ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 29 door Lucky Eye [deel 29]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal 'Ik weet niet wat je van plan bent, Marc, maar als jij je wilt afsluiten van ons - helemaal alleen of samen met Stef - dan wil ik je met klem vragen dat niet te doen.' Me terug laten zakken op mijn stoel was wat ik deed, want ik had inderdaad even helemaal alleen willen zijn. 'Enerzijds kan ik me jouw keuze voorstellen. Alles wat er zojuist gezegd is, moet jou vreselijk hard geraakt hebben. Omdat het jou heel persoonlijk aangaat. De bevestiging dat je voor haar een niet gewenst kind was, die had je. Maar dit ... is iets van een buitencategorie. En toch ... weet dat dit ons allemaal, zoals we hier met elkaar bijeen zijn, net zo hard raakt. Het is niet iets van jou alleen. Het raakt Stef. Het raakt je vader. Grace. Alex. Hannah. Het raakt ons allemaal, omdat wij met jou verbonden zijn, Marc! Je staat niet alleen in de wereld! En dat is iets dat je de afgelopen jaren ongetwijfeld gevoeld zult hebben! Nooit stond je er alleen voor! En dan is het ook goed als je op dit moment bij ons wilt blijven. Deel je onmacht. Deel ... wat je ook maar voelt met ons.' Ik zuchtte diep. De tranen brandden. Ik wist dat Julia gelijk had. 'Ja. Altijd heb ik gevoeld dat er lieve, warme mensen om me heen zijn geweest die van me hebben gehouden. En door dat samen, kan ik het verleden omarmen en ook weer loslaten. Samen met al die mensen die mij wel willen.' Het was kort, maar genoeg. Langzaamaan zag ik de gezichten om mij heen weer wat opklaren. Hannah vroeg of het goed was dat we samen een chant zouden zingen. Ik vond het een prima idee. De verbondenheid zou dan nog duidelijker worden. Snel werd een tekst opgeschreven en gekopieerd voor de mensen die de tekst niet zo goed kenden. Eventjes namen ze de tekst goed in zich op. Hannah verzekerde hen dat ze het snel genoeg zouden kennen. Daarna gingen we staan - iedereen behalve Alex natuurlijk, maar hij maakte wel deel uit van de kring - en pakten we elkaars handen beet. Zij zette in en anderen volgden. Ook deze chant kende ik goed: de Gayatri Mantra. Een mantra die gaat over op weg gaan, vooruitgaan, over liefde en licht. Heel lang, veel langer dan anders, zo had ik het idee, bleven Grace en Hannah de chant aanhouden. Ik voelde een glimlach bij mezelf op het gezicht komen. Zag de ontspanning, ook bij Stef, bij mijn vader, bij Maria en vele anderen. Het deed ons duidelijk goed. We voelden ons geleid, zo kwam het op mij over. Van het donker gingen we naar het licht. En ik voorvoelde dat er nog meer duisternis zou gaan komen, maar gewapend met dit licht zouden we er zeker doorheen komen. Toen het voor de zoveelste keer ingezet werd, maar wel zachter, wist ik dat we naar het eind toewerkten. De stilte overviel me. Het was goed. We gingen zitten. Maria stond echter bijna meteen weer op en zei: "Ik heb honger!" En daarmee was ik het volledig eens. Een tijdje werd er druk heen en weer gelopen tussen de keuken en de eetkamer. Een lopend buffet werd uitgestald op de grote tafel. En toen alles een plaats had gekregen, nodigde Ines ons uit om te nemen wat we wilden. Als een van de eersten was ik erbij. En ja ... toen werd het lastig. 