ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 22 door Lucky Eye [deel 22]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal We lagen in een deuk. Begrepen heel goed wat hij had willen zeggen, maar het was gewoon te leuk geweest om niet te lachen. 'Schat, dit was wel een heel mooie verspreking en tja ... zegt het spreekwoord niet: wie een ander wil plagen, zal zelf geplaagd worden?' Verbaasd keek Stef me aan. Ik schudde mijn hoofd ten teken dat het niet een echt spreekwoord was. 'Het zijn haar flad-de-ren-de vler-ken,' sprak Alex heel langzaam en overduidelijk in lettergrepen. 'Je zou eens moeten zien hoe ze een toerist die de weg kwijt is, weer op het goede spoor brengt! Nou ja ... ! Ik vraag me nadien altijd af of ze niet compleet verdwalen na haar aanwijzingen. Die handen van haar vliegen dan werkelijk alle kanten uit!' 'Ja, en nou kan het wel weer! En jullie twee ... ' Ze wees heel nadrukkelijk naar Stef en mij, 'jullie hou ik in de gaten!' Opnieuw moesten we lachen, maar toen we uitgelachen waren, was het toch tijd om verder te gaan en dus stelde ik mijn eerste vraag van die dag: 'Wil je me nog wat meer vertellen over Ma en de druk die je voelde door haar?' 'Ja. Natuurlijk. Wil je dat ik op een bepaalde plek begin? Ga ik verder waar ik gebleven was?' 'Utrecht. Euhhhh ... ik bedoel jouw studeren hier natuurlijk. Ja, dat is prima.' 'Nederlands in Utrecht. Niet haar voorkeur. En ik weet waarom ze mij in Groningen had willen laten studeren. Niet alleen vanwege de kosten, maar meer omdat ze dan toezicht op mij zou kunnen houden. En dat had ik in elk geval weten te voorkomen. Het voelde als een overwinning voor mij. Nou moet ik er eerlijk bijzeggen, dat het niet alleen door mij kwam. Stef, je vroeg gisteren naar de rol van mijn vader. En dit was een deel daarvan. Ik had tegengas gegeven, kunnen geven, omdat ik wist dat Pa mij steunde. We hadden een paar keer goed met elkaar gepraat. Hij had me duidelijk gevraagd of die studierichting echt wel mijn eigen keuze was. Ik had aangegeven dat het een compromis was: als zij toestemde in Utrecht wilde ik wel Nederlands gaan doen. Een soort van elkaar in het midden ontmoeten.' 'Diplomatiek.' 'Ja. Niet meer dan dat. Pa had gezegd dat ik vol moest houden en in elk geval niet naar Groningen moest gaan. Dat ik me absoluut geen zorgen hoefde te maken over de bekostiging van de studie. En ook dat maakte me sterker natuurlijk. Ik was niet van haar afhankelijk.' 'Maar ze hadden die strijd dus niet onderling uitgevochten?' wilde Stef weten. 'Nee. Daar leek het in elk geval niet op. 'Het gaat bij ons anders toe, dan bij jou thuis, Stef.' 'Ik weet het. Blijf het echter vreemd vinden. Zoiets ... nou ja ... doet er niet toe.' 'Het is en blijft vreemd, Stef. Helemaal met je eens,' ging Alex verder. 'Ouders zouden hun kinderen moeten steunen als een front en niet zoals bij ons. De één wil dit, de ander raadt je aan om dat juist niet te doen. Het zit bij ons thuis niet goed! Heb ik toen ik zelf thuis woonde ook wel gemerkt! Gisteren ook aangegeven toch?' 'Wat bedoel je precies?' 'Nou ... euhh.. ik bedoel dat ik steun zocht bij Pa, dat hij die steun gaf en vervolgens ruzie kreeg met Ma en bakzeil haalde. Het voelde voor mij alsof ze macht over hem had op de een op andere manier.' Voor de tweede maal nu gebruikte Alex het woord "macht". Was dat iets dat speelde in het huwelijk van mijn ouders? Was het iets dat belangrijk was voor mijn moeder? Had ze niet steeds geprobeerd ons te manipuleren? Had ze werkelijk macht over ons gewild? 'En later ook. Ze kwamen beiden vaak langs in Utrecht. Soms samen. Maar ook wel alleen. En ... het meest fijn vond ik het als Pa er alleen was. Ma vroeg alleen maar naar mijn studie. Pa stelde belang in mij. Hoe het met mij was. Ma vroeg daar ook wel naar, maar ... altijd voelde ik, wist ik, dat dat bijzaak was voor haar.' 'Marc, heb je het erg gevonden dat Alex het lievelingetje van je moeder was?' Aiii. Pijnlijk. Gewoon praten vanuit mijn gevoel was het beste, het meest eerlijke ook dat ik kon doen. En bovendien had Riet mij erop gewezen dat ik best mocht laten zien dat ik boos was. 'Ja. Alex kon niets fout doen. Altijd was het Alex voor en Alex na. Schamper noemde ik hem vaak "de heilige Alexander".' Niemand lachte. Gelukkig zagen ze de ernst ervan in. 'En natuurlijk deed het pijn als je wist dat je moeder wel met Alex de stad inging, maar niet met mij. Dat ik altijd en eeuwig de schuld overal van kreeg, terwijl hij het bewust zo regelde - dat wist ik gewoon toen ook al - dat ik de schuld zou krijgen! Grace en ik werden vergeleken met hem, wat betreft onze cijfers. En ja ... vertelde al dat ik niet echt een licht ben ... en dus kwam ik er altijd slecht vanaf. In het begin vond ik het enorm vervelend. Was ik er laaiend over! Maar later, na voortdurende herhaling van precies hetzelfde patroon, maakte het me niets meer uit.' 'Dank je, Marc. 'Maar zonder dat ik de psycholoog wil uithangen, doe je dat vaker?' 'Wat bedoel je?' 'Dat jezelf zo onderuithalen!' 'Ja. Is een gewoonte van hem,' antwoordde Stef voordat ik mijn mond kon openen. 'Geen kruid tegen gewassen.' 'Het is een antwoord op je vraag,' maakte ik iets stekelig duidelijk. 'Misschien is het wel het gevolg van de voorkeursbehandeling die Alex kreeg van onze moeder. Ik weet het niet. Het doet er ook niet toe. Ik heb me aangeleerd dat ik me niet hoefde te laten beïnvloeden door of Alex of mijn moeder.' 'Sterk!' 'Weet het niet.' 'Een overlevingsstrategie, toch?' 'Zeker. Het was de manier voor mij.' 'Het spijt me dat ik je verhaal onderbrak, Alex, maar ik wilde dit even weten.' 'Geeft niets! Voor jou toch ook niet, Marc?' 'Nee. We zijn familie van elkaar. En dan moet dit soort vragen kunnen.' Ik vond dat ik het er goed vanaf had gebracht. Ik had laten zien dat ik boos was, zonder dat ik de emoties van vroeger er een rol bij had laten spelen. Dat was niet nodig. Dat gevoel was van toen. Niet van nu. 'De vrijheid in Utrecht,' ging Alex verder, 'voelde goed. Was goed. De druk grotendeels verdwenen. Ik stortte me in het studentenleven. Dat zorgde voor afleiding. De studie beviel echter niet. Mij veel te saai. Ik gaf niet meteen op, maar zocht wel te veel afleiding. Probeerde me er doorheen te slaan, maar toen ik het idee kreeg dat ogen zich op mij richtten, werd ik het echt zat.' 'Euh, sorry, ik snap het even niet.' 'Mijn fout. Ik had het anders moeten zeggen. Duidelijker. Ma had via via ervoor gezorgd dat leraren en begeleiders, kennissen van haar uit de kring van neerlandici in dit land, over mij aan haar rapporteerden.' 'Maar zoiets mag toch niet! Je was meerderjarig!' riep Stef verontwaardigd uit. 'Ja. Had ze lak aan. Ze gebruikte gewoon haar invloed. Kende mensen en gebruikte hen voor haar doel: mij controleren.' 'Maar hoe kreeg ze zoiets dan voor elkaar?' 'Jullie moeder heeft in haar vakgebied haar specialisme,' legde Julia uit. 'Kennis wordt vaak uitgewisseld tussen universiteiten. Zij wordt door anderen gevraagd. Geeft lezingen aan collega's op andere universiteiten. Ze is een vakvrouw. En het is nog vaak zo voor wetenscha... ' 'Wat is mijn moeder?' onderbrak Alex zijn vriendin. 'Een specialist.' 'Nee, dat andere woord dat je gebruikte.' Eerst keek Julia hem raar aan maar toen herhaalde ze: 'Een vakvrouw.' Meteen begon Alex te lachen en ook ik kon me niet meer inhouden toen zij dat woord voor de tweede keer gebruikte. Ik zag hoe onze partners eerst ons aankeken, daarna elkaar en vervolgens hun schouders ophaalden. 'Snap jij er iets van, Stef?' 'Nee. Ik niet.' 'Het gaat om dat woord, Julia,' bracht Alex er tussen het lachen door uit. 'En?' vroeg Stef mij nadat ik een stomp had gekregen. 'Auw!' En meteen daarop werd het geschater van Alex en mij nog luider. Het voelde enorm goed om zo met mijn broer te lachen. We deelden opnieuw een stuk humor. "Vakvrouw" is een heel kort liedje van Brigitte Kaandorp. En het eerste deel van de tekst paste uitstekend bij onze moeder. Ook zij weet altijd precies hoe alles moet. Is ervan overtuigd dat ze altijd alles goed doet. Ze spreekt het Nederlands altijd keurig verzorgd uit. Ze vindt zichzelf - heb ik haar een aantal malen horen zeggen in gesprekken met anderen - heel bescheiden en gewoon. Mijn uitroep "Auw" paste precies bij het eind van het liedje. Echt hilarisch! Julia en Stef lieten ons uitlachen, namen de tijd. En toen we ons de tranen van het lachen uit de ogen hadden geveegd en beiden een tissue van Julia hadden aangenomen, ging zij verder alsof er niets aan de hand was. 'Zo kreeg ze het dus voor elkaar. Voor wat hoort wat, werkt nog steeds. Ze is overtuigd van haar gelijk.' Even moest ik weer grinniken, maar een nieuwe stomp van Stef zorgde ervoor dat het niet verder ging dan dat. 'Zelfs toen Alex diep in de problemen zat.' 'Ik verslaafd was,' verduidelijkte hij. 'Ook toen deed ze dat nog. Spanning en het uitbundige studentenleven zorgden ervoor dat Alex veel gebruikte. Verslaafde mensen proberen anderen voor hun karretje te spannen. Bietsen overal geld, als het kan. Je moeder schonk het met graagte. Had het idee dat ze goed deed en toen ik haar er eens op aansprak, aangaf dat dat Alex absoluut geen goed deed, werd ze heel erg fel naar mij toe. Ze mag me sowieso niet.' 'Ligt niet aan jou, Julia!,' gaf ik mijn mening weer. 'Ze mag geen enkele partner. Ze weet nog steeds Hannah haar naam niet, maar dat is flauwekul! Ze negeert gewoon degenen die bij haar kinderen horen! Niemand is goed genoeg voor haar kinderen!' 'Zo heeft ze het ook letterlijk tegen mij gezegd,' kwam Alex terug. 'Of ik niet iets anders kon krijgen! Of er niet een leuk jong meisje was voor mij!' 'Euhh ... ' begon Stef te stamelen, 'd-dat laatste snap ik niet.' 'Julia is ouder dan ik ben.' 'Echt?' mijn verwondering had niet groter kunnen klinken. En uit de opmerking van Stef begreep ik nu dat hij net zo verbaasd was. 'Ik ben zes jaar ouder dan Alex.' 'Maar ... dat ... ' 'Een compliment, Stef? Dank je! Heel fijn om te horen dat het mij niet aan te zien is.' Stef bloosde dieprood. 'Heeft heel veel te maken met mijn lengte,' zo relativeerde Julia het meteen daarna. 'Was op de basisschool al zo. Iedereen meende over mij te moeten moederen. Anderen beslisten wel voor me, omdat ze dachten dat ik dat zelf niet kon. Zonder dat het nodig was, werd ik overal bij geholpen.' 'En pikte je dat?' was ik benieuwd. 'Eerst wel. Maar toen ik het zat was, beet ik van me af. Liet ik duidelijk merken dat ik heus wel voor mezelf kon zorgen. En ik zorgde ervoor dat het afgelopen moest zijn.' Dat kon ik me heel erg goed voorstellen van haar. 'Je moeder gaf dus gewoon geld,' nam Stef de draad van het verhaal weer op. 'En je vader?' Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 22 (mm:overige, 2444 words) [22/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Jan 02 2021	Kijkers/Lezers: 1649/1280 [78%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Vervolg...

Dit is deel 22 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel