ErotischeVerhalen.com: Tommy deel 3 door Rickyboy [deel 3]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal geslagen hond liep pa de kamer uit en deed stil de deur achter zich dicht. Stilte... Ik keek ma aan. ‘Hoe lang lig ik hier?' ‘Ik denk dat je een kleine tien minuten weggeweest bent. Toen pa.... Toen je vader zo... zo akelig begon te doen naar jou toe was Matthijs zo verstandig om mij te bellen, gelukkig. Uit zijn verhaal kon ik opmaken dat je dus een kleine 10 minuten KO bent geweest. Heb je pijn?' ‘Behoorlijk! M'n achterhoofd vooral. Heb ik een hersenschudding mam?' Ze schudde haar hoofd. ‘Nee Tommy, je bent heel eventjes "weg" geweest, maar je weet nog wat er gebeurd is, toch?' Ik knikte. ‘En je hebt ook geen last van misselijkheid, dus het valt lichamelijk gezien gelukkig nogal mee. Zou je me willen vertellen wat er nu precies gebeurd is, lieverd?' Dat wilde ik best, maar de laatste minuten had ik koortsachtig zitten nadenken wat en hoe ik een en ander zou gaan vertellen, en ik was dus tot de slotsom gekomen dat ik mijn ware "Ik" niet zou onthullen.... Ik was bang, doodsbang, en vertrouwde niemand meer, ook moeder niet. Zo erg was het dus met mij..... Vannacht had ik even overwogen om te outen, en zo meer rust te brengen in mijn verwarde en woelige leventje, en nu péinsde ik er niet over! Ik was begonnen om me diep in te graven, en zou mijn geheim voor me houden, zolang het moest, misschien wel voor altijd! Ik was paranoïde natuurlijk, maar wat kon ik anders? Die zondagmiddag, zo tegen half 4 's middags besloot ik mijn homo gevoelens ten Grave te dragen! Tommy is hetero, end of story! Ik wenkte naar mijn broertje Matthijs. ‘Thijsje, kom eens hier, ik wil je bedanken.' Mijn broertje liep aarzelend naderbij en ging naast me op bed zitten. Ik pakte z'n hand vast en keek hem in z'n ogen. ‘Lief broertje van me, voor je 12 jaren heb je een hele grote vastberadenheid aan de dag gelegd, daarvoor mijn dank! Als jij niet zo doortastend gehandeld had waren er misschien ergere dingen gebeurd... Bro, je staat dus nu voor eeuwig bij me in het krijt!' Ik had de tranen weer in m'n ogen staan, en ook Matthijs begon te huilen en liet al z'n opgekropte zenuwen de teugel vieren. ‘Matje, we hebben elkaar vaak gejend, maar vanmiddag heb je laten zien dat je een echte broer van me bent, dank je wel.... Ik houd van je!' Ik ging rechtop zitten en kuste zijn door tranen nat geworden wangetjes. In korte zinnen begon ik ma en Thijsje te vertellen wat er gebeurd was die middag, ik vertelde over pa's achterdocht, zijn suspecte gevoelens over wat er afgelopen nacht volgens hem MISSCHIEN gebeurd zou kunnen zijn, hier in mijn slaapkamer. En natuurlijk ontkende ik alles wat pa in zijn tirade gesuggereerd had! ‘Kevin is gewoon een goede vriend van me, niets meer en vooral niets minder! Ik geef om hem, en ja, ik houd ook van hem, maar that's all folks!!! Pa zoekt dingen die er niet zijn!' Ik bracht het vol vuur en ik zou er haast nog in geloven ook..... Ontkenning... Ik wilde niet dat iemand zou weten dat ik op jongens val, en eigenlijk wil ik het zelf ook niet weten.... Een voorbijgaande fase, dát is het, meer niet! Alle puberjongetjes maken dit vroeger of later mee, ik ook. Op verhalensites op Internet heb ik vaker verhalen gelezen, met name "mijn eerste keer" verhalen, soms best geil. Dat met Kevin gisteravond is ook zoiets, voor het eerst intiem zijn met een andere jongen, mijn beste vriend, en het was heerlijk, maar daar moet het dan ook bij blijven..... De stekende pijn in m'n hoofd wilde maar niet afnemen. Ik betastte voorzichtig aan m'n achter-hoofd en voelde een grote bult. Het deed zeer. ‘Die bult gaat vanzelf slinken, lieverd, maar je geen zorgen' stelde moeder me gerust. ‘Ik stel voor dat je wat probeert te slapen, ik kom dan straks weer kijken hoe het met je gaat, goed?' Ik knikte loom. Matthijs en ma liepen zacht de kamer uit en ik trok het donsdek over me heen en probeerde in slaap te vallen. Hoofdstuk 9 Matthijs zat op zijn kamer, en z'n moeder Annemarie liep vastberaden met een grimmige trek op haar gezicht de trap af. Achter de keukentafel zat Patrick met z'n hoofd tussen z'n handen voor zich uit t staren. Annemarie ging tegenover hem zitten en keek hem even in stilte aan. ‘En??' Patrick keek haar even aan en sloeg z'n ogen neer. ‘Ik weet niet wat me zoeven bezielde', mompelde hij, ‘het spijt me...' ‘Het spijt me!! Nou, zeg dat maar tegen Tom. Het spijt me!' Ze snoof verachtelijk. ‘Jezus Christus! Je hebt Tom wel behoorlijk toegetakeld, klootzak die je bent. Twee harde klappen in z'n gezicht en een flinke harde trap in zijn buik, waardoor hij onderuitging. Man, voor hetzelfde geld had Tommy door z'n val onherstelbaar beschadigd kunnen worden! En als Matthijs niet zo voortvarend was geweest mij te bellen waren er misschien nog ergere dingen gebeurd. Lul, je bent echt van God los!!!' Patrick begon te huilen. ‘Ja, huil maar, dat zal je goed doen' zei ze op ironische toon. ‘Je bent een waardeloos stuk vreten, en ik moet er dus niet aan denken wat er gebeurd zou kunnen zijn als Matthijs me niet had kunnen bereiken en ik dus niet tussenbeide had kunnen komen..... De jongens zijn werkelijk DOODSbang voor je, en dat ben ik nu ook. Dit vergeef ik je nooit!!' Patrick snikte het uit en reikte naar de hand van z'n vrouw. ‘BLIJF VAN ME AF!!!' Patrick keek geschrokken naar Annelies. ‘Mijn jongen is letterlijk doodsbang voor je en had vanmiddag werkelijk het idee dat je een grens zou gaan overschrijden, en dat is onaanvaardbaar! Wat ging er in godsnaam door je heen??' Patrick haalde z'n schouders op en zuchtte diep. ‘Ik weet wat er gebeurde, ik was buiten zinnen en ik was mezelf niet..... ik .... Ik wilde natuurlijk niet dat het zo ver zou komen....maar .... Op een gegeven moment, toen.... Daar in zijn kamer.... Ik... ik voelde het escaleren, maar had er geen macht meer over.... Ik.... Hij.... Ik wilde niet..... ik wilde niet dat dit zou gebeuren.... Annemarie, mijn werk..... ik denk dat het met mijn werk te maken heeft.... O god... ik weet het anders ook niet.....ik denk... ik vermoed dat Tom homo is.... En dat doet me erg pijn.... En ja.... Het maakt me boos....ik denk.....' ‘KLETSIKA!!! Sorry hoor, dat slaat dus nergens op, Patrick, en dat weet je drommels goed! Ja oké, er zullen in jouw ziekenhuis mensen wegmoeten wegens bezuinigingen, maar het lijkt me sterk dat jij een van hen zal zijn, gezien al je kwalificaties, Ik denk dat je leeftijd van 53 jaar daar maar een marginale rol in speelt; je maakt je voortdurend ongerust om niets! Tenminste zo denk IK erover. Maar dat is toch geen reden om je zoon af te ranselen!! Man, je bent toch geen stuurloos schip, je laat je toch niet zo meedrijven op de golven van jouw emoties! Tom homo? Misschien wel, misschien ook niet, al denk ik er zo het mijne van.... Maar je moet toch wel van de pot gerukt zijn om te gaan snuffelen aan de tissues die je op zijn kamer in de prullenbak aantreft! En de gevolgtrekking die je daar dan uit trekt, oh my God! "Tom en Kevin hebben "verboden" dingen gedaan, en dus zijn het twee flikkers!" Dat geloof je zelf toch niet? Kevin en Tom hebben gisteravond gewoon gedaan wat miljoenen andere knullen van hun leeftijd doen als ze samen zijn en elkaar wat ophitsen: ze hebben gemasturbeerd. Je gaat me toch hopelijk niet vertellen dat JIJ dat in je jonge jaren nooit gedaan hebt? Want dan zou je liegen dat je barst!' Patrick keek strak voor zich uit en werd vuurrood. ‘Och man, wees blij dat onze zoon een gezonde knul is en zijn overkill aan seksuele gevoelens sublimeert door te gaan masturberen, al dan niet samen met een vriendje. Voor mijn part doettie dat drie keer per dag, dat boeit toch niet! Weet je, als Tom homo zou zijn, en let wél, ALS onze Tommy zo zou zijn, dan hebben wij als ouders alleen maar de plicht om er voor te zorgen dat hij een gelukkig mens is en blijft. Dit is zijn ouderlijk huis, en hier moet hij zich veilig voelen, hier moet hij zijn verhaal kwijt kunnen, en wat er in die andere wereld daarbuiten ook voor naars gebeurt, hier moet hij zijn verhaal kunnen vertellen, in de wetenschap dat zijn vader en moeder vreselijk van hem houden en hem door dik en dun zullen steunen en blijven steunen. Daar heeft Tom recht op, en vooral: dat heeft Tom verdiend!' Annelies streek met een hand door haar haar en keek Patrick koeltjes aan. ‘Zo te zien voel je je zwaar klote nu, wel dat gun ik je van harte! Dan weet je tenminste een beetje hoe Tom zich nu voelt, en waarschijnlijk al langer voelt dankzij dat irritante en dominerend machogedrag van jou. Tom is iemand met een heel gaaf, lief en zachtaardig karakter, ik heb maar zelden iemand meegemaakt die zo puur en onbedorven is als hij en ik ben blij dat hij in staat is om de "softe" kant van zijn persoonlijkheid te etaleren, of dat nu bewust of onbewust gebeurt. Wees blij, en zit hem vooral niet voortdurend op zijn huid, alleen omdat jullie qua persoonlijkheid nu eenmaal anders zijn. Heb hem lief, juist daarom!' Annelies zweeg even en hervatte haar monoloog: ‘Ik wil drie dringen van je, Patrick. Op de eerste plaats slaap je vanavond op zolder, en eigenlijk zolang als ik dat nodig acht!' Patrick keek verbaasd op. ‘Jazeker! Want dan ervaar je na 28 jaar huwelijk hoe het is om eenzaam te zijn en alleen. Dan ervaar je heel misschien ook hoe het is om niet gewenst te zijn en afgewezen te worden! Ten tweede: jij gaat het zo snel mogelijk in orde maken met Tom, en bedoel ik dus niet dat je je er vanaf maakt met een lullig excuusje! Jij gaat dit heel erg goed met je zoon uitpraten, dat is toch wel het minste!' Patrick knikte en bromde een instemming. ‘Je had het over drie dingen?' ‘Ja. Het is dit: als jij ooit nog eens één vinger uitsteekt naar Tom, hem slaat of anderszins geweld tegen hem gebruikt, dan kun je er zeker van zijn dat alles waar we de afgelopen 28 jaar voor geleefd hebben afgelopen zal zijn! Dat meen ik vanuit de grond van m'n hart! Ik zal in dat geval ONMIDDELIJK aangifte doen bij de politie en direct daarna een eis tot echtscheiding indienen, Patrick van den Berg! Dit is geen dreigement maar een belofte, wees daar maar zeker van!' Patrick knikte en wreef de tranen uit z'n ogen. ‘Je hebt gelijk' zei hij schor, ‘helemaal gelijk, het spijt me....het...het spijt me ontzettend wat ik jullie heb aangedaan....' ‘Het is aardig dat je dit zegt, maar zeg dat maar tegen Tommy, hij heeft je excuses harder nodig dan ik!' Ze stond op van de tafel en liep naar de deur. ‘En nu ga ik kijken hoe het met hem gaat.' Zachtjes deed ze de keukendeur achter zich dicht. Hoofdstuk 10 De dag erna werd ik 's morgens om half zeven wakker, nog voor de wekker gegaan was. Ik voelde me doodellendig. De kloppende pijn in mijn achterhoofd was ver verdwenen, en in plaats daarvan had ik een doffe zeurderige hoofdpijn, halleluja! Natuurlijk had ik die nacht niet écht geslapen.... Korte slaapjes veelal gevuld met allerlei verwarde en angstige dromen, waaruit ik dan - badend in het zweet - wakker schrok. Ook moest ik heel veel aan Kevin denken. Ik durfde Kevin niet onder ogen zien, nu niet in ieder geval. Hij zal - dat weet ik zeker - natuurlijk ook veel nagedacht hebben, met name over wat er zaterdagnacht allemaal in mijn bed gebeurd was, en ook hij zal inmiddels wel z'n conclusie getrokken hebben, en daar werd ik bepaald niet gerust op.... Hij zal wel niets meer van me willen weten.....ik ben bang..... ik voel me zwaar kut.... Ik begon weer te huilen, ten prooi aan de meest uiteenlopende verwarde maar vooral depressieve gevoelens..... Er werd geklopt. Ik bromde wat en mijn moeder kwam de kamer binnen. ‘Hoe gaat het ermee lieverd? Stomme vraag van mij! Sorry, ik zie dat je je niet bepaald goed voelt! Iets speciaals?' Ik knikte van nee en pakte m'n zakdoek van onder het kussen vandaan en snoot luidruchtig m'n neus. ‘Nou, ik stel voor dat ik je voorlopig maar voor een paar dagen ziek meld op school, dan kun je wat tot rust komen en nieuwe energie opdoen, volgens mij heb je dat hard nodig nu!' Ik knikte dof. ‘Probeer nog maar wat te slapen, en als je er aan toe bent kom dan maar naar beneden, goed?' ‘Ja mam, bedankt voor alles....' ‘Graag gedaan lieverd, tot straks.' Ze sloot de deur. Ik begroef m'n hele lijf onder de dekens en probeerde nog wat te gaan slapen. Raar genoeg lukte dat enigszins, en toen ik weer wakker was zag ik op de wekker dat het inmiddels kwart na tien geworden was. Lichamelijk voelde ik me wat beter, geestelijk voelde ik me op een ongekend dieptepunt aanbeland... Ik dacht aan Kevin, aan Jordy ook en wat ze nu wel niet allemaal dachten nu ik vandaag niet in de klas was. Zou er erg over me gekletst worden?? Ik voelde me eenzamer en verdrietiger dan ooit. Voorbij Maastricht - bij het station Bunde - was de Intercity naar Amsterdam helemaal op snel-heid gekomen, als ik daarvoor zou springen zouden mijn problemen in één klap opgelost zijn..... Ik schrok van deze vreselijke gedachten en begon weer onbedaarlijk te huilen. Ik wentelde me in zelfmedelijden, voelde me heel erg zielig, en natuurlijk dacht ik voor de zoveelste keer dat alleen op de wereld was..... Er is NIEMAND die zo lijdt als ik......zucht......ik doe mezelf wat aan de hand met mijn verliefdheid naar Kevin! MEISJES!!!! Ik moet me richten op meisjes! Als ik maar goed m'n best doe, dan word ik vanzelf wel een keer verliefd op een meisje, natuurlijk! Sommige meisjes zijn best leuk hoor! Hoe zou het zijn om een meisje te zoenen? En wat zou ik voelen als ik een meisje helemaal naakt zou zien? Zou ik een stijve krijgen als ik de borsten van een mooi meisje zou aanraken? Zou ik opgewonden worden als een meisje mijn piemel aanraakt? Hoe zou het zijn om een meisje te neuken? Ik kreeg een stijve...... Ik dacht aan Susanne die bij mij op de basisschool gezeten had, maar die ik nog wel eens in het dorp tegenkom, een lief meisje om te zien.... Iets groter dan ik.... Lang donkerbruin haar.... Ik streelde mijn pik en dacht aan Susanne. Ik trok me heftig af met m'n rechterhand, terwijl ik met m'n linkerhand in m'n ballen kneep. Aaaaaahh!!!! Susanne!!! In gedachte lag ik naakt boven op haar, kuste haar op de mond en mijn kloppende pik zocht toegang tot haar kutje..... BENG!!! Na een paar minuten ontplofte er iets in mijn hoofd (cliché uitdrukking he, maar het klopt wél!), en mijn zaad spóót naar buiten..... Het was erg veel, gek, want gisteravond was ik ook al zo heftig klaargekomen, toen ik met Kev aan het vrijen was.... Niet aan denken nu!!! Met Kevin is een afgesloten hoofdstuk, passé, het boek is dicht! Klodders zaad zaten op mijn rechterhand en nieuwsgierig likte ik ze weg....mmmmm.....best lekker eigenlijk......ik proefde mijn eigen kwakje, en vond het niet vies.....ik voelde m'n lul weer hard worden...... Niet nu! Niet nog eens! Vastberaden sprong ik m'n bed uit. Aaaaiii!! Het was net of ik een flinke hengst tegen m'n kop kreeg! Ik was toch nog niet zo in orde als ik gedacht had.... Kalm aan dus.... Gek genoeg was de hoofdpijn weg nu, alleen dat zeurderige kloppende gevoel aan mijn achter-hoofd was er nog. Ik besloot maar eens lekker te gaan douchen, me aan te kleden, en dan maar zien wat de dag nog allemaal zou brengen. Ook zo raar: die diepe doffe depressie was er ook niet meer......Susanne? Susanne!