'Je niet beperken, broertje!' hoorde ik Hannah achter me zeggen. En dus besloot ik om niet te kiezen, maar mijn bord gewoon vol te laden. We aten, dronken en praatten volop met elkaar. Over van alles en nog wat. Maar natuurlijk wisten we dat het gesprek straks weer serieuzer zou worden. Er waren nog steeds te veel vragen. Ook in mij. De tafel was nog lang niet leeg. De voorraad wellicht ook te groot. Maar uiteindelijk merkte ik dat mijn vader toch verder wilde gaan. Maar ... ik moest nu wel echt naar de wc! Toen ik mijn plaats weer had ingenomen, stak hij meteen van wal. 'De zwangerschap van Grace was moeilijk. Of heb ik dat al gezegd! Doet er ook niet toe! Al die maanden had Martha veel last van hormonen. Die maakten dat ze onstabiel was. Huilbuien had. Radeloos en wanhopig soms. Het was moeilijk. Ik probeerde er zo veel mogelijk voor haar te zijn. Mijn werkgever had er gelukkig begrip voor. Ook de bevalling was zwaar. Het was voor mij duidelijk. Het zou bij één kind blijven. En gezien dat wat ik gezien had, kon ik het me helemaal voorstellen. Ik drong aan op een gesprek erover. Ze luisterde en toen ik voorstelde dat ik me zou laten helpen ... ' 'Helpen?' 'Sorry, Stef. Steriliseren.' 'Oké. Zeg het dan ook zo.' 'Ik zal erop letten. Zij vond dat prima. En zo gebeurde dus. Dat zijn de stukken waar Marc toevallig over struikelde, toen hij iets voor mij moest opzoeken op mijn werkkamer.' 'Maar ...' begon Alex. 'Nee. Ik wacht.' 'Ze was, heel vaak, in Groningen. De zorg voor Grace regelde ik. Toen ze heel klein was, waren er verzorgers. Zelf was ik ook veel thuis.' 'Ik heb altijd het idee gehad, dat ze veel bezig was met haar carrière,' merkte Grace op. 'Klopt dat?' 'Ja. Ik merk dat ik stukken oversla. Dat haar carrière belangrijk was voor haar, was me van het begin af aan duidelijk. Martha heeft altijd iets gedrevens gehad. Ze zat barstensvol energie en daadkracht. Was geen moment niet met iets bezig. Een sterke eigenschap. Maar ... zo zit ik niet in elkaar. Voor mij moet er afwisseling zijn. Eerst was er haar studie. Ik werkte toen al als ambtenaar bij de gemeente Zwolle en volgde daar allerlei interne opleidingen. Ze vond educatie voor haar, maar ook voor mij, enorm belangrijk. Stimuleerde ook mij. Maar ... dat had wel iets ... dwingends haast. Zij kreeg na haar studie meteen een baan aangeboden op de universiteit. Ze zagen dat zij goed was en maakten daar gebruik van. Ze wilde voor mij ook meer. Spoorde me aan me aan te sluiten bij een politieke partij. Zag perspectieven voor mij, die ik zelf niet zag. Ik werd hoog op de lijst geplaatst bij een gemeenteraadsverkiezing en verkozen in de raad. Ze vond het prachtig. Ik ook, maar ... Het had natuurlijk gevolgen. Er was sprake van een stuk belangenverstrengeling als ik in de raad zat en tegelijkertijd besluiten van die raad moest uitvoeren als ambtenaar. De gemeente Zwolle vond een oplossing: tijdelijke detachering. Dat zorgde voor de nodige afstand. In die tijd ging ik op aanraden van je moeder politicologie studeren. Alles wat ze voorstelde, wist ze heel goed te brengen. Het was een kunst die zij verstond. En ik tuinde er in.' Dat kon ik me heel goed voorstellen. Gelukkig waren bij mij de alarmbellen gaan rinkelen en had ik haar niet dat formulier laten opsturen. 'Dat studeren was net na jouw geboorte, Grace. Druk. Maar ik had ook tijd. Ouderschapsverlof en niet helemaal fulltime werken, maakten die studie mogelijk. Na de eerstvolgende verkiezingen, kwam ik terug als wethouder. Twee termijnen zat ik uit. Na die tijd kon ik terugkomen als ambtenaar bij de gemeente, want aan de uitbesteding kwam toen een einde, maar ik verkoos ervoor te verkassen. Ging op het provinciehuis werken in de staf van de commissaris van de koningin. En zo kwam ik uiteindelijk in het college van gedeputeerde staten terecht. En bij alles speelde zij een grote rol. Dat voortstuwende, dat zij heel belangrijk vond. Geluk was iets om na te streven, was haar idee. Geluk zou komen als ... en dan volgde er een lijstje.' 'Weet je waarom ze toch een kind wilde?' 'Ja. Niet voor het geluk. Voor haar kansen op promotie. Een stabiel gezin vergrootte haar kansen.' 'Dank je, M... !' klonk het wrang uit de mond van Grace. 'Ik ben heel blij met jou, grote zus!' 'Dank je, Marc! Het kwam er wat rot uit. Sorry, maar ... het leven is voor mij wel belangrijk. En het maakt me niet uit dat zij er die bedoeling mee had.' 'Voor mij waren andere dingen belangrijker. Mijn gezin. Mijn kinderen.' 'Proef ik daar een stuk afstand in tussen jullie?' vroeg Alex. 'Op diverse momenten heb ik dat zo gevoeld. Ja. Eerst na de geboorte van Grace. Ze sloot zich van mij af. Was heel vaak in Groningen. Vaak ging ik met Grace naar haar toe, maar dan waren de weekenden niet leuk. Zij wilde steeds uit. Stappen. En ja ... met een baby lukt dat niet. Dus ... ja ... ' Hij zuchtte even. 'We leefden haast gescheiden van elkaar. Zij in Groningen en ik in Zwolle. Op een gegeven moment kwam ze in alle staten naar huis. Ik had begrepen dat ze in Groningen zou blijven dat weekend, maar ineens was ze thuis. Ze had een probleem, zo vertelde ze. En gezien haar gemoedstoestand, die me deed herinneren aan de periode van haar zwangerschap, sloeg de schrik mij om het hart. In tranen bracht ze haar verhaal. Ze had een relatie gehad. Ze was in verwachting, maar wilde niet zonder mij. Dat laatste was, zo bleek mij later, niet helemaal conform de waarheid. Zij had iets met die ander gewild, maar hij niet met haar. Niet iets definitiefs in elk geval.' 'Je weet dus wie mijn vader is?' 'Ja, Alex, ik weet het. Een stuk nieuwsgierigheid van mijn kant die ik bevredigd wilde hebben. Jaloezie wellicht ook. Niets menselijks is mij vreemd. Ze smeekte mij om het kind geboren te laten worden.' Alex had ze dus wel gewild, terwijl ze mij ... Nee! Snel richtte ik mijn blik op mijn broer. Hij keek ook naar mij. We knipoogden naar elkaar. Het was goed tussen ons. 'Ik stemde toe. Ik zou het kind opvoeden alsof het mijn eigen kind was. De zwangerschap was opnieuw moeilijk. De bevalling ging makkelijker. De naam die ze jou gaf maakte een eenvoudige roepnaam mogelijk. Ze bleef lang thuis. Eerst zwangerschapsverlof en daarna een tijd nog na de bevalling. Het leek erop alsof ze rustiger was geworden. Maar dat duurde niet lang. Snel genoeg was ze terug in Groningen. Jullie,' hij knikte naar Grace en Alex, 'gingen eerst naar een gastouder en later naar de buitenschoolse opvang. Ik bracht jullie heen en haalde jullie weer op. Ik probeerde zo vaak mogelijk vroeg weg te gaan van het werk, om er voor jullie te kunnen zijn.' 'We weten het, Pa! Heerlijke momenten!' gaf Grace haar mening weer. 'Dank je. Ik probeerde altijd het gemis goed te maken. Maar dat lukte lang niet altijd natuurlijk. Ik had enorm vaak het idee dat ik vreselijk tekort schoot! En ... ' Er kwamen tranen in zijn ogen. 'Je bent er steeds voor ons geweest, Pa.' Kwam ik hem tegemoet. 'Je hebt je rol uitstekend ingevuld en als je het niet zelf kon doen, zorgde je voor vervanging.' 'Ik deed wat ik kon.' 'Meer dan dat!' mengde Maria zich in het gesprek. 'Je zorgde voor alles! Als er iets geregeld moest worden, had jij het vaak al gedaan. Henrik Jan en ik namen de zorg voor Grace en Alex over toen wij naast jullie kwamen wonen, omdat jij aanvoelde dat ze bij die gastouder en buitenschoolse opvang toch niet helemaal op hun plek waren. Jij voelde jouw kinderen heel goed aan. Je antennes stonden altijd uit.' 'Goed om te horen, Maria. Dank je.' Hij zuchtte diep voor hij weer verder ging. 'Over haar vreemdgaan hebben we nooit meer gepraat. Ik had er geen behoefte aan en zij kwam er niet mee. Ik heb jou, Alex, nooit gezien als het kind van een ander. Je bent mijn zoon! Altijd geweest! En dat geldt ook voor jou, Marc! Geen onderscheid!' 'Maar met mij ging het wel iets anders, toch?' De woorden lagen me nog vers in het geheugen. 'Ja. Omgekeerde wereld, eigenlijk. Er was opnieuw een periode van afstand tussen ons. Vaak leek het er voor mij op dat als ik iets had bereikt, wat zij wilde, de interesse in mij er niet meer was. Alsof ze iets nieuws moest bedenken, voor mij.' Even nam hij rust. At een paar happen van een krentenbol die hij de hele tijd in zijn hand had gehouden en toen die op was dronk hij nog wat. 'Die afstand tussen ons werd ook in de hand gewerkt door het seksuele. Ook dat vertel ik gewoon hier. We zijn allemaal volwassen. Zij ... kreeg interesse in voor mij vreemde dingen. Nu hoeft al het vreemde niet verkeerd te zijn ... ' Even dacht ik terug aan dat wat Grace mij vroeger gezegd had over het woordje "raar" dat ik nogal vaak gebruikte. Was dit ook zoiets? ' ... maar ... dit voelde voor mij niet goed. Het zal zo een jaar of drie voor de geboorte van Marc zijn geweest.' 'Een vraag tussendoor,' onderbrak ik zijn verhaal. 'Had ze meer relaties na die met ... euh ... Hoe zeg je zoiets?' 'Is goed, Marc. We begrijpen het, denk ik. Ja. Er waren meer mannen.' 'Wat deed dat met jou?' 'Het voelde als een afwijzing, een tekortkoming van mijn kant. Ze had niet genoeg aan mij. Heb al gezegd dat zij seksueel veel meer wilde dan ik haar kon geven. Voor haar stond het seksuele altijd voorop. Bij mij niet. Heel leuk, maar ... er moet meer zijn, naar mijn mening. Liefde is veel belangrijker! Daarmee houd je het ook veel langer uit. Neem elkaar, zoals je bent. Niet zoals je de ander graag wil zien. En dat was het altijd bij Martha. Je moest voldoen aan haar beeld dat ze van jou had.' 'Was het voor jou alsof zij jou niet lief had?' 'Ja. Zo voelde het wel. Ik was de basis, de vaste grond voor haar. Niet haar geliefde. Als we seks hadden, was het goed, maar ... voor haar was het nooit genoeg. Ze kwam op een gegeven moment met dat bijzondere.' 'Noem het zoals je is, Pa,' drong Grace aan. Ze wist het. Grace wist dit, was me duidelijk. Ze leidde hem nu bewust, opdat hij volkomen open zou zijn naar ons allemaal. Mijn vader had waarschijnlijk altijd veel vertrouwen gesteld in Grace. En terecht! Bij Grace kon je je verhaal kwijt. 'Het ging om dominantie.' "Macht." Ineens kwam het weer bij me op wat Alex een paar keer had genoemd. En had zij het zelf ook niet benoemd? Mijn moeder wilde macht hebben over mensen. Ik zat er gedeeltelijk naast ... zo bleek al snel. 'Zij wilde de rol van switch spelen.' 'Dat ken ik niet,' zei Stef. Voor mij voelde dat als een pluspunt voor hem. Ik kneep in zijn hand en glimlachte naar Stef. 'Een switch is iemand die in het spel van dominantie zowel wil heersen als dienen.' 'Idioot!' vond Stef. 'Voor mij was het dat inderdaad ook. Ik had er sowieso helemaal niets mee. Ze vroeg me om er eens over te lezen. Zover wilde ik nog wel gaan. De boeken die ze me aanraadde en voor me meenam, vervulden me met afschuw. Ze waren van haar en daarom kon ik ze, nadat ik ze gedeeltelijk gelezen had, niet in het haardvuur gooien, maar anders had ik dat gedaan. Het stond mijlenver bij mij vandaan. Nee! Het stond me gewoon tegen! En ... ik wilde het ook niet proberen om, zoals zij voorstelde, ons huwelijk te redden! Als zij daarvoor haar relaties nodig had ... oké, dan zou ik die accepteren.' 'Dus al lang voor mijn geboorte was jullie huwelijk naar de maan.' Ik zag mijn vader knikken. 'Hoe heb je het dan al die jaren uitgehouden met haar!' Meer een verbaasde uitroep dan een vraag. 'Macht. Het draait bij dat seksuele dat zij voorstond om macht die je kunt uitoefenen, maar ook ondergaan. Vast en zeker niet een juiste definitie, maar ... ik doe het ermee. En die macht oefende ze ook op mij uit. Ik had voorgesteld om van haar te scheiden. Als ik haar toch niet volledig kon ... Als ik niet voldoende voor haar was, dan zou dat volgens mij het beste zijn. De beste oplossing zijn. Zij wilde dat niet. Dreigde me.' 'Waarmee? Heb je iets verkeerds gedaan ergens?' Het klonk paniekerig, zo besefte ik al snel. 'Zo bedoel ik het niet. Sorry.' Een terechte dit keer. 'Ik ... snap het gewoon niet.' 'Ze dreigde ermee Alex van me af te pakken, als ik wilde scheiden. Ik zou Alex nooit meer zien! Ik was niet zijn biologische vader en had dus geen enkel recht!' 'Ook niet omdat jij hem als jouw zoon hebt laten inschrijven?' stelde Andre voor het eerst een vraag. 'Ze zou alles openbaar maken. Haar relaties. Haar zoon. Niet de mijne. Voor Grace zou een bezoekregeling afgesproken kunnen worden tijdens de scheidingsprocedure, maar niet voor Alex. Mijn gezin werd bedreigd! Ik had een gezin gewild! Niet zij! Zij nam een eerste kind omdat ... ' De spanning werd hem even teveel. En toen hij wilde opstaan, werd ook hij door de woorden van Julia tegengehouden. Woorden van gelijke strekking als die ze tegen mij had gezegd. Wel op een andere manier geformuleerd. Knap van haar. En ja, wat ik eerder had gedacht over die hoge kruk en haar rol, was me nu duidelijk: ze had de rol van regisseur op zich genomen of aangenomen, omdat iemand haar daarom gevraagd had. 'Dank je, Julia.' 'Nee, jij bedankt dat je vooraf met mij wilde praten.' Helemaal duidelijk nu. 'Daarom bleef ik dus bij haar, Marc.' 'Vind het heel erg mooi om te horen dat je koos voor je kinderen. Doet met goed.' 'Ja. Ik koos voor mijn gezin, ook al betekende het dat de breuk met haar alleen maar groter werd. Want ... open en eerlijk tegenover elkaar ... dat was verleden tijd. Daarmee bedoel ik niet dat ik haar ooit heb bedrogen! Begrijp me goed! Zo zit ik niet in elkaar! Nooit heb ik iemand anders gehad!' 'Zou heel voorstelbaar zijn,' meende Alex. 'Ik had mijn werk, mijn kinderen en dat gaf voldoening genoeg. Was druk genoeg ook! Man, wat een geregel!' begon hij te lachen. Een goed teken. Bij mij begon de spanning iets toe te nemen. Logisch. Het vertelde was niet chronologisch, schoot heen en weer door de tijd af en toe, maar voor mijn gevoel kwam het nu weer dichter op mij af. 'De geschiedenis herhaalde zich, zo leek het. Opnieuw kwam ze in paniek naar huis. Grace en Alex lagen al op bed. Ze was opnieuw zwanger.' 'Had ze met die man zo'n ... verhouding?' 'Het spijt me, Marc, maar ik weet niet wie jouw vader is. Weet niet hoe het precies zat. En Martha heeft ook nooit iets toegelicht.' 'Het geeft niet. Ik hoef dat ook niet te weten! Jij bent mijn vader! Duidelijk zat!' 'Maar ik weet dus niet hoe het precies zit. Net als eerder heb ik een poging gedaan het te laten uitzoeken, maar ... er viel niets boven water te halen.' Voor mij voelde het inderdaad heel goed dat het niet bekend was. Scheelde me een hoop denkwerk. Hoefde ik me nooit af te vragen wie die onbekende man was die ... . Een kopzorg minder. 'Maar het was wel anders, toch?' Had ik dat al eens gezegd? 'Ja. Ze wilde niet zwanger zijn. Ze wilde abortus laten plegen.' Ze had het gezegd. Ze had me niet gewild. Ik was geboren omdat ... 'Ik wilde het kind wel. Ik had, omdat ze mij gesmeekt had Alex geboren te laten, voor een tweede kind in ons gezin gekozen en koos nu ook voor een derde. Het was haar kind en dus zou zij erover beslissen, zo stelde zij. Ik herinnerde haar eraan dat ik haar smeekbede van destijds had gehonoreerd. En smeekte haar nu naar die van mij te luisteren. Heel veel heen en weer gepraat volgde. Boze woorden, verwijten van haar kant. Vurige pleidooien voor het leven van een kind, dat er geen besef van had wat er zich allemaal afspeelde, van mijn kant. Woede bij haar, omdat ik haar beweegredenen niet wilde inzien. Angst bij mij, omdat ik niet wilde dat ze het kind - jou - zou doden. Maar ... uiteindelijk gaf ze toe.' 'Een overwinning?' wilde Maria weten. 'Nee. Meer dat ik een leven had gered.' Dankbaarheid. Opnieuw voelde ik dat. Ik had mijn leven aan mijn vader te danken. Ook aan hem. 'Maar,' gaf Alex uiting aan zijn gedachten, 'realiseerde jij je niet dat je nu nog afhankelijker van haar was? Dat zij je nu nog meer in haar macht had?' 'Ja! Wel degelijk wel! Daarom heb ik het ook nooit kunnen zien als een overwinning. Ze probeerde zoveel mogelijk op haar werk te zijn. Ze zocht afleiding. Deze zwangerschap leek makkelijker te zijn.' Bleef ik nog steeds zitten met een vraag. 'Haar keuze voor dat wat ze slikte op het eind, had dat te maken met die hormonen?' 'Ik denk het niet, Marc.' 'Geef me alsjeblieft aan waarom niet! Eerst noem je hormonen en nu ... nu is het een vage term als "Ik denk het niet".' Ik zag dat het moeilijk voor hem was. En toch wilde ik een antwoord. Wilde ik het duidelijk hebben. 'Eerder vroeg je mij of ik bang was voor dit gesprek. Toen heb ik je aangegeven dat ik vooral bang was om jullie pijn te doen. Dit antwoord zal jou pijn doen, lieve jongen!' 'Martha is weggelopen zonder antwoorden voor ons. Ik wil dit weten, Pa! Wat het ook met me doet!' Stef sloeg een arm om me heen en Grace, Hannah en Andre kwamen op hun knieën op de grond bij me zitten. Het voelde voor mij, alsof er een fort rondom mij werd opgetrokken. 'De artsen in het ziekenhuis haalden jou met de keizersnee. Wilden niet afwachten. Wachten zou kunnen betekenen dat ik jou alsnog kwijt zou raken, zo werd me uitgelegd. Ik tekende allerlei formulieren, omdat zij dat weigerde. Het eerste wat ze vroeg toen ze weer bijkwam na de ingreep was ... ' Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 29 (mm:overige, 4313 words) [29/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Feb 20 2021	Kijkers/Lezers: 1492/1173 [79%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Vervolg ...

Dit is deel 29 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel