ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 25 door Lucky Eye [deel 25]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal nog niet zo te zijn.' Toch keurig het woord omzeild. 'Ik weet dat u heel veel moeite hebt moeite doen om mij de tafels te leren.' Dit alles had ik niet gerepeteerd. Niet kunnen oefenen, want ik had niet geweten of zij zou reageren. 'Praat me er niet van!' schaterlachte ze ineens. 'Mladen kreeg het maar niet voor elkaar! Haalde steeds alles door elkaar!' was ze lachend verder gegaan alsof ze een goede grap vertelde. Ik merkte op dat er niemand was die met haar mee lachte. Dat sterkte mij enorm. 'Er was een verschil tussen Grace ... ' 'Mijn kinderen heb ik de namen Graciana, Alexander en Mladen gegeven! Is dat nou zo moeilijk voor iedereen om te onthouden!' 'Ja. Dat weet ik. In mijn geval niet iets om dankbaar voor te zijn!' Het had heel fel geklonken en zo was het ook bedoeld. Ik begon opnieuw, maar zou het niet op de spits drijven. Niet het conflict opzoeken. Zou diplomatieker moeten zijn. 'Er was een verschil tussen de eerste twee kinderen in ons gezin en de laatste. Ik dus. De eerste twee konden ontzettend goed leren. Ik niet. Ik had er vreselijk veel moeite mee. Maar voor u maakte dat geen verschil. Ik moest het maar snappen met de uitleg die u gaf.' Ze snoof. Lachte gelukkig niet meer. Had haar gezicht weer in een strakke plooi. 'Pedagogische inzichten veranderen. Intussen weten de geleerden dat er verschillende manieren van leren zijn.' Opnieuw hoorde ik haar snuiven. 'Ik weet niet precies hoeveel, maar als er iemand is die het wel weet, dan hoor ik het graag.' Julia nam het woord en zei: 'De pedagoog Kolb noemt vier verschillende manieren van leren.' 'Dank je, Julia. Het zou heel goed kunnen dat u probeerde op mij iets over te brengen, terwijl u een voor mij niet goede manier gebruikte. En ... daarnaast ... las ik ergens anders ... Als je een kind al heel vaak iets hebt uitgelegd en hij het nog steeds niet snapt, dat dan mogelijk niet het kind de langzame leerling is. Bedankt, Ma, voor uw reactie.' 'Wil je daarmee implice... ' 'Ik wil daarmee helemaal niets zeggen,' voorkwam ik dat zij haar zin kon afmaken. 'Het is alleen maar bedoeld als troost voor mezelf.' Bewust had ik haar afgekapt, want ik moest nog op iemand reageren. 'Pa, ook u bedankt. Uw reactie was een heel lief antwoord. En ik moet u eerlijk bekennen, dat ik u onrecht heb aangedaan.' 'Het geeft niet, Marc!' 'Die jongen heet, Mladen!' 'Als ik ervoor kies hem Marc te noemen, is dat mijn eigen zaak!' Het ging de verkeerde kant op. Het was niet de bedoeling dat zij onderling zouden gaan bekvechten. Maar ja ... het was wel een live voorstelling. 'Wij zijn zijn ouders en hebben als zodanig steeds één lijn in bepaalde zaken gevolgd! Ook wat betreft de naamgeving!' 'Ja! Had ik dat maar nooit gedaan! Maar nu het niet meer nodig is, kies ik mijn eigen weg! Noem ik mijn kinderen, die ik niet wil bestempelen als zaken, zoals ik dat wil! Ze noemen zoals zij dat willen! En dus, Marc, Grace en Alex, ik noem jullie bij die namen en wat mij betreft mogen jullie gerust het vormelijke "u" laten voor wat het is. Mijn roepnaam is Joep. Die mogen jullie ook gebruiken als jullie dat willen. Maar laat alsjeblieft dat "u" los.' 'Voor mij blijft het zoals het is,' meende mijn moeder haar standpunt duidelijk te moeten maken. 'En waarom verschillen jullie ineens van mening?' wilde Alex weten. 'Omda ... ' was ik begonnen, maar toen ik de handbeweging van mijn vader - die tegenover me zat - zag, hield ik in. 'Ik ... het was mijn voornemen om het al mijn kinderen, alles zes, zel... ' 'Zes? We hebben er maar drie!' bekte mijn moeder. 'De partners van onze kinderen zijn voor mij net zo goed onze kinderen. Ik heb ze net zo lief als onze kinderen.' 'Meewarig gedoe!' Mijn vader schudde zijn hoofd en ging verder met: 'Euhh ... ik had het jullie allemaal zelf willen vertellen. Niet gelukt. Marc en Stefan zijn op onderzoek uitgegaan en ... ' Snel keek ik naar mijn moeder. Zag ik schrik op haar gezicht? ' ... hebben het ontdekt. Ik vind dat heel jammer, maar ook wel begrijpelijk. Jammer omdat ik het ze zelf had willen vertellen. Begrijpelijk omdat ... als je dingen meent te zien ... dan wil je antwoorden. Ik denk dat het zoiets is geweest. Het was onduidelijk voor Marc en hij wilde duidelijkheid. Begrijpelijk dus. Maar ... Ik heb jullie moeder voorgesteld om te gaan scheiden. Het is uitgegaan van mij. De afspraak is dan ook dat ik de scheiding zal aanvragen. Gezien de minderjarigheid van Marc hebben we besloten, het officieel in gang zetten nog even uit te stellen.' 'Maar ... waarom? Jullie zijn al zolang getrouwd! Zolang bij elkaar!' vroeg Alex die het naar zijn gezicht te beoordelen maar moeilijk kon vatten. 'Gaat jullie niets aan! Dat is iets tussen jullie vader en mij! Een heel persoonlijke zaak! Iedereen heeft recht op privacy en wij ook!' En daarmee meende mijn moeder voldoende antwoord gegeven te hebben. Maar ze was nog niet klaar. Ineens richtte ze haar pijlen op mij en vroeg: 'En waarom meende jij het te moeten vertellen?' 'Veel liever had ik gehad dat jullie dat samen zouden hebben gedaan. Het was dus niet zozeer een keuze. Ik hou niet van leugens. Ik hou niet van verborgen waarheden. En ik ga nog veel verder. Pa, bedankt voor je openheid wat betreft die scheiding. Bedankt ook voor je eerdere antwoord op mijn vraag of ik een gewenst kind was. Het was echt heel lief en ontzettend belangrijk voor mij.' Even schoot ik vol. Maar ik moest verder. Ik had een missie. 'Voor jou ben ik in elk geval een gewenst kind. En dat doet me goed. Heel erg goed, omdat ... ' mijn adem stokte even. Ik ademde diep in. 'Omdat het ... zo vreselijk bijzonder is! Maar ... tegelijkertijd doet het me ook pijn, omdat ik jou vaak verkeerd heb beoordeeld. Om de een of andere reden, ik weet niet precies hoe het kan, ben ik bepaalde herinneringen aan jou kwijt. Nee! Niet goed gezegd! Die herinneringen zijn er wel, maar diep verstopt ergens in mijn geheugen. En daardoor ... juist daardoor heb ik jou, heb ik jou en Ma, steeds als één gezien. Als één beoordeeld en dat is zo onterecht ... ' 'Het geeft niet, Marc! We kunnen dat allemaal goedmaken toch?' 'Ja. Gelukkig komen er af en toe ineens herinneringen aan jou in me op. En weet ik dat jij anders bent. Ik weet dat je vorig jaar je vakantie in Slowakije onderbrak om in no time naar Maastricht te rijden, omdat ik in het ziekenhuis lag daar. Ik weet inmiddels dat je ook aanwezig was in de nacht na de operatie aan mijn sleutelbeen. En zo ... zo moeten er nog heel veel meer herinneringen aan jou zijn. Ergens hier.' Ik wees naar de zijkant van mijn hoofd. 'En zo ben je er vaker voor mij geweest, dan ik me besef. Ma... maar ... Hoe kan het dat jij ... en het voelt ook goed om je zo te mogen aanspreken ... hoe kan het dat jij, terwijl je niet mijn biologische vader bent, toch kunt zeggen dat ik een gewenst kind ben?' De tranen liepen over mijn wangen. Het hoge woord was eruit. Nee, nog niet helemaal ... 'En, Alex, het spijt me zo ontzettend ... ma ... maar Pa is ook niet jouw biologische vader. Maar ... ik weet ... ' ik veegde mijn tranen weg, snifte luidruchtig, 'uit jouw verhalen en uit mijn eigen ervaringen en teruggekomen herinneringen dat hij wel een vader voor ons beiden is geweest.' Ik haalde de bewijsstukken tevoorschijn en legde die voor me op tafel neer. Het waren de kopieën die Maria en Henrik Jan hadden gemaakt. 'Rustig aan,' sommeerde Stef me fluisterend in mijn oor, nadat hij een arm om mijn schouders had geslagen. 'Je hebt gedaan wat je wilde doen.' Ik keek om me heen. Mijn vader had de handen voor zijn gezicht geslagen. Alex huilde met hevige uithalen en Julia probeerde hem te troosten. Het gezicht van Grace was wit weggetrokken. Ik zag hoe Hannah tevergeefs probeerde contact met haar te krijgen. Iris en David keken elkaar ontzet aan. Alleen bij mijn moeder was er niets te zien. Die zat daar als een ijskoningin. Grace kwam weer wat tot leven gelukkig en boog zich naar me toe. Ze fluisterde me iets in het oor. 'Ik weet het,' verzekerde ik haar. 'Ma, ik heb u bedankt voor het reageren op mijn vraag, maar eigenlijk heb ik nog niet een antwoord van u gekregen. Als het kan wil ik dat antwoord toch graag hebben van u.' 'Deze schertsvertoning komt op mij over als een schreeuw om aandacht,' stelde ze. 'Aandacht die jij voldoende hebt gehad, Mladen! Er is altijd gezorgd dat er iemand was die jou aandacht kon geven, die voor jou kon zorgen! Je bent helemaal niets tekort gekomen!' Het einde van het een en de overgang naar het andere zat er aan te komen, zo voorvoelde ik maar al te goed. 'Daar werd voor gezorgd inderdaad. Ik kreeg voldoende aandacht, ik kreeg aandacht en liefde van allerlei heel zorgzame en lieve mensen om mij heen. Maar nooit van u. Bij u telde ik niet mee. Nooit mee.' De woorden kwamen allemaal heel rustig uit mijn mond. Ik voelde me ... tja ... heel erg goed. 'Maar toch zou ik graag van u antwoord willen op die ene vraag die ik gesteld heb: ben ik een gewenst kind? Ook voor u?' Hannah stond op, maande Grace om op te schuiven zodat wij met z'n vieren op de bank kwamen te zitten. Geen probleem. Het paste prima. Ze sloeg haar armen om Grace heen en trok haar naar zich toe. Het gezicht van mijn moeder werd rood en roder, tot ze uiteindelijk opstond, de korte afstand tot de tafel voor de bank overbrugde en voor het lage tafeltje tussen ons in bleef staan. Ook ik ging staan. Ik wilde niet dat zij nog langer op me neerkeek. Dat had ze lang genoeg gedaan. Ik wist wat ze zou gaan zeggen. Het was niet een gevoel, een idee, maar een zeker weten. 'Ik heb je gehaat! Vanaf het allereerste moment dat ik wist dat ik in verwachting van je was, heb ik je gehaat!' Boven me hoorde ik snelle voetstappen. Heel even draaide ik me om naar Stef en zag zijn bezorgde gezicht. Natuurlijk was hij bezorgd om mij, maar nu ook om zijn moeder. Zijn moeder die dit alles hoorde. 'Ja!' reageerde Alex. 'Altijd heb je dat gedaan!' 'Ook voor jou, Alexander, geldt dat ik met u aangesproken wil worden!' 'Dat kan ik niet meer! Met een "u" druk je respect uit en dat kan ik niet meer opbrengen voor jou, omdat je nooit voor Marc hebt willen zorgen! Omdat je aangeeft dat je hem haat!' 'Ik heb nooit voor hem willen zorgen, omdat ik hem haat! Vanaf het allereerste begin!' Haar blik was weer op mij gericht. Ik zag de spanning op haar gezicht. Haar handen waren tot vuisten gebald. 'Ik heb nooit gewild dat jij geboren zou worden! Dat was de keuze van je vader! Dat ... dat ... dat ik ... ' Ze haperde. Dat was ik niet van haar gewend. 'Ik heb toegegeven aan hem! De grootste fout die ik in mijn leven heb gemaakt! Ik had jou ... jou nooit geboren moeten laten worden! Ik had mijn keuze door moeten zetten!' 'Gelukkig deed je dat niet!' Ik zag hoe de blik van mijn moeder zich verplaatste naar Grace die achter mij op de bank zat en had gereageerd. 'Gelukkig werd Marc geboren! En wat een vreugde heeft hij geschonken aan de rest van ons gezin. Niet aan jou, omdat jij dat niet wilde! Maar wel aan Pa, Alex en mij. En daarna aan nog zoveel andere mensen. Hij was een ontzettend lieve baby. Was bijna altijd vrolijk. Lief. En gelukkig hebben heel veel mensen dat toen hij groter werd ook zo mogen ervaren. En jij ... jij ... jij hebt vaak genoeg geprobeerd om hem de vernieling in te helpen! Zoals Alex al zei, negeerde je hem volledig! Je wees hem af! Keer op keer! Stom noemde je hem!' 'Ach, houd toch je kop!' Ze viel uit haar rol. Even was er echte emotie te zien op het gezicht van mijn moeder. 'Ja, ik vond hem stom! Ik vind hem stom! Een voorbeeld. Recentelijk bood ik hem een uitstekende kans op een studie aan en hij gaat iets anders doen! Meneer besluit om zonder overleg met mij, iets anders te gaan doen! Vast en zeker omdat hij dat leuker vindt! Hij kijkt niet naar toekomstmogelijkheden, maar wi... ' Mijn tijd om haar te onderbreken. Ik bleef, ondanks alles wat ik gehoord had, uitermate rustig 'U hebt mij die kans alleen maar gegeven, opdat u invloed op mij zou kunnen uitoefenen. U wist dat Alex ziek was. Had op de een of andere manier het gevoel dat hij ooit met mij zou willen praten en wilde alleen maar een mogelijkheid hebben om mij onder druk te kunnen zetten. "Kijk eens, Mladen, hier heb je een bot, en nou zoet spelen en doen wat moeder zegt!" Dat was het en niet meer dan dat! Alleen maar om te manipuleren, zoals u altijd geprobeerd hebt ons alle drie te manipuleren!' 'Ik haat je! Ik ... Je hebt me vijftien jaar van mijn leven gekost! Weet je dat wel! Doordat ik jou geboren liet worden, liep ik mijn promotie mis! Ik zou de jongste ooit in de allerhoogste functie binnen mijn faculteit zijn geworden! En toen dat niet doorging, moest ik toezien hoe een minder capabele man de leiding kreeg! Hoe hij over mij de baas kon spelen!' Dat was iets nieuws voor mij. Maar het zou me niet van mijn stuk brengen. Het bleef een laken van het zelfde pak. 'Pas vijftien jaar later, vijftien jaar lang werken onder een man die totaal niet geschikt was voor zijn functie, een man wiens werk ik hem bijna geheel uit handen nam, kreeg ik die functie alsnog! Vijftien jaar, Mladen! Vijftien jaar lang speelde ik de tweede viool! Hij kwam in het nieuws! Niet ik! Hij kreeg de lof toegezwaaid voor alle veranderingen die hij doorvoerde! Wijzigingen die ik hem had ingefluisterd! Die ik had geïnitieerd! Maar uiteindelijk heb ik hem ten val gebracht. Heb ik ervoor gezorgd dat hij drie jaar geleden zijn functie op moest geven. Eindelijk had ik zoveel macht over hem. Da... ' Daar was het opnieuw. Dit keer uit haar mond. 'Dat ik zijn functie kon overnemen. Geen tegenkandidaten. Iedereen wist dat ik die functie verdiende. Dat ik er recht op had. Maar wel vijftien jaar te laat! Je hebt me vijftien jaar van mijn leven gekost! Want toen die functie voor het eerst vacant kwam, was ik in verwachting van jou. Geen enkel probleem, maakte ik iedereen duidelijk. Ik zou zo snel mogelijk terug zijn en mijn plaats innemen. Maar nee ... Ik werd ineens gezien als de zwakke schakel! Voelde me uitgerangeerd! En daarom haat ik je! En zal ik je altijd blijven haten!' Het leek me dat ze was uitgepraat. Ze had haar mond iets open. Hijgde. Haar gezicht was vlekkerig rood. Haar handen waren nog steeds tot vuisten gebald. 'Uit dit alles begrijp ik dat uw,' heel bewust bleef ik haar vormelijk aanspreken, zoals zij wilde en omdat het mijn bedoeling was zoveel mogelijk uit haar te krijgen en haar dus niet te provoceren, 'antwoord op mijn vraag "nee" zal zijn. Voor u ben ik niet een gewenst kind.' 'Hoe stom kun je zijn! Waarom moet je dat nog onder woorden brengen! Ben ik niet duidelijk genoeg geweest!' Ik liet me er niet door raken en toverde een glimlach op mijn gezicht. Een heel ontspannen glimlach. Ja, ze zou me niet meer raken. 'Ik mis antwoorden!' riep Alex geheel overstuur. 'Ik wil antwoorden voor Marc, voor Grace en voor mij.' 'Onder vier ogen wil ik graag met je praten, lieverd!' was haar reactie. 'Nee! Je praat met ons allemaal, maar nooit onder vier ogen. Dat wil ik niemand aandoen. Dan ... nee! Hier en nu of nooit!' 'Dan is het mijn keuze, om niet te praten. Ik laat me niet door mijn kinderen onder druk zetten. Ik ben jullie moeder en ... ' 'Wij gehoorzamen geen van drie meer aan jou!' beet Alex haar toe. 'We zijn volwassenen! We zouden op gelijke voet met jou moeten staan! Als volwassenen zouden we dit moeten kunnen bespreken met elkaar!' 'Mijn antwoord herhaal ik niet.' 'Martha, alsjeblieft,' probeerde mijn vader haar aandacht te krijgen. Ze draaide zich naar hem om. Ik vond het jammer dat ik haar gezicht nu niet meer kon zien. Niet meer kon lezen. 'Als jij geen antwoorden geeft op de vragen van onze kinderen, dan zal ik dat moeten doen.' 'Je gaat je gang maar! Je redt je er maar mee!' 'Maar als ik het alleen moet doen, zal het nooit een volledig verhaal kunnen worden. Jouw kant van het geheel zal ontbreken, want ook ik weet niet alles. Dus ... alsjeblieft, heroverweeg je besluit en stem alsjeblieft toe in wat Alex je heeft gevraagd en wij allen graag willen.' Ze draaide zich weer om naar mij. De haat spatte nog steeds uit haar ogen. 'Is dit wat jij hebt gewild? Een heel gezin uiteendrijven?' 'Een verkeerde uitleg van uw kant.' Heel bewust had ik het woord interpretatie niet gebruikt. Ik wilde haar geen kans geven om mij te bespotten, want ik wist hoe ze was. 'Ik ben niet degene die dit gezin uiteendrijft. Grace en ik hebben er vanochtend voor gezorgd dat de breuk die er was tussen Alex en haar en mij, weer hersteld is. Een moeilijke keuze, maar wel een die de moeite waard is. Wij weten dat er voor ons als gezin een toekomst is. U kunt daar ook deel van zijn, als u besluit ons op onze vragen antwoord te geven. We zullen niet oordelen. Hooguit verwonderd zijn. Want ... hoe kunnen we anders? Dus ook ik wil vragen of u alstublieft wilt blijven.' Keurig geformuleerd, maar het antwoord was me al duidelijk. Er kwam geen antwoord. Ze hield woord. Zou haar woorden niet herhalen. Ze draaide zich om, liep naar haar stoel en pakte haar tas op. David, goede gastheer als hij was, ging haar voor naar de hal en liet haar uit. Het leek alsof ik de hele tijd tot David terugkwam mijn adem had ingehouden. Ik herkende het gevoel van eerder toen ik met mijn wandelschoenen aan in de Geul had gestaan. Ook dit keer was het een gevoel en niet meer dan dat. Maar toen hij weer binnengekomen was, blies ik de lucht uit mijn longen. Ik voelde me opgelucht. De nieuwe lucht die naar binnenkwam voelde goed. En ineens ... Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 25 (mm:overige, 3980 words) [25/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Jan 16 2021	Kijkers/Lezers: 1545/1190 [77%]	Waardering (deel): 0.00 (0 stemmen)
Vervolg...

Dit is deel 25 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel