ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 6 door Lucky Eye [deel 6]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal 'M... Mladen, wil je even iets voor me nakijken?' Stotterde hij? Dat directe van mijn vader kende ik. Niet eerst iets als "goedemorgen" of een vraag in de trant van "hoe gaat het met jou?". Nee. Niets van dat alles. Meteen ter zake, maar wel altijd in de vorm van een vraag. Ik voelde me vrolijk zoals ik al heb gezegd, maar ik voelde ook een recalcitrante houding opkomen. 'Alles goed met jullie?' 'Euh ... ja ... maar als jij nou eve... ' 'Hoe is het weer daar? En hebben jullie al veel musea bekeken?' 'Sorry M... Mladen, maar ik heb niet zo heel veel tijd. Met ons is alles goed.' Bijzonder. Ik besloot het niet verder op de spits te drijven. 'Zeg het maar eens, wat kan ik voor u doen.' Ook zoiets. Wij hadden geleerd om onze ouders met "u" aan te spreken. Op school waren de meester en juf gewoon 'je', maar thuis was het dus formeler. Bij Stef was het anders. Beter, naar mijn mening. Een uitleg van mijn vader volgde. Met het toestel in de hand liep ik naar zijn werkkamer aan de achterkant van ons huis. De deur bleek op slot te zijn. 'Op slot,Pa!' meldde ik hem. Ik hoorde hoe hij met mijn moeder op de achtergrond praatte. 'Sorry, jongen, je moeder heeft mijn werkkamer afgesloten.' "Jongen" dat was een term die hij heel vaak gebruikte naar mij toe. Alles beter dan die vermaledijde officiële voornaam van mij! Maar ik hoorde nu hoe mijn moeder flink te keer ging tegen hem. Ze zei dat hij mijn voornaam moest gebruiken. Hij beet van zich af. Oké! Bijzonder! Ik kreeg instructies waar ik de sleutel kon vinden. Trap op naar boven, naar de werkkamer van mijn moeder. Onder in de door mijn vader aangewezen la vond ik de sleutel van zijn kamer. En daarmee weer terug naar beneden naar zijn werkplek, deur van het slot, deur open en naar binnen. Nieuwe instructies. Zoeken in de archiefkast met hangmappen. Ik legde de hoorn neer, liep ernaar toe, zocht en vond het document waar hij naar gevraagd had - en waarvan hij het idee had het niet goed opgeborgen te hebben - en haalde het tevoorschijn. 'Het ligt keurig op z'n plaats, Pa, in de map die u me aangaf en voorzien van een nummer. Jaar, maand en dag en na de punt een volgnummer, zoals gebruikelijk in uw systeem.' 'Oké. Dan weet ik voldoende. Fijne vakantie! Bedankt M... Mladen. Dag!' Opnieuw verbazing aan mijn kant van de lijn. Hij deed vreemd. Bijzonder. Helemaal niet zoals mijn vader normaal doet. Ten eerste is hij vaak ontzettend verstrooid en dat hij dus wist dat ik op vakantie zou gaan verbaasde me. Een vreemd gevoel trok langs mijn ruggengraat. En dan dat voor een derde keer hakkelen op mijn naam alsof ... Het kwam op me over als een soort poppenkast. Alsof hij "Marc" had willen zeggen, maar zich vanwege de plotselinge verschijning van mijn moeder bedacht. Was dit iets dat Grace bedoelde? Gebruikte mijn vader liever de naam die ik gekozen had? Het was te onduidelijk voor mij en daarom schudde ik het van me af om mijn vrolijke stemming van het begin van de dag niet te laten bederven. Eerst legde ik het document weer terug waar ik het had gevonden, maar ik was onhandig. Liet het stuk uit mijn handen glijden en dus moest ik alle hangmappen opzij schuiven zodat ik het onder uit de lade kon halen. Daar zag ik op de bodem van de la nog andere dingen liggen. Al snel had ik een idee wat er gebeurd zou kunnen zijn: één van de hangmappen was losgeraakt en naar beneden gevallen. Toen ik alles naar boven had gevist en de map bekeek, zag ik dat de "pootjes" verbogen waren. Achter het bureau van mijn vader zittend, maakte ik van de diverse papieren die in de map hoorden nette stapeltjes. Het bleken dingen te zijn die te maken hadden met het ziekenhuis: afsprakenkaarten, brieven en nog wat dingen. Ik wist waar nieuwe hangmappen lagen, pakte een etiket, schreef er "medisch" op, plakte hem op een nieuwe hangmap, vulde die met de diverse stukken en hing die helemaal rechts in de la. Nu nog eraan denken om mijn vader te vertellen dat hij er even naar moest kijken, maar dat was van later zorg. De rest van de ochtend vulde ik met het afstrepen van de dingen op mijn lijstje. Tegen het middaguur belde ik met Grace en vroeg haar of ze mij misschien toch wat eerder kon komen halen en legde haar uit wat mijn bedoeling was. Ze vond het prima. Nu moest ik nog een paar dingen doen en dan was ik echt klaar. Om half drie reed Grace voor. Ze hielp me met het inladen van mijn fiets en fietstassen die ik vol had gestouwd met benodigdheden voor de vakantie en dat waren voornamelijk kleren. De tent, die we onderweg toch niet zouden gebruiken nu, en alle andere benodigdheden voor het kamperen had ze al opgestuurd naar het Zinkviooltje. Eten of zo namen we niet mee. Dat konden we daar net zo goed kopen. Maar kleren waren wel belangrijk, want ik had op internet gezien dat er veel regen werd verwacht en ja ... dan moet je het nodige bij je hebben. Toen alles ingeladen was, stapten we in en na de vraag van Grace of ik werkelijk alles bij me had en mijn knikken als antwoord daarop reden we weg. Op de achterbank lagen een bos bloemen, een pakje shag en een doos Merci. Cadeaus die Grace had opgehaald voor de brugwachter en zijn vrouw. Die brachten we eerst weg. Toen we daar aankwamen lieten inktzwarte wolken net zien hoeveel water ze konden bevatten en vonden wij het raadzaam om even te blijven wachten. In de auto was het tenslotte droog. Toen het na een paar minuten wat minder hard regende haalde Grace ergens een paraplu vandaan en renden we met de cadeaus in de handen naar het sluiswachtershuisje aan de overkant van de weg. "Ach mien lieve tietpot!" (of iets dergelijks) klonk het toen we naar binnen gingen en het echtpaar ons herkende. Meer van dat soort verraste kreten, die ik wel hoorde maar niet begreep en waaraan ik ook geen enkele poging waag om ze hier uit te schrijven, volgden en opnieuw werd ik in een stoel gedrukt en meteen voorzien van een mok met iets warms. Het was donker spul en ik dacht dat het koffie moest zijn. Toen ik me er heel voorzichtig aan waagde bleek het thee te zijn en zoiets is dan heel vreemd. Je hebt het idee een slok koffie naar binnen te werken en dan ... is het heel iets anders. Het echtpaar wilde eigenlijk helemaal niets weten van het bedankje dat ik bedacht had en Grace had laten ophalen. Ze vonden het allemaal veel te gek. Echt niet nodig. Ze waren blij dat ze hadden kunnen helpen. Het bleek dat ze mij elke dag dat ik had moeten werken wel gezien hadden en dat ze zich ook steeds hadden afgevraagd waar ik heen moest. Het was voor hen een soort van tijdverdrijf geworden om dat te doen met passanten. Ik vertelde hen wat meer over mezelf en mijn werk in Giethoorn en ze waren heel geïnteresseerd. Het kostte ons de nodige moeite om weg te komen, want ze waren gewoon heel aardig en wilden alles wel voor ons ophalen opdat het bezoek wat langer zou duren. Gelukkig had ik Grace verteld wat ik nog meer van plan was voordat we naar Stefs ouders zouden gaan en we hadden dus echt een excuus. 'Maar helaas,' zo sprak ik dan eindelijk, 'we moeten nog even naar mijn werk. Ik heb mijn zus beloofd dat ik haar zou laten zien waar ik werk.' 'Da's heel erg mooi. Warken is goed veur un mens.' En ja ... daar kon ik het alleen maar mee eens zijn. Met zoenen nam het tweetal afscheid van ons en het voelde voor mij haast alsof ik afscheid nam van mensen die mijn ouders waren. Toen ik dan ook in de auto zat, moest ik even een traan wegvegen. Grace begreep het en tikte even met haar rechter hand op mijn linker bovenbeen. 'Ze zijn lief, hè?' 'Ja. En zo bezorgd ook.' 'Dat hoort bij elkaar, zo heb ik het idee.' 'Ja, en er zijn ook ouders bij wie beide er gewoon niet zijn.' 'Niet te hard oordelen, broertje.' 'Hmmmm,' bromde ik. Soms kon ik mijn zus niet begrijpen. Het was me wel vaker gebeurd dat als ik kritiek uitte op de man en vrouw die volgens de wet en de leer van de biologie mijn ouders waren, zij me kalm en altijd zonder mij te oordelen terechtwees. Nou ja ... niet terechtwijzen geloof ik ... nou ja ... laat ook maar. Maar het was vaker gebeurd en ... dat begreep ik dan weer niet. Ze wist uit eigen ervaring hoe het bij ons thuis was en toch ... toch oordeelde ze zelf nooit en had ze ook liever dat ik dat niet deed. Ons tweede bezoekje was dus mijn vakantiewerk. We gingen het restaurant binnen via de dienstingang, zoals ik normaal ook altijd deed. De eerste die ik trof was Laurens. 'Al weer aan het eten, jij?' vroeg ik hem met een glimlach op het gezicht. 'Ja! Ik wil net zo groot worden als jij en dan wil ik ook zo hard kunnen fietsen! Mam, Pap, Marc is er!' Het feit dat Laurens zijn vader ook riep, legde ik als iets goeds uit. Het betekende volgens mij dat het gesprek dat Addy met hem had gehad naar haar wens was verlopen. Addy en Hans kwamen meteen, uit twee verschillende richtingen, aangelopen en kregen mijn zus zover dat ze warempel begon te blozen. Iets wat ik nog nooit eerder had gezien. Op dat moment wist ik niet wat de oorzaak was en pas later op die dag kwam ik erachter dat het het warme gevoel was geweest waarmee mijn baas en bazin zich tot haar hadden gewend en haar ontvangen hadden alsof zij een VIP was. Nou is dat natuurlijk ook helemaal waar: Grace is een Very Important Person voor mij! Zonder haar ... zou ik niets zijn. En daarvan is geen woord overdreven! We dronken samen met Addy en Hans iets op het terras. Toen het tijd werd om weer verder te gaan haalde ik mijn portemonnee uit mijn rugzak, maar daar wilden beiden niets van weten. Ik was, zo verzekerden ze mijn zus voor de zoveelste keer, een geweldige werknemer en ze vonden het heel erg jammer dat ik niet de horeca inging. 'Oh, ja,' zei Addy toen ze samen met ons bij de auto van Grace stond. 'Je hebt het waarschijnlijk nog niet gehoord van Remi, hè?' 'Wat? Is er iets met hem? Iets ergs?' Op de een of andere manier was ik meteen gealarmeerd en ik voelde hoe Grace haar arm door die van mij deed. Het voelde meteen geborgen. Een anker in mijn leven, zoals ze altijd was. 'Zijn vriend is weg. Hij belde gisteren bij thuiskomst meteen naar ons op. Hij was later dan jij wakker, zoals je weet. Heeft hier eerst wat gegeten en is toen naar huis gegaan. Daar trof hij een lullig briefje aan waarop stond dat de relatie over en uit was en dat hij een week de tijd had om zijn spullen weg te halen. Gisteren zijn we begonnen één van de kleine huisjes die we als opslagplaats gebruiken leeg te halen, zodat hij daar kan wonen. En vandaag is hij met een aantal zijn bezitting aan het ophalen.' Ik had even geen woorden. Voelde me enorm belabberd en voelde ook pijn. Vreemd. Remi en ik waren niet echt vrienden, maar toch ... toch kon ik me heel goed voorstellen hoe hij zich nu moest voelen. 'Is er iets ... iets ... dat ik kan doen?' vroeg ik stamelend en met een benepen klein stemmetje. 'Jij moet vakantie gaan vieren, zoals ik je gezegd heb! Wij zullen alles doen wat we kunnen om Remi op te vangen. Meer kunnen wij ook niet doen voor hem. Nou ja ... luisteren natuurlijk als hij daar behoefte aan heeft.' Addy klopte op het dak van de auto. Een teken dat het gesprek ten einde was en dat ik moest gaan doen wat ik moest doen: vakantie vieren. * * * 'Ken je hem goed?' vroeg Grace nadat we weggereden waren. Een goede vraag. Eentje waar ik zo geen antwoord op wist en ik bleef dan ook zwijgen. Kende ik Remi goed? Bij ons "logeerpartijtje" had hij het een en ander over zichzelf verteld en ik had, zoals gebruikelijk, niets losgelaten. Zo ben ik nou eenmaal. Ik praat niet snel met mensen - uitzonderingen daargelaten - over dat wat mij werkelijk raakt. Alleen mensen die mij echt kennen weten wat er in mij omgaat. Anderen hebben daar niets mee te maken. 'Nee. Niet echt,' gaf ik uiteindelijk als antwoord. 'Hij is een collega en laatst toen ik de nacht daar moest blijven, bleef hij ook slapen.' 'Heb je iets met hem?' 'Echt niet!' Dit keer was er geen tijd nodig om na te denken en tot mijn grote verbazing scheurde mijn zus, voor mij geheel onverwachts, de parkeerplaats bij het surfstrand aan de Belterwijde op. Hard remmen moest ze ook en ik was blij dat de gordels goed werkten. 'Zeg, we zijn er nog niet hoor!' 'Oh nee?' Met een brede glimlach keek ze me aan, maakte haar gordel los, opende het portier en stapte uit. 'Wat gaan we doen?' vroeg ik nadat ik het raampje naar beneden had gedraaid. 'Uitwaaien en praten.' Geschikte plek op zich. Voor dat uitwaaien, in elk geval. Als mijn zus iets in haar kop heeft, zit het niet in haar kont. Een spreekwoord of gezegde met de betekenis dat het heel erg moeilijk is om haar iets uit het hoofd te praten. Een eigenschap die ik wel ken. Ook van mezelf. Daarom stapte ik dus maar uit en liep haar achterna. Aan de kant van het water ging ze in het gras zitten en ik volgde haar voorbeeld. 'Waarom reageerde je zo heftig toen ik je vroeg of je iets met Remi had?' Oh. Die vraag had ik niet aan zien komen, maar het antwoord was makkelijk zat. 'Hij is niet mijn type.' 'En waarom niet?' 'Tja ... hoe moet ik dat zeggen ... ' 'Is hij knap? Is hij homo?' 'Allebei.' 'En toch heb je niets met hem gehad?' Een constatering die helemaal juist was. 'Jij bent ook homo.' 'Ja! Maar dat wil toch niet zeggen dat ik met elke knappe jongen die homo is iets moet hebben!' Ineens moest ik terugdenken aan het gesprek van die nacht met Remi en ja ... even later kwam dat wat ik wel verwachtte. 'Heb je al eens iets met iemand gehad?' 'Ahhhh ... dat is het dus.' 'Hoe bedoel je?' Haar donkere ogen keken me vanonder haar mooi gevormde wenkbrauwen, die ze nu hoog opgetrokken had, aan. 'Vind je dat ik, omdat ik al bijna achttien ben, al iets moet hebben gehad met een jongen? Al sekservaring moet hebben opgedaan?' 'Zou kunnen toch?' 'Ja. Maar in mijn geval niet.' 'Ben... Ben je... ' En toen ze na dat aarzelende begin verder praatte, kreeg ik er een tijdlang geen woord meer tussen. Daarna stelde ze vragen. Ik antwoordde. En ik verbaasde me soms zowel over haar vragen als over mijn antwoorden. Terugkijkend op dat gesprek daar aan de waterkant was het een heel goed gesprek en ... een prachtige voorbereiding voor later die dag. Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 6 (mm:overige, 3447 words) [6/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Oct 31 2020	Kijkers/Lezers: 1545/1321 [86%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Vervolg...

Dit is deel 6 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel