ErotischeVerhalen.com: Geen keuze door Lucifer deVille

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal een keuze hebt. Maar toen? Nee, toen had ik geen keuze. Toen werd ik meegesleurd door de wilde rivier. Ik betwijfel dat zelfs als ik al wist dat ik een keuze had, ik toen wel gekozen zou hebben. Mijn leven bestaat uit drie stukken. Ervoor, tijdens en erna. Het stuk ervoor is snel verteld, eigenlijk nauwelijks interessant. Opgegroeid in een druk gezin met een paar broers en zusters. School, opleiding, werk. Het gebruikelijke. Geen ongelukkige jeugd, geen fantastische ervaringen. Heel gewoon, standaard, onopvallend. Net als veel andere jongemannen, tieners nog, wel eens kattenkwaad uitgehaald. Vernielinkjes, een winkeldiefstalletje. Niks bijzonders. Hoewel sommige gebeurtenissen een voorbode konden zijn. Ik herinner me een paar spelletjes met andere tieners uit de buurt. 's Avonds, op een verlaten schoolplein diefje met verlos. De twee durfallen, die voorstelden om wat pikanter te spelen. Een meisje dat ondeugend glimlachte en alleen voor de vorm tegenspartelde toen ze half ontkleed vastgebonden werd. Een tweede meisje, dat wel heftig protesteerde. Ik was degene die bruut en harteloos haar shirt kapot trok. Haar tienerborstjes beroerde en haar stevig, wellicht zelfs te stevig vastbond. Sportkamp met de schoolklas. Jongens en meisjes in gescheiden tenten, wat na bedtijd snel verholpen werd. Strippoker en truth or dare. Geen onbekende spelletjes voor ontdekkende tieners. En ineens ging het van giechelende sekspraatjes over naar een serieus gesprek over fantasieën. Haar naam was Tanja. En met een rood hoofd fluisterde ze in mijn oor dat zij het heel opwindend vond om diefje met verlos te spelen. Vooral als zij de dief was en nooit verlost werd. De nachtelijke dropping daarna, waarbij we in groepjes onze weg terug moesten vinden naar het tentenkamp, werd een van die herinneringen die je koestert. Tanja en ik in hetzelfde groepje. Wij raakten de rest kwijt in struikgewas en vonden een open plek. Het was zo'n open plek die gebruikt werd door stelletjes die stiekem het verbodene wilden doen. En wij vielen midden in een schouwspel dat duidelijk stiekem en verboden was. Twee mannen, allebei gemaskerd. Een vrouw, naakt en geknield voor hen. Ze werd gekneveld, vastgeketend aan een van de bomen en geslagen met een zweep. Ondanks haar protesten leek ze tegelijk te genieten. Vreemd, maar erg opwindend. De twee mannen gebruikten haar als willoos object. De hand van Tanja landde op mijn been. Haar hijgende stem vertelde me meer dan haar woorden. We ontmaagden elkaar terwijl de geketende vrouw kreetjes slaakte van pijnlijk genot. Studeren, dus op kamers. Het studentenleven, waarbij bier drinken en meiden versieren soms belangrijker was dan je neus in de boeken steken. Feestjes waren pas geslaagd als je een verovering had behaald. En als bewijs haar slipje kon tonen. Een paar heb ik nog steeds, als tasbare herinnering aan kostbare veroveringen. Het was een tijd van experimenteren. Alles was nieuw, alles moest met de pas veroverde vrijheid uitgeprobeerd worden. En ook hier, vanzelfsprekend als je terugkijkt, een paar gebeurtenissen die meer konden zijn dan wat ze toen leken. Alice. Helemaal mijn type niet, maar dat stoorde me niet. Als je dronken bent, stoort je dat totaal niet. En dronken was ik, al had ik geen druppel bier op. Een jointje, dat wel. En nog voor ik mijn eerste pilsje van de bar kon tillen had Alice mij al veroverd. Ik was overrompeld, alle verstand en rede weggevaagd, elk plan voor die avond teniet gedaan. Ze nam me mee naar haar kamer. Ze wilde niet gewoon, niet standaard. Ze wilde ruig en wild. Alice wilde, nee moest getemd worden door brute kracht en bot geweld. Ze zei me dat niet direct, maar duwde mij op haar bed en leunde zelf nonchalant tegen de boekenkast. "Als je me wil Robbie-boy, moet je me maar grijpen." Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik merkte al snel dat ze tegenwerkte. Als een boskat, fel en furieus. Het wakkerde mijn lusten tot ongekende hoogten op. Laaiende vlammen en wat we precies deden is verloren in de roes van die avond en nacht. De volgende ochtend werd ik wakker met een schuldgevoel. Haar kont en rug waren bezaaid met rode striemen. Haar polsen en enkels vertoonden de sporen van strakke touwen die daar de vorige avond zaten. Ze kreunde, rekte zich uit en draaide naar me toe. Een beeld dat voor altijd in mijn geest is geëtst. Hoe lieflijk lag ze daar, met haar gelukzalige glimlach in een gezicht dat bont en blauw geslagen was. Alice kuste me, bedankte me voor die heerlijke vrijpartij en vroeg of ik bleef ontbijten. Ik bleef; enkele dagen slechts, al leek het toen een eeuwigheid. Alice bloeide op. Hoe meer geweld ik gebruikte, hoe bozer en ruwer en vernederender ik werd, hoe meer ze lachte van plezier en kreunde van genot. Ik was erg blij dat ik weer naar college kon. Mijn leven kabbelde eigenlijk voort in de stroom van het gewone. Wilma studeerde gelijk met mij af en tijdens het feestje dat onze diploma-uitreiking opluisterde, sloeg de vonk over. Ze was een leuke, frisse meid. Ietwat te mager, een beetje te bleek gezicht, maar het stoorde me niet. Ik kon met haar lachen, samen gekke dingen doen en het bleek al heel snel dat ook zij verslingerd was aan een schietspel op de computer. Die avond eindigde in bed. Ze is meteen maar gebleven. Wat doe je na je studie? Eerst de wereld rondreizen? Daar moet je wel geld voor hebben, of erg avontuurlijk voor zijn. Ik had geen geld, Wilma was niet avontuurlijk genoeg om alles achter te laten. Werken dus. Baantje zoeken. Maar wie wil je hebben als net afgestudeerde zonder werkervaring? En dan ook nog met een weinig gangbare studie. Wilma kon een tijdelijk baantje krijgen bij een hamburgerketen. Ik belandde op het gemeentehuis. Al snel bleek ik toch wat aan mijn studie te hebben: ik kon nadenken, vooruitkijken, organiseren en beslissen. En dat kon ik beter dan de rest van de afdeling. Ze maakten me chef. En dat beviel prima. Twee jaren lang leefden Wilma en ik samen in een goedkope, dubbele kamer van het studentenhuis. Met een groeiend salaris van mij en haar zuinige levensstijl konden we zo fors sparen. We hadden het nooit gehad over onze relatie, nooit gesproken over een toekomst. Natuurlijk zou ik ooit trouwen. Even natuurlijk ook het vaderschap op me nemen. Met Wilma? Ik had er nooit over nagedacht. Ze was een stuk van mijn leven dat even vanzelfsprekend werd als het ritueel van scheren in de morgen. Seks werd langzaamaan een gewoonte. Net als het gezamenlijk bezoeken van ouders en verjaardagen. We waren een stel, zo bestempelt door onze omgeving en onze handelingen. Het was Wilma, die voorstelde om al dat spaargeld niet te gebruiken voor een andere auto, maar om een huisje te kopen. Liefst in een nette buurt, met een tuintje. Het zette me aan het denken. Wilde ik dat? De onuitgesproken vraag die uit haar voorstel sprak dreunde mijn hoofd in: wil ik me vastleggen op gezamenlijk bezit? En daarmee mezelf vaster verbinden aan Wilma? Wilde ik me binden aan haar? Trouwen zou de logische volgende stap zijn, en daarna kinderen. Wilde ik dat wel? Durfde ik dat? Was ik daaraan toe? We kochten het huisje, maakten kennis met de buren en verhuisden in een zonnig lenteweekend. Het betekende een opleving voor onze relatie. Elke kamer moest ingewijd worden met een stevige vrijpartij. De zolder, de keuken en zelfs het schuurtje. In de slaapkamer was het oude bed van de vorige bewoners achtergebleven en toen we die weghaalden, na een stoeipartijtje waarbij me ineens opviel hoeveel bruiner Wilma geworden was en hoe goed dat haar stond, zagen we vreemde haken aan de muur. Wilma bedacht een uitleg daarvoor: daar hoorde iemand aan vast te zitten. Geketend als een zware misdadiger. Ik dacht ineens aan Tanja, aan Alice en knipogend zei ik haar de ogen te sluiten en even te wachten. Gehaast zocht ik touw, een stuk waslijn, iets om mee te binden. Het werden twee stropdassen. Wilma liet zich gewillig aan de polsen vastbinden. De vrijpartij werd een succes, want met haar polsen vast aan de haken kon Wilma niets anders dan ondergaan wat ik haar aandeed. Ze bleek het geweldig te vinden. Haar gekreun was luider en heftiger dan ooit. Ik zocht en vond een sjaaltje, bond dat voor haar ogen en kreeg als beloning een Wilma die nog heftiger kreunde, wilder haar heupen bewoog op mijn vingers die strelend hun weg zochten. Ze smeekte me zelfs om meer, veel meer. Ik gaf het haar en genoot van haar kronkelende lijf, haar woeste en wilde smeekbedes. Ik genoot, toen zij, nog stevig vastgebonden en geblinddoekt, mij naar een hoogtepunt pijpte. Ze slikte het door, wat ze anders nooit zou doen. Ik genoot van een sigaretje, terwijl Wilma met haar polsen en enkels gebonden op bed lag. Zij smeekte om verlossing, ik liet haar kronkelen. Achteraf was Wilma beschaamd. Ze had zich nooit zo mogen laten gaan. De gordijnen waren niet eens opgehangen. Ik glimlachte en zei dat het heerlijk was, dat we dat vaker moesten doen. En we moesten de badkamer nog inwijden. Het leventje hernam zijn gewone gang. Een carrièrestap, van afdelingshoofd naar assistent op de directieverdieping. Wilma en ik speelden nog wel een paar keer met de haken, maar zo heftig als die eerste keer werd het niet meer. Wilma voelde zich geremd. Ze durfde zich niet zo te laten gaan, dus wilde ze niet meer zo ver gaan als die keer. Het leidde tot woordenwisselingen. Net als mijn carrière. Moest ik echt die lange dagen maken? Ik was toch ambtenaar? Verzekerd van vast werk tot aan het pensioen? Nog een trede hoger op de ladder, waarom? Het geld is wel prettig, maar je bent 's avonds zo moe. En laat. Dat haar carrière mislukte, werd na verloop van tijd ook op mijn bord gelegd. De leuke, frisse, iets te magere en te bleke Wilma verdween langzaam. Mijn oude ik trouwens ook. We werden ouder, wijzer wellicht. We veranderden. Door alles om ons heen passen wij onszelf iets aan. Stapje voor stapje. Het heet groeien. En Wilma en ik groeiden ook, uit elkaar. Vanaf die zomer werd het mij steeds duidelijker dat mijn leventje met Wilma aan het ophouden was. Mijn nieuwe leven bestond uit werk, ambitie, carrière. Haar leven stond in het teken van de toekomst als getrouwde vrouw. Huismoeder, mama. Ik was toen nog niet toe aan kinderen, zelfs niet aan trouwen. Oude lusten om te experimenteren laaiden weer op, waarbij Wilma steeds pijnlijker de beperkende factor was. Zij wilde gewoon, niet weer dat touw. Buiten in het bos? Ben je gek? Wat als iemand langs komt? Sexy truitjes en open bloesjes maakten plaats voor degelijke blouses en truien. Mijn spijkerbroek werd een driedelig pak. En dan verandert je leven van het stuk ervoor in het stuk dat tijdens heet. Vier jaar lang was ik druk bezig geweest om hoger te klimmen. Politiek maakte dagelijks deel uit van mijn werk. Tenslotte werkte ik als ambtenaar. En politiek maakte ook deel uit van de werkvloer. Gekonkel en intriges om hogerop te komen, meer in de gunst van de mannen die beslisten over promotie en salarisschalen. En ineens had ik er genoeg van. Een headhunter van een lokaal bedrijf zocht een assistent voor de directie. Niet de eerste keer dat me dat gebeurde, maar deze keer luisterde ik. Een baan met promotiekansen op een stoel aan de grote tafel. Het was erg verleidelijk om nu de overstap te maken naar het bedrijfsleven. Ik accepteerde een rondleiding als deel van de verleidingspoging door de headhunter. Het pand was indrukwekkend met een ruime parkeerplaats, grote entree en keurige inrichting. Het meisje achter de receptie was jong, blond en duidelijk geselecteerd op uiterlijk. De manager personeelszaken viste me op en leidde me via de lift naar de bovenste verdieping. Hij leidde me naar een klein, maar luxueus ingericht kantoor. Twee jonge vrouwen zaten aan het tafeltje te praten. Ze stonden haastig op en snelden weg, maar niet voordat ze een indruk van verleidelijke schoonheid hadden achtergelaten. Ik begon zin te krijgen het aanbod te accepteren. De rondleiding voerde langs diverse afdelingen, waar ik een korte uitleg kreeg over hoe van geld nog meer geld werd gemaakt. Wat opviel was de rust, de kalme haast waarmee men werkte en vooral de aantrekkelijke jongedames. Vergeleken met de vrouwen die op mijn afdeling werkten, eigenlijk de meeste vrouwen die ik als ambtenaar tegenkwam, waren dit prinsesjes, godinnen en elfjes. Ze leken allemaal jong, verleidelijk, knap, aantrekkelijk, sensueel en terwijl ik naar huis reed besloot ik ja te zeggen. Wilma was het niet eens met mijn beslissing. Ook al leverde het een flink hoger salaris op, met een auto van de zaak erbij. Het zouden wel nog langere dagen worden, met vergaderingen die tot 's avonds laat duurden en veel stress. En het was natuurlijk niet zo'n vaste positie als een baan als ambtenaar. Het leek me verstandig niets te zeggen over de godinnen en elfjes op de werkvloer van mijn nieuwe werkkring. Mijn baas was ook niet blij, probeerde nog heel even mij over te halen toch te blijven, maar kon niets concreets bieden. Twee maanden later stapte ik mijn nieuwe kantoor in. De vrouw stond met de rug naar de deur, licht gebogen over het bureau. Dat het een vrouw was, kon zelfs een blinde zien. Lang, maar slank. Zwart haar, paardenstaart tot ver op de rug. Een rok waarin haar billen heerlijk rond en stevig leken. De deur viel open tegen een kast en ze draaide zich wat verschrikt om. Ze was mooi. Goddelijk mooi. Ik slikte, voelde me ineens weer een schooljongen die voor het eerst de moed verzameld heeft om het mooiste meisje uit de klas ten dans te vragen. Ze begroette me met een stem die mijn hart tot stoommachine omtoverde. Een lieflijke streling, waarbij de grond onder mijn voeten erg week werd. Ze noemde haar naam, Eline. Ze was mijn secretaresse en legde vast wat spulletjes klaar. Het duurde tot in de middag voor ik mezelf genoeg onder controle had om nader kennis te maken met deze prachtige schepping der natuur. Ondertussen moest wel gewerkt worden. Als deel van het inwijdingsprogramma kreeg ik een hernieuwde rondleiding. Nu om handjes te schudden en te horen hoe diverse afdelingen functioneerden. Ik kwam nog een paar jongedames tegen die meer geschikt leken als fotomodel dan als financiële en organisatorische experts. Eline maakte me heel snel en heel kundig duidelijk dat onze relatie niet verder zou gaan dan die tussen baas en secretaresse. De foto van een gespierde jongeman met bokshandschoenen en een foto van een aantrekkelijke vrouw maakten dat al duidelijk. Haar collega, die voor mijn collega werkte, gniffelde toen ze naar het toilet was. "Je maakt geen kans hoor, die vrouw op de foto is Karin, haar lief." Ik knikte en vroeg waar ik me kon laten ombouwen. Het ijs brak met een krakende lach. Eline kon er ook om lachen. Mijn leven stond voorlopig in het teken van inwerken. En doorwerken, want er was veel te doen. Samen met Eline bracht ik vele uren op het kantoortje door. Ik kwam onder de indruk van haar kennis van het bedrijf. Het hielp me om snel wegwijs te worden. En dat leverde een teleurstelling op. Ook hier was gekonkel, ook hier waren de intriges. En Wilma kreeg gelijk: veel vergaderen, veel overwerk en veel avonden moegestreden op de bank. Na een paar maanden voelde ik me redelijk ingewerkt. Daarbij was ik ook nog vers genoeg om diverse zwakke plekken in de organisatie aan te wijzen. De directie keek niet blij tijdens mijn rapportage, maar complimenteerde me wel met de grondigheid ervan. Een aantal aanbevelingen werden overgenomen en plots was ik in het bedrijf een bekende en geprezen naam. Trots als een pauw reed ik naar huis. Om daar opgewacht te worden door Wilma, die mijn humeur met een paar woorden deed omslaan naar een koele afstandelijkheid. Een tweede signaal voor mij dat Wilma en ik niet de rest van ons leven bij elkaar zouden horen. Al die maanden van hard werken. Het resulteerde in een welgemeende lofzang op kantoor. En een vrouw thuis die niet wilde, of kon begrijpen waarom dat zo belangrijk voor me was. Waar waren mijn idealen als wereldverbeteraar gebleven? Had ik mijn ziel verkocht voor een auto van de zaak? Nee, mijn idealen waren niet verkocht, slechts ondergesneeuwd door ambitie. Blinde ambitie, leek het. Geen oog voor het thuisfront, want ik moest een organisatie verbeteren. Zorgen dat het bedrijf ook in de toekomst geld bleef verdienen. Liefst met zo min mogelijk mensen, tegen zo laag mogelijke kosten. Productiviteit, doelstellingen en rendement. Dat telde. Zonder die drie had ik geen auto van de zaak, had ik geen salaris en kon ik niks nada noppes verbeteren aan een verrotte wereld. Wilma begreep dat niet. Wilma dacht nog steeds als een studente, die meende dat met een protestmars de wereld zou luisteren naar wijze argumenten die door jonge mensen op een bierviltje in het café waren geschreven. Hoe kon ik haar overtuigen? En ook, zag ik, alles wat ik aan haar aantrekkelijk vond leek verdwenen. Haar magere lijf was gevuld geworden. Haar bleke huid gebruind door de zonnebank. Haar geest afgestompt door jarenlang eenvoudige baantjes, soaps tijdens het strijken en quizzen tijdens het koken. Fris en vrolijk? Al tijden niet meer, besefte ik met een schok. Wanneer was Wilma opgehouden met lachen? En waarom? Door mij en mijn ambitie? Wanneer hadden we trouwens voor het laatst echt lekker gevreeën? De volgende dag op kantoor zweefden de gedachten nog door mijn hoofd. Iets was niet goed, ergens zat een fout. Een relatie moest vol spanning en geluk zitten. Geen moeizaam samenleven, maar spetterend en knetterend. In de afgelopen jaren was ik steeds vaker laat thuis gekomen van het werk. Omdat er zoveel te doen was, hield ik me voor. Maar een klein stemmetje in mijn hoofd mompelde iets over weglopen, verschuilen. Eline merkte dat me iets dwars zat. Natuurlijk, na maanden van intensief samenwerken kenden we elkaar behoorlijk. Ze zette zich zoals elke ochtend op de stoel voor mijn bureau. Met haar lichte ogen schatte ze mijn humeur en mikte toen de agenda en de stapel papieren op de grond naast haar. "Vertel eerst maar wat er is. Zo lukt het toch niet om te werken." Ik aarzelde even. Ik moest het kwijt, Eline was niet alleen in de buurt, ze was ook een prima luisteraar en had een goed verstand. Dus gooide ik alles eruit, vanaf dat ik Wilma leerde kennen tot die vorige avond waarin ze mijn goede humeur teniet deed met haar ijzige desinteresse. Eline luisterde. De lunch sloegen we over, Eline had haar jasje uitgedaan en we waren op het bankje naast de deur terecht gekomen. Knieën tegen elkaar aan, half gedraaid om elkaar in de ogen te kijken. Aan het einde van mijn verhaal knikte ze. Ze keek op de klok, kuste me vol op mijn mond en pakte haar jasje op. "Je bent een lieve man Robert, maar hartstikke dom. Ik denk wel even na over je verhaal. Ga jij maar aan het werk." Ik knikte beduusd terug. Een paar uur later kwam ze terug. Werk bleek een goede afleiding te zijn en de stapel papier was behoorlijk geslonken. Ze knikte goedkeurend. "Mooi, kom hier." Ze klopte op de bank. Ik keek gemaakt boos naar haar en mompelde toen iets als 'ja baas' tegen haar. Ze knikte serieus. "Ja, dat ben ik: de baas. Niet hier, maar thuis. Karin is mijn slavin." Ik knipperde met mijn ogen. "Hier ben ik Eline, de secretaresse. En ik werk heel graag voor je. Ik doe alles voor je, want je bent een goede baas en een lieve man. Als ik niet lesbisch zou zijn, zouden we allang seks gehad hebben." Weer knipperen en even kreeg ik een vage hoop. "Thuis ben ik Eline, de Meesteres. Karin doet alles wat ik wil, hoe ik het wil en wanneer ik het wil. Ze heeft niets te vertellen. Geen eigen wil, geen vrije keuze. En ze vindt het heerlijk." Dat snapte ik niet zo. Hoe kon iemand het fijn vinden om niets zelf te mogen beslissen? "Alles in je verhaal wijst op twee dingen, Robert. Je bent een egoïst en je bent een typische man. Dat je man bent, vergeef ik je wel, maar aan dat egoïsme moeten we wat doen." Mijn ondergeschikte die mij vertelde wat ik moest doen? Pardon? Eline leek anders nu. Ik keek en zag een vrouw die gewend was haar zin te krijgen. Niet omdat ze een verwend mooi krengetje zou zijn, maar gewoon omdat een leider was. Iemand die alleen al door houding en oogopslag de gehoorzaamheid afdwingt. Ik probeerde me haar in een strak lederen outfit te zien. En probeerde daarna meteen dat beeld te vergeten, teveel afleiding. Eline een Meesteres? Dat geloofde ik niet. En tegelijk ook wel. Ik had haar vriendin wel eens ontmoet, een knappe vrouw met een aantrekkelijk stel hersens. Ze leek weg te smelten zodra Eline de ruimte inkwam. Ze haalde me weer bij de les. "Als ik het allemaal zo op een rijtje zet, lijkt die relatie van je bijna niet meer te redden. En voor je een poging gaat doen, vraag jezelf eerst eens af of je dat wel wilt. En als je dat niet wilt, zet er dan zo snel mogelijk een punt achter. Nu is Wilma nog jong genoeg om een andere, betere vent te vinden." En ik een betere vrouw? Waarom zei ze dat niet? "Als je wel verder wilt met Wilma, moet je zo snel mogelijk praten. Echt praten, alles vertellen wat je mij vertelde. Open kaart spelen. Alleen dan heb je een kans dat ze een nieuwe start met je wil." En niets over wat Wilma zou moeten doen om de relatie te redden. Volgens haar moest alles van mij afkomen? Ik stopte Eline in een zin. "Het lijkt me dat Wilma zelf ook het nodige te bepraten heeft. Ik weet dat mijn verhaal alleen mijn kant is, maar daar zitten genoeg punten in waarin Wilma niet goed zit. En hoe gekleurd ik ook mag vertellen, onze moeizame relatie is niet alleen aan mij te wijten. Dus geen gepraat over wat ik allemaal moet doen om een kans te verdienen, niet zonder ook Wilma's kant mee te nemen. Wat zij moet doen om die kans te krijgen." Nu keek Eline geschokt naar me. "Gossie, sjips, je hebt gelijk." "Je bent een vrouw, ik vergeef je." Ze lachte. "Ja, pfff, ik vergeet wel eens dat de man niet altijd alleen de boosdoener is." "En zeker geen man die ook nog een de beste baas is die je ooit hebt gehad." "Niet overdrijven chef, straks ga je nog naast je schoenen lopen." Ik grinnikte, ondanks het zware gesprek. "Praat met haar, vraag wat haar dwars zit. Alles komt neer op praten. Alleen dan kun je de beslissing nemen. Want hoe lang kennen jullie elkaar nu?" "Dik vijf jaar." "En gelukkig nog geen kinderen, dat maakt het altijd zo triest." "Je klinkt nu als een oude taart met jarenlange ervaring. Hoe oud was je ook alweer?" "Dat weet je best. En ja, ik weet er een boel van hoor. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twaalf was. Mijn oom en tante gingen een jaar later uit elkaar, mijn neefje was toen negen." "Gevoelige leeftijden." "Heel erg, mijn vader was de schuldige, mijn oom was ook de boosdoener." "En daarom alle mannen maar afgewezen?" "Ja, nee, gedeeltelijk. Ik voelde eigenlijk altijd al meer voor meisjes dan jongens. Maar pas nadat ik zelf ook een nare ervaring had heb ik ze buiten de deur gezet." "Ik kan me het voorstellen, drie mannen en alledrie een boosdoener." Eline bloosde. "Nu klinkt het alsof ik een mannenhaatster ben." "En dat ben je niet?" "Nee natuurlijk niet. Jou vind ik erg aardig. Zei ik toch al. En waarom praten we ineens zo over mij?" Ergens waren de stuivers gewisseld. In plaats van een Eline die mij met strenge stem en ogen de les las over mijn relatie, kreeg ik een Eline die wat schuw vertelde over zaken die duidelijk erg privé waren. We vielen even stil. "Sjips chef, je bent er ook een." "Ook een?" "Ja, ik ehm, dit blijft wel onder ons hè? Als Karin dit hoort is al mijn gezag weg." "Mondje dicht hoor meid." "Ik heb vlak voordat ik Karin leerde kennen zelf een Meesteres gehad. Ik voelde me zo prettig vertrouwt en veilig en klein bij haar. Heb ik bij jou ook. Jouw ogen dwingen ook. Misschien dat ik daarom alles voor je doe?" "Niet echt alles, Eline, maar verklaar dat eens?" "Nou, gewoon, je bent volgens mij een dominant." Ik schudde mijn hoofd. "Ja, ik ben een dominante persoonlijkheid. De reden, Eline, dat ik hier een baasje ben." Ze hief een hand. "Ja nee, dat bedoel ik niet. Je bent een dominant. Dat is iets anders." "Je bedoelt dat ik een man ben die met een zweepje en in een leren pakje moet rondlopen?" "Pffff, ouderwets vooroordeel hoor. Kijk naar mij, loop ik in een leren pakje rond?" "Helaas niet." Ze grinnikte. "Hou die vunzige gedachten onder controle, of anders krijg je met de zweep." De ondertoon deed me rillen. Het klonk prettig? Het gesprek met Eline leek meer vragen op te roepen dan te beantwoorden. Nog meer om over na te denken. Wat me het meeste stak waren twee opmerking van haar. Ik egoïstisch? En wat was een dominant nu precies? Eline was er een, zoveel had ik wel begrepen. Dat lieve meiske? Hoewel, meiske, slechts een paar jaar jonger dan ik en helemaal vrouw. Verrot jammer dat ze voor mij geen uitzondering wilde maken. Het was voor niet voor het eerst dat ik bloot stond aan verleiding, maar wel de eerste keer dat ik toe wilde geven. Na het diner vroeg ik Wilma wat ze gedaan had die dag. Wat beduusd door mijn plotselinge interesse mompelde ze wat over haar baantje als telefoniste en de was die ze gedaan had. Ik wilde vertellen over het gesprek met Eline, als opstapje om over ons te praten. We kwamen er niet aan toe, de telefoon rinkelde en daarna was het moment weg. Op het internet zocht ik naar alles wat met dominant zijn te maken kon hebben. En dat waren vooral plaatjes. Van vrouwen die naakt en geboeid tentoongesteld werden tot strenge meesteressen die met knallende zweep hun tenen lieten kussen. Vooroordelen, noemde Eline het. Sommige van die vooroordelen waren prachtig en zeer opwindend geketend. Leuke plaatjes, maar geen informatie waar ik wat aan had. De volgende ochtend op kantoor kwam Eline zoals gebruikelijk weer op de stoel voor het bureau zitten. Ze mikte de agenda op het tafelblad en glimlachte. "Je hebt goed geslapen, chef." "Eigenlijk niet, Eline, goedemorgen." "Niet?" "Nee, ik heb het grootste deel van de nacht op internet gezeten. Veel gezocht, maar niets gevonden waar ik wat aan heb. Wel een boel leuke plaatjes, maar geen informatie." "Wat voor een plaatjes?" "Ehm," ik voelde me rood worden. "Ik denk dat je dat wel weet, meesteresje." "Jeetje, meneer Robert heeft stoute plaatje gekeken." "Inderdaad, en hoe leuk dat ook was, het is niet wat ik zocht." "Ik begrijp het, ik moet je wegwijs maken." "Precies. Had ik al eens gezegd dat je een slimme meid bent?" "Probeer je het met complimentjes, chef?" Ik grinnikte. Eline trok een denkrimpel. "Ik zal eerst wel een paar sites opzoeken waar informatie staat. En Karin weet ook een boel te vinden." "Ik dacht dat die niks mocht?" "Ze mag alleen wat ik wil dat ze mag. Maar ze blijft nog wel mens hoor." "En dat snap ik niet. Nog niet." "Dat komt wel chef. Zullen we eerst maar de post doen?" Elke avond dat ik thuis kwam, vroeg ik Wilma naar haar dag. Ik probeerde haar te betrekken bij mijn werk, door te vertellen en uit te leggen. Ik wilde praten, niet alleen over de een of andere soapster, maar over ons, de toekomst, de wereld, alles. Ik wilde weten of ik de oude Wilma terug kon krijgen, of Wilma genoegen kon nemen met de nieuwe Robert. In de weken die volgden probeerde ik uit te vinden wat ik wilde. Wat Wilma wilde. Ik had zoveel aangenomen, zo weinig geluisterd. Langzaam ontdooide ze iets, vertelde wat uitgebreider over haar baantje. Het interesseerde me niet, maar ik luisterde. Ze vertelde stukje bij beetje wat haar bezig hield. In een ding had ik gelijk. Ze was altijd een studente gebleven, met romantische idealen en een wereldbeeld dat nog niet kapotgeslagen was door de ruwe werkelijkheid van alledag. De relatie met Eline veranderde ook. Ik flirtte altijd al graag, voelde me graag populair en aanbeden door anderen. Maar nu kon ik openlijke pogingen doen Eline te verleiden, omdat ik wist dat het toch nooit zou gebeuren. En Eline lachte, pareerde en snoerde me de mond als ik te dichtbij kwam. We werden vrienden, waardoor een hele wereld voor me openging. Ze vertelde over haarzelf, over Karin en hoe zij leefden. Over uitgaan in een bar met anderen die hetzelfde leefden. Eline maakte me wegwijs, bezorgde me informatie. Ik begreep wat een dominant was. Een man, of een vrouw natuurlijk, die graag de controle heeft, de baas speelt, de regels stelt. Een onderdanige, als tegenhanger, wilde die controle juist uit handen geven, regels opgelegd krijgen. Straf en beloning waren meestal gelardeerd met seksuele handelingen. Je kon af en toe een sessie doen, een spel spelen dat alleen een middag of een avond duurde. Of, het andere uiterste, altijd zo leven, 24/7 noemde ze dat. Hoe meer ik leerde, hoe interessanter ik het vond, hoe meer ik zelf mee wilde doen. Ik vertelde Eline over Tanja en Alice. Ik vertelde over diefje met verlos, 's avonds op het schoolplein. Zij vertelde dat zij dat vroeger ook speelde; en net als ik genoot ze stiekem van een meisje dat geboeid aan een paal stond. Heel voorzichtig probeerde ik Wilma zichzelf weer te laten ontdekken. We gingen vaker uit, naar films en theater. Daarvoor moest ze mooie kleren aan en ik kwam bij het winkelen steevast met sexy kleren aanzetten die net een maat te klein waren. Ik installeerde weer dat oude schietspel, waar we vroeger zoveel uren spelplezier mee hadden beleefd. Met de hulp van de jongens op de automatiseringsafdeling knoopte ik thuis een netwerkje in elkaar. Ik oogstte succes, want Wilma lachte soms weer. En ze lette iets meer op haar gewicht. Eline schudde haar hoofd. "Je manipuleert haar, je wilt dat ze wordt als vroeger." "Ja, met twee redenen. Als ik met Wilma verder wil, wil ik dat met de oude Wilma. En zo niet, dan ziet ze er een stuk aantrekkelijker uit voor een andere vent." "Niet zo netjes van je, chef." "Nee, maar weet jij een betere manier dan?" "Ja, praten. Echt praten." En nu, achteraf, weet ik dat ze gelijk had. Ik kan nu wel verzuchten dat ik had moeten luisteren, maar zoals Eline al zei: ik ben een man. Toch werkte mijn methode. Wilma ging op dieet. Ze ging ook mee op mijn wekelijkse avondje in het fitnesscentrum. Elke avond dat ik op tijd naar huis kon, ging ik ook op tijd. En we praatten. Over mijn werk, haar baantje, onze gebeurtenissen. Het leek goed te gaan, helemaal toen Wilma me vroeg of ik die oude en roestige haken achter het bed niet eens zou vervangen door nieuwe. Ik spoedde me naar de bouwmarkt, en daarna gelijk door naar een seksshop om wat betere spullen te kopen dan een ouwe stropdas of een sjaaltje. Mijn mond viel open van alles wat daar uitgestald lag en gewoon te koop was. Ze wilde het wel weer eens proberen, zei ze plots terwijl we aan het toetje zaten. Wilma had me speciaal gevraagd op tijd thuis te komen. Ik moest een vergadering verzetten, een belangrijke, maar dat kon me niet zo heel veel schelen. Thuisgekomen was het huis bijna donker. Slechts een paar kaarsen stonden op tafel, zodat ik bijna struikelde over het vloerkleed. Ik liet me daardoor mijn humeur niet bederven. Wilma zag er heel goed uit. Een lange jurk, die liet zien dat haar dieet al wat succes had. Haar haren netjes geborsteld en in model gebracht, make-up met zorg aangebracht. Ze had er werk van gemaakt. Zelfs op haar best kon ze niet tippen aan Eline, maar deze vrouw was bereikbaar. Sterker, ik had haar al. En wat ik had was helemaal zo slecht nog niet. Ik probeerde me ook op mijn best te gedragen, met complimentjes en flirtende opmerkingen. Het etentje was perfect. "Als jij even wil afruimen Rob, dan ga ik vast naar boven. Geef me een paar minuten." De belofte in die woorden deden de lust in alle hevigheid ontbranden. Te snel waren de borden en schalen in de afwasmachine gestopt. Ongedurig rookte ik een sigaret en bladerde snel door de krant. Vier minuten later liep ik de trap op richting slaapkamer. De trap was donker, de overloop ook. Het raampje boven de slaapkamerdeur liet een flakkerend licht zien. Kaarsen, bedacht ik me. Ik kuchte even, als een seintje, en opende langzaam de deur. Wilma lag geheel gekleed op bed, haar armen boven haar hoofd en de benen in een bevallige hoek. Ze had de blinddoek omgedaan en naast haar lagen de spullen die ik gekocht had. Twee stel handboeien en wat leren riemen, een dildo op batterijen en een klein zweepje. Ze had zelf nog een rol touw ernaast gelegd, zacht en dik. Ik glimlachte. Ze was gespannen, dat kon ik zelfs in het schaarse licht zien. Nerveus ook. Ik besefte dat het voor haar een hele opgave moest zijn, om dat te doen wat ze zo onprettig vond. Ik wilde voorzichtig zijn, langzaam aan en zeker niet te snel te wild te ver. Snel schoot ik uit mijn kleren. Ik mikte ze in een hoek en tikte zachtjes tegen haar been. "Kom overeind, ga staan." Ze kwam overeind, een tikje onzeker door het gebrek aan zicht. Ik streelde langzaam haar lichaam, waardoor ze rilde. Met een zachte veeg van een hand liet ik haar schouderbandjes over haar bovenarmen glijden. Haar jurk zakte wat af en onthulde een donkere beha. Weer een veeg en de bandjes vielen over haar handen en bungelden op haar heupen. De jurk bleef half steken op haar borsten. Ik glimlachte. Ze zag er ongewoon heerlijk uit. Bijna net zo verleidelijk als de eerste keren dat we elkaar beminden. Met zachte klikjes vielen de handboeien dicht, zodat haar polsen achter haar rug vast zaten. Wilma slikte moeizaam. Mijn vingers en handen zochten hun weg over haar lichaam. Zacht strelend, plagend knijpend en hier en daar een kras met mijn nagels. Wilma's ademhaling werd dieper. Plots, met een stevige ruk, trok ik de jurk over haar heupen naar haar enkels. Een trillende zucht ontsnapte haar. Mijn handen verkenden de stof van haar beha, de rondingen van haar billen. Meer zuchten, terwijl mijn handen langzaam haar lijf beroerden. Ik duwde op haar schouders, dwong haar teder maar beslist door de knieën. Ergens in mijn hoofd splitste mijn geest zich. Een deel richtte zich op Wilma, haar genot gevend met handen en vingers. Het andere deel dacht aan alles wat Eline me verteld had, wat ze had laten zien en lezen. Stap voor stap, zei dat deel, langzaam en teder, maar tegelijk ook beslist en zonder ruimte te laten voor bedenkingen. Verleiden, steeds een drempeltje over, steeds een stapje verder. Wilma voelde mijn stijve opwinding en opende haar mond. Voorzichtig likte en sabbelde ze. Een hand van mij woelde door haar haren, bepaalde het tempo en de diepte. De andere zocht steun tegen het kastje aan de muur. Mijn ogen gesloten, genietend van Wilma's tong en lippen. Ik liet merken dat het me opwond, met zachte kreuntjes en een diepere ademhaling. Ze versnelde, sneller en sneller tot ik met een grom het onvermijdelijke niet langer kon uitstellen. Even aarzelde ze, maar slikte toen dapper. Straf en beloning. Het gedeelte van mijn geest dat gericht was op kennis, op het uitvoeren van alles wat ik gezien had, dat gedeelte sprak en nam de regie over. Beloning was nu aan de orde. Ik liet Wilma overeind komen en klikte de handboeien los. Langzaam vielen haar handen langs haar zijde. Even langzaam draaide ik haar rond en trok haar beha los. Als een blad in een herfstwind dwarrelde het omlaag. Haar slip volgde, iets langzamer over haar dijen tot die op haar enkels lag. Ik duwde haar voorover, zodat ze op bed viel. "Ga op je rug liggen, handen boven je hoofd bij de haken." Ze schoof in positie. Ik nam het rolletje touw en knoopte haastig haar polsen aan de haken vast. Nu kon ik goed zien dat haar dieet vruchten had afgeworpen. Met een glimlach kroop ik op bed, plantte mijn knieën tussen haar benen en duwde die opzij. Wijdbeens lag ze nu, open om mij te ontvangen. Ik boog me over haar heen en likte haar tepels. Bijna meteen reageerde Wilma met een zacht protest. Ik glimlachte. Vroeger protesteerde ze om mij aan te moedigen, nu weer? Ik verhevigde mijn aanval en Wilma probeerde weg te draaien. Mijn vingers mengden zich in de strijd, traag en martelend en haar protesten die niet gemeend waren negerend. Ik genoot van haar genot, haar gekronkel en zacht protest die me zeiden dat ze meer wilde. Tijd voor een volgende stap. Mijn mond zakte naar haar buik, mijn vingers volgden een tel later. Hijgend protesteerde ze. Haar navel werd omsingeld, aangevallen en veroverd. Verder naar beneden, kriebelende haartjes in mijn neus die ik negeerde. Wilma kermde. Mijn tong streelde haar dijen, steeds dichter bij het centrum. Ze probeerde haar benen bij elkaar te doen, te verhinderen wat ongetwijfeld ging komen. Zonder succes, mijn lichaam hield haar benen uiteen, mijn vingers streelden en grepen, mijn tong likte en sabbelde. Ze schokte, draaide en sloeg met haar heupen en nu leken haar protesten gemeend te zijn. Ik negeerde ze, werkte sneller en harder. Haar protesten werden met meer kermen uitgeperst, tussen hijgende ademstoten door. Plots verstijfde ze en slaakte een lange kreet. Mijn eigen opwinding had nauwelijks geleden. Met een paar ferme handbewegingen maakte ik het leed helemaal ongedaan. Stijf en stram bukte ik me weer over haar heen. Langzaam dit keer, maar met ongenaakbare beslistheid. Wilma hijgde, kermde en kreunde. Eerst traag, voorzichtig, maar steeds harder en dieper stootte ik. Elke seconde nam haar passieve houding af, met elke stoot bewogen haar heupen meer mee, vingen op en duwden terug. Een wals, een tango, een dans van samen heen en weer, in en uit, dieper en sneller en dansend bereden we de toppen van de wereld. Ze brak met grommen en snauwen, in duizenden stukken die Wilma en mij uitgeput terug op bed wierpen. De klok op het nachtkastje vertelde me dat slechts een half uur geleden ik met stille tred de slaapkamer inliep. Zo korte tijd? Het leek langer, een eeuwigheid. Ik maakte Wilma los, schoof haar blinddoek van haar hoofd en kuste haar. Ze kuste me terug, sloeg haar armen om me heen en trok me op haar. "Lekker. Zo durf ik het wel vaker." "Even geduld, de bank moet eerst weer volgestort worden." "Denk je echt dat je een derde keer kan?" En tot mijn eigen verbazing wist ik dat een derde keer geen probleem zou zijn. Zelfs een vierde was mogelijk, vermoedde ik. Ik maakte me los en stapte uit bed. "Blijf maar even liggen, Wilma, ben zo terug." Met twee gevulde glazen en een pakje sigaretten keerde ik terug. Wilma lag op bed, ogen gesloten en haar rustige ademhaling deed me glimlachen. Ze sliep. Zo zachtjes mogelijk zette ik de glazen op het kastje en trok een deken over haar heen. Ze murmelde even, maar werd niet wakker. Op mijn tenen keerde ik terug naar de woonkamer, deed het rondje om alles af te sluiten en sloop terug. Het bed kraakte nauwelijks toen ik me naast haar legde, de deken over mezelf trok en een kus op haar arm drukte. Eline zag meteen dat iets veranderd was. Ze glimlachte schalks, om half negen al, en zette een mok koffie voor me neer. "Hier, heb je nodig zo te zien. Was het plezierig?" Een glimlach. "Mooi, en dan nu aan het werk chef." Ik zuchtte en mompelde iets over slavendrijfster. Ze glimlachte met een twinkeling in haar ogen. 's Middags vroeg ze me plompverloren of ze mocht weten wat er gebeurd was. Ik glimlachte, stak een sigaret op en wenkte haar naar het bankje. "Je bent een nieuwsgierig aagje, Eline." "Ja chef. Het spijt me chef, zal het nooit meer doen chef." De chef moest wel lachen en vertelde. Eline glimlachte. "Volgens mij gaat het de goede kant op Robert, maar je bent er nog niet hoor." "Weet ik, ik wil zoveel meer, zoveel verder. Het moet zo langzaam. Dat frustreert." "Het kan sneller, chef. Door te praten." Ik zuchtte. Misschien moest ik maar eens luisteren naar mijn secretaresse. Die ene avond zorgde een week lang voor een opperbeste stemming in huize Robert&Wilma. Ik bracht een bloemetje mee, wat me de opmerking opleverde dat ik zeker een beloning wilde. Ik knikte met een knipoog. Wilma knipoogde terug en duwde me op de bank. Zonder omhaal haalde ze mijn riem los en boog zich over mijn liezen. Die keer slikte ze niet, maar greep een leeg koffiekopje van tafel. Het gaf niks; dat ze weer ondeugend werd was belangrijker. Eline nodigde me uit voor de verjaardag van Karin. Omdat we ook vrienden waren. Ik greep meteen de telefoon om Wilma de agenda te laten pakken, maar Eline hield me tegen. "Ik wil graag dat je alleen komt, Robert. Het is een speciale avond." Ik knikte. "Reserveer dan maar een vergadering voor die avond." Eline glimlachte. "Ja chef." "Hmm, als je dat nu met iets meer overtuiging zou brengen, meisje." "Sjips zeg, straks denkt-ie me nog te kunnen commanderen ook." "Hmm, geen gek idee, ik moet toch oefenen?" Eline verstrakte. "Ik heb nog typewerk." Ze verdween. Zo snel haar stemming omsloeg, dat was ik niet gewend. Als ik al eens iets te ver ging, liet ze me dat met een glimlach en een scherp woord weten. Maar zo? Er moest iets zijn. Tijd dat ik het luisterende oor ging bieden? Ik schoof het terzijde, als iets voor later. Eerst dat rapport afmaken. Vijf uur, einde werkdag. Eline verscheen in de deuropening en wenste me een fijne avond. Ze leek me kortaf, maar ik was te druk met het rapport om te reageren. Ik wuifde, wenste hetzelfde terug. Pas om tien uur 's avonds kon ik de pc afsluiten. Even uitrekken en dan naar huis. Morgen zou Eline het redigeerwerk wel doen. Als ik een notitie op haar bureau legde, kon ze daar gelijk na de post aan beginnen. Er lagen memoblokjes in haar lade. De tweede lade was een puinhoop. Zo kende ik Eline niet; haar bureau was altijd pijnlijk netjes opgeruimd. Ik keek eens tussen de stapel papieren en vond een groen gekleurd vel. Mintgroen, met een geurtje. Parfum. In sierlijke letters stond daar een gedicht op. Een liefdesgedicht, waarbij me opviel dat het ondertekend was door eline. Met een kleine letter. Ik schaamde me, dit was een persoonlijk stuk en ik grasduinde in persoonlijke spullen. De hele weg naar huis dacht ik over die kleine letter na. In sm-kringen duidde je daarmee jezelf als onderdanig aan. En Eline was een meesteres, een hoofdletter. Vreemd. De schaamte maakte plaats voor nieuwsgierigheid. Voor wie was dat gedicht bestemd? Karin? Een onbekende vrouw? Eline was weer haar opgewekte, vrolijke zelf toen ze de volgende ochtend om iets over half negen met koffie en de post mijn kantoor binnenstapte. Ze had mijn notitie gevonden en al ruimte in haar agenda gemaakt. Met mijn taalgebruik, zo grapte ze, mocht ik blij zijn als het om vijf uur klaar was. De vergadering begon om twee uur.Vertaald in serieus werk schatte ik dat ik het rapport ingebonden en in de juiste aantallen voor de lunch op mijn bureau had. Ik zei niets over het gedicht, niets over de puzzel waarom zij haar naam met een kleine letter zou schrijven. Wel vroeg ik hoe haar avond was geweest. Ze deed vaag: prima, lekker niks gedaan. Ik had de rapporten inderdaad voor de lunch. Er zat een kaartje bij, waarop in sierlijke letters een uitnodiging stond. Voor de verjaardag van karin. Kleine letter, dus voor ingewijden concludeerde ik. Ik vroeg of ik nog iets speciaals aanmoest. En wat haar slavin, ik gebruikte dat woord express, op het verlanglijstje had staan. Eline kleurde iets en mompelde dat ik rode rozen moest meebrengen. Met doornen. En gewoon een net pak aan. Na de vrijpartij die Wilma en ik bij het kaarslicht hadden, leek ze weer wat losgekomen te zijn. En tegelijk was er iets zichtbaar wat ze niet vertelde. Ik wilde het weten, maar wachtte af tot zij ermee kwam. We waren in een fase waarin we voorzichtig weer meer van onszelf blootgaven. Meer praten betekende nog niet dat alles weer goed liep. En een paar keer prettige seks zou ook geen wereld van verschil uitmaken. Als Wilma weer min of meer de oude werd, en zij de nieuwe Robert accepteerde, dan wilde ik verder met haar. En zij leek met de week meer op de oude Wilma die vloekte als ik haar versloeg met een computerspel en me uitdaagde haar in de trein te kussen, tussen haar benen. Al wilde ze niet dat ik haar opnieuw vastbond op bed. Een week later was het zover. Wilma wist dat ik de hele avond besprekingen had en niet hoefde te wachten met eten of zelfs naar bed gaan. Ze vond het niet leuk, maar inmiddels begreep ze wel dat het soms niet anders kon. Dat het een smoesje was, een leugen eigenlijk, zat me niet helemaal lekker. Het ging toch om een onschuldige verjaardag? Waarom wilde ik dan niet dat Wilma dat wist? En Eline, meestal degene die me voorhield eerlijk te zijn, wist van het smoesje en accepteerde dat. Ik zuchtte, at in de bedrijfskantine voordat ik vertrok. Een grote bos rode rozen lag al op de achterbank van de auto. Eline had me een prima routebeschrijving gegeven. Zonder moeite vond ik het adres, wat een gewoon rijtjeshuis bleek te zijn. Niks bijzonders, al was de tuin prachtig aangelegd. Het was nog vroeg, ik zou de eerste wel zijn. Op mijn bellen deed karin open. Naakt op een halsband na. Ze zag mij, knikte even en zonk gelijk door haar knieën. Eline stapte achter haar de gang in en commandeerde karin naar de woonkamer. Haar stem klonk heel anders dan op kantoor. Ik glimlachte, legde de bloemen in de uitgestoken hand van Eline en accepteerde een kus op de wang. "Dank je dat je gekomen bent Robert. En alsjeblieft, stel geen vragen en kijk niet verbaasd. We zijn onder vrienden, goede vrienden." Eline wees me een plek op de bank. Ze vroeg me of ik koffie wilde en ik knikte. "Gebak erbij?" Ik klopte even op mijn buik. "Dat mag nog net." Eline knipoogde. "karin!, je hebt het gehoord. Koffie en gebak voor meneer Robert. En laat zien hoe goed je afgericht bent, teef!" karin kroop uit de mand waarin ze half lag. Niet verbaasd kijken? Dit was een Eline die ik niet kende. Net zo min als haar woordkeus. En dat karin het accepteerde, nu op handen en voeten door de kamer kroop op weg naar de keuken. En ik mocht niet verbaasd kijken? Eline leidde me af van de wiebelende kont van karin. "We hebben straks wat verrassingen in petto. Ik denk dat je dat best aangenaam zult vinden. Ik ga me even omkleden." En daar zat ik, alleen met karin, die nu moeizaam een kopje koffie en een gebaksbordje voor me op het tafeltje zette. Ze bleef op haar knieën wachten naast de tafel. Even wist ik niet wat ik moest doen. Toen viel mijn oog op de grote hondenmand bij de verwarming. "karin, in je mand." Ze knikte en kroop. Ik glimlachte terwijl ik haar kont bekeek. Dit was leuk. Erg vreemd, maar leuk. Zou karin altijd in die hondenmand zitten? Of mocht ze 's nachts in een bed slapen? Ik stelde me even voor hoe Wilma in een hondenmand lag, geketend aan de verwarmingsbuizen. Het deed me wel wat, ergens wilde ik dat wel. Ik deed suiker en de koffie en at mijn gebak. Eline had mijn stille wens onthouden, zag ik toen ze terugkwam. Gehuld in een strak leren pakje stapte ze de kamer in. Hoge hakken, haar lange haren in een paardenstaart. En dat pakje zat zo strak dat je goed kon zien dat Eline niets anders droeg. Mijn mond zakte open. Ze zag er nog begeerlijker uit dan ik me voorgesteld had. Eline knipoogde en glimlachte. "Ben ik goedgekeurd, meneer Robert?" Ik knikte, niet in staat iets zinnigs te zeggen. Wow, dat was het enige woord dat ik kon verzinnen. Ze drentelde heen en weer, stuurde karin naar de keuken voor nog een kop koffie en pas toen ik naar de stoel wees, ging ze zitten. "Meid, je maakt me nerveus. In dat pakje zo voor me ogen paraderen. Pfff, pas op, anders vergeet ik nog dat ik mijn zweepje vergeten ben." "Die mag je zo van mij lenen." "Huh?" "Ik kon niet zitten, niet voordat.." Haar stem zwierf weg. "Vertel op, wat is hier aan de hand." "Je bent meneer Robert." "Ja, en?" "Ik ben een vrouw, en jonger dan u en pffff, mannen!" "U?" Ze knikte schuw. Mijn gedachten leken te stoppen. Eline, de Meesteres van karin zei u en meneer tegen mij? De beeldschone lesbienne, die zelfs een dode nog kon laten watertanden in dat pakje zei u tegen mij? Dat kon maar een ding betekenen. "Het is dus eline, met een kleine letter. In elk geval naar mij toe." "Ja meneer." Dit moest ik wel even verwerken. "En karin zegt u tegen jou, en daarmee ook tegen mij?" eline knikte. "Ok, vertel op, hoe zit dit in elkaar?" "Hoe bedoelt u?" "Vorige week werd je pissig toen ik als grapje voorstelde jou te commanderen." "Ik was niet pissig. Ik ehm..." Eline die rood werd? Die schuw en verlegen in de stoel leek weg te kruipen? "Vertel op." "Nu goed dan. Ik heb een wens, een wens omdat karin dat heeft. Zij heeft nog nooit met een man seks gehad. En ik een keer, maar dat was verschrikkelijk. En toen jij, u, vertelde over die avond met Wilma, toen, nou, toen dacht ik dat... weet je, u." Mijn gegrinnik stopte haar uitval. "En dan zeggen ze dat mannen dom zijn. Kolere meid. Jij hoeft voor mij niet op je knieën om met mij te vrijen. Jij had alleen maar hoeven zeggen dat je wilde. Jij bent de enige voor wie ik Wilma zou bedriegen." Ze keek verbaasd. "Maar u wilde toch oefenen? Ik dacht..." "Je dacht, maar je vroeg niet. Ben jij dezelfde Eline die mij voorhoud dat praten alles is?" Ze knipperde met haar ogen. "Sjips chef, u doet het nu weer. Die ogen van u." Ze gleed van de stoel terwijl karin de kamer inkroop. Die keek verrast naar haar meesteres, maar liet verder niets blijken. Ze zette twee koffiekopjes op tafel. Ik wuifde naar de mand en karin kroop. Het was vreemd. Gek en gestoord. Krankzinnig. Een lesbische schoonheid die zelf een dominante meesteres was ging voor mij door de knieën? Vanwege mijn ogen? Was dit een spelletje om iets van mij gedaan te krijgen? Meende ze het? En wat vond karin van een meesteres die zich zo gedroeg? Wilde zij echt met een man, mij, naar bed? Wilde Eline dat zo graag voor haar slavin dat ze er dit voor over had? Ik wilde Eline, dat wist ik. Ik meende het serieus. Verschillende malen had ik andere vrouwen in bed kunnen krijgen, maar nooit echt overwogen door te zetten. Behalve bij Eline. Niet alleen vanwege dat prachtige lijf van haar, maar ook vanwege haar: als mens, vriendin, persoonlijkheid. En zij bood zich nu aan, gehuld in een alles tonend en verhullend pakje, op haar knieën. Een toonbeeld van gewilligheid. Dit klopte niet, paste niet in het plaatje dat ik van sm had, het beeld dat ik van vrouwen had. Dat karin zonder protest naakt door het huis kroop, dat kon ik nog vatten. Dat ze het prettig vond om als een hondje, een teef behandeld te worden; ook dat kon ik nog begrijpen. Maar ergens in dit stuk zat iets wat ik niet kon begrijpen, niet wilde begrijpen. Ergens klopte iets niet. Eline zei dat het door mijn ogen kwam? Dat ze daarom zich onderdanig naar me gedroeg? Prima, dan zou ze dat weten ook. Met een boze blik, waar ik geen moeite voor hoefde te doen, keek ik naar karin. "Ga naar boven, de slaapkamer." Ze kroop meteen uit de mand. "Sta op, opschieten." Even keek ze verschrikt, maar rende toen weg. Eline keek naar mij, probeerde een glimlach maar slikte die in zodra ik naar haar keek. "Nu jij, eline. In de mand. En opschieten, teef." Haar blik werd even boos, maar ze gehoorzaamde. "Blijf." Ik stond op, liep naar boven en vond al snel de slaapkamer. karin lag opgekruld voor het bed, een traan liep over haar wang. "Ga op de rand van het bed zitten, karin." In mijn stem klonk nog boosheid, ook al probeerde ik vriendelijk te praten. Ik zette me naast haar, wat onwennig. Het was de eerste keer sinds ik Wilma kende dat ik op een slaapkamer naast een andere naakte vrouw zat. "Waarom huil je?" Ze schudde haar hoofd. "Ik weet niet precies hoe jullie hier samenleven, maar op dit moment schijn ik de grote baas te zijn, meisje." Meisje, zei ik dat? Ze hapte naar adem en ik hoorde nu haar stem. "Meesteres Eline doet vreemd. Ik ben bang." "Bang haar kwijt te raken?" Ze schudde haar hoofd, knikte ook en zuchtte. "Spreek karin. Vertel me maar alles." En ze vertelde. Haar stem klonk prettig, ondanks de horten en stoten. Ze vertelde over Eline, die haar op een sm-party had leren kennen. Ze was gelijk gevallen voor haar. Letterlijk zelfs en Eline had haar meegenomen. Drie jaar leefde ze nu samen. Al snel had ze verteld dat ze graag het hondje wilde zijn en Eline had gelachen en geknikt. Vanaf dat moment heette ze teefje. Ze was gelukkig. Erg gelukkig zelfs, totdat Eline haar broer vertelde over haar teefje. Karin had hem ontmoet, naakt aangelijnd op een verlaten stukje strand. Voor het eerst had ze gevoelens naar een man. Eline vond het niet prettig, vooral omdat haar broer ook meteen voor Karin viel. Ze ging nadenken. Over haar eigen toekomst. En ze wist niet zeker of die toekomst wel bij Eline lag. Ze hield wel van haar, maar tegelijk lonkte de broer. En Eline was sinds een half jaar ook veranderd. Ze had het af en toe over een man. En dat deed Karin weer verdriet. Ze had meteen gezien dat ik die man was, zodra ik de deur instapte. Dat Eline voor mij op de knieën ging, bevestigde haar indruk. Ze wist niet hoe het verder moest. Bang dat Eline weg zou gaan, bang dat haar broer niet genoeg voor karin zou voelen. Bang dat ze zelf niet genoeg van die broer zou houden. Ze trilde. Ik sloeg een arm om haar heen, troostte haar zoals je een kind troost dat gevallen is. Het was een puinhoop van gevoelens. En Eline hield mij voor dat ik moest praten? Zelf leek ze zich daar niet echt aan te houden. "Komt die broer, hoe heet hij eigenlijk, ook nog?" "Marius. Weet ik niet." "Jouw verjaardag en je weet niets?" Ze zuchtte. "Ik ben het hondje, meneer. Ik ben het teefje." "En dat bevalt?" Ze knikte aarzelend. "Als je dat gelukkig maakt, teefje. Blijf nog even hier tot ik je roep, maar knap jezelf wel wat op. En waar zijn de speeltjes?" "Kamer hiernaast. In de kast, meneer." Terug naar beneden. Maar niet zonder eerst die kast eens bekeken te hebben. Eline bleek een grote verzameling te hebben. Ik nam wat me bruikbaar leek voor mijn doel en liep de trap af. Ze zat nog in de mand, met een boos gezicht. Ik wierp haar een glimlach toe. "Jouw teefje heeft me een paar interessante dingen verteld. En ik wil antwoorden. Je mag zelf kiezen of je die op de makkelijke of de moeilijke manier geeft." Haar ogen werden groter toen ze de spullen in mijn handen zag. Duidelijk met moeite slikte ze, haar ogen gericht op mijn handen. Ik plofte in haar stoel. "Vertel maar. Alles." "Wat wilt u weten?" "Begin maar bij het begin." Ze knikte en slaakte en zucht. "Die eerste keer dat u het kantoor binnenkwam, weet u dat nog?" Ik knikte. Hoe kon ik dat beeld vergeten. "Toen moest ik echt de neiging onderdrukken om te knielen." Toen al? Zonder dat ze mij kende? Ze scheen het te raden. "U kwam binnen en keek zo, zo, ja zoals een Meester dat ik, nou ja, u weet wel." Nee, ik wist het niet, maar liet het varen. "Toen dacht ik daarna dat u geen dominant was, of een die het niet wist. En toen u vertelde over Wilma, toen wist ik dat u een grote meester zou worden. En u bent de eerste sinds... nou sinds lang dat ik..." "Dat je verliefd werd op een man?" Ze knikte. "En karin?" "Die teef heeft het maar te accepteren." Dat klonk niet zoals ik Eline kende. "Die teef is een mens. Met gevoelens. Wil jij die met voeten treden? Durf jij dit te roepen? Jij die mij voorhield te praten, rekening te houden met een ander?" Elk woord deed haar ineenkrimpen. "Dit is niet de Eline die ik ken, en al helemaal niet wil kennen." Nu snikte ze verschrikt. "Het spijt me meester. Alstublieft, vergeef me." Meester? Ik? "Ga verder, teef." Eline knikte met hangende schouders. "Karin is verliefd geworden op Marius, mijn broer." "De man met de bokshandschoenen op je bureau." "Ja, hij is een Gor Master." Alsof die term alles verklaarde. "Hij heeft al een paar kajira's en wil eigenlijk karin erbij hebben." Kajira's? Tijd voor een nieuw rondje internet. Later. "Dus?" "Ik kan hem niets weigeren. Maar dan blijf ik alleen. En dat wil ik niet." "Dus dacht je aan mij, dat ik dan een kandidaat zou zijn. En omdat ik zelf een dominant ben, besloot je maar mijn slavin te worden." Haar gebogen hoofd knikte traag. Dat ze zo dacht, vond ik ongeloofwaardig. Er moest nog meer achter zitten. Een overtuigd lesbische die een man wilde? En dan niet om een keer uit te proberen, maar voor een langere tijd? Dat ging er niet in bij me. Dat een broer zomaar de vriendin van zijn zus kon afpakken en dat die zus dat zomaar zou toelaten, ging er ook niet in. Ik zuchtte diep. Had ik de kans om de meest begeerlijke vrouw op aarde te beminnen, krijg je dit over je heen. Wat moest ik hiermee? "Hoe had je zelf deze avond voorgesteld?" Ze keek me niet aan. Bloosde ze? "Nou gewoon." "Vertel op teef!" Dat woord rolde wel erg gemakkelijk uit mijn mond. Nog iets om over na te denken. En eline kromp ineen, ook al zo'n merkwaardig prettig gevoel waarover ik moest denken. Later. De hele avond leverde steeds meer 'laters' op. "Ik dacht," ze zuchtte. "Ik dacht dat als ik u kon overtuigen met mij iets te doen, we daarna vaker, en meer en dan misschien Wilma erbij en zo" Nu was het weer mijn beurt om met grote ogen te kijken. Eline en Wilma, samen als mijn slavinnen? Waar haalde ze dat nu weer vandaan? Ze zag mijn verwarring en haastte zich met uitleggen. "U bent een meester, u mag doen wat u wilt. Dus als u mij erbij neemt, mag dat." Ze leek me niet het type dat genoegen zou nemen met een tweede plek. En Wilma zou zeker geen tweede vrouw naast haar willen. Wat ik wilde? Daar dacht ik toen niet aan. Later, het toverwoord van die ene avond. Het plaatje leek me nu wel redelijk duidelijk. Marius wilde karin. En Eline wilde of kon niet weigeren, maar wilde zelf niet alleen achter blijven. Dus richtte ze haar aandacht op iemand anders, toevallig een man, toevallig Robert, haar chef die aan het ontdekken was dat hij een dominant was. Heel makkelijk. Maar waarom liet Eline dat toe? Waarom accepteerde karin het? En waarom moest mij dit overkomen? Ik wist niet wat ik hiermee aanmoest. En hoe ik verder moest. Ik wist niet wat ik wilde. En dat leek me toch ook wel belangrijk. Ik staarde nietsziend naar Eline, die met neergeslagen ogen en een stel hangende schouders leek af te wachten. Ondanks haar houding was ze nog beeldschoon. Ondanks alles vond ik haar zeer begerenswaardig. Ik nam een sprong. Ik koos voor de moeilijke weg. Onbewust nam ik een verdere stap op die onvermijdelijke weg die ik reeds ingeslagen was. The point of no return was ik reeds voorbij. Definitief voorbij. "Sta op. Kleed je uit." Hoe verklaar je het onverklaarbare? Niet natuurlijk. Het is een kwestie van accepteren. Protesteren tegen het onvermijdelijke is zinloos. Eline begreep dat. Ze stond op en knoopte haar pakje open. Ik had veel naakte lichamen gezien. Voor mijn eigen ogen, via televisie en op internet. Vele vrouwen die zich letterlijk helemaal bloot gaven. Variërend van lelijk tot mooi. Van dikke wanstaltige vetkwabben tot prachtige rondingen die door Hollywood als maatstaf waren gebombardeerd. Geen enkele vrouw uit mijn geheugen kwam zelfs maar in de buurt van Eline. Haar lichaam was perfect. Ronde borsten, net een handvol. Stevig, met uitstekende tepels en uitnodigend om alles mee te doen wat je kon verzinnen. Haar heupen waren breed genoeg om echte heupen te zijn, slank genoeg om elke Hollywood-ster in een depressie te duwen. Benen tot aan het plafond, lange zwarte haren als een waaier op haar rug. Geen enkele ontsiering, geen vlekje of pukkel te zien. Geen vetrolletje, hoe klein ook. Zelfs het streepje schaamhaar was van bovennatuurlijke schoonheid. Als een geretoucheerde foto in een mannenblad. Maar dan in levende lijve, puur natuur. En gewillig, gehoorzaam aan mij om alles te doen en te ondergaan wat ik wilde. Macht maakt ook dronken. Ik werd dronken, ladderzat. Eline toonde haar lichaam, als een pronkstuk. Ze bood mij dat kunstwerk aan, compleet en volledig. Ik voelde me ladderzat, geroerd, dronken van geluk en macht. Ik nam wat mij toebehoorde. Maar niet zoals Eline hoopte, wenste. Niet zoals ik dat wilde, maar zoals ik vond dat het moest gaan. Op handen en voeten kroop ze naar me toe. Ze wist haar plaats. Ze drukte zich tegen het tapijt. Klein, onderworpen. Mijn broek viel als vanzelf. Mijn onderbroek volgde. Pijnlijk hard klopte mijn penis, bevrijdt uit de beknelde positie. Ik greep de haren van eline en rukte haar hoofd in positie. Mijn eikel stompte tegen haar tanden, raspte over haar tong en stootte tegen haar huig. Haar ogen vielen dicht, haar rug ontspande en kromde zich in de overgave. Ik liet me niet pijpen, ik neukte haar mond. Mijn stem bulderde door het huis. "Karin, hier komen." Ze kwam, snel. Eline lag verslagen op de grond. Een restje sperma plakte om haar lippen. Ze was boos. Op mij, vermoedde ik, op zichzelf. Ze had pech gehad. Ze was nu van mij. Helemaal. Volledig en totaal. Karin kreeg grote ogen toen ze Eline zag liggen. Ze zakte automatisch naar de grond en kroop richting haar mand. "Ga op de bank liggen, teefje, benen wijd." Verschrikt keek ze op. Een blik op Eline en ze knikte nauwelijks merkbaar. Zodra ze lag, schopte ik ruw tegen het been van eline. "Je teefje is jarig, ze heeft een presentje verdiend. Bef haar. Nu." Kon het vernederender? Eline wierp me een giftige blik toe, keek naar karin en terug naar mij. Mijn blik was hard, boos en overtuigend genoeg om haar te laten gehoorzamen. Ze kroop naar haar slavin en duwde haar gezicht tussen de dijen. "Geniet maar karin. Laat je lekker verwennen." Ik plofte in de stoel en keek toe hoe karin twee keer met luide kreten klaar kwam. "Genoeg. Karin, in je mand. Eline, hier." Korte zinnen en afmeten woorden. Het werkte. Eline kwam als een mak schaap. De verandering was wonderbaarlijk. Karin keek vanuit haar veilige haven naar haar meesteres, die zelf als een teefje voor me op de grond zat. De giftige boosheid uit haar blik zei me dat ze het niet op deze manier voorzien had. Niet zo wilde. Kon me niet schelen, ik was dronken van macht. "De rest van de avond ben je extra lief voor karin. Je bezorgt haar een fijne verjaardag. Morgen praten we verder. Kus mijn voeten." Dat laatste deed me kleuren. Wat bezielde mij? Maar eline kuste mijn schoenen. Ze beloofde karin extra te verwennen. Ik trok mijn jas aan en reed naar huis. Teveel om over te denken. Ik had haar, de mooiste vrouw ter wereld. Ik kon haar alles laten doen. Een blik, een woord en ze deed het. Ze kuste mijn schoenen. Nou ja, dat was krankzinnig. Maar tegelijk prettig. Teveel om te denken. Heel toepasselijk zong de Dijk een nummer op de radio. Mag het licht uit? Thuis wachtte Wilma. Oh ja, die was er ook nog. Glad vergeten in mijn dronkemansbui. En mijn pik knalde nog stijf tegen mijn broekriem. Ze vond het prettig dat ik vroeger thuis was dan gepland. En in een bui die veel spierpijn beloofde. Ze knipoogde toen ik haar bars zei naar de slaapkamer te gaan. Ik volgde een sigaret later. De handboeien wilde ze niet. Maar ik was niet in een stemming om een 'nee' te accepteren. Ze protesteerde, kronkelde om weg te komen maar moest zich uiteindelijk gewonnen geven. Als een lappenpop liet ze zich beminnen. Genoot ze? Weet ik niet. Kon me niets schelen, ik had andere zorgen. De volgende ochtend. Ik was ontnuchterd. De ruzie die Wilma en ik hadden na mijn actie met de handboeien galmde nog na. Zo wilde ze het niet, dat leek verdacht veel op verkrachting. Om de boel te sussen verontschuldigde ik me. Al meende ik daar niets van. Wilma had het wel door, maar accepteerde mijn excuses. Een nieuwe breuk, bovenop de verse lijm van de vorige. En toen stapte Eline mijn kantoor binnen. Zoals altijd met koffie en de agenda. Alleen plofte ze dit keer niet met een vrolijke groet op de stoel, maar bleef in de deuropening staan. Haar houding sprak onzekerheid. "Ga zitten." Ik klonk kortaf, zonder dat ik het wilde. Als ik me ergens voor moest verontschuldigen, was het wel die avond bij haar thuis. Eline zette zich op de stoel en sloeg haar ogen neer. "Uw koffie, meester." Ze fluisterde. "Hier ben ik chef of Robert, het gebruikelijke, Eline." Ze keek op. "Gisteravond," begon ik." Ze viel me in de rede. "Het was erg meneer, maar ook goed. U heeft me overwonnen. Ik ben van u." "Hou op met die onzin." Nu werd ik boos; zij merkte het ook. Ik herhaalde mijn woorden. "Hier zijn we gewoon chef en secretaresse, zoals altijd, zoals gewoonlijk. Geen toestanden hier." Ze knikte met hangend hoofd. "Ik wil je na de lunch spreken, eerst werk." Het zou me afkoelen. Ze legde de agenda op tafel. Deur dicht, een teken dat ik niet gestoord wenste te worden. Fabienne, de collega van Eline, knikte me vriendelijk toe toen ik zei dat Eline en ik in bespreking zaten. "Ik pak haar telefoon wel Robert." "Vanochtend zei je dat ik je overwonnen had, dat je nu van mij bent. Waar past karin in dit plaatje?" Eline slikte. "Ik heb Marius gebeld, hij heeft haar gisteravond opgehaald." "Dus ben je niet extra lief geweest." "Zij wilde het. Zij vroeg me hem te bellen." "Eind goed al goed?" "Ik weet het niet. Gisteravond toen u, jij me zo pfff, vernederde, dat was verschrikkelijk. Ik was woest." "Ik weet het." "En tegelijk genoot ik. En ik moest. Ik weet niet hoe, maar ik moest en ik wilde niet en het was heerlijk. Klote gewoon. Ik weet het niet hoor, volgens mij gaar dit helemaal verkeerd, maar ik kan niet anders." "Ik snap het niet, Eline. Hoe kan dit?" Ze keek me aan met onbegrip. "Hoe bedoel je?" "Hoe kan een lesbische meesteres in een uurtje tijd door een onervaren dominante man zo overwonnen worden? Dat klopt gewoon niet, eline." "Ik weet het niet. Ik, wij, het ging gewoon niet zoals ik wilde." "Dat was me wel duidelijk ja. Maar wat wilde je eigenlijk?" Ze keek even stil voor zich uit. De denkrimpel op haar voorhoofd maakte haar wijzer, niet minder knap. Ze zuchtte. "Goed dan." Ik voelde hoe ze zich lichamelijk schrap zette. "Ik had met Marius overlegd, hij zei me dat ik moest gehoorzamen aan jou. Ik vond het niks. Ik wilde best wel weer eens een keer een man proberen met seks, maar ja, ik ben dominant. Ik ben een meesteres. Ik had gepland dat jij met karin, en mij, en nou ja, je weet wel. En dan kon ik Marius zeggen dat het niks werd en had ik toch een keer jou en en" "Je wilde me gebruiken." Ze knikte, haar hoofd verborgen in haar haren. "En nu heb ik het gevoel dat het niet echt was Eline, gisteravond." "Het was goddomme wel echt!" Ze barstte in snikken uit. "Het is klote! Alles gaat mis." De meeste mannen voelen zich ongemakkelijk als een beeldschone jongedame in snikken uitbarst. Ze willen dat de tranen ophouden, haar troosten en lieve woordjes zeggen. Hele oorlogen zijn zo begonnen. En ik was geen uitzondering. Mijn arm landde als vanzelf om haar schouders. Haar wang tegen mijn schouder, haar hand die mijn knie greep. Troostend, aaiend over haar lange haren. Na een paar minuten had Eline zichzelf weer onder controle. En ik mijn gedachten weer op een rijtje. Dus Eline had mij willen gebruiken. En dat was anders afgelopen dan ze wilde. Haar uitbarsting was duidelijk. Ergens had ze zich inderdaad onderdanig gevoeld. Begonnen als een spelletje wellicht en ineens was het menens geworden. En karin had het begrepen. Zij had gezien hoe haar meesteres ten onder ging en deed het enige logische: een nieuwe kiezen. Marius dus. Wat zou een man met een lesbische slavin moeten? De kick om die hetero te laten zijn? Voor Marius wellicht, voor mij niet. En nu? Eline was door die avond ervoor duidelijk van de kaart. Zij, de lesbische meesteres die ineens besefte dat ze gedomineerd werd door een man. En daarvan genoot. Ik kon me een klein beetje voorstellen dat ze moeite had dat te plaatsen, te accepteren. De grote vraag was nu: hoe verder? Eline gaf een deel van het antwoord. "Ik wil weten of het serieus is. Was ik gewoon onderdanig door, " Ze snikte even. "Door het moment? Of ben ik het echt? Ben ik nu bi? Godverdomme, klotezooi." "Je vertelde me een tijd geleden dat je voor karin zelf een meesteres had." "Ja, maar dat was anders, ik koos daar bewust voor. Om te leren." "En? Was dat echt?" "Ja, nee, weet ik niet. Ik weet het verdomme niet meer!" "Ik heb gisteren ruzie gehad met Wilma." De overgang schokte haar. "Ow? Waarover? Mij?" "Nee, ik was nog vol van mijn overwinning op jou en ik heb haar toen te ruw aangepakt." "Gossie. Sorry." "Onzin, mijn schuld, al heb ik er geen spijt van. Ik heb gister een boel geleerd Eline." Ze knikte. "Wel mijn schuld, verdomme. Als ik niet. Klote." "Praat jezelf niet in de put. Heeft geen zin. Wat gebeurd is, is gebeurd. We moeten nu verder." "Ja, maar hoe?" "Ik wil het weten. Ik. Shit. Ik wil proberen." Ze hakkelde, maar ik begreep het al. "Je wilt nog een tijdje meester tegen me zeggen, om erachter te komen of ik dat ook echt voor jou ben." "Ja." "Ik, wij, we bedenken wel iets. Als ik me maar niet hoef laten ombouwen." Ze slaakte een zuchtje met een halve glimlach. "Gekke vent. Nee natuurlijk niet." "Denk eraan, hier ben ik Robert." "Ja chef. Ik probeer het. Gewoon doen, niemand laten merken dat wij, nou ja." "Precies. Al zouden we de eersten niet zijn, meisje." Ze glimlachte nu breder. "Voelt prettig als je dat zegt. Meisje." "Mooi, dan ga ik dat vaker zeggen. En nu aan het werk." "Ja chef." 's Avonds kwam ik thuis in een donker huis. Wilma was boodschappen doen, stond op het briefje op de keukentafel. Ergens in mijn hoofd rinkelde een belletje. Ze deed nooit 's avonds boodschappen. Ik bereidde het avondeten voor en dook in de krant. Wilma kwam met twee tassen vol om half acht binnenvallen. "Sorry hoor, maar ik was te druk om overdag weg te kunnen." Een smoesje, zo kwam het op me over. Maar ik wilde niet nog meer over me heen hebben dus knikte ik en vertelde dat ik de aardappelen al geschild had. Ze glimlachte. "Dank je. Ik zorg vlug voor het eten." In een paar dagen liep alles weer enigszins normaal. Eline en Robert gedroegen zich weer als in de maanden daarvoor. Met flirtende opmerkingen, grapjes en glimlachen. Fabienne had gehoord dat Eline en Karin uit elkaar waren, waardoor de rest van het bedrijf het ook wist. En dat was voldoende verklaring voor de collega's. Liefdesverdriet. Pijnlijk, niet op letten. Gaat wel over. Beetje lief zijn voor dat arme kind. Wat een aardige chef, dat hij zoveel begrip heeft en probeert haar op te vrolijken. Ze moesten eens weten. Wilma begon langzaamaan vreemd gedrag te vertonen. De was bleef liggen. Vreemd. 's Avonds wilde ze niet vrijen, te moe zei ze. Waarvan? Ik vermoedde dat ze nog steeds boos was op mijn ruwe behandeling. Dat ze me strafte door het huishouden te laten versloffen. Door 's avonds boodschappen te doen, zodat ik alleen zat. We waren een heel eind op de goede weg geweest. Had ik door een actie dat teniet gedaan? Mijn pogingen om haar weer te laten ontdooien mislukten. Lag dat aan mij? Aan haar? Ons? Twee weken later gebeurde het. Een rapport dat af moest, gelijk geredigeerd en ingebonden. Overwerk dus. Eline zou blijven, me helpen zodat we sneller naar huis konden. We aten in de bedrijfskantine, samen aan een tafel. We waren niet de enige, diverse tafeltjes waren bezet. We sloegen het toetje over, togen aan het werk om snel de klus te klaren. Midden in een lastige alinea belde de receptie. "Jullie zijn de laatste nog, hoe lang blijven jullie nog aan het werk?" De telefoon stond op de speaker. Eline had het gehoord. We keken naar elkaar. Het was alsof een knop omging. Geen enkel moment had ik gedacht aan de mogelijkheden die we zouden hebben als we aan het overwerken waren. Hoewel, ik had er wel over gedacht, maar het terzijde geschoven. Teveel risico. Maar nu waren we alleen. Niemand die zomaar binnen kon vallen. En Eline begreep als eerste dat dit onze kans was. En zij nam de beslissing, op de meest duidelijke manier. Ze knielde. Ik knikte langzaam. "We zijn nog wel een uurtje of twee bezig. Moet ik afsluiten?" "Graag, de voetbalwedstrijd begint zo, ik kom de sleutel even brengen." Ik drukte de telefoon uit en keek naar Eline. Ze keek niet terug, maar sloeg haar ogen neer. "Ga naar je plaats, teefje." Ze huiverde bij dat woord maar gehoorzaamde. Ik huiverde ook, plots, van spanning en verwachting. De bewaker die de receptie bemande mikte de sleutel op mijn bureau en legde kort het alarmsysteem uit. Ik hoefde alleen maar een rij knopjes in te drukken. De sleutel kon ik morgen weer aan de balie afgeven. Geen probleem. "En bedankt meneer. Tis mijn favoriete club." "Tegen wie moeten ze?" "Parma, eurocup." "Ik hoop dat ze winnen, veel plezier." "Dank u. U ook." Hij glimlachte naar Eline en verdween. Voor de zekerheid keek ik uit het raam tot zijn auto de bocht om reed. "Teef, kom hier, op je knietjes." Hoe gemakkelijk was het om zo te praten. En ze kwam, zoals ik wenste. Nu geen boze blik, maar een halve glimlach om haar lippen. Ik zette me op de bank en gebaarde naar haar. "Striptease." Ze knikte, stond op en draaide een rondje. Ineens was haar paardenstaart verdwenen en lagen haar haren los op de rug. Nog een rondje, nu was haar jasje los. Met elk rondje een stapje verder. Jasje uit, pumps uit. Haar zakelijke pakje werd ontmanteld. Knoopjes los, een zwarte beha. Bloesje uit, rok los en ineens lagen haar handen op haar ontblote borsten. Ze stak haar tong uit, sensueel haar eigen lippen likkend. Ik knikte met een grijns. Ze deed het niet onaardig, al was het vooral de belofte van dat prachtige lijf dat me deed watertanden. Dat lijf was van mij, om mee te doen wat ik maar wenste. Heel langzaam liet ze haar handen zakken. Haar nagels krasten verleidelijk over haar buik en haakten achter haar slipje. Ze glimlachte, draaide met haar tong. Toonbeeld van verleiding. Ik hield haar met een handgebaar tegen, wenkte haar dichterbij. Mijn handen vielen op haar heupen. Ik keek even naar haar handen en blafte ze in haar nek. "Ellebogen naar achteren trut, tietjes vooruit." Weer die huivering bij haar. En een rilling in mijn liezen zodra ze ineenkromp. Ik greep haar slipje met twee handen en rukte met kracht. Het scheurde, onthulde haar streepje schaamhaar net boven haar vagina. Ik smakte even met mijn lippen. "Stap naar achter." De restanten van haar slipje mikte ik opzij. Ik bekeek haar, eline, mijn slavin. Ik grijnsde als een puber die zijn eerste verovering heeft behaald. "Op je knietjes teef." Ik bleef grijnzen, als een achterlijke idioot. Ik stond op en zag hoe ze keek. Nog steeds die vage glimlach, maar ook iets serieus in haar blik. Ik wees op de bobbel in mijn broek. "Bevrijd hem." Ze kroop naar me toe, maakte mijn riem los en hielp mijn broek op de enkels. Ze wist de volgende stap en opende haar mond terwijl haar ogen dichtvielen. "Kijk me aan, pijp me." Eline keek even verbaasd, maar knikte. Ze vatte mijn stam met een hand en likte de eikel. Plots wist ik wat ik wilde. Ik wilde haar veroveren. Haar overweldigen en overmeesteren. Ze moest zich verslagen weten. Overwonnen en onderworpen omdat ik sterker was, harder en dwingender. Zij moest knielen voor mijn macht, geen overgave als een spel. Dit was teveel spel. Teveel plezier. Dit wilde ik niet. Ik duwde haar van me af. "Draai je om, kont omhoog." Ze aarzelde niet, begrijpend dat ik haar ging neuken. Ik zou mijn pik in haar kutje rammen. Hard en meedogenloos stoten tot ik mijn gerief had. Als onderdanige zou ze dat accepteren. Ze vergiste zich. Ze moest niet onderdanig zijn. Ze moest onderworpen worden. De eerste hint, mijn handen op haar kont. Ze draaide even met de billen. Mijn vingers gleden in de bilnaad en trokken. Tweede hint. Ze protesteerde niet, maakte geen aanstalten te weigeren. Zag ze het niet aankomen? Of wilde ze het? Te laat nu, met ongekende woede stootte ik mijn pik ineens dwars door haar sterretje in haar kont. Ze kermde, gromde, krijste. Ik kneep haar heupen vast, dwong haar in positie te blijven en ramde door. Diep en hard. Eline gromde protesten, krijste haar ongenoegen. Het maakte me weer dronken. Macht, afrodisium der goden. Ik was een God. Zij was niets, slechts gereedschap, een hulpmiddel. Ik spoot mezelf leeg in haar darmen. Terwijl ik me terugtrok, kwam een druppel bloed mee en liet een streep achter op haar kont. Op de bank rookte ik een sigaretje. Eline keek boos. Mijn beloning. Half, want al was ze verslagen, ze was nog niet overwonnen. "Boos?" Ze knikte stuurs. "Jammer dan. Je wilde mij als je Meester trut, dat zul je weten ook. Ik bepaal, jij gehoorzaamt. Jij bent van mij. Helemaal. Altijd, overal. Zonder uitzondering." Ze kromp ineen, zakte nog lager op de grond. Ze snikte even. "Klootzak, waarom doe je me dit aan?" Even kreeg ik de neiging haar te troosten. De neiging om haar in mijn armen te nemen, te sussen en te troosten en te zeggen dat alles goed was. Ik schudde mijn hoofd. Niet nu, niet nu ik een God was. Een Heerser, een Machtige Overwinnaar. Geen troost voor de verslagene. Winner takes all. "Hoe noemde je me?" Mijn stem klonk bars en boos. Zonder moeite. Hoe kreeg ik dat voor elkaar? eline snikte nu luider. Ze keek even half door haar wimpers. "Klootzak. Je bent een klootzak Robert." Ze was echt boos. Verslagen, maar nog niet overwonnen. Ik kwam overeind en trok in een vlotte beweging mijn broek op. Aan haar haren trok ik haar mijn kantoor uit. Haar bureau lag vol met delen van het rapport. Ik schoof ze opzij. Mikte de teef met haar blote tieten en buik op het tafelblad. Hief mijn hand en sloeg op haar kont. Hard. Harder. Tien, twintig maal. Haar billen rood, mijn handen pijnlijk tintelend. Eline griende als een klein kind. Ze stotterde door haar tranen heen. "Het spijt me." "Wat spijt je? En tegen wie heb je het?" "Het spijt me dat.." Pets. "Dat ik u uitschold. Meester." Zo wilde ik het horen. Ze was kwaad, woest zelfs. Maar ze protesteerde niet langer. Nog tien harde klappen met mijn hand die ze stil ontving. Mijn penis steigerde Ik spreidde haar benen en schoof tussen haar dijen. Ik nam wat ik wilde. Haar kut, met diepe halen. Ze kermde. Deels omdat ik niet zachtzinnig was. En deels, zo vermoedde ik, omdat ze genoot. Het hoe en waarom was niet interessant. Ze onderging wat ik wilde. Gewillig, gehoorzaam. Ze was overwonnen. eline, mijn slavin. De ontlading bekoelde mijn woede, beknotte mijn macht als Godheid. Ik glimlachte vaag en liet haar liggen. Eerst een sigaret. Het was stil op kantoor. "Teef, kom hier." Ik drukte mijn sigaret uit en luisterde hoe eline van het bureau afkwam en naar me toe kwam. Ze kwam zoals het moest, kruipend als de verslagen en overwonnen teef die ze nu was. Compleet, totaal. Ik las het in haar houding, haar ogen toen ze vlug even opkeek alvorens haar ogen neer te slaan. Ik glimlachte. Zo wilde ik haar. "Heb je een orgasme gehad?" Ze schudde haar hoofd. "Speel met jezelf, laat me zien en genieten." Even aarzelde ze, net lang genoeg om een boze blik te krijgen. Toen sloeg ze haar hand tussen haar gespreide benen. Ik keek en genoot. Ze was nog kwaad. En tegelijk geil, bloedgeil. Ik herkende de tekenen en zag het bevestigd in haar wilde masturbatiespel. Ze kwam snel klaar, heftig met schokkende benen en zacht gekreun. Tranen van boosheid. En schaamte? Ik hoopte het, het zou passend zijn. "Zo, en nu gaan we dat rapport afmaken. Ruim eerst je bureau op. Kom dan terug." Ze knikte, keek naar het hoopje kleren. "Laat die maar liggen, teefje." Weer dat krimpen in haar schouders. En de scheut in mijn onderbuik. Het duurde maar eventjes voordat ik mijn concentratie terug had. De omschakeling ging sneller dan ik verwachtte. Tien uur in de avond en we waren klaar. Ik pakte mijn kleren en kleedde me aan. eline zat op de stoel, wachtend. Met een koude blik pakte ik haar kleren. "Er hangen camera's op de gangen en in de lift, ik zal je geen moeilijkheden bezorgen. Maar je krijgt ze pas in ruil voor iets." Ze knikte stuurs. Wist dat zij moest bieden, bedelen, smeken. "Wat wenst de Meester van zijn teefje?" Haar stem klonk alsof ze elk moment in huilen