hoofd menu   |   straight categorieën   |   auteurs   |   top verhalen   |   nieuwe verhalen   |   zoek   |   links   |   instellingen   |   opties voor auteurs

Lekkere meiden zitten achter de webcam op je te wachten! Klik hier!

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 12 (mm:overige, 2815 words) [12/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Nov 21 2020	Kijkers/Lezers: 1534/1268 [83%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Vervolg ...

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal


'Ik was te jong, Marc! Heb je tijd voor een verhaal? Niet iets dat ik
verzonnen heb. En ik wil niet dat je me zielig gaat vinden of zo en 
probeer ook niets van je gedaan te krijgen. Maar ... als je zou willen 
luisteren, alleen maar luisteren, zou ik dat fijn vinden.' 

'Ja, is goed.' En ik luisterde. Probeerde mijn gevoelens uit te
schakelen, maar af en toe was dat vreselijk moeilijk. Dan kon ik zijn 
pijn, zijn verdriet overduidelijk voelen. Sommige gedeelten van zijn 
verhaal bezorgden me kippenvel. Andere deden de rillingen over mijn rug 
lopen. Af en toe stond het zover van mij af, dat ik me er helemaal 
niets bij kon voorstellen. Al met al typeerde ik het als gruwelijk. 

'En dat is het zo'n beetje,' zei hij na geruime tijd. 'Ik heb er een
flinke puinhoop van gemaakt. Niet dan?' 

'Nee.' 

'Niet? Kom op, man! Zeg gewoon dat ik een enorm stomkop ben geweest! Dat
i... ' 

Even voelde het rot voor me. Had niets met hem te maken. Lag aan mij.
Een gevoeligheid van mijn kant. Ik schudde het van me af. 'Hè! Ik heb 
geluisterd naar jou! Heel lang, maar nu wil ik dat je even naar mij 
luistert. Afgesproken?' 

'Ja.' 

'Heb je gedronken?' Ik had af en toe opgemerkt dat hij verward was
geweest, logisch misschien ook wel, maar soms had het geleken alsof hij 
over zijn eigen tong was gestruikeld. 

'Ben nu nog niet lam, maar wat niet is kan nog komen. De afgelopen
nachten heb ik me wel flink bezopen.' 

'En?' 

'Wat en!' 

'Heeft het geholpen?' 

'Hmmm.' 

'Nou?' 

'Nee. Niet echt. Het lost niets op. En de kater bij het wakker worden is
altijd vervelend.' 

'Mee stoppen dus! Doe geen gekke dingen, Remi! Probeer je verstand erbij
te houden, want dat is het enige dat je nu kan helpen!' 

'Makkelijk praten, Marc! Jij hebt dit niet meegemaakt!' 

'Nee. Dat weet ik. Ik heb andere dingen aan m'n kop!' Bewust stopte ik
met praten, probeerde ik hem aan het denken te krijgen. 

'Je moeder, sorry, sorry, sorry.' 

Vooral dat herhaalde "sorry" maakte me duidelijk dat hij helder aan het
worden was. Dat hij zijn oren had geopend en naar me zou luisteren. 
'Ja. Dat. Dat heb ik.' 

'Shit ... ik wou ... ' 

'Nee. Gewoon nog even luisteren. Mijn probleem probeer ik zelf op te
lossen, maar ik weet niet of dat me lukt. En ... ik ben voorzichtig ... 
raad geven aan iemand vind ik altijd moeilijk. Ik snap je verdriet. 
Maar ... blijf daar niet bij zitten. Probeer dat verdriet niet te 
verdrinken. Zeker niet met alcohol.' Ik hoorde hem grinniken. Een goed 
teken, zo legde ik het voor mezelf uit. 'Je problemen zijn groot. Echt 
groot. Ik ga het nergens mee vergelijken. Kan ik niet. Maar weet wel 
dat jij ze niet hebt veroorzaakt.' 

'Maa... ' 

'Nee! Niet jij, Remi! Jij was nog veel te jong. Ja, veel te jong toen je
door hem ingepalmd werd. Hij heeft jou er in laten tuinen, Remi! Hij 
heeft ervoor gezorgd dat jij precies deed wat hij wilde. Je afhankelijk 
van hem gemaakt. Hij heeft misbruik van jouw situatie gemaakt! Misbruik 
van jou gemaakt!' 

'Maar ik heb het wel laten gebeuren!' 

'Waarom?' Mijn vraag bracht hem van zijn stuk. Hij bleef stil en dus
herhaalde ik mijn vraag. Diverse keren moest ik het aanvragen bij hem 
en steeds bleef het van mijn kant bij dat ene woord. 

'Omdat ... omdat ik hem gelukkig wilde zien. Mijn eigen geluk was niet
belangrijk. Ik deed alles opdat hij gelukkig zou zijn.' 

Diverse dingen noemde hij bij naam. De details had ik liever niet willen
weten, maar ik kreeg ze toch. Ik probeerde afstand te houden. Me niet 
te laten raken. 'Maar nooit heb je gedacht aan je eigen geluk, Remi!' 
antwoordde ik hem toen hij uitgepraat was. 

'Nee. Bijzaak.' 

'Echt?' 

'Nee. Natuurlijk ... natuurlijk niet. Maar ... dat dacht ... ik altijd
wel. Als ik hem ...  als ik hem gelukkig kon maken, door alles wat hij 
van mij wilde, alles wat hij van me vroeg, dan ... dan zou dat geluk 
van zelf komen,' zei hij tussen het huilen door. 'Snap je me?' 

'Ja.' 

'Man! Wat een opluchting! Want ik snap mezelf helemaal niet!' 

'Je zag ... nee. Hij zorgde ervoor dat je dingen maar van één kant kon
zien, Remi! Hij heeft je gemanipuleerd! Je gedachten steeds in één 
richting gestuurd! Zijn richting!' 

'Ja. Maar nu? Wat moet ik nu? Ik ... vanmorgen stond ik met een
jeugdfoto van mij voor de spiegel. Ik herkende mezelf niet eens! Ik ben 
mezelf helemaal kwijt! Weet niet wie ik werkelijk ben!' 

'Praten. Zorg dat je het uit je systeem krijgt. Ga op zoek naar dat wat
goed is voor jou, Remi!' 

'Hoe doe ik dat?' 

'Je bent al uitstekend begonnen, man! Je hebt mij gebeld!' 

'Ja. Midden in de nacht. Verdomme! Wat heb ik me in mijn hoofd gehaald
om jou zo laat nog te bellen!' 

'Waag het niet op te leggen!' probeerde ik bij hem dat schuldgevoel weg
te krijgen. 'Ik heb tijd. Ik luister naar je. Maar ... ik denk dat het 
goed is als je met een professional gaat praten.' 

'Een zielenknijper?' 

'Ik noem het liever anders, maar ja ... dat bedoel ik.' Ik betrapte me
op een tegenstrijdigheid bij mezelf. Toen Grace het heel voorzichtig 
naar mij toe had gebracht, had ik er niets van willen weten en nu ... 
nu ... stelde ik het voor aan Remi. 

'Maar ... ' 

'Vooroordeel.' 

'Je hebt gelijk. Dat was het. Oké. Bedankt, Marc! Je bent een bovenste
beste!' 

'Hé, ik ben nog niet klaar hoor! Wanneer ga je dat doen?' 

'Iemand anders bellen? Een professional? Niet nu natuurlijk!' 

'Ik weet iemand die je ongetwijfeld kan helpen.' 

'Nu nog?' 

'Ja. Maar ... ik heb geen verstand van hoe dat allemaal officieel moet.'


'Ik ook niet. Nooit bij de hand gehad.' 

'Ga ik navragen. Blijf bij je telefoon in de buurt en spoel die drank
door de gootsteen!' 

'Echt?' 

'Ja! Dat spul helpt je echt niet!' Even was het stil aan de andere kant
van de lijn. 

'Hoor je het geluid?' 

Een klokkend en vervolgens een soort van gorgelend geluid, hoorde ik.
Iets dat weggespoeld werd. 'Dat was stap twee, Remi! Nu ga ik bellen. 
Bel je zo terug.' Ik drukte hem weg. Zocht het nummer van Ruben bij 
mijn contacten op en tikte op de groene toets. Vrijwel meteen werd er 
opgenomen. 

'Marc?' 

'Ja. Met mij. Sorr... ' 

'Niet doen, jongen! Ik had toch gezegd dat mijn deur altijd openstaat
voor jou!' 

'Ja ... weet ik ... maa.... maar dit is niet voor mij. Voor een vriend
van mij.' Ik legde hem uit wat er aan de hand was. Hij luisterde heel 
goed. Onderbrak mij geen enkele keer. Pas toen ik zei dat ik klaar was, 
kwam zijn reactie. 

'Oké. Heb het gehoord. Ik kan luisteren. Helpen. Officieel moet je
bepaalde dingen eerst doen, maar dat vind ik altijd jammer van de tijd. 
Begrijp dat hij echt dringend hulp nodig heeft.' 

'Ja.' 

'Zeg hem maar dat hij morgenmiddag om twee uur kan komen. Ik praat met
hem, kijk of ik hem kan helpen, regel met hem alles wat er geregeld 
moet worden. Is dat een goed idee?' 

'Ja. Bedankt, Ruben! Heel erg bedankt!' 

'En je niet bezwaard voelen dat je mij gebeld hebt, Marc! Niet doen! 

Hij kende me goed. 'Ik vind het heel fijn dat je de helpende hand biedt,
Ruben!' 

'Dat had ik je gezegd, toch?' 

'Ja. Bedankt!' 

'Hou je nog een keer op! Ga je vriend bellen!' 

'Ja. Doe ik. Bed... ' 

'Wegwezen jij!' En daarmee verbrak hij ons gesprek. 

Ondanks alles schoot ik in de lach en nam de tijd om rustig naar mijn
eigen schateren te luisteren. Dat voelde goed. Een stuk opluchting kwam 
over me heen. Ik tikte Remi aan. 

'En? Niet gelukt zeker!' 

'Niet zo negatief, Remi! Ruben wil morgenmiddag om twee uur graag met je
praten.' 

'Wauw! Hoe krijg je dat soort dingen zo voor elkaar, man!' 

'Ik heb vrienden, Remi. Heel goede vrienden.' 

'Shit! Ik weet niet eens wie mijn huisarts is! Weet niet eens of ik er
wel een heb!' 

'Niet aan denken. Rustig laten zoals het is, Remi. Zorg dat je nog wat
slaap krijgt.' Ik gaf hem het adres van de woongemeenschap en wilde hem 
uitleggen hoe hij er vanuit Steenwijk kon komen.' 

'De TomTom weet het vast wel te vinden, hoor!' 

'Nee. Niet helemaal! Op het eind gaat dat ding fout. Altijd.' Een uitleg
volgde. 

'Heb het opgeschreven. Moet goed komen! Dank je, Marc. Als je jou als
vriend hebt, dan ... dan ben je een gezegend mens.' 

'Jij dus ook, Remi!' 

'Wou dat het waar was... ' 

'Hé, je hebt mij, een vriend, gebeld.' 

'Dank je. Ik wou dat ik het jou toen niet zo moeilijk had gemaakt, die
nacht.' 

'Dat doet er niet toe. Ik heb je nu kunnen helpen en dat, ' ineens
begreep ik die mooie instelling van de sluiswachter en zijn vrouw, 'dat 
voelt heel erg goed.' 

'Ik ga naar Ruben morgen. Mag ik je laten weten hoe het gegaan is?' 

'Tuurlijk!' 

'Je hebt vakantie, hè?' 

'Ja.' 

'Zorg dat je ervan geniet!' 

'Doe ik!' 

'Hè, nog iets. Mag het?' 

Ik vond het prima. 

'Heb je iets met Stef?' 

De zoveelste die ermee kwam. Maar wel later dan anderen. 'Ja. Sinds kort
hebben we officieel iets. En ga me niet vragen of we al seks hebben 
gehad!' 

'Je zou me niet met je vuist kunnen raken op dit moment, maar ... ik
laat die vraag zitten.' 

'Waarom noemde jij Stef altijd "Dikkie"?' Iets dat ik ineens wilde
weten. 

'Heb het je al verteld. Ik ben een lul! Op de een of andere manier
beleef ik er plezier aan om anderen een rotgevoel te geven. Ik heb een 
gespleten persoonlijkheid. Die conclusie kan ik zelf wel trekken. Heb 
ik geen psycholoog voor nodig.' 

'Niet te snel oordelen, Remi!' 

'Ik noemde hem zo omdat ik hem dik vond.' 

'Maa... ' 

'Hij is dat absoluut niet! Hij is groot en breed, maar absoluut niet
dik. En toch kon ik hem ermee raken. Stom van me. Ik moet mezelf 
helemaal opnieuw uitvinden. Erachter zien te komen wie ik ben. Ergens 
... heeeeeeeeeeel diep, diep van binnen ... moet dat er nog zijn. Wat 
denk jij?' 

'Ja. Denk dat je gelijk hebt. Door allerlei omstandigheden kunnen we
soms een ander worden.' Optie nummer drie van Stef. Toepasbaar in elk 
geval op Remi. En Alex? Snel herpakte ik me weer. 'En dat is bij jou 
ook gebeurd. Maar ... de werkelijke Remi zit onder al die lagen nog 
ergens. Heb je iemand die je kan helpen zoeken?' 

'Zoals?' 

'Familie?" 

'Ik heb alleen maar een zus. Die is getrouwd en heeft een paar kleine
kinderen. Maar ... de band is verbroken.' 

'Dat is jammer ... tenminste ... zo kijk ik er tegen aan.' 

'Ja. Ik nu ook. Ik wou dat ... dat ik niet naar Tim had geluisterd.
Nooit naar hem had geluisterd.' 

Die naam viel voor het eerst, maar ik begreep dat Tim ongetwijfeld zijn
ex was. 'Hoe bedoel je?' Hij legde het me uit. Heel lang had Remi wel 
contact met zijn zus en haar gezin onderhouden. Tim was vaak meegegaan. 
Maar bij thuiskomst had hij altijd iets te mekkeren gehad. Altijd was 
er wel iets aan te merken geweest of op de zus van Remi, haar man of de 
kinderen. En zo hadden die bezoekjes altijd een vervelende nasleep 
gehad. Op een gegeven moment had Tim Remi aangegeven dat het contact 
beter verbroken kon worden. 

'En stomme ikke, deed wat hij zei. Ongelofelijk niet!' 

'Waarom deed je het?' 

'Enerzijds wilde ik van het eeuwige gezeur van hem af. Anderzijds ...
dreigde hij bij me weg te zullen gaan als ik ... als ik het contact 
niet verbrak.' 

'Chantage dus!' 

'Ja. En dan was dit nog een aardige vorm ... Nee. Niet dus! Zonder hem
... zonder hem ben ik een wrak! Ik ben niets zonder hem! Alles om me 
heen, vrienden, noem maar op ... alles is gelinkt aan hem. Er is hier 
helemaal niets van mezelf!' 

'Hè! Maak het jezelf niet al te moeilijk! Hij is weg! Je hebt je
vrijheid terug! Je kunt weer worden wie je voordien was! Natuurlijk zal 
dat tijd nodig kosten en pijn doen. Maar ... die weg ben je nu 
ingeslagen.' 

'Omdat hij weg is gegaan!' 

'Ja! Prijs jezelf gelukkig, Remi! Je hebt nu tijd en ruimte om opnieuw
te beginnen. Je bent daarvoor jong genoeg! Je hebt mensen om je heen 
die jou waarderen.' 

'En anderen die mij een enorme klootzak vinden!' 

'Ja. Die zijn er ook. Maar ... je kunt dingen uitleggen. Laten zien wie
je werkelijk bent.' 

'Moet ik zelf eerst op zoek.' 

'Ja. En daarmee ben je vannacht begonnen. De eerste stappen in een nieuw
leven.' 

'Dank je, Marc! Je bent een echte vriend. Heb ik dat al gezegd?' 

'Weet het niet. Doet er ook niet toe.' 

'Jawel! Ik zou het stom vinden als ik het vergeten was.' 

Heel lang praatten we samen nog door: deels over mij, deels over hem.
Pas heel laat verbraken we de verbinding. Stram stond ik op en liep 
terug naar het huis. 

Tot de volgende keer! 

Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal
geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk 

©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden
verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, 
fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder 
voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het 
auteursrecht.

Auteurs waarderen reacties! Vergeet niet te stemmen, en schrijf de auteurs om te vertellen wat je al dan niet leuk vond aan het verhaal!
Lucky Eye heeft 90 verhalen op deze site. Profiel voor Lucky Eye, incl. alle verhalen Email: lucky_eye2@yahoo.co.uk	Geef je mening over dit deel: (Je kan voor elk deel afzonderlijk stemmen) Kies hier 1 (waardeloos) 2 .. 3 .. 4 .. 5 (redelijk) 6 .. 7 .. 8 .. 9 .. 10 (voortreffelijk)
Typ beneden tekst in voor een snelle, anonieme reactie aan de auteur De auteur zal dit dan in zijn/haar email ontvangen. Stuur dit bericht: Anoniem (geen afzender, auteur kan niet reageren!) (Voer een email adres in als "chat email" in de instellingen, en het zal hier verschijnen) met dit email adres als afzender:

verhalen in "overige"   |   alle verhalen van "Lucky Eye"