ErotischeVerhalen.com: BLANCO deel 1 - hoofdstuk 19 + 20 door Lucky Eye

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal weet ik echt dus niet wat ik zou doen in een dergelijk geval want zo bekijk ik het graag... vanuit mijn eigen beleving. Als je echt een antwoord wil, dan zul je me wat tijd moeten geven." "Oké. En jij pap? Jij vindt dus dat ik aangifte moet doen?" "Zeker! Die zak is veel en veel te ver gegaan. Als zoiets niet aangepakt wordt, gaat hij er wellicht vanuit dat het de gewoonste zaak van de wereld is zoiets te doen. Bovendien geen haan die ernaar kraait toch?" "Ik snap je. Mijn keel is droog is het al koffietijd?" "Voor koffie is er altijd tijd, jongen maar zou je niet eerst eens je brood opeten," zegt Martin als hij opstaat en naar het aanrecht loopt. Jasper begint te eten en Marion blijft bij hem zitten en blijft zijn hand vasthouden. "Slagroomtaart erbij?" Jasper neemt het aanbod aan maar Marion wil in eerste instantie niet. "Toe mam! Je kunt gerust wat nemen. We hebben het moeilijke gedeelte van mijn verhaal nu gehad en nu wordt het alleen maar leuk. Dus best iets om te vieren." Dat haalt Marion over de streep. Als Jasper zijn brood achter de kiezen heeft, is de koffie klaar en serveert Martin het met slagroomtaart. "Mag ik een vraag stellen voor je verder gaat?" "Tuurlijk mam. Dit hoeft echt geen monoloog te zijn hoor! Stel gerust vragen als jullie dat willen." "Als wij je ernaar gevraagd hadden, zou je ons dan verteld hebben dat je op jongens valt?" "Zeker weten van wel. Ten eerste is het bijna niet mogelijk om tegen jou te liegen en ten tweede zou ik er niet over willen liegen. Ik had me enkel voorgenomen toen om er niet over te praten zolang er nog niets speelde. Geen vriendje of zo, bedoel ik dan." "Had je tegenover mij wel erover gelogen?" "Echt niet pap! Het belangrijkste is dat ik er gewoon niet over wilde liegen! Ik ben heus geen heilige hoor en heb best wel eens gelogen tegenover jullie of tegenover een leraar op school maar... over dat onderwerp had ik niet willen liegen. Dat ligt zo dicht bij wie je bent en... daarover kun je beter maar eerlijk zijn, lijkt me." Begrijpend knikken Marion en Martin. "Oké, dan ga ik verder. Een week lang had ik het heel moeilijk. Moeilijk met het verwerken ervan en stom genoeg zag ik niet de opening die iemand mij een week later toonde. Toen ik vrijdag dan toch uitging nadat ik dat eerst niet van plan was, was ik strijdvaardig genoeg om een eventuele confrontatie met Marcel aan te kunnen. Wat ik niet wist echter was dat hij inmiddels een leugenachtig verhaal de ronde had laten doen. Bram, de broer van Klaas Huistra die jullie wel kennen, werkt bij het COC in de weekends en hem kwam ik tegen toen ik daar naar binnenging." Goed zijn woorden kiezend praat Jasper terwijl zijn ouders naar hem luisteren. Heel af en toe is er een onderbreking voor een vraag van een van hen en uitleg van hun zoon. Jasper vertelt alles. Over zijn bravoure toen hij tegen Bram vertelde hoe hij Marcel van zich afgewerkt had maar ook over zijn tranen toen hij Pieter hetzelfde verhaal deed. Hij vertelt over Pieter die hij van het allereerste moment af heel bijzonder had gevonden zonder in eerste instantie te weten waarom. Hij had net als heel veel anderen een blijk van sympathie afgegeven maar toch had dat van hem meer indruk gemaakt op de een of andere manier. Heel lang praat Jasper om na lange tijd te besluiten met: "En... nou ja... ik ben dus echt helemaal verliefd op hem. Liefde op het eerste gezicht moet je maar denken. Had jij dat ook niet pap, toen je mam voor het eerst ontmoette?" "Ja, dat klopt helemaal. Meteen verloren." "En het is niet iets van een roze wolk of zo hoor! Pieter is... gewoon Pieter. Vooral zichzelf maar hij heeft wel wat weinig zelfvertrouwen af en toe. Is weifelachtig soms en... nou ja dat heb ik ook wel natuurlijk maar ik bedoel maar te zeggen dat hij gewoon is... niet perfect maar dat hoeft ook niet. Ik zou geen perfecte vent willen hebben want dan zou ik gaan zien wat er met mij mis is allemaal." "Mis met jou?" reageert Marion verrast. "Ja... ben ik perfect dan?" "Ach jongen," reageert Marion, "je hebt het net al zo mooi gezegd, het hoeft toch ook niet perfect. Je bent mooi zoals je bent." En liefdevol strijkt ze hem over zijn wang. "Het belangrijkste is dat ik van hem houd en het afgelopen weekend was echt heel erg bijzonder. We groeien steeds meer naar elkaar toe. Leren elkaar steeds beter kennen. Praten veel. Lachen veel en... vinden het prachtig om bij elkaar te zijn. Er is een ding wat jullie nog moeten weten." De laatste zin wordt op een manier gebracht alsof er iets heel gewichtigs staat te komen. Marion en Martin wisselen een blik en dan richten ze hun ogen op de spreker. "Hij is tien jaar ouder dan ik ben." "En?" "Is dat een probleem voor jullie?" "Jongen laat je nakijken!" Klinkt het fel uit Martins mond. "Waarom zou leeftijdsverschil belangrijk zijn! Je weet maar al te goed dat ik tien jaar ouder ben dan je moeder dus doe niet zo moeilijk man!" "Oké! Ik heb het verkeerd gebracht waarschijnlijk. Ik heb er geen enkele moeite mee. Ik wil alleen maar dat jullie het weten en dat jullie niet opkijken als hij hier donderdagmiddag komt want ik heb hem uitgenodigd bij ons te komen eten. Dat is toch wel goed?" "Natuurlijk is dat goed Jasper. Het lijkt me echt heel erg leuk om kennis met hem te maken." Martin sluit zich hierbij aan. "Het belangrijkste is echter," zo gaat Marion verder, "dat jullie gelukkig zijn met elkaar. En als dat het geval is, en aan jou te merken is daar zeker sprake van, dan maakt het ons niet uit wie of hoe hij is." "Ja... ik ben gelukkig." "En als jij gelukkig bent mijn zoon, geloof me dan zijn wij het ook. Kom tijd voor een groepsknuffel!" bepaalt Martin. Ze staan alledrie op, slaan de armen om elkaar heen en knuffelen elkaar. Dan komen er toch ineens wat tranen. Bij Jasper als eerste. "Tranen van geluk Jasper?" "Ja... echt wel. Trouwens... we hebben gekeken of we de kennismaking naar voren kunnen halen maar dat lukt van geen kant. Ik heb twee avonden wat deze week en Pieter op dinsdag ook iets en dus moet het wel donderdag blijven. Is dat goed?" "Natuurlijk is dat goed. En bovendien kennen we hem nu al een beetje uit alles wat je ons verteld hebt, toch?" "Ik ben blij dat het eruit is, weet je. Toch een gevoel van opluchting. En pap? Ik weet zeker dat jij en Pieter het heel goed met elkaar kunnen vinden. Jullie hebben namelijk een gezamenlijke hobby." "Ohh? En dat is?" "Zeg ik je niet. Zul je wel merken als je bij hem thuiskomt. Ik weet nu al honderd procent zeker wat jij daar gaat doen." "Wedden?" "Wedden!" "Jullie ook altijd met dat wedden!" klinkt het mopperig uit Marions mond. "Waarom wedden we?" "Als jij wint, krijg je een zakje kokindjes van mij en als ik win, koop je mij een zakje met van die zoute dropharinkjes," bepaalt Martin de inzet. "Die zijn slecht voor je bloeddruk," wijst zijn vrouw hem terecht. "Dan zorg ik er wel voor dat ik ze heel snel opeet dan is er slechts een tijdelijk effect op mijn bloeddruk, zorgenvrouwtje!" "Oké staat!" En de weddenschap wordt met een ferme handdruk bezegeld. "Maar hoe weet ik nu dat jij het bij het rechte eind hebt?" wil Martin voor alle zekerheid weten. Jasper verbreekt de knuffel en pakt een pen en een papiertje van de buffetkast. Zittend aan tafel schrijft hij daar het een en ander op. Hij vouwt het blaadje heel erg klein op en geeft het aan Marion. "Goed opbergen, mam! Jij bent de scheidsrechter. Oh ja, nog iets. Pieter komt uit een voornaam geslacht. Hij heeft in elk geval een dubbele achternaam. Kemp Verhaeghe heet hij." "En betekent dat als wij zijn ouders ontmoeten wij op chique moeten?" zegt Martin terwijl hij een lelijk gezicht trekt. "Nee, zijn ouders ontmoeten zit er niet in." "Hoezo niet! Zijn wij te min voor ze? Kijken ze op ons neer?" Jasper glimlacht vanwege de laatste opmerking van zijn vader. "Ja, in zekere zin wel maar... dat doen ze ook op Pieter en zijn zus." Jasper richt zijn blik omhoog. "Ah, ik snap het," geeft Marion te kennen. "Ik nog niet. Ik snap er nog helemaal niets van," zegt Martin enigszins kriegelig. "Het was een grapje, pap. Een fout grapje. Het spijt me. Pieters ouders zijn zo'n twintig jaar geleden omgekomen bij een ongeluk. Het fijne weet ik er nog niet van maar kennismaken is dus niet mogelijk. Wel met zijn zus en haar man natuurlijk. Die hebben twee kinderen. Twee jongens. De ene is acht en de ander zes. En... wat heel bijzonder is, weet je wie zijn zus is?" Jasper ziet twee schuddende hoofde. Niet iets onverwachts natuurlijk. "Zijn zus is Astrid Tuinstra." "Moet ik die kennen?" vraagt Martin zich hardop af. "Natuurlijk ken je die wel Martin! Mevrouw Tuinstra was de psycholoog die Jasper destijds heeft begeleid." "Ohhh die! En dat is de zus van Pieter?" Jasper knikt. "Dat is werkelijk heel frappant!" "Dat woord gebruikte ik dus ook toen ik het doorkreeg. En het meest vreemde vind ik dat ik tot nu toe veel meer uren met Pieters zus heb doorgebracht dan met hem." "Ja, want zij komt toch ook regelmatig op de meditatiegroep?" "Ja mam, dat klopt. Zij zit, en dat wist ik natuurlijk al wel, helemaal op de mindfulness-lijn en zo en Pieter wil daar ook heel graag meer van weten. Hij heeft al wel heel veel boekenkennis opgedaan maar het in praktijk brengen daar is het bij gebleven tot nu toe." "Dan heeft hij aan jou een prima leermeester," zo glimlacht zijn vader om dan een vette knipoog af te geven. "Het schijnt dat Pieter en zijn zus werkelijk steenrijk zijn. Het interesseert hem echter allemaal helemaal niets. Hij werkt gewoon dagelijks omdat hij het werk dat hij doet leuk vindt en staat zich ook niet voor op al dat geld. Het doet hem echt niks. Geen pretenties en zo, als je begrijpt wat ik bedoel." "Hij is gewoon zichzelf gebleven dus," stelt Marion. "Ja, en dat is gewoon zo leuk aan hem," zwijmelt Jasper. "Ik denk dat ik jouw vriend leuk ga vinden," voegt Martin toe. "Ik houd wel van kerels die gewoon zijn. Houdt hij van sport?" "Dat weet ik niet pap. Daar hebben we het nog niet over gehad." "Nog koffie?" vraagt Marion terwijl ze opstaat en naar het aanrecht loopt. Martin lust nog wel een bakkie, zo zegt hij en Jasper heeft net als zij liever thee. Koffie is lekker maar niet al te veel. Als ze dan met z'n drieën weer zitten, brengt Jasper het probleem van Maarten naar voren. Hij vindt het heel erg rot dat zijn kleine broertje zo erg onrustig is geweest en zijn bezorgdheid heeft geuit. Dan rijst natuurlijk de vraag, wat doen we eraan. Een tijdje is het stil. Waarschijnlijk zit iedereen in zijn eigen hoofd een oplossing te bedenken. Het is Marion die als eerste spreekt. Ze geeft aan dat het op zich heel natuurlijk is dat Maarten onzeker en ook wat angstig is omdat hij voor het eerst meemaakt nu dat zijn broer zomaar ineens, zonder dat het vakantie is, helemaal alleen een nacht van huis is. Jasper kan daarin meegaan maar blijft het toch rot vinden. Dan komt Marion met een oplossing die wellicht zou kunnen werken. Heel bewust houdt ze de nodige slagen om de arm omdat er natuurlijk geen garantie op af te geven valt. Ze vraagt Jasper of het mogelijk is de geplande ontmoeting met Pieter te verplaatsen naar zijn huis. Het doel daarvan is dat Maarten dan in elk geval weet waar Jasper is als hij eens een nacht niet thuis is. Die wetenschap kan een soort van geruststelling geven, volgens haar. Jasper geeft aan dat hij het er met Pieter over zal hebben. Hoofdstuk 20 "Hè! Met mij nog een keertje. Heb je nog wat tijd voor je vriendje?" "Voor jou altijd jongen. Hoe is het verlopen?" En dan bericht Jasper Pieter over zijn coming out tegenover zijn ouders. Het is zowat een live verslag en Pieter is, zonder dat hij het onder woorden brengt omdat hij hem niet wil onderbreken, onder de indruk van de manier waarop Jasper zich heeft gedragen. Zo volwassen, zo geruststellend naar zijn vader toe. Echt heel erg goed! Als Jasper dan aangeeft klaar te zijn met zijn verhaal, brengt Pieter de lof wel onder woorden. Jasper wimpelt het af en zegt dat het voor hem heel belangrijk was om dat te doen. Wetende dat zijn vader bezig is zich nieuwe dingen aan te leren die voor hem nog vreemd voelen en het is ook zijn wens dat dat proces doorgaat en niet gefrustreerd wordt. "Ja... dat merk ik Jasper. Je bent ontzettend invoelend bezig geweest en dat is een heel goede zaak!" "Voor mij de enige oplossing die er is. Mijn vader doet echt enorm zijn best om te veranderen maar hij merkt ook de pijn ervan." "De gevoelens en zo, bedoel je." "Dat maar ook dingen die te maken hebben met zijn werk. Ik heb je verteld dat hij van zijn werk houdt maar hij is en blijft een hobbyist. En daarmee bedoel ik niet dat hij maar wat aanrommelt maar dat hij liefde heeft voor zijn vak. Datzelfde wil hij ook van degenen met wie hij samenwerkt en dat valt behoorlijk tegen af en toe. En dus komt het af en toe voor dat een klus niet helemaal wordt afgeleverd zoals hij dat graag ziet. Het liefste werkt hij helemaal alleen maar dat is meestal niet te doen." "Daarom ben ik zo blij met mijn baantje Jasper. Ik weet precies hoe je vader zich voelt. Je wilt liefde leggen in dat wat je doet en weet dat je dat zelf honderd procent kunt geven. Van een ander moet je maar afwachten wat die van plan is te geven. Met Sjors kan ik trouwens prima samenwerken hoor. Hij heeft als motto als het goed moet, doe ik er wat langer over en dat vind ik prima." "Ja... en dat is dus best wel eens een spagaatpositie voor hem." "Moet heel lastig zijn." Dan brengt Jasper het gesprek op Maarten. Eerst vertelt hij Pieter van het korte gesprek dat hij gisteravond met zijn broertje heeft gehad. Dan komt hij met het voorstel van Marion. "Misschien kunnen we de kennismaking niet bij mij thuis doen maar bij jou. Maarten weet dan waar ik ben als ik weer eens bij jou blijf logeren. Het is wat onconventioneel, ik weet het, maar wel een goede oplossing toch?" "Ja, een prima oplossing! En wat dat onconventionele betreft, ook een heel goede zaak. Ik houd niet zo van platgetrapte paden betreden dus... laten we het gewoon eens anders doen." "Maar dan wil ik niet dat jij het koken alleen gaat doen." "Hè man. Ik ben de gastheer dan en dus zorg ik daarvoor." "Mijn moeder en ik kunnen je best meehelpen. Het beste is dan dat we vanaf Oss meteen naar jou gaan en dan helpen we je mee." Een tijd lang discussiëren ze over het onderwerp eten op hemelvaartsdag. Heen en weer gaat het gesprek en heel lang blijven ze beiden op hun standpunt staan. Af en toe grappend, af en toe wat meer serieus. Uiteindelijk wint Pieter het pleit omdat Jasper hem de eer laat. Niet dat hij dat zo zegt natuurlijk maar hij vindt eigenlijk wel dat Pieter gelijk heeft. Bovendien weet hij dat Pieter prima in staat is om een goede maaltijd op tafel te krijgen. "Oké doen we het zo. Jij kookt voor vijf personen." "Hèhè, als je nou meteen had toegegeven hadden we ons heel wat woorden kunnen besparen." "Ja, maar dan had ik je niet zo lang, zo gezellig aan de lijn gehad." "Noem je een discussie met jou gezellig?" "Daar reageer ik niet op meneer Kemp Verhaeghe!" "Maar goed ook meneer Verhulst want dat was ook niet de bedoeling. Ik wil ook wel eens het laatste woord hebben!" Jasper lacht. "Nog een vraagje." "Nou voor deze keer dan omdat je zo lief bent." "Dank je schat. Is je moeder erg kritisch wat het eten betreft?" Pieters ongerustheid daarover laat Jasper opnieuw lachen. Een echt antwoord geeft hij echter niet. Hij vindt het leuk om Pieter te plagen en houdt het op vaagheden. "Van die antwoorden word ik helemaal niets wijzer dus." "Wacht jij maar gewoon af Pieter. Donderdag is de dag dat je mijn ouders en het kleine grut leert kennen. Dan pas hoef jij een oordeel te vellen over het nest waarin ik ben grootgebracht." "Oh... dat wordt wel van mij verwacht dus?" "Een oordeel vellen is niet de juiste uitdrukking maar ik kan me niet voorstellen dat je nadien je niet een mening hebt gevormd over hen. En die wil ik maar wat graag horen natuurlijk. Ik ben wel nieuwsgierig!" "Je bent benieuwd." "Ja... dat is een betere term eigenlijk. Dank je voor het uitbreiden van mijn woordenschat schat!" Ze grappen en grollen nog heel lang totdat Jasper zegt dat hij nou echt bezig moet met zijn leerwerk. Met heel veel kusjes over en weer sluiten ze hun gesprek af. Glimlachend laat Jasper zich languit op zijn bed vallen. Heerlijk is dit! * Het schoolexamen van die middag is verrekte lastig en Jasper vraagt zich af of hij een voldoende zal halen dit keer. Het heeft echt niet gelegen aan zijn leren maar de vraagstelling was enorm lastig gewoon. En soms had hij het idee dat er dingen gevraagd werden die helemaal niet in de lesstof hadden gestaan. Als hij klaar is, loopt hij naar de kantine waar anderen al bij elkaar zitten. Al van verre hoort hij hun gekrakeel. "Daar heb je Verhulst eindelijk!" klinkt het uit de groep. "Niet te doen hè!" "Onmogelijk gewoon!" roept een ander. "Die zak heeft gewoon een verkeerd examen uit zijn laatje gehaald!" meent een derde. En zo gaat het maar door. Jasper laat zich op een stoel zakken en wacht tot het rumoer wat begint te bedaren. Zich nu in de woordenstroom mengen heeft geen enkele zin, zo weet hij, want iedereen roept maar niemand luistert. Als het dan na heel lange tijd eindelijk wat rustiger begint te worden laat hij zich horen. "Het was verrekte lastig!" "Zie je nou wel!" "Als het voor Verhulst al moeilijk is wat moeten wij dan wel niet!" "Beter leren!" krijgt de spreker als commentaar van de een of ander. Er wordt gelachen en gejoeld. "Het was echt veel te moeilijk," licht Jasper toe. "En inderdaad, volgens mij waren er zeker vier vragen die helemaal niets met de lesstof te maken hadden! Ik weet niet hoe hij het heeft klaargespeeld maar dit schoolexamen levert volgens mij iedereen een onvoldoende op." "Moeten we hierover niet klagen?" "Laten we eerst zorgen dat we zeker weten dat we gelijk hebben," vindt Marlies. "Dan pas hebben we iets waar we wat mee kunnen." Jasper haalt de opgaven tevoorschijn en samen zoeken ze de vragen op die volgens hen niet gesteld hadden mogen worden. Ze besluiten om het thuis eerst nog eens goed na te kijken en dan emailcontact te hebben. "Maar pas als we de cijfers terughebben maken we er werk van. Eerder niet!" besluit Marlies. Jasper en de anderen zijn het ermee eens. "Hè iemand zin in om wat te drinken? Ik trakteer!" roept Jasper dan. Een aantal haakt af omdat ze andere afspraken of plannen hebben en zo gaat Jasper met vijf anderen - twee jongens en drie meisjes - naar Vito's aan de melkmarkt. Het is te koud voor het terras en daarom gaan ze naar binnen. Ze bestellen allemaal iets en dan wil Marlies weten waarom Jasper trakteert. "Heb je iets te vieren Jasper?" "Ja. Vandaag is voor mij een bijzondere dag geworden." "Vanwege je eerste onvoldoende?" grapt Klaas. "Nee, lolbroek. Vanochtend heb ik mijn coming out gehad." Vijf paar ogen kijken Jasper verbaasd aan. Hij scant ze allemaal en ziet vooral heel veel verbazing. "Wow! Jasper! Dat is inderdaad iets om te vieren," zegt Marlies die als eerste haar tong teruggevonden heeft. "Ja Verhulst! Dat is echt heel bijzonder. Ik... Ik wist absoluut niet dat jij zo was man!" klinkt het dan stamelend uit Klaas' mond. Uit nog drie monden komt een opmerking van gelijke strekking maar Dennis houdt zich afzijdig. Hij kijkt wezenloos voor zich uit. Jasper weet niet wat hij ervan moet denken. "Hè Dennis! Heb jij niets op te merken," probeert Marlies een reactie aan hem te ontlokken. "Moet jij ook niet even laten weten dat je het oké vindt da... " Ineens staat Dennis op, pakt zijn rugzak en verdwijnt. "Wat krijgen we nou?" roept Klaas. "Wat heeft die?" "Laat hem maar even betijen," vindt Cassandra. "Maar is er iets bijzonders of zo dan?" wil Jasper weten. Dat blijkt er dus wel te zijn maar Cassandra is niet van zins een nadere toelichting te geven en ze kennen Cassandra allemaal goed genoeg om te weten dat die er dan ook geen woord meer aan vuil zal maken. Allemaal willen ze heel graag weten hoe Jaspers coming out is geweest en hoewel hij zijn best doet er zo luchtig mogelijk over te praten, is voor hem de sfeer door Dennis' actie enigszins verpest. Heeft hij iets verkeerd gedaan? Heeft Dennis nu een hekel aan hem? Dat soort vragen dringen zich aan hem op. "Hadden je ouders al door dat je op jongens viel?" vraagt Marlies. Jasper beaamt het en noemt onder andere het gekke testje met de M&M's. Klaas vindt het prachtig en zegt dat hij het thuis meteen gaat uitproberen op Bram. "Maar die is toch homo. Dat weet je toch al?" komt het commentaar van Marlies. "Ja! Maar ik wil gewoon graag zien of het werkt!" "Aha... meneer de wetenschapper," verzucht Cassandra. Na een genoeglijk halfuurtje breken ze op. Jasper wil nog langs Gait Rigter om een nieuw regenpak te halen en Cassandra fietst met hem mee omdat ze ook die kant op moet. Eerst praten ze wat over koetjes en kalfjes tijdens het fietsen maar dan brengt Cassandra het gesprek toch op Dennis. "Hé Jasper. Dat van Dennis, dat is niet iets persoonlijks hoor. Hij heeft het er alleen wat moeilijk mee vanwege iets uit zijn verleden." "Je weet er meer van dus?" "Ja. Maar ik heb hem beloofd er niets over te zeggen en dat doe ik dus ook niet. Ik ga zo nog even bij hem langs om te kijken hoe hij het maakt." "Wil je hem zeggen... Nee, doe ook maar niet. Anders heeft hij wellicht het idee dat we over hem gepraat hebben en dat is niet leuk natuurlijk." "Al goed Jasper. Je bent een toffe peer, weet je dat!" "Ik doe m'n best Cassandra en vind het heel rot eigenlijk dat hij door iets wat ik gezegd heb ineens herinnerd wordt aan iets uit het verleden en dat dat hem pijn doet. Dat is nooit mijn bedoeling geweest natuurlijk." "Nee, natuurlijk niet. Maar je had het ook niet kunnen voorkomen want je wist niet dat Dennis een dergelijke trigger had." En daar heeft Cassandra natuurlijk helemaal gelijk aan. Wordt vervolgd... Met dank aan Gerrit voor de correcties. Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, september 2010. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

BLANCO deel 1 - hoofdstuk 19 + 20 (mm:overige, 4585 words)
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Nov 26 2010	Kijkers/Lezers: 4384/3780 [86%]	Waardering (verhaal): 10.00 (1 stem)
vervolg