kon uitbarsten. Ik glimlachte. "Je weet wat ik wens." Ze knikte zacht. Ze pakte een papiertje en schreef een nummer op. "Mijn mobieltje. Staat altijd aan." Ik knikte en wierp haar pumps. Eline zakte van de stoel, kroop naar mijn voeten en kuste ze. Ik mikte haar beha op de grond. Ze trok hem aan. Weer boog ze, pakte mijn hand en kuste mijn vingers. Haar rok viel naast haar voeten. Ik draaide me om, pakte mijn spullen en liep de kamer uit. "Doe het licht uit, teefje." Naast haar bureau wachtte ik tot ze me ingehaald had. "Ik heb je bloesje nog." Stil knikte ze. Even keek ze me aan, sloeg haar ogen neer en knielde. Snel maakte ze mijn broek los en haalde mijn halfslappe penis tevoorschijn. Ze aarzelde niet. Ik zocht steun met een hand tegen haar bureau. Mijn grimas zag ze niet. Wel voelde ze hoe eerst het leven terugkeerde en daarna mijn heupen meebewogen. Ze was geen ster in pijpen, maar de situatie hielp genoeg mee. Op het laatste moment duwde ik haar ruw weg en gebruikte haar bloesje. Ze zag het, meteen borrelde boosheid haar blik in. Ik veegde mezelf schoon en gooide het vieze stukje stof op haar. "We gaan naar huis. Morgen is er weer een dag." In de auto had ik genoeg tijd om weer de oude Robert te worden. De hardwerkende man die samenleefde met Wilma. Ik was zojuist vreemd gegaan. Met mijn secretaresse. Geen excuses, geen uitvluchten. Ik had het gedaan. Bewust en overtuigd. Shit, ik had gedacht dat het niet zou gebeuren. En als het dan zou gebeuren, dan toch zeker niet met een lesbische? Strikt genomen was het al de tweede keer. De verjaardag van karin telde ook mee. En nu? Opbiechten? Geen haar op mijn hoofd die daaraan dacht. Dit was te plezierig, te lekker en prettig. In een opwelling belde ik het nummer dat Eline me gaf. Ze meldde zich aarzelend. "Laat ik niet merken dat je nog slipjes draagt zonder mijn toestemming." Klik. Grijns. Schaterlach. On top of the world. Wilma merkte niets. Was te druk met haar eigen leven. Ik probeerde nog wel om contact te krijgen, maar dat waren halfslachtige pogingen. Nauwelijks serieus te nemen. Wat we beiden dan ook niet deden. Overwerk keerde terug als een standaard ritueel. Behalve op vrijdag. Maar soms weer wel op zaterdag. De volgende ochtend plofte Eline op de stoel voor mijn bureau. Koffie en agenda op tafel, ondeugende glimlach. Even spreidde ze haar benen en sloot ze meteen weer. Maar ik had het gezien en knikte goedkeurend. Als ze menstrueerde, moest ze smeken om een slipje. Het was prettig. Plezierig, aangenaam en lekker. Wilma begon tekort te komen, al scheen ze het niet te merken of erg te vinden. Het kon mij niet schelen, ik had eline. Ik had een teefje. Alles ging goed. Totdat. De grote baas denderde mijn kantoor binnen terwijl ik net zat uit te leggen hoe belangrijk de nieuwe procedure was. Hij wuifde de drie jongelingen weg en plofte ongevraagd op het bankje. "Robert jongen, we moeten even ernstig praten." Dat beloofde niet veel goeds. Was ik ergens te onvoorzichtig geweest met eline? Betrapt zonder het te merken? Ik merkte dat ik even onzeker werd. Charles leek het niet te merken, afgeleid door Eline die koffie bracht. "Ha lekker jongedame. En wat zie je er weer prachtig uit vandaag." Ze glimlachte, maakte een halve buiging en knipoogde. "Ik wist dat u kwam, meneer." "Helderziendheid is een goede eigenschap voor een secretaresse. Je ziet er trouwens de laatste weken een stuk beter uit, gelukkiger." Eline kleurde. "Een nieuwe vlam?" Wat schuw knikte ze. "Leuk voor je, jongedame. En wil je de deur achter je dicht doen?" Ze knikte en verdween. Oef. Charles roerde in de koffie. "Knappe meid. Zonde dat ze niet normaal is." Charles was van de oude stempel. Charles moest eens weten. "We moeten praten over Engeland." "Redstone in London?" "Ja, Manchester en Birmingham lopen prima. Maar William maakt er een potje van." Ik wist dat al. William was een prima vent, maar ongeschikt. Zat teveel met zijn neus in politieke intriges en gekonkel. Ik zou het beter kunnen. Charles leek mijn gedachten te raden. "Ik wil dat jij Londen uit de sores helpt, Robert. Je doet hier prima werk, maar je verspilt je tijd. Je kunt meer. En over een paar jaar ga ik vissen." Ja, pensioen, dus? "Mark is mijn opvolger, al jaren. Maar als hij opschuift, schuift de rest mee. En onderaan de tafel komt een plekje vrij." Ik begreep het. Winnen of wegwezen. Zo werkt het in de top. Ik kon het, ik wist dat zeker. Maar kon ik het snel genoeg om die lege plek op te eisen? En als ik faalde, was de prijs bekend. Geen plek meer. Niet aan de grote directeurstafel, niet op dit kantoortje. Maar waarom ik? Ik werkte nog geen jaar hier. Afijn, geen gepieker. Als het lukte was ik binnen. Hoe zou ik het Wilma vertellen? Het was zeker voor een paar jaar. En eline? Shit. Hoe regel ik dit nu weer? Het werd geregeld. Buiten mij om, voor een deel. Charles deelde me mee dat ik de volgende vergadering van de tafel moest bijwonen. Eline ook. Even dacht ik nog aan een reprimande wegens seksuele uitspattingen, maar ik glimlachte. Die zou niet komen. Charles wist niks. En ik was nu eventjes zijn lievelingetje, zijn project. De vergadering was rumoerig. Eline zou meegaan, als ze wilde. Ze knikte al voor Mark uitgesproken was. "Graag, ik wilde altijd al eens in het buitenland werken." We zouden compensatie krijgen voor verhuiskosten. Voor de gederfde inkomsten van partners als die meegingen. Scholen konden geregeld worden voor de kids. Drie andere jongelieden, mijn toekomstige staf, knikten ernstig. Een was net vader geworden. Alles was al geregeld. Alles, behalve Wilma. "Ik ga niet mee. Punt. Geen discussie. Leuk voor je hoor, maar ik heb alles hier wat ik wil. Mijn vriendinnen, werk, alles. Je gaat maar lekker alleen." Ik zuchtte voor de zoveelste keer die avond. Weer bedierf ze mijn opperbeste stemming. Had ik een paar uur daarvoor, midden tussen grijnzende collega's, Eline in mijn armen gehad, klapzoenen van haar gehad? Leek een eeuwigheid geleden. "Heerlijk Robert. Ik heb altijd naar Engeland gewild." Mijn collega's applaudisseerden. "Robert, viespeuk, je gaat haar toch wel met rust laten hè?" "Helaas wel Jan, meer dan dit krijg ik niet van d'r." "Dan neem je dat toch? Je bent toch haar baas?" "Hmm, Eline?" "Woef." "Goffer, ik wil ook een hond. Eline?" "Lien?" "Elientje?" "Grommmm Graauw!" Meer gelach. Ze was uitgelaten. Vrijdagmiddag en goed nieuws, het weekend begon goed. En sloeg snel om naar slecht. Wilma wilde niet eens denken aan een verhuizing. Waarom ik haar mee wilde hebben wist ik niet eens. Omdat het zo hoorde? Anyway, ik vroeg haar en ze zei nee. Einde relatie. Zo voelde het. Vijf en een half jaar en het eindige in ijzige stilte. Klote. Zwaar klote. Zaterdagmorgen probeerde ik het nog een keer. "Het is geen weekendtripje, Wilma. Het is een project van een paar jaar." "Veel plezier." "Waarom doe je dit Wilma?" "Ga jij nu maar directeurtje spelen, Rob, ik heb mijn eigen leven." Ja, dat had ze. Ik besefte dat we nu echt uit elkaar gingen. De breuk viel niet meer te lijmen. Zij wilde niet en ik voelde er ook niet veel voor. Nu begon het lastige gedeelte. Uit elkaar gaan, materieel en financieel. We hadden elkaar niets meer te zeggen. Alleen nog de opdeling. Ik sliep slecht. Het eerste wat ik de maandag daarop deed, was Eline op de hoogte brengen. Ze vond het jammer voor me. Ik glimlachte vermoeid. "Het is beter zo. We zouden toch niet veel langer samen geweest zijn. We leefden al een tijdje langs elkaar heen." "En het huis en alles?" "Daarom moet je Erik voor me bellen. Van de boekhouding. Ik wil hem even spreken. Liefst hier. Nu meteen." "Regel ik chef." "En jij?" "Ik verhuur mijn huis. Het is helemaal van mij gelukkig. Marius zoekt al een huurder. Wel jammer van de tuin, maar ach, ik overleef het wel." Het lag op mijn lippen om te vragen hoe het met karin zou zijn, maar ik slikte mijn gedachten in. Erik van de boekhouding vertelde me wat ik horen wilde. Ik zou het salaris van een directeur krijgen. Plus een buitenlandvergoeding. Alles bij elkaar meer dan het dubbele van mijn huidige salaris. Betaald door het hoofdkantoor. Wow. Auto van de zaak? Tuurlijk, maar wel rekening houden met het kostenplaatje, geen dure Jaguar. Ik glimlachte. Huis? "Eerst het bedrijfsflatje, Robert. Standaard procedure." "Voor als ik binnen een maand misluk." "Ehm, dat zijn jouw woorden maarre, ehm, ja." "En dan?" "Kijk rond, je krijgt een budget om te huren. Wellicht kun je kopen met hulp van het hoofdkantoor." Ik zag een cottagewoning net buiten London City opdoemen in mijn geest. "En nog iets Erik. Mijn huis hier. Wilma en ik." "Je kunt het verhuren, of verkopen." "We gaan uit elkaar." "Rot man. Op wiens naam staat het?" "Op beide." "Ze kan je uitkopen, als ze genoeg inkomen heeft." "Dat heeft ze niet. Ik denk eraan haar het huis te laten." "Niet verstandig, kerel. Je kunt het wel schenken, maar dat kost je veel geld. Eventueel een schuldbekentenis?" "Duurt me te lang. Clean break weet je." "Ik begrijp het. Het is jouw keuze. Heb je iets om te verrekenen?" "Nee. Niet echt. Het huis is het enige wat veel waarde heeft." "Ik zal eens met Mario praten, van juridische zaken. Ik bel je van de week." "Dank je." Eline zat geknield voor mijn bureau. We waren alleen. "Samenwonen, Meester?" "Nee teefje, dat valt op. Twee flatjes, volgens Erik in hetzelfde gebouw." "Uw teefje is blij." "Mijn teefje moet haar mond houden, tenzij ik haar wat vraag." Hoe gemakkelijk ging de omschakeling. Zonder inspanning gleed ik van chef naar Meester en terug. Eline had er ook geen probleem mee. Scheelde het dat ik haar baas was? Een oogopslag was genoeg, een blik, een handgebaar. En meteen daarop wisselden we van rol. Van de vrolijke secretaresse naar gehoorzaam teefje. Van aardige chef naar botte meester. En terug. In Engeland zouden we niet meer stiekem hoeven. Na werktijd hadden zouden we alle tijd van de wereld hebben. We waren nu gewend aan elkaar. Ik had haar nu driemaal verslagen en overwonnen. Na de tweede keer was het al niet meer echt nodig, maar de derde keer maakte haar definitief van mij. Ze wilde niet, niet echt, maar had het geaccepteerd. Eline wist zich verlagen, had zich onderworpen. De derde keer was vlak na de vergadering aan de grote directeurstafel. Om het te vieren hadden we allebei de dinsdagmiddag vrijgenomen. We kwamen samen in de stad, bij een klein cafeetje. Eerst een kop koffie, waar ik mijn plannetje uiteen zette. Ze griezelde en keek boos. "Dat wil ik niet." "Geen keus teef. Ik wil het." Stuurs liet ze zich meetrekken. Op zoek naar een halsband. De winkel had een toepasselijke titel, 'eroticashop'. Mijn enige zorg was een bekende tegen het lijf te lopen. Of een vriendin van Wilma. Maar eigenlijk kon me dat weinig schelen. We hadden al een ruwe verdeling gemaakt van onze spullen. Eline's gezicht stond op onweer. Ik glimlachte. De winkel had een uitgebreide voorraad met allerlei speeltjes. Natuurlijk had ik de kast van Eline kunnen plunderen, maar dit leek me toepasselijker. Ik sleurde haar mee langs de rekken. Een jonge verkoopster, zelf gehuld in sexy rok en shirt, drentelde mee. "En deze metalen halsband? Zou dat passen?" De verkoopster keek naar Eline. "Weet ik niet, als u het eens probeerde?" "Hier?" Eline klonk angstig. Ik knikte, maakte de verpakking los. "Hoe heet je?" De verkoopster schrok even van die vraag. Ze had gekeken naar Eline's borsten. "Patricia." "Doe jij hem even bij mijn teefje om, Patricia." Beide meisjes kleurden rood. Ik liep naar een volgend rek. Half omgedraaid zag ik Patricia prutsen. "En doe er gelijk een riempje bij." Weer ging het zo gemakkelijk, zonder moeite. We waren de enige klanten, dat scheelde wel. Maar toch. Zo eenvoudig als ik in die rol van strenge, botte meester gleed. Ik moest er niet teveel over nadenken, het was beangstigend. Mijn teefje, hoe kwam ik erop om dat zomaar tegen een wildvreemde verkoopster te zeggen. Wel een aantrekkelijke meid, die Patricia. En ze keek aandachtig naar de borsten van Eline. Wellicht? Misschien? Zou leuk zijn. Een pakje met geishaballen, voorzien van batterijtjes en op afstand bestuurbaar. Ik grinnikte en legde twee stuks in het mandje. Leuk. Een vlugge blik leerde me dat Eline de halsband omhad. Een riempje bungelde op haar borst. "Patricia? Neem even de riem en breng haar bij me." Zou ze dat doen? Ik grijnsde in mezelf. Als ze het deed, was ze van mij. Ze deed het. Eline strompelde met een woest gezicht mee. Ik nam het uiteinde over van de jongedame en hing dat aan een uitstekende haak. Daarna nam ik de verkoopster bij de arm en leidde haar een paar stappen weg. "Haar armen zitten nog los, dat zint me niet." "Een stel handboeien meneer?" "Kan, maar heb je ook stevigere spullen?" "Jazeker, de leerafdeling." "Laat maar zien." "En uw, ehm, en zij?" "Mijn teefje? Laat die maar even staan." Patricia keek even om en glimlachte. Ik zag het. Ik glimlachte ook. De leerafdeling bestond uit drie rekken. Een met kleren, jurkjes en speelpakjes en dergelijke. Eentje met zwepen in verschillende soorten en maten. En een rek met halsbanden, riemen, boeien, alles om iemand mee te binden. Ik knikte. Patricia rekte zich iets uit om een soort harnas van een hoog punt te pakken. Ze stond even op haar tenen, zodat ik een streepje blote rug zag. En twee ronde billen in een strak rokje. Ik kreeg zin om die billen zonder rokje te zien. Het harnas leek ingewikkeld. Ik zei dat tegen haar. Patricia lachte. "Het is heel eenvoudig hoor. Gewoon om je torso en dan de riempjes vast. Dan de polsen door de lussen en aantrekken. Dat is alles." "Hmm, dus zo?" Ik sloeg het leer om haar shirt. Ze verstrakte, leek zich ineens bewust van haar positie. Ze keek naar mij, naar eline en terug. Toen draaide ze zich om en liep weg. Even schoot het door me heen dat ik te ver was gegaan. Maar Patricia liep naar de deur, draaide een bordje en de sleutel om. Ze liep terug naar eline, pakte resoluut haar schouder en plantte een kus op haar lippen. Ze kwam terug bij mij en trok haar shirt uit. Ze droeg geen beha. Ik knikte goedkeurend, het waren mooie borsten. Patricia liet zich in het harnas stoppen. Ze had gelijk, het was eenvoudig. Eline kreunde. Ik negeerde haar. Patricia's polsen zaten stevig achter haar rug vast. Ze rukte even, trok en draaide. "Ziet u wel meneer? Eenvoudig en effectief. Ik ben nu weerloos." Haar borsten bungelden vrij. Ik greep de rechter en masseerde die. De verkoopster zuchtte met gesloten ogen. Mijn andere hand viel op haar rokje. Patricia stapte terug en schudde haar hoofd. "Nee meneer, dat is alleen voor meisjes." "Of strenge mevrouwen?" "Als ik zin heb, ik ben switch." Die term was me bekend. Ik knikte en liet haar rok los. Toeval? Lotsbestemming? Ik wist het niet, maar Patricia maakte de volgende stap mogelijk. Ik pakte een riempje met halsband en deed die bij haar om. Ze protesteerde niet, maar de blik in haar ogen vertelde me dat ik niet te ver mocht gaan. Eline was kwader dan ik haar had meegemaakt. Woeste blikken, maar geen letter van protest. Ze stond daar aan de riem te kijken. Naar de borsten van Patricia, naar het harnas en naar mij. Ik tikte Patricia op de kont. "Welke kant kies je?" Ze begreep het niet. "Een van jullie twee knielt. Moet ik kiezen?" Beide meiden keken naar mij. Allebei tegelijk keken ze naar elkaar. Ik zag het begrip dagen. Een man als toeschouwer, een meesteres en een slavin in een lesbische show voor een botte, ruwe, dominante klootzak. Ik keek naar Patricia. "Mijn teefje knielt vanmiddag voor jou, als jij een prijs betaalt."Mijn hand gleed over haar billen. Ik keek naar eline. "Dit trutje knielt vanmiddag voor jou, liefje. Voor een prijs." Beide keken nu boos. Beide keken ook anders. Met interesse? Opwinding? Ik verwachtte dat Patricia zou knielen. Haar prijs zou te hoog zijn. Verwachtte ik. Geen van beide verroerde een vin. Ze keken naar elkaar, dan naar mij. Ik moest kiezen. "Als ik teefje laat knielen, trutje.... Zit daar een prijs aan." Ze knikte. Ik herhaalde mijn woorden richting eline. "Voor een knielend trutje, mijn teefje, betaal je een prijs." Ook zij knikte. Ze keken elkaar aan. De ogen van Patricia werden kleiner. Alsof ze iets wilde zeggen. Eline knikte haar toe en haar blik veranderde. Ze werd Meesteres Eline. In een luttel ogenblik verdween het teefje. Patricia knielde. Ik maakte de riem bij eline los, maar liet de halsband om haar nek. "Leef je uit, liefje." Eline glimlachte met een onbestendige blik in haar ogen. Ze pakte Patricia ruw bij een arm. Ze trok haar mee naar de rekken met leer en schoof met een voet een voetenbankje dichterbij. Ze ging zitten. "Robert? Wil jij even een mooi zweepje uitzoeken voor me?" Ik knikte. Voor een showtje wilde ik wel even een hulpje zijn. Ik pakte een strokenzweep. Eline knikte. "Prima." Patricia keek benauwd. "En Robert? Wil jij even kijken naar een tepelketting? Denk maar dat hij voor mij is." Het lag op mijn lippen, maar ik zei niets. Eline wilde dus een sterke klem, de strakste klem, de pijnlijkste. Ik vond een ketting met verstelbare klemmen. Eline was tevreden en wenkte Patricia dichterbij. Geknield wachtte die haar marteling af. Ze keek angstig, met sterk opgezette tepels. En ze gromde, toen de klemmen zich met metalen klikjes vastbeten in haar gevoelige vlees. Eline sloeg meteen toe. "Geen geluid trut!" Patricia kermde, meer slagen. Ze werd stil. Snelle leerlinge. "Sta op trut. Robert, ik wil haar naakt zien. Helemaal." Ik knikte maar weer. Een hulpje. Beviel me niet echt, maar ik zag de Meesteres in actie. Eline zou haar tijd goed besteden, wetend dat ik een prijs zou eisen. En nemen. Ik rukte het rokje weg, trok het slipje kapot en toonde dat aan Eline. Ze glimlachte. "Wil je dat harnas ook afdoen? Het trutje loopt niet weg, denk ik." Patricia schudde haar hoofd. Ik maakte de riempjes los. Ze was een knap meisje. En met een kaal kutje. Dat vond ik grappig. "Wel trutje, je bent dus een pot. Een lesbo." Patricia knikte. "Niet zolang je mij gehoorzaamt trut!" De zweep knalde. Rode striemen op de buik van het trutje. "Robert, chef, wil jij je broek laten zakken?" Ik snapte ineens waar Eline aan dacht. Als ik kreeg wat ik wilde, zou de prijs lager zijn. Ik grinnikte en knoopte mijn broek los. Patricia stapte achteruit. Eline had het voorzien en haakte haar pootje. Het trutje zat met haar blote kont op de vloer, zweepslagen denderden op haar benen, armen, buik en borsten. Ze kermde, kreunde, krijste zelfs. Totdat ze stil werd. Akelig stil eerst, maar haar hoofd bewoog licht schuddend. "Ja meesteres." Ze kroop half overeind. Eline tikte me op de schouder. "Neem haar chef. Veel plezier, ze is van u." Ik keek haar aan en glimlachte. "Doe zelf de riem om en blijf kijken teefje." Teefje boog haar hoofd. Patricia wilde niet, maar gehoorzaamde. Ze was gewillig genoeg. Voorovergebogen, haar gezicht verborgen in het verwarde haar onderging ze mijn wens. Ik voelde me God, Koning, Keizer, Almachtig. Eline keek toe, de riem in haar hand. Op het laatste moment trok ik me grommend terug en spoot over haar rug. Patricia snikte. Haar ademhaling was hijgend. Ik glimlachte naar mijn teefje "Patricia, trutje, ga jezelf schoonmaken. Wees vlot meisje." Ze repte zich weg. "Aardig van je, teefje, maar niet wat ik voor ogen had. Ik had je een pleziertje willen doen, met een slavinnetje voor jou alleen." Eline's gezicht betrok. "Je bent een goed teefje geweest, de laatste tijd. Dit zou een beloning zijn. Maar die gaf je weg. Aan mij. Erg aardig, maar niet wat ik wilde. Alleen, heel jammer voor jou... nu is de beloning voorbij. Voor jou althans." De ogen verraadden haar. Ze begreep wat ik ging doen. De opgewonden, zelfs licht geamuseerde blik verdween en ze werd weer boos. Ik knipoogde. Het maakte haar bozer. "Ik wil een showtje van twee meiden. En jij verprutste die. Kleed je uit, teef. Nu meteen." Weer die blik die vertelde dat ze niet wilde, niet echt wilde en echt niet wilde. Maar ze gehoorzaamde. Patricia vond haar naakt en geknield, met de riem om een haak uit een van de rekken. De strokenzweep stak met het handvat uit de kont van het teefje, het harnas maakte haar weerloos. Ik zat op de enige gemakkelijke stoel en wuifde naar Patricia. "Je hebt een beloning verdient, meisje. Maak er wat leuks van." Haar verbazing maakte snel plaats voor een grimmige blik. "Wraak?" "Doe wat je wilt met haar, ik grijp niet in. Ik kijk alleen maar." Nog voor ik uitgesproken was keek eline me aan met angst in haar ogen en rukte Patricia het zweepje uit haar kont. Snelle slagen, harde kletsende geluiden en een kermend teefje. Eline kreeg het zwaar te verduren. Haar kont zag rood, haar tepels waren afgekneld met ijzeren klemmen en voorzien van zware gewichten. Haar kutlipjes hadden ook klemmen, met gewichten. De halsband was vervangen door een ijzeren ring, met een ketting eraan. Haar armen zaten strak bij de ellebogen samengebonden met een leren band. De zweep knalde bij elke kreun, elke beweging die ze maakte. Ik vermaakte me. Genoot zelfs van de voorstelling. Alsof Patricia me extra wilde laten genieten, draaide ze het teefje steeds zo, dat ik een goed zicht had op wat ze deed. En hoe eline reageerde. Een paar keer keek de verkoopster twijfelend naar me, maar ik deed wat ik gezegd had. Ik keek alleen, greep niet in. Ik voelde weer leven komen. Twee keer vlot achter elkaar was voor mij nooit een probleem geweest. En met dergelijke opwindende showtjes, vermoedde ik dat drie of zelfs vier keer ook wel zou lukken. Mijn hand gleed als vanzelf naar mijn kruis. Patricia liep even naar de toonbank en kwam terug met een kaars. Ze vroeg een vuurtje aan me, wat ik gaarne gaf. De kaars flakkerde een beetje in de tocht en produceerde heet kaarsvet. Eline kermde. Drie, vier slagen met de zweep. "Rechtop staan, teef." Patricia had de naam overgenomen. En die rolde ook heel gemakkelijk over haar lippen. Ik streelde mijn pik, keek hoe Patricia behendig een klem van een tepel afrukte en gelijk kaarsvet druppelde. Eline krijste. Ik kreunde. De tweede klem leverde een tweede krijs op, met een tweede kreun van mij. Dit was geweldig. Haar lijden maakte me weer dronken. Patricia duwde eline op de grond, met de benen wijd uiteen. Ik snapte het. Patricia was onbarmhartig, rukte een klem weg en druppelde meteen het hete kaarsvet op het kutje van eline. Meer gekrijs. De laatste klem. Ik kwam bijna klaar, zo woest rukte ik aan mijn stam. Patricia zag het en schudde haar hoofd. Nog niet, zeiden haar lippen, zonder geluid. Ik knikte, benieuwd naar haar plannetje. Ze liet eline nauwelijks tijd om zich te herstellen, maar rukte haar voorover op de knieën. De ketting spande zich. "Kruip, teefje. Kruip naar je meester." Ze kroop. Langzaam, met tranen van pijn en vernedering. Ik genoot. Zo wilde ik haar het liefst. Overwonnen, verslagen, onderworpen door een grotere macht. Mijn lul klopte tegen mijn buik. Ik wilde verlost worden van de druk, snel. Patricia glimlachte naar me. "U bent best een aardige vent. En zo heel erg vond ik het niet hoor." Ik glimlachte terug. Knipoogde even. Ze knikte licht. Ze rukte aan de ketting, waardoor eline voorover viel en met haar gezicht in mijn schoot belandde. "Pijp je meester, teefje." Ze deed het. Ik kreunde en na een paar tellen al spoot ik alles in haar keel. "slikken, trut." Ze slikte. Met afschuw op haar gezicht. Mijn pik was nu verlost van druk, maar bleef overeind. Patricia smakte even haar lippen en trok een grimas. Ze wuifde me uit de stoel en ik stond op. Met haar neus tegen mijn oor fluisterde ze wat ze wilde. "Neuk haar in de kont, meneer." Ik knikte en liep om eline heen. Zelf zette Patricia zich op de stoel, deed haar benen uiteen en trok aan de ketting. "Bef me teef. Hard." Ik knielde achter eline en stootte snel mijn pik in haar kontgaatje. Ze kermde. Ik stootte dieper. Patricia begon zwaarder te ademen. Ik keek in haar ogen en zag hoe ze genoot, hoe wij genoten. Samen werkten we naar een hoogtepunt. Bijna tegelijk gromde ik met haar kermende zucht. eline zakte op de grond. We lieten haar liggen, liepen naar een rek en Patricia greep een hoge stang. "Neuk me meneer. Neem me achterlangs." Ze stak haar kont naar achter, uitnodigend haar benen spreidend. Ik pakte haar heupen en schoof mijn lans in haar grot. Ze zuchtte even, stootte haar heupen terug op mijn ritme. Ik neukte haar hard, diep, wild. Het rek trilde en schokte. Zij kreunde harder, dieper. Ik gromde luider en luider. Het duurde lang. Maar het gaf niet, haar kont kletste heerlijk tegen mijn buik, onze heupen dreunden tegen elkaar in een cadans die eeuwig mocht duren. Weer een lesbo, schoot het door me heen. Ik grijnsde, gromde en stootte. Dit had ik jaren eerder moeten ontdekken. Het werd al donker toen ik mijn vierde lading kwijt raakte. Patricia kreunde van genot. "Een bedankje dat ik met uw teefje mocht spelen meneer. U mag vaker komen." "En niet alleen in de winkel, neem ik aan?" Ze knipoogde. "Voor u maak ik een uitzondering, als u uw teefje meeneemt." Ik knipoogde terug, rekende de halsbanden en ketting af, samen met het zweepje, de riem en de geishaballen. Een stel gaf ik aan Patricia. Ze lachte, trok meteen de verpakking los en gaf mij de afstandsbediening. "Ik zal ze elke dag dragen." "Voorlopig alleen op zaterdag, meisje." Ze knikte met een twinkeling, wat ik afstrafte door de knop meteen vol open te draaien. Ze kermde even tussen haar tanden. Het andere stel propte ik ruw in de kut van eline. "Aankleden en meekomen." Vanaf dat moment besefte Eline dat ik echt totaal over haar beschikte. Als ik het wilde, werd ze uitgeleend. Als ik het wilde, neukte ik andere vrouwen. Als ik het wilde, wanneer ik het wilde. Hoe ik het wilde. Zij was er voor mij, ik niet voor haar. Ze sjokte geketend met me naar de auto's. Niemand leek het op te merken, wat ik stiekem jammer vond. Ze liet toe dat ik haar ketenen afdeed, ze in haar tas stopte en opdroeg ze elke dag mee te nemen. Uit haar eigen verzameling moest ze een tepelketting en een blinddoek pakken. Ze knikte slechts, murw geslagen door Patricia, door mij en het besef dat ze nu een slavin was. Meesteres Eline was verdwenen, totdat ik wilde dat ze weer tevoorschijn kwam. En ook de Meesteres behoorde mij toe. Stond onder mijn gezag. Meester Robert. Klonk prettig. Erg prettig. (c) 2004 Lucifer deVille

Geen keuze (vm:dominerende man, 19249 words)
Auteur: Lucifer deVille	Toegevoegd: Sep 11 2004	Kijkers/Lezers: 11089/9010 [81%]	Waardering (verhaal): 8.80 (5 stemmen)
Soms heb je geen andere keuze dan jezelf te laten meevoeren op de stroom.