@#$%^&?? Ik keek in de spiegel en zag een niet onknap jongetje van bijna 16, gehuld in een knalgeel T-shirt met een print van Elliot Smith in het midden, en verder met een half gezwollen en natte piemel daar weer onder. Ik gaf mezelf een knipoog en fluisterde: ‘En tóch bistiech e hiel lekker joonk, Tom van den Berg!' Hoofdstuk 11 Na het douchen en aankleden liep ik de trap af, en ging na de keuken om een kop koffie te nemen met een broodje. Mama had een briefje op de keukentafel gelegd, waarin ze schreef dat ze naar haar wekelijkse cursus Tibetaans kantklossen of zo iets dergelijks was gegaan en dat ze tegen de middag weer terug zou zijn. Ik dronk mijn koffie en dacht na over het einde van de vorige dag..... Ik was na het gesprek met ma niet meer naar beneden gegaan, ik voelde me gewoon te beroerd en had ook bepaald geen zin om met wie dan ook te praten verder.... Ik lag op bed voor me uit te staren en na te denken, zonder overigens ook maar één spat verder te komen....de gedachten dwarrelden door m'n hoofd, een en al chaos, en wilde maar één ding: rust! Er werd op de deur geklopt. Even had ik de neiging om NEE te roepen, maar misschien was het wel ma, of mijn broertje, en beiden waren zo ontzettend lief voor me geweest afgelopen middag dat ik hun de toegang tot mijn kamer niet kon weigeren... Ik riep BINNEN, en de deur zwaaide open.... Pa!! Ik draaide m'n hoofd om en wenste toen dat hij ter plekke dood zou neervallen. Bang was ik niet (meer), maar met hem spreken, nou, daar had ik dus absoluut ook geen trek in! Pa trok een stoel dichterbij, ging zitten en kuchte. Ik zei niets. Pa begon tegen mijn rug te praten. ‘Het spijt me Tom' begon hij aarzelend, en toen - fermer nu - nog eens: ‘Het spijt me ontzettend, meer dan ik je vrees ik kan duidelijk maken, ik....ik....vind het vreselijk wat er gebeurd is, en...ik....eh...ik zou zo ontzettend graag willen dat het NIET gebeurd was.....geloof me....ik.....oh shit! Ik hoorde dat Pa begon te huilen. O o o !! Pa had, zonder het te weten het meest effectieve wapen tegen mij gebruikt dat maar mogelijk is, namelijk verdriet en/of kwetsbaarheid. O, als mensen huilen, verdrietig zijn, of anderszins hun kwetsbaarheid tonen, nou dan kun je met Tommy dus ALLE kanten uit!! Dan kun je met mij lezen en schrijven, en zo goed als alles van me gedaan krijgen.... Ik draaide me om en keek naar hem. Daar zat de held op sokken! De grote, stoere blonde reus van bijna 1.90 m lang met z'n vaak zo irritante machogedrag zat als een hoopje ellende op een stoel naast m'n bed te huilen. Verdorie, als ik niet oppaste zou ik zelf óók beginnen te janken, en dat was nou bepaald niet wat ik wilde! IK wilde nu de regie in handen houden. ‘Het spijt me enorm, en ik bied uit de grond van m'n hart mijn excuses aan, Tom, ik vind het vreselijk wat ik je aangedaan heb...' De tranen liepen nog steeds over z'n wangen. Hij pakte z'n zakdoek, snoot z'n neus, wreef de tranen uit z'n ogen en vervolgde: ‘Natuurlijk had ik het nooit zo ver mogen laten komen vanmiddag, maar helaas is het gebeurd....en ik wil je....' ‘Waarom???' onderbrak ik hem, ‘waarom heb je je poten niet thuis kunnen houden, en waarom heb je mij zo'n pijn gedaan? Vanmiddag was je hard bezig om mij ernstig te beschadigen, ik heb alle vertrouwen in je verloren, ik HAAAAAT je, zoals ik nog nooit iemand gehaat heb, en ik wens vurig dat je nu, ter plekke hartstikke kapot valt!!!!' Ik draaide me weer van hem af. Er volgde een stilte, een vrij lange, tijdens welke pa drie keer zijn neus snoot. Uiteindelijk nam hij weer het woord. ‘Tom, zou je me alsjeblieft willen aankijken?.....alsjeblieft.........' Ik draaide me weer om en keek hem koeltjes aan. Hij sprak verder, en wat toen volgde was min of meer een herhaling van het gesprek wat hij daarvoor met ma in de keuken had gehad. Hij praatte over zijn eventuele ontslag, over onze karakterverschillen, en om de paar zinnen rolden de verontschuldigingen over zijn lippen.... Ik onderbrak hem geen keer, en liep hem maar verder bazelen..... Toen ik zojuist tegen hem zei dat ik hem haatte, en dat ik wenste dat hij ter plekke dood zou gaan loog ik eigenlijk, want ik voelde niets meer voor hem, helemaal niets.... Geen affectie, en al helemaal geen liefde, maar ook geen boosheid of haat.... Mijn gevoelens naar hem waren nul komma nul.... Mijn vader praatte maar door, maar het raakte me niet echt. Er vielen stiltes. ‘Begrijp je een beetje wat ik je probeer duidelijk te maken, Tom?' ‘Jah, maar wat verwacht je nu, pa? Dat we elkaar huilend om de hals vallen??' Ik keek naar buiten en keek naar de luchten, roodgekleurd door de ondergaande zon. ‘En dat we elkaar bij de laatste stralen van de ondergaande zon snikkend eeuwig trouw beloven? Kom nou, pa, daarvoor is er te veel gebeurd, vandaag, maar ook al die tijd ervoor. Ik voel me tot op het bot gekwetst, door jou, maar ook door zo vele anderen, en nooit, echt nooit heb jij je de moeite genomen om je af te vragen waar ik mee rondliep, en waarom ik zo verdrietig ben, en of ik misschien eenzaam ben..... weet je pa, één arm van jou om me heen, een paar troostende woorden hadden wonderen kunnen verrichten, maar nee dat gebeurde dus niet. Ben je mal! Dat "mietje" van een zoon van je moet maar eens wat flinker worden! Die softy moet nu eindelijk maar eens leren om van zich af te bijten! Misschien moet je me maar van de zomer naar zo'n trainingskamp sturen, pa, je weet wel, waar uitgerangeerde ex commando's "kerels" proberen te maken van ontspoorde en uit het lood geslagen jongeren.....' Ik ging rechtop zitten. ‘Ik accepteer je excuses, want je meende het echt, maar sorry, er is té veel pijn om er nu een streep onder te kunnen trekken..... Ik wil alleen zijn nu.' Pa stond op en verliet zwijgend mijn kamer. In de maanden die daarop volgden bleef hij min of meer z'n best doen, dat wel, maar ik kon me er eenvoudig niet toe brengen mijn hart voor hem open te stellen. Raar genoeg zou dat een kleine 4 jaar later veranderen, op het moment dat bij mij alle puzzelstukjes in elkaar gevallen waren, maar daarover later meer.... Hoofdstuk 12 De rest van de maandag verliep rustig, zonder enige rimpeling. Ik dacht veel na over van alles en nog wat, over mezelf, over school, over jongens.....en over meisjes..... 's Avonds, vlak voor het eten kwam een zware hoofdpijn opzetten, helaas, dus ik kroop het bed in. Ik had nog via MSN contact willen opnemen met Kevin, maar voelde me te beroerd daarvoor. Ik viel als een blok in slaap en werd pas de dag erna om acht uur weer wakker. Blijkbaar kosten emoties erg veel energie.... De komende jaren zou ik daar helaas vaak genoeg achter komen..... Ik bleef nog even nasoezen, voor ik op zou staan, en gewoontegetrouw trok ik me af. Ik dacht daarbij aan niets bijzonders, of aan een bepaald iemand, ik genoot gewoon van het lekkere gevoel dat ik altijd door m'n lijfje voel stromen als ik aan m'n pik trok...Het einde kwam snel, en bijzonder heftig...... Tegen negenen was ik beneden en trof een leeg huis aan. Dat had ik wel verwacht, aangezien ma op dinsdags altijd de "grote boodschappen" pleegt te doen, voornamelijk in Maastricht. Ze had een lief briefje achtergelaten op de gebruikelijke plaats om een goede morgen te wensen, én met de boodschap dat gisteravond Kevin gebeld had. Mijn ogen lichtten op, aardig van hem! Jammer dat ik toen al in bed lag, maar goed, straks maar bellen als hij weer terug uit school zou zijn. Ik glimlachte..... Ik nam een kop thee en ging naar boven. Ik startte MSN op. Niets.... Uiteraard, want die paar vrienden die ik heb zijn nu op school. Ik zuchtte en liep weer naar beneden, dan maar de krant! Ik snelde de koppen en wilde juist verder lezen toen de bel ging. Onze honden Inca en Spikey begonnen als razenden te keer te gaan. ‘STIL!!!!!' brulde ik, en direct hielden ze op met blaffen en keken me zielig aan. ‘Nou, zo'n softy ben ik blijkbaar toch niet', dacht ik geamuseerd, ‘de honden luisteren tenminste heel goed naar me.' Ik was wel geërgerd dat m'n ochtendrust naar de kloten was. Waarschijnlijk een van mijn vervelende tantes die hier helaas vlakbij in de buurt wonen, en waar ik dus niks mee had; het waren van die irritante sufkutten die steevast altijd vroegen of het goed ging op school, en of ik al een meisje had, nee, of ik al een VRIENDINNETJE had! Klonk net alsof ik iets zou afspreken met een ondermaatse dwerg... Met tegenzin slofte ik naar de deur en deed open. Surprise!! Voor de deur stond Kevin met een big smile. ‘Jij hier??' ‘The one and only!' lachte m'n vriend terwijl hij achter me aan liep naar de keuken. ‘Moet je dan niet naar school?' ‘Natuurlijk wel, maar ik spijbel, haha! Gisteravond hoorde ik van je ma over de telefoon dat je vandaag ook niet naar school zou komen, dus hoogste tijd voor ziekenbezoek!' Hij legde een tros bananen op de keukentafel (mijn lievelingsfruit), maar die hadden helaas hun beste tijd achter de rug, bruin als ze waren. Ik trok vragend mijn wenkbrauwen op. ‘Fruit! Fruit voor de zieke! Ja, sorry dat ze er wat belegen uitzien, maar dat was het enige wat we nog in huis hadden!' Ik was er blij mee en gaf hem een hug. We zaten aan tafel en hij keek me aan. ‘Hoe voel je je?' ‘Mwah, gaat wel, maar in ieder geval een stuk beter dan gisteren. Ik denk dat ik morgen weer naar school ga, vooral omdat de proefwerkweek dan begint.' ‘Ja, echt iets om je op te verheugen, maar niet heus....Maar wat is er nu allemaal gebeurd? Je moeder zij iets over dat je gevallen was, hoe kwam dat zo?' Ik voelde tranen in mijn ogen prikken, en een huilbui was wel het laatste wat ik nu wilde, daar had ik er de laatste dagen genoeg van gehad! Ik stond op en liep naar de koelkast om de cola te pakken, maar ik had me de moeite kunnen besparen.... De sluizen openden zich en rijkelijk stroomden de tranen over m'n wangen. Ik schokschouderde. Kevin was opgestaan, liep naar me toe en pakte me stevig beet. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en liet me lekker gaan. Huilen kan louterend werken, en dit geval was dat ook zo.... Kevin streelde met één hand mijn gezicht en zei zacht: ‘Als je wilt moet je me zo meteen alles vertellen, onder andere daarvoor ben ik hier naar toegekomen. Ik ben je beste vriend, en ik hou van je....' We gingen zitten en mijn krampachtige huilbui kwam enigszins tot bedaren. Ik nam een slok cola, haalde diep adem en begon te vertellen. Ik vertelde alles, mijn aanvaring met pa, het gesprek met ma en het gesprek met pa, later die dag. En naarmate mijn verhaal vorderde zag ik Kevins ogen steeds donkerder worden. Ik zweeg en was alweer totaal aan het eind van m'n Latijn en volledig uitgeput. Ik pakte een van de bananen die Kev voor me had meegenomen en probeerde hem te pellen. Op de een of andere manier lukte dat niet meteen. Kevin begon hard te lachen. ‘Jij bent echt een mietje he! Je krijgt die banaan niet eens gepeld....' ‘KEVIN HELD!!!! Jij bent dus echt een grote lul!' ‘Tssss, no dirty language please....' Hij stond op, gaf me een kus op m'n wang en pelde de banaan voor me. ‘En dat van dat "Mietje" meen ik natuurlijk niet he, sorry had ik niet moeten zeggen'. ‘Is al goed...... ik heb veel moeten denken aan afgelopen zaterdag, Kev....' ‘Ik ook joh, wat hébben we toch goed geleerd he! Man, ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik zo veel en zo lang huiswerk gemaakt heb!' Ik gaf hem een stomp. ‘Dat bedoel ik niet, Kevin.....' Mijn vriend werd weer serieus. ‘Dat weet ik Tom, en ja, ik denk er vaker aan. Het was een van de mooiste, innigste en warmste belevingen die in m'n jong leventje meegemaakt heb. Ik heb genoten. En wat ik zaterdag nacht zei meen ik nog steeds: ik zou dat ooit nog wel eens met je willen beleven, maar echt alleen met jou, want je bent m'n beste vriend, waar ik veel om geef, en dat mooie wil ik natuurlijk met m'n beste vriend delen.....' Ik pakte z'n hand vast. ‘Dank je wel Kev, maar ik denk niet dat we dat nog een keer moeten doen! Weet je, de laatste tijd ben ik niet helemaal mezelf, soms emotioneel, soms tegendraads..... ik weet ook echt niet wie of wat ik ben.....en misschien kún je dat als 15 jarige ook niet weten......in ieder geval, na veel gepieker dacht ik zeker te weten dat ik gay ben, en ook dat ik verliefd op je ben......maar nu....nu denk er anders over! Begrijp me goed, ik voel me nog steeds heel erg tot je aangetrokken, Kev, maar misschien.... Misschien verwar ik "Liefde" wel met "vriendschap".....een mooie en diepe vriendschap, die ik nog nooit voor iemand anders gevoeld heb.....Is dit slechts een voorbijgaande fase? Ik weet het niet.....misschien moet ik daar gewoon door heen.....och weet je, als ik over 15 jaar getrouwd ben en twee kleine kinderen heb, dan lach ik hierom.....' Kevin keek me nadenkend aan. ‘Ben je hier allemaal zeker van?' ‘nee, natuurlijk niet! Maar voorlopig ga ik er dus vanuit dat ik dus NIET Gay ben! Period!' ‘Och Tommy, is dat zo belangrijk voor je? Mij maakt het toch niks uit of je van jongetjes of van meisjes houdt, voor mij blijf je gewoon die leuke, aardige en vooral knotsgekke Tom, waar ik veel van hou, en bij wie ik in de buurt wil zijn, zo vaak ik kan!' Ik was diep ontroerd.... Ik stond op en gaf hem een vluchtige zoen op zijn mond, tenminste dat was ik van plan.... Maar Kevin had duidelijk een ander scenario in gedachten, want hij pakte me stevig vast, drukte z'n lippen stevig op die van mij en bezorgde me op dat moment de eerste tongzoen van m'n leven.... Er leek maar geen einde aan te komen, en na wat wel een oneindig lange tijd leek liet Kevin me eindelijk los. Ik had alweer de tranen in m'n ogen (ja, ik ben een onvervalste janker en huilebalk GODZIJDANK!!!, toen al, en nu nog steeds). ‘Waarom deed je dat Kevin?' jammerde ik, ‘ben jij dan tóch homo? Je brengt me in de war....' ‘Sukkel, je snapt hem nog steeds niet he?' ‘Nou je bent bedankt hoor!' ‘Luister, wat is vriendschap, wat is liefde, wat is het verschil? In ieder geval is SEKS niet de doorslaggevende factor, want seks kun je ook hebben met elkaar, zonder dat er van liefde sprake is, en wanneer komt er seks in het spel tussen twee mensen?? Wij zijn ECHT hele goede vrienden, dat wisten we al een tijdje, maar zaterdag werd dat wel héél duidelijk... en goede vrienden zijn in staat om veel, zo niet ALLES met elkaar te delen, en ja, daar kan seks ook deel van uitmaken. Ik gaf jou zojuist een innige kus, die je alleen maar moet zien als een uiting van mijn hele diepe vriendschap naar jou toe....geen voorspel op seks...gewoon vriendschap...begrijp je het nu?' Ik knikte, en voelde me heel erg blij nu. Ik had vanmorgen de bevestiging gekregen van iets wat ik deep down eigenlijk al wel wist....... ‘Lieve Tommy, misschien is volgende week Priscilla wel mijn vaste vriendin, of de volgende maand, dat boeit niet! Mijn punt is: als ik met Priscilla ga blijf jij natuurlijk mijn beste vriend, daar komt niets of niemand tussen, ook Priscilla niet! Wat wij hebben is mooi, en ongelofelijk kostbaar, dat koester ik, en dat zal NOOIT verdwijnen of zomaar overgaan!' ‘Dank je wel, dit betekent veel voor me, Kev'. We keken elkaar diep in de ogen, en ik voelde me volmaakt rustig en blij, (gay?) en ik had even het gevoel dat het leven me weer een beetje toelachte..... Later die morgen gingen we nog wat gamen tot moeder het eten op tafel had staan. We lunchten gezellig met z'n drieën, waarbij Kevin uitlegde hoe het kwam dat hij op een doordeweekse schooldag hier aan tafel zat. Hij vertelde dat hij z'n moeder gezegd had dat ik al 2 dagen ziek thuis was, en hij had haar gevraagd of ze hem ook ziek wilde melden, kon hij tenminste naar z'n vriend gaan.... Z'n moeder vond dat geen probleem, en zo kwam het dus dat Kevin dat lange end naar ons huis had gefietst en hier nu met ma en ik aan de keukentafel zit. Na het eten nam Kevin afscheid, want er moest nog flink geleerd worden voor de proefwerkweek die morgen begon. We namen afscheid van elkaar en spraken af elkaar morgen om half tien op het schoolplein te treffen. Ikzelf ging naar boven om nog wat dingen na te kijken voor morgen, en ik had er weer zin in!! Hoofdstuk 13 De maanden gingen voorbij..... Ik ging met hele mooie cijfers over naar het laatste leerjaar, mijn maatjes Kevin en Jordy gelukkig ook, en in september 2007 stortten we ons op de laatste fase: eindexamen! Na dit laatste jaar zou ik in Maastricht een ICT opleiding gaan doen (computers zijn mijn passie...), en gelukkig zouden Kevin en Jordy met me mee gaan. Zo zou ik tenminste m'n nieuwe opleiding niet hoeven te beginnen met allemaal vreemde gezichten om me heen.... Pesterijtjes waren er nog wel, maar dankzij mijn vriendschap met Jordy en vooral Kevin natuurlijk was het allemaal goed te verdragen. Ik begon me meer en meer te focussen op meisjes, en eigenlijk begin ik dat steeds leuker te vinden! In de zomer van 2007 leerde ik Maria kennen, een lieverdje uit een naburig dorp dat ik had ontmoet toen in ons dorp de Bronkfeesten waren. Het klikte wel tussen ons tweeën en na de eerste voorzichtige kusjes was mijn ego gegroeid, en mijn gevoel voor eigenwaarde enorm gestegen! Ik was blij, maar ik niet alleen! Mijn pa fleurde helemaal op toen ik Maria voor het eerst mee naar huis nam, en in zijn ogen kon ik de opluchting overduidelijk lezen. "God zij, dank, mijn zoon is dus toch geen flikker!" zeiden die ogen, maar dat liet me koud..... Ik was en voelde me een stuk stabieler, zeker nadat ik me een paar maal flink had afgetrokken met fantasiebeelden voor ogen over Maria, en ik leek de vorige fase definitief afgesloten te hebben.......... Leek, Want het Lot haalt soms vreemde grappen met ons mensen uit.... Het gebeurde bij de buren.... In september 2007 (vlak na het begin van het nieuwe en voor mij laatste leerjaar) gaf mijn buurmeisje Patricia Wagenmaekers een grote fuif, want ze was aan de Uni van Aken (je weet wel, die met die onmogelijk lange naam) gepromoveerd tot doctor in de wis en natuurkunde, en dat ook nog eens "summa cum laude", en hele prestatie, want ze was immers pas 24 jaar! (2 jaar later zou ze er zelfs als docent worden aangesteld) De familie had zo ongeveer het hele dorp uitgenodigd, plus nog een hoop mensen van buiten; het beloofde een van die ouderwetse gezellige knalfuiven te worden! Om half negen ging ik er met mijn familie naar toe, pa en moe opgedoft alsof ze naar een chique bruiloft gingen (‘je weet nooit, lieverd, welke belangrijke mensen je daar kunt ontmoeten'), en ik had de leukste kleren aangetrokken die ik kon bedenken. Maria zou oorspronkelijk meegegaan zijn, maar was ongelukkig ten val gekomen bij het skeeleren en had haar rechterpols gebroken. We werden binnengelaten, waar het nu al een drukte van jewelste was. We zagen Patricia staan en liepen op haar af om haar te feliciteren. Ze was duidelijk het stralende middelpunt van het feest en ze genoot. Ik gaf haar drie dikke zoenen op haar wangen. ‘Goed gedaan Patty (ze had er een hekel aan als ik haar zo noemde..), blij dat je toch gebruik gemaakt heb van al die wijze lessen die ik je heb proberen te geven....' Ze lachte en gaf me een aai over m'n bol. ‘Zeg lieverd, ik wil je aan iemand voorstellen! Mijn neefje uit Eindhoven logeert hier een paar daagjes en wat nu zo leuk is, hij gaat in september 2008 naar dezelfde school als jij, is dat niet aardig?' Ze wenkte naar iemand in de menigte en een lange slungelachtige jongen kwam op ons toelopen. ‘Tommy, dit is Bryan, Bryan dit is mijn buurjongetje Tommy!' Patricia liep weg om andere gasten te verwelkomen. Voor mij stond de wereld stil......... "Door de bliksem getroffen" is alweer een cliché, maar wel heel erg toepasselijk nu! Ik voelde me als door de bliksem getroffen... Ik zag een leuke jongen voor me staan in een skater outfit, met een petje op zijn halflange blonde haren, en met zijn prachtige ogen keek hij me enigszins verlegen aan en gaf me een hand. De wereld stond stil..... Ik hoorde geen gepraat meer, geen muziek meer, en alles en iedereen om me heen was verdwenen leek het wel; ik had alleen oog voor die knappe Bryan.... De wereld stond even stil...... Iemand probeerde iets tegen me te zeggen, maar ik wenste niet te luisteren..... ‘Hey' drong het tot me door. Ik keek op. ‘Hey, vinje 't erg als ik mijn hand terugneem?' Ik werd vuurrood en had nu pas in de gaten dat ik al die tijd zijn hand had vastgehouden. (hoeveel tijd??) ‘Sorry', fluisterde ik, ‘ik lette even niet op'. ‘No problem gozer! Zeg, wat vertelde mijn nicht, gaan we saampjes naar dezelfde school? Leuk! Tenminste iemand die ik dan ken!' Hij babbelde vrolijk verder, waar ik driekwart niet van mee kreeg.... Gelukkig kreeg ik mezelf op een gegeven moment weer onder controle en kon ik tenminste dóén alsof alles oké was, maar dat was het dus niet..... ik voelde me uiterst verward en probeerde te bedenken wat er met me aan de hand was, en wat ik nu toch allemaal voelde.... Ik had zin om te huilen...... Ik gebruikte de wc als smoesje en vluchtte de tuin in. Gelukkig is het een grote tuin, en ergens achteraan vond ik een plekje waar ik ongestoord kon nadenken. Nadenken..... Maar ik hoefde toch niet na te denken?? Niet echt nee, want het was zo simpel als het Onzekerheids Principe van Heisenberg (kijken jullie wel eens naar Star Trek?): IK BEN VERLIEFD!!!!!! VERLIEFD VERLIEFD VERLIEFD VERLIEFD VERLIEFD VERLIEFD VERLIEFD Nu mocht ik huilen, en ik deed het dan ook in ruime mate..... Hoezo verliefd op een meisje? Nee nee nee nee! Ik ben NIET verliefd op Bryan, hij is gewoon een leuke jongen, en that's all!!!! Dus, Thomas Antonius Maria van den Berg, je bent hetero en daarmee BASTA! Maar.... Waarom voel ik me nu dan zo kut?? Ik nam plaats op een grote boomstronk die daar in de tuin ligt en liet mijn tranen de vrije loop. Iemand raakte mij aan. ‘Alles goed, makker?' Bryan!! ‘Sorry, maar het is zo warm daarbinnen, en ik voelde opeens een stekende hoofdpijn opkomen, dus ben ik maar ff de tuin ingelopen.' Gelukkig is hier bijna geen licht, zodat Bryan niet kan zien dat ik aan het janken ben.... We zitten stil naast elkaar en ik wordt weer wat rustiger. Ik haalde diep adem. ‘Het spijt me dat ik zo ongezellig ben, Bryan, maar ik voel me niet zo best, sorry. Ik denk dat ik maar naar huis ga en in bed kruip.' ‘Wat je zegt, man. Jammer anders, want ik vind het wel erg leuk met je te praten.' ‘Sorry vriend, maar ben op. Zou jij aan Patricia willen vertellen dat ik me niet lekker voel? Dan zegt zij het wel tegen m'n ouders'. ‘Natuurlijk Tom, no problem. Wil je dat ik ff met je meeloop naar jouw huis?' ‘Nee, thanks, het gaat wel. In ieder geval heel erg bedankt voor jouw gezelligheid, en ik zou zeggen: tot volgend jaar!' Ik gaf hem een hand (ditmaal iets minder lang dan de keer daarvoor...), en liep tussen de struiken door naar ons huis. Ik liet mezelf binnen via de keukendeur en ging linea recta naar mijn kamer, waar ik me met al m'n kleren aan op bed liet vallen. De voorgewende hoofdpijn van zojuist was helaas inmiddels werkelijkheid geworden. Ik voelde de tranen weer over m'n wangen lopen. Ik was totaal in de war en wist me geen raad...... Maastricht,8 mei 2010 © Rick Debie BESTE LEZERS, DEEL DRIE ALWEER. TOMMY ZIT ZICH ALWEER ERG VOOR DE GEK TE HOUDEN! WAT MOET HIJ MET BRYAN? WE ZULLEN ZIEN... HEEL BELANGRIJK: OOK DIT DEEL KON NOOIT TOT STAND GEKOMEN ZIJN ZONDER DE FANTASTISCHE HULP VAN MIJN LIEVE VRIEND TOM UIT BRUNSSUM; HIJ GEEFT COMMENTAAR, LEVERT SUGGESTIES EN ZORGT ERVOOR DAT IK VOORTDUREND DE INSPIRATIE KRIJG OM VERDER TE SCHRIJVEN. DANK JE WEL ECHTETOM, JE BENT EEN KANJER!! OJA, BLIJVEN JULLIE SCHRIJVEN EN COMMENTAAR GEVEN? IK HEB AL DIVERSE E-MAILS GEHAD, EN DAT STIMULEERT MIJ ENORM.

Tommy deel 3 (mm:romantisch, 7372 words) [3/11] Toon alle delen
Auteur: Rickyboy	Toegevoegd: May 09 2010	Kijkers/Lezers: 5078/4355 [86%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Tom heeft een gesprek met pa, niet zo goed. Het gesprek met z'n vriend Kevin is beter. Tommy schrikt van zijn homoseksuele gevoelens en besluit het over een andere boeg te gooien, maar dan ontmoet hij Bryan..

Dit is deel 3 van totaal 11 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel