hoofd menu   |   straight categorieën   |   auteurs   |   top verhalen   |   nieuwe verhalen   |   zoek   |   links   |   instellingen   |   opties voor auteurs

Lekkere meiden zitten achter de webcam op je te wachten! Klik hier!

MORGENSTER - hoofdstuk 12 (mm:overige, 2959 words) [12/32] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Aug 25 2017	Kijkers/Lezers: 2551/2051 [80%]	Waardering (deel): 9.00 (3 stemmen)
Vervolg ...

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal

telefoon. 

'Hij wilde het weten! En ik zei niets!' klonk het tussen het snikken
door. 'Hij bleef slaan en toen ... toen heb ik ook geslagen en jij hebt 
altijd gezegd dat ik niet mag slaan. En toen deed ik het verkeerd. Het 
spijt me, Rich.' 

'Niet doen, Stan. Niet nodig. Hij is begonnen.' 

'Maar je zegt altijd dat ik niet mag slaan.' 

'Stan, het is even tijd om goed naar me te luisteren. Probeer rustig te
worden en luister dan goed naar me.' Heel bewust liet hij even een 
stilte vallen. 'Ik heb je gezegd dat je niet zelf mag beginnen met 
slaan. Maar je hebt ook wel eens gezien dat als hij mij sloeg of mij 
probeerde te slaan, ik terug sloeg. Begrijp je dat?' 

'Jij zou ook terugslaan.' 

'Ja.' 

'Dan is het goed dus.' 

'Ja, Stan, het is goed. Heb je daarom hoofdpijn? Maakte je je daarover
zorgen?' 

'Een beetje.' 

'Er is meer, Stan. Vertel het me.' 

'Ja. Ik ... je moet me helpen, Rich!' 

'Luister, Stan, dat ga ik ook doen. Maar vertel me eerst waarom je nog
meer hoofdpijn hebt.' 

Opnieuw volgden er details en al snel begrepen Richard en de anderen dat
Stan er vreselijk uit moest zien op dit moment. 

'Waar was zij, Stan?' wilde Richard weten. 

'Eerst was zij er niet.' 

'Later wel?' 

'Ja.' 

'Wat gebeurde er toen zij er wel was, Stan?' Op de een of andere manier
leek het Richard belangrijk om dat vast te stellen. 

'Toen zij kwam en zag dat wij echt vochten, trok ze hem van mij af en
riep naar me dat ik naar boven moest gaan en alles moest doen wat jij 
mij geleerd had.' 

Verbazing was het eerste dat Richard raakte. Het was vreemd. 

'Zei ze dat?' 

'Ja.' 

'En toen?' 

Stan vertelde dat hij naar boven was gegaan en hun
veiligheidsinstallatie in werking had gesteld. Vervolgens had hij op 
zijn kamer de ladekost voor de deur geschoven zodat hij niet naar 
binnen zou kunnen komen. 

Het waren de instructies die hij Stan had gegeven voor als er zich
serieuze problemen zouden voordoen, zo constateerde Richard maar er 
ontbrak één ding. 'Stan, waarom heb je niet eerder gebeld.' 

'Hij is pas net weggegaan. Eerst zij, iets later hij. Toen pas durfde ik
te bellen, Rich.' 

'Het is goed, Stan.' Richard keek op naar Max en vroeg hem zonder ook
maar iets te zeggen om advies. Hij hoorde dat wat Max tegen hem zei. 
'Stan, ik wil dat je een foto van jezelf maakt. Je weet hoe dat moet.' 

'Ja.' 

'Maak een foto en stuur die naar mij met een berichtje. Als ik die heb,
bel ik je meteen terug. Oké?' 

'Ja. Maar je moet me echt helpen, Rich.' 

'Stan, probeer rustig te blijven. Ik heb je altijd gezegd dat ik je daar
weg zou halen maar ook altijd gezegd dat het nog een tijdje zou duren. 
Maar nu zeg ik je dat ik je nog vandaag daar weg haal. Hoor je me?' 
Richards stem brak zowat toen hij zijn broer die belofte deed. 

'Ja. Echt? Doe je dat echt?' 

'Ja.' Het was niet meer dan een gepiep dat Richard uit zijn keel wist te
krijgen maar zijn broer hoorde hem en dat was het belangrijkste. 

'Vandaag nog?' 

'Ja.' Richard herhaalde zijn opdracht voor het maken van een foto en het
opsturen daarvan.   Na een over en weer "Tot straks" hoorde Richard hoe 
Stan de lijn wegdrukte. 

'We kunnen niet wachten tot wij hem daar weg halen,' klonk het prompte
besluit van Max. 

'Maar wat dan?' vroeg Richard met nog steeds een gebroken stem en grote
vertwijfeling. 

'Een plan B,' zei Max die de kalmte zelf leek te blijven. 'Een
alternatief dat alles wat we hebben afgesproken doet veranderen. Stan 
kan nu niet langer thuisblijven. Hij kan daar niet blijven wachten tot 
wij hem komen halen. Vijf of zes uur is te lang. Het moet nu meteen 
gebeuren. Hij moet daar weg. Dit was onvoorzien en er zouden meer 
onvoorziene dingen kunnen gebeuren.' 

'Ja,' vulde Edith aan terwijl ze Richard een glas water gaf, 'bovendien
als hij zich ziek meldt, kan het zijn dat de school een van je ouders, 
sorry voor het woord, belt om te vragen of hij zich met hun permissie 
ziek meldt. En... ' 

'Dus hij moet zich niet ziekmelden,' reageerde Richard. 

'Niet ziekmelden. We moeten hem tijdelijk ergens onderbrengen. Denk na,
Richard, ken je iemand die kan helpen ook als is het maar tijdelijk?' 

Richards toestel maakte geluid en hij zag het bericht met foto
binnenkomen. Meteen nadat hij hem zelf bekeken had, liet hij hem de 
anderen zien. 

'Aiiii,' verzuchtte Nancy en ze zocht en vond steun bij Nathan die een
arm om haar heen sloeg. 

'Ik kan iemand die ik ken vragen om Stan daar weg te halen,' zei
Richard. 

'Wie? Vertrouw je hem of haar?' 

'Ja. Ik ken hem van de tijd dat ik koeriersdiensten deed. Als we een
lange rit hadden, reden we altijd samen en losten elkaar dan achter het 
stuur af. Ik weet dat ik hem kan vertrouwen.' 

'Bel nu eerst Stan terug want die wacht op je en draag hem het volgende
op.' 

Richard luisterde goed en toen Max klaar was maakte hij meteen contact
met zijn broer. Stan nam meteen op. 'Luister, Stan, dit is wat je moet 
gaan doen.' Zijn hersenen werkten georganiseerd en dat wat Max hem 
verteld had vertaalde hij nu in instructies die Stan zou begrijpen. Hij 
vertelde Stan eerst pen en papier te halen. Daarna liet hij hem op het 
kladblok de cijfers 1 tot en met 4 onder elkaar zetten en vervolgens 
dicteerde hij hem wat daar achter moest komen te staan. Als eerste 
moest Stan het geld dat er nog wel was, zijn geboortebewijs en zijn 
paspoort halen uit de geheime bergplaats. Als tweede moest hij de grote 
koffer uit de bergkast ophalen. Punt 3 was het vullen van de koffer met 
dingen die hij mee wilde nemen. 

'Moet ik alles meenemen?' 

'Nee. Alleen dat wat je echt wilt meenemen. Kleren, tandenborstel,
tandpasta, al dat soort dingen kunnen we hier kopen. Denk bijvoorbeeld 
aan je verzameling stenen.' 

'Mag ik die meenemen? Die zijn zwaar!' 

'Meenemen, Stan, je hebt er jaren aan gewerkt om die verzameling bij
elkaar te krijgen. En denk aan Bertie.' 

'Ja! Die moet ook mee! Maar ...' 

'Wat wil je vragen, Stan?' 

'Ik hoef toch niet terug, hè?' 

'Stan, je gaat nooit meer terug naar Metchosin. Ik heb altijd gezegd dat
als ik je daar weg zou halen, je nooit meer terug zou hoeven.' 

'Ja.' 

'Het laatste dat je moet doen is naar beneden gaan en wachten tot Nick
Wilson komt. Je kent Nick nog wel, hè?' 

'Ja. Waarom moet ik op hem wachten?' 

'Doe alle deuren goed op slot en doe voor niemand open. Je moet alleen
voor Nick open doen. Wacht tot Nick je straks komt ophalen. Ga met hem 
mee en blijf bij hem net zolang tot hij je naar het vliegveld van 
Victoria brengt. Ik zorg dat andere mensen je daar later afhalen.' 

'Jij niet?' 

'Nee. Ik moet naar het ziekenhuis, Stan.' 

'O.' 

'Vertrouw me, Stan, alles gaat goed komen. Nog vandaag. Zul je doen wat
ik gezegd heb?' 

'Ja. Ik wacht tot Nick komt.' 

'Goed, Stan. Ik maak een foto van de mensen die je ophalen van het
vliegveld zodat je ze kunt herkennen. Die foto stuur ik straks naar je 
toe. Is dat duidelijk?' 

'Ja.' 

'Nu ga ik Nick bellen. Wacht even, Stan,' zei Richard toen hij begreep
dat Nathan iets te zeggen had. 

'Laat je broer zijn telefoon afgeven aan die vriend van je. Die kan er
dan voor zorgen dat het toestel verdwijnt.' 

'Een wijziging, Stan. Ik stuur de foto naar het toestel van Nick. Als
hij bij je is, laat hij je de foto zien. Je eigen telefoon moet je aan 
Nick geven.' 

'Maar dan kan ik hem niet meer gebruiken?' 

'Je krijgt hier een nieuwe, Stan. Begrepen?' 

'Ja. Ik zal doen wat je zegt, Rich, maar ik ben wel bang.' 

'Dat snap ik heel goed, Stan. Het is allemaal heel erg spannend en dan
kun je daar bang van worden. Probeer zo rustig mogelijk te blijven. 
Mijn vrienden vliegen zo snel mogelijk naar Victoria om je op te halen 
en Nick is heel snel bij je.' 

'Hoe snel?' 

'Je weet dat hij aan het begin van Lindholm Road woont. Zodra ik hem
gebeld heb, komt hij meteen naar je toe.' 

'Hoe lang duurt dat?' 

'Ik weet het niet precies, Stan. Als hij wakker is dan kan hij heel snel
bij je zijn." 

'Hoe snel?' 

'Het is maar een klein eindje met de auto, Stan. Dat weet je toch?' 

'Ja.' Stan viel stil. 'Maar hoe lang duurt het?' 

'Ik moet eerst nog bellen. Als hij wakker is en daarna meteen naar jou
toe kan komen, dan is hij er binnen 15 minuten. En het duurt in elk 
geval niet langer dan 30 minuten. Verder kan ik er niets over zeggen, 
Stan.' 

'Oké.' 

'Zodra ik hem gebeld heb, krijg je een berichtje van mij.'' 

'Oké.' 

'Doe je alles zoals je opgeschreven hebt?' 

'Ja.' 

'Tot later, broer.' 

'Tot later, Rich.' 

Met een diepe zucht, die meteen pijn in zijn borstkast veroorzaakte,
verbrak Richard de verbinding. 

'Moed houden, Richard,' sprak Max hem toe terwijl hij hem stevig in zijn
linker schouder kneep. 

Nathan had na de door hem gemaakte opmerking niet stilgezeten. Hij had
de laatste installatiewerkzaamheden aan het nieuwe toestel van Richard 
gedaan. Nadat hij de simcard uit het oude, kapotte toestel had gehaald 
en in het nieuwe had gezet, overhandigde hij het aan Richard. 'Je moet 
nu bij je contacten kunnen komen als ze op het kaartje staan.' 

Het werkte. Met trillende vingers zocht Richard de naam van Nick in de
lijst met zijn contacten. Hij klikte hem aan en moest wachten. Hij 
mopperde. Gelukkig werd er toch nog snel opgenomen. 

'Hè, dude! Jij???' 

'Ja. Ik bel je toch niet uit je bed, hè?' 

'Zeg, gast, je kent me langer dan vandaag en zou moeten weten dat ik
elke dag vroeg op ben. Bovendien was de kleine Mandy veel te vroeg 
wakker en is het 's nacht en in de vroege ochtend altijd mijn beurt om 
haar te verzorgen maar ... je belt vast niet zo vroeg om eens gezellig 
bij te praten.' 

'Nee. Ik heb een vriendendienst van je nodig.' 

'Gelukkig. Kan ik eindelijk eens wat inlossen van die enorme schuld die
ik aan jou heb.' 

'Maar ik moet je erbij zeggen dat het tricky kan zijn.' 

'Ohhhh! Dat maakt het misschien nog wel interessanter. Laat maar horen.'


Richard was echter helemaal op. 'Sorry, Nick, iemand anders zal je alles
uitleggen, ik heb lucht nodig.' Hij overhandigde de telefoon aan Max en 
terwijl die met Nick begon te praten liepen Nancy en Nathan met hem de 
tuin in. 

Max stelde zich voor aan Nick en legde hem uit wat er de afgelopen uren
gebeurd was. De Canadees begreep meteen dat de situatie ernstig was en 
zei, ook nadat Max verteld had dat er mogelijk wat regels overtreden 
zouden kunnen worden, dat hij bereid was mee te werken. Daarna legde 
Drummond precies uit wat er moest gebeuren. Nick was volgens Max een 
jongeman van het type "niet vragen maar doen" en dat kwam heel goed uit 
want dan hoefde hij ook niet al te veel toe te lichten. 'Oké, Nick,' zo 
besloot Max, 'als we op een half uur vliegen van Victoria zijn, neem ik 
contact met je op en dan treffen we elkaar op het vliegveld.' 

'Prima, Mister Drummond! Het voelt net alsof ik in een actiefilm zit.
Maar ik begrijp heel goed dat het geen spel is maar dodelijke ernst. Ik 
heb Mandy al overgedragen aan Jane en zij zal mijn verdere 
verplichtingen voor vandaag afzeggen zodat ik meteen naar Stan kan 
gaan. Zeg Richard dat ik hem niet zal teleurstellen. Ik sta dik bij hem 
in het krijt en ben blij dat ik eindelijk eens iets voor hem kan doen 
nu.' 

'Doe ik, Nick. Tot straks!' Max drukte op het rode icoontje in het
scherm en zocht in het nieuwe, moderne apparaat de functie van SMS op. 
Hij vond het en verstuurde meteen een berichtje naar het nummer van 
Stan. Lang wachten op een antwoord hoefde hij niet en las: "Dank je, 
Rich!". Die foto moest Richard later zelf maar versturen. 

*** 

Richard was niet ver de tuin ingekomen. Al heel snel had hij Nathan, die
hem ondersteund had, gezegd dat hij misselijk en duizelig was en dat 
hij naar de grond moest. Ze hadden hem geholpen en toen hij op zijn 
knieën in het gras zat begon hij over te geven. De pijn, het slechte 
slapen van die nacht, de onrust in zijn lijf voor wat betreft de 
situatie van Stan, het was hem allemaal te veel geworden. Hij voelde 
Nathans sterke handen heel voorzichtig zijn schouders masseren en 
verbaasde zich erover dat zulke sterke handen tegelijkertijd zo'n 
geruststellende uitwerking konden hebben. De kracht van Nathan gaf hem 
ook het gevoel dat hij er niet alleen voor stond. Even later voelde hij 
hoe een koele doek in zijn nek en tegen zijn voorhoofd gedrukt werd. 
Dat voelde heerlijk. De misselijkheid trok weg gelukkig. Toch bleef hij 
nog een tijdje rustig zitten. Hij hoorde Max en Edith de tuin in komen 
en hoorde wat Max zei over zijn gesprek met Nick. Oké, nu moest hij 
alles loslaten. Hij zou heel graag meegaan om Stan op te halen maar zag 
dat echt niet zitten. Het leek alsof hij helemaal niets kon. Edith kwam 
op haar knieën naast hem zitten en vroeg op bezorgde toon: 'Gaat het 
wel? Voel je je weer wat beter, lieve jongen?' 

'Ja. Het gaat weer. Sorry, dat ik ... nou ja ... op jullie grasveld
gekotst heb.' 

'Ach, dat wordt wel weer opgeruimd. Het is het belangrijkst dat jij je
weer beter voelt.' 

'Ik voel me in goede handen. Maar wat nu?' 

'Wij naar het vliegveld en jij met Edith naar het ziekenhuis,' reageerde
Max, volgens het eerder opgestelde plan, maar daarmee was zijn 
wederpartij het niet eens. 

Wordt vervolgd ... 

Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal
geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk 

©Lucky Eye, juni 2017 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd
en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, 
microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande 
schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Auteurs waarderen reacties! Vergeet niet te stemmen, en schrijf de auteurs om te vertellen wat je al dan niet leuk vond aan het verhaal!
Lucky Eye heeft 90 verhalen op deze site. Profiel voor Lucky Eye, incl. alle verhalen Email: lucky_eye2@yahoo.co.uk	Geef je mening over dit deel: (Je kan voor elk deel afzonderlijk stemmen) Kies hier 1 (waardeloos) 2 .. 3 .. 4 .. 5 (redelijk) 6 .. 7 .. 8 .. 9 .. 10 (voortreffelijk)
Typ beneden tekst in voor een snelle, anonieme reactie aan de auteur De auteur zal dit dan in zijn/haar email ontvangen. Stuur dit bericht: Anoniem (geen afzender, auteur kan niet reageren!) (Voer een email adres in als "chat email" in de instellingen, en het zal hier verschijnen) met dit email adres als afzender:

verhalen in "overige"   |   alle verhalen van "Lucky Eye"