   |   alle verhalen van "Lucky Eye"