ErotischeVerhalen.com: Wie de schoen past ... - deel 3 door Lucky Eye [deel 3]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal "Ik zeg je nogmaals dat we zover helemaal niet zijn." "Zover zul je ook niet komen. Het is algemeen bekend dat zij ..." "Vooroordelen, Peter! Als het inderdaad zo is dat heel veel Marokkanen zo zijn, wil dat nog niet zeggen dat Farid ook zo is." "Jouw vriendje zal heus niet anders zijn. Als je er een gezien hebt, heb je ze allemaal gezien." Ik drink mijn glas bier in een teug leeg en stap op. Peter volgt me naar de garderobe. "Kom op nou, Theo. Laten we het ergens anders over gaan hebben. Sorry dat ik zo doorzeikte." Iets in me zegt me dat ik gewoon weg moet gaan maar ik laat me overhalen om te blijven. De spanning tussen ons vieren lost wat op en ik begrijp dat Martin en Bob al een tijdje samen iets hebben. Reden voor een rondje, en nog een paar meer. De stemming komt er behoorlijk in en het is al heel vroeg in de ochtend als we uiteindelijk opstappen. Peter heeft echter een probleempje want hij heeft geen vervoer naar huis. Ik bied hem aan dat hij wel met mij naar huis mag. We laten ons met een taxi naar huis brengen. We zijn nog niet thuis of Peter begint opnieuw met zijn tirade tegen Marokkanen en andere buitenlanders. En ik baal als een stekker dat ik heb aangeboden dat hij wel bij mij kon blijven slapen. "Het spijt me echt," onderbreek ik zijn stortvloed aan woorden, "maar ik ga slapen." En dat gezegd hebbende loop ik naar de logeerkamer. Hij volgt me zonder nog een woord te zeggen maar zodra ik de kast opendoe en er een hoeslaken uit te voorschijn haal, begint er iets bij hem te dagen. "Je gaat me toch niet zeggen dat ik op je logeerbed moet slapen hé!" "Wat dacht jij dan?" "Shit, Theo. Wat ben jij een eikel." "Je had toch niet gedacht dat je ..." "Natuurlijk wel man! Een goeie neukpartij en je zou voorgoed genezen zijn van je Maroc!" Ik bal mijn vuisten maar houd me in. "Alsjeblieft Peter, houd je kop. Daar ligt de slaapzak. Goedenacht!" Ik draai me om en knal de deur achter me dicht. In mijn slaapkamer slaak ik een paar keer een diepe zucht! Wat een EIKEL! Ik kleed me uit en kruip in bed. Voordat ik mijn ogen sluit, kijk ik nog eventjes of er nog telefoontjes zijn geweest. Er is een sms'je voor me: ‘Ik mis je.' Ja, hij moest eens weten hoezeer ik hem mis. Als ik aan het middageten zit, komt Peter geheel bloot de keuken binnenzetten. Hij heeft duidelijk een verlate ochtendstijve die hij vol trots met een hand streelt. "Ik bied het je nog een keer aan," begint hij. Ik blijf zitten waar ik zit, haal diep adem en geef dan pas antwoord. "Als jij niet snel je kleren aantrekt en maakt dat je opdondert, zet ik je zo als je nu bent op de galerij. En ik hoop dat je dan een hoop bekijks zult hebben." Woest draait hij zich om. Nog geen minuut later slaat mijn voordeur met een harde knal dicht. Het einde van een vriendschap of is dat een te groot woord geweest. Als ik op de donderdag in de tweede week na het voorval van de vroege dienst thuiskom zo tegen drieën, is Farid in mijn huis bezig met zijn huiswerk. We zoenen het eerste half uur alleen maar. Diepe tongzoenen maar ook heel lieve, kleine kusjes. Alles om te vieren dat we eindelijk weer bij elkaar zijn. Ik ben heet en wil best wat maar ... hij zegt dat hij het te druk heeft met zijn huiswerk en dat hij dat eerst klaar wil hebben. Jammer genoeg heb ik er begrip voor en terwijl hij verder gaat, strek ik me uit op de bank. Doe ik meestal eventjes na een vroege dienst. Veel opmerken doe ik niet meer want ik dut zo in. Als ik wakker wordt, ruik ik eten en verbaasd ga ik rechtop zitten. Eten? Wie heeft er dan gekookt? Mijn ogen zoeken de klok en ik zie dat het al bijna acht uur is. Ik moet echt af zijn geweest want anders slaap ik nooit zo lang op de bank. Terwijl ik mijn ogen nog uitwrijf, loop ik naar de keuken. Farid, staat achter het fornuis. "Zeg? Heb jij nog meer verborgen talenten?" Hij gniffelt en zegt dat hij aardappelen en bonen in tomatensaus heeft gemaakt. "Het vlees heb ik maar niet gedaan omdat ik niet wist wat voor soort het was." "Sorry, daar moet ik nog op leren letten. Zal er voortaan rekening mee houden dat ik geen varkensvlees meer koop." "Mag je gerust voor jezelf doen hoor maar ik mag het niet hebben." "En voor mij is het beter van niet, want daar krijg je puistjes van." "Gelukkig bleef je lang slapen want anders had ik niet voor je kunnen koken." Ik kijk hem verbaasd aan. Dan legt hij me de regels van de Ramadan uit. Geen seks, geen eten, geen drinken en niet roken overdag. Na een paar minuten zijn de aardappelen gaar en dan dient hij het op in de woonkamer waar de tafel al keurig gedekt is. We eten er beiden goed van en dan, dan heeft ook Farid wel zin in iets anders lekkers. Hij komt naast me zitten en zit wat aan me. "Zegguh, doen we het nu of na de afwas." "Waarom niet nu en straks na de afwas nog een keer?" Dat idee is natuurlijk een stuk beter. Stom dat ik daar zelf niet opgekomen ben. Al heel snel liggen we languit op de grond en rollen we om en om in een poging de ander onder te krijgen. Op zich ben ik sterker dan hij is maar ik heb er geen moeite mee om hem te laten winnen, zo af en toe. Als hij na een langdurige stoeipartij me onder zich heeft gekregen en hij zijn kruis tegen mijn billen stoot, voel ik dat hij keihard is. "Als we al zo ver zouden zijn dat we neukten," fluistert hij in mijn oor terwijl hij mijn arm op mijn rug draait om er zeker van te zijn dat ik blijf liggen waar ik lig, "zou ik het dan nu hard moeten doen of lief?" Hierover nadenken hoef ik niet. "Hard natuurlijk." Hij kreunt in mijn oor en stoot zijn stijve nogmaals tegen me aan. Het is een heerlijk gevoel. Lieve seks is prachtig maar af en toe iets harder in een vorm van spel vind ik ook prima, geef ik hem te kennen. Hij is het daarmee helemaal eens. "Maar." voeg ik er gevat aan toe, "zouden we dan niet beter onze kleren uit kunnen doen?" Hij lacht en laat me los waarna we heel snel beiden uit onze kleren schieten. Ik ben iets sneller dan hij is en ga op m'n buik liggen zoals ik zonet ook lag. Hij neemt plaats op me en nu voelt zijn stijve veel beter tegen mijn naakte lichaam. Ik kreun diep en laat het hem duidelijk horen. Hij streelt door mijn haren en zegt dat hij het lekker vindt. Ik vind het ook heerlijk maar ben een beetje in dubio wat ik moet doen. Ik ben er zeer aan toe dat hij me neemt maar ik weet niet hoe ver hij is en durf eigenlijk niet zo goed enig risico te nemen. Gelukkig hoef ik niet te besluiten want al heel snel vraagt hij me of het goed is dat hij tegen mijn billen aanrijdt. "Natuurlijk, joh. Ga je gang!" Zijn stijve glijdt heen en weer in mijn bilspleet en zijn bewegingen op mij laten mijn lichaam met eveneens een keiharde jongeheer tegen de vloerbedekking gaan. Hij is iets te opgewonden waarschijnlijk want al vrij snel geeft hij aan dat hij klaar gaat komen. Hij richt zich op en even later voel ik zijn lading tegen mijn billen aankomen. Na eventjes uitgehijgd te hebben, smeert hij met beide handen zijn zaad over mijn billen uit. Het is fantastisch zo lekker als hij dat doet. Soms glijden zijn vingers eventjes steels door mijn bilnaad en dan heb ik het helemaal niet meer. Dan ineens voel ik zijn tong over mijn billen gaan. Mijn hoofd veert op en ik slaak een luide kreet. "Lekker?" "Ja, man! Geweldig!" "Snap niet dat zoiets lekker kan zijn." Ik lach en zeg hem dat hij dat nog wel eens zal merken. Hij lacht. "Draai je om," zegt hij dan. Mijn lul smacht om ontlading en het maakt me niet uit als het nu ook bij trekken blijft. Verder zijn we nog niet gekomen, toch? Maar ... ik heb het mis. Farid is aan iets anders toe en zonder iets te zeggen, neemt hij mijn eikel in zijn mond. De verrassing en mijn geilheid zijn te groot om me lang goed te houden. Ik roep dat ik ga komen en hij laat meteen mijn pik uit zijn mond glijden. Een groot aantal stralen vindt een weg naar buiten uit mijn pulserende pik. "Hé, man! Ben ik er eindelijk aan toe je eens te pijpen en dan kom je zo supersnel klaar," klinkt het iets beteuterd. "Sorry, maar je was al zo lang, zo lekker met me bezig geweest maar toch bedankt, lieverd." Hij ligt nu op zijn elleboog leunend naast me en laat zijn vingers door mijn sap gaan. Hij brengt een vinger naar mijn mond en ik lik hem af. "Zelf niet eventjes proberen?" vraag ik voorzichtig. Hij glimlacht en de volgende vinger gaat naar zijn eigen mond. "Niet slecht," zegt hij. "Afwassen dan nu maar?" "Nee, wacht nog even, ik wil je nog iets vragen." "Ohhh," laat ik verbaasd horen. "Je bent zo lekker glad overal hè, heb je er ooit over gedacht om ook je haar hier," en hij wijst op mijn pluk haar boven mijn natte, slappe pik, "te scheren?" Ik kijk hem verbaasd aan. "Zou je dat leuk vinden?" "Nou ja, het was maar een vraagje." "Ja, dat van mij ook." Hij slaat zijn ogen neer. "Kijk me eens aan." Hij richt zijn ogen op mij maar laat ze dan ook weer zakken. "Ik weet niet wanneer ik te ver ga met dingen vragen," zegt hij dan heel zachtjes. Ik trek hem naar me toe en boven op me. "Als je te ver gaat, Farid. Dan zal ik je dat meteen laten weten, oké?" Er breekt iets van een glimlach door. "En wat dat scheren betreft, ik wil het best doen voor je maar alleen als je met mij onder de douche gaat." Hoop dat ik nu niet te veel heb gevraagd en dat hij afhaakt. "Oké," zegt hij, "dan moet de afwas nog maar even wachten." We staan op en ik bied hem mijn hand aan. Hand in hand als een verliefd stelletje, denk ik, lopen we naar de badkamer. De grootste plukken haal ik weg met een schaar en dan smeer ik de rest in met scheergel. Uiterst behoedzaam laat ik de mes over mijn huid gaan. Op zich toch wel een beetje eng. Ik spoel schuim en haren onder de douche weg en bewerk het nogmaals om er zeker van te zijn dat ik helemaal glad en kaal ben. Als ik na een tweede spoelbeurt het resultaat goedgekeurd heb, nodig ik Farid uit om er bij te komen. Hij knielt meteen voor me neer en terwijl zijn handen over mijn geheel gladde huid glijden, zuigt hij mijn piemel naar binnen. Het ding is nog slap maar neemt snel in omvang toe. Zijn handen strelen niet alleen het kleine stukje naakte huid boven mijn lid maar ook mijn billen. Met langzame bewegingen gaan zijn handen op en neer en heel af en toe waagt hij een uitstapje naar mijn spleet. Ik ga wijdbeens staan om hem wat uit te dagen en als hij naar me opkijkt, knipoog ik naar hem. Dan gaat er brutaal een vinger door mijn spleet. Ik kreun diep. Het is heerlijk om hem zo met mij bezig te zien. Het water maakt me goed nat en als hij het topje van zijn vinger voorzichtig naar binnen duwt, sta ik met open mond te kreunen om vervolgens klaar te komen. Ik heb hem niet op tijd kunnen waarschuwen. Meteen wil ik een verontschuldiging uitbrengen maar als ik zie hoe hij het warme, witte spul weglikt en blijft slikken weet ik dat hij het prima vindt. Ik streel hem door zijn donkere haren. Hij gaat staan en kust me vol op de mond. Twee tongen vinden elkaar terwijl we onze hete lichamen tegen elkaar aandrukken. Ik proef mijn eigen sperma. Het gevoel is enorm en ik voel me reuze opgewonden. Ook Farid is heet. Ik voel hoe hij hard wordt in zijn kruis. Ik laat mijn handen over zijn rug glijden en betast ook zijn billen die behoorlijk harig zijn. Hij laat me gaan en kreunt hard tegen mijn schouder. Gelukkig, denk ik. Ook dit kan ik doen dus. Ik zak op mijn knieën en neem zijn heerlijke besneden lans tussen mijn lippen terwijl ik zijn lekkere billen blijf strelen. Mijn tong draait rond zijn eikel en maakt hem helemaal gek. Hij schreeuwt van opwinding en genot en spuit me dan vol. Hij leert het wel. Als ik de volgende dag met mijn collega's onder de douche sta, heb ik natuurlijk bekijks. Rik slaat de spijker op zijn kop voor ik ook maar iets kan uitleggen als hij vraagt of ik soms een vriendje heb. De anderen lachen en vragen hoe hij daar nou bij komt. Ik ben hem voor. "Kijk maar eens naar zijn eigen kruis. Is het jullie nog nooit opgevallen dat zijn pik en ballen altijd netjes glad zijn?" Nog meer gelach. "Je hebt helemaal gelijk, maatje," zegt hij en trekt me grappend tegen zich aan, "Marie pijpt me echt niet hoor als ik niet netjes geschoren ben." Als we klaar zijn met douchen en ons afdrogen willen ook de anderen best even een goede blik werpen op mijn kale geval. De meningen zijn verdeeld. Farids mening is echter de enige die er toe doet en elke keer dat we elkaar bloot zien, verzekert hij me dat hij het een prachtig gezicht vindt. De Ramadan loopt eind november af en Farid heeft me regelmatig iets over de Koran vertelt. Ik ben zelf niet religieus meer maar vind het wel interessant om dingen erover te horen. Hij vertelt ook dat hij tijdens de twee weken huisarrest een heel goed contact heeft gekregen met zijn oudste broer. Ali en hij hebben heel veel gesproken over de Koran en natuurlijk ook over homoseksualiteit. Tot elkaar gekomen zijn ze niet maar het was wel heel goed, zo vertelt Farid. Als ik hem vraag hoe het contact met Abdullah nu is, kijkt hij me aardig donker aan. Ze mijden elkaar! Farid viert het suikerfeest, het officiële einde van de Ramadan, met zijn familie thuis en in de moskee. Begin december vat ik op de een of andere manier kou. Ik snotter en proest het nodige en denk dat het wel meevalt. Langzamerhand wordt het hoesten echter erger en als ik woensdagavond toch voor de late dienst verschijn, kijkt Rik me vreemd aan. "Was het niet beter geweest om thuis te blijven?" Ik schud het hoofd en loop met hem en de anderen de fabriek in. Twee uur later laat hij me door een collega naar huis rijden omdat hij het niet meer verantwoord vindt dat ik doorwerk en ik heb het idee dat hij wel eens gelijk kan hebben. Mijn college legt mijn fiets achter in zijn stationcar, stalt bij mijn flat de fiets en brengt me dan tot aan mijn voordeur. Ontzettend moe strompel ik naar mijn slaapkamer, schop mijn schoenen uit en kruip zonder me uit te kleden in bed. De volgende ochtend heb ik, te voelen aan mijn voorhoofd, duidelijk verhoging. Ik loop onvast naar de badkamer en trek de kleren uit die me aan het lijf plakken om me vervolgens te douchen. Klappertandend droog ik me af en trek in mijn slaapkamer een joggingpak aan om dan weer snel in bed te kruipen. Farid is er tegen twee uur en verbaast zich erover dat ik in bed lig. Normaal ben ik er na een nachtdienst altijd al wel uit. Hij kijkt zorgelijk als hij naast me zit en vraagt of ik ook een thermometer heb. Nee, dus! "Waar heb je je portemonnee liggen?" "Wat moet je daarmee dan?" "Ik ga je bestelen, man! Je bent nu zo ziek dat je me toch niet achterna kunt komen!" grapt hij met een brede glimlach. "Ik ga een thermometer voor je kopen en wat eventueel nog meer nodig is." "In de la van de kamertafel. En zou je ook even willen kijken naar de voorraad in de koelkast?" Hij is lief genoeg om dat te doen en vertrekt even later met een paar tassen. Anderhalf uur later is hij terug met twee volle tassen en een thermometer. "Hier, meteen even aanleggen voordat ik aan het werk ga." "Mmmm, misschien beter dat jij dat even doet," maak ik een grapje. "Schiet op man!" Ik doe wat mijn persoonlijke arts zegt en schuif de koude thermometer bij me naar binnen. Na een minuut ongeveer piept het ding. 38.9 geeft hij aan. Valt nog reuze mee vind ik. Farid is echter niet zo tevreden lijkt het als ik hem de stand doorgeef. "Je ziet er niet goed uit. Je hebt knalrode wangen en je zweet hartstikke. Weet je zeker dat ik weg kan gaan?" Na hem verzekerd te hebben dat er met mij niets ernstigs aan de hand is, gaat hij weg. Halverwege de avond voel ik gewoon hoe mijn temperatuur begint te stijgen, daarvoor heb ik geen thermometer nodig. Ik val in slaap maar schrik regelmatig op uit mijn koortsige dromen. Tegen zeven uur de volgende ochtend word ik met een schrik wakker en zit meteen rechtop in bed. Ik voel hoe het joggingpak doordrenkt is van het zweet en ook het beddengoed is zo nat dat het lijkt alsof ik in bed gepiest heb. Voorzichtig en heel langzaam probeer ik uit bed te komen. Alles doet me zeer. Ik trek het hoeslaken van het matras af en verwijder ook de molton onderlegger omdat ook die nat is. Dan haal ik het overtrek van het dekbek en het kussensloop van het kussen af en met deze lading loop ik naar de badkamer. Ik kom er echter niet. Halverwege moet ik op de grond gaan zitten, zo moe ben ik. Ik hoor de sleutel in het slot van de voordeur en hoor iemand binnenkomen. Het is Farid. "Wat doe jij uit je bed man!" zegt hij met stemverheffing. "Ik had je toch gezegd dat ik er op tijd zou zijn." "Wanneer dan," verzucht ik. Ik kan me niet herinneren dat hij me zoiets gezegd heeft. "Gisteravond na mijn dienst ben ik nog langs geweest." Ik kijk hem niet begrijpend aan. "Weet je dat niet meer?" Ik schud mijn hoofd omdat ik me dat absoluut niet kan herinneren. "Shit, ik had je gewoon niet alleen moeten laten." "Wil je me even naar de badkamer helpen, ik moet naar het toilet en deze kleren stinken en plakken aan mijn lijf." Hij helpt me overeind en stapje voor stapje loop ik dan, leunend op hem, naar de badkamer. "Wil je douchen," vraagt hij nadat ik mijn behoefte gedaan heb. "Nee, dat lijkt me geen goed idee." "Dan was ik je in elk geval eventjes." Hij zet me neer op het krukje en ontdoet me langzaam van de plakkerige kleding. Heel vakkundig, alsof hij nooit iets anders heeft gedaan, wast hij me. Als hij klaar is, klappertand ik van de kou. Snel droogt hij me met een ruwe handdoek af en haalt dan nieuwe kleren. Gelukkig heb ik een tweede joggingpak. Hij installeert me op de bank met de slaapzak terwijl hij mijn bed opmaakt en als hij daarmee klaar is, stopt hij me in bed en dit keer legt hij wel de thermometer aan. De stand is schrikbarend hoog: 39.9. Ik dommel weg en hoor op de achtergrond allerlei geluiden maar die dringen niet echt tot me door. Een paar uur later moet het zijn als ik weer wakker wordt. Farid zit naast het bed op een stoel en leest een boek. Ik vraag hem met een enorm krakende stem of hij niet naar school geweest is wat hij bevestigt. Verbaasd kijk ik hem aan maar ik ben te beroerd om met hem in discussie te gaan, laat staan te zeggen dat ik me goed voel, dat ik mezelf wel kan redden. Ik val opnieuw weg. Het is tegen twaalf uur als Farid me wakker maakt door voorzichtig aan mijn schouder te trekken. "Je moet iets eten of drinken, Theo. Anders droog je uit." "Ik wil niks," zeg ik omdat ik echt hondsberoerd ben. "Dat maakt me niet uit, je moet iets binnen zien te krijgen." Hij haalt een bord uit de keuken met daarop witte rijst. Voorzichtig probeer ik wat kleine hapjes maar al snel krijg ik braakneigingen. Farid is gelukkig snel genoeg met een emmer en zodoende blijft in elk geval mijn bed schoon. Als ik uitgespuugd ben, kijkt hij wel heel zorgelijk. Dan probeert hij me wat te laten drinken maar alles wat erin gaat, komt er net zo snel weer uit. Hij kijkt nu wel heel zorgelijk. "Laat me maar liggen, Farid." Ik ga weer liggen en val al snel weer in slaap. De koorts zorgt voor ijldromen en regelmatig wordt ik schreeuwend wakker, tenminste dat idee heb ik. Een paar keer is het ook echt het geval. Steeds is Farid dichtbij me als ik wakker word en dat is een hele troost. Zo voel ik me in elk geval niet helemaal alleen. Tegen de avond is de koorts nog steeds niet gezakt. Geen wonder ook want zelfs paracetamol houd ik niet binnen. Diverse keren heeft Farid geprobeerd me wat op te laten drinken maar m'n hele lichaam protesteert. Het moet al laat zijn als Farid nogmaals een poging onderneemt. Hij laat zich niet snel uit het veld slaan. Wederom lukt het niet. Hij zegt dat ik rustig moet blijven liggen dat hij even wat dingen moet regelen. Hij loopt naar de woonkamer en ik hoor hem telefoneren. Daarna val ik weer in slaap. Het is echter meer een sluimeren, diep in slaap val ik niet. Steeds weer droom ik en af en toe meen ik flarden van gesprekken te horen. Ik verbeeld me dat er mensen naar me staan te kijken maar als ik dan mijn ogen opendoe, is er niemand. Ook voel ik af en toe iets kouds op mijn voorhoofd. Zal wel een washandje of zo zijn, denk ik. Midden in de nacht word ik wakker uit een enge droom. Tenminste het lijkt erop dat het midden in de nacht is. Ik ben elk gevoel voor tijd kwijt en draag ook mijn polshorloge niet. Waar is die gebleven? Ik hoor de wasmachine draaien en vraag me heel even af hoe Farid dat voor elkaar gekregen heeft. Dan val ik weer weg. Ik weet niet hoe laat het is als ik weer wakker word. Het is nog steeds donker maar ik realiseer me inmiddels wel dat het december is en dat de dagen kort zijn. Als ik m'n hoofd opzij draai, zie ik Farid op de grond in de slaapzak liggen. Is hij blijven slapen? Hij wordt wakker van het kraken van mijn bed en heeft meteen zijn ogen wagenwijd open. "Ben je allang wakker?" Ik schud mijn hoofd voorzichtig om te voorkomen dat het gaat bonken want ik heb best veel last van hoofdpijn. "Waarom ben je blijven slapen?" "Ik kon jou toch niet alleen laten. Je had nog steeds ontzettend veel koorts en je ijlde. Dat was echt niet vertrouwd." "Maar hoe heb je dat met je thuis dan geregeld," wil ik weten. "Hoe is het nu," negeert hij mijn vraag. "Het gaat wel. Ik voel me niet meer misselijk in elk geval dus dat is al een hele verbetering." "En de koorts?" Ik leg mijn hand op mijn voorhoofd en heb het idee dat die flink gezakt is. "Aan de beterende hand." Hij staat op en met interesse kijk ik naar zijn bijna geheel blote lichaam. Yep, als ik daarvoor weer aandacht heb moet het inderdaad een stuk beter met me zijn. Alleen gekleed in een slip brengt hij mijn hoofd aardig op hol. "Hier," zegt hij terwijl hij mij de thermometer overhandigt, "even checken!" "Wil jij hem niet ..." "Nee, dit keer niet makker. Heb het idee dat het al weer aardig goed met je gaat." Schijn bedriegt echter en ook mijn hand blijkbaar. De temperatuur is nog steeds vrij hoog: 38.7. Het zieke gevoel is voor mijn idee een stuk verdwenen maar als Farid voorstelt dat ik me eventjes wat opfris merk ik dat ik nog echt ziek ben. Als ik op mijn beide voeten sta, val ik zowat ondersteboven. Ik ben gewoon hartstikke slap in de benen en alle spieren in mijn lijf lijken dienst te weigeren. Strompelend gaat het weer in de richting van de badkamer. Farid spoelt me met de doucheslang af terwijl ik op het krukje zit. Ik voel me echt een hulpbehoevende maar ben vreselijk blij dat ik iemand heb die er is om voor mij te zorgen. Dan droogt hij me af en brengt me naar de woonkamer. Hij kleedt me aan en verbaasd vraag ik me af waar dit rode joggingpak vandaan komt. Ik heb geen rood joggingpak! "Waar komen deze kleren vandaan?" "Straks is het vragenuurtje makker, nu nog niet. Ik heb eerst nog werk te doen." Net als gisteren installeert hij me op de bank en dan gaat hij terug naar de slaapkamer waarschijnlijk om het bed te verschonen maar ook dat kan eigenlijk niet want ik heb maar twee stel beddengoed en die was van vannacht kan nu nog niet droog zijn. Ik moet maar even wat geduld hebben en zo denkende, val ik weer in slaap. Douchen moet vermoeiend zijn. Als ik dan weer wakker word, is het licht buiten. Tenminste wat voor licht kan doorgaan in december. Het lijkt een grauwe, grijze dag buiten te zijn. Farid zit aan de grote tafel en zo te zien is hij bezig met zijn huiswerk. Hij heeft meteen door dat ik wakker ben en vraagt of ik iets wil eten. Ja, daar heb ik eigenlijk best zin in. Hij vraagt of ik wat rijst wil maar dat lijkt me niet iets. "Doe me maar een boterham met bruine suiker," stel ik hem voor. Hij gaat naar de keuken en even later is hij terug met een boterham voor mij en ook eentje voor hemzelf. "Had je nog niet gegeten?" "Dat wel maar een boterham met bruine suiker gaat er altijd wel in," licht hij toe. Veel meer dan een paar stukjes krijg ik niet naar binnen. Het lijkt of ik ineens hartstikke vol zit. Farid kijkt bezorgd en ik beloof hem dat ik later het restant zal proberen op te eten. Hij lost een paracetamol voor me op in een glas water en met dat in mijn maag zit ik goed vol. Geen topprestatie, ik weet het maar gezien de omstandigheden toch wel aardig. Zeker in vergelijking met gisteren want toen is er volgens mij meer uitgegaan dan ingekomen. "Ik denk dat ik maar weer eens ga slapen," stel ik voor. Farid biedt de helpende hand en brengt me terug naar de slaapkamer. Het bed is fris gedekt met spullen die niet van mij zijn. Als ik mijn mond open wil doen om opnieuw mijn vragen te spuien, legt hij zijn vinger tegen mijn lippen. "Ga nou eerst maar eens slapen. Straks mag je me vanalles vragen en beloof ik je dat ik een antwoord verzonnen zal hebben." Ik moet het er maar mee doen want ik ben gewoon erg moe en wil alleen maar slapen. "Hoe laat is het?" roep ik naar de woonkamer als ik wakker geworden ben. Farid komt aangelopen en zegt me dat het bijna vijf uur is. Idioot toch, dat je zo ontzettend lang kunt slapen! "Heb je zin in iets eten?" ik knik. Hij geeft me mijn ochtendjas aan en vraagt me of ik ook dikke sokken of zo heb want tot nu toe heeft hij niets aan sokken kunnen vinden. Ik zeg hem dat ik een paar Noorse sokken heb liggen bij mijn schaatsen op de bovenste plank van de voorraadkast. Hoofdschuddend en glimlachend loopt hij weg. "Gevonden," zegt hij en enthousiast komt hij terug. "Zijn dit echt de enige sokken die je hebt?" "Ik draag nooit sokken, man! Dat weet je inmiddels toch wel!" "Dat wel maar je zou ze toch in huis kunnen hebben. Ik draag ook nooit een pyjama maar heb er wel een paar in de kast liggen, om maar wat te noemen." Ik zou hier iets op kunnen zeggen maar omdat ik geen zin heb in dit soort discussies reageer ik maar niet. Met de sokken aan mijn voeten loop ik met hem mee naar de woonkamer. Het gaat een stuk beter, heb ik het idee, want hoewel alles me nog steeds zeer doet, heb ik Farids steun niet echt nodig. Ik ga aan tafel zitten en even later dient Farid een pan met warme soep op. Ruiken doe ik weinig maar de damp slaat er vanaf als hij het deksel oplicht om op te scheppen. Ook nu weer eet ik niet veel meer dan een paar happen. "Je moet toch echt proberen wat meer te eten, Theo," zo dringt hij aan. "Ik zou heel graag willen, Farid maar ik krijg echt niet meer naar binnen. Het heeft me trouwens heel goed gesmaakt." "Wel eerlijk blijven, makker! Volgens mij heb je helemaal je smaak niet en heb je er dus amper iets van kunnen proeven." Ik lach naar hem. "Je hebt gelijk. Laat ik dan niet echt mijn smaak hebben maar ik heb het wel lekker gevonden. Het hongerige gevoel dat ik zojuist had, is verdwenen." "Zeker weten?" "Zeker weten!" bevestig ik. Farid eet nog eventjes door en ik kijk toe hoe hij nog een tweede keer vol schept. "Volgens mij ben je kilo's afgevallen," zegt hij als hij uitgegeten is en me aan een grondige ogenschouw heeft onderworpen. Ik knik en zeg hem dat zijn vermoeden wel eens goed zou kunnen zijn en dat ik voorlopig uit de buurt van de weegschaal zal blijven. "Mooi niet! Zodra je straks weer wat beter bent, ga je op de weegschaal omdat ik wil zien hoe zwaar je nu bent en in de gaten wil houden dat je weer aansterkt." "Dank je moeder!" zeg ik grappend. "Geen grapjes maken over serieuze zaken. Hoe zwaar ben je normaal?" Ik antwoord hem dat mijn normale gewicht zo tussen de 70 en 72 kilo schommelt. Hij kijkt zorgelijk en gokt dat ik dat nu lang niet zal halen. "We kijken later wel eens, oké?" Hij vindt het goed en ruimt af. Ik wil niet weer meteen het bed in en ga op de bank zitten. Even later komt hij gezellig erbij. Hij schuift dicht tegen me aan. "Je bent net een kacheltje," zegt hij, "als je niet zo ziek was, zou ik erom kunnen lachen." "Dat moet je nu ook doen, Farid. Ik heb het gevoel dat ik het ergste gehad heb." Dan gaat de telefoon. Farid neemt op en met de hand over het spreekgedeelte zegt hij dat het Rik is. Ik neem de hoorn over en meld me. Rik begint meteen te praten. Een korte samenvatting van het gesprek is dat hij zich zorgen maakt om me en dat hij er pas vandaag aan dacht dat ik helemaal alleen ben. Hij voelt zich behoorlijk schuldig en ook al zeg ik hem dat ik prima verzorgd ben de laatste dagen heb ik het idee dat het hem niet helemaal lekker zit. "Rik, nogmaals. Ik heb echt een uitstekende verzorging gehad de laatste dagen." "Ja, maar ik had er eerder aan moeten denken. Ik vergeef mezelf dit nooit." "Kom zeg! Niet zo dramatisch man! Zo ken ik je niet." "Ik mezelf ook niet. Normaal denk ik altijd aan dat soort dingen van mijn mensen. En nu ... nu ben ik het helemaal vergeten." Na nog enig heen en weer gepraat krijg ik hem toch rustig en beloof ik hem dat we het later op werk zullen uitpraten. Ik weet niet of hij nu rustig zal slapen vannacht maar hoop het wel voor hem en zijn vrouw. Op de vraag of ik enig idee heb wanneer ik weer aan het werk kan gaan, moet ik ontkennend antwoorden. Ik weet het echt nog niet en laat dat ook duidelijk blijken. Rik geeft aan dat ik alle tijd moet nemen om goed uit te zieken. Met een groet en de wens dat het me snel beter mag gaan van zijn kant, beëindigen we het gesprek. "Je collega?" vraag Farid. "Ja. Mijn chef. Leuk dat hij belde maar wel een beetje overbezorgd." "Goed dat dat soort mensen er ook is," geeft Farid aan. Ik kijk hem aan en kan niet anders dan het met hem eens te zijn. Als Farid me gevraagd had of hij bij me zou moeten blijven de afgelopen nacht, dan had ik hem vast naar huis gestuurd maar dankzij zijn bezorgdheid is hij gebleven en ik denk dat dat heel goed geweest is. "Maar nu mijn vragen," zeg ik en kijk hem recht in de ogen. Hij slaat zijn ogen niet neer maar blijft me aankijken met een blik van ‘kom maar op'. "Ten eerste: hoe heb je het thuis uitgelegd dat je de afgelopen nacht bij mij bent blijven slapen? Ten tweede: hoe weet jij hoe je een wasmachine moet bedienen? Ten derde: van wie is dit joggingpak en van waar komt het beddengoed op mijn bed vandaan?" "Zooo, heb je lang erover nagedacht om dit te formuleren?" "Nee, en je mag ze in willekeurige volgorde behandelen als je wilt." Hij lacht naar me en is heel ontspannen, zo lijkt het. "Je volgorde is prima en dus zal ik hem aanhouden. Toen ik jou vrijdagochtend zo ziek aantrof, durfde ik je niet alleen te laten. Mezelf ziekmelden op school kon niet dus heb ik mijn moeder opgebeld en haar het een en ander uitgelegd." "Zij weet dus dat jij en ik ... " "Ja." "En?" vraag ik met grote vragende ogen omdat dit antwoord me heel belangrijk lijkt. "Ze is bang voor wat ervan kan gaan komen." Ik begrijp het geloof ik niet helemaal. Bang waarvoor? Voor het feit dat haar zoon wellicht homoseksueel is. Farid geeft meteen echter een toelichting. "Ze vindt het op zich niet erg dat ik eventueel homoseksueel ben maar is meer bang voor de gevolgen binnen onze gemeenschap." "En wat kunnen die zijn dan?" Dit keer geeft hij niet meteen antwoord. Zijn ogen zijn wel op me gericht maar het lijkt alsof hij me niet ziet. Alsof hij dwars door me heen kijkt. Na een tijdje pas gaat hij verder. "Het is heel waarschijnlijk dat ik niet meer tot de gemeenschap zal kunnen behoren. Homoseksualiteit is bij ons nog niet zo gewoon als op andere plaatsen in de Nederlandse samenleving maar ook in sommige christelijke kerken hier is het nog verboden. Of hebben ze constructies bedacht dat iemand wel homoseksueel mag zijn maar het niet mag bedrijven." "Ja. Idioten!" Ik sla mijn arm om hem heen en trek hem tegen me aan. "Zijn er nog andere gevolgen." "Ja maar daar wil ik liever nog niet aan denken." Enerzijds heb ik begrip voor dit ontwijkende standpunt maar anderzijds wil ik ook wel weten waar we aan toe zijn. "Vind je het erg als ik aandring? Als ik toch graag wil weten waar we naar toe gaan met z'n tweeën als we zover komen?" Opnieuw is het een tijdlang stil. Zijn ogen dwalen door de kamer en het is heel duidelijk te zien dat hij zoekt naar antwoorden. Antwoorden die hij zelf nog moet formuleren, zo lijkt het. "Nee, ik vind het niet erg. Je hebt er recht op. Laten we afspreken dat we vooral altijd open en eerlijk tegenover elkaar zijn. Ja?" Ik knik instemmend en beaam daarna ook zijn woorden nog eens om het kracht bij te zetten. Hij ademt diep in. "Als wij echt iets met elkaar krijgen dan ... dan zal mijn familie me volgens de Koran moeten verstoten. Officieel mag ik dan geen contact meer hebben met mijn familie." Ik kijk hem met grote ogen aan. Ogen waarin afschuw te lezen moet zijn want zoiets is gewoon afschuwelijk. Hoe kun je zoiets doen! Zonder dat ik aan zijn woorden twijfel komt die twijfel toch over mijn lippen. "Echt?" "Ja, er zal dan een breuk ontstaan die nooit meer hersteld zal kunnen worden." Stilte van beide kanten nu. Hij is bezig met zijn gedachten en ik ook. Zal ik ooit zoiets van hem kunnen vragen? "Zou je zoiets aankunnen?" "Ik weet het niet. Op dit moment in elk geval nog niet. Ik ben er nog niet sterk genoeg voor, zit met mijn wortels nog te diep in mijn familie om hen zondermeer af te kunnen snijden." Een diepe zucht volgt en daarna een lange stilzwijgen. "Oké," zo verbreekt hij de stilte, "ik ben nog lang niet door je lijstje heen. Ik heb mijn moeder dus het een en ander uitgelegd en haar gezegd dat ik van school moest blijven omdat ik je niet alleen wilde laten. Ze heeft me ziek gemeld. Toen het 's avonds nog steeds zo beroerd met je ging begon ik best wat bang te worden en heb ik haar opnieuw gebeld. Ze zegde toe meteen te zullen komen en ik heb haar gevraagd wat kleren en beddengoed mee te nemen." "En eigenlijk heb je nu dus meteen alledrie de vragen in een keer beantwoord." "Nee, nummer 2 nog niet. Ze heeft toen ze hier kwam me uitgelegd hoe de wasmachine werkt." Hij glimlacht naar me en geeft me een kusje op mijn wang. "Tevreden?" Ik knik voldaan en geef hem een kusje terug. "Wiens joggingpak is dit?" wil ik dan toch nog weten. "Een oude van Ali. Hij is de enige die een beetje jouw postuur heeft, vandaar." "Nog een vraagje." Hij knikt bij wijze van toestemming. "Je moeder is dus hier geweest ..." "Ja en Ali ook. Die heeft haar hierheen gereden 's avonds." "Oké, je moeder en Ali zijn dus hier geweest. Ik ben grotendeels onder zeil geweest maar heb toch gemeend flarden van gesprekken opgevangen te hebben maar ... niets doet me eraan herinneren dat ik Marokkaans heb horen spreken." "Nee, natuurlijk niet man! Ali begon wel meteen in het Marokkaans te praten toen hij binnenkwam en hij me heel duidelijk maakte dat hij hier eigenlijk niets mee te maken wilde hebben maar ik heb hem, en mijn moeder, er meteen op gewezen dat ze hier in huis Nederlands moeten praten." "Waarom?" "Wel zo netjes toch? Zij zijn de vreemden hier in huis. Stel je voor dat je minder ziek was geweest en ons in het Marokkaans had horen praten. Je had wel allerlei rare ideeën kunnen krijgen. En bovendien, zoals ik al zei, is het wel een stuk beleefder. Jij verstaat geen woord Marokkaans en dan vind ik het niet meer dan normaal dat iedereen hier in jouw huis de taal spreekt die jij kunt verstaan." "Ik geloof dat ik het al vaker gezegd hebt maar weet je dat je ontzettend lief bent?" Hij gniffelt wat en nestelt zich nog dieper in mijn armen. "Weet je vader ook van ons?" "Mijn moeder houdt het voorlopig voor zich. Dat lijkt haar het beste en wie ben ik om te twijfelen aan de wijsheid van mijn moeder." "En Ali? Houdt die zijn mond dicht?" "Denk het wel. Mijn moeder heeft hem heel duidelijk te verstaan gegeven dat hij met geen woord mag reppen over ons. En Ali is de minste niet. Hij maakte dan wel meteen spats toen hij hier binnen kwam maar ... hij meent het niet zo. Natuurlijk is hij op zich wel tegen dat wij wat hebben maar ... de soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend, zal ik maar zeggen." "Ohh gut," roep ik ineens uit terwijl ik mijn hand voor m'n hoofd sla. "Is het al Sinterklaas geweest?" "Ja, slome! Gisteren natuurlijk." "Kom op! Aan het werk jij! Hij heeft hier ergens cadeaus verstopt en die moet jij gaan zoeken," zeg ik hem. Een beetje uilig kijkt hij me aan. "Meen, je dat echt?" Van mijn gezicht leest hij af dat ik serieus ben maar toch blijft hij onverstoorbaar zitten op de bank. "Jongen, het blijkt dat je me nog lang niet goed genoeg kent. Ik hou van het Sinterklaasfeest en dus houdt Sinterklaas van mij." "Het is een kinderfeest! Word volwassen!" "Nooit!" zeg ik heel pertinent. "In mij zal altijd iets van het kind blijven, Farid. En geloof me, dat pas ik niet aan. Ook niet voor jou. Wen er maar vast aan! "Oké, ik zal gaan zoeken maar alleen als je me een beetje helpt." Met het bekende ‘warm' en ‘koud' leid ik hem door de kamer. En na een dikke tien minuten vindt hij achter de bank twee kleurig ingepakte dozen. Een voor hem en een voor mij. Ik doe alsof ik verwonderd ben maar kan me bedwingen en laat hem eerst zijn cadeau uitpakken. Het is een paar gympen van het merk dat we beiden dragen. Hij is echt verrukt als hij ze in zijn handen heeft en bedelft me onder de kusjes. Dan is het mijn beurt. Ook ik krijg van de goede Sint een paar gympen. Maar goed dat hij niet weet wat we er allemaal mee doen! Opdat we toch nog een beetje Sinterklaas kunnen vieren haalt Farid chocolademelk uit de supermarkt. Als hij terug is drinken we het gezellig op. Ik een heel klein beetje. Het inspuiten van de schoenen laten we liggen voor een andere keer. Die avond blijft hij nog bij me. Hoewel ik hem in mijn tweepersoonsbed uitnodig, geeft hij er vanwege mijn van de koorts zwetende lijf de voorkeur aan in de slaapzak op de grond te slapen. Ik wijs hem erop dat hij dan wel het luchtbed moet gaan zoeken. "Had je me niet eerder kunnen vertellen dat je een luchtbed hebt?" luidt zijn commentaar. Als hij zondagmiddag weggaat, voel ik me ineens heel erg alleen en besef ik me dat ik het gedoe met de schoenen zou kunnen missen, de seks ook nog wel maar Farid absoluut niet. Ik had absoluut niet de bedoeling om zo verliefd te worden maar dat heeft er natuurlijk ook alles mee te maken dat ik niet wist wat verliefdheid was maar nu ... nu denk ik dat wel te weten. Wordt vervolgd ... Dank ben ik verschuldigd aan mijn (inmiddels) vaste corrector die me op heel veel fouten, kleine en grote, heeft geattendeerd en me daarnaast goede vondsten heeft aangedragen. EP, bedankt! T. bedankt voor de aanzet tot de titel. ©Lucky-Eye, mei 2005

Wie de schoen past ... - deel 3 (mm:overige, 7792 words) [3/8] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: May 27 2005	Kijkers/Lezers: 6069/5105 [84%]	Waardering (deel): 9.00 (1 stem)
vervolg

Dit is deel 3 van totaal 8 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel