ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 14 door Lucky Eye [deel 14]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal 'Vind je het goed dat ik even bij je ga liggen?' Natuurlijk vond ik dat goed. We wisselden een paar kusjes uit, maar het was me meer dan duidelijk dat hij me op dat moment niet in vuur en vlam zou zetten. * * * Ik werd wakker van het tikken van de regen op het zolderraam. Nou ben ik niet bang voor een buitje, maar ... niet nat worden is altijd beter. Ik draaide mijn hoofd opzij en merkte dat Stef niet meer naast me lag. 'Lekker geslapen, slaapkop!' 'Ik wel. Jij ook?' Stef zat aan het tafeltje bij het raam. Hij las een Donald Duck Pocket. 'Nee. Te wakker gewoon. Overdag kan ik niet slapen.' 'Ik gelukkig wel. Op momenten dat ik er flink door zit, moet ik overdag slaap inhalen.' Ik zag dat hij wilde reageren, maar voorkwam dat door snel verder te gaan. 'En ja, ik weet dat dat volgens de geleerden niet mogelijk is, maar bij mij werkt het prima.' 'Eigenwijs!' 'Wetenschappers spreken elkaar ontzettend vaak tegen, dude! Het ene onderzoek toont dit aan en een volgende precies het tegenovergestelde. En dus ... vind ik al dat geld dat ze daaraan besteden doodzonde! Maar ... hebben jullie iets geregeld inmiddels?' 'Ja. Alles is geregeld, meneer. Je hoeft alleen maar even te gaan douchen, dan kunnen we in de auto stappen en op weg naar het Zuiden.' Rustig de tijd nemend voor alles douchte ik me en haalde ook nog het scheermes over mijn gezicht. Met mijn toilettas beneden aangekomen stond inderdaad alles klaar. De auto was ingepakt en ik kreeg te horen dat we met z'n vieren zouden gaan. Maria en Lisa zouden een paar dagen naar Maastricht gaan, nadat ze ons hadden afgezet in Epen. Een goede oplossing. Toen Stef en ik achterin wilden plaatsnemen, werden we teruggefloten - niet letterlijk - door zijn moeder. 'Ik wil best rijden, maar niet het hele eind.' 'Maa... ' wilde Stef protest aantekenen. Hij werd echter meteen afgekapt. 'Niet zeuren, Stef! Jullie hebben beiden je rijbewijs en mogen dus onder begeleiding rijden. En ik weet heus wel dat Henrik Jan jullie toestemming heeft gegeven om ook zonder één van ons hier in de polder te rijden. Dus? Wie van jullie rijdt het eerste stuk?' 'Laat mij dat maar doen,' meldde ik me vrijwillig. Ik was goed wakker nu, maar wist niet zeker of dat over een tijdje nog zo zou zijn. Maria ging naast me zitten en ik zag dat ze me in de gaten hield. Ik vond het niet erg. Ze nam haar taak als begeleider serieus. Onderweg werd er over van alles en nog wat gepraat. Lisa was druk bezig met het maken van een lijstje van dingen die ze absoluut wilde gaan zien als ze in Maastricht waren. Ze bereidde zich heel erg goed voor, zocht het nodige op internet op en discussieerde met Stef over de prioriteit van de verschillende items op haar lijstje, want al heel snel had ze door dat het wel erg veel plannen waren voor een paar dagen uit. De hele tijd dat ik reed viel de regen met bakken uit de lucht. Toen we Cuijk naderden gaf Maria aan dat het tijd was om wat te gaan eten. Het was nog wel vroeg, maar een betere stopplaats wist ze zo niet. Ik nam de afslag, volgde de bordjes naar het Van der Valk Hotel en parkeerde netjes. Niet in één keer, maar met wat heen en weer steken kreeg ik de auto keurig in het vak. 'Je bent een heel goede chauffeur, Marc!' zo complimenteerde ze me. 'Maar met inparkeren iets te perfectionistisch.' 'Dank je voor beide opmerkingen, Mam.' Volgens mij was het voor het eerst dat ik haar zo aansprak, maar het voelde heel vertrouwd en ook Stef en Lisa keken er niet raar van op. Meteen bij binnenkomst liep ik naar de toiletten. Ik was nog meer net gaan zitten, toen er een berichtje binnenkwam via Whatsapp. Het was van Remi: "Alles goed gegaan! Ruben is echt heel erg goed! Voor maandag een tweede afspraak. Nogmaals bedankt, Marc!" "Graag gedaan, Remi!" tikte ik in en verzond het. Het eten was van prima kwaliteit. De porties ruim, maar we moesten er wel wat lang op wachten. Net toen ik gekscherend had gevraagd of iemand wellicht de Uno-kaarten mee had genomen, werd er opgediend. De uitleg, met excuses, kwam echter ook meteen. Vanwege plotselinge ziekte van drie medewerkers hadden ze het met minder personeel moeten doen. Maria zei dat het goed was. Dat we nu echt honger hadden. Stef reed het laatste stuk dat wat sneller had gekund als we op de snelweg waren gebleven, maar Lisa wilde per se dat we bij Venlo de oude weg door Noord-Limburg zouden nemen. "Het is daar zo mooi," had ze gezegd en ik kon niet anders dan haar gelijk geven. De Napoleonsbaan voert door kleine dorpjes en door een werkelijk prachtig gebied. Maria wist te vertellen dat dit vroeger de gewone weg naar het zuiden van Limburg was. En dat het in de zomer filerijden was hier. Nu was het gelukkig een stuk rustiger. De TomTom bleef heel lang roepen dat we moesten omdraaien, maar dat deden we niet. Het was een bewust gekozen omweg. Net iets voor acht uur kwamen we aan bij het Zinkviooltje aan de Plaatweg in Epen. Na een dik uur rijden had Stef aangegeven dat hij, vanwege het slechte zicht door de aanhoudend vallende regen, ogen op steeltjes had. Hij had de auto op de vluchtstrook gezet en heel snel hadden we een stoelendans uitgevoerd, waarbij ik als enige op zijn plaats was blijven zitten. Na het knooppunt Kerensheide werd het landschap heuvelachtiger. Toen we de snelweg verlieten, liet Lisa - die nu naast Maria zat - me weten dat ik nu goed mijn ogen moest openhouden. Benieuwd naar wat er zou gaan komen, lette ik goed op. Eerst was er nog niet zoveel te zien. Wel een leuke helling naar beneden in de richting van Nijswiller en een wat vreemd gevormde rotonde. Toen we in Wahlwiller linksaf gingen, werd het na het dorp meteen heel erg mooi. Ik bleef het raampje schoonvegen omdat ik niets wilde missen van het uitzicht. 'Niets bijzonders hoor! Heb ik zoveel jaren gezien!' bromde Stef. 'Ik niet, zeurdoos! Van de aanloop naar en het begin van de vakantie van vorig jaar weet ik niets meer.' 'Oh ja. Even vergeten. Sorry.' 'Toen we weg zouden gaan,' lichtte Maria toe, 'voelde je je al niet helemaal lekker. Ik probeerde je nog over te halen dat we het vertrek wat uit zouden stellen, maar daar wilde jij niets van weten.' 'Logisch toch?' kreeg ik steun van Lisa. 'Ja. Heel logisch. Vakantie is heel erg fijn. In de auto heb je heel lang geslapen. Bij Wahwiller heeft Lisa je wakker gemaakt en heb je je zitten vergapen aan het uitzicht, dat toen veel beter te zien was dan nu, maar ... je bent het kwijt.' 'Kun je nu inhalen, maat,' zei Stef met een glimlach terwijl hij zijn hand op mijn knie legde. 'Niet flikflooien achterin!' reageerde Lisa fel. 'We zijn er bijna, zusje, daarvoor hebben we geen tijd meer. Ik hou niet van een vluggertje!' 'Mam!' beklaagde Lisa zich. 'Eigen schuld, Lisa. Je moet je niet overal mee bemoeien.' Lisa deed er het zwijgen toe, maar niet nadat ze haar tong naar Stefan had uitgestoken. Het dorp Epen vond ik klein. Het was een stuk kleiner in elk geval dan Mechelen. En het leek ook minder levendig. Nou ja, ook wel logisch natuurlijk als het zo hard en langdurig regent. Na het dorp reed Maria rechtdoor een smal weggetje in. Op het kruispunt had ik een paar ezels in een wei zien staan. Na een splitsing, waar wij links gingen, werd de weg nog smaller, zo had ik het idee. En ja, even later hadden we een echt probleem. Rechts een berm die steil opliep, links een dikke heg en recht tegenover ons een andere auto. Eerst was het flink remmen en toen weken beide auto's zover als mogelijk was uit. Maria gaf aan dat de ander door kon rijden. Het ging prima, maar het was even heel krap geweest. Maria zette de auto op de parkeerplaats. Uitstappen deden we echter nog niet. Het regende te hard. Stef werd ongedurig. 'Ik weet niet wat jullie gaan doen, maar ik blijf echt niet langer zitten hier!' en hij voegde meteen de daad bij het woord. Even keken we elkaar aan, maar toen volgden we hem. Heel snel! Hijgend stonden we in het gebouwtje waar "receptie" op had gestaan. 'Hallo, mevrouw Goelema! Heeft u een goede reis gehad?' 'Jazeker! Het was bij ons ook nat en het is er niet beter op geworden.' 'Wel lastig rijden zeker. Ik bedoel dat het extra vermoeiend was.' 'Gelukkig had ik twee co-piloten.' 'Mogen die twee,' en hij wees Stef en mij aan, 'al rijden dan? Zijn ze niet veel te jong?' Maria legde de man het een en ander uit. Ik keek inmiddels om me heen. Zag een balie met daarachter een grote landkaart van de omgeving aan de muur. Ook zag ik een aantal fietsen staan. Een gewone (wel met versnellingen), een racefiets en een ATB. Hing er ongetwijfeld vanaf waar je wilde gaan fietsen. En ik had gelijk. 'Een racefiets is niet geschikt voor niet-verharde paden door het bos,' kreeg ik uitleg van Stef. 'En die gewone zou ik niet nemen, want daar zitten veel te weinig versnellingen op voor zover ik kan zien. Op weg naar Vaals heb je flink hoogteverschil te verwerken en dan sta zo stil.' 'Gaan we fietsen?' 'Lijkt me leuk.' 'Doen we. Maar wel een beetje rekening houden met mij, hè! Ik ben een rookie hier. Wil niet elke dag het onderspit delven.' 'We gaan ook wandelen. En dat ben je wel gewend van je vakanties met je ouders.' Hij had gelijk, maar ik maakte hem duidelijk dat ik niet aan mijn ouders wilden denken. 'Sorry.' We werden uit ons tweegesprek gehaald door de man van de receptie. 'Even opletten, heren! Jullie tent staat daar.' Hij wees naar een hoek. 'Die moeten jullie straks even in de auto leggen. Hij was hier keurig op tijd hoor, maar vandaag is er hier geen enkele droge bui geweest, vandaar dat ik hem niet heb kunnen opzetten. Jullie mogen gebruik maken van een van de huisjes die we dit jaar voor het eerst hebben hier. Het enige dat ik van jullie verwacht, na afloop van jullie veertien dagen, is een goede recensie.' 'Maa... ' probeerde ik iets in te brengen wetende dat een huisje ongetwijfeld veel duurder zou zijn. 'Alles is geregeld en betaald, hoor! Maak je om mij en mijn bloedjes van kinderen maar geen zorgen.' Ik keek Stef aan en die haalde zijn schouders op. Toen hij gezegd had dat alles geregeld was had ik aangenomen dat hij van alles op de hoogte was, maar nu twijfelde ik daar aan. Later navragen dus. 'Oh ja,' kwam er nog een opmerking van de baas van de boel, 'Jan en Riet wonen links naast jullie. 'Het kan zijn dat je Jan af en toe tegenkomt op jullie veranda. Hij is wat in de war soms. Absoluut niet gevaarlijk of lastig, maar gewoon warrig. Je mag hem gewoon zeggen dat hij moet verkassen.' 'Is dat Riet van de koffie?' vroeg Maria. 'Ja. Wijd en zijd bekend hier. Ze komen hier al van lang voor mijn tijd.' Dat moest dan al heel erg lang zijn, bedacht ik me terwijl ik de leeftijd van de man probeerde in te schatten; iets dat mislukte. 'Maar dit jaar voor het eerst zonder tent of camper. Ze zijn er te oud voor. Daarom waren ze ook heel blij dat wij nu die huisjes hebben. En ja, Riet zal jullie ongetwijfeld uitnodigen voor de koffie, maar dat mag je gerust weigeren.' * * *  'Vind je het niet prachtig?' vroeg Stef me toen we al onze spullen hadden opgeruimd in het huisje dat voor twee weken van ons zou zijn. 'Jaa,' verzuchtte ik. 'Net een relatie met jou en nu al samenwonen! Beter kan gewoon niet!' 'Malloot! Het is maar voor twee weken hoor!' 'Twee weken die ontzettend lang gaan duren, want ik wil niet hebben dat jij de dagen gaat aftellen of dat soort ongein! Afgesproken?' 'Ja, baas!' Ik rende op hem af, kreeg hem te pakken en drukte een zoen op zijn lippen. Verdere amoureuze bezigheden werden voorkomen, omdat er op de deur werd geklopt. Even bleven we beiden staan kijken naar elkaar. Toen besloot ik toch maar te reageren op het eerdere geklop, liep naar de deur en opende deze. 'Ah, onze buren!' zei een oudere dame. Beter gezegd een dame in de leeftijd van een oma die ik nooit had gehad. Ze was modern gekleed in spijkerbroek en een vrolijk gekleurd shirt. 'Hebben jullie al gegeten?' 'Nee, mevrouw!' 'Pfff, zeg hoor eens! Ik ben geen mevrouw hoor! Ik heet Riet en mijn man heet Jan. We zijn dan wel flink veel ouder dan jullie, maar elkaar bij de voornaam noemen is wel zo prettig. Vind je niet?' Haar tongval was duidelijk Amsterdams. Ik knikte, omdat ik het idee had dat ze nog veel meer wilde vertellen. 'En ik dacht dus, die twee hebben een flink eind gereden, Jan zag een sticker op de auto van Hasselt, nu net hun huisje ingericht en dan hebben ze vast geen zin meer in zelf iets te eten maken en al helemaal geen zin om naar het dorp te gaan voor een restaurant en dus zou ik pannenkoeken kunnen bakken, als jullie dat lusten in elk geval.' 'Ja, zeker wel!' bracht ik uit, 'Maar wij willen u euh ... jullie niet tot last zijn. Jullie hebben tenslotte ook vakantie.' 'Kom zeg! Tot last zijn! Ik bak al jaren pannenkoeken en dat soms voor heel grote gezelschappen, dus daar is absoluut geen sprake van.' Ze keek op haar horloge en stelde voor dat we over een half uur bij hen zouden aanschuiven. Ik vond het prima. 'Maar we hebben woensdag nog pannenkoeken gehad!' beklaagde Stef zich pas toen Riet weg was. 'Tja, dan had je maar moeten ingrijpen, dude! Had je moeten zeggen dat je niet opnieuw pannenkoeken wilde eten. Trouwens, ik lust altijd pannenkoeken!' 'Ik was bang dat ik er geen woord tussen zou krijgen.' 'Dat lukte mij ook bijna niet. Als ze met die koffie van haar ook zo overtuigend is, dan zijn onze magen na deze vakantie flink geteerd!' Stef moest lachen en ik besloot hem nog eens stevig beet te pakken en onze dertig minuten te gebruiken voor nog wat gezoen en ander lichamelijk contact. * * * De pannenkoeken waren overheerlijk! Ik heb altijd gezegd dat die van Stefs moeder de allerbeste waren, maar na een stuk of zeven wist ik het zo net niet meer. Een rangschikking maakte ik niet. Daar waagde ik me niet aan. We hadden ijs na en ook dat was lekker. Daarna kwam haar vaste vraag: "Koffie?" En ook dat sloegen we niet af. Onderwijl vroeg ze ons het nodige en vertelde ze zelf ook heel veel. Zij en haar man hadden vijf kinderen en inmiddels tien kleinkinderen. De oudste kleinkinderen hadden het nog niet toe aan kinderen en aan de manier waarop ze dat zei, was het te merken dat ze dat jammer vond. De rol van overgrootmoeder zag ze wel zitten. Toen we na de koffie op wilden stappen, vroeg ze of we van spelletjes hielden. En ja, toen was ik verkocht! Heb ik al gezegd dat ik van spelletjes hou? Ze had een hele verzameling meegenomen en binnen de kortste keren was ik helemaal in mijn element. Als ik een spel speel, ga ik er helemaal in op. Wil ik winnen ook! Maar, ik kan ook uitstekend tegen mijn verlies! Maar winnen, daar zet ik me voor in! En ... ze had ook spelletjes die ik niet kende, maar wel degelijk wilde leren spelen. Het werd snel laat en toen we na het zoveelste spelletje dan toch eindelijk opstapten, liep ze met ons mee naar buiten en kwam ze met dezelfde mededeling over Jan als wij eerder te horen hadden gekregen. 'Je moet het hem maar niet kwalijk nemen,' zo besloot ze. 'Hij is erg in de war soms. Meestal gaat het heel erg goed, maar af en toe ... ' 'Dat moet heel lastig zijn,' zei ik meelevend. 'Ja. Maar ik ben blij dat ik hem nog heb, en dat we ook dit jaar nog op vakantie konden gaan!' Ik kreeg steeds meer het idee dat Riet een vrouw naar mijn hart was. Er kwam echter toch nog een vraag. 'Zijn jullie ... euh hoe formuleer ik dat netjes?' Stef was haar voor. Hij wilde haar waarschijnlijk niet laten worstelen met woorden in haar hoofd en meende goed aan te voelen wat ze wilde vragen. 'Ja, wij zijn homo. We hebben sinds een paar dagen besloten dat we samen een relatie willen. We kennen elkaar al ons hele leven lang, maar van iets echts was het nog niet gekomen.' Hij omschreef het leuk en ik was benieuwd wanneer het wel tot iets echts zou komen, als je begrijpt wat ik bedoel. 'Ik vind het prima, jongens! Een van onze zoons woont ook samen met zijn vriend en het is heerlijk om te zien hoe goed ze voor elkaar zijn. Geniet van elkaar, zou ik willen zeggen. En als we jullie kunnen helpen met het een of ander, gewoon vragen. Jan kent de omgeving heel erg goed en weet de mooiste wandelpaden, ook de niet gemarkeerde, hier in de wijde omgeving. En ... ik heb de koffie altijd klaar. En als hij niet klaar is, dan heb ik hem heel snel gezet. Thee kan ik ook maken hoor, als jullie dat liever hebben!' We namen afscheid en gingen naar ons huisje. Moe van de drukke dag liet ik me op de bank neervallen. Stef plofte naast me naar en legde meteen zijn hand op mijn bovenbeen en begon die te strelen. 'Mmmm,' kreunde ik vergenoegd. 'Dat voelt goed, lieve Stef.' 'Dat vind ik ook, schat. Je vind het toch niet erg dat ik "schat" zeg, hè?' 'Natuurlijk niet, man! Dat is toch prima!' 'Nou ja, ... ' 'Gewoon dingen uitproberen, schat. Als er iets is dat een van ons beiden, of ons beiden, niet bevalt, dan merken we dat vanzelf.' 'Ja. Zullen we gaan douchen? * * * Een tijdje later lagen we dicht tegen elkaar aan in bed. Al onder de douche had ik me bedacht dat dit huisje een uitstekend alternatief was voor een tent. In onze eigen douche konden we doen wat we wilden. Toen we naakt tegenover elkaar stonden waren we al beiden flink opgewonden en onze pikken stonden rechtop. Eerst maakten we ons nat en zeepten we ons in, terwijl we onze ogen goed de kost gaven. De opwinding nam bij mij flink toe. We spoelden ons af en daarna ging ik op mijn knieën voor Stef zitten. Al snel had ik hem flink aan het kreunen en iets later spoot hij mijn mond vol. Daarna deed hij hetzelfde bij mij. Het was heerlijk. Handwerk was altijd goed geweest, maar een ander die je klaarmaakt ... ja daar wil ik wel een rangschikking in maken. Ook het liggen in een echt bed heeft mijn voorkeur boven een campingmatrasje, hoezeer Stef mij ook verzekerd had dat die van hen prima waren. Dit voelde voor mij stukken beter. Meer ruimte, mijn eigen kussen die Grace ook mee had gestuurd hierheen en die niet met Maria en Lisa verder was gegaan, lekker bloot tegen elkaar aan en toen ik in slaap dreigde te sukkelen stelde Stef een laatste spelletje voor. Ik dacht dat het seks zou zijn, maar vergiste me flink. 'Ik stel jou een vraag waarvan ik het antwoord dat ik verwacht al heb opgeschreven. Als ik gelijk heb, verdien ik één punt. Als ik het fout heb, krijg jij het punt.' Eenvoudig. Maar wel bedoeld, zo had hij toegelicht, om elkaar nog beter te leren kennen. 'Oké, kom maar op met je vraag.' Stef ging rechtop zitten, haalde een schrijfblok en pen van zijn nachtkastje en schreef iets op. Toen kwam zijn vraag: 'Zou jij naar een naaktstrand willen?' 'Oké ... daar moet ik over nadenken.' 'Wat!!!' Zijn verbazing snapte ik niet. Voelde ook meteen aan dat ik grote kans had om een punt te scoren en dat beviel me wel. 'Is het een gewoon naaktstrand?' 'Doet dat er iets toe? Waarom zeg je niet meteen "nee"! Want zoiets wil jij toch niet?' Op z'n tijd - op dat moment dus ook - hou ik wel van wat slap ouwehoeren. Maar tegelijkertijd was het meer voor mij. Een gewoon naaktstrand zag ik wel zitten, maar ... en meteen begreep ik ook dat die overweging alles te maken had met een vooroordeel, iets dat ik dus niet hardop moest uitspreken. 'Een gewoon naaktstrand is een naaktstrand waar vrouwen zijn, mannen, kinderen, opa's en oma's. Snap je?' 'Ja. Denk dat ik begrijp wat je bedoelt. Maar ... dat andere,' ook hij begreep waarschijnlijk dat het beter niet hardop uitgesproken kon worden, 'wil je dus niet.' 'Helemaal juist! En daarom is die vraag van jou niet met een "ja" of "nee" te beantwoorden voor mij. Maar ... ik zal je tegemoet komen. Laten we deze eerste vraag zien als een oefening. Morgen stel je me een andere vraag, maar dan wel duidelijker. Oké?' 'Nee! Ga er nu gewoon van uit dat het een gewoon naaktstrand is, zoals jij omschreef. Zou je er dan heen willen of niet.' 'Alleen maar als jij met me mee zou gaan.' Ik wist het. Nog steeds geen echt antwoord op zijn vraag. 'Met jou kun je soms ook geen kant uit! Maar ik capituleer. Laat maar lekker. Morgen probeer ik het wel opnieuw.' 'En dan wel wat duidelijker graag met je vraag!' Ik kreeg een kussen tegen mijn hoofd en werd daarna stevig in de houdgreep genomen. Niet dat ik dat erg vond. Zo kon ik zijn heerlijke lijf heel goed tegen het mijne voelen. We stoeiden lekker met elkaar. Lieten onze handen toe op plaatsen waar we dat eerder nooit hadden gedaan en werden lekker moe. Uiteindelijk kropen we dicht tegen elkaar aan en praatten zachtjes nog wat met elkaar. Toen ik opnieuw in slaap begon te vallen, waarschuwde mijn liefste mij dat ik mijn onderbroek moest aantrekken. Zo lief van hem! Het was een bijzondere dag geweest. Eerst Remi. Toen mijn eigen sores. Allerlei gedachten hadden zich aan mij opgedrongen en pas na een goed gesprek was het rustiger geworden in mijn hoofd. Vanaf dat moment had ik in een soort van flow gezeten. Ineens was het allemaal anders geweest. Ik had me overgegeven aan dat wat er was en wat zou gaan komen en alles had goed gevoeld. Heerlijk! Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 14 (mm:overige, 4455 words) [14/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Nov 28 2020	Kijkers/Lezers: 1531/1255 [82%]	Waardering (deel): 0.00 (0 stemmen)
Vervolg...

Dit is deel 14 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel