ErotischeVerhalen.com: Nieuw in Californië - Hoofdstuk 11 door Lucky Eye [deel 11]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal stelligheid waarmee hij dat zei. Hij kende Lois pas een paar dagen , en wie was hij om mij te vertellen wat m'n oma wel en niet goedvond. Ik was bezig terecht verontwaardigd te worden, toen me te binnen schoot dat ik Lois net zo lang kende, en dat hij recentelijk meer tijd met haar doorgebracht had dan ik. Dus misschien wist hij hoe ze er over dacht. "We hebben er vanmiddag over gepraat," zei hij simpel, mijn gedachten lezend. "Oh." "Maar, weet je, als je het echt niet wilt, dan rook ik het niet." Hij haalde de joint tussen z'n lippen vandaan, en stond me zwijgend aan te kijken. Plotseling, voelde ik dat het op een of andere manier onredelijk was om hem te vragen om te stoppen met iets illegaals, zo hier voor me. "Het is jouw leven." "Doe dat niet." "Wat niet?" "Zo prikkelbaar tegen me. Zeg het gewoon, ja of nee?" "Ik weet het niet. Ik denk dat je het waarschijnlijk zou doen, maar ik weet het niet." "Noem je dat een antwoord?" Hij schokschouderde, gooide de peuk op de grond en trapte hem uit met de hak van z'n schoen. "Daar. Tevreden?" "Curtis..." "Laat maar zitten. Ik denk dat ik vroeg naar bed ga." Hij maakte aanstalten om naar het huis te gaan, maar ik greep z'n arm om hem tegen te houden. "Hebben we ruzie?" Ik was verbijsterd over z'n houding. "Ik weet het niet, hebben we dat?" en zulke antwoorden van hem hielpen me niet. In feite, toegevoegd aan mijn verbijstering, was ik bezig om kwaad te worden. Hij kon zo moeilijk zijn. Hij schudde m'n hand van z'n arm. "Het lijkt er op." "Niet voor mij." Z'n toon was moeilijk in te schatten, en het was te donker om z'n gezicht goed te kunnen zien. "Voor mij wel, en ik begrijp niet waarom." "Ik zei laat maar zitten, Drew. Je wilt niet dat ik rook, dan rook ik niet. Simpel." "En waarom klink je dan zo kwaad als het zo simpel is?" vroeg ik, waarschijnlijk bozer dan nodig was. "Jeez, jij bent moeilijk tevreden te stellen." Ik was er niet zeker van, maar ik had het gevoel dat hij naar me lachte. Er was een korte stilte waarin hij intens naar m'n gezicht, die in een frons vertrokken was, staarde en toen begon hij hardop te lachen. "Wat?" Hij maakte me steeds bozer. "Je bent aantrekkelijk als je kwaad bent." "Rot op." Ik draaide me om en stampte terug naar huis. Hij volgde me niet, en toen ik de tussendeur opende om naar binnen te gaan, kon ik opnieuw de gloed van een sigaret zien onder de bomen. Goed, dacht ik, als hij een eikel wilde zijn, was er niets dat ik er aan doen kon, en het was het niet waard om een poging te doen.Ik maakte een kop koffie en ging naar boven om naar kwade muziek te luisteren. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar als ik in een slechte bui ben, wil ik het vertroetelen en het zo lang mogelijk laten duren. Ik voelde me aardig gegriefd en ik wilde een tijdje zwelgen in mijn eigen gevoel van beledigd zijn. Ik moest nadenken over wat er allemaal in mijn leven gebeurde. Er was zoveel veranderd in het tijdsbestek van een week, dat ik moest stoppen en gaan zitten voor een moment, en alles op een rijtje zetten. Als dat mogelijk was. Nu ik kon nadenken over het gesprek in de tuin, had ik geen idee waarom ik kwaad op hem was. Was het hem waar ik kwaad op was, of was ik kwaad op mezelf. Ik liet me op het bed vallen en staarde naar het plafond, proberend m'n gedachten te ordenen. Vond ik het erg dat hij rookte? Ik wist het niet. Ik hield zeker niet van de smaak van rook aan hem, maar was het aan mij om te proberen hem te laten stoppen? Was het een ruzie of zelf maar boos worden waard? Waarschijnlijk niet. Ik zette de stereo uit en ging rechtop zitten en voelde me een beetje idioot. Ik ging terug naar beneden, en keek uit het keukenraam. Buiten was het pikkedonker toen ik vallend en opstaand mijn weg probeerde te vinden naar de plek waar ik de oranje gloed voor het laatst had gezien. Een stem met een zweem van spot, klonk uit het donker. "Een guerrilla oorlogsvoering is niet je roeping Drew." "Ik denk het niet nee." "Waarom ben je terug gekomen?" "Um, ik denk om me bij je te verontschuldigen?" mompelde ik. "Waarvoor? Voor het hebben van een eigen mening? Dat is geen misdaad." "Maak het moeilijker dan het is, oké? Het spijt me, ik reageerde overdreven en ik weet niet eens waarom ik kwaad werd. Dus, het spijt me zoals ik al zei." "Excuses aanvaard." Nou, dat ging makkelijker dan ik verwacht had. Ik bewoog dichter naar hem toe en zat links van hem op het muurtje. Zijn arm gleed om mijn middel. "Laten we nooit meer ruzie maken Curtis. "Ha. Alsof dat ooit zal lukken." "Yeah oké. Maar laten we geen ruzie maken over onzinnige dingen, oké?" "Goed." Hij trok me iets dichter naar zich toe, en ik legde m'n hoofd op zijn schouder. "Weet je, en ik meen het, als je het echt wilt spoel ik alles door de wc." "Nee. Dat hoef je niet te doen. Ik was een beetje in de war." "Waarvan?" "Waarom nu? Ik bedoel, we hadden toch een leuke tijd?" "Je bent me kwijt man. Ik kan het even niet volgen?" Hij klonk oprecht verbaasd. "Waarom moet je roken? Waar probeer je aan te ontsnappen?" "Ik MOET niet, ik wil het. En ik probeer nergens aan te ontsnappen. Het geeft me een relaxed gevoel, dat is alles. Het voelt goed. Ik was van plan om maar een joint te roken, niet om compleet stoned te worden. Ik denk dat deze avond me meer in de war heeft gebracht dan ik dacht." "Oh." Ik had misschien meer kunnen zeggen. "En het maakt me ook nog erg geil." Hij drukte me tegen zich aan en lachte een korte lach, die ik meer voelde dan hoorde. "Alsof dat nodig is." "Goed punt. Tenminste als jij in de buurt bent." "Slijmbal." "Nauwelijks. Je windt me op een bepaalde manier op Quinn." "Ja ja, ik denk dat dat spul naar je hoofd is gestegen vriend." "Je moet jezelf niet naar beneden halen, weet je. Je bent een reuze leuke kerel, geloof me, ik heb een goede smaak wat mannen betreft." Die opmerking, alhoewel erg vleiend, herinnerde me aan de vraag die gisteravond bij me op gekomen was. Ik wilde meer weten van Curtis' seksuele verleden, maar kon geen manier bedenken om het te vragen. En tegelijkertijd was ik doodsbang wat dat verleden inhield en dat ik niet zou blijken te voldoen aan zijn verwachtingen. Ik moet daarover aan het peinzen geweest zijn, toen hij me opnieuw tegen zich aandrukte, en vroeg:"Waar denk je aan?" "Aan jou." "Natuurlijk." En hij nam een lange trek. "Opschepper." "Ik dacht aan gisteravond." "Wat is daarmee?" "Hoe fijn het was." Ik voelde dat hij iets wilde zeggen en hem kennende zou het wel een of andere flauwe grap zijn, dus ging ik door voor hij me kon onderbreken. "Ik denk dat jij, nou ja, met meerdere jongens bent geweest, huh?" "Oh, is het dat wat je dwars zit?" "Nou, niet dwars zitten, maar huh, ik vroeg het me af, omdat weet je, jij bent in feite de eerste voor mij." Een gedachte aan Josh schoot door m'n hoofd maar ik besloot dat hij eigenlijk niet meetelde, tenminste niet op de manier zoals ik er over dacht. In zekere zin was Curtis de eerste. De eerste persoon waar ik warme gevoelens voor had, de eerste persoon die ik genot wilde geven, snap je? "In feite?" Verdomme, dat woord was hem opgevallen. Hij gniffelde. "Vertel." "Verander niet van onderwerp." "Het lijkt mij dat jij van onderwerp veranderd, niet ik. Jij wilt mijn verleden weten, dus heb ik ook het recht om die van jou te weten, toch?" Ik aarzelde voordat ik antwoordde, begreep toen dat hij gelijk had, en zei: "Ja, ik denk het wel." "Oké, wil je dat ik begin?" "Graag." "Je zult het niet leuk vinden. Het is een lang en smerig verhaal." "Is dat zo?" M"n maag kromp ineen bij de gedachte aan wat ik misschien zou gaan horen. "Yeah. Nou, ik denk dat het begon toen ik negen was, en ik mijn kont op straathoeken verkocht voor 20 dollar per keer." "Wat?" vroeg ik ongelovig. "Domoor," en hij stompte op m'n schouder. "Ik maak een grapje. Jij bent m'n tweede, oké? En de eerste die me ervoor betaald." "Jeez, je klonk zo serieus." "En jij was bereid het te geloven. Waarom is dat?" Hij klonk niet gekweld, maar ik kon zien waar hij naar toe wilde. Ik besloot dat het negeren van de vraag de veiligste weg was. "Wie was het?" "Weet je zeker dat je dit wilt doen?" Hij nam een laatste trek en drukte de peuk uit en liet de rook langzaam ontsnappen terwijl hij op een antwoord wachtte. Ik knikte, mijn stem niet vertrouwend, elk vreselijk scenario schoot door m'n hoofd. Ik dacht aan het volslagen ondenkbare, dat het z'n vader geweest was. Een andere gedachte, misschien nog erger, wiste dat uit, en dacht dat het misschien Tyler geweest was. Maar nee, dat kon niet. Of wel? Hij moet iets aan m'n gezicht gezien hebben, want hij glimlachte naar me en kneep in m'n hand. "Relax kerel, het is niets om je zorgen over te maken." "Nee?" "Nee. Het was Tyler niet." Hij grinnikte. Shit, was ik zo doorzichtig? "Nou, ga je me nog vertellen wie?" Ik realiseerde me toen ik het zei, dat ik misschien had moeten ontkennen dat ik dacht dat het Tyler was maar het was te laat. Dus hoopte ik dat hij het zou laten rusten, en verder ging met z'n verhaal. "Goed. Afgelopen zomer, ik verdiende een paar extra dollars met het parkeren van auto's bij de Country Club en daar was een jongen die thuis was van college. Zijn naam was Boyd en we leerden elkaar kennen. Heel simpel. Hij was eenzaam en ik ook en van het een kwam het andere. We hadden een tijdje contact maar ik heb al maanden niets van hem gehoord." "Oh. Zijn die brieven van hem?" "Boyd?" Hij lachte. "Hij mag dan studeren, maar hij kon amper zijn eigen naam schrijven, nee, liefdesbrieven waren niet z'n stijl. Ze zijn van mijn vader en moeder." "Oh, waarom bewaar je ze?" "Om me te herinneren hoe ze waren. Voor de kanker bedoel ik." "Het spijt me, dat had ik niet moeten vragen." "Het is oké, ander onderwerp, huh?" "Sorry. Um, en hoe lang waren jij en Boyd een stel?" Ik ervoer steken van jaloezie bij de gedachte dat mijn vriend een relatie had gehad met een andere jongen. "Een stel? Nauwelijks Drew. Het was alleen seks, we gingen nooit uit, we praten nooit, we neukten alleen. Wat leuk was, maar niet wat ik noem bevredigend." "Echt?" "Echt. Ik had nog geen honderdste van wat ik met jou heb met hem. Ik voelde niets voor hem." Hij kuste me op de lippen. "Oké. Hoe zag hij eruit?" "Een typische sporter, 1.90, knap, blond en blauwe ogen. The all American boy. Maar niet erg slim." Hij snoof. "Niet echt je type dus, huh?" "Nee. Meer jouw type denk ik." Oeps, die zat. "Mijn type is ongeveer 1.80 met bruin haar en de donkerste, meest gevoelvolle en mooiste ogen die ik ooit gezien heb." "Nu weet ik dat je high bent!" En ik lachte naar hem. Hij was zo grappig als hij probeerde romantisch te doen, hij kon het niet echt, maar ik was zo blij dat we praatten. "Helemaal niet, de eerste heb ik uit gedrukt, en de tweede was een gewone sigaret." Hij pauzeerde. "Ik hou teveel van je om het risico te lopen dat je kwaad wordt." Dit was teveel, ik maakte een beslissing. "En ik hou teveel van jou om je te vertellen wat je doen moet." "Zo lief!" En hij kuste me opnieuw. "Echt. Ik meen het. En misschien moet ik het ook maar eens proberen." Ik twijfelde, onzeker over wat ik wilde doen, maar ik wilde hem laten zien dat ik wilde dat hij zichzelf zou zijn. "Jij?" "Ik," zei ik beslist, ik had m'n besluit genomen. "Je hebt me overgehaald toen je zei dat het je geil maakte." Hij lachte naar me. "Oké, jij bent de baas meneer Quinn. Maar terwijl ik draai, moet jij vertellen, ik wil alles weten over jouw ‘feitelijke' eerste keer." Hij voegde de daad bij het woord en viste het blikje uit de zak van zijn jas. "Um. Niet echt veel te vertellen. De avond voor we vertrokken, een vriend van school kwam langs en zei dat hij me altijd al gewild had." "Yeah, dat effect heb je," mompelde hij, zich concentrerend op z'n vlugge vingers. "Yeah, goed! Dus we, eh, we gingen naar buiten en hij, eh, pijpte me." "Gaaf." Dacht ik dat hij zei. "Wat?" "Hmm? Niets." "Um ja, dat was het eigenlijk. Hij ging naar huis, wij vertrokken en kwamen hier en ik heb hem sindsdien niet meer gesproken." Wow. Dat klonk zelfs voor mij gevoelloos. "Ik hoop dat je dat niet bij mij doet als je me ooit zat wordt." En keek me aan. "Ik zal nooit genoeg van je krijgen." "Zei hij!" En gaf me de joint. "Dat is waar. Um, misschien moet je hem voor me aansteken, ik heb maar een paar keer eerder gerookt." En gaf het stickie terug. "Oh, Meneer Moraal! De waarheid komt naar boven." "Ik heb niet geïnhaleerd!" "Die is origineel!," grapte hij, z'n Zippo open klikkend. "Het is waar, ik verslikte me elke keer." "Weet je wat een shotgun is?" "Ik denk niet dat je het over wapens hebt, toch?" "Precies." Hij nam een lange haal van de joint en het eind gloeide fel op toen hij begon. Hij ademde uit. "Als je niet gewend bent om te roken, kan de rook ruw zijn voor je longen. Met een shotgun, inhaleer ik eerst en dan adem ik uit in jou mond. Begrijp je?" "Ik denk het." "Er gebeuren twee dingen. Ten eerste, de rook word gefilterd door mijn longen, en ten tweede, we moeten vrijen." Hij grinnikte. "Het begint steeds beter te klinken," lachte ik terug. "Laten we het doen." Hij nam een kort trekje en leunde voorover om zijn lippen op de mijne te plaatsen. Ik opende mijn mond voor hem en ademde voorzichtig in, genietend van de sensatie van de kus, en z'n vrije hand legde hij in m'n nek. Ik voelde rook in mijn mond komen, en stond mezelf toe om voorzichtig te inhaleren. Verbazingwekkend genoeg, hoestte of verslikte ik me niet, en zowaar begon ik een lichte, plezierige, tinteling te voelen (veroorzaakt, natuurlijk, door de intense, plezierige prikkeling van zijn kus.) Hij trok terug, de kus verbrekend, met een grote grijns op z'n gezicht. "Je smaakt lekker," zei hij uiteindelijk. " Bedankt. Dat was gaaf." "Hoe voel je je?" "Warm." "Meer?" "Goed." Nu we ons hier aan gewaagd hadden, begon ik me relaxed te voelen en had al mijn angsten onderdrukt. Nou ja, de meeste. We herhaalden het proces van langzame, langdurige kussen een paar keer totdat de joint bijna op was en toen gaf hij hem opnieuw aan mij. Ik had een lekker gevoel, alsof ik een beetje dronken was, maar wel zo dat ik alles onder controle had. "Probeer het nu eens in je eentje," zei hij tegen me. "Auw! Spelbreker, ik vond het veel leuker zoals we het deden." Hij grinnikte naar me, en ik bracht het laatste puntje naar m'n lippen. Terwijl ik een diepe haal nam, vond ik het knap van mezelf dat ik kon roken zonder te hoesten. Toch voelde ik de prikkeling van een hoestbui toen ik dieper inhaleerde. Ik liet de rook langzaam ontsnappen en trapte het puntje uit. "En?" Hij keek geamuseerd. "Wat?" "Voel je je oke?" "Ik voel me goed. Een beetje licht in m'n hoofd, maar op een leuke manier. We moeten dit nog eens doen, maar niet te vaak." "Gelijk heb je, als je tenminste steeds zoveel verspild," zei hij, terwijl hij de restanten van de uit gedrukte joint bekeek. "Wil je kauwgum?" "Waarom?" "Mintfrisse adem Drew." "Goed idee, oké." We zaten stil onder de bomen met onze armen om elkaar heen, alleen genietend van de stilte, de zachte kauw geluiden, en het lichte ruisen als we van tijd tot tijd van positie verwisselden. Uiteindelijk zuchtte hij en met een lichte kreun stond hij op. Hij stak z'n handen uit, ik pakte ze en hij hielp me om op te staan. Onze eerdere twistpunten waren totaal vergeten en ik voelde me zo prettig bij hem. Ik leunde voorover, sloeg m'n armen om hem heen, en drukte mijn lippen op zijn wang. Hij maakte een laag vrolijk geluid en hield me stevig vast. "Laten we naar binnen gaan, het is ijskoud hier buiten," zei ik uiteindelijk, en stapte terug. "Grappig, ik dacht dat het juist steeds heter begon te worden!" Ik kon alleen m'n hoofd schudden en ‘zielig' mompelen over dat grapje, terwijl we voorzichtig naar het huis begonnen te lopen. Halverwege werd ik van achteren getackeld, viel op de grond en al mijn adem werd er in een keer uitgeperst. Curtis ging snel schrijlings op me zitten, begon me te kietelen, terwijl ik schreeuwde en hem smeekte om op te houden. Hij verminderde de druk iets, hield m'n armen boven m'n hoofd vast en keek me met een ondeugende grijns aan. "Genade," beval hij. "Nooit!" Ik worstelde hevig onder hem en gooide hem bijna van me af. Hij kreunde, maar herstelde zich snel, rolde weg voor ik hem vast kon pakken en ik graaide naar z'n benen. Hij stond op, beducht voor mijn aanval ging hij iets van me af staan, terwijl ik een paar keer een schijnbeweging maakte. Plotseling viel ik aan, greep hem om z'n middel, hij wankelde en viel achterover. Ik liet me vallen, half boven op hem, met de bedoeling hem te onderwerpen aan een kietelpartij. In plaats daarvan vonden onze lippen elkaar en een lange tedere kus was het gevolg. Ik zuchtte tevreden, rolde van hem af en daar lagen we hand in hand naast elkaar. Ik keek naar de paar sterren die te zien waren en draaide me op mijn zij om naar hem te kijken. Zijn ogen waren donkere poelen, zijn gezicht bijna niet te zien, maar onze blikken zaten vast en ik voelde me completer dan ooit, hier liggend met hem onder de oneindigheid boven ons. "Ik win," zei hij. "Gelul, ik had je kunnen hebben. Ik was nog aardig voor je. Trouwens, je hoort gewond te zijn, dus was je aan iets begonnen wat je niet af kon maken," grapte ik. "Denk je dat?" "Yep, en je zou wat voorzichtiger met die rib moeten zijn." "Het is niet zo erg nu. En trouwens, marihuana verdoofd de pijn een beetje." "Yeah?" "Yeah. Dus kun je vannacht wild met me doen." Hij trok schalks z'n wenkbrauwen naar me op, en ik barstte in lachen uit. "Kom op, laten we naar binnen gaan en geen paardje rijden deze keer, oké?" "Wat U wilt meneer Quinn, wat U wilt." We stonden op en sloegen de aarde van ons af. De meeste van Lois' bloemen hadden de aanval overleefd, maar ik had het gevoel dat we er morgen wel iets over zouden horen. Och ja, jong verliefden, wat kun je zeggen? Terug in de keuken trokken we onze jassen uit en gingen tegenover elkaar zitten om in elkaars ogen te kunnen kijken. Ik pakte zijn hand in de mijne, met een half oog naar de deur kijkend, voor het geval m'n moeder binnenkwam. "Dit is fijn," zei hij. "Wil je naar boven?" Tv kijken of zoiets?" "Goed. Neem wat chips mee, ik ben uitgehongerd." "Weet ik," antwoordde ik, m'n wenkbrauwen optrekkend. "Ha ha." Hij pakte een paar blikjes uit de koelkast. "Klaar?" "Altijd." "Je bent een schaamteloze flirt! Ik moet je in de gaten houden." "Waarvoor?" Ik wierp een blik op zijn gezicht en rende toen als een speer de keuken uit, op de hielen gezeten door Curtis. Ik had een aardige voorsprong en was me vaag bewust van het feit dat m'n moeder riep dat we rustig moesten doen, terwijl ik mijn kamer in rende. En daar had hij me te pakken. We vielen beiden op mijn bed, waar hij me onderwierp aan dezelfde afstraffing die ik hem tussen de bloemen had gegeven. Een geweldige kus. God! Was het voor mij mogelijk om nog gelukkiger te zijn? "Zijn we hier om tv te kijken, of wil je je zondige gedachten op me uit proberen?" zei een gesmoorde stem in mijn nek. Ik dacht een moment na voor ik antwoord gaf. "Allebei. Maar laten we beginnen met tv kijken en het seksuele voor later bewaren, oké?" "Mijn idee. Wacht hier." Hij stond op en liep naar de deur. "Ik ga even iets makkelijkers aantrekken." En liep weg. Ik hoorde hem naar beneden lopen terwijl ik de tv aan het voeteneinde van het bed neerzette om het zo comfortabel mogelijk te maken. Ik legde alle kussens die er waren aan het hoofdeinde, ging in een wat ik dacht meest smachtende houding liggen, en wachtte. Na een tijdje hoorde ik hem aankomen. "Wow, je ziet eruit om op te eten," zei hij, toen hij de kamer binnenkwam. Ik moest glimlachen om zijn iets ‘makkelijker' outfit. Een T-shirt, een pyjama broek en een paar dikke sokken. "Wat? Waar lach je om?" "Om jou natuurlijk." "Ik zou je daarvoor moeten slaan," zei hij, terwijl hij naast me ging liggen. "Maar in plaats daarvan moet je voor me strippen." "O ja, moet ik dat?" "Yep, maak je gereed om naar bed te gaan Andrew!" Hij deed een goede poging mijn moeder na te doen en ik kon mijn lachen niet inhouden. "Als ze je hoort als je dat doet, ben je je leven niet meer zeker vriend." "Ik weet het," grinnikte hij. "Ik vind je moeder aardig." "Ze vindt jou ook aardig." Ik was plotseling serieus, ervoor wakend dat het onderwerp van z'n vertrek niet ter sprake zou komen. Ik wilde dat hij zich welkom voelde in ons huis en wist dat ik het ook deed in mijn eigen belang. Maar ik maakte me zorgen om wat hij dacht dat mijn moeder dacht van hem. "Nou, ga je nog voor me dansen of niet?" veranderde hij van onderwerp. "Ik voel me zo goedkoop." "Dat ben je," en sloeg me met een kussen. "Dus, even kijken of ik dit goed begrijp, ik moet MIJN kamer verlaten als jij je gaat verkleden, maar jij blijft om naar mij te kijken, EN wil dat ik voor je dans?" Ik probeerde zoveel mogelijk verontwaardiging in mijn stem te laten klinken als ik kon, maar vond het nogal moeilijk. Hij was ook zo verleidelijk zoals hij daar naar me lag te kijken. Gekleed zoals nu leek hij meer jongensachtig dan normaal, zo veel liever. Zijn prachtige groene ogen waren op de mijne gericht en zijn haar zat door de war. Ik wilde juist zijn blik loslaten om, zoals hij gezegd had, ‘het op mijn ondeugende manier te doen.'. "Ja dat is het. Schudden met dat lichaam!" En sloeg me weer met het kussen. "Ik denk het niet," zei ik ferm. "Preuts!" kaatste hij terug. "En dat zeg je tegen de man die je heeft af gezogen?" vroeg ik rustig terwijl ik opstond, m'n overhemd toestemming gevend om op de grond te vallen. "Man? Jezelf niet zo op hemelen jongen!" Was hier iets tegen in te brengen? Ik zuchtte en trok mijn shirt over het hoofd en kwam onhandig vast te zitten in een mouw. "Woo hoo! Gaan met dat lichaam," lachte hij. Ik viel om van het lachen, klauterde terug op het bed en sloeg hem een paar keer met een kussen. "Ik ben alleen maar een voorwerp voor je," verklaarde ik. "Luister, ga naar de badkamer om je om te kleden, ik wil niet dat je je ongemakkelijk voelt." Hij klonk serieus en dat verbaasde me een beetje. Waarom zou hij denken dat ik me zou schamen. Er was tenslotte niets wat hij nog niet gezien had. Ik stond weer op en met een zwaai maakte ik m'n riem los en liet m'n broek op de grond vallen bij het shirt. Ik trok mijn short en sokken in een vloeiende, goed geoefende beweging uit - ik heb een half uur nodig om me aan te kleden en maar 3 seconden om me uit te kleden! M'n moeder klaagde altijd dat ik nooit iets opvouwde. Er lag een verbaasde uitdrukking op z'n gezicht. In mijn hoofd maakte ik een overwinningssprong (maak nooit overwinningssprongen in het echt als je naakt bent, is mijn motto), uiteindelijk had ik het voordeel. "Nou," zei ik, terwijl ik naakt voor hem stond, "moet je opschuiven met je dikke kont, zodat ik mijn kleren voor de nacht onder het kussen vandaan kan halen." "Hmm,daar moet ik over nadenken," antwoordde hij met een grijns. "Opschuiven. Nu. Voordat m'n moeder binnenkomt en dit kleine schouwspel ontdekt. Of we hebben heel veel uit te leggen." De waarheid daarvan inziend, zwaaide hij z'n benen van het bed en gaf me toegang tot mijn slaapkleding. Toen ik voorover boog om het op te zoeken, sloeg hij me op m'n kont, hetgeen ervoor zorgde dat ik een gil slaakte en me ronddraaide. Hij sloeg dubbel van het lachen en ik maakte een geërgerd geluid terwijl ik mijn geruite short en een T-shirt aantrok. Ik completeerde m'n outfit met een paar witte sokken en nam m'n plaats in op het bed. Nadat hij tot bedaren was gekomen kwam hij naast me liggen. "Hé, weet je wat?" zei hij, terwijl hij me een por gaf. "Wat?" "Ik zou je nog eens voor je reet moeten slaan." "Waarom," vroeg ik nieuwsgierig. "Omdat je mijn kont dik noemde, jij klootzak." "O, dat. Weet je, het zou je niet misstaan om een paar kilo kwijt te raken," spotte ik. "O, hier krijg je spijt van," zei hij dreigend, en ik keek meesmuilend. "Misschien niet vandaag, misschien niet morgen, maar binnenkort en voor de rest van je leven." "Wat afgezaagd. Zo," zei ik, z'n gefronste blik negerend, "waar wil je naar kijken?" "Jou." "Begrijpelijk, maar mag ik je er aan herinneren dat we ons moeten gedragen tot m'n moeder langs geweest is," antwoordde ik hem eenvoudig. "Wat dacht je van een film. Ik heb er een paar op band." "Kies jij maar. Het maakt mij niet uit." "Hier gaan we weer!. Meneer Beslissing is terug." Ik kroop naar het voeteneinde en begon de banden te bekijken om te zien wat er opstond. Niet dat wat ik op had geschreven ook op de band stond, daar was ik te lui voor. "O hé, wat dacht je van ‘The Opposite of Sex', al gezien?" "Nope. Maar ik heb de laatste tijd weinig films gezien. Is het een goeie?" "Zou hij in mijn collectie zitten als dat niet zo was?" kaatste ik terug. "Nooouuu..." hij zei het langzaam, en trok z'n mooi gezicht op. "Goed. Dan bekijken we deze." Ik besloot hem te negeren. Uiteindelijk had hij gezegd dat het hem niets uitmaakte en als ik de eerste paar uur met mijn handen van hem af wilde blijven, moest ik een goede film zien om mijn gedachten te verzetten. Ik stopte de band in de video en greep een paar kussens, legde ze aan het voeteneind en plaatste mijn armen onder m'n kin, zodat m'n voeten op het hoofdeinde lagen. Curtis schoof de schaal met chips naar het midden, zodat we er allebei bij konden, maar ging niet naast me liggen. Z'n voeten lagen naast m'n ribben, en niet voor de eerste keer was ik blij met een tweepersoons bed. Iedereen die binnen zou komen zou denken dat we gewone tieners waren die een slaappartijtje hadden en naar een film keken. Maar ik wist dat de zachte druk die ik voelde gedurende de film, mijn vriend was. Hoe gaaf is dat? Uitgezonderd van de gebruikelijke lachsalvo's, en het geluid van de krakende chips onder onze kiezen, bekeken we de film in stilte. Een plezierige stilte. Ongeveer 20 minuten voor het einde, tijdens de scène in de blokhut dat ze een baby krijgt, stak m'n moeder haar hoofd om de deur om te zeggen dat ze naar bed ging. "Nou, welterusten jongens. En hou het geluid op een normaal niveau, oké?" Ouders kunnen zo grappig zijn. Maar meer met een zuinig lachje. "Grappig mam," mompelde ik met een mond vol chips. "Goedenacht Mevr. Quinn." Curtis wuifde en gaf haar een grote glimlach. O zo lief. Ze lachte terug. "Blijf niet te lang op, en vergeet je tanden niet te poetsen Andrew," zei ze terwijl ze de kamer verliet. "O, ma-ammmm!" riep ik haar na, Curtis lachte natuurlijk. Waarom koos ze altijd momenten als dit uit, om me als een zesjarige te behandelen. Niet dat er een moment was dat ze me wel als een zesjarige kon behandelen, maar je begrijpt wat ik bedoel, toch? Ik liet me vallen om het einde van de film te zien. Toen de aftiteling begon zette ik de video op terugspoelen, en rolde op m'n rug. Legde mijn handen onder het hoofd zodat die iets omhoog kwam en ik Curtis aan kon kijken. Ik voelde dat een warme, sterke hand m'n been streelde, en een verlegen glimlach speelde om z'n lippen. "Zo," zei hij zachtjes. Ik reageerde niet, bleef hem aankijken en nam elke groef en lijn op in mijn geheugen. "Bij jou of bij mij?" "Hmm, interessant idee dat paren..." "Paren? Jeez, hoe klinisch is dat?" onderbrak Curtis me met een klap op m'n kuit. "Zoals ik zei. Paren lijkt me interessant maar aangezien op jouw kamer mijn moeder aan de andere kant van de muur ligt te slapen, dan opteer ik toch maar voor mijn kamer." Ik benadrukte nadrukkelijk alles wat ik zei, en dat ene woord zelf met extra nadruk. "Goed, want ik kan me moeilijk verplaatsen." "Nou, ik hoop dat je je een klein beetje kan verplaatsen." "Ja, waarschijnlijk wel." "Put jezelf niet uit voor mij." "Zal ik niet doen." Zijn blik gleed langs mijn lichaam, en hij trok mijn sokken uit. Ik deed niets, nieuwsgierig als ik was waar toe dit zou leiden, al had ik een prettig gevoel wat dat was. "Weet je dat je leuke voeten hebt?" "Wat? Hoe kinky is dat?" Dat was niet wat ik verwachtte. "Nee, serieus. Normaal gesproken zijn voeten meestal lelijk, maar die van jouw zijn mooi," mompelde hij. "Nou bedankt, denk ik," antwoordde ik sarcastisch, en hij bloosde. "Sorry. Hé, was het niet de bedoeling dat je je tanden ging poetsen?" Hij begon weer opgewekt en vrolijk te worden en ik wilde mezelf slaan omdat ik hem zichzelf dom liet voelen. "Ja. Wil je komen kijken of ik het wel goed doe?" "Nou, kinderen hebben ook constant toezicht nodig." Hij gaf me een knipoog toen ik juist een vinnige opmerking wilde geven, dus schudde ik alleen maar met m'n hoofd. Ik denk dat hij dat punt verdiende. We gingen naar de badkamer, en stonden naast elkaar onze tanden te poetsen. Ik voelde me erg huiselijk, dit samen met een ander te doen, was vreemd. We kropen terug in bed en onmiddellijk trok hij me onmiddellijk tegen zich aan. Ik sloeg m'n armen om hem heen en genoot van de sensatie om door hem te worden vastgehouden. Ik nam een diepe teug adem en hield het in terwijl ik mijn geestelijke beeldvorming voorzag van perfect plaatjes van hem. Hij zuchtte en streelde mijn haar, bijna afwezig. Z'n gedachten waren ergens anders, maar deze stemmingswisselingen waren iets waar ik snel aan gewend raakte. En ik wist ze meesterlijk goed op te merken. "Wat is er?" vroeg ik z'n schouder. "Niets," antwoordde hij. Ik zei niets en wachtte tot hij verder zou gaan. Ik wist dat hij meer ging zeggen, maar we moesten eerst door een klein ritueel heen. "Ik wilde...." En hij stopte. "Wilde wat, schatje?" mompelde ik. "Schatje? Z'n stem klonk geamuseerd. "Wilde wat?" ik besloot hem niet de weg te wijzen. Er was iets dat hij wilde zeggen, maar ik was er niet zeker van of hij dat zou doen en ik verdomde het om het makkelijker voor hem te maken. Ik voelde me te goed om mezelf dat aan te doen, ik kon het van een kilometer afstand zien. "Het is dom." "Nou en? Of je nooit eerder iets doms hebt gezegd!" "O leuk, bedankt voor de steun," antwoordde hij, maar er was geen spoor van rancune. "Klootzak," voegde hij er met een ondertoon aan toe en ik lachte kort. "Nou, wat was het voor iets doms?" "Het is niet belangrijk." Hij aarzelde opnieuw. Ik wachtte opnieuw. "Ik wilde je alleen maar opnieuw bedanken." "Waarvoor?" "Waarvoor? Voor alles, dombo. Voor donderdag. Voor vannacht. Voor het in m'n leven zijn. Voor het zijn van mijn leven. Ik, eh." Hij slikte en schraapte z'n keel, maar ging verder voor ik iets kon zeggen. "Ik ben in jaren niet zo gelukkig geweest. Nee nog nooit. Ik wil niet dat we dit ooit kwijtraken, Drew. Ik voel me zo met je verbonden en jij bent zo geweldig. En ik kan de woorden niet vinden om je te vertellen hoe belangrijk je voor me bent." "Dat is toch niet dom." Ik tilde mijn hoofd op om in zijn ogen te kijken. "Dat is het liefste wat iemand ooit tegen me gezegd heeft." En ik meende het echt. "Je bent zoveel meer voor me dan alleen een geliefde. Ik wil je net zo goed leren kennen als ik mezelf ken, beter, in je gedachten te zijn, om altijd bij je te zijn." Ik kon alleen maar naar hem kijken, niets wat ik zou zeggen zou goed genoeg zijn. "Sorry, ik zei toch dat het dom was," en hij draaide zich van me weg. "En ik zei dat het niet zo was," fluisterde ik. Ik vertrouwde mezelf niet om hardop te praten. "Hou me alleen maar vast vannacht. Is dat goed?" "Altijd." Ik schoof achter hem en sloeg een arm om hem heen, die snel door de zijne werd omsloten. Opnieuw voelde ik hem helemaal ontspannen in m'n armen, en alle spanning vloeide uit hem weg. Er was geen gevoel in de wereld zo goed als dit, deze totale overgave, dit zuivere gevoel van vertrouwen. We vielen in elkaars armen in slaap. De zondagmorgen kwam en voor de eerste keer werd ik voor Curtis wakker. Terwijl het licht binnen stroomde, steunde ik op een elleboog, veegde zijn haar uit zijn gezicht en probeerde z'n sproeten te tellen. Hij kwijlde een beetje op mijn kussen, maar hij leek zo vredig, dat ik het niet over m'n hart kon krijgen om hem wakker te maken. Trouwens, ik was blij met de kans om naar hem te kijken, zonder me zorgen te maken om wat de ander zou denken, en dat hij zich ongemakkelijk zou gaan voelen. Uiteindelijk kwam er toch een eind aan. Hij ademde diep in, en toen hij uitademde trilden z'n oogleden en gingen open. Hij knipperde een paar keer naar me en toen verspreide een glimlach zich over z'n gezicht. "Dat is nou een uitzicht waar ik aan gewend wil raken om elke morgen wakker mee te worden." Hij rekte zich slaperig uit en draaide op z'n rug. "Weet je, ik dacht precies hetzelfde." "Ja? En wat dacht je nog meer? Hij rekte zich lui uit en ik bewonderde zijn spieren. De kneuzingen begonnen langzaam blauw-geel te worden. "Dat zou je wel willen weten hè," zei ik raadselachtig. "Ja." Ik denk dat hij het in de eerste plaats daarom vroeg. "Niets speciaals." "Weden van wel?" "Nee serieus. Ik lag je alleen maar te bewonderen." Hij lachte naar me. "Je bent zo lief dat het pijn doet." "Mm, ga door." "Dat zou je wel willen." Ik bleef met z'n haar spelen. "Weet je, je zou je haar moeten laten knippen, het uit je ogen laten halen." "Mm." Curtis begon weer zwijgzaam te worden. "Ja, je hebt prachtige ogen." Ik haalde al het haar weg uit z'n gezicht. "En mooie jukbeenderen. Je zou ze moeten laten zien." "Misschien vind ik het wel leuk op deze manier." Hij sloeg lui tegen m'n hand tot ik z'n haar terug liet vallen. "En misschien wil ik ze helemaal niet laten zien, misschien wil ik ze alleen voor jou bewaren." "Jij romanticus. K'mop, we moeten opstaan. We hebben het beste deel van de dag al gemist." Ik haalde een van mijn moeders favoriete uitspraken aan en liet het onderwerp vallen. "Ik denk het." Hij leek niet genegen om zich te bewegen, dus gooide ik de dekens van hem af en liep naar de badkamer. Ik keek een paar minuten naar mezelf in de spiegel en stapte toen onder de douche. Ik was bezig me af te drogen toen ik stemmen uit mijn kamer hoorde komen. Mijn maag kromp ineen. Gesnapt. Ik wist niet wat ik moest doen, de confrontatie aan gaan, of in de badkamer wachten en hopen dat een meteoor de aarde zou treffen. Ik stond nog steeds bevroren van angst, toen er op de deur werd geklopt en Curtis' stem me terug bracht in de werkelijkheid. "Ben je aangekleed?" "Eh. Ja?" antwoordde ik aarzelend. De deur ging open en hij stapte binnen. "Je moeder kwam net binnen," zei hij. "Oh shit." "Geen paniek. Ik heb gezegd dat we tot laat films hebben gekeken en dat ik in slaap moet zijn gevallen." "En geloofde ze dat?" "Het leek erop. Ik heb haar verteld dat er niets gebeurd is." Hij haalde z'n schouders op. Hoe kon hij zo nonchalant doen? Ik was zojuist door mijn moeder betrapt, terwijl ik met een andere jongen had geslapen. Het kon bijna niet erger. "Ben je klaar met douchen?" "Wat?" "De douche? Kan ik er onder?" Hij sloeg op mijn nog steeds vochtige schouder. "Relax." "Makkelijk voor jouw om te zeggen," mopperde ik en ging verder met afdrogen terwijl hij een douche nam. Waarom had hij gezegd dat er niets was gebeurd? Suggereerde dat niet dat er wel iets gebeurd kan zijn? Oh God, hoe moest ik me hier uit redden. Ik was bijna klaar met aankleden, toen hij te voorschijn kwam met een handdoek om z'n middel. "Voel je je al wat rustiger," vroeg hij. "Nee," antwoordde ik op m'n meest vernietigende toon. "Jeez! Ik zie je beneden, ik ga om me aan te kleden." Ik keek hem na en stond een tijdje hyperventilerend bij mijn kast, voor ik het aandurfde om naar beneden te gaan. Mijn moeder en Lois waren in de keuken toen ik binnenkwam. "Hey," zei ik zo normaal mogelijk. "Ik heb een appeltje met je te schillen, Andrew Timothy Quinn," kondigde m'n moeder aan. "Oh," zei ik onschuldig. "Ja, ik heb jullie beiden gezegd niet te laat op te blijven. Curtis heeft nog steeds rust nodig en slapen op jouw bed helpt daar niet aan mee. Wat als hij kou vat?" Op? Ik denk dat het duidelijk werd, als hij tijdens het kijken naar een film in slaap valt ligt hij niet onder de dekens. "Het spijt me," waagde ik. "Dat zal wel. Het spijt je altijd, nadat je iets doms hebt gedaan." Ik kende mijn moeder goed genoeg om te weten dat ze streng probeerde te zijn omdat ze dacht dat ze gelijk had en oprecht boos was en ik ontspande een beetje. "Ik weet het. Maar hij lag zo rustig. Ik wilde hem niet wakker maken, dus heb ik een deken over hem heen gelegd en ben zelf ook gaan slapen." "Oké, maar de volgende keer maak je hem wakker. Ik weet zeker dat hij liever in z'n eigen bed had gelegen." "Bang dat hij me probeerde te verleiden?" vroeg ik uit de gein, en Lois proestte haar koffie over de krant die ze probeerde te lezen. "Andrew!" Mijn moeder keek ontzet. "Nou?" Plotseling begon ik dit leuk te vinden. "Natuurlijk niet! Doe niet zo idioot. Laat maar zitten." Gaaf, ik was naar beneden gekomen met het idee dat ik gesnapt was en het eindigde met het feit dat ik m'n moeder terugpakte. Die slag had ik gewonnen! "Morgen allemaal," zei een vrolijke stem achter me en Curtis kwam de keuken binnen alsof niets hem uit z'n evenwicht kon brengen. Ik lachte hardop en mijn moeder gaf me een boze blik. Lois, was opnieuw druk bezig met de krant. "Wat is er," vroeg Curtis, terwijl hij van de een naar de ander keek. "Wat willen jullie als ontbijt jongens?" Lois was de eerste die reageerde. "Pannenkoeken? Ik maak ze naar eigen recept." "Klinkt goed," beaamde Curtis. "Is er iets dat ik kan doen?" "Ik weet zeker dat er genoeg dingen zijn die je kan doen jongeman!" knipoogde Lois, en begon aan de pannenkoeken. "Moeder!" M'n moeder keek opnieuw ontzet. Dit beloofde een leuke dag te worden. We genoten samen van een vrolijk familieontbijt en ik realiseerde me opnieuw hoe gelukkig ik was en hoezeer Curtis dit soort normale dingen met zijn eigen familie moest missen. Ik begon hem al te beschouwen als een deel van ons gezin, misschien omdat we allebei enigst kind waren. Ik zou het leuk vinden om hem als een soort geadopteerde broer te aanvaarden, mits we dan ook door zouden kunnen gaan met onze meer dan intieme relatie. Broer, vriend en minnaar in een, zonder dat er sprake is van incest dat het ingewikkeld zou kunnen maken. Een ding was zeker, hij was een stuk opener geworden sinds die eerste dag en daar was ik blij om. Onder zijn aanvankelijk vijandige buitenkant, klopte een hart van goud. Afgezaagd wellicht. Maar zo waar als maar zijn kan. Toen we klaar waren met eten, ruimden Curtis en ik op en deden de afwas. Toen ging hij naar boven om zijn sigaretten te halen en excuseerde zichzelf dat hij naar buiten ging om te roken, met alleen een lichte frons van m'n moeder. Zo gauw hij de deur achter zich dicht had gedaan, draaide ze zich met een serieuze blik naar me toe. "Andrew, nog even over vanmorgen." "Mam! Vergeet het, alsjeblieft," jammerde ik. Ik dacht dat die hele conversatie al vergeten was. "Nee, er is iets dat ik wil zeggen. Het was fout van je om hem in je kamer te laten blijven, alleen maar omdat hij gewond is. Ik wil dat je weet dat het me niets uitmaakt dat Curtis homo is, het maakt voor mij geen verschil, en het verandert niets aan wie hij is." "Mam." Ik probeerde er weer tussen te komen. "En, ik denk niet dat het bij jouw past om grapjes te maken over zijn seksualiteit. Ik weet dat hij er zich niet helemaal bij op zijn gemak voelt en je helpt hem er heus niet mee door dat te doen." "Aw. Kom op, dat deed ik niet." "Dat weet ik, maar als hij je gehoord had, had hij dat misschien wel gedacht. Ogenschijnlijk zit het wel goed met je en heb je hem als vriend geaccepteerd. Maar ik ben bang dat zulke acties als afgelopen nacht, hem misschien op verkeerde gedachten brengen. En dat zou niet leuk voor hem zijn." Ik was onder de indruk. Hier had ik geen antwoord op. Ze was bezorgd dat ik hem in de war zou brengen door hem op verkeerde gedachten te brengen? Ze had geen idee hoe gelijk, en tegelijkertijd, hoe verkeerd ze het had! "Oké." "Goed, laten we het er niet meer over hebben. Ik weet zeker dat als Curtis er aan toe is om over zijn seksualiteit te praten, hij het zal waarderen om een vriend te hebben om mee te praten. En ik vertrouw erop dat jij er dan aan toe bent, als hij besluit dat jij die vriend bent." Na dat gezegd te hebben, stond ze op en verliet de kamer. Ik keek lange tijd naar Lois, die me angstvallig negeerde. Uiteindelijk sloeg ze de krant neer en gluurde over de rand naar me. "Wat?" vroeg ik. "Je zal het haar uiteindelijk moeten vertellen. Ik weet dat het niet makkelijk zal zijn, maar het is makkelijker op de lange termijn, dan tegen haar te liegen - wat je bijna deed." "Ik weet het. Maar ze zal over de rooie gaan." "Klonk ze nu alsof ze er problemen mee heeft?" "Ze heeft er geen problemen mee dat Curtis homo is, maar haar eigen zoon is iets anders." "Misschien." En ze ging verder met de krant te lezen. "Wat heeft dat te betekenen?" verlangde ik. "Andrew, hoe vaak moet ik je nog zeggen ‘vertrouw je moeder' of ‘je moeder is een stuk nuchterder dan je denkt' of welke variatie op dit thema dan ook, voor dat je me gelooft?" "Lois..." begon ik. "Dat was een retorische vraag, schat." Het gesprek was voorbij. Ik was verward. Ik was onzeker over zoveel dingen. Ik wist niet wat ik moest doen en hoe ik het moest doen. Mijn leven werd er niet gemakkelijker op, maar ik vreesde de gedachte, dat ik wist dat Lois gelijk had. Het enige probleem was, dat zodra ik met mijn moeder had gepraat - als ze dat redelijkerwijs wilde - Curtis en ik 24 uur per dag in de gaten zouden worden gehouden. Het zou zeker betekenen dat we niet meer bij elkaar konden slapen, tenminste tot ik 18 zou zijn. Elk woord en gebaar zou verkeerd worden uit gelegd. In het kort, elk obstakel dat ik altijd had willen vermijden, zou tevoorschijn komen. Het begon erop te lijken, dat mijn droom om met m'n vriend onder hetzelfde dak te wonen, snel in een nachtmerrie kon veranderen. Ik ging naar buiten om met Curtis te praten. "Nou, dat was gezellig," zei ik botweg. "Wat is er gebeurd?" "Mijn moeder vertelde me zojuist dat ik je niet in de verleiding moest brengen," voerde ik aan. "Gezond advies." "Je bent echt niet grappig." "Vertel maar. Wat is het probleem? Is je heteroseksualtieit nog buiten twijfel?" "Ja, maar ik wil niet tegen haar liegen en het kwam er verrekte dicht bij. Ik gaf een paar totale onzin antwoorden. Lois sprak me er op aan. Zij denkt dat ik het haar moet vertellen en ik denk dat het niet fair is om te verwachten dat ze liegt over ons tegen m'n moeder. "Nee, waarschijnlijk niet." "Maar als ik het vertel, zal ze ons tegenhouden, ik bedoel, om samen te zijn." "Alleen hier in huis." Ik kreeg het gevoel, met zulke antwoorden, dat hij me niet begreep en daarom zo halsstarrig deed. "Precies!" "Maar we hebben het er al over gehad dat ik hier niet voor altijd zal blijven." "Begin daar niet weer over." "Bekijk het praktisch, Drew. Je moet het uiteindelijk aan je moeder vertellen. Je wilt niet tegen haar liegen, maar elke minuut dat ik hier ben en we samen zijn, is dat precies wat je doet. Conclusie - ik moet vertrekken. Ik moet uiteindelijk toch en dat wil ik ook." "Je wilt weg?" "Ja. Ik wil niet afhankelijk van jullie zijn." "Maar het is geen probleem dat je hier bent," protesteerde ik. "Ik zei ook niet dat het dat is. Ik zei dat ik niet afhankelijk wil zijn. Niet dat ik het erg vind, maar ik wil het niet. Je hebt het me duidelijk gemaakt, soms meer dan anderen, dat je wilt dat ik blijf." Hij grijnsde naar me. "Maar ik heb m'n onafhankelijkheid nodig. Ik zal je moeder en Lois altijd dankbaar blijven voor dat ze me in huis hebben genomen. En, als ik een eigen huis zou hebben, was ons grootste probleem opgelost. Toch?" "Waarschijnlijk. Ik denk dat ze een bezoeking voor ons zal zijn bij alles wat we doen tot ik 18 ben." In feite, ik wist dat ze dat zou zijn. "En ze heeft een sterk punt, aangezien het technisch een misdaad is." "Technisch." "Trouwens, je moeder kan ons niet constant in de gaten houden." Hij kneep in m'n schouder in, wat ik veronderstelde dat hij dacht dat het een geruststellend gebaar was. Maar ik kende m'n moeders bekwaamheden veel beter dan hij en soms grensden ze aan het bovenmenselijke. "Ik denk het." "Hé, we hebben het klaargespeeld om ontdekking te voorkomen in hetzelfde huis. Bedenk eens hoeveel makkelijker het zal zijn als je gewoon bij mij kan komen. Privacy, geen gluurders om je heen." "Ik denk het." "Je klinkt niet overtuigd. Relax vriend, alles komt op z'n pootjes terecht." Hij liet m'n schouder los, stond op en trapte z'n sigaret uit terwijl hij dat deed. "Laten we naar binnen gaan." Ik volgde hem gedwee. "Hebben jullie twee een zinvol gesprek gehad," vroeg Lois argeloos. "Ja," antwoordde Curtis. "Nee," zei ik tegelijkertijd. "Ah, dan ben ik meer geneigd om Mr. Reid te geloven, en aan te nemen dat Andrew's goede humeur over een tijdje zal zegevieren, als hij gestopt is met pruilen." Ze glimlachte stralend en keerde terug naar haar krant zonder verder aandacht aan ons te besteden. "Wat wil je vandaag gaan doen," vroeg Curtis. "Niet veel." "Prachtig. Heb je daar een tijdschema voor?" "Rot op." Ik had geen zin om grappig te zijn. Ik wist dat Curtis en Lois gelijk hadden, maar ik wilde niet dat hij wegging en ik wilde hem niet kwijt raken en ik wilde geen ruzie met m'n moeder. Volwassen worden is klote. "Laten we een stukje gaan rijden." "Waarnaar toe?" "Ergens waar het minder spookt. De stad uit, een frisse neus halen," antwoordde hij, radend naar wat ik op dat moment dacht. We gingen tenminste niet nog een keer naar het kerkhof. Dat zou mijn depressie alleen maar hebben verergerd. "Is goed," stemde ik in. Nou ja, zo ongeveer. "Kom niet met hem terug voor dat hij een beetje is opgevrolijkt," viel Lois in. "Zal ik doen. En als hij nog niet lacht met etenstijd laat ik hem achter en kan hij terug lopen." Curtis leek zichzelf te vermaken. Hij wist dat hij gelijk had, en wist dat ik het wist. Ach donder toch op. "Niet meer dan hij verdiend." "Oké, als jullie twee klaar zijn." Ik had er eindelijk genoeg van dat die twee me op stang zaten te jagen en begon me te ergeren. Hij grijnsde breeduit en pakte zijn jas. "Ik haal m'n jas van boven, ben met een minuut terug." Ik rende de trap op en greep vlug een jas, want ik wilde ze niet te lang met z'n tweeën alleen laten. Ik wilde ze niet de gelegenheid geven om nog meer tegen me samen te spannen. En ja, dat klinkt paranoia. Maar weet je zo snel een ander woord als iedereen ECHT tegen je is? Het leek erop dat we nooit spraken als we ergens naar toe reden, dat ieder met z'n eigen gedachten zat, en deze keer was niet anders. Hij sloeg een paar keer af en al snel waren we in een dun bevolkt gebied; tien minuten later, de huizen werden snel kleiner, waren we op het platteland. Tot dan toe was ik met mijn gedachten ergens anders geweest, maar ik kwam terug uit m'n gemijmer toen we de weg verlieten en over iets verder reden dat ervan droomde op een dag een modderpad te worden. Misschien overdrijf ik een beetje, maar ik ben een echte stadsjongen en dit soort plaatsen maakt dat ik me ongemakkelijk voel. Na, wat een eeuwigheid leek, gereden te hebben langs een scherm van bomen, kwamen we op een open vlakte wat waarschijnlijk ooit een soort van camping was geweest. Het was volkomen verlaten. "We zijn er." "Het is prachtig," zei ik met al het gevoel dat ik op kon brengen. "Oké slimpie, we zijn er nog niet helemaal. We moeten een stukje lopen." Hij deed de motorouit, stapte uit en strekt zich. Zoog zijn longen vol met lucht en liet een lang ‘ahhhh' horen. Niet voor de eerste keer verwonderde ik me erover dat iemand die rookte zo dol was op frisse lucht, maar ik zei niets en stapte uit. "Nou, waarnaar toe?" "God. Een beetje vrolijker, of ik rijd weg en laat je hier achter." "Klootzak." "Dat begint er op te lijken." Hij stompte op mijn arm en begon een kleine heuvel op te lopen die een van de grenzen van de kampeerplaats vormde. "Volg me." Ik deed wat me gezegd werd, alleen omdat ik niets beters te doen had. Ik was bijna buiten adem toen ik bijna boven was en tussen de bomen door worstelde, waarvan de takken in m'n gezicht sloegen omdat ik achter hem liep. Ik wilde hem weer vervloeken, maar het uitzicht achter de bomen deed me zwijgen. Curtis draaide zich naar me om. "De inspanning waard?" "Het is oké." Aan de voet van de heuvel, niet meer dan 40 meter van waar we stonden, was een grote rotspartij met daar achter een groot meer met blauw, blauw water, aan elke kant omgeven door bomen. "Er is een hotel aan de noordelijke kant en een paar bungalows aan de overkant, maar dit gedeelte is meestal vrij rustig," verklaarde hij. "Speciaal in deze tijd van het jaar." Het leek erop dat we de enige mensen in de omgeving waren en we waren niemand gepasseerd nadat we van de weg af waren gegaan. "Het is prachtig, Curtis. Het spijt me dat ik zo'n klootzak was voor we hier naartoe gingen." "Maak je geen zorgen, ik begin eraan te wennen." Ik besloot om niet te reageren en liep de helling af naar de rand van het water. Ik bukte en zocht een platte steen uit om over de oppervlakte te gooien. We liepen heen en weer, elkaar aanmoedigend of beledigend, tot het ons begon te vervelen. "Laten we gaan zitten," stelde ik voor. "Een moment," zei hij, naar z'n zak grijpend. Hij pakte het blikje van de afgelopen nacht en schonk me een grote grijns. Ik slikte alle commentaar in, maar was niet blij met de gedachte dat hij hier iets ging roken en dan terug zou rijden. Dus was ik totaal verrast toen hij achterover leunde en, met een verre worp en een schreeuw, het blikje in het meer gooide. "Waarom deed je dat?" vroeg ik verbaasd. "Omdat, ondanks afgelopen nacht, je er niet van houdt. En ik wilde je laten zien dat ik bereid ben dingen te doen, alleen maar omdat jij wilt dat ik het doe." "Wow." Opnieuw wist ik een keer niets te zeggen. "Buiten dat, ben jij de enige stimulans die ik nodig heb." Hij lachte dom naar me en het serieuze moment was voorbij. "Bedankt, Curtis." "Met genoegen, schoonheid. Nou, laten we gaan zitten." Hij sloeg z'n arm om me heen toen we op een van de lage keien zaten. "Zie je, ik zei toch dat je moeder ons niet de hele tijd in de gaten kan houden." Ik kuste hem op z'n wang, een stilzwijgende bevestiging dat hij gelijk had om te verhuizen. Dat was het beste wat hij voor dit moment kon krijgen, ik was er in mijn gedachten nog steeds niet helemaal uit. ©original text: Ardveche (URL: www.ardveche.com, e-mail: ardveche@ardveche.com) ©Nederlandse vertaling: Lucky-Eye, 2001 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Nieuw in Californië - Hoofdstuk 11 (mm:overige, 9778 words) [11/14] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Jul 29 2001	Kijkers/Lezers: 5605/4469 [80%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Na de vreemde en bizarre maar toch roerende momenten op het kerkhof gaan Curtis en Drew de volgende dag een dagje uit.

Dit is deel 11 van totaal 14 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel