ErotischeVerhalen.com: Carlo en Marco, uit elkaar? deel 8. door klimbeer-jack [deel 8]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal spannends doen, ik heb daar heel lang over nagedacht en wilde het in eerste instantie niet, bang voor deze gevolgen, maar uiteindelijk heb ik toch toegegeven, ik houd zoveel van hem dat ik Marco's droom wilde waarmaken, al was het maar voor een keer, maar zover zijn we niet eens gekomen". Zelfs nu geef ik onbewust Marco de schuld van alles, door dit te zeggen schuif ik alles op zijn bordje, terwijl ik zelf ook schuld heb aan deze puinhoop. "Ja, wat zeg je hierop, je moeder en ik hebben zoiets nog nooit aan de hand, wij hebben daar nooit behoefte aan gehad, had jij met Erik wel eens over zoiets gesproken"? "Nee, nog nooit wij hadden daar ook geen behoefte aan, maar Marco is geen Erik pa, daar moet ik nu niet aan denken en gaan vergelijken, Erik is er niet meer en met Marco wil ik uiteindelijk wel verder, maar nu kon ik niet meer en heb tijd voor mezelf nodig en dat kan ik thuis niet krijgen". "Dan neem je die hier jongen, maar blijf wel in contact met Marco, want je zult wel met hem moeten blijven praten, heb je er ook al aan gedacht hoe je dat met zijn ouders gaat oplossen en met familie de Wijs"? "Zijn ouders zal Marco zelf moeten doen, hoe we dit gaan oplossen met pa en ma de Wijs weet ik nog niet, eigenlijk heb ik daar helemaal nog niet bij stil gestaan". De hele dag praten we erover, ik sta er van versteld hoe open mijn ouders hiermee omgaan, want ik had gedacht dat ze daar geen begrip voor op zouden kunnen brengen, want het is niet iets wat je van deze oude mensen zou verwachten. Na het eten bel ik naar huis en krijg een huilende Tristan aan de telefoon, "Alsjeblieft Carlo kom naar huis ik mis je heel erg en papa ook, moet ik eerst mama missen en dan ga jij ook nog eens weg bij ons". De tranen springen in mijn ogen, "sorry, Tristan maar ik moet even tijd voor mezelf hebben knul, ik weet dat we er een puinhoop van gemaakt hebben, maar ik beloof je dat ik er alles aan ga doen om dat goed te maken, mag ik je papa even"? "Wanneer kom je terug thuis Carlo", snikt de jongen. "Zo snel ik kan maatje, zo snel ik kan, geef me papa nu maar even", Ik hoor hoe Tristan de telefoon op de tafel legt en zijn vader roept, "met Marco". "Hoi, met mij hoe is het"? "Met mij gaat het wel, maar ik ben al de hele tijd Tristan aan het troosten, die snapt er nu echt helemaal niks van, en ik kan het hem ook niet uitleggen, ik heb maar verteld dat er nu even problemen zijn en dat wij die gaan oplossen, iets anders kon ik niet verzinnen". Op de achtergrond hoor ik de jongen nog steeds snikken. "Geef hem maar een dikke knuffel van me en zeg hem dat ik echt heel veel van jullie houd, want dat doe ik echt schat, maar ik heb echt even rust nodig nu". "Zal ik doen maatje en ik houd ook echt heel veel van jou, maar geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik mijn woorden terug neem Carlo, ik heb daar zo ontzettend veel spijt van, ik had mijn tong er wel af kunnen bijten, maar het was eruit voor ik er erg in had". "Ik heb ook veel dingen tegen jou gezegd Marco die niet door de beugel konden, het kwam door de ruzie die we hadden, laat het even rusten nu, heb jij al met je ouders gesproken"? "Nee, jij wel"? "Ja, ik heb ze alles verteld". "Oh, echt alles"? "Ja, Marco echt alles, vanaf het moment dat Bart weer in ons leven kwam tot en met vandaag aan toe, ik kon niet anders, ik heb genoeg gelogen tegen ze en tegen Tristan en jou ouders en tegen pa en ma de Wijs, ik kan het niet langer volhouden". "Vind jij dat ik dat thuis ook moet doen"? "Dat maak jij voor jezelf uit schat, ik kan nu niet meer voor jou denken, ik heb even genoeg aan mezelf, maar als jij echt wilt dat het goed komt zou ik wel eerlijk zijn tegen iedereen als ik jou was". "Oké, maar dan heb ik wel een vraag voor je, thuis zal ik het zelf moeten doen, maar ga je dan wel met me mee naar pa en ma de Wijs, dat we het daar samen gaan vertellen"? "Is goed, doe ik voor je, maar dan moet ik toch echt tijd voor mezelf hebben, wel zal ik regelmatig bellen, en wil ik je vragen op het werk zo normaal mogelijk te doen, ze zullen het snel genoeg door hebben dat er wat is, maar daar hoeven wij niks over te zeggen, goed"? "Is goed, houd jij ook nog contact met Bart"? "Zou je het erg vinden als ik dat deed, want zoals ik jullie niet laat vallen kan ik hem ook niet laten vallen en wil ik hem eigenlijk wel af en toe eens bellen, ik zal hem toch ook van deze situatie op de hoogte moeten stellen hé"? "Ja, je hebt gelijk, zou ik er goed aan doen om ook af en toe met Bart te bellen"? "Dat weet ik niet, ik wil geen grote druk op de ketel zetten, niet bij ons en zeker niet bij Bart en wat zal Tristan er van denken als wij met elkaar gaan bellen en ook nog eens met Bart"? "Als ik dat al doe dan doe ik dat wel als hij op bed ligt". "Ik kan je niets verbieden jongen, ik hoop alleen dat jij je rustig houd en Bart niks gaat verwijten, dit ligt helemaal bij ons, jou en mij en laat het daar ook, dan kunnen we samen gaan werken aan een oplossing". "Oké, doen we, hoe voel jij je nu"? "Niet zo goed maar dat komt nog wel, mag ik Tristan nog even van je dan ga ik naar bed, want ik ben doodop". "Is goed maatje ik houd van je", "ik van jou Marco", "hier komt Tristan nog even, dag tot snel". "Hoi Carlo, ik mis je heel erg". "Ik jou ook knul, maar je mag de moet niet opgeven schat, het komt echt allemaal goed geloof me, maar beloof me nu een ding, maak het je vader niet moeilijk nu, help hem waar je kan en geef hem maar een dikke knuffel, ook van mij". "Waarom kom je dat zelf niet doen"? "Ik kan dat nu niet uitleggen jongen, maar wij gaan er alles aan doen om dit weer goed te maken geloof me alsjeblieft, maar ik ga nu slapen Tristan ik ben ontzettend moe, ik spreek je snel, oké"? "Oké, Carlo slaap lekker en tot snel". "Jij ook knul, dag". Als ik de telefoon neer leg krijg ik weer de tranen in mijn ogen, ik heb er alles aan moeten doen om me goed te houden, ik wilde niet dat die jongen mij zou horen huilen, hij heeft het al slecht genoeg door ons. Mijn moeder komt naar me toe en drukt een kus op mijn wang. "Ik ga naar bed ik ben doodmoe". Mijn ouders wensen me welterusten, als ik mijn oude kamer binnen kom, komen er veel gedachten bij naar boven, hier heb ik Bart verteld dat ik homo ben, hier heb ik hem mijn liefde verklaard, hier heb ik mijn gelukkigste jaren van mijn jeugd door gebracht. Ik zet mijn tas naast de kast, die ruim ik morgen wel op, ik kleed me uit en ga in mijn boxer op bed liggen, natuurlijk kan ik niet meteen slapen, ik pieker me suf, ik weet dat ik niet anders kon, maar heb ik er wel goed aan gedaan, had ik het niet anders op kunnen lossen. Nee, is het korte antwoord wat door mijn hoofd speelt, hier moet ik doorheen, ik voel de moeheid in mijn lijf en val uiteindelijk in een droomloze slaap. Hoofdstuk 2. Ik moet echt heel erg moe geweest zijn, als ik wakker word zie ik dat het bijna 13.00 uur is, ik ga naar de badkamer om me te douchen, daarna kleed ik me aan en ga naar beneden, daar zitten mijn ouders in de keuken aan de tafel, meteen gaat mijn moeder omhoog en schenkt voor mij een kop koffie in. "Gaat het een beetje", wil mijn vader weten. "Een beetje pa, het komt wel goed". "Ik ga dadelijk even een frisse neus halen, dan ga ik Bart bellen, ik moet hem ook laten weten hoe het er nu voor staat bij ons". "Denk je dat je daar goed aan doet jongen, die knul heeft nu al genoeg aan zijn hoofd, voor hem is het ook niet gemakkelijk geweest, als ik je moet geloven". "Dat is ook zo ma, hij is vreselijk misbruikt door zijn eigen vrouw en toen kwam daar zijn beste vriend nog eens overheen met een belachelijk en stompzinnig idee, nee die heeft het ook niet gemakkelijk". "Maar ben je dan niet bang, dat als hij dit van jullie hoort dat hij denkt dat het aan hem ligt, dat hij daar de schuld van is". "Ik zal hem dat meteen uit zijn hoofd praten, maar ik vertel het liever zelf aan hem dan dat hij het van iemand anders moet horen, hoe zal hij zich dan voelen denkt U"? "Daar heb je ook weer gelijk in, maar breng het hem dan wel heel voorzichtig, en ga je dat dan ook aan Marco vertellen"? "Ja, zeker wel, voor hem heb ik geen geheimen, we hebben gisteren toch redelijk met elkaar kunnen praten". "Waarom is het dan zo moeilijk om thuis te blijven wonen en met elkaar te blijven praten"? "Omdat wat hij gisteren gezegd heeft me zo diep geraakt heeft, dat sneed door mijn hart en ziel ma, ik kan dat niet zo snel vergeten, daar heb ik tijd voor nodig, maar ik ga nu naar mijn kamer dan bel ik Bart even en daarna ga ik even een frisse neus halen, tot straks". Met een kop koffie in mijn hand loop ik naar mijn kamer, op bed bel ik naar mijn vriend. "Bart Jansen". "Hoi, Bart met Carlo, kan ik even met je praten, er is veel gebeurd sinds gisteren". "Oh, wat is er gebeurd dan"? "Ik weet niet hoe ik je dit voorzichtig moet vertellen jongen, maar thuis is het compleet uit de hand gelopen, zo erg dat ik nu tijdelijk even bij mijn ouders ben gaan wonen". "Shit Carlo en dat omdat je bij mij bent blijven slapen gisteren"? "Nee, Bart zo moet je niet denken, het liep al een tijdje niet echt lekker tussen ons, sinds wij jou dat voorstel hebben gedaan, hebben Marco en ik regelmatig ruzie, ik kon er niet mee leven dat ik jou wat had aangedaan, ik heb daar veel met Marco over gesproken en hij vond ook dat ik het met jou uit moest praten". "Hij was er alleen niet op bedacht dat ik bij jou zou blijven slapen en dat viel hem koud op zijn dak, voeg daar alle problemen bij die wij al hadden en je hebt een situatie die wij niet meer in de hand hadden". "Dus het komt wel door mij, dan moeten wij elkaar maar nooit meer zien jongen, maak het goed met Marco en vergeet mij, doe het voor jezelf, voor Marco, maar zeker voor die knul van jullie, daar moet je voor gaan". "Even niet te hard van stapel lopen Bart, zo is het niet helemaal, ik wil met jou in contact blijven en ik zal je wat vertellen zelfs Marco wil dat ook, hij is van plan je te bellen een deze dagen, dus doe alsjeblieft rustig aan, wij willen dat alles goed komt tussen ons". "Ook met mij", hoor ik voorzichtig vragen". "Ja, jongen ook met jou, maar laat ons even, dan komt het allemaal goed". "Zoals ik je al zei Carlo, ik heb ook mijn tijd nodig, ik wil geen druk op me hebben niet van jou niet van Marco, als een van jullie me belt en ik heb geen zin in praten dan zal je dat moeten accepteren, ik moet hier ook mee door, en ik ga vandaag met mijn ouders praten ook aan hen ben ik nog een verklaring schuldig". "Dat kan ik begrijpen jongen, doe maar rustig aan, ik bel je wel en hoor ik of je met me wilt praten, oké"? "Is goed Carlo, maar ik hangen want ik ga nu naar mijn ouders, ik hoor je nog wel". "Oké, Bart, veel sterkte jongen en tot snel, dag". "Dag Carlo, tot snel". En met dat hing hij op, ik bleef nog even met de telefoon in mijn hand op mijn bed zitten, die jongen moet door een hel gegaan zijn, ik hoop dat zijn ouders hem kunnen en willen helpen. Zijn laatste woorden ‘tot snel'geven mij toch wel de hoop dat hij in contact wil blijven met me, dat doet me toch goed, met mijn jas in mijn hand loop ik naar beneden, in de keuken doe ik die aan en ga, na mijn ouders een goede dag gewenst te hebben op pad voor een lange wandeling, want daar heb ik nu heel veel behoefte aan. Zonder echt bewust te zijn van de richting die ik uit loop, stap ik lekker door, ik heb geen bepaald doel voor ogen gewoon even er tussen uit, geen gepraat geen gedoe, gewoon lekker buiten zijn. Onderweg kom ik regelmatig een auto tegen die naar me toetert, zonder dat ik weet wie het is steek ik mijn hand op, een keer hoorde ik de auto inhouden en was ik bang dat ik aangesproken zou worden. Zonder om te kijken liep ik door, ik hoorde dat de chauffeur weer gas gaf en doorreed, ik liet een zucht van verlichting, ik was niet in de stemming om iemand te woord te staan. Ik wilde op mezelf zijn, na kunnen denken, en gewoon er even tussen uit. Ik weet niet eens hoe lang ik gelopen heb, maar toen ik bij het meertje uitkwam, schrok ik van mezelf, ik moest dus meer dan zeven kilometer gewandeld hebben, want zover lag het meertje bij mijn ouders vandaan, ik ging op een bankje zitten en keek over het meertje uit, het was niet groot, je kon aan alle kanten de oevers zien, maar het is er mooi en rustig geen mens in de buurt, hier kan je lekker wegdromen in gelukkiger tijden of zoals ik nu nadenken over wat er allemaal gebeurt is. Ik heb niet het idee dat ik hier nu een pasklare oplossing kan vinden, sterker nog ik weet het wel zeker dat ik die hier niet kan vinden, maar ik heb even de rust nodig en hier kon ik zoveel rust vinden als ik maar vinden kon. Lang heb ik daar gezeten tegen de tijd dat ik weer naar huis wilde begon het al te schemeren, ik zag plotseling een schim opduiken aan de andere kant van het meer, ik wilde meteen opstaan omdat ik geen zin had om iemand tegen te komen hier, want meestal gaat zo iemand dan meteen tegen je aan zitten kletsen en daar had ik nu even geen zin in. Toch bleef ik nog even zitten, want die schim deed mij aan iemand denken, het was de manier waarop die liep, of beter gezegd zich voort bewoog een geschuifel die ik al eerder had gezien en toen drong het tot me door, ik kende die persoon wel degelijk, het is Bart. Langzaam liep hij naar de waterkant, daar gooide hij een steen die over het water zeilde, de steen petste wel vier keer op het wateroppervlak voor hij naar de bodem zonk, weer bukte hij en deed het nog een keer, daarna liep hij langs de waterkant mijn richting uit. Ik stond op en ging ook naar de waterkant, ik pakte een platte steen en gooide die op dezelfde manier over het water zijn richting uit, hij schrok van het geluid en keek mijn richting uit. Even bleef Bart staan, keek me aan, voor zover de schemer het toeliet, draaide zich om en liep van me vandaan, alles in mijn lijf wilde schreeuwen dat hij niet moest gaan, maar ik hield mijn mond, na een paar passen stond hij weer stil, draaide zich weer om en kwam op me toe gelopen. Ik ging weer op het bankje zitten, wachten tot hij bij me was, hij kwam steeds dichterbij, ik kon zijn voetstappen horen, eenmaal bij mij ging hij naast me zitten, zonder een woord te zeggen. Even liet ik het zo, "hoi", zei ik zachtjes. "Hoi". Weer een stilte, "hoe gaat het nu met je "? "Och, wat kan ik zeggen, ik ben blij dat het verhaal er eindelijk uit is, maar ik ben niet blij met de manier waarop dat gebeurt is, maar dat zal ook wel weer goed komen, denk ik". "Hoe ging het bij je ouders vandaag"? "Ik wilde eerst niks zeggen, maar ze merkte natuurlijk dat het helemaal niet goed zat met me, dus toen ze door bleven vragen heb ik alles verteld". "Dat moet heel zwaar voor je geweest zijn". "Je wilt niet weten hoe zwaar Carlo, ik schaam me nog steeds kapot man, dat ik dat allemaal toegelaten heb, en dat voor een kut baan". "Heb je ook van ons verteld, aan je ouders "? "Ik zei toch dat ik alles verteld heb, dus ja dat ook, nou maak je borst maar nat jongen, mijn moeder is alles behalve blij met je, ook al heb ik uitgelegd dat jij helemaal niets wist van mijn tijd in Zweden, dat maakte voor haar geen verschil, mijn vader denkt daar iets genuanceerder over, maar ook hij is niet echt blij met jullie actie". "Daar kan ik me alles bij voorstellen jongen, het is ook niet niks wat wij jou hebben aangedaan, als ik alles kon terug draaien dan deed ik dat meteen man". "Maar dat is helaas niet mogelijk en nu kunnen we de brokken gaan opruimen, jullie net zo goed als ik, want al hadden jullie dit voorstel nooit gedaan dan was mijn leven nog een grote puinhoop geweest en had ik mijn verhaal thuis moeten doen, ik kon wel door de grond zakken toen ik het vertelde". "Dat geloof ik graag, maar als je er nu op terug kijkt, ben je dan niet blij dat het eruit is, dat je nu je leven kan oppakken en doorgaan, met je leven"? "Op zich wel natuurlijk, maar dat schaamtegevoel gaat nooit meer weg Carlo, ook als je weet hoe goed mijn ouders erop reageerden, dan nog weet je telkens als ze je zien wat je hebt meegemaakt, en dat je zo stom geweest bent, maar ook dat zij het weten". "Kijk Bart, je hebt het nu verteld, onder woorden gebracht, je kan het nu een plekje geven, vergeten zal je het nooit, maar je kunt nu wel gaan leren om er mee om te gaan, als ik het goed heb zijn er nu drie koppels die het weten, je ouders, mijn ouders en Marco en ik, wij houden daar ons mond over tegen iedereen, niemand hoeft hier iets van te weten te komen, dus, kan je het gaan verwerken, en er mee leren om te gaan". "Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan Carlo, zoals je al zei die drie koppels weten het en als ik jullie onder ogen kom weet ik ook dat jullie het weten, hier zal ik nog een hele tijd mee blijven lopen jongen, dit raak ik nooit meer kwijt". "Dat moet je ook niet willen, dat is verspilde moeite, je moet er mee om leren gaan, kwijt raken doe je dit nooit, dat kan je gerust vergeten en ik ben er van overtuigt dat niemand jou daar op aan zal kijken". Tijdens ons gesprek had ik hem bijna niet aangekeken en hij mij ook niet, we keken wat voor ons uit, toen het een lange tijd stil was tussen ons, moest ik ineens weer aan iets denken, ik schoot in de lach, het begon met een voorzichtig grinniken daarna bulderde ik het uit, Bart keek me heel vreemd aan. "Ja, sorry", zei ik toen ik enigszins weer wat kon praten, "maar ik moest ineens weer denken aan die keer toen wij hier als kleine jongens aan het spelen waren, we zaten toen ook op deze bank toen die rat plotseling over jou voet heen liep". Bart keek me aan en schoot toen ook in lach, "man wat schrok je toen", zei ik lachend. "Jij niet zeker, ik heb nog nooit iemand zo snel en zo hoog op een bank zien springen als jij toen", bij die herinnering bulderden we beide het uit van het lachen. "Hoe oud waren toen Carlo, acht, negen", vroeg hij na en paar minuten. "Nee, dertien net als Tristan nu, Tristan", zei ik en mijn stemming sloeg als een blad in de wind om, ik keek weer strak voor uit. "Hoe gaat het nu met die knul", vroeg hij na een lange stilte. "Hij lijdt er enorm onder Bart, ik zal je eens wat vertellen, laatst merkte we dat hij ons steeds meer ging storen als Marco en ik samen intiem waren, toen Marco hem daar naar vroeg bleek hij zijn moeder heel erg te missen en dat hij toch wel wat moeite had met onze relatie, hij begreep het toch niet helemaal van zijn vader, daar hebben ze uitgebreid over gesproken samen en dan komt er nu dit overheen, nee die jongen heeft het heel slecht nu". "Waarom ga je dan niet terug naar huis man en los je problemen daar op". "Dat kan ik nu even niet Bart, als je weet wat Marco tegen mij allemaal gezegd heeft, daar moet ik toch wat afstand van nemen en goed over nadenken". "Mag ik weten wat dat was, wat je zo hard geraakt heeft"? Ik bleef een tijdje stil, toen Bart me met een klein duwtje in mijn zij aanmoedigde om door te praten, ik keek hem diep in zijn ogen, "dat ik altijd de gemakkelijkste weg nam bij problemen door weg te lopen en dat ik dat bij Erik waarschijnlijk ook altijd gedaan had en dat ik niets toevoegde aan de relatie". "Wow", was alles wat er bij Bart uit kwam. "Ja, wow". "Is dat ook zo", vroeg hij na een lange tijd van stilte. "Nee, ik ben toen ik van jou afkwam na een fikse ruzie inderdaad weggelopen, maar dat was de eerste keer zolang we samen zijn, maar ik heb ook dingen gezegd die niet door de beugel kunnen en daar heb ik ook heel veel spijt van geloof me". Bart keek weer voor zich uit, "ik kwam eigenlijk naar hier om alleen te zijn, nu zit ik weer mijn hart uit te storten bij jou". "En ik bij jou, maar als het ons helpt waarom dan moeilijk doen"? "Ik ga daar niet moeilijk om doen, maar krijg jij nu geen problemen met Marco, of vertel je dit niet aan hem". "Dit ga ik hem zeker wel vertellen, wij hebben geen geheimen voor elkaar en dan zie ik wel hoe hij erop reageert". "Ik ga weer naar huis", zei Bart. "Mag ik met je meelopen, of ga je liever alleen"? "Maakt niet uit Carlo, we lopen wel samen". Onderweg hebben we niets tegen elkaar gezegd, het was donker toen we bij Bart zijn ouders in de straat aan kwamen, ik moest nog een paar straten verder door lopen, bij de voordeur nam ik afscheid en wilde door lopen, ik zag de gordijnen opzij gaan en zijn moeder voor het raam komen, ze keek me zeer boos aan. Bart keek mij aan, gaf me een klein glimlachje, sloeg toen plotseling zijn armen om me heen en gaf me een hele stevige knuffel, ik kneep even met mijn armen om hem heen toen liet hij los en liep naar de voordeur ik ben door gegaan zonder ook maar een keer om te kijken, bang dat ik de blikken van zijn moeder weer zou zien, blikken die als ze konden doden ik nu plat op de grond zou liggen. Als ik weg wil lopen, bots ik bijna tegen Marco's buurvrouw aan, "hee, Carlo jij hier"? "Ja, maar ik ga verder, ik heb het nog druk", loog ik snel en liep vlug door, zonder op antwoord te wachten. Hoofdstuk 3. Toen ik bij mijn ouders binnen kwam sprak mijn moeder me meteen bezorgt aan, "waar kom jij vandaan, ik heb me vreselijk zorgen gemaakt jongen, had je niet even kunnen bellen dat je zolang weg bleef"? "Ik ben naar het meertje gelopen moeder, het was niet mijn bedoeling dat ik zo lang weg zou blijven, maar toen ik terug naar huis wilde gaan kwam Bart daar aangelopen en ben ik gebleven, we hebben een hele tijd met elkaar zitten praten en zijn samen naar huis komen lopen, en nee, ik kon je niet bellen want ik had mijn telefoon niet bij me". "Wil je die de volgende keer wel meenemen dan, ik maakte me echt zorgen om je jongen". "Zal ik doen mam, maar ik ga nu naar bed als jullie het niet erg vinden"? "Wil je niet eerst even wat drinken en eten dan, je kunt nooit veel op hebben vandaag", dat is nu mijn moeder altijd bezorgd en wil altijd goed doen. "Nee, laat maar mam, ik heb echt geen honger en dorst, ik ga slapen". "Oké, jongen, maar bel wel even naar Marco hij heeft je gebeld, het maakte hem niet uit hoe laat je terug zou bellen hij bleef op je wachten zei hij". "Dan doe ik dat op mijn slaapkamer, welterusten en tot morgen". "Welterusten jongen, slaap lekker en tot morgen". Als ik de deur achter me dicht trek hoor ik mijn ouders nog samen over mij praten die maken zich echt heel veel zorgen om me nog iets dat ik zeker niet wil, maar het gebeurd toch, je kan het niet tegenhouden, daar zijn ze ouders voor, hetzelfde voel ik nu ook voor Tristan, over hem maak ik me nu ook grote zorgen en daar alleen voor zou ik morgen terug naar huis gaan, maar dat zou de problemen tussen mij en Marco niet oplossen. Op bed pak ik mijn gsm en bel naar Marco, als hij opgenomen heeft vraag ik hem, "hoe is het met jullie"? "Redelijk Carlo, met mij gaat het wel, Tristan heb ik gisteren met moeite weten te troosten en vanmorgen begon hij er weer meteen over, hij mist je zo vreselijk veel", bij het horen van die woorden schoot ik vol. "Maar maak je alsjeblieft niet druk maatje wij redden ons wel, hoe gaat het met jou"? "Ook redelijk, ik mis jullie ook heel erg, maar ik heb echt even tijd nodig om na te denken jongen, maar ik moet je meteen wat vertellen, ik heb vandaag met Bart gesproken, ik was naar het meertje gelopen en daar kwam ik Bart tegen, we hebben heel goed met elkaar kunnen praten, ik vertelde hem dat ook jij wilt dat het goed komt tussen ons, maar hij vroeg wel of je de druk op hem niet te groot wil maken". "Dat zal ik zeker niet doen Carlo, hoe gaat het met hem"? "Minder goed dan met ons Marco, hij heeft alles aan zijn ouders verteld en schaamt zich rot, daar zit hij enorm mee, maar hij zei wel dat vooral wij er voor moeten zorgen dat het goed komt, voor Tristan zei hij". "Daar heeft hij wel gelijk in". "Ben jij al bij je ouders geweest"? "Ja, vandaag, die vonden mij een enorme stomkop dat ik zoiets kon voorstellen en daarmee mijn huwelijk met jou en de vriendschap met Bart op het spel heb gezet". "Zo zie ik het niet helemaal jongen, je hebt mij ruim de tijd gegeven om er over na te denken, en ook de mogelijkheid gegeven om het niet te doen, dus hebben wij samen hier schuld aan, heb je dat ook verteld"? "Ja, maar mijn vader zag dat toch niet zo, die zei dat ik een doordrammer ben en jou wellicht onder druk gezet heb". "Dan ga ik deze week nog met ze praten jongen, want dat is echt helemaal niet zo, weet je ook al wanneer je met pa en ma de Wijs wilt gaan praten"? "Nee, nog niet over nagedacht, maar dat kunnen we niet te lang uitstellen denk ik". "Klopt, maak maar een afspraak voor dit weekend en vraag dan meteen aan je ouders of wij Tristan dan even bij hun mogen brengen, die hoeft daar niet bij te zijn". "Is goed maatje, dan laat ik je morgenavond weten wanneer en hoe laat ik je dan kom halen bij jou ouders, oké"? "Oké, Marco, dan ga ik nu slapen jongen en hoor ik je morgen, welterusten en tot morgen Marco". "Voor jou ook maatje en ik mis je, slaap lekker dag". "Ik mis jullie ook, slaap lekker, dag". Met een zucht druk ik mijn telefoon uit, leg hem op het nachtkastje en doe mijn ogen dicht, maar slapen lukt me niet, ik denk eraan hoe goed Marco eigenlijk reageerde op het fijt dat ik Bart heb gezien bij het meertje en met hem gepraat heb, dat doet me wel goed, misschien dat het dan toch nog eerder goed komt als dat ik dacht, die gedachten maken me zelfs een beetje blij en dat gevoel zorgt er weer voor dat ik toch wel wat honger heb, ik ga naar beneden om wat te eten. Als mijn ouders me beneden zien komen, vragen ze meteen of er wat aan de hand is. "Nee, hoor ik heb net met Marco gepraat en hem verteld dat ik met Bart heb zitten praten bij het meertje, hij vond dat niet erg, en dat voelde goed ma, maar nu heb ik toch wel wat honger gekregen, dus kom ik even wat boterhammen smeren". "Ga maar lekker bij je vader zitten jongen dan doe ik dat wel voor je". "Maar dat kan ik zelf ook hoor". "Dat weet ik, maar nu ik de kans weer krijg om voor mijn kleine jongen te zorgen laat ik me die niet afnemen". "Ma", zeurde ik met een lange uithaal, net zoals ik vroeger deed, mijn vader schoot in de lach. "Geef het maar op jongen, dat win je nooit", en naar mijn moeder in de keuken riep hij, "zit er voor mij ook nog wat aan deze avond"? "Ja, jij zal niks lusten", riep ze lachend uit de keuken terug. Terwijl ik met mijn vader in de kamer zat te praten was mijn moeder in de keuken een grote schaal boterhammen aan het maken, met de koffie de mokken en boterhammen op een groot dienblad kwam ze de kamer in. "Zoveel honger heb ik nu ook weer niet hoor", zei mijn vader grappend. "Zie jij maar dat je wat krijgt van deze schaal", zei mijn moeder grinnikend terug, plagen deden ze elkaar altijd graag en dat zorgde er wel voor dat de spanning nu even gebroken werd, want ook ik moest even lachen om die twee. Nadat de hele schaal met boterhammen en de koffie op was ben ik toch naar bed gegaan, mijn honger gestild en dorst was gelest en ik viel vrij snel in slaap. De volgende dag moest ik toch weer gaan werken, ik kwam om half vijf uit bed, normaal voor mij als ik om zes uur moet beginnen, ik heb nogal wat tijd nodig om wakker te worden, mijn moeder was al beneden mijn brood aan het klaar maken. "Mam, dat hoef je niet te doen hoor, dat kan ik gemakkelijk zelf". "Weet ik jongen, maar zolang ik met je vader getrouwd ben smeer ik al zijn brood dus kan dat beetje van jou er ook wel bij en laat mij nu eens goed voor jou zorgen, dat heb ik al heel lang niet meer kunnen doen". "Oké, bedankt dan maar", lachte ik naar haar. Even later was mijn vader ook uit bed en samen zaten we zwijgend aan de koffie, toen ik mijn mok leeg had ging ik me wassen, maakte mijn tas klaar en ging op weg naar mijn werk, daar zou ik Marco tegen komen, ik was daar enigzins wel wat nerveus voor, maar vertrouwde erop dat ook hij zich in zou houden op het werk. Iedereen die ik tegen kwam wenste mij een goede morgen en ik probeerde zo vriendelijk mogelijk terug te doen, ik wilde vooral niks laten merken dat er wat aan de hand was, Marco zag ik pas tegen het einde van mijn dienst, ik gaf hem een glimlach en wilde net vragen hoe het was gegaan vandaag thuis, maar hij was me voor. "Jou spreek ik vanavond wel", zei hij boos tegen me en liep door. Ik stond hem helemaal verbouwereerd na te kijken, wat was er nu weer aan de hand, ik had hem gisteren toch alles eerlijk verteld, ook van mijn ontmoeting met Bart aan het meertje, maar toen schoot mij ineens zijn buurvrouw door het hoofd, dat had ik dus niet verteld, oh shit die heeft hem aangesproken, hier komt weer ruzie van dacht ik. Toen ik thuis kwam had mijn moeder voor mij de koffie alweer klaar staan, zelf drinkt ze thee, ze zag aan mijn gezicht dat er wat aan de hand was en vroeg daarnaar. "Ik kwam Marco net tegen op het werk, hij was nogal boos op me en ik denk dat ik wel weet waarom, ik ben gisteren met Bart terug gelopen en bij zijn ouders voor heeft hij me nog een knuffel gegeven, dat is door de buurvrouw van Marco gezien, en dat zal ze wel verteld hebben tegen hem, dus wil hij uitleg denk ik". "Is ook niet zo raar hé jongen, maar je kunt hem dat wel uitleggen denk ik". "Dat weet ik wel zeker ma, maar ik ga even op bed liggen, lekker een uurtje rusten, dan zie ik jullie straks weer goed"? "Ik roep wel als je vader thuis is, want dan is het eten ook ver klaar". Ik ga lekker op mijn rug op bed liggen, niet snel daarna gaan mijn gedachten weer naar het verleden, een mooi verleden, een verleden waarin ik naar hartelust buiten kon spelen met Bart en Koen, een verleden waar ik ook nog een blauwe maandag verliefd ben geweest op Karin, maar dat was al heel snel over, want ik had zelf al wel in de gaten dat ik jongens veel mooier vond dan meisjes, maar van alles vriendjes en vriendinnetjes die ik had toen, is alleen Bart overgebleven. Alle anderen waren school vriendjes alleen Bart werd mijn boezemvriend, een vriend waar ik lief en leed mee kon delen, ik hoop dat ik dat ooit weer kan, want ik mis hem wel, net als Marco en Tristan, ik neem voor mezelf het besluit dat deze toestand zo snel mogelijk opgelost moet worden en niet alleen voor Marco en mezelf maar zeker voor Tristan, daar gaat mijn gedachten het meeste naar uit, die knul heeft nu wel heel veel te verduren. Mijn gedachten worden onderbroken door een klop op de deur, "ja, mam kom maar binnen hoor, je hoeft toch niet te kloppen". "Nou dat doe ik wel jongen, je hebt recht op je privacy, maar er is visite voor je beneden, kom je even"? "Wie is het", vraag ik verbaast. "Kom maar gewoon mee dan zie je het wel, zei ze geheimzinnig. Ik loop achter mijn moeder aan de trap af, ik ben nog maar net in de kamer of Tristan springt in mijn armen en klemt zich heel stevig aan mij vast, ik voel meteen zijn traantjes in mijn nek lopen. Zachtjes streel ik zijn achterhoofd en over zijn rug, "rustig maar maatje, rustig maar, alles komt goed, dat beloof ik je". "Niet als jij niet meer bij ons komt wonen", snikt hij tussen zijn tranen door. "Wie zegt dat ik nooit meer thuis kom knul, ik heb nu even wat tijd voor mezelf nodig dat is alles, ik maak het echt goed met je vader". Hij bleef angstvallig stil. "Nou Tristan, wie heeft tegen jou gezegd dat ik nooit meer thuis kom, je vader"? "Nee, die niet, die zei hetzelfde als jij". "Nou kijk eens aan, dan moet het toch wel waar zijn, maar wie maakt jou nu zo van streek maatje"? Weer blijft het heel lang stil, "kom op jongen vertel me nu wie het is, want die heeft geen gelijk. Nog steeds geen woord, "is het Olaf misschien", vraag ik voorzichtig. Hij schut zijn hoofd heen en weer, "wie is het dan knul"? "Een jongen uit onze klas, die zijn ouders zijn ook gescheiden, hij hoorde mij en Olaf praten met elkaar, ik vertelde Olaf wat er dit weekend gebeurt was thuis, toen zei die jongen dat ik het wel kon schudden en dat jullie nooit meer bij elkaar komen want zo is het bij hem thuis ook gegaan". "Maar omdat het bij hem zo gegaan is hoeft bij ons toch niet zo te gaan, alsjeblieft Tristan luister goed naar me, ja je vader en ik hebben nu even ruzie, en ja ik heb nu wat tijd voor mezelf nodig maar ik kom echt terug zodra ik daarvoor klaar ben, wanneer dat is weet ik nu niet, maar echt geloof me, ik kom bij jullie terug". Nog steeds snikkend klemde hij zich nog vaster tegen me aan, mijn moeder stond in de keuken dit alles met de tranen in haar ogen aan te kijken, ik zag haar in de deuropening staan en knipoogde naar haar, Tristan kuste ik troostend boven op zijn hoofd. "Weet papa dat je hier bent"? "Nee, en dat hoeft hij ook niet te weten, want dan gaat hij toch alleen maar ruzie maken". "Hoezo, heeft hij dan ruzie met je gemaakt"? "Nee, ik met hem, hij probeerde het me uit te leggen, toen heb ik gezegd dat het allemaal aan hem ligt, hij doet altijd zo moeilijk en daarom ben jij weggegaan, heb het wel gehoord hoor die laatste ruzie tussen jullie en wat papa allemaal tegen jou heeft gezegd". Ik schrok dat was nooit mijn bedoeling geweest, maar ja we schreeuwde wel heel hard tegen elkaar, dat moest hij inderdaad gehoord hebben boven. "Luister jongen, papa heeft hier niet alleen schuld aan ik ook, ik heb ook dingen gezegd wat niet door de beugel kon, dus het ligt ook aan mij, maar we praten weer tegen elkaar en dat is heel belangrijk, het duurt misschien even voor we beide kunnen vergeten en vergeven, maar als dat gebeurt dan kom ik weer bij jullie wonen en zijn we weer allemaal lekker thuis". "Is dat al snel Carlo"? "Ik zal eerlijk zijn maatje, ik ben bang van niet, maar geloof me het komt goed, maar nu moet je naar huis, papa wacht op je met het eten, vertel je nog wel dat je even bij mij op visite bent geweest"? "Moet dat echt Carlo"? "Ja, Tristan dat moet, ik ben eerlijk tegen papa, dus moet jij dat ook zijn, en als jij het zelf niet verteld dan doe ik dat vanavond want dan belt hij mij toch nog even op". "Oké, ik zal het vertellen, dan ga ik nu, mag ik deze week weer naar je toe komen"? "Als papa dat goed vind mag je komen wanneer je maar wilt, goed en beloof me dat je niet moeilijk gaat doen tegen papa, goed"? "Dank je wel Carlo, ik beloof het, nou dan ga ik maar", ik zet het ventje terug op de grond, met gebogen hoofd neemt hij afscheid van mij en mijn moeder en gaat naar huis, ik zie hem op zijn fiets stappen en zwaai naar hem, maar hij kijkt niet meer om, ik heb medelijden met die knul, waarom doen wij hem dat aan, wat een kutzooi hebben we er van gemaakt. Ik kijk even naar mijn moeder, die haalt haar schouders op en gaat in de keuken verder met het eten, even later komt mijn vader thuis en ziet me op de bank zitten, nadat hij mijn moeder begroet met een kus komt hij naar mij toe slaat een arm om me heen en vraagt wat er is gebeurt. Ik vertel hem alles en breekt weer in tranen uit, nu weet ik het echt helemaal zeker, dit moet zo snel mogelijk goed komen tussen Marco en mij. Tijdens het eten praten mijn ouders en ik er over, ook zei zijn er van overtuigd dat dit zo snel mogelijk opgelost moet worden, en geven mij het advies om met Marco te bespreken, dat wij een keer per week bij elkaar komen om te praten, dan hebben we beide een hele week om goed tot rust te komen en kunnen dan kalm aan het gesprek beginnen. Ook lijkt het hun een goed idee dat als ik in de vroege dienst sta, om dan Tristan van school op te halen en ook met hem tijd door te brengen, zo voelt die knul zich niet uitgesloten, met beide ideeën kan ik goed overweg, nu het nog aan Marco voorleggen en kijken wat hij ervan vind. Die avond bel ik Marco weer, als ik op mijn kamer ben, aan het nummer ziet hij dat ik het ben, "hoi Carlo". "Hoi Marco, hoe gaat het"? "Zijn gangetje, maar bij jou gaat het prima heb ik het idee". "Slaat dat op die opmerking die je vanmiddag op het werk naar mijn hoofd slingerde"? "Ja, want ik heb het een en ander gehoord over je, en ik wil weten of dat klopt". "Vertel maar dan, maar ik denk dat ik het al weet, jij hebt je buurvrouw gesproken, toch"? "Inderdaad ja, is het waar wat zij gezien heeft"? "Ja, ik heb inderdaad met Bart geknuffeld toen ik bij hun voor de deur stond en dat is alles wat er gebeurt is, maak je daar nu niet zo druk om, die jongen had net zijn hart uitgestort bij zijn ouders en schaamt zich nog steeds kapot, daarom heb ik hem die knuffel gegeven, meer niet en meer zal er ook nooit komen, want ik houd van jou en van niemand anders". "Het wordt voor mij steeds moeilijker om dat te geloven Carlo". "Hoezo dat dan "? "Je laat ons in de steek ontmoet Bart aan een meertje en staat dan ook nog eens in het openbaar te knuffelen, zeg me maar wat ik dan moet geloven, jongen". "Verdomme, Marco ga nu niet op mijn schuldgevoel inwerken jongen dat heeft totaal geen nut, ik heb helemaal niks met Bart, zelfs geen echte vriendschap op dit moment en net als jij wil ik dat het goed komt, tussen ons allemaal, maar eerst tussen jou en mij, dat is voor mij het belangrijkst, geloof me nu eens een keer". "Ik weet het niet meer jongen, ik moet iedere dag Tristan troosten, zelf huil ik me in slaap en dan hoor ik zulke dingen". "Marco luister, mijn ouders hadden vandaag een heel goed idee, wat als wij nu eens een keer per week bij elkaar komen om te praten, dan hebben we de hele week rust en kunnen wel kalm met elkaar praten, daarnaast wil ik graag als ik in de vroege dienst sta Tristan van school halen, zodat hij met mij mee kan om hier ook wat tijd door te brengen, dan breng ik hem na het eten weer thuis, hij moet het gevoel krijgen dat wij er voor hem zijn, ik net zo goed als jij". "Als jij belooft niet meer met Bart te gaan knuffelen". "Het lijkt wel of je jaloers bent". "Dat is misschien wat veel gezegd, maar ik mis jou enorm tegen mij aan en als ik dan hoor dat Bart wel krijgt wat ik zo erg mis voel ik wel en steek ja, dat mag je gerust weten". "Weet je dat ik dat ontzettend lief van je vind, dat is een teken dat je nog heel veel van me houd en ik houd ook heel veel van jou jongen, maar wat vind je van het idee"? "Lijkt me een goed plan, maar betekend dat, dat je daarnaast niet met me praat"? "Als jij buiten dat gesprek om wilt praten ben ik altijd bereid naar je te luisteren, wanneer wil je dat ik naar je toekom"? "Wat dacht je van woensdag, dan kan jij Tristan meteen meebrengen, als hij bij jullie geweest is, heeft hij ook meteen zijn opa en oma gezien". "Mooi dat is dan afgesproken, vertel jij het hem morgen dan, en dan ga ik hem van school halen". "Is goed Carlo, hij vertelde vandaag trouwens dat hij bij jou geweest is". "Klopt hij was erg verdrietig ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat dit echt tijdelijk is en dat wij even wat tijd voor ons zelf nodig hebben en ik heb hem ook gevraagd het jou niet moeilijk te maken, want ik weet hoe hij kan zijn". "Dat vertelde hij meteen toen hij thuis kwam ja, ik hoop dat hij het gelooft, maar ik moet nu gaan jongen ik hoor hem roepen ik ga even naar hem toe". "Is goed Marco geef hem een dikke knuffel van me, dan zie ik je woensdag avond, ik houd van je". "En ik van jou maatje, tot woensdag, dag Carlo". "Dag Marco, tot woensdag", en met dat druk ik de telefoon uit, al met al nog geen slecht gesprek geweest, als dat zo doorgaat ben ik snel weer thuis, maar we moeten ook nog naar pa en ma de Wijs ook geen gemakkelijke opgave. Hoofdstuk 4. Op het werk was het nu al wel zo'n beetje bekend dat ik weer bij mijn ouders was ingetrokken en zelfs hierover waren er een paar collega's die daar zo nodig grappen over moesten maken, ik heb er niet op gereageerd, zag alleen dat Albert nu ineens weer heel vriendelijk tegen Marco ging doen, in mezelf moest ik daar wel om lachen. Ook vond ik dat die gek behoorlijk veel lef had na wat hij ons geflikt had en de reactie van Marco daarop, maar ver kwam hij er niet mee, de baas greep in en het was al snel over met de pret voor hem, hij werd meteen overgeplaatst naar de andere fabriek die wij hebben en zo had Marco geen last meer van hem. Die eerste woensdag dat ik Tristan van school ging halen was ik toch een beetje nerveus, hoe zou hij reageren, het is toch een beetje raar dat je een knul van 13 jaar van school afhaalt, maar Tristan dacht daar heel anders over, ik zag hem samen met Olaf uit het schoolgebouw naar buiten komen, ze lachten en praatte samen, toen hij mij zag staan gilde hij nog snel een groet naar zijn vriendje en zette het op een lopen, met volle vaart sprong hij in mijn armen en kneep zijn armen stevig om me heen. "Hoi maatje alles goed"? Hij zei niets, maar drukte zijn hoofd steviger op mijn schouders, dat zei mij genoeg, met die knul in mijn armen ben ik naar mijn auto gelopen en nadat we ingestapt waren reed ik naar mijn ouders thuis, Tristan zat zwijgend naast me, maar wel met een glimlach op zijn snuitje. Bij mijn ouders dronken we koffie en Tristan wilde natuurlijk cola. Na een tijdje gespraat te hebben vroeg ik wat hij graag wilde gaan doen, "voetballen", zei hij vrolijk". "Heb jij dat veldje al eens goed bekeken, het heeft vannacht nog geregend jongen". "Ja, nou en"? "Oké, mij best, maar als jij straks op je donder krijgt van papa, moet je niet mij de schuld geven hé"? "Niet zeuren Carlo, het lijkt wel of je niet durft, ben je bang om van mij te verliezen"? "Oh, maatje nou ga je er aan, kom op naar buiten jij met je grote mond, zullen we eens kijken wie de eerste tien doelpunten heeft gemaakt"? "Ha, bij drie doelpunten hangt je tong al op je tenen man", ik doe een greep naar die knul, maar hij was te snel, als de bliksem schoot hij de tuin uit naar het veldje, daar ben ik nog achter hem aan gerend maar kreeg de dondersteen niet te pakken. Maar met dat gespeel was ik dus wel de bal vergeten, en moest ik terug naar huis om hem te gaan halen, toen ik terug kwam op het veldje zat meneer op zijn dooie gemak in het gras diep te zuchten. "Dat kon zeker niet sneller hé, oude man"? "Wat jij vuile dondersteen ik krijg jou nog wel". Er was op dat veldje een klein voetbalveld uitgetekend, ik legde de bal op de middenstip en we gingen allebei in een doel staan, op mijn teken rende we op de bal af, Tristan was er eerder dan ik, hij gaf een schop tegen de bal, ik hoorde het gewoon suizen langs mijn oren, ik keek om en zag de bal in het doel verdwijnen. "Yes, en dat is een" en hij begon hard lachend een vreugdedans te maken over het veld. Het deed mij goed om te zien dat die jongen even zijn zorgen kon vergeten en zich lekker kon uitleven in dit spel. Ik pakte de bal en liep ermee naar de middenstip, legde hem neer en dribbelde meteen naar zijn helft, Tristan was er niet op bedacht dat ik zo snel zou zijn en met een simpel klein tikje legde ik de bal in het net, "yes, en dat is een", en deed hem na met zijn vreugdedans. We hadden veel lol op dat veldje, na bijna een uur kwam mijn moeder ons roepen, ze schrok toen ze ons zag, want we zagen eruit als zwarte beren. "Zo komen jullie niet aan mijn tafel, stelletje viespeuken, moet je nu eens naar jezelf kijken". We keken eerst naar onszelf en toen naar elkaar, "valt toch wel mee", zei ik zo onschuldig mogelijk. "Kom op Carlo, jullie zien er niet uit, ben jij nou een volwassen vent, naar binnen en opknappen jullie, en jij jonge vriend jij kan je kleren uitdoen dan kan ik die wassen, dan doe je dadelijk maar de badjas van Carlo aan". Gespeeld beschaamd liepen wij met gebogen hoofd achter mijn moeder aan, maar toen ze dat door kreeg proesten wij het met ons drieën uit. Toen wij binnen kwamen en mijn vader ons zo zag schoot ook hij in de lach, Tristan kleedde zich uit en deed mijn badjas aan, ik waste me en deed andere kleren aan, na tien minuten zaten we met ons alle aan een heerlijke maaltijd, mijn moeder kan echt heel goed koken, onder het eten moest mijn vader nog even tegen Tristan zeggen, dat ik weer net een puber was, toen kwam ik ook altijd zwart thuis samen met Bart, meteen schoot zijn hand naar zijn mond en kleurde hij helemaal rood, "sorry Carlo, dat was niet de bedoeling". "Maakt niet uit pa, het was ook gewoon zo en laten we nu daar niet moeilijk over gaan doen, oké", met een knipoog naar mijn ouders liet ik weten dat ik niet boos op mijn vader was. Na het eten heb ik mijn moeder geholpen met afruimen en afwassen terwijl Tristan nog steeds gekleed in mijn badjas zijn huiswerk ging maken, Marco had ik gebeld dat wij iets later zouden zijn, zodat Tristan zijn huiswerk af kon maken, dat vond hij geen probleem. Het gaf mij wat meer tijd want ik was weer wat nerveus geworden, ik zou Marco weer gaan zien hem recht in de ogen kijken, hoe zou ons eerste gesprek gaan lopen, ik neem me in ieder geval voor heel rustig te blijven en geen ruzie te maken wat hij ook zegt. Rond negen uur was Tristan klaar met zijn huiswerk en had mijn moeder zijn kleren schoon en gestreken, zodat de jongen zich weer aan kon kleden, daarna zijn we meteen naar Marco gereden, in de auto was ik stil, Tristan merkte het, "is er iets Carlo"? "Och, ik ben een beetje nerveus, ik ga je vader weer zien we hebben afgesproken dat we voorlopig een keer per week bij elkaar komen om te praten". "Maar daar hoef je toch niet zenuwachtig voor te zijn jullie kennen elkaar toch, ik snap jullie niet hoor, ik hoor iedere keer weer dat jullie van elkaar houden en toch ben je zo zenuwachtig om papa weer te zien". "Je hebt helemaal gelijk maatje, maar toch voel ik het zo, als ik eenmaal met papa praat zal het wel over zijn, denk ik". Als ik bij Marco aankom zie ik dat hij zijn auto in de garage heeft gezet, zodat ik mijn auto op de oprit kan zetten, als ik uitstap, voel ik me een beetje trillen, we lopen door achtertuin naar binnen, daar had ik Marco al op de bank zien zitten, hij lachte naar ons. "Hoi", zei hij tegen Tristan, "is het leuk geweest", meteen drukt hij een kus op de jongen zijn wang. "Pap, je hoeft me niet meer te kussen hoor, ik ben al dertien", protesteert hij nadrukkelijk. "Ja, en dan mag ik je niet meer kussen, wij kussen onze ouders ook nog steeds hoor daar is niks mis mee, maar hoe is het geweest"? "Leuk we hebben gevoetbald". "Gevoetbald, waar op de computer, je ziet eruit om door een ringetje te halen man". Ik geef Marco een knipoog, "mijn moeder heeft zijn kleren uitgewassen, we hebben op het veldje achter het huis van mijn ouders gespeeld, we waren nogal vuil geworden". We staan wat ongemakkelijk tegen over elkaar, beide weten we niet goed wat we moeten doen, maar Tristan geeft de oplossing, "moet je Carlo nu ook niet kussen dan"? Marco komt naar me toe en wil me op mijn mond kussen, maar ik draai mijn hoofd opzij en kus hem op zijn wang, hij doet het bij mij ook maar op mijn wang, ik ga in de tweezitsbank zitten. "Willen jullie wat drinken"? "Ja, lekker doe mij maar koffie". "En jij Tristan, cola"? De jongen knikt naar zijn vader, want hij was al verdiept in een voetbalwedstrijd op tv. "Tristan je vader vraagt wat aan je", zei ik een beetje boos. "Ja, lekker pap", zei hij snel. Marco loopt naar de keuken en komt even later met het drinken terug in de kamer, nadat hij mij en Tristan ons drinken heeft gegeven gaat hij met zijn glas cola in de driezitsbank zitten, we kijken elkaar even aan, we weten niet hoe we ons nu naar elkaar toe moeten houden, het voelt raar, ik zou me nu thuis moeten voelen in mijn eigen huis, maar dat is niet zo, waarom vraag ik mezelf af. "Ik ga wel op mijn kamer tv kijken, het lijkt wel een grafkelder hier", zei Tristan. "Tristan, doe normaal wil je", valt Marco uit. "Kom op jongens geen ruzie maken, Tristan wil jij alsjeblieft naar je kamer gaan dan kan ik met je vader praten, goed"? Zonder iets te zeggen staat hij op en loopt naar boven. Ik kijk Marco even aan, "is hij zo al sinds ik weg ben"? "Ja, heel gezellig vind je ook niet"? "Maar hoe kan dat dan, bij mij is hij heel anders, heb je vaak ruzie met hem "? "Bijna iedere dag Carlo, hij verwijt mij dat ik jou het huis heb uitgejaagd". "Daar heeft hij het met mij nog niet over gehad, wil je dat ik met hem praat"? "Denk je dat ik het alleen niet aan kan dan"? "Dat zeg ik niet Marco, maar misschien dat het helpt, tegen mij is hij heel vriendelijk en vrolijk, dus daarom dacht ik dat ik het eens kon proberen, maar als jij dat niet wilt moet je het zeggen hoor jongen, ik wil niet tussen jou en je zoon in komen staan". "Och, misschien heb je ook wel gelijk, ik ben de laatste dagen ook niet de vrolijkste thuis en hij is aan het puberen dan heb je dat hé". "Is ook zo, heb jij nog veel last op werk ondervonden, ik hoorde dat Albert weer een hernieuwde belangstelling in je ging tonen", ik kon een lach niet onderdrukken. "Praat me er niet van, ik vond het al erg genoeg dat hij in het kantoor naast me zat, maar toen de roddels begonnen waren, was het hek van de dam, voor elke scheet stond hij voor mijn buro, ik werd er gek van". "Maar dat is nu gelukkig over, hij zit nu in de andere tent toch"? "Gelukkig wel ja". We vielen stil ik keek even naar de tv, "wanneer wil jij naar pa en ma de Wijs, om het te vertellen", verbrak ik na een paar minuten de stilte. "Shit da's waar ook ja, dat moeten we ook nog doen, was ik helemaal vergeten". "Hoe kan je zoiets vergeten"? "Alles gaat op dit moment door mijn kop heen Carlo, ik kan me maar met moeite concentreren op mijn werk en als ik thuis kom heb ik ruzie met Tristan, of het eten is niet goed, of ik ben een tiran als ik hem om half tien naar zijn bed stuur, er is altijd wel wat aan de hand, ik weet nu even niet hoe ik dat moet aanpakken jongen". Marco laat zijn hoofd in zijn handen zakken en blijft voorover gebogen zitten, even had ik de aandrang om hem te troosten, maar ik wil nu al niet het verkeerde signaal afgeven aan hem, maar het doet me wel pijn om hem zo te zien lijden. "Ik ga met die jongen praten Marco, ik heb hem van de week al gevraagd om het jou niet moeilijk te maken, ik wist niet dat hij jou de schuld hiervan gaf, dat ga ik hem uit zijn hoofd praten, reken maar". "Carlo ik mis je zo vreselijk, houd me even vast alsjeblieft"? Met een brok in mijn keel sta ik, ondanks mijn eerdere voornemen toch op en ga bij hem op de bank zitten en sla een arm om heen, Marco komt met zijn hoofd tegen mijn schouder aan zitten en streelt me door mijn haar, snikkend zit hij zo in mijn armen. Als hij na een tijdje rustiger wordt vraagt hij, "kom je alsjeblieft terug thuis, wij missen jou zo verschrikkelijk veel". "Sorry jongen, maar dat kan ik nog niet, ik kan nu niet net doen of er niets gebeurt is, dit zit bij mij heel erg diep, ik heb meer tijd nodig, het spijt me". "Je kunt me altijd bellen Marco, al is het midden in de nacht dat weet je, maar wij moeten nu eerst alles eens goed uitpraten en ook nog bij pa en ma de Wijs langs gaan, ik weet dat zijn een paar zure appels maar daar moeten we doorheen jongen, het kan niet anders". "Ik weet het, maar het voelt zo verdomde rot aan deze situatie, ik kan hier niet goed mee om gaan, daarom denk ik dat Tristan ook zo moeilijk doet". "Ben jij vaak boos op die knul"? "Nou niet echt boos, maar ik merk aan mezelf dat ik erg kortaf ben en dan botst het vaak tussen ons". "Dat was je toen na je ongeluk tijdens je revalidatie ook, ik heb je daar toen ook al op aan gesproken, en tegen mij was je ook kortaf toen ik van Bart terug kwam, jij ziet op dit moment alleen maar de negatieve dingen, en sorry dat ik het zo zeg, maar je vind jezelf weer enorm zielig, stop daarmee en werk samen met mij en Tristan eraan om het weer goed te maken". "Jij hebt gemakkelijk praten, jij zit lekker bij je ouders en ik moet het maar zien te redden met Tristan hier in huis, of denk je dat, dat voor mij een feest is". "Nee, dat denk ik niet, maar probeer je dan eens wat coulanter op te stellen tegenover die knul, laat soms de teugels eens wat vieren, in het weekend bijvoorbeeld en leg hem uit dat het gewone leven, zoals werk, school, huishouden dat het allemaal gewoon doorgaat, hij zal dat toch wel begrijpen, zo dom is hij niet hoor". "Oké, ik ga mijn best doen, maar beloven kan ik niets". "Dit is al genoeg voor mij, je gaat het proberen en ik weet dat het je gaat lukken ook, ik weet ook wel dat Tristan nu in een moeilijke leeftijd zit, maar hij heeft ook heel veel voor zijn kiezen gekregen, vergeet dat ook niet". "Je hebt gelijk". "Maar nu moeten we ook nog wat zakelijke dingen regelen, komt Toos nog elke week"? "Ja, maar hoe lang ik dat kan blijven betalen weet ik niet, want jij neemt nu zeker een eigen bankrekening, waar jij je loon opstort"? "Nee, waarom zou ik, ik pin iedere week gewoon een vast bedrag, de rest van het geld is voor jullie, hoeveel zal ik pinnen"? "Weet ik niet, hoeveel ga jij aan je ouders betalen"? "Ik had gedacht van € 75,-, is dat goed"? "En voor jezelf "? "Ik heb aan € 25,- voldoende, dan haal ik iedere week € 100,- van de bank, mocht je in de problemen komen dan hoor ik het wel, oké"? "Dan heb ik nog een ding Marco, ik wil dit weekend naar pa en ma de Wijs gaan, ik dacht op zaterdag, wat vind jij ervan"? "Is goed, maar wil jij het regelen"? "Doe ik voor je, dan hebben we het zover wel gehad dan denk ik". "Denk ik ook ja, wil je nog wat drinken"? "Ja, doe maar een glas cola, maar als dat op is ga ik naar mijn ouders". Als Marco terug komt uit de keuken schrik ik me rot, hij heeft geen glas maar een bloemenvaas cola voor mij bij, ik schiet in de lach, "wat dacht jij, je zult nog wel even werk hebben voor je dit glas leeg hebt"? Lachend zet hij het glas met een knipoog voor me neer en komt naast me zitten, hij is zijn gevoel voor humor nog niet kwijt gelukkig, we hebben nog veel gepraat, vooral hoe het zover heeft kunnen komen, echter, we komen er beide niet aan uit, wanneer dit nu begonnen is, maar alles bij elkaar was ik blij met deze avond, we hebben geen ruzie gemaakt, hebben toch wel het een en ander kunnen regelen en het belangrijkste, we gaan samen ervoor zorgen dat het voor Tristan zo goed mogelijk verloopt. Tegen twaalf uur rijd ik naar mijn ouders, die waren opgebleven en wilde alles horen, ze lieten me het hele verhaal doen voor ze met hun opmerkingen kwamen, van betalen wilde niets weten, ik moest het niet in mijn hart halen om hun geld te geven, dat wij dit weekend naar pa en ma de Wijs gaan vonden ze een heel goed idee, want die mensen moeten het ook weten, maar wat hun het meeste zorgen baarde was dus Tristan, die jongen vangt alle klappen op, zoals zo vaak als ouders ruzie hebben zijn de kinderen de klos, daar moeten we voor waken dat, dat niet gebeurt, drukte ze op mijn hart. Als ik vrijdag middag, van mijn werk thuis kom, vraagt mijn moeder of ik voor haar om boodschappen wil gaan, "waarom gaan we niet samen, dat is toch veel leuker", vraag ik haar. "Dat is wel zo, maar sinds een paar jaar is je vader vroeger thuis op vrijdag en dan wil ik ook thuis zijn voor hem, dan drinken we samen altijd koffie voor we om boodschappen gaan, maar nu dacht ik als jij nu de boodschappen gaat doen dan kan je vader lekker in de tuin werken en is hij morgen ook op tijd klaar met zijn klusjes". Terwijl mijn moeder de tassen klaar zet voor me bel ik nog even met ma de Wijs en maak de afspraak voor morgen avond, daarna ga ik op pad. Nadat ik de auto geparkeerd heb loop ik naar de winkelwagentjes, daar kom ik de moeder van Bart tegen, ze is dus zeer boos op me, zeg maar gerust furieus, ze spreekt me dan ook meteen aan. "Zo heb je nu je zin, jullie zijn wel heel erg blij me jezelf zeker hé, je had ook gewoon tegen Bart kunnen zeggen dat je hem liever niet meer wilt zien". "Zo is het helemaal niet gegaan mevrouw Jansen, ik was dolblij om Bart weer terug te zien". "Nou dat heb je laten blijken jongen, je hebt hem kapot gemaakt, helemaal gesloopt, je kan trots op jezelf zijn". "Ik ben hier net als U helemaal niet blij mee, ik wist toch ook niet wat er in Zweden met hem gebeurt was", verdedigde ik mezelf. "Dat heeft hier helemaal niks mee te maken man, snap je het dan niet, hoe kon je het in je stomme kop halen om hem voor zoiets smerigs te vragen, hoe durfde je"? "Ik weet het ook niet wat me bezielde, maar het is gebeurd en het enige wat ik kan doen is proberen om het goed te maken met hem". "Jij doet helemaal niks meer, je hebt al genoeg gedaan, het enige wat jij moet doen is bij hem uit buurt blijven, dan komt het wel goed met hem, ik zal daar wel voor zorgen". "Dat hoor ik dan heel graag van hem zelf, als U het niet erg vindt". "WANNEER DRINGT HET TOT DIE BOTTE HERSENS VAN JE DOOR DAT JE ALLEEN MAAR ALLES KAPOT MAAKT LUL, SODERMIETER TOCH OP MET DIE MOOIE PRAATJES VAN JE". "Sorry, mevrouw Jansen maar dit heeft geen nut", zei ik rustig, "ik ga mijn boodschappen doen, ik hoop dat het snel goed komt met Bart, goede dag". Zonder verder nog een woord te zeggen of om te kijken neem ik een wagentje en ga de winkel in, achter me hoorde ik de moeder van Bart door gaan met haar tirade tegen mij, de meest vreselijke verwensingen vlogen naar mijn hoofd, ik was me er terdege van bewust dat er mensen waren die dit gehoord hebben, want in de winkel werd ik meerdere keren heel raar aangekken door verschillende mensen, ik deed zo snel mogelijk mijn boodschappen, ik wilde weg van hier terug naar mijn ouders. Terug thuis heb de boodschappen in de keuken gezet en ga in de kamer met een zucht in de bank zitten en vertel mijn ouders wat er gebeurt was bij de winkel, ze konden het vanuit haar standpunt nog wel begrijpen dat ze heel erg boos op me was, maar om dat publiekelijk uit te vechten op straat hadden ook zij niet van haar verwacht. Die avond bel ik nog naar Marco om hem te vertellen van de afspraak met pa en ma de Wijs en natuurlijk ook van de moeder van Bart. We spreken af dat alleen ik voorlopig met Bart contact op zal nemen. Die avond bel ik hem, ik wil wel weten hoe het nu met hem gaat, maar ik krijg geen gehoor. Hoofdstuk 5. Zaterdag ochtend kom ik op tijd uit bed, na me gewassen en aangekleed te hebben ga ik naar beneden voor koffie en een paar boterhammen, daarna ga ik mijn vader helpen in de tuin, maar omdat hij gisteren al het een en ander heeft gedaan in de tuin, zij we nu redelijk vroeg klaar. Ik besluit om mijn auto eens een goede wasbeurt te geven, want dat was al meer dan een half jaar geleden en het was dus echt nodig. Verder op de dag help ik mijn moeder wat mee in het huishouden, ik moet mezelf bezig houden, het komende gesprek met pa en ma de Wijs houd me goed bezig, voor de zoveelste keer voel ik me nerveus worden, wat kunnen mensen zichzelf en vooral anderen veel aandoen. Na het avondeten ga ik me douchen, ik word er wat kalmer van als ik onder de lekker hete stralen sta, ik doe mijn ogen dicht en zie me weer samen met Marco, ik kan zelfs zijn handen op mijn lijf voelen, oh man wat mis ik die kerel toch, waarom is het dan voor mij zo moeilijk om nu gewoon naar huis te gaan? Ik laat het antwoord voor wat het is, anders maak ik mezelf nog gek en nu moet ik zo kalm mogelijk blijven voor het gesprek wat wij zodadelijk moeten gaan voeren. Na een uurtje zit ik fris gewassen, geschoren en gekamd beneden in de bank op Marco te wachten, rond half acht rijdt hij voor, hij stapt uit en loopt naar de voordeur, mijn moeder had hem ook al gezien en loopt er alvast heen, nog voor hij op de bel kan drukken heeft zij de deur al open, "kom binnen jongen, gaat het een beetje"? "Ja, hoor moeder het lukt wel", maar als hij binnen komt zie ik aan hem dat het niet goed is. Ik vraag er naar, "is er wat gebeurt Marco"? "Tristan, ik wilde hem naar mijn ouders brengen, maar hij vond dat hij oud en wijs genoeg was en geen babysit nodig had". "En als ik je een beetje ken, ben jij daar tegenin gegaan en hebben jullie weer ruzie gehad"? "Hoe raad je het zo". "Waar is hij nu"? "Thuis ik ben maar weggegaan voor het helemaal uit de hand ging lopen, ik weet gewoon niet meer hoe ik die jongen aan moet pakken, ik heb gezegd dat ik zo rond twaalf uur wel weer thuis zou zijn, verder zoekt hij het maar uit, ik kan op dit moment toch helemaal geen goed meer bij hem doen". "Laat het maar even zo, jongen, ik ga morgen wel met hem praten, voor hem is het ook niet gemakkelijk, daar hebben we het al over gehad, ik kom morgen middag wel even langs, is dat goed, dan gaan we met ons drieën om de tafel zitten". "Is goed Carlo, maar kom we gaan anders komen we nog te laat", hij wenst mijn ouders nog een prettige avond en samen gaan we in zijn auto naar pa en ma de Wijs. Het was te verwachten dat die mensen er van opkeken dat wij tijdelijk apart zijn gaan wonen, zo waren ronduit verbaasd en boos dat wij zoiets hebben kunnen doen tegenover een goede vriend, maar het grootste verwijt kregen we ten opzichte van Tristan, en terecht, dat we een grote puinhoop hadden gecreëerd en zoals zovele zullen denken dat het kind ook hier ‘het kind van de rekening'is en de klappen krijgt. Een opmerking vergeet ik van mijn leven niet meer, "wat jullie met je eigen leven doen moeten jullie zelf weten, maar wat je nu die knul aandoet is geen steil, dit zou als Sonja nog geleefd zou hebben nooit gebeurt zijn", en daarmee voelde ik voor het eerst dat er iemand was die ook de schuld bij mij neerlegde. We zaten beide beschaamd met onze hoofden gebogen tegenover deze lieve mensen, ze hadden altijd het beste voor gehad met ons en met Tristan, maar nu kregen we de wind van voren, ik voelde me net een kleine jongen die een snoepje gestolen had uit een winkel, maar wat er nu aan de hand was, was vele malen erger, nu pas drong het ten volste tot me door, dat ik ten onrechte de schuld bij Marco had neer gelegd, ik had het al die tijd wel gezegd tegen Marco, maar nu voelde ik het ook, ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. Toch hadden ze daar geen begrip voor, ik kon wel gaan zitten huilen maar wij waren hier wel de schuld van, wij hebben deze puinhoop gecreëerd en niemand anders, even keek ik ze met mijn betraande ogen aan en zag ik iets van de boosheid in hun ogen terug van de tijd toen Marco en ik bij hun gingen praten over onze relatie, ze verlangde ook van ons dat er een oplossing komt en wel zo snel mogelijk. We vertelde hen van ons plan, hoe wij dachten dit zo snel mogelijk te doen, dat wij een keer per week bij elkaar komen om te praten en als dat goed gaat het uitbreiden naar meerdere keren, ook dat wij Tristan er zoveel mogelijk bij gaan betrekken, zonder hem de aanleiding te vertellen, want dat vinden Marco en ik niet nodig, misschien komt dat ooit nog wel een keer, voor nu is het heel belangrijk om hem te laten weten dat hij er niet alleen voor staat. Wel hebben wij aan hen gevraagd of zij het tegen Ad en Silvia willen vertellen maar het niet over Bart te hebben, dit om die jongen te beschermen, die schaamt zich al genoeg nu en ook of zij er verder met niemand over willen praten, dat werd ons toegezegd en daar kunnen wij hen wel in vertrouwen. Tegen elf uur namen wij afscheid van ze, maar niet zonder de belofte om samen met Tristan toch langs te blijven komen, wij hebben hun dat beloofd. In de auto zei ik tegen Marco, "zo verplichten ze ons wel om meer met elkaar op te trekken, zouden ze nu echt denken dat het dan sneller goed komt tussen ons"? "Misschien Carlo, maar het komt pas helemaal goed tussen ons als jij besluit terug te komen, dan pas zijn op de goede weg, we kunnen praten tot we een ons wegen maatje, maar helemaal goed is het pas wij met ons drieën weer samen zijn". "Ik weet het jongen, ik weet het, maar geef me de tijd die ik nodig heb, dit wil ik nu rustig aanpakken, zodat ik zeker weet dat het helemaal goed zit tussen ons, alsjeblieft"? "Je krijgt van mij net zoveel tijd als dat jij bij je ouders mag blijven wonen en als ik ze een beetje ken, zetten zij daar geen druk op, klopt"? "Klopt helemaal, maar ik beloof je dat ik geen seconde meer gebruik dan dat ik nodig heb". Eenmaal bij mijn ouders voor hebben we nog een tijdje met elkaar zitten praten in de auto, daarna heb ik met een kus op zijn mond afscheid genomen en afgesproken dat ik woensdag weer op de koffie kom. Zoals ze eerder hadden gedaan, waren mijn ouders ook nu opgebleven en wilde ze alles horen, en ook nu weer lieten ze eerst mij mijn hele verhaal doen voor ze met hun mening kwamen, "ze hebben wel gelijk Carlo zei mijn moeder". "Is ook wel zo, maar waarom hebben jullie het zo nooit tegen mij gezegd"? "Omdat wij jou ouders zijn jongen, we hebben jou in bescherming willen nemen, want je kwam met nogal iets zeg, en daarbij we hebben het dan wel niet zo hard gespeeld als pa en ma de Wijs, maar we hebben jou toch ook gezegd dat je er een puinhoop van hebt gemaakt". "Had het maar wel gedaan, dan waren mijn ogen misschien wat eerder open gegaan, want in bescherming nemen is heel mooi, hoor, maar het helpt niet echt, als je gedaan hebt wat wij deden, toch"? "Dat is ook wel zo", zei mijn vader, "maar je kunt ons niet verwijten dat wij voor ons kind staan en hem helpen waar wij kunnen". "En dat hebben jullie prima gedaan, ik had me geen betere ouders kunnen wensen dan dat ik nu heb, dus is het geen verwijt pa, echt niet". "Maar ik ga nu naar bed, ik ben doodop, van dit alles, in ieder geval hartstikke bedankt voor wat jullie tot nu toe voor me hebben gedaan". "Dat zit wel goed jongen ga maar lekker slapen, welterusten en tot morgen". "Ja, voor jullie ook welterusten en tot morgen", moe ben ik naar boven gegaan en met mijn kleren aan op bed gaan liggen, ondanks dat het best wel hard was wat wij te horen kregen, hebben pa en ma de Wijs me wel de ogen geopend en op niet mis te verstane wijze te kennen gegeven dat alleen wij te verwijten zijn en dat alleen wij de oplossing aan kunnen dragen en daar meteen mee aan de slag moeten gaan, en dat niet alleen voor ons zelf maar vooral voor Tristan, want die lijdt het meeste hierdoor. Ik moet echt heel moe geweest zijn want toen ik op zondag morgen wakker werd lag ik nog steeds met mijn kleren aan op het dekbed, ik ben eruit gegaan en ging eerst koffie drinken voor ik me ging douchen, want daar was ik wel aan toe. We hadden zo'n uurtje bij elkaar gezeten toen ik naar boven wilde gaan om me te douchen, toen ik ineens Tristan op de fiets achter zag komen, hij had gehuild, dat zag ik meteen, met een zucht zei ik, "nee hé, het is weer eens fout gegaan thuis, shit". Maar toen hij binnen kwam schrok ik, hij had niet alleen gehuild er stond ook een grote rode vlek op zijn wang, "wat heb jij gedaan, wat is er gebeurd"? "Papa heeft me geslagen". "Wat heeft hij gedaan, waarom"? Tristan begon te huilen, mijn moeder was eerder bij hem dan ik en nam hem in haar armen en ging hem troosten. "Waarom", vroeg ik hem weer. "Laat hem maar even Carlo, kom jongen ga even zitten dan schenk ik even wat drinken in voor je, dan kun je ons alles vertellen". Ze zette hem op een stoel en schonk een glas cola voor hem in, met mijn moeder aan de ene kant en ik aan de andere kant begon hij te vertellen. "Papa wilde dat ik naar opa en oma de Graaf zou gaan, maar dat wilde ik niet, ik heb toch zeker geen oppas meer nodig, toen is hij boos weggegaan, ik heb toen Bianca gebeld, "wie is Bianca", vroeg ik tussendoor. "Dat is mijn vriendinnetje", zei hij met een rode kleur op zijn wangen. "Oké, ga maar verder". "Toen papa weg was, kwam ze bij mij, we zijn naar mijn kamer gegaan, daar hebben we op de computer een spelletje gespeeld, en na een uurtje hebben we wat anders gedaan", hij werd zo mogelijk nog roder. Ik liet een glimlach zien, "je hoeft het niet uit te leggen jongen". "We waren in slaap gevallen toen papa thuis kwam, alleen lagen we nog naakt in mijn bed, wat hij normaal niet doet, deed hij nu wel even kijken of alles goed was met me, want het was de eerste keer dat ik alleen thuis was gebleven en toen hij ons zo zag liggen is hij vreselijk boos geworden en heeft Bianca naar huis gestuurd". "Daar werd ik weer boos om en we hadden weer een knallende ruzie, vanmorgen moest ik hem mijn rapport van school nog laten zien, daar was ik ook wel een beetje bang voor, want ik ben voor drie vakken van een negen naar een vijf gezakt en toen hij dat zag barste hij helemaal, hij stond te tieren en te schelden en toen ik hem mijn rug toekeerde, werd hij zo boos dat hij mij bij de schouder greep, me omdraaide naar hem toe en me een klap verkocht, toen ben ik hard weggelopen en naar jou gekomen". "Dit kan zo niet langer doorgaan, jij blijft hier, ik ga met je vader praten". "Maar Carlo ik ga nooit meer naar huis terug hoor, ik blijf bij jou". "Jij gaat straks weer gewoon terug naar huis knul, en reken maar dat hij dit nooit meer doet, daar zorg ik wel voor, ik ga nu naar hem toe, daarna kom ik jou halen en dan zien we wel hoe het verder loopt, tot straks". Boos stap ik in mijn auto en rijd naar Marco toe, maar hoe dichter ik bij hem in de buurt kom des kwader ik word, ik spreek mezelf toe dat ik rustig moet blijven, en me vooral niet door hem laten provoceren, want dan komt er van een goed gesprek ook niks meer terecht. Redelijk kalm stop ik voor zijn huis, zijn auto staat op de oprit, dus parkeer ik mijn auto langs de weg, ik zie hem zitten in de bank, ogen die vuur spuwen zijn houding spreekt boekdelen, dit kan wel eens heel pittig gaan worden. Als ik binnen kom begint hij meteen, "hij is zeker bij jou, dan bel je hem maar meteen op dat hij als de bliksem naar huis komt, voor ik hem ga halen". "Doe even rustig aan zeg, ja hij zit bij mijn ouders te huilen, en als je zo doorgaat komt hij niet eens naar huis, die jongen is doodsbang van je man, waarom flip je zo ineens"? "Vind jij het dan normaal als hij met zo'n rapport thuis komt", hij smijt het rapport voor mijn neus. "Hij heeft me verteld dat hij voor drie vakken een vijf heeft gehaald ja, maar moet je hem daarom slaan"? "Nee, maar hij lapt alles aan laars, hij heeft het schijt aan me en aan alles wat ik zeg, hij wilde zonodig thuis blijven, weet je ook waarom om die meid te kunnen neuken, daarom". "Verdomme Marco, hij heeft de leeftijd ervoor om te experimenteren, dat deed jij ook op die leeftijd, wat ik niet begrijp is waarom je zo door het lint gaat man". "Nee, jij begrijpt helemaal niks meer sinds je hier weg bent, alles kan ik alleen doen". "Komt mooi uit want ik voegde toch niks toe aan de relatie, toch"? "Barst man, aan jou heb ik ook niks". "Oh wat zijn we zielig, alles en iedereen is tegen je, trek je ogen open Marco, ik kan je wel helpen maar je moet het wel toelaten, als wij hier ruzie gaan maken schieten we niks mee op en Tristan al helemaal niet, laat me dan helpen". "Denk jij dat je hem wel weer thuis kan krijgen dan"? "Weet ik wel zeker, want dat heb ik hem al verteld, als je het echt weten wilt, hij wil niet naar huis komen omdat hij bang is van je, wil je dat, dat je bloedeigen zoon bang is van je, van die onredelijke uitbarstingen van je, je zou mij verdomme nog wel bang maken man, doe nou eens een keer normaal". "Maar vind jij het dan wel normaal dat hij eerst met zo'n rapport thuis komt en moet ik hem dan als beloning met die meid naar bed laten gaan"? "Dat hoef je zeker niet, maar dat zijn cijfers zo gekelderd zijn ligt niet aan hem maar aan ons jongen, door onze ruzie's heeft hij het zo moeilijk en daarom kan hij zich niet meer concentreren op school, heb je daar al eens aan gedacht, dat wij hier de schuld van zijn"? "En dan nog wat, ik vind het heel normaal dat hij op zijn leeftijd met meisjes om gaat dat deden wij ook, en nu gaat jij hem dat naar zijn kop slingeren". Met een diepe zucht laat Marco zich in de bank vallen, alsof hij moe gestreden is, moe van alles, van ons, van zijn zoon en van de hele toestand, maar dat kan en wil ik niet toestaan, hij zal met Tristan gaan praten, dit moet goed komen, ik ga naast hem zitten en meteen kruipt hij tegen me aan, ik sla een arm om heen en praat op hem in. Na enige tijd voel ik hem een klein beetje ontspannen, als ik blijf praten dat het zo niet langer door kan gaan en dat ik wel degelijk wat toevoegde in onze relatie, ziet hij in dat hij nu een kardinale fout heeft begaan en is bang dat het nooit meer goed komt tussen hem en Tristan. "Je hebt wel gelijk maatje", zei hij nu wat rustiger, "je voegde zelfs heel veel toe, want sinds jij weg bent is het hier hopeloos, jij bent de lijm van dit gezin, jij bent altijd degene geweest die de boel rustig wist te houden, help me alsjeblieft". Ik geef hem een lieve glimlach en kus hem op zijn mond, als vanzelf gaan onze monden open en vinden onze tongen elkaar, het is een korte maar heftige tongzoen, als ik die verbreek kijk ik hem diep in zijn ogen. "Luister schat, probeer je nu eens in Tristan te verplaatsen hoe zou jij reageren als je als elfjarige jongen met die dingen geconfronteerd wordt als hij, dan heeft Tristan het er nog heel goed afgebracht, hij is pas moeilijk gaan doen toen ik bij jullie wegging, dat kon hij al helemaal niet begrijpen, vooral ook omdat wij tegen hem maar vol bleven houden dat wij nog steeds van elkaar houden". "Wij hebben nooit echt uitgelegd waarom wij zo in de problemen zijn gekomen, daarom zijn ook zijn cijfers op school eronderuit gegaan, dat moet je kunnen begrijpen en als wij willen dat hij het weer op de rails krijgt, moeten wij eerst onszelf op de rails krijgen en wel zo snel mogelijk, maar jij gaat vandaag eerst met die knul praten, waar ik bij ben, en dan is het misschien ook nog wel zo dat wij eens met de billen bloot gaan en hem alles gaan uitleggen waarom het zo gekomen is". "Moet dat echt Carlo"? "Ja, Marco dat moet echt, het liegen is voorbij, als jij wilt dat het helemaal en snel goed komt met Tristan dan ga je vandaag maar eens goed met je zoon aan tafel zitten en dan maar hopen dat hij het begrijpen wilt". "Oké, dan moet het maar, ga hem dan maar halen, dan hebben we het maar gehad". "Maar beloof me wel, wat er ook gebeurt, jij blijft rustig, goed "? "Jij blijft er toch wel bij hé"? "Wat dacht jij dan, ik kan toch niet het risico lopen dat jij hem weer een mep verkoopt"? "Grappig jongen erg grappig, maar niet heus". "Je hebt gelijk, sorry, maar dan ga ik nu Tristan halen, tot zo". "Tot zo jongen". Met een uurtje was ik terug bij Marco samen met Tristan, met de tranen in zijn ogen heeft Marco de jongen geknuffeld en zijn excuses gemaakt en uitgelegd waarom hij zo door het lint ging, en hem ook verteld dat hij dit echt nooit meer zal doen, toen kwam de grootste stap, samen met mij hebben wij alles uit de doeken gedaan, misschien niet slim naar een knul van dertien jaar, maar het was voor ons de enige manier, om hem duidelijk te maken waarom wij nu in deze situatie zitten en dat wij er wel degelijk alles aan doen om die zo snel mogelijk op te lossen, maar dat ook hij zich rustig moet houden en Marco moet helpen waar hij kan, ondanks dat het nu zo moeilijk gaat. Natuurlijk had hij veel vragen, want nu kwam er weer wat bij wat hij niet begreep, op alles hebben wij eerlijk antwoord gegeven, het is wel zo dat wij niet meteen al zijn twijfels en angsten weg konden nemen, maar ik had echt het idee, dat hij het nu beter begreep, al vond hij wel net als iedereen dat wij een paar ongelooflijke stomkoppen waren geweest om zoiets te doen. Met de belofte naar elkaar toe dat wij allemaal ons best gaan doen om dit zo snel mogelijk tot een goed eind te brengen, ben ik die avond weer naar mijn ouders gereden, ik was nog maar net binnen toen mijn gsm zich liet horen, "met Carlo". "Hoi, Carlo nog even met mij", zei Tristan, "ik mag morgen avond met Bianca naar huis komen papa wil haar leren kennen". "Nou, da's mooi jongen, komt het toch nog goed". "Ja, papa zei dat hij ook aan haar zijn excuses moet maken, kom jij ook dan"? "Wat vind papa daarvan"? "Die vind het goed, dat had ik gevraagd". "Oké, dan kom ik ook wel even, maar dan wordt het wel na tien uur hé jongen, want ik sta in de late dienst". "Geeft niks, dat zei papa ook al". "Nou ik ben blij dat het weer een beetje goed met jullie gaat, maar nu ga ik even met opa en oma praten en zie ik jullie morgen, goed"? "Is goed Carlo, tot morgen". "Tot morgen maatje en voor straks lekker slapen, dag". "Dag Carlo". "Het was weer heftig geweest zo aan je te zien", vroeg mijn vader. Ik heb ze het hele verhaal verteld, met uitzondering van die tongzoen, want al voelde dat best wel goed, maar zoals met wel meer dingen met Marco vond ik ook met dit de timing weer eens niet goed, al heb ik er wel van genoten. S'avonds op bed had ik het idee dat we ondanks de gebeurtenissen toch een stap dichter naar elkaar toe hadden gezet, met als absoluut dieptepunt de klap die Marco had uitgedeeld aan zijn zoon. Voordat ik ging slapen wilde ik Bart nog even spreken, maar ook nu weer nam hij niet op, vreemd vond ik het wel, want wilde hij niet meer praten, misschien onder invloed van zijn moeder, of woonde ook hij tijdelijk bij zijn ouders, maar die kan ik beter niet bellen, of hij was gewoon wandelen, want dat scheen hij veel te doen te de laatste tijd, ik zie wel, probeer ik morgen wel weer een keer. De volgende dag ging ik die middag naar mijn werk, ik had er met mijn collega's niet veel over gesproken, behalve dan met de mensen aan mijn machine, maar ook die had ik alleen het hoog nodige verteld, want alles hoeven ze ook niet te weten. Het was bijna half vier en tijd voor mijn eerste kop koffie, toen ik Marco aan zag komen rennen, ik sta bij onze machine op een verhoging, vanaf dat bordes kan ik de hele fabriek overzien, hij was behoorlijk overstuur, "CARLO, CARLO, CARLO," riep hij kei hard door de fabriek, naar mij toe rennend. "Wat is er Marco", vroeg ik geschrokken toen hij bij me was. "Je moet nu meekomen". "Meekomen, waarom wat is er aan de hand"? "Niet vragen, meekomen nu". Terwijl ik met hem meeliep vroeg ik, "wat is er nou man wat doe je allemaal". "Het is Tristan..... /\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\ /\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\ Even een woord van dank, In een reactie van een lezer werd ik erop gewezen dat mijn verhaallijn niet helemaal meer klopte, met de tijdspanne die ik erin had gebracht. Ik was zo in het verhaal opgegaan dat ik dat helemaal over het hoofd had gezien, heel hartelijk dank voor deze opbouwende kritiek, hier kan een schrijver wat mee, verder wil ik iedereen bedanken voor de mooie woorden en cijfers die ik inmiddels op deze verhalenreeks heb gekregen en zal ik zeker met veel plezier en energie door gaan met schrijven, Lieve groetjes, Klimbeer-Jack.

Carlo en Marco, uit elkaar? deel 8. (mm:een-op-een, 15984 words) [8/9] Toon alle delen
Auteur: klimbeer-jack	Toegevoegd: May 11 2008	Kijkers/Lezers: 4816/3557 [74%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
is dit het eind van een prachtige relatie, komt dit ooit nog goed.....?

Dit is deel 8 van totaal 9 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel