Klik hier voor het ErotischeVerhalen.com hoofd menu

hoofd menu   |   straight categorieën   |   auteurs   |   top verhalen   |   nieuwe verhalen   |   zoek   |   links   |   instellingen   |   opties voor auteurs
Lekkere meiden zitten achter de webcam op je te wachten! Klik hier!


BLANCO deel 2 - hoofdstuk 6 (mm:overige, 3206 words)
Auteur: Toegevoegd: Aug 29 2011 Kijkers/Lezers: 4370/3445 [79%] Waardering (verhaal): 10.00 (1 stem)
vervolg



Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal

toe is het vreselijk zwaar. "Er wordt door heel veel mensen," gaat hij 
verder als het wat rustiger geworden is, "dat gedaan wat we kunnen om 
Jasper in leven te houden. Geloof me als ik zeg dat we ons uiterste 
best doen." Pieter opent de tas van Astrid, die ze achtergelaten heeft, 
en haalt de doos met tissues tevoorschijn. 

"Die heeft mijn zus altijd bij zich," snikt hij. Een glimlach breekt
door op betraande gezichten. "Ze is psycholoog," verduidelijkt hij voor 
de chirurg. 

"Tja... behoort tot de standaarduitrusting nietwaar?" luidt Van
Haastrechts opmerking. Opnieuw wordt er geglimlacht. "Heeft ze een 
eigen praktijk?" Pieter schudt het hoofd en zegt dat ze in feite een 
collega van hem is. "Oh? Dat is bijzonder. Hoe heet ze?" 

"Astrid Tuinstra." 

"Ja, die ken ik wel. Ik had die handtas moeten herkennen! Er is volgens
mij maar een vrouwelijke collega die zo'n lelijke handtas heeft en dan 
ook nog zo'n grote." Opnieuw wordt er gelachen. "Maar, ik moet nu gaan 
slapen. Over twee uren ga ik kijken hoe het ermee staat en voordat ik 
dan zelf weer aan de slag ga, kom ik jullie opnieuw informeren. Vinden 
jullie dat goed?" 

"Ja, dank u," spreekt Pieter namens de anderen en zichzelf. 

"Is er nog iets dat ik voor jullie kan doen?" 

"Ja. Maar ik weet niet of het kan en mag," weifelt Marion. 

"Zeg het en ik zal kijken wat ik kan doen." Dan is er lawaai op de gang
en gaat de deur opnieuw open. Astrid, Maarten en Sam komen terug met 
een karretje met daarop allerlei etenswaren, koffie, thee en limonade. 
Van Haastrecht staat op en begroet Astrid op heel informele wijze. 
Eerst een handdruk maar dan al snel twee personen die elkaar omhelzen. 
"Ik heb net vernomen dat jij de zus bent van Pieter. Het spijt me heel 
erg dat dit gebeurd is." 

"Ja, dank je Gerald." Ze laten elkaar los. 

"Maar nu heb ik wel een probleempje," zegt de arts terwijl hij gaat
zitten. "Ik ben niet gewend mijn collega's met u aan te spreken zoals 
ik jullie tot nu toe wel heb gedaan. Is het misschien mogelijk dat wij 
elkaar ook tutoyeren?" Marion zegt hem dat dat goed is en Martin en 
Pieter knikken ter bevestiging daarvan. Agnes richt zich tot de kleine 
Sam en geeft haar een seintje. Ze loopt met een dienblad naar Van 
Haastrecht toe en biedt hem als eerste aan iets te nemen. "Wow, dat 
ziet er lekker uit zeg? Mag ik er echt iets van nemen?" Sam knikt. Pas 
als ze iedereen iets aangeboden heeft gaat ze bij Astrid en Maarten op 
de grond zitten. 

Als iedereen zich gelaafd heeft aan dat wat Astrid en de kinderen bijeen
gesprokkeld hebben, komt Gerald terug op Marions verzoek. "Marion, je 
had nog een verzoek." 

"Ja... ik zou heel erg graag Jasper willen zien. Martin is met hem
meegereden naar het ziekenhuis maar ik heb hem niet gezien." 

"Weet je zeker dat je dat wilt? Denk je niet dat het beter is om daar
mee te wachten?" 

"Nee. Ik wil hem heel graag zien. Ook al kan ik helemaal niets doen.
Helemaal niets voor hem betekenen nu, toch wil ik hem zien." Het klinkt 
gesmoord maar de overtuiging is duidelijk genoeg. Bij Van Haastrecht is 
duidelijk de twijfel te merken en daarom antwoordt hij ook niet meteen. 


"Gerald dit moet kunnen!" breekt Astrid een lans voor Marions verzoek.
"Ik weet dat het heel ongebruikelijk is maar het moet kunnen. De jongen 
is nog geen achttien en normaal mag er altijd een ouder mee tot in de 
operatiekamer en dat is, voor zover ik begrepen heb, nu ook niet 
gebeurd." Martin schudt het hoofd. 

"Dat is de regel maar in bepaalde gevallen wijken we daarvan af en ik
kan me voorstellen dat dat nu geweigerd werd." 

"Ze is zijn moeder Gerald. Houd alsjeblieft rekening met haar
gevoelens." 

"Dat doe ik Astrid!" Het klinkt fel maar de glimlach die erop volgt is
duidelijk. "Oké, dan doen we het. Is er nog iemand die mee wil?" 

"Ja ik," zegt Pieter heel zachtjes. Marion kijkt naar Martin maar die
schudt zijn hoofd om aan dat gebaar mondeling toe te voegen dat hij bij 
de kinderen zal blijven. 

"Dan gaan we naar de verkleedkamer." De chirurg, Marion, Pieter en
Astrid verlaten het kamertje. "Ga jij ook mee?" vraagt Van Haastrecht 
aan Astrid. 

"Ik ga mee tot de OK en zorg op de terugweg voor de opvang. Wie heeft er
nu de leiding?" 

"Hans van Bodegraven. Een zeer gewaardeerde collega". Op de OK gaan ze
achter de balie een kamertje in. Daar liggen allerlei materialen en ook 
de kleding opgeslagen. Astrid en Gerald helpen Marion en Pieter zich om 
te kleden en als dan alles volledig bedekt is, helpt Astrid ook Gerald 
zich nogmaals om te kleden. Dan gaan de drie verder terwijl Astrid bij 
de balie blijft wachten. Pieter en Marion houden elkaars gehandschoende 
hand vast. Hun voetstappen klinken raar nu er een hoesje om hun 
schoenen zit. "Ik ga eerst even alleen naar binnen om mijn collega's op 
de hoogte te brengen en eventueel te overtuigen." Gespannen wachten ze 
af. Van Haastrecht is gelukkig al heel snel weer terug. "Jullie moeten 
niet schrikken. Gezien de kaak- en neusfractuur beademen we hem via de 
hals. Daar is een opening gemaakt naar de luchtpijp. We doen ons 
uiterste best, zoals ik al eerder zei, maar het werken erg lastig voor 
ons. Verder zijn mijn collega's zojuist tot de conclusie gekomen dat 
een van de nieren echt niet te redden is." Dan opent hij de deuren voor 
hen. Heel langzaam schuifelen ze de operatiekamer binnen. Het personeel 
rond de tafel maakt plaats zodat Marion en Pieter tot heel dichtbij 
kunnen komen. Het enige dat ze kunnen zien is zijn hoofd. Zoals de arts 
al aangegeven had, goed ingepakt. Ook de beademingsslang is goed te 
zien. Verder is hij helemaal bedekt met een groen laken op dit moment. 
In zijn rechterhand zit een infuusnaald waarop iets aangesloten is. 
Verder leiden er ook een aantal slangen van apparaten naar het lichaam 
van Jasper onder het groene laken.. Beiden pakken ze heel voorzichtig 
die hand van Jasper beet en strelen die. Het duurt allemaal maar heel 
even want al heel snel legt Van Haastrecht een hand op hun schouder en 
leidt hen naar achteren. "Hierbij moeten we het laten helaas." Met een 
arm om hun schouders brengt hij hen terug naar de balie. Zwijgend 
helpen hij en Astrid de twee bij het verwijderen van de extra kleding. 
Astrid helpt opnieuw Van Haastrecht en dan gaan ze de klapdeuren door 
en de gang op. "Hebben jullie nog vragen?" 

"Kun je goed leven met één nier?" vraagt Pieter. 

"Je kunt leven met één nier maar er zijn beperkingen. Zeker in het begin
zal het zo zijn dat de patiënt heel rustig aan zal moeten doen. Het is 
een kwestie van conditie opbouwen waarbij ik nu al kan zeggen dat 
actieve sport in de meeste gevallen uitgesloten is. Het spijt me." 
Marion en Pieter zijn behoorlijk aangeslagen door dit antwoord wetende 
dat Jasper zo vreselijk graag fanatiek voetbalt met zijn vrienden. 
Astrid bedankt haar collega en leidt de twee terug naar het kamertje. 

Als ze daar aankomen, houdt Astrid hen staande en vraagt Marion: "Wat
vertel je de kinderen?" 

"Alles wat ze willen weten," antwoordt Marion. "Maar alleen als ze erom
vragen. Is dat een goed plan?" 

"Ja. Denk dat ik het ook zo zou doen," luidt de reactie van Astrid. 

"Beroepsmatig of als moeder?" 

"Het laatste. Je wilt ze toch zo veel mogelijk in bescherming nemen,
nietwaar? Tenminste zo voel ik het. Dus geen informatie waar ze niet om 
hebben gevraagd. Vond je het eng?" vraagt ze dan aan haar broer. 

"Nee. Het was vreemd hem zo te zien. Zo afhankelijk. Zo kwetsbaar. Ik
wist natuurlijk al wel dat hij heel erg gevoelig en kwetsbaar is 
maar... hij heeft ook altijd iets strijdigs over zich en dat was er nu 
niet." 

"Het leek haast alsof hij er niet was," zegt Marion. "Die indruk maakte
hij op mij. Je zag de contouren van zijn lijf onder dat groene laken 
maar toch was hij er niet." 

"Inderdaad het was vreemd," beaamt Pieter. 

"Maar ik ben wel heel erg blij dat ik hem even heb mogen zien. Jij?" 

"Ja ik ook. Het heeft me ook goed gedaan," reageert Pieter kalm en
rustig. 

Als ze de deur naar het kamertje openen merken ze dat Sam bij Martin op
schoot ziet en vreselijk huilt. Marion gaat er meteen naast zitten en 
vraagt haar man wat er is. Hij legt haar uit dat het gaat om het 
sms-contact van de middag daarvoor. "Ze heeft nog steeds het gevoel dat 
het niet helemaal goed is omdat ze geen echte kus heeft kunnen geven en 
terugontvangen heeft van Jasper." Astrid kijkt Pieter vragend aan en 
deze legt haar heel in het kort uit waar het over gaat. Als Sam niet 
tot bedaren te krijgen is, fluistert Astrid Pieter iets in zijn oor. 
Zijn gezicht klaart op en dan gaat hij bij Sam, Martin en Marion op z'n 
knieën op de grond zitten. 

"Sam? Weet je nog van die sms'jes van vanmiddag?" Sam knikt maar blijft
zachtjes huilen. "Jasper liet me die van jou lezen en ik vond hem echt 
heel erg mooi. Heel lief ook. Daarna gaf Jasper je een antwoord weet je 
nog?" Opnieuw een knikje. "Toen schreef jij dat alles goed zou worden 
met een kus als Jasper de volgende dag thuis zou zijn." 

"Ja! En dat is hij dus nu niet en misschien gaat ie wel dood... " En dan
moet ze weer heel erg hard huilen. Maarten kruipt tegen de rug van 
Martin aan maar huilt niet, zo merkt Pieter op. De jongen kijkt wel 
heel erg beteuterd maar hij huilt niet. 

"Jasper sms'te je nog een keer en schreef toen dat alles nu al goed was
en dat je die kus nu al kreeg. Hij tikte de letter x. En dat betekent 
een kus. Jij stuurde hem ook een kus terug. Kijk hier zijn die 
sms'jes." Hij laat ze op het toestel van Jasper zien. 

"Omdat pap zei dat een x een kus betekent." 

"Ja. En dat is ook zo." 

"Maar dat is toch niet echt een kus en alleen met een echte kus kun je
iets goedmaken." 

"Niet een echte kus? Kom nou! Je weet dat Jasper en ik op elkaar
verliefd zijn." Even wacht hij op een reactie maar als die niet komt 
gaat hij verder. "En wat doen verliefde mensen?" Pieter probeert Sams 
blik te vangen maar het lukt hem niet omdat ze zich heel stevig tegen 
Martin aan blijft drukken. "Verliefde mensen kussen met elkaar. Je hebt 
je moeder en vader ook wel eens zien kussen toch?" 

"Vaak genoeg," meldt Maarten zich. 

"Dat bedoel ik dus maar. Je gebruikt een kus niet alleen maar om iets
goed te maken maar ook om te laten zien dat je van elkaar houdt. De 
laatste tijd wilden Jasper en ik heel erg graag heel vaak bij elkaar 
zijn maar dat lukte niet zo goed. Hij had het druk met school en zijn 
schoolexamens en ik had het druk in mijn werkplaats en winkel. 's 
Avonds stuurden we elkaar altijd een sms. Soms wel veel meer dan één en 
daarin stonden altijd x'jes omdat we elkaar nou eenmaal graag kusjes 
geven." 

"Maar die zijn niet echt!" houdt Samantha vol. 

"Voor mij zijn ze wel heel erg echt hoor want als ik zo'n sms'je van
Jasper kreeg met een x'je dan voelde ik die kus ook echt en wist ik dat 
hij van me hield. Kon ik die x, dat kusje, voelen op m'n wang, m'n 
lippen. Het gevoel is belangrijk Sam. Jasper gaf je met die x in zijn 
berichtje een echte kus. Hij voelde dat hij hem gaf. En daarom moet jij 
hem ook zo gaan voelen. Voelen alsof je hem echt van Jasper gekregen 
hebt." 

"Maa... maaa... ja... misschien wel," snift de kleine nog wat na. 

"Ja. Doe dat Sam. Een kus is een heel waardevol geschenk dat je van
iemand kunt krijgen. En zo'n x in een sms dus ook." Martin haalt zijn 
hand door Pieters haar om hem te bedanken voor de tussenkomst. Pieter 
geeft een knipoog terug. Hij staat op en loopt naar zijn grote zus toe. 
Hij pakt haar hand beet en met een kus op haar hand bedankt hij haar 
voor haar goede idee. 

Nadat de rust is weergekeerd eten en drinken ze nog het een en ander en
dan stelt Astrid voor dat ze proberen wat te slapen. Vanuit een kast in 
de hal haalt ze dekens en kussens. Op de bank maakt ze een slaapplaats 
voor de kinderen en dan nog eentje op de twee stoelen die ze aan Marion 
toewijst. Zijzelf, Martin en Pieter zoeken een plaatsje op de vloer. 
Niet echt comfortabel natuurlijk maar beter dan de hele tijd wakker 
proberen te blijven. De kinderen vallen al snel in slaap. Bij de 
ouderen lukt dat duidelijk minder. 

* 

Anderhalf uur later is het Pieter die als eerste heel voorzichtig het
kamertje verlaat en op zoek gaat naar een toilet. Als hij terugkomt, 
ziet hij de andere volwassenen ook op de gang zitten. Buiten is het al 
licht aan het worden. 

"Wil er iemand zich wat opfrissen?" vraagt Astrid. Drie handen gaan
tegelijk de lucht in. Astrid staat op en zorgt voor handdoeken en 
washandjes. Daarna wijst ze Marion en Martin waar ze terecht kunnen. 
Als ze weer terug is, gaat ze naast haar broer zitten en pakt zijn hand 
beet. "Lukt het nog?"" 

"Ja." 

"Je niet groot houden hè?" 

"Krijg ik geen kans voor. Jaspers ouders zijn zo verrekte open en
eerlijk dat ik me ook gewoon laat gaan omdat zij het ook doen als het 
nodig is." 

"Heel goed van ze. En dan heeft mijn broertje ineens verkering met
Jasper Verhulst!" Ze kijkt hem lachend aan. "Ik geloof dat ik meer tijd 
met hem heb doorgebracht dan jij tot nu toe!" 

"Weet je dat hij precies hetzelfde heeft gezegd toen hij doorkreeg dat
jij mijn zus was?" 

"Het is ook wel heel erg toevallig. Hoe kwam hij erachter?" Pieter
vertelt hoe het een en ander gebeurd is en dan nog veel meer. Zo praten 
ze de tijd vol totdat Martin terug is. Dan staat Pieter op om te 
douchen. Martin gaat naast Astrid zitten. "En hoe gaat het met jou?" 

"Naar omstandigheden aardig." 

"Je hebt betere tijden gekend." 

"Dat kun je wel stellen ja. Dit is wel heel erg ingrijpend. Heel vaak
heb je het idee dat je alles goed in de vingers hebt. Dat je controle 
kunt uitoefenen en dan ineens is dat weg. Helemaal weg! Dan ineens ligt 
je kind voor dood aan de kant van de weg. Besef je dat hij daar aan het 
doodgaan is! Dat hij dood zal gaan als er niet snel een ziekenwagen 
komt. Natuurlijk is het nog lang niet zeker dat hij het zal halen. Van 
Haastrecht heeft het label zeer kritiek nog niet gewijzigd en dus is 
die kans er nog steeds maar... ik blijf hopen. Hopen dat hij... Je 
begrijpt wel wat ik bedoel." 

"Ja Martin. Zeker wel." 

"Ik ben echt heel blij dat je er bent. Niet alleen voor Pieter maar ook
voor ons." 

"Ik ben blij dat ik van nut kan zijn." 

"Meer dan dat." 

Wordt vervolgd... 

Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox:
lucky_eye2@yahoo.co.uk 

©Lucky Eye, augustus 2011. Niets uit deze uitgave mag worden
verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, 
fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande 
schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht. 




Auteurs waarderen reacties!
Vergeet niet te stemmen, en schrijf de auteurs om te vertellen wat je al dan niet leuk vond aan het verhaal!
Lucky Eye heeft 90 verhalen op deze site.
Profiel voor Lucky Eye, incl. alle verhalen
Email: lucky_eye2@yahoo.co.uk
Geef je mening over dit verhaal:
 
Typ beneden tekst in voor een snelle, anonieme reactie aan de auteur
De auteur zal dit dan in zijn/haar email ontvangen.

Stuur dit bericht:

Anoniem (geen afzender, auteur kan niet reageren!)
(Voer een email adres in als "chat email" in de instellingen, en het zal hier verschijnen)
met dit email adres als afzender:

verhalen in "overige"   |   alle verhalen van "Lucky Eye"  



Sex dating | Hete Livecams (NL) | Hot Erotic Stories




(c) Copyright, 2001-2024 ErotischeVerhalen.com   email webmaster Art voor ondersteuning
Powered by StoryEngine v1.01