ErotischeVerhalen.com: Echte Liefde - deel 2 door Lucky Eye [deel 2]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal huisarts is en ik weet ook niet of Ap er wel één heeft." Mijn vader had me ooit het een en ander aan verzekeringspapieren opgestuurd maar die had ik ongeopend ergens, God weet waar, opgeborgen. "Wacht maar," zei Peter. "Ik weet wel iemand die kan helpen. Hij is arts. Tenminste als je het goed vindt?" "Natuurlijk!" Ik wees hem de telefoon en hij haalde vanuit zijn portemonnee een briefje waarna hij een nummer intikte. Ik liep inmiddels terug naar Ap en hoorde van afstand de korte antwoorden die Peter zijn gesprekspartner gaf. "Hij komt zo," zei de jongen toen hij terug was. "Maar mag ik van je weten wat je vermoeden is?" Ik keek hem opnieuw aan en twijfelde hevig. Moet je zo'n jonge jongen met zoiets confronteren. Ach, als straks die dokter er was zou ik het toch moeten vertellen. "Kijk," zei ik en toonde hem de striemen op Aps polsen en enkels. "En met dit," ik pakte de short van het bed, "vermoed ik dat ze hem anaal verkracht hebben." "Is hij een homo?" "Nee, ik ben de homo van ons tweeën." Peter bloosde hevig. "Sorry ik had het je liever niet verteld maar je wilde het zelf weten." "Ja, dat geeft ook niet," zei hij. Het viel me nu eerst op dat hij met een ‘zachte g' praatte. Het klonk leuk. Het wachten duurde lang maar uiteindelijk ging de bel. Peter deed open en kwam meteen weer terug met een lange man (maar ja, voor mij is bijna iedereen lang) van een jaar of 35 die dik aangekleed was. "Brrrrr, wat is het koud," bromde hij. "Vertel eens wat is er aan de hand, wat kan ik doen," en hij ontdeed zich van zijn handschoenen, winterjas en sjaal. "Ap hier is bewusteloos thuisgebracht en ik heb het sterke vermoeden dat hij anaal verkracht is," antwoordde ik. "Is hij je vriendje?" vroeg hij met een duidelijke insinuatie in zijn stem. "Nee, niet op de manier waarop u het bedoelt," antwoordde ik venijnig maar door het gebruik van ‘u' toch beleefd. Ik weet het niet maar iets in deze man stond me niet aan. "Ikzelf ben homo maar hij is hetero en we hebben niets met elkaar." "Waarop zijn je vermoedens gebaseerd?" Wat ik Peter had laten zien liet ik nu ook aan hem zien. "Ja, dat ziet er zo op het eerste gezicht niet mooi uit. Wil je even een bakje met lauwwarm water voor me gaan halen?" Ik liep naar de badkamer en hoorde hoe Peter en de man begonnen te praten. Toen ik met het water terug bij de deur was, bleef ik even staan kijken. "Heb je gecheckt of hij gedronken heeft?" "Ja, maar ik kon niets ruiken," antwoordde Peter "Drugs?" "Nog niet gedaan maar ik doe het meteen." Peter boog zich over Ap heen en tilde een voor een zijn oogleden op. "Negatief." "Goed dan kunnen we dat uitsluiten." Ik liep de kamer binnen en zette het bakje met water neer op het nachtkastje naast Aps bed. "Sorry van zonet," zei de arts. "Ik had me wat netter kunnen gedragen." "Geeft niet, tenslotte heb ik u uit uw bed laten bellen." Hij stak mij zijn hand toe en stelde zich voor als ‘Jansen'. "Weet je of Ap medicijnen of zo gebruikt?" "Nee, hij woont hier sinds het vorige jaar maar ik heb nooit gezien dat hij iets innam. Hooguit een keer een paracetamol of zo maar verder niets." "Oké, dan moeten we hem maar eens gaan onderzoeken." Samen met Peter ontknoopte hij Aps spijkerbroek en trok deze voorzichtig naar beneden. Meteen kwam zijn blote lijf tevoorschijn. Ik rilde bij de gedachte aan wat ik vermoedde dat gebeurd was. Vakkundig draaiden de beiden Ap op zijn buik en toen ze zijn bilspleet nader begonnen te onderzoeken, zag ik de bloedsporen. Tranen welden op in mijn ogen. Ik kon het gewoon niet langer aanzien en liep de kamer uit. Buiten op de gang bleef ik geleund tegen de muur staan. Steeds hoorde ik het mompelend gepraat van Jansen en Peter en heel af en toe hoorde ik Ap kreunen. Ik veegde met de rug van mijn handen mijn ogen droog en snoot eens flink mijn neus. Toen ik na een tijdje terug de kamer in ging, dekten de arts en Peter Ap juist toe. "En?" vroeg ik nieuwsgierig en belangstellend tegelijk. "Het spijt me je te moeten zeggen dat je veronderstelling helemaal gelijk was." Ik balde mijn vuisten en voelde al het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. "Ga zitten," en Jansen wees me gebiedend op de stoel die naast het bed stond. "Het is nu geen tijd voor ondoordachte dingen. Je moet zorgen dat je je hoofd koel houdt. Je vriend hier heeft je nu nodig!" Zittend op de stoel en de arts aankijkend knikte ik. Wat was ik van plan geweest? Had ik ze in mijn eentje willen aanvallen? Ik weet het niet maar de harde realiteit kwam langzaam weer terug in mijn lijf en ik besefte dat dan een onmogelijkheid was. "De sporen zijn overduidelijk. Het slijmvlies is op diverse plaatsen beschadigd en ook heb ik spermaresten aangetroffen." "Dus die hufters hebben niet eens een condoom gebruikt?" Als antwoord schudde hij zijn hoofd. "En daarom wil ik eigenlijk meteen een aids-test laten uitvoeren maar daarvoor heb ik officieel zijn handtekening nodig tenzij ... " Vragend keek hij me aan. "Ik teken alles," verklaarde ik. In zijn tas zocht Jansen naar een formulier en terwijl ik het doorlas en mijn handtekening eronder zette, namen hij en Peter wat bloed af bij Ap. Nadat ze klaar waren, overhandigde ik het papier aan Jansen. Voordat ik de vraag kon stellen hoelang we op de uitslag zouden moeten wachten zei hij me al wanneer het testresultaat er zou zijn. "En zijn bewusteloosheid, dokter? Waar is dat doorgekomen?" "Hij heeft geen verwonding aan zijn hoofd, noch is er sprake van overmatig alcoholgebruik en er zijn ook geen drugs in het spel. En daarom moet ik aannemen dat het een shock is. Hetgeen ik me heel goed kan voorstellen." Hij zag de bezorgde blik op mijn gezicht en klopte me op mijn schouder. "Het gaat weer over jongen. Hij zal hier volledig van herstellen en als er nog problemen zijn, kom dan meteen langs, hier is mijn kaartje." Hij stopte het kaartje in mijn hand en klopte me nogmaals geruststellend op mijn schouder. Peter liet hem uit en ik hoorde hen in de hal nog wat met elkaar praten. Toen hoorde ik de buitendeur open en dicht gaan. Ik steunde mijn gezicht in mijn handen en huilde bittere tranen. De terugkomst van Peter merkte ik niet eens op. Pas toen hij een arm om me heen sloeg en zich tegen me aantrok wist ik dat hij er weer was. Manmoedig veegde ik de tranen weer weg en verontschuldigde me. "Is niet nodig Jordan. Het is ook vreselijk wat er gebeurd is en als zijn vriend heb je daarover natuurlijk verdriet. Kom laten we naar de kamer gaan. Ap wordt de eerste 12 uren zeker niet wakker. Jansen heeft hem iets kalmerends ingespoten." Hij pakte mijn hand vast en leidde me Aps slaapkamer uit. "Wil je dat ik wat te drinken maak voor je, koffie of thee?" "Nee, het is het beste dat je naar huis gaat. Je hebt al zoveel voor ons gedaan!" "Ben je mal. Bovendien is het zondag nu en heb ik toch niets bijzonders te doen. Koffie of thee?" Ik koos voor de koffie. Weer alleen kon ik niet voorkomen dat de tranen opnieuw kwamen. Hoe konden mensen iemand anders zoiets aandoen. Volledig tegen zijn wil seks met hem hebben en dan op zo'n gruwelijke wijze. Ze hadden hem vastgebonden aan handen en voeten en hem daarna zonder condoom geneukt! En hij was niet eens homo! Peter kwam terug met de koffie, zette de mokken op de tafel en ging naast me zitten. "Nee, veeg je tranen nu niet af," zei hij toen ik opnieuw de handen in mijn ogen drukte. "Laat ze nou gewoon maar stromen. Dat is veel beter dan je verdriet te verbergen." Luid begon ik te snikken en het leek of ik er nooit meer zou kunnen ophouden. Peter zat naast me en legde een arm om mijn schouders heen. Zo bleef hij naast me zitten tot ik eindelijk wat kalmeerde. "Zo, heeft het je goed gedaan?" "Ja, sorry dat ik me zo aanstel maar ... " "Ben jij gek? Dat is geen aanstellen man! Kom op, houd je zelf niet voor de gek. Je beste vriend ligt daar halfdood omdat een stelletje klootzakken misbruik van hem heeft gemaakt. En dan noem jij jouw reactie aanstellen?" Ik keek hem aan en moest gewoon glimlachen om zijn heftige reactie. "Sorry, je hebt helemaal gelijk. Dank je dat je bij me bent gebleven." "Ja, het is al goed Jordan. Ik ben blij dat ik heb kunnen helpen. Gut het was maar goed dat ik zeiken moest anders had ik je daar nooit zien staan. Terwijl ik toch echt ook wel andere deuren gehoord meen te hebben?" "Ja, maar die gingen allemaal weer dicht en niemand stak een hand uit!" "Maar gelukkig was ik er." "Ja, bedankt." "Als je nou niet ophoudt met ‘sorry' en ‘bedankt' te zeggen dan doe ik je wat en hij trok zijn arm om zijn schouders steviger aan." "Oké ik stop al. Een patiënt hier in huis is meer dan genoeg." "Ja, helemaal gelijk. Hé ik drink mijn koffie op en dan ga ik maar weer eens mijn bed opzoeken. Ik kom morgen nog wel even langs als je het goed vindt." Peter keek op zijn horloge en ging verder. "Zo tegen drie uur vanmiddag zal hij wel weer uit zijn kunstmatige slaap komen en wil ik er, als je het goed vindt, graag bij zijn om wat tips te kunnen geven." "Tips, oh gut ik heb je nog zo weinig kunnen vragen?" "Geeft niet. Ik studeer medicijnen en ben nog maar eerstejaars maar weet, omdat mijn vader ook arts is net zoals de rest van de familie, toch al wel het een en ander en bovendien heeft Jansen me de nodige instructies gegeven. Hij is een van mijn docenten en bovendien een vriend van onze familie ik ken hem al jaren. Maar ik ga nu echt weg." Hij dronk zijn mok in een paar teugen leeg, riep me een groet toe en was verdwenen. Alleen bleef ik achter. Nadat ik mijn koffie had opgedronken, ging ik nog even bij Ap kijken. Hij lag rustig ademend in bed maar zijn gezicht was van pijn vertrokken en ik kon hem daar gewoon niet helemaal alleen laten liggen. Ik zocht in Aps kast naar zijn campingmatrasje en slaapzak en maakte zo een slaapplaats voor mezelf op de grond naast zijn bed. Slapen lukte eerst echter nog niet. Ik was veel te onrustig en als ik al even in slaap viel dan ging mijn verbeelding zo met me op de loop dat ik alles meemaakte wat Ap meegemaakt moest hebben. Pas toen het een beetje licht begon te worden viel ik dodelijk vermoeid in slaap. Met een schok schrok ik wakker. Meteen zat ik rechtop. Hoorde ik de bel. Ik schoot mijn slaapzak uit en liep me de slaap uit de ogen wrijvend naar de deur toe. "Zooo! Jij ziet er verfomfaaid uit zeg! Heb je niet eens de moeite genomen om je uit te kleden voor je in bed kroop?" Ik knikte bevestigend naar Peter die frisgewassen en geschoren, ik rook deodorant en after shave, voor mijn deur stond. "Ook nog niet ontbeten?" "Ik weet niet eens hoe laat het is," reageerde ik slaperig. "Het is bijna twee uur. Als jij je nu eens gaat douchen dan maak ik een ontbijt voor je klaar en als je het goed vindt, eet ik zelf ook wat mee. Ik heb altijd honger." Tegenstribbelen had geen zin want voor ik het wist had hij mij in de richting van de badkamer geduwd. Bewust liet ik het water van de douche steen en steenkoud. Ik rilde maar wist ook weer meteen dat ik volop leefde. En toen ik de handdoek over mijn lijf wreef begon ik helemaal te tintelen. Het voelde prima. In mijn slaapkamer schoot ik in frisse kleren en zo liep ik terug naar de keuken waar Peter eieren met spek had gebakken. Het rook geweldig en vol overgave stortte ik me op mijn ontbijt. "Heb je je vergeten te scheren?" "Nee," mompelde ik met volle mond, "ik scheer me niet elke dag. Vind ik sexy staan!" Peter begon te blozen. "Sorry, ik wilde je niet in verlegenheid brengen." "Ach, geeft niets. Gaat wel weer over," zei hij maar hij ontweek mijn blik duidelijk. Na het eten gingen we naar Aps kamer. Peter haalde een stoel uit de keuken op en daar gingen we bij elkaar zitten om te wachten op zijn ontwaken. De zon scheen door een kier in de gordijnen en viel op zijn zorgelijk kijkende gezicht. Het leek een eeuwigheid te duren. Eindelijk sloeg hij zijn ogen op. Meteen was er de schrik in zijn blik! Ik beet op mijn onderlip. Ap gilde keihard en meteen zat ik op mijn knieën naast zijn bed. Hij sloeg wild om zich heen en sprong het bed uit en rende naar het toilet toe. We konden hem niet tegenhouden. Hij sloot de deur achter zich en bleef daar tijden zitten. "Dit is niet goed Jordan we moeten die deur openmaken," zei Peter nadat we al een aantal malen op de deur gebonsd hadden. Ik haalde een schroevendraaien uit onze gereedschapskist en zo draaiden we het slot open. Ap lag onderuit gezakt naast de pot en ik zag hoe er een bloederige massa ik de pot lag. Peter had het ook gezien en zei: "Dat was te verwachten!" We tilden hem op en brachten hem terug naar zijn bed. Peter was handig en vlug en voor ik wist wat hij allemaal deed, had hij Ap netjes verschoond en weer onder de dekens liggen. "Sorry, dat ik zo doorpak maar ... " "Ik ben blij dat je het doet Peter want ik weet me echt geen raad!" Ap kwam weer bij en begon te schreien. Meteen zat ik weer naast hem en streelde met mijn linkerhand door zijn haar en over zijn gezicht. En dan zeg je ineens allemaal van die stomme dingen. ‘Het is goed', ‘je bent veilig hier', ‘het zal nooit meer gebeuren' en nog veel meer van die rare dingen maar je doet het alleen maar om die ander gerust te stellen. "Alsjeblieft ..." kreunde Ap, "laat me alleen ... ik wil alleen zijn." Peter tikte me op mijn schouder en gebaarde dat ik mee moest komen de kamer uit. "Waarom?" vroeg ik hem op de gang. "Gun hem het alleenzijn voor een tijdje. Hij heeft dat nodig. Hou er rekening mee dat dit een heel lange tijd kan duren. Hij is niet alleen lichamelijk gekrenkt maar ook geestelijk, vergeet dat niet!" Oh gut en daar had ik dan zoals een moeder tegen een klein kind tegen hem aan zitten te praten en nooit aangedacht. "Maar ik ... " "Ja, je bedoelt het goed." Hij legde zijn arm om mijn schouder en nam me mee naar de keuken. "Maar laat hem gewoon even. Hij komt vanzelf wel weer in zijn gewone doen maar het kan een tijdje duren." Voor ik het wist zat ik achter een dampende mok koffie aan de keukentafel. Echt Peter is geweldig in dit soort dingen en ik ... ik ben een kluns en dat zal ook wel nooit anders worden. Toen Peter tegen zes uur 's avonds wegging hadden we er een middag van flauw ouwehoeren opzitten en echt ik voelde me een stuk beter. Bij de deur drukte hij me nogmaals op het hart om Ap niet te veel op de huid te zitten maar er wel voor te zorgen dat hij de eerste dagen alleen maar vloeibaar voedsel tot zich nam zodat de wonden zouden kunnen genezen. Met een briefje met daarop de naam van een of ander voedzaam product van Nutricia klopte ik op Aps deur. Ik moest nogmaals kloppen voor ik antwoord kreeg. Schoorvoetend stak ik mijn hoofd om de hoek van de deur en toverde een glimlach om mijn lippen. "Kan ik iets voor je betekenen? Wil je iets drinken of zo?" "Blijf daar niet zo staan maar kom verder," zei Ap op een geïrriteerde toon. Ik deed wat hij me zei en ging op de stoel naast zijn bed zitten. "Hoe ben ik thuisgekomen?" Ik vertelde hem wat er gebeurd was maar verzweeg wel hetgeen zijn vrienden allemaal gezegd hadden, ik wilde hem niet nog meer pijn doen. Ineens werd hij rood in zijn gezicht en begon hij tegen me te schreeuwen. "En weet je wel dat het allemaal jouw schuld is?" Verbaasd keek ik hem aan maar meteen ook probeerde ik zo kalm mogelijk te blijven. "Mijn schuld?" "Ja, jouw schuld. Ze hebben jou en mij een keer in de stad gezien terwijl we de armen om elkaar schouders geslagen hadden en daaruit trokken ze de ... " "Trokken ze de conclusie dat wij iets met elkaar hadden en dat gaf hun het recht om jou te misbruiken. Begrijp ik het goed?" vulde ik hem aan. "Ja!" "Ap, ik heb er geen enkele schuld aan en de schuld ligt ook niet bij jou. Hoe intiem wij ook door de stad hebben mogen lopen, niemand heeft het recht om een ander tegen zijn wil te neuken. Zij zijn degenen die schuldig zijn aan een misdrijf. Niet ik, niet jij maar die zogenaamde vrienden van jou! En trouwens ... nu ik het me herinner was ik niet degene die het eerste mijn arm om jou schouders legde maar was jij het!" Ik stond op en liep de kamer uit. "Oh, voor ik het vergeet, Peter raadt je aan om de eerste tijd geen vast voedsel te gebruiken." Ik liep terug en legde het briefje op zijn nachtkastje. "Koop dit maar!" Kwaad beende ik zijn kamer uit en sloeg de deur met een klap achter me dicht. Natuurlijk zag ik al snel in dat het laatste dat ik hem gezegd had niet kon. Het was voor hem onmogelijk om zelf het spul te gaan kopen. Ik ging op zoek naar de ziekenfondspapieren die mijn vader me eens had toegezonden en daarna zocht ik in de gemeentegids de openingstijden van de apotheek op. Toen ik alle benodigde informatie bij elkaar had, liep ik zonder iets te zeggen Aps kamer weer in. Ik pakte het papiertje op en liep weer weg. Op mijn fiets reed ik naar de apotheek en kocht daar hetgeen ik nodig had in diverse smaken. Thuis zette ik de voorraad in de koelkast om daarna een pakje naar Ap te brengen. Met het bonnetje zette ik het pakje bij hem neer en verdween. De dagen daarna was het ijzig stil in huis. We leefden langs elkaar heen en het voelde weer net als die laatste jaren bij mijn vader thuis. Peter kwam regelmatig langs en was dan bij Ap maar ook bij mij en ik trok me aan die momenten op. Het waren lichtpuntjes in een duistere periode die me van binnen verwarmden. Het beste nieuws bracht hij toen hij wist te vertellen dat de test goed uitgevallen was, Ap zou die vreselijke ziekte door dit voorval niet krijgen. De eerste weken daarna kwam hij het huis niet uit en scheen zich helemaal terug te trekken in een isolement. Zo graag had ik hem eruit willen trekken maar we hadden al bonje en ondanks dat had ik wel pogingen willen ondernemen maar Peter weerhield me ervan. En natuurlijk had hij gelijk, Ap moest eerst dingen voor zichzelf op een rijtje kunnen zetten maar ik wilde zo graag dat hij weer de oude werd, dat hij weer zichzelf was dat ik maar met moeite gestopt kon worden in mijn hulppogingen. De ijzige sfeer deed me geen goed. Gigantische pijn in mijn maag kreeg ik ervan en het werd zo erg dat ik me noodgedwongen liet inschrijven bij een huisarts. De vrouw onderzocht me goed en vroeg honderduit. Al snel wist ze de vinger op de zere plek te leggen. "Stress," zei ze. "En nou kan ik je wel wat voorschrijven en dat zal ik ook doen maar het is veel beter als je probeert die spanning weg te werken." Maar ja dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Met een doosje medicijnen kwam ik weer thuis in de vrieskast. We negeerden elkaar volkomen en liepen letterlijk langs elkaar heen. Oh god, wat was het een vreselijke tijd. Natuurlijk liet ik Peter de medicatie zien en hij zei dat het een goed middel was maar nooit de kwaal zou wegnemen maar alleen de symptomen bestreed. Ik sliep slecht en mijn studie liep ook vast omdat ik soms gewoon niet het bed uit kon komen zo moe was ik. Ongeveer drie weken na het ‘incident' werd ik midden in de nacht wakker met vreselijke maagpijn. Moeizaam kwam ik overeind en klapte meteen dubbel zo geweldig zeer deed het. Ik zakte op de grond ineen en bleef een tijdje liggen tot de ergste pijn over was. Toen ik probeerde op te staan ging het opnieuw mis. Op handen en voeten kroop ik naar het toilet en wist dat net op tijd te bereiken. Mijn hele maaginhoud leegde ik daar en het leek of mijn slokdarm in brand stond. Ineens voelde ik een hand op mijn schouder. Geschrokken draaide ik me om en zag Ap daar staan. "Donder je op," beet ik hem toe. Opnieuw moest ik overgeven en verging ik van de pijn. Hij ging weg en kwam terug met een glas water waarin hij een van mijn pillen had opgelost. Hij duwde het glas in mijn hand. "Drink op idioot! Als je medicijnen krijgt moet je ze ook gebruiken!" Daarmee ging hij weer terug naar zijn eigen kamer. De volgende ochtend schoof Ap voor het eerst weer bij me aan bij de keukentafel voor het ontbijt. Ik had wel willen juichen maar deed nonchalant en bovendien was ik niet echt in de stemming vanwege de voorgaande nacht. Zelfs toen hij ‘goedemorgen' zei, bromde ik iets terug. Het bleef stil tussen ons beiden en alleen onze kauw-, smak-, slikgeluiden en het gerammel van het bestek waren te horen. Toen ik uitgegeten was, zette ik mijn bord, mok en bestek in de afwasbak, waste het netjes af en zette het spul op het afdruiprek neer om te drogen. Nadat ik mijn handen had afgedroogd liep ik weg. "Alsjeblieft Jordan, zeg wat tegen me." Ik draaide me naar hem om. "Ga jij dan ook wat terugzeggen?" vroeg ik met een glimlach op mijn gezicht. "JA!" Ik liep naar hem toe en sloeg mijn armen om hem heen. "Gut, man! Wat ben ik blij dat je weer terug bent!" "Anders ik wel Jordan. Het is zo verschrikkelijk donker om me heen geweest. Echt ik ben nog nooit van mijn leven zo bang geweest. Maar ik wil je niet ophouden als je naar college moet dan praten we vanavond wel verder." "Ben jij mal, die colleges pen ik wel over van iemand." Dat deed ik veel vaker de laatste tijd. Ik ging weer zitten op mijn stoel en Ap begon de dingen te vertellen waar hij eerst absoluut nooit over had willen praten verzekerde hij me. Het was een lang en gruwelijk verhaal waarbij hij regelmatig moest stoppen omdat de emoties hem te machtig werden. En begrijpelijk als je het gebeurde gehoord zou hebben. "Maar ik weet nu, dat ik er wel over moet praten!" zo besloot hij. "Dat ik aangifte moet gaan doen en dat ik hulp nodig heb!" Ik juichte van binnen. Way to go man! "En ... Jordan. Eigenlijk heb ik dat te danken aan jou. Die eerste dingen die ik van jou gehoord heb die waren zo goed! Niemand heeft schuld aan hetgeen mij is overkomen dan die hufters!" Right on! Zo ging het goed! "Peter heeft me een kaartje gegeven van een psycholoog die aan de universiteit verbonden is en vanmiddag heb ik een afspraak met hem maar ... het klinkt misschien heel stom ... " "Zeg het maar," drong ik voorzichtig aan. "Ik durf niet alleen de straat op en erheen te gaan. Zou jij ... " Eindelijk kwam er eens iets wijs in me op. Geen enkele poging deed ik om zijn angst te bagatelliseren, dat was niet waarvoor ik ingehuurd was. "Natuurlijk ga ik met je mee!" Natuurlijk zou ik dat voor hem doen. Als hij me gevraagd had met hem naar de Noordpool te gaan had ik dat ook gedaan zo blij was ik dat hij weer onder de levenden was. De hele ochtend waren we samen. Dronken weer ouderwets gezellig koffie en toen Peter langs kwam en ons bij elkaar zag zitten, bemerkte ik dat ook hij opgelucht was. En oprecht als hij was, stak hij dat ook niet onder stoelen of banken. "Wow, Ap ik ben echt heel blij dat jullie weer wat tegen elkaar zeggen want echt ik had een extra trui nodig als ik hier was zo verschrikkelijk koud voelde het hier aan." Die middag ging ik met Ap naar het politiebureau waar een agente een proces-verbaal opstelde. De namen van Aps ‘vrienden' werden alle opgeschreven en met grote moeite deed Ap zijn verhaal nogmaals. Voor de volledigheid moest hij duidelijk aangeven dat hij niet vrijwillig had ingestemd met hetgeen er gebeurd was. Daarna gingen we meteen door naar het Universiteits Ziekenhuis. Ap trilde van de zenuwen en toen de assistente van de psycholoog hem kwam halen drukte ik hem stevig de hand en schonk hem mijn beste glimlach. Die eerste stappen bleken nadien heel belangrijk voor hem te zijn geweest want al heel snel durfde hij weer alleen naar buiten te gaan en liet hij zich zelfs weer zien bij de colleges die hij moest volgen. 14 februari werd een dag die ik niet snel zal vergeten. Al vrij vroeg, tegen een uur of tien, werd er aan de deur gebeld. Ik was al een tijdje op om wat te studeren maar Ap was nog in de badkamer. Voor de deur stond iemand van een bloemenzaak met een goed ingepakte bos bloemen. Het was bitter koud en de weerkundigen hadden helemaal gelijk gekregen; het was fors winter. Er lag sneeuw en al zeker vijf dagen kon er geschaatst worden. "Jordan Versluys?" las de jongen op van een briefje. "Ja?" En daarna drukte hij mij de bos in de handen. Verbaasd nam ik het aan en bedankte hem. Ik sloot de deur en liep naar de keuken waar ik het pakket op de tafel legde. Compleet daas bleef ik ernaar kijken. Natuurlijk het was Valentijnsdag maar wie in vredesnaam zou mij ... Shit, het zou toch niet een grapje van Chris zijn. Nee, onmogelijk. Ap dan? "Ap, kom eens hier wil je!" Met nog ontbloot bovenlijf en in spijkerbroek kwam hij aangesjokt. "Ja?" "Zijn deze bloemen van jou?" "Heb je bloemen gekregen? En dat op Valentijnsdag?" "Ap, hou op te ouwehoeren, zijn ze van jou of niet!" "Zeg, volgens mij geven geliefden elkaar iets op Valentijnsdag!" "Nou ja, misschien heb je stiekem een oogje op mij?" Meteen wenste ik dat ik het nooit gezegd had. Ap werd vreselijk rood in zijn gezicht en ik kon wel door de grond gaan. Shit, waarom had ik het gezegd! "Sorry, Ap zo had ik het niet bedoeld ik wilde je niet ... " "Is al goed zeikerd! Als je nou dat papier er eens af zou halen dan kun je eens gaan kijken of er misschien een kaartje of iets dergelijks bij zit." Voorzichtig haalde ik het papier eraf. Het was een grote bos met rozen. En aan elke roos hing een apart kaartje. "Rozen! Die zou ik niet eens voor je kunnen betalen. Weet je wat die krengen kosten in de winter?" Ik las een van de kaartjes en mijn mond viel open. ‘ik hou van jou' stond er geschreven. "En wat staat er," wilde Ap weten. En nog steeds met stomheid geslagen liet ik het hem lezen. "Wow, een minnaar! Je hebt een minnaar Jordan!" Ja daar leek het wel op maar ik wist totaal niet wie en toen ik eindelijk weer iets kon zeggen was dat ook het enige dat ik uit wist te brengen. "Maar wie?" "Dat je dat niet weet!" reageerde Ap. "Echt niet!" verzekerde ik hem. "Kom Jordan! Open je ogen man! Wie is er hier bijna dagelijks over de vloer. Wie wordt altijd lekker rood als hij naar je kijkt. En van wie kan jij je ogen soms niet af houden." Nu was het mijn beurt om rood te worden. "Zie je wel," reageerde Ap. "Bingo!" "Maar ... " "Nee, niks maar. Geef het nou toch toe man! Hij past precies in jouw plaatje van perfecte man of niet dan! Knap, blond, lang, lekker behaarde armen en voor zover ik heb kunnen zien heeft hij ook nog een behaarde borst." "Zeg hoe komt het dat jij ineens weet wat ik een knappe vent vindt?" "Ja, als je een jaar lang met een homo optrekt dan ga je toch zelf ook wel eens wat vaker de boys bekijken. Gewoon om te zien wat ze in elkaar zien!" "Echt?" Ap gniffelde alleen maar wat. "Trouwens, hij is niet helemaal goed op de hoogte van de etiquette!" "Huh?" "Je mag iemand nooit een even aantal gelijk gekleurde bloemen geven en als ik goed geteld heb zijn dit er 14," verduidelijkte Ap zijn eerste opmerking. Ik telde ze na en kwam op hetzelfde aantal uit. Hij pakte een roos uit het boeket en drukte mij die in de hand. "Als je hem die nou eens terug zou geven, hoe lijkt je dat." Het was niet zozeer een vraag als wel een opdracht e meteen begon hij mij in de richting van de hal en de buitendeur te duwen. "Maar ... " Voor ik het goed en wel wist stond ik met de roos in mijn hand voor de deur van mijn eigen woning te rillen in de vrieskou. Verbluft stond ik met open mond naar de dichtgeslagen deur te kijken. Opeens ging hij weer open. "Oh, ja," zei Ap, "had ik het bijna vergeten!" Hij frommelde me iets in de hand. "En Jordan, laat je dit keer niet alleen in de onderliggende positie dwingen zoals je deed toen je met Chris was." Met een brede glimlach sloot hij opnieuw de deur. Ik opende mijn hand en zag een aantal in folie verpakte condooms. Ik sloeg mijn ogen op naar de strak blauwe lucht en begon te lachen. Langzaam draaide ik me om en nadat ik de condooms in mijn broekzak had gestopt, pakte ik de pen uit mijn borstzakje en schreef op het kaartje dat aan deze roos hing ‘ik ook van jou' en stak de straat over. Het duurde eventjes voor er op de bel gereageerd werd en net toen ik voor de tweede keer wilde bellen ging de deur open. Met een verward blond kapsel stond hij daar voor me gekleed in een zwarte ochtendjas en op blote voeten. Ap had helemaal gelijk gehad. Zijn borst was prachtig behaard met goudachtige, blonde haren. Ik nam hem goed in me op en zuchtte diep. "Mag ik binnenkomen," vroeg ik. De roos had ik achter mijn rug zodat hij hem nog niet had kunnen zien. "Natuurlijk," zei Peter, "maar ik moet me nog wel even aankleden." Dat hij voor mij geen moeite hoefde te doen, wilde ik hem niet zeggen. "Ik kom je iets terugbrengen." Met nog slaperige ogen keek hij me aan maar toen ik de roos van achter mijn rug tevoorschijn haalde begon hij te glimlachen en werd hij rood. "En waag het niet te zeggen dat ze niet van jou waren!" waarschuwde ik hem. "Trouwens, ik heb er iets bijgeschreven." Hij las hetgeen ik geschreven had en toen ineens zaten we aan elkaar. De armen om elkaar heen geslagen drukten we onze lijven dicht tegen elkaar aan. Ohhh, wat voelde dat vreselijk goed. Ik liet mijn handen over zijn rug glijden van zijn schouders tot zijn billen en voelde hoe de hormonen met me op de loop gingen. Ik wilde hem de mijne maken en geen moment meer verliezen. Ik drukte mijn lippen op de zijne en onze tongen begonnen heerlijk met elkaar te spelen. "Ohhh, Jordan," kreunde hij. "Peter," bracht ik uit voordat ik met mijn handen zijn ochtendjas openrukte en hem in al zijn glorie aanschouwde. Hij was al heerlijk hard en had een prachtig behaard lijf. Ik streelde hem over zijn borstpartij en zag aan zijn harde tepeltjes dat hij ook ontzettend opgewonden was. Zachtjes kneep ik erin en daarna liet ik mijn tong erover heen gaan. Hij kreunde keihard en ik voelde zijn pik tegen mij opspringen. Wow, hij was net zo heet als ik. Strelend, likkend en zoenend verkende ik de voorkant van zijn prachtige lijf. "Wow, wat heb jij je prachtig geknipt zeg," zei ik toen ik bij zijn schaamhaar aankwam. Het vormde niet een wilde pluk maar was prachtig bijgewerkt en ongeveer net zolang als het haar op zijn borst en buik. Zijn enige reactie was een hernieuwd gekreun. Ik knielde voor hem neer en trok zijn voorhuid helemaal naar achteren. Opnieuw kreunde hij ten teken van zijn geilheid en ik wilde niets liever dan hem bevredigen. Mijn lippen zette ik om zijn dikke eikel en langzaam zoog ik de top van zijn worst naar binnen. Hij schokte met zijn onderlichaam en even was ik bang dat hij al meteen zou gaan spuiten. Gelukkig gebeurde het niet want ik wilde hem echt gigantisch verwennen. Langzaam verdween zijn dikke stang verder in mijn mond. Maar Peter was gewoon te wild op me en begon te schreeuwen dat hij ging komen. Ik hield zijn lul in mijn mond gevangen en ving de eerste stralen op en slikte ze weg. Hij spoot echter zo veel dat een groot gedeelte langs mijn mondhoeken naar buiten sijpelde. Toen zijn schokken ophield, stond ik op en drukte mijn lippen opnieuw op de zijne. Ik deelde zijn zaad met hem als nieuw teken van onze liefde. Na lange tijd verbraken we onze kus en bleven beiden hijgend in elkaars armen uitrusten. Lang wilde ik echter niet wachten want ik was inmiddels keihard geworden en wilde Aps advies maar wat graag uitvoeren. "Draai je om," fluisterde ik in zijn oor. Hij slaakte een zacht kreetje. Snel schopte ik mijn sloffen (ik had niet eens de tijd gekregen om schoenen aan te trekken) uit en nadat ik een condoom uit mijn broekzak had gehaald, schopte ik mijn broek en boxer uit. Gecondoomd trok ik Peters ochtendjas op tot boven zijn billen, duwde zijn billen uiteen en zette ik mijn topje tegen zijn kontgaatje. Met een felle stoot doorkliefde ik zijn sluitspier. Een gil van Peter volgde maar ik was te heet om daar acht op te slaan. Meteen begon ik me met flinke stoten bij hem naar binnen te werken. Peter vond het aan zijn reacties te merken heerlijk want steeds als ik me naar voren bewoog, duwde hij zijn billen hard naar achteren. Al snel kletsten mijn ballen tegen zijn billen aan. Eventjes wachtte ik toen. "Kom op, Jordan! Neuk me, neuk me hard!" moedigde Peter me aan. Meer had ik niet nodig. Bijna geheel trok ik me uit hem terug om me daarna met een stoot weer tot aan de wortel in zijn heerlijk warme holletje te planten. In een hels tempo neukte ik hem minuten achtereen. Wow, wat had ik dat gemist! Wat had ik dat heerlijke gevoel gemist bij Chris maar nu zou ik het inhalen en het zeker nooit meer willen missen. Ik beukte op die heerlijk strakke billen in en spoot mijn zaad met kracht in het rubber. Aan Peter vastgeklemd wachtte ik tot al het zaad uit mijn ballen verdwenen was en toen pas trok ik me voorzichtig uit hem terug. Peter draaide zich meteen naar me om en zoende me hard op mijn mond. Zijn tong voerde een wilde dans in mijn mondholte uit en verkrachtte mijn tong zowat. Hij was nog steeds ontzettend geil. En alhoewel door de zaadlozing het vlammetje bij mij even wat uitgedoofd was, bracht hij me al weer snel in de stemming voor een vervolg. Peter pakte me bij mijn hand en leidde me naar zijn slaapkamer echter niet voordat ik mijn broek te pakken had gekregen. Die condooms zouden we zeker nog nodig hebben. Op het bed vielen we in elkaars armen en draaiden we om en om in een poging elkaar te onderwerpen. Het was een heet en geil ‘gevecht' en maar wat graag liet ik me uiteindelijk overwinnen. ‘The winner takes it all' en ik was bereid alles aan hem te geven. Mijn benen over zijn schouders stak hij zijn stijve, geklede mannelijkheid in mijn kutje naar binnen. Uiterst langzaam maar zeer geraffineerd met mij spelend gleed zijn harde over de plekjes die een man compleet gek kunnen maken. Ik zag sterretjes maar genoot met volle teugen. Gepassioneerd werkte hij zich in me naar binnen en kwam klaar. "Shit," vloekte hij. "Verdomme!" Ik begreep waarom hij boos was maar had volop genoten. "Lieverd," probeerde ik hem te troosten, "het geeft niets. We hebben nog zoveel tijd voor ons dat je niet boos op jezelf moet zijn." Ik streelde hem door zijn wilde haardos en kuste hem op zijn neus. Natuurlijk kon ik me zijn teleurstelling wel voorstellen. Hij was voor zichzelf gewoon voor de tweede keer te snel gekomen. "Maar Jordan, ik wou je zo graag ... " "Ja, ik begrijp het Peter maar we hebben nog een hele dag voor ons en je maakt mij niet wijs dat je hem niet opnieuw stijf kunt krijgen." Ik bracht mijn handen onder zijn ballen en voelde hoe kaal ze waren. "Scheer je je ballen ook?" "Yep! Vind je het lekker?" Ik knikte. "Geil man," voegde ik eraan toe. We drukten ons dicht tegen elkaar aan en Peter trok het dekbed over ons heen. In een mum van tijd waren we heerlijk warm en al snel sukkelde hij als eerste in slaap. Al snel volgde ik hem. Pas laat in de middag werden we wakker en toen liet Peter me opnieuw zien hoeveel hij van me hield. Dit keer was er geen voortijdige zaadlozing maar wist hij me uitstekend te plezieren. Ook ik liet me natuurlijk niet onbetuigd maar dit keer was ik niet zo direct. Eerst rimde ik zijn spleet langdurig en werkte ik mijn tong zover als mogelijk in zijn liefdesgaatje. Hij smeekte me gewoon om genomen te worden en wie kan dan nog nee zeggen? Ik in elk geval niet. We leken wel dodelijk vermoeid na elke vrijpartij want ook nu vielen we weer in slaap. Het was al negenen geweest toen ik wakker werd. Peter zat rechtop in bed en streelde me door mijn haren. "Hé slaapkop! Eindelijk wakker?" Moeizaam opende ik mijn ogen. "Jij al lang dan?" "Nee, ook nog maar een paar minuten. Ik plaagde je alleen maar. Heb je honger?" Ik knikte. Maar toen hij uit bed wilde stappen greep ik hem stevig bij zijn heupen beet en duwde hem terug op zijn bed. "In jou!" En meteen nam ik zijn slappe penis tussen mijn lippen en begon hem te likken en te zuigen. Al spoedig stond hij weer fier overeind. Hij had zijn hoofd in zijn nek liggen en sloeg hem wild heen en weer op het kussen. Tijdenlang zoog ik zijn paal diep in mijn keel. Zijn voorvocht smaakte heerlijk en toen hij mij eindelijk zijn sap gunde, dronk ik het met volle teugen op. Daarna zijn we toch maar eerst wat gaan eten want eerlijk gezegd had ik best wel trek. Aankleden deden we ons niet want we waren niet van zins lang uit bed te blijven. Al spoedig lagen we weer te bed en ik hoef je niet verder te vertellen wat twee verliefde jongemannen allemaal met elkaar kunnen doen. Iets wat we niet veel deden was slapen! De volgende ochtend kwam ik met wallen onder de ogen weer thuis. Ik moest aanbellen omdat Ap mij gisteren zo op straat had gezet en toen hij me zag staan, omhelsde hij me meteen. "Het is je gelukt, zie ik!" feliciteerde hij me. "Ja, het was erg goed Ap. Bedankt!" Toen ik aan de keukentafel ging zitten, kwam hij bij me zitten en zette koffie voor me neer. "Eerst dit opdrinken en dan maar gauw naar bed," zei hij. Opnieuw verbaasd keek ik hem aan. "Ja, je moet toch eens aan je slaap toekomen!" Beiden moesten we lachen. Toen de koffie op was, moest ik hem toch nog een vraag stellen. "Hoe zit het eigenlijk met die verliefdheid van jou?" Ap werd rood in het gezicht en meteen wilde ik al een verontschuldiging stamelen toen hij zei: "Ach, laten we maar zeggen dat daar iets tussengekomen is. Ik heb te lang getwijfeld en gewacht en een ander was me voor. Einde verhaal." Ik vond het gigantisch sneu voor hem en streelde hem door zijn haren. "Ap, geloof me er is geen hand vol maar een land vol. Er komt wel weer een ander, echt!" "Ja, maar deze was wel heel bijzonder, echt!" Wrang glimlachte hij naar me. Ik was bekaf en kroop met mijn kleren aan onder de dekens en was in no time vertrokken. De dagen daarna waren prachtig. Het leven was weer rozengeur en maneschijn. Peter en ik waren heel vaak bij elkaar maar ook, net als in de tijd met Chris, trokken we gedrieën veel met elkaar op. De seks tussen mij en Peter was ongeëvenaard. Nog nooit had ik zo'n heerlijke jongen gehad. Chris was goed geweest, niets ten nadele van hem, maar Peter was zeker drie keer beter. Alles liep op rolletjes en soms moesten we ons met geweld van elkaar afscheuren wilden we ook nog anderen dingen doen dan seks. Soms legden we elkaar bewust een verbod op om elkaar te bezoeken want anders kwam er van de studie helemaal niets meer terecht. Begin mei was zo'n periode dat Peter hard aan zijn studie moest werken en dat hij me verzocht had hem drie dagen niet te zien. Natuurlijk was dat een schier onmogelijke opgave voor me. Echter toen ik op een dag 's avonds die brief bij mijn bord vond had ik ineens heel andere dingen aan mijn hoofd. Tussen de happen door opende ik de brief en begon te lezen. --- Beste Jordan, Dit was de meest neutrale opening die ik kon bedenken. Veel liever echter was ik begonnen met ‘Lieve Zoon' want dat is nog steeds wat ik voor je voel. Het is drie jaar geleden dat ik je een korte zakelijke brief stuurde die niets van die liefde voor jou liet blijken. Ik weet het nog als de dag van gisteren en geloof me mijn verwachtingen zijn in het geheel niet uitgekomen. Ik dacht rust te zullen vinden met jouw vertrek maar allesbehalve dat. Er is een diepe wond in mijn ziel geslagen die elke dag aandacht en verzorging nodig heeft. Nu weet ik natuurlijk heel goed dat ik zelf de oorzaak ben van dit alles en ik kan me heel goed voorstellen als je aan deze boodschap van mij geen enkele waarde hecht. Maar als er ook bij jou maar enige hoop is dat we van de dingen die verkeerd gegaan zijn samen iets goeds kunnen maken, laten we dan nu de eerste stap daartoe zetten. Alsjeblieft, neem contact met me op! Je liefhebbende Vader --- Woest verfrommelde ik de brief en smeet hem in een hoek. "Van wie was die brief?" wilde Ap weten. Ik bleef zwijgen. Het eten smaakte me niet meer en ik liep van tafel. "Let maar eventjes niet op mij," verontschuldigde ik me terwijl ik de prop van de grond raapte. In mijn kamer ging ik op bed liggen en sloeg met mijn vuisten hard tegen het matras. De eikel, hoe durfde hij me te schrijven! Hoe haalde hij het in zijn stomme kop om zoiets van me te vragen! Ik zette me achter onze computer en begon een brief te schrijven. --- Natuurlijk ben jij de oorzaak van al de problemen die je nu met onze verstoorde relatie hebt. En daarom zou ik zeggen dat je ze zelf ook maar op moet zien te lossen. Ik denk er niet aan om contact met je te zoeken. Laat me alsjeblieft met rust! Jordan --- Ik maakte een afdruk en legde deze samen met de verkreukte brief naast het toetsenbord neer. "Hé Ap ik moet nog even naar de bieb toe, tot straks!" riep ik en ging naar buiten. Ik moest lucht hebben. Ik trapte als een gek op de pedalen om alle frustratie van me af te schudden. De gek, hoe had hij het in zijn hoofd gehaald om mijn rust te verstoren. Jaren had ik niet aan hem gedacht en nu ineens ... gooide hij alles weer overhoop! Ik fietste zonder doel en kwam na twee uur ook thuis zonder boeken. Het viel Ap meteen op. "Niet gevonden wat je zocht?" Ik schudde het hoofd. "Of heb je de bieb niet kunnen vinden?" Ik lachte flauwtjes naar hem. "Jordan, dit kun je niet doen." "Wat niet?" "Je vader zo'n antwoord sturen." "Shit, man. Lees jij mijn brieven tegenwoordig?" "Had je ze daarom niet netjes naast onze gezamenlijke computer laten liggen?" Oké verder moeilijk doen had geen zin. Ja, daarvoor had ik ze bewust laten liggen. Ik wist dat ik puur uit woede had gereageerd en dat dat eigenlijk niet goed was en zat te springen om het commentaar van iemand die objectief tegenover de relatie tussen mij en mijn vader stond maar had hem er niet om durven vragen. "Je had me ook gewoon kunnen vragen of ik je wilde helpen?" "Sorry." "Het is al goed. Maar dat antwoord niet Jordan. Ik vind, en dat is geheel mijn eigen mening en ik ken je vader niet eens, dat je hem een kans moet geven. Mensen verdienen volgens mij altijd een tweede kans." "En als jouw moeder voor de deur zou staan, huh, hoe zou jij dan reageren." "Ja, moeilijk. Het zou heel moeilijk voor me zijn maar ik zou haar toch vragen binnen te komen. En geloof me, ik zou het vreselijk vinden om haar na al die jaren te zien en naar haar te moeten luisteren maar ik zou haar wel de kans geven om dingen te verduidelijken." "Maar ik kan het niet Ap. Hij heeft me drie jaar lang doodgezwegen terwijl we elkaar continue zagen." "En jij, heb jij geprobeerd om het gesprek weer op gang te krijgen in die tijd?" "Nee, hij deed het niet dus waarom zou ik dat wel doen. En bovendien had hij mij enorm beledigd met alle dingen die hij tegen me gezegd had." "Ja, zo gaat het al te vaak helaas. We beledigen elkaar en beide partijen vallen stil. En bij jullie dus letterlijk en figuurlijk. Alsjeblieft Jordan stuur dit antwoord niet op maar denk erover na. Geef het wat tijd, beloof je me dat?" Ik knikte. En dat is wat ik de dagen erna deed. Steeds weer dacht ik na over alles wat er zich tussen mij en mijn pa had afgespeeld. Ik groef dieper dan ik ooit gedaan had met als gevolg dat ik 's nachts zelfs van hem droomde. Allerlei herinneringen kwamen in me boven vanaf mijn tiende ongeveer maar van daarvoor was geen enkele droom, geen enkele herinnering en het leek erop dat er om de een of andere reden een soort van blokkade was ontstaan. Nergens echter vond ik de vader die ik zo graag wilde. De man was niet hartelijk, niet lief, niet zorgzaam maar alleen maar steeds afwezig. En zijn wens om ‘Lieve Zoon' te schrijven kon ik al helemaal niet plaatsen. Drie dagen later was Peter weer terug en leidde hij me gelukkig af van al mijn kopzorgen. We hadden een periode met heerlijke seks met elkaar maar ook van lekker gewoon bij elkaar zitten zonder dat er zonodig kledingstukken uit moesten. Dichtbij elkaar genoten we van elkaars aanwezigheid en de gesprekken die we met elkaar hadden al waren die niet altijd even opgewekt. Peter maakte zich grote zorgen over het eerste jaar van zijn studie. "Verliefdheid is iets heel vervelends," concludeerde hij op een avond. "Hoezo? Vind je het niet lekker om met mij samen te zijn?" "Natuurlijk wel maar, ik kom verdomme soms gewoon niet toe aan alle dingen die ik moet doen. Wil ik stevig aan de studie, zie ik telkens weer jou voor me." Hij lachte maar ik voelde ook heel duidelijk de serieuze ondertoon in zijn stem. "Kan ik steeds weer opnieuw beginnen met dezelfde bladzijde en heb ik na drie uur studie twee pagina's gelezen en weet ik nog niet wat er staat!" "Shit man! Dat is verrekte vervelend maar troost je, ik heb hetzelfde. Ook bij mij gaan dingen veel stroever." "Nou daar heb ik wat aan. Kan ik me nog schuldiger gaan voelen!" "Nee, natuurlijk niet! Maar wat moeten we eraan doen?" Het werd stil en we kwamen beiden niet met een antwoord. En zo gingen we die avond uit elkaar. Toen ik thuiskwam, merkte Ap meteen dat er iets was en natuurlijk vertelde ik hem hetgeen er voorgevallen was zoals ik, meestal, altijd alles met mijn beste vriend besprak. "Ja, ik kan het me levendig voorstellen. Als je verliefd bent is dat vaak erg heftig en draaien al je gedachten om die ander. Ik ken het en gut, ik zou niet weten wat ik je aan moet raden. Jullie proberen elkaar soms al een tijdje niet te zien maar dat werkt dus ook niet echt!" "Nee, niet echt!" "En jij? Lig jezelf ver achter met je studie?" "Ach, het hele jaar is het al wat moeilijker gegaan dan anders maar eigenlijk valt het wel mee, denk ik. Ik kan alles nog wel afronden heb ik het idee." "Peter niet dan?" Ja, dat was een goede vraag maar een echt duidelijk antwoord wist ik niet te geven en ik beloofde Ap dat ik hem ernaar zou vragen. Toen ik Peter er de volgende dag naar vroeg, scheen hij al zijn zorgen vergeten te zijn en lagen we een hele middag samen in bed. Ik was stomverbaasd en toen ik hem na die stevige vrijage ernaar vroeg zei hij dat alles goed zou komen. Niets veranderlijker dan een mens! Ap bleek mij nog steeds te kunnen verrassen en zeker toen hij voorstelde dat wij begin juni met z'n tweeën een weekendje weg zouden gaan. Een prima idee vond ik. Peter zou zo een weekend de tijd hebben om flink te studeren zonder dat ik hem uit zijn concentratie zou halen en wij zouden dikke lol hebben. Het enige wat ik vervelend vond was dat Ap erop stond alles te betalen. "Geen denken aan," sputterde ik tegen. "Ik heb alles al geregeld en al betaald dus je kunt niet eens meer bijdragen in de kosten!" "Maar ik kan toch zeker wel voor mezelf betalen?" "Zeker wel maar laat mij nou ook eens iets voor jou doen. Je hebt mij in huis genomen tegen een idioot lage vergoeding. Je hebt mijn hele kamer ingericht ... " "Met een bijbedoeling ... " "Die je compleet uit je duim gezogen hebt want je wilt me heus niet kwijt! En daarom doe ik nu eens iets voor jou. En bovendien heb je me, ondanks mijn slechte humeur in die moeilijke tijd voor mij, steeds uitstekend verzorgd en dat is wel een bedankje waard." "Maar dat deed ik omdat je mijn vriend bent Ap!" "Weet ik maar vrienden mogen elkaar ook wel eens bedanken!" Ik had dus gewoon niets meer in te brengen en zo gingen wij begin juni met trein en bus naar een pensionnetje in de duinen aan de Noordzeekust. Jammer genoeg was het niet al te mooi weer. Maar we lieten ons niet kennen en ondanks de dreigende bewolking en flinke wind maakten we meteen na aankomst op vrijdagmiddag een lange strandwandeling. Hollandse luchten op zijn best, laat ik maar zeggen. We genoten van het avondeten dat onze gastvrouw gemaakt had en gingen 's avonds nog de lokale uitgaansgelegenheden langs voor wat vertier. Ver na middernacht waren we terug op onze kamer met het tweepersoonsbed. Ap had erop gerekend dat hij een kamer met twee eenpersoonsbedden zou krijgen en toen onze gastvrouw vol trots de kamer had laten zien was hij verschoten van kleur hetgeen mij een lachstuip bezorgde. ‘Iets niet goed?' had ze gevraagd. Ap was sprakeloos geweest en ik had haar gezegd dat alles prima was. Toen ze weg was had Ap zijn bezwaren geuit. Dit had hij niet zo gepland en of ik het niet vervelend vond om met hem één bed te moeten liggen. Hij had me zelf nog voorgesteld om andere kamers te nemen maar daarvan had ik niets willen weten. Ik douchte me het eerst en in een blauwe short kwam ik uit de badkamer. "Jouw beurt Ap. De douche is vrij." Ap douchte zich snel en binnen tien minuten was hij met een handdoek om zijn middel geslagen terug in de kamer. Hij droogde zijn haren met een andere handdoek en ik bekeek hem met grote aandacht. Echter niet onopgemerkt. "Zeg, bevalt het je een beetje?" "Ja, eigenlijk best wel. Weet je eigenlijk wel dat je precies past in het plaatje dat jij onlangs schetste als de perfecte man voor mij?" "Oh ja?" "Ja. Knap, blond, lang, lekker behaarde armen, benen en borst," bracht ik hem zijn eigen woorden in herinnering. Ap begon te blozen. Hij bracht de handdoek waarmee hij zijn haren had gedroogd terug naar de badkamer en toen hij naast het bed stond, vroeg hij me of ik het erg vond als hij bloot naast me zou liggen. "Zo slaap ik namelijk altijd," verklaarde hij. Ik begon te gniffelen. "Nee hoor, lekker ding. Het maakt mij niet uit." Ap werd zo mogelijk nog roder dan hij al was. "Jordan, raak je ook opgewonden van mij?" vroeg hij op een toon die ik als plagerig bestempelde. "Ap, je weet dat ik hartstikke val op jongens," grapte ik. "En echt, alles wat een pik heeft daar raak ik opgewonden van. En zeker als ze er zo perfect uitzien als jij." Daarna barstte ik in lachen uit vanwege de merkwaardige uitdrukking op zijn gezicht. Ap gaf me een por in mijn zij en knipte het licht uit. Spoedig was ik in dromenland. Echter, Ap sliep behoorlijk beroerd en vandaar ik dus ook. Hij woelde en draaide en regelmatig moest hij naar de badkamer. De volgende ochtend was ik het eerste wakker en schrok van zijn bleke gezicht dat onder het dekbed uitstak. Wow, wat kan iemand er beroerd uitzien! Toen hij wakker werd, zag ik zijn waterige oogjes en met een nasale stem gaf hij me te kennen dat hij verkouden was en zich absoluut niet lekker voelde. Ik kleedde me aan en haalde van beneden het ontbijt op voor ons beiden. Ik at er goed van maar Ap kreeg bijna niets naar binnen. Hij probeerde wat te slapen maar dat lukte slecht. Telkens schrok hij wakker. Ik legde mijn hand op zijn voorhoofd en voelde dat hij koorts had. Dit ging niet goed! Toen ik Ap na de middag voorstelde dat we naar huis zouden gaan, wilde hij daar niets van weten. "Het is net zo gezellig met z'n tweeën." "Ja, gezellig hoor. Jij ziek en ik toekijken hoe ziek jij bent!" Nee, dat was niet echt mijn voorstelling van een gezellig weekend. In de middag werd het alleen maar beroerder met hem. Hij begon over te geven en al snel liet ik onze gastvrouw een taxi bellen die ons terug naar huis zou rijden. Ze vond het heel vervelend voor ons en heel vriendelijk betaalde ze ons, ondanks dat ik zei dat het niet nodig was, een gedeelte van hetgeen Ap betaald had terug. Dik ingepakt zette ik Ap in de taxi en lieten we ons terugrijden. Zo kwamen we net iets na zes uur thuis. Ik bedankte de chauffeur, nadat hij mij geholpen had Ap binnen te krijgen, met een royale fooi en sloot de voordeur achter hem. Ap rilde over zijn hele lijf. Toch kleedde ik hem uit en stopte ik hem onder zijn dekbed. Hier was hij op zijn plaats. Thuis is de beste plek om ziek te zijn en niet ergens op een kamertje. Ik zette voldoende drinken naast hem neer en bleef een poosje naast hem zitten. Toen hij zijn ogen een uurtje later opsloeg was het eerste dat hij deed me bedanken. Echt, de bedankjes vliegen bij ons steeds over en weer zo lijkt het wel. "Hé Jordan, waarom ga je niet naar Peter toe. Hij zal het vast niet erg vinden dat je hem stoort. Heeft hij even wat afleiding." Een goed idee van Ap maar eigenlijk wilde ik hem niet alleen laten. Hij bleef echter aandringen. "Oké, dan ga ik eventjes bij hem langs maar om uiterlijk negen uur ben ik terug!" Nadat ik me ervan overtuigd had dat hij zich zelf zou kunnen redden stak ik de straat over naar Peters woning. Net toen ik op de bel wilde drukken ging de deur open en kwam dr. Jansen naar buiten gezet. "Hé, wilde jij net naar binnen? Dan laat ik de deur maar beter voor je open! Tot ziens!" En met deze woorden liep hij de straat in. Ik stapte naar binnen en sloot de deur achter me. Terwijl ik de gang inliep hoorde ik opeens Peters stem. "Zeg, heb je na deze lekkere uurtjes nou nog niet genoeg van me?" De deur van zijn slaapkamer stond wagenwijd open en Peter lag in zijn geboortekostuum op het bed. Toen hij mij zag staan, sloeg hij zijn handen voor het gezicht. "Oh, verdomme," vloekte hij, "jij bent het!" Ik stond op het punt om hard weg te rennen maar bedacht me. Ik pakte de stoel die naast zijn bed stond, zette deze een eind van het bed neer en ging zitten. "Ja! Ik ben het. Ik dacht laat ik mijn vriend Peter eens opzoeken. Maar nu ik je zo zie en hoor praten, wou ik eigenlijk veel liever dat ik nooit gekomen was. Maar voordat ik weer allerlei ellende achteraf krijg, blijf ik zitten zodat je het me uit kunt leggen." Peter ging op de rand van het bed zitten en steunde zijn gezicht in zijn handen. "Ik weet niet waar ik moet beginnen ... " "Ik wel. WAAROM PETER???" "Ik ken Jansen al heel lang en weet van zijn biseksualiteit. En toen ik in de problemen kwam met mijn studie heb ik hem gevraagd of er niet iets te regelen viel en ... " "Je hebt je dus aan hem verkocht?" "Ja, zo zou je het kunnen stellen. Ik heb me aan hem verkocht om te kunnen slagen dit jaar." "En heeft het je een goed cijfer opgeleverd?" vroeg ik met een van cynisme doortrokken stem. Natuurlijk antwoordde hij niet. Ik wilde opstaan. "Alsjeblieft Jordan blijf nog even. Geloof me, ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld als nu omdat ik jou dit heb aangedaan. Ik zie het verdriet op je gezicht en dat was niet mijn bedoeling. Ik heb je nooit verdriet willen doen maar zag gewoon geen andere oplossing. Ik kon het allemaal niet meer ophalen en wilde niet met een grote achterstand het tweede jaar in. Maar nu vraag ik me af hoe ik in godsnaam op het idee ben gekomen! Hoe ik zover gezonken kan zijn dat ik mijn lichaam heb ... Ik had gehoopt dat je er nooit achter zou komen. Jullie waren weg en ... Goddomme, ik heb iets gigantisch moois naar de klote geholpen." "Ja, we waren weg maar moesten eerder terugkomen omdat Ap ziek werd. En ik blij dat het zo gebeurd is en dat ik dit ontdekt heb Peter. Ik hou van je maar wil niet houden van iemand die me bedriegt zodra ik er eventjes niet ben. Trouwens had jij jarenlang met die leugen kunnen leven als ik het niet ontdekt had?" "Nee! Het spijt me Jordan. Geloof me ...ik hou van je, " hij begon te huilen. "Ik geloof je maar ben er niet de figuur naar om te doen alsof er niets is gebeurd. Dat kan en wil ik niet." Ik stond op en liep zijn kamer uit en door de gang naar de voordeur. Ik opende de deur en stapte naar buiten. Lange tijd bleef ik tegen de muur aangeleund staan niet wetende wat te moeten doen. Uiteindelijk vermande ik mezelf en begon te lopen. Te lopen zonder doel zomaar om weg te komen van de plaats waar ik zoveel moois had beleefd. Weg van de plaats waar de jongen was die ik lief had. Weg van de jongen die ik aanbad. Zomaar weg! Uren achtereen liep ik en uiteindelijk begon ik de omgeving te herkennen. Het was de plaats waar ik als kind zo vaak had gespeeld. De diepe kuil vlak naast de spoorwegovergang in de buurt van mijn ouderlijk huis. Het was donker geworden maar de lucht was helder en bezaaid met sterretjes. Ik liep voorzichtig de glooiing af en zette me op de bodem van de kuil in het gras. Ik sloeg mijn armen om mijn knieën heen en liet mijn kin op mijn knieën rusten. Wat moest ik doen. Wat moest ik in vredesnaam doen. Voor de tweede keer had ik iemand gevonden waar ik vreselijk veel van hield en voor de tweede keer had die geliefde mij bedrogen. Niets scheen mij in dit leven bespaard te blijven. Het was één grote misère die zich aan mij voltrok. Het werd later en kouder en ik zag hoe de laatste passagierstrein langskwam. Ik kende de tijden nog uit het hoofd. Nog drie kwartier en dan zou de eerste goederentrein richting Duitsland langskomen. Ja, dat zou wellicht de oplossing zijn. Inderdaad de oplossing om aan alle ellende een einde te maken. Het wachten duurde lang en al ruim voordat de trein er aankwam, stond ik voor de overgang. Heel in de verte zag ik de drie gele lichten aankomen. Ik was er klaar voor. Ik stelde me zo op dat ik ongehinderd het spoor zou kunnen bereiken. En toen ineens die stem. "Doe het niet Jordan!" Ik draaide mijn hoofd om en zag mijn vader staan. "Geef me één goede reden waarom niet!" riep ik hem toe. "Er zijn mensen die van je houden, jongen!" "Ja, en een voor een laten ze me stikken. Mijn moeder hield van me en gaat dood. Jij hield van me en zet me op straat. Chris hield van me terwijl hij er nog een ander op na hield. Peter hield van me en besodemietert me voor een goed cijfer." Zijn ogen staarden in het duister recht in de mijne. "Doe het niet jongen." De bellen begonnen te rinkelen en de lichten te knipperen. "Liefde is zo leeg, pap. Het stelt helemaal niets voor!" De slagbomen gingen naar beneden. "Doe het alsjeblieft niet Jordan! Er is nog zoveel dat ik uit te leggen heb. Ik hou van je!" De drie lichten kwamen steeds dichterbij. "Het leven is zo zinloos zonder echte liefde!" De aansnellende trein was ontzettend dichtbij. Ik keek recht vooruit en zette een stap ... wordt vervolgd ... Reacties welkom op lucky_eye@hotmail.com ©Lucky-Eye, augustus 2002. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Echte Liefde - deel 2 (mm:overige, 11293 words) [2/4] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Sep 21 2002	Kijkers/Lezers: 6583/5690 [86%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Het vervolg van het verhaal van Jordan.

Dit is deel 2 van totaal 4 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel