ErotischeVerhalen.com: EEN BIJZONDERE KERST

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal gedachten bleven bij dat onderwerp. Jem had het idee gehad dat zijn moeder iets zou gaan doen, maar had niet geweten wat en wanneer. Langzaamaan ontvouwde er zich iets in zijn hoofd. Zou Tinie op bezoek zijn geweest bij de vader van Jem? Had ze meteen actie ondernomen? Hij probeerde haar te analyseren, en des te nader hij haar bekeek, des te meer hij ervan overtuigd raakte dat zij dat had gedaan. Waarom Jacob mee had gemoeten, werd hem echter niet duidelijk. Misschien gewoon om haar te begeleiden. Hij sloot zijn gedachten heel bewust af. Het was goed dat ze beiden weer thuis waren. Hij sloot zijn ogen. Begon zijn inademing en uitademing te tellen. Niet hardop natuurlijk. Het was een methode, die af en toe goed werkte bij hem om in slaap te vallen. Tellen tot tien, en dan weer beginnen bij één. Het werd een janboel, want hij merkte ineens op dat hij bij zeventien was aanbeland. De gedachten in zijn hoofd hadden ervoor gezorgd dat hij niet bij tien was gestopt. 'Verdomme!' vloekte hij zacht. Opnieuw omdraaien dan maar. Wel voorzichtig. En dat vloeken, daar moest hij mee stoppen. Hij hoorde iets. Had hij geslapen? Hij checkte de wekker en zag dat het bijna een uur later was. Ja. Even was hij weggeweest. Maar nu hoorde hij iets, en het was hem duidelijk wat het was: het geluid van een piano. Die had hij niet gezien hier in huis? Waar had dat ding gestaan? Het klonk mooi. Een kerstlied werd er gespeeld. Het was een aarzelende speler, zo constateerde hij. Iemand die niet echt veel speelde. Hij - Jacob - of zij - Tinie - bleef echter wel spelen. Het ene na het andere lied kwam voorbij. Hij genoot ervan. Voelde zijn vingers kriebelen. Maar al te graag zou hij zijn bed uitstappen, naar beneden gaan, en vragen of hij ook iets mocht spelen. Maar ... zou dat niet gek zijn? Hij was hier gast in huis. Hoorde te slapen. Het stilhouden van zijn vingers kostte hem steeds meer moeite. In slaap komen zou nu zeker niet meer lukken. Voorzichtig stapte hij uit bed. Zoeken in zijn tas naar sokken wilde hij niet, omdat hij bang was dat Jem dan wakker zou worden. Een badjas of iets dergelijks zou handig zijn geweest, want het was best koud. Hij wist dat de deur van Jems slaapkamer kraakte bij het open- en dichtgaan. Dus ook daar was hij omzichtig. Het ging goed. Hij sloop de trap af en kwam in de hal. Veel van het huis had hij niet kunnen zien toen hij met Tinie hier was aangekomen, omdat het donker was geweest. De voorkant met het afdakje boven de deur en de ramen links en rechts, waren alles wat hij van de buitenkant had gezien. In de hal was de kapstok, een trap naar boven, twee deuren. De ene leidde naar de keuken en de ander naar de woonkamer waar ook de grote eettafel stond. In de hal was ook de deur van het toilet. Vanuit de hal liep een gang verder het huis in. De piano had niet gestaan in de vertrekken die hij inmiddels kende. En daarom liep hij verder de donkere gang in. Hij merkte dat net boven de plint lampjes aangingen als hij er in de buurt kwam. Handig. Zo was het nooit helemaal donker. Hij kwam uit bij een deur. Weifelend bleef hij staan. Zou het niet beter zijn terug naar boven te gaan? Hij wilde niemand tot last zijn. Misschien had degene die in de kamer achter die deur piano speelde behoefte aan rust. Uiterst behoedzaam duwde hij de klink van de deur naar beneden. Pas daarna deed hij de deur langzaam open. 'Hé! Kom binnen alsjeblieft.' Het was Tinie, zo hoorde de jongen. Hij sloot de deur en liep naar haar toe. 'Werd je wakker van mijn spelen?' 'Nee. Ik was al wakker, geloof ik. Kon niet goed in slaap komen.' 'Je rilt. Heb je het koud?' 'Ja.' 'Heeft Jem je geen ochtendjas gegeven?' 'Denk dat hij dat vergeten is. Ik had er ook om kunnen vragen.' Tinie stond op van de pianokruk en zag de blote voeten van de jongen. 'Ik haal er een voor je op en neem ook meteen een paar dikke sokken voor je mee.' 'Dank je.' Hij bleef bij de piano staan en keek naar de bladmuziek. Daarna liet hij zijn blik door de kamer gaan. Er was een open haard waar twee fauteuils bij stonden. Er brandde een heel klein vuurtje in de haard. 'Zal ik de haard opstoken?' 'Weet niet.' 'Hoeft ook niet. Mij lijkt het goed. Als jij deze ochtendjas en sokken aantrekt, dan zorg ik voor een lekker brandend vuur.' Terwijl Tinie bezig ging met de haard, deed hij wat zij hem gezegd had. Daarna keek hij wat zij aan het doen was bij de open haard. Bij hem thuis hadden ze ook een open haard, maar die brandde alleen als er visite was. Zijn ouders wisten absoluut niet hoe je daarin een vuur moest aansteken. Daar hadden ze personeel voor. Tinie was er heel bedreven in, zo merkte hij op. Al snel knetterde het hout dat zij op het vuur had gelegd. 'Zullen we hier even gaan zitten?' zei ze terwijl ze op de stoelen wees. 'Euh ... ' 'Heb je een ander voorstel?' 'Ja. Als je het niet erg vindt, zou ik graag op de vleugel willen spelen. Maar alleen als het mag natuurlijk.' 'Geen probleem. Ga zitten, stel de kruk goed af, en ga je gang.' Het voelde meteen goed. De kruk moest iets lager voor hem. Toen die goed afgesteld was, zette hij zijn vingers op de toetsen. 'Wat wil je spelen, want dan pak ik de muziek voor je.' 'Niet nodig. Ik speel veel uit het hoofd. En improviseer.' Tinie bleef bij de vleugel staan en werd al snel meegevoerd door de prachtige klanken die Henri ontlokte aan het instrument dat van haar vader was geweest. Het ene na het andere lied speelde de jongen. Ze vloeiden naadloos in elkaar over en inderdaad, af en toe week hij speels af van de originele melodie. Het klonk prachtig. Ze raakte geëmotioneerd. Deze jongen had enorm veel talent. Ze liep van de vleugel weg en trok een stoel dichterbij. Daarin ging ze zitten. Zo kon ze genieten en uitrusten tegelijkertijd. Ze sloot haar ogen. Liet zich meevoeren door de muziek. Snel was ze terug in het verleden. Haar vader speelde op de vleugel. Deed dat ook altijd zonder bladmuziek. Zelf kon ze dat niet. Ze moest de noten voor zich zien, maar haar vader had dat niet nodig. "De noten komen vanzelf," had hij altijd gezegd als ze hem had gevraagd hoe hij dat toch deed. Henri stopte. Hij keek naar Tinie en zag hoe zij haar ogen opende. 'Wauw! Dat was goed, Henri! Werkelijk verbluffend!' 'Jij speelt ook goed.' 'Ik oefen te weinig. Zou het meer willen doen, maar het ontbreekt me aan tijd. Ga er iets mee doen?' 'Hoe bedoel je?' 'Als opleiding na wat je nu doet? Wat doe je trouwens?' 'Vwo-6.' Net als Jem eerder had gedaan, zag hij haar denken en voor zij ernaar kon vragen legde hij uit hoe het zat. Gaf ook meteen aan wat er later was gebeurd. 'Verstandig van je, Henri!' 'Vind je?' 'Ja. Zijn je ouders erg gericht op goed presteren op school?' 'Ja. Alleen maar. Dat is wat telt voor hen.' 'Heb het gevoel dat jij het daar niet mee eens bent.' 'Klopt. Voor mij is er meer. Altijd meer. Je kunt iets niet vanuit één kant bekijken. Als ik goed zou presteren op school, maar daarnaast een enorme etter zou zijn, dan zouden zij dat vergoelijken. Zich er niet echt druk om maken in elk geval. De cijfers waren goed toch?' 'Ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Mijn Jem is niet zo sterk op school. Hij doet zijn best. En hij is een ontzettend goede jongen.' 'Dat bedoel ik dus. Je moet op diverse vlakken je best doen. Uitmunten in iets is leuk, maar je mag andere dingen niet uit het oog verliezen.' 'Doe je verzoeknummers?' Hij glimlachte naar haar. 'Zeg het maar.' 'Zou je "Komt allen tezamen" voor mij willen spelen.' Henri ging weer recht achter het toetsenbord zitten, plaatste zijn vingers en vulde al snel de kamer met muziek. Tinie genoot. Het was het favoriete kerstlied van haar moeder geweest. Vooral vanwege dat uitbundige, dat jubelen. Ze kon er niets aan doen, maar al snel kwamen de tranen. Het was inmiddels tien jaar geleden dat zij was overleden. Jem was toen nog maar zes geweest. Hij had er helemaal niets van gesnapt dat zijn oma niet meer met hem kon praten. Hij had een stoel naast de kist - die in deze kamer had gestaan - gezet, en had haar van alles over school verteld. "Oma kan niet meer met je praten, lieverd", had ze tegen hem gezegd, terwijl ze met haar hand door zijn warrige haren had gestreken. Hij had het afgedaan met: "Dat geeft niet. Ik kan haar alles wel vertellen". Hij was door het overlijden van zijn oma geraakt, maar niet compleet van slag geweest. Twee jaar later bij het heengaan van zijn opa was dat anders geweest. Toen voelde het voor haar alsof hij - het allerliefste dat er in haar leven was - hopeloos verloren was. 'Heb ik het goed gespeeld?' wilde Henri weten. 'Ja! Ontzettend goed. Kom, laten we bij de haard gaan zitten.' Henri sloot de klep, stond op, schoof de kruk op z'n plek, en ging bij haar zitten. 'Mag ik vragen waarom je speciaal dat lied wilde horen?' 'Natuurlijk, lieve Henri.' Ze vertelde het hem en ging daarna verder. 'Mijn vader was degene die op die vleugel speelde. Hij heeft gewerkt op het conservatorium als leraar. Had enorm veel talent. Kon ook, net als jij, improviseren. Vond het leuk als Jacob en ik bij hem waren om verschillende liedjes door elkaar heen te spelen, ze te combineren, en dan was het ons spel om de titels te noemen. En als dat lukte, dan zagen we zijn brede glimlach.' 'Dus het talent heb je van hem?' 'Hé, ik heb geen talent. Ik kan een klein beetje spelen, maar kan absoluut niet dat wat hij kon en jij zo-even liet horen.' 'En Jacob?' 'Nee. Ook hij niet. Hij had er geen zin in, en mijn vader vond dat prima. Hij dwong ons niet. Liet ons dat kiezen wat wij wilden. Zo deed hij dat ook met Jem. Die wilde wel. Vond het prachtig om naast zijn opa te zitten. Wilde het ook leren. Mijn vader was geduldig, zoals hij dat ook altijd met ons was. Hij deed zijn uiterste best om het hem te leren. Voelde zich ook enorm bezwaard toen hij mij aangaf dat hij ermee zou stoppen.' Dat snapte Henri niet. En hij vroeg ernaar. 'Het is soms lastig omgaan met Jem. Vrienden, leraren op school, het lijkt er altijd op dat mensen aan hem moeten wennen.' Opnieuw iets dat Henri niet begreep. Toen hij Jem had gezien ... 'Voor mijn ouders was dat natuurlijk niet zo. Na mijn scheiding van Jems vader ben ik hier eerst bij in komen wonen. Ik ging full time werken en mijn ouders pasten op Jem. Toen hij naar school moest had ik een woning in Maastricht. Jem ging daar naar school. Maar ... hij kon niet tegen de drukte in de kleuterklas van meer dan twintig kinderen. Hij ... nou ja ... het ging niet goed. Ik overlegde met mijn ouders en Jem ging bij hen wonen. Zij zorgden voor hem en hij ging in het dorp hier naar de basisschool. Daar gedijde hij veel beter. En ... mijn vader wilde mij ervan overtuigen dat hij echt alles had gedaan om Jem te leren spelen op de piano.' 'En daar slaagde hij in.' 'Ja, natuurlijk. Ik wist hoe hij met mijn zoon omging. Hij en ook mijn moeder. Ze waren heel erg op hem gericht. Wisten hoe ze met hem moesten omgaan.' 'Is er een gebruiksaanwijzing nodig dan, of zo?' Misschien had hij zijn mond moeten houden, realiseerde Henri zich te laat. 'Hmmm. Gooie vraag. Laat ik je in elk geval zeggen dat daar geen uitgeschreven exemplaar van bestaat. Nee. Het is beter om Jem te leren kennen door met hem om te gaan. Zoals mijn ouders dat dus konden doen. Zoals ik dat heb moeten leren.' 'En Jems vader?' Opnieuw had hij zich wel voor zijn hoofd kunnen slaan! 'Jems vader is ... ' Tinie brak het begin van haar zin af. 'Het spijt me. Ik had er niet over moeten beginnen. Jem heeft me verteld van het gesprek dat hij en jij gehad hebben. Heeft me gezegd wat zijn vader heeft gedaan. Vandaar mijn vraag, denk ik. Maar ... je hoeft er niet op te antwoorden als je dat niet wil.' 'Ik brak mijn antwoord af, omdat ik niet wilde vervallen in een scheldpartij.' Ze glimlachte naar de jongen in de andere stoel. Het leek haar toe alsof hij er ontspannen bij zat. 'Al die scheldwoorden die ik in gedachten had, zijn op hem toepasbaar. Geloof me! Maar ... het doet mij geen goed die te herhalen. Vandaar dat ik het anders moet formuleren. Andrew was niet geduldig. En met Jem moet je geduldig zijn. Jem begrijpt niet alles meteen. Alleen woorden als uitleg, is soms lastig voor hem. Soms is het handiger om hem iets voor te doen. Maar ... ja ... het zou heel handig zijn geweest als bij Jems geboorte een handleiding voorhanden was geweest. Mijn vader had het geduld wel. Bleef proberen. Tot hij begon te merken dat het Jem frustreerde dat hij niet verder kwam met het pianospelen.' 'Het plezier begon te verdwijnen bij hem? Leg ik het zo goed uit?' 'Ja. De spijker op zijn kop, zoals ze zeggen.' 'Het werd voor Jem een opgave, niet meer iets dat leuk was om met zijn opa te doen. Mijn vader vond het moeilijk om mij dat te zeggen. Was bang dat ik het gevoel zou hebben dat hij de strijd had opgegeven. En dat was het absoluut niet. Ik wist hoe hij met Jem omging, en dat ... dat te zien ... was zo heel erg mooi.' Ze haalde haar neus op. Verdrong de tranen. 'Maar verder dan de vlooienmars is Jem dus nooit gekomen. Jem bleef de speciale momenten met zijn opa echter wel steeds opzoeken. Als zijn opa muziekstukken instudeerde, zat Jem altijd bij hem in deze kamer. Soms naast hem op de kruk, maar vaker al spelend, met wat dan ook, op de grond, onder de vleugel.' Henri zag het voor zich. Hij begon te glimlachen. 'Ga jij iets doen met dat talent van jou?' Voor hem was het niet nodig om over een antwoord over deze vraag na te denken. Daarom kwam het antwoord meteen. 'Denk het niet.' 'Echt niet! Je bent fenomenaal!' 'Misschien. Maar mijn ouders, mijn vader beter gezegd, want mijn moeder bemoeid zich er niet mee, hij ... hij wil dat ik, nadat ik mijn diploma gehaald heb, international law en economics ga studeren op een universiteit in Engeland.' 'En jij? Wat wil jij?' Henri zuchtte. 'Oké. Ander onderwerp?' 'Ja. Ik zie daar een tafeltje met een schaakbord. Wie spelen er schaak hier?' 'Speelden kun je beter vragen. Mijn vader, Jacob en Jem deden het.' Henri stond op en liep naar het tafeltje toe. Hij bekeek het schriftje waarin nauwgezet de zetten waren bijgehouden. 'Wie is er volgens jou aan de winnende hand?' 'Zwart,' klonk het gedecideerd. 'En wit?' Opnieuw bekeek hij de stand van de stukken, om daarna ook de notities die gemaakt waren goed in zich op te nemen en te analyseren. 'Weifelachtig. Het draait uiteindelijk uit op verlies voor wit. Als ik de zetten bekijk, dan heeft zwart diverse malen iets weggegeven. En dat heeft hij dan gedaan om het spel te rekken. Wit is aan de beurt. Mag ik een voorstel doen voor een zet?' Het viel hem op dat het lang duurde voor ze reageerde. Te lang, naar zijn mening. De hand die hij al had uitgestoken naar de witte toren liet hij zakken. 'Misschien is dat wel een goed idee, maar ... doe het nog maar niet.' Hij kon haar niet volgen. Liet het schaakbord met rust en liep terug naar zijn stoel. 'Wat bedoel je precies?' vroeg hij nadat hij weer plaats genomen had. 'Het verleden, zoals dat schaakbord, is veelvuldig aanwezig hier in huis. Het is logisch dat er hier herinneringen zijn aan mijn ouders. Bovendien was het hun huis natuurlijk. Maar ... boven zijn twee grote slaapkamers volgestouwd met meubels, dozen, kisten, en wat al niet meer. Voor de schuur en de garage op het erf, geldt precies hetzelfde. De kamers zou ik heel graag leegruimen. Ze zouden een nieuwe invulling kunnen krijgen. En ... als jij schaak wil spelen, waarom dan niet met het schaakspel van mijn vader? Herinneringen zijn oké, maar het moet niet zijn dat ze de toekomst in de weg staan.' 'Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn,' reageerde hij meteen. Ze wist dat ze zelf voorgesteld had om over iets anders te praten. Maar toch ... toch zinde het haar niet helemaal dat het vorige onderwerp niet goed ... nou ja, wat is goed ... Het was lastig. Maar toch deed ze een nieuwe poging. 'En nu we dan toch onderweg zijn naar de toekomst, ga jij werkelijk naar Engeland om die studie die jouw vader voor jou heeft uitgezocht doen?' 'Ik den... ' 'Conservatorium zou een veel betere keuze zijn, Henri. Maar ... dat is mijn mening. Ik neem aan dat je dat zelf ook zo voelt en dat je geprobeerd hebt er met je ouders over te praten.' 'Ja. Diverse keren. Ze weten ook dat daar mijn hart ligt. Ze weten dat ik goed ben op de piano. Maar ... zien het meer als een act. Op feestjes mag ik spelen, en dan laten ze hun vrienden en kennissen duidelijk weten dat ze trots op me zijn. Maar ... ze zien het niet iets als een toekomst voor mij. Ze geven altijd af op artiesten. Vinden dat - hun woorden - niet een "eerzaam beroep". Klinkt lekker ouderwets, nietwaar?" 'Ja. Bovendien vind ik het een vooroordeel. Ik ken een mensen die je artiest kunt noemen. Weet van hen dat geld verdienen met optreden, en er dan goed van kunnen leven, niet voor iedereen is weggelegd.' 'Wil ik ook niet eens! Heb ik ze ook uitgelegd! Ik wil naar het conservatorium om uiteindelijk leraar te worden. Ik wil anderen kennis laten maken met de piano, met muziek in het algemeen. Ik wil ze begeleiden, kijken of ik talent kan ondersteunen. Het vak van muziekleraar op een school, zie ik ook wel zitten. En ... heel misschien wil ik zelf leren componeren. Maar ... het moet blijken tijdens die studie of dat voor mij weggelegd is.' 'Je praat er zo bevlogen over, en dan toch naar Engeland voor iets met economie en rechten?' Henri zuchtte diep. 'Het is een tegenstrijdigheid in mij. Ik wil mijn ouders niet teleurstellen. Geen enkel kind wil dat. We zoeken allemaal naar een stukje bevestiging, waardering. Ik wil het in elk geval. Ik wil niet dat als het echt fout gaat ... ' Ze onderbrak hem. 'Kun je dat duidelijk maken voor mij?' Tinie keek hem recht in de ogen. Wilde - als het enigszins kon - dingen helderder hebben. 'Als het uiteindelijk toch niet goed gaat ... da ... dan zal ik volledig met hen breken. Alle contact weg. Maar ik wil niet dat dat mijn schuld is. Ik zou daarmee niet kunnen leven. Ik wil alles gedaan hebben om dat te voorkomen.' Tinie voelde pijn. Diep in haar hart. Dit was zo'n wezenlijk probleem voor Henri dat ze hem met geen mogelijkheid zou kunnen helpen. 'Af en toe ... vertelde het al ... reageer ik me af. Verbouw ik mijn kamer. Dat helpt.' 'Maar kun je dan niet beter ... ' 'Een psycholoog. Dat bedoel je toch?' Dat was in haar opgekomen, en daarom knikte ze. 'Wekelijks zie ik zo'n figuur. Iemand van het personeel kwam er achter dat ik van die buien had en briefte dat door aan mijn ouders. Meteen werd er een psycholoog geregeld. Die eerste keren voelde het voor mij alsof ik veilig mijn hart kon luchten, alsof ... Zij werd vervangen. Een ander kwam. En zodra ik iets van een band voel met mijn behandelaar, komt er weer een ander. Ze worden betaald door mijn vader. Niet vanuit de zorgverzekeraar of zo. Hebben ook allemaal een opdracht meegekregen. Die luidt ongetwijfeld dat ik weer gewoon moet worden. Gewoon in de betekenis van dat ik geen gekke dingen moet doen.' 'Ik wou dat ik iets voor je kon doen, lieve Henri!' 'Dat heb jij, dat hebben jullie gedaan. Ik voel me hier op m'n plek. Ik kom er wel.' 'Maar als je je hopeloos voelt, als je het even niet meer ziet zitten ... kom dan alsjeblieft hier naar toe! Neem contact met mij, met Jem, of met Jacob op. Weet dat je er nooit alleen voor staat! Heb je je telefoon bij je?' Die lag op de slaapkamer van Jem, onder het bed. 'Doen we het morgen,' reageerde Tinie, nadat ze Henri's antwoord had gehoord. 'Onze telefoonnummers in jouw telefoon. Altijd handig. En ... wacht.' Henri zag dat ze naar een kast liep en daar wat rommelde in een laatje. 'Kijk! Hier heb je twee sleutels. Een van dit huis en een van het huis van Jacob. Mocht je, om welke reden dan ook, er even uit willen, dan heb je altijd een plek waar je terecht kunt.' Met de twee sleutels in zijn hand wist hij eerst niet hoe te reageren. Het voelde goed. Hij voelde dat zij hem vertrouwde, volledig vertrouwde. 'Maar alsjeblieft, Tinie, maak je niet al te veel zorgen om mij. Ik weet wat ik doe. Ik probeer het goed te maken. Ik ben jong. Kan dat wat mijn vader wil uitproberen. Loop ik erop dood, dan ... dan kan ik het jaar erna alsnog naar het conservatorium gaan.' 'Je hebt de tijd aan jouw zijde. Je bent nog erg jong. Maar ... het is een soort van compromis dus?' 'Dan heb ik het in elk geval geprobeerd. Ligt het niet aan mij. Ben ik niet al te dwars geweest. Ik ... ik kan mijn ouders waarschijnlijk niet veranderen. Kan wel een poging doen mezelf zodanig op te stellen, dat ik niet al te veel bots met hen. En dan ... dan hoop ik dat zij ook bereid zijn iets in mijn richting te bewegen. Dat ze inzien ... inzien dat ik ... ' verder kwam hij even niet. Het voelde alsof zijn keel was dichtgeknepen. Bewust ademde hij een aantal keren diep in en uit. 'En ik zal ze steeds weer opnieuw een kans geven, zodat het uiteindelijk goed gaat komen. Iedereen heeft een tweede kans nodig toch?' 'Ja. Maar ... hoeveel kansen ga jij hen geven? Daar moest hij over na denken. Hij nam alle tijd daarvoor. Tinie zou moeten wachten tot hij een antwoord had, of ... totdat hij er niet uitkwam. Dat laatste gebeurde. 'Ik weet niet of het zo werkt voor mij. Het gaat niet om een getal, denk ik. Maar ... ' 'Het is goed, Henri. Jij bepaalt wat er gaat gebeuren, en zo hoort het. Ik ben maar een buitenstaander.' Het woordje "maar" dat ze gebruikt had, was niet helemaal op z'n plaats. Ze was meer voor hem. En dat voelde goed. 'Eerder zei je je dat je ouders erg prestatiegericht zijn. Wat als zij, nadat jouw poging die studie in Engeland te doen volgens jou niet goed gaat, instemmen met jouw keuze voor het conservatorium, maar dan wel willen dat je naar het allerbeste conservatorium in de wereld gaat. Wat doe je dan?' 'The Julliard School,' zei hij en keek haar aan. Die opleiding had ze in gedachten gehad. 'Hoewel die opleiding inderdaad de beste in de wereld schijnt te zijn, zal ik dat zeker niet doen. Goed, beter, best is iets dat voor mijn ouders werkt. Niet voor mij. New York is gewoon te ver weg voor mij.' Bovendien zou hij dan niet in een weekend, of als hij dat nodig had, hierheen kunnen komen. 'De opleiding in Maastricht is goed genoeg. Ik heb daar nu ook twee ontzettend goede, bevlogen leraren. Maar ... Nee. Als ik dat wil kan ik dat altijd later nog doen. Natuurlijk weet ik wel dat ze graag jong talent willen hebben, maar ... voor mij is dat te ver van ... Ik heb gezegd dat ik vaak stuk loop op mijn ouders. Dat ik me niet thuis voel, daar waar ik woon, maar ... ik wil hen nog niet afschrijven. Wil hen de kans geven om een thuis voor mij te maken. Is dat verkeerd?' 'Nee. Als je dat uit mijn woorden sluit, dan heb ik het verkeerd onder woorden gebracht.' 'Nee, het zijn niet jouw woorden. Begrijp me goed. Het zijn mijn gedachten. Ik wil graag dat ik bij hen een echt thuis heb. Wil hen daarvoor de gelegenheid geven. Wil daarom ook die studie die mijn vader wil uitproberen.' Het bleek haar dat dat onderwerp hem hoog zat. Tinie hoorde hem aan, maar had het idee dat zijn streven wel eens onhaalbaar zou kunnen zijn. Ze kende zijn ouders natuurlijk niet, maar had het idee dat Henri zich op een onmogelijke taak stortte. En natuurlijk begreep ze waarom hij dat deed. Hij had het haar duidelijk gemaakt. Een mogelijk definitieve breuk, zou niet zijn schuld mogen zijn. Die last kon hij niet dragen. Nu nog niet in elk geval. 'Ik begrijp het,' zei ze nadat ze haar gedachten had afgesloten. 'Zou jij het ook zo doen?' 'Ik moet eerlijk zijn. Ik weet niet of ik het zo zou kunnen. Je moet ongelofelijk sterk zijn, heb ik het idee, als je het op de manier die jij tekende wil doen. En jij bent sterk! Enorm sterk! Dus ... doe het zoals jij het wil.' 'Dank je. Het voelt voor mij enorm goed dat ik jouw zegen heb.' 'Maar beloof me alsjeblieft, dat als die studie in Engeland je echt niets lijkt, je dan gaat doen wat jij graag wil.' 'Ja, dat doe ik, erewoord.' 'Heftig deze kerstnacht, Henri.' 'Ja. Maar ook heel goed. Ik vind het fijn om met een volwassene over dat wat er in mijn hoofd omgaat te kunnen praten. Niet om pasklare antwoorden te krijgen, maar om mijn ideeën te ventileren en te kijken wat jouw reactie is. Respons te krijgen die eerlijk en oprecht is, en niet een die ik al jarenlang hoor.' 'Blij dat wij je kunnen helpen, Henri. Blijf je hier tot je weer naar huis moet?' 'Als dat mag, dan blijf ik graag.' 'We stellen jouw aanwezigheid op prijs, lieve jongen. Bovendien komt het mooi uit dat je zo prachtig piano kunt spelen. Kunnen we daar nog veel van genieten de komende dagen.' 'Maar ... je moet me wel aangeven wat ik jou moet betalen voor je gastvrijheid.' 'Hé! Ben jij mal! De betekenis van het woord gastvrijheid mag duidelijk zijn. Geen cent willen we van jou hebben!' 'Dan zal ik als tegenprestatie extra goed mijn best doen op mijn pianospel.' 'Ha! Dat is meer dan goed, Henri! Streef nooit naar perfectie!' Het laatste zorgde ervoor dat hij aan het denken sloeg. 'Wat is daar mis mee?' kwam zijn vraag. 'Als dat je streven is, raakt het woord tevredenheid uit je woordenboek.' Niet helemaal duidelijk voor hem. Iets waarover hij na moest denken. Het was toch goed om zo goed mogelijk te willen zijn. Zeker als het aan kwam op je prestaties op school, of - in zijn geval - het spelen op de piano. Maar toch ... ze had het niet voor niets gezegd. En ... ze had meer ervaring in het leven dan hij had. Er moest iets mee zijn ... Voor Tinie duurde het iets te lang. Ze wilde zich verduidelijken. 'Perfect zou het geweest zijn als mijn huwelijk met Andrew stand had gehouden. Perfect, omdat hij mijn grote liefde was. Perfect, omdat hij dan niet gerotzooid had met andere vrouwen. Perfect, omdat hij me alles kon geven wat mijn hartje begeerde. Maar ... hij bedroog me. Mijn leven nadat ik van hem weggegaan was, was anders. Ineens moest ik full time gaan werken om voor Jem en mezelf te zorgen. Geen probleem natuurlijk. Ik was jong. Ik was sterk. En dat perfecte ... dat kon ik loslaten. Ik kon tevreden zijn met dat wat ik had, ook al was het niet perfect. Ik wist me gesteund door mijn ouders en Jacob.' 'Ah! Ik snap het. Dank je voor je toelichting. Ik voelde dat je die opmerking niet voor niets had gemaakt, maar kon er niet zo snel achter komen waar het hem in zat.' 'Ik was tevreden, nadat ik Andrew had verlaten. Moest alle zeilen bijzetten om te voorkomen dat ik mezelf de schuld gaf van het mislukken van ons huwelijk. Ik kreeg verwijten. Van hem. Van vrienden en bekenden.' 'Dat laatste snap ik niet. Hij had je niets te verwijten. Maar wat hadden die vrienden en bekenden ermee te maken?' 'Ik was ouderwets volgens een aantal van hen. Vriendinnen van mij. Dat de man af en toe een slippertje maakte, dat was normaal. Hun echtgenoten deden dat toch ook!' 'Wauw! Daar zakt me de broek van af! Euhhhh ... ' Ze schoot in de lach. 'Ik begrijp wat je bedoelt, lieve Henri. Zo verging het mij ook. Ik ben zo niet opgevoed. Mijn vader hield van mijn moeder, en ik weet absoluut zeker dat hij nooit, maar dan ook nooit, iets heeft gehad met een andere vrouw. Hij hield van mijn moeder. Zou haar die pijn nooit willen aandoen.' 'Ik snap dat soort beweringen niet. Hoe kan je als je een relatie met iemand hebt, dat soort gedrag goed praten. Onmogelijk voor mij!' 'Sommige van mijn vriendinnen vonden dat het normaal gedrag was. De man was een veroveraar, moest steeds weer opnieuw op jacht. Zat in zijn genen ingebouwd.' 'Als dat waar is, dan schaam ik me ervoor een man te zijn. Dat soort gedrag vind ik walgelijk! En ... het is ook flauwekul! Het gaat om de keuzes die je maakt. Niet om ... Het zal mij niet gebeuren! Nooit! Ik ga volledig voor één persoon!' 'Mijn Jem?' Hij voelde hoe het bloed naar zijn hoofd steeg. De vlammen sloegen hem uit. Hij keek van haar weg, maar bedacht zich ook meteen. Keek haar weer recht in het gezicht. Zag liefdevolle ogen. 'Liefde op het eerste gezicht. Bestaat dat?' 'Ja.' Ze had er iets aan toe willen voegen, maar deed het niet. Dit moest gaan over Henri. Niet over haarzelf. 'En het is heel erg mooi.' 'Je hebt het aan mij gemerkt. Hoe?' 'De manier waarop je naar Jem keek. Dat vooral. Maar ook de interactie tussen jullie beiden.' 'Hij is mooi. Maar dat is natuurlijk niet het belangrijkste.' 'Niet?' Opnieuw werd hij rood. 'Sorry.' Ze leunde naar voren en pakte Henri's beide handen beet. 'Ik plaag je maar wat.' 'Geeft niet. Ik vind hem heel erg mooi. Niet alleen uiterlijk, maar ook hoe hij is.' Hij zuchtte. 'Ik ken hem nog veel te kort. Maar dat wat ik van hem heb kunnen zien, dat is mooi. Maar ... ' Hoe hij dit onder woorden moest brengen, wist hij niet precies. Het liefste wilde hij dat het er vloeiend uit zou komen, maar dit was live. Geen opname die hij achteraf kon bewerken. 'Het lijkt me ook dat ... dat Jem ... kwetsbaar is.' 'Ja. Dat klopt.' 'Hij vertelde me iets over die vriendengroep waar hij bij is. Dat het niet echte vrienden zijn. Dat ze hem wel eens ... rot behandeld hebben.' 'Dat met dat computerspel. Bedoel je dat?' 'Ja. Zoiets doe je toch niet!' 'Dat is onder andere het kwetsbare aan Jem. Hij wil graag vrienden hebben, en dan is het gevaar aanwezig dat hij dingen gaat doen, die niet goed voor hem zijn. Hij weet dat die dingen niet goed voor hem zijn ... en toch ... ' 'Ik wil ook graag echte vrienden hebben. Heb die niet. Natuurlijk ga ik op school om met klasgenoten, maar ... ik zie ze niet als echte vrienden. Ook de kinderen van de kennissen en bekenden van mijn ouders zie ik niet als vrienden. En ... ik werd meteen verliefd op Jem ... niet ... ik probeer het netjes te zeggen, maar wil wel eerlijk naar jou toe zijn.' 'Zeg het zoals jij het wil, lieve jongen.' 'Ik ... ik reageerde niet met mijn lichaam. Ik voelde die liefde voor Jem hier.' Hij maakte een hand los uit die van Tinie en hij legde die op zijn hart. 'Daar nam hij meteen een plaatsje in. Heel raar. Daarom wist ik ook meteen dat het echt was. Iets wat ik nooit eerder heb gehad. En ... misschien kan ik het dus ook niet weten, of het echt is. Maar ... ' Zonder woorden nodigde ze hem uit zijn hand weer aan haar te geven. Ze vond het fijn dat hij haar begreep en kneep even stevig in zijn hand toen hij die weer in die van haar legde. 'Twijfel niet aan dat gevoel, Henri. Liefde op het eerste gezicht is wonderbaarlijk mooi.' 'Natuurlijk heb ik wel naar jongens gekeken. Die waren mooi.' Opnieuw voelde hij zijn wangen branden. 'Maar dat was ... anders. Daarbij kwam dat andere kijken. Dat andere waar niets mis mee is. Maar bij Jem ... ' Hij viel stil. 'Jem is erg innemend. Zo komt hij op veel mensen over. Hij heeft iets ... tja ... het woordje innemend is duidelijk genoeg.' 'Ja. Het overrompelde mij. Sloeg me bijna van de benen.' 'Vandaar die duizeligheid?' grapte ze. 'Nee! Dat was het niet!' 'Ik weet het. Ik plaag je maar wat.' 'Oh. Zit in de familie zeker.' Tinie moest lachen. 'Zeg ... heb je honger? * * * Henri had inderdaad honger en dorst gehad. Samen waren ze naar de keuken gegaan, waar Tinie de koelkast en voorraadkast aan een grondige inspectie had onderworpen, en vervolgens had ze medegedeeld dat ze voor de komende dagen nog het een en ander in huis zou moeten halen. Ze stelde voor om sandwiches met koud vlees te maken. Henri had het prima gevonden en haar meegeholpen die klaar te maken. Hij vond het fijn om daar zo in stilzwijgen met haar bezig te zijn. Was hij jaloers op Jem, dat die zo'n leuke en lieve moeder had? Nee. Hij was blij voor Jem. En ... wat ook belangrijk was ... ze had het hem gezegd. Hij mocht hier altijd naar toe komen, als hij dat wilde. Had hem zelfs een sleutel gegeven van het huis hier en dat van Jacob in Maastricht. Had haar vertrouwen in hem daarmee uitgesproken. Ze sloegen een bres in dat wat ze samen klaargemaakt hadden en daarna ging hun gesprek als vanzelf verder. Allerlei onderwerpen werden aangesneden, vragen gesteld en beantwoord. En zo leerden ze elkaar die nacht goed kennen. Toen er een stilte viel, maakte ze er meteen gebruik van. Er was nog iets wat ze wilde weten. 'Vind je het het goed ik nog even terug kom op jouw verliefdheid op mijn Jem?' 'Ja. Natuurlijk is dat goed.' 'Heb je het hem verteld?' 'Nee. Heb er vaag iets over gezegd, maar het bewust zo gelaten.' 'Waarom?' 'Omdat hij me aangegeven had dat hij aan dat soort dingen nog niet toe was. En ... als ik hem verteld had dat ik verliefd op hem geworden was, dan ... dan zou hij dat als druk van mijn kant kunnen voelen en dat wil ik niet.' 'Welke vage woorden heb je gebruikt?' 'Hij vroeg me of ik verliefd was op een jongen. Ik antwoordde dat ik iemand had ontmoet die ik heel leuk vond. Vervolgens vroeg hij mij of ik die iemand gevraagd had. Toen ik ontkennend antwoordde, wilde hij weten waarom niet. Mijn antwoord was dat ik het niet gedaan had omdat ik niet wist of die ander verliefd op mij was, of hij wel wilde. Jem leek dat te begrijpen, zo had ik het idee. Wel raadde hij me aan om niet te lang te wachten met vragen.' 'Oh. Vraag me af waarom hij dat deed.' 'Vanwege de spanning die het kon oproepen, legde hij me uit. Daarbij verwees hij naar dat wat hij zelf had meegemaakt de afgelopen tijd.' Nu begreep Tinie de reactie van haar zoon en ze knikte. 'Jem heeft mij verteld wat zijn vader heeft gedaan.' 'Het is goed van hem dat hij dat zelf aan jou heeft verteld. Goed dat hij het onder woorden brengt. Was hij boos?' 'Ja. Maar daarna ... kraakte hij zichzelf erg af. Noemde zichzelf stom. Doet hij dat vaak?' 'De woordjes "stom" en "gek" vliegen hier ontzettend vaak over tafel. Ik heb geprobeerd dat wat uit te bannen, maar dat is me niet gelukt. Als het me te erg wordt, dan sla ik met de vuist op tafel en dat helpt.' 'Maar hij is niet stom, is niet gek!' 'Daarom heb ik ook liever dat hij die woorden niet gebruikt,' verzuchtte Tinie. 'Ga je er iets aan doen ... aan dat met zijn vader?' 'Is al gebeurd. De eerste stappen heb ik gezet.' Waren zij en Jacob daarom nog zo laat weggegaan? Was het een smoes geweest dat ze een kennis zouden bezoeken? 'Ik hoor je denken, Henri. Jacob heeft mij naar het huis van de vader van Jem gereden. Tenminste ... daar waar hij nu woont. Het is het huis van zijn vriendin. En daar heb ik hem geconfronteerd met de bewijzen die Jem mij heeft gegeven. Vervolgens heb ik hem keihard op zijn onderkaak geramd, waarna hij languit ging.' 'Echt?' sprak hij met van bewondering glinsterende ogen. 'Ja. Het was met voorbedachte rade, edelachtbare. Ik ben schuldig.' Henri schoot in de lach en Tinie viel hem bij. 'Jem zei al dat hij hoopte dat jij iets voor hem zou kunnen doen.' 'Heb ik gedaan. Die slag op z'n kop was een stukje afreageren van mijn kant. Had ik nodig. Daarna was ik echter alleen maar bezig met dingen te regelen voor Jem. De bezoekregeling die zijn vader en ik destijds moesten afsluiten, is van de baan. Als Jem het niet wil, hoeft hij nooit meer naar hem toe. Ik moet alles officieel nog rond zien te krijgen met behulp van een advocaat, maar weet zeker dat Andrew zal instemmen.' Henri fronste zich de wenkbrauwen. 'Je hebt hem ergens mee gedreigd? Voel ik dat goed aan? 'Ja. Dat was mijn wapen. Als hij niet instemt, dan maak ik dat wat hij gedaan heeft openbaar.' 'Dat zal hij niet willen, lijkt me.' 'Klopt. Zoiets zal zijn reputatie enorm schaden, en ik weet dat dat zijn achilleshiel is.' 'Wat een eikel. Sorry. Had ik nie... ' 'Ik ben het helemaal met je eens, Henri. Andrew is een eikel. Dus zeg het gerust.' De jongen bracht zijn gedachten onder woorden met: 'Andrew vindt zijn reputatie dus belangrijker dan zijn zoon.' Toen hij zag dat Tinie knikte, ging hij verder. 'In mijn ogen iets dat niet deugt. Maar ... ik zie dat ook bij mijn vader, bij mijn ouders. Ik moet me gedragen. Vandaar die waakhond die ervoor zorgt dat ik overal op tijd ben, me daarvoor keurig heb gekleed, enzovoorts, enzovoorts. Natuurlijk moet ik goede cijfers halen op school. Als de pers er ooit achter zou komen dat ik ergens slecht voor scoor, dan komt dat mogelijk in de kranten en bladen, en dan ... ' 'Is dat laatste niet een beetje overdreven?' 'Ja. Dat is het. Geen reporter die daar interesse in heeft, laat staan er tijd aan wil besteden. We leven hier niet in Amerika. Maar ... bij mijn ouders leeft op de een of andere manier die angst wel. Hun leven is gebaseerd op angst. Ze willen dat wat ze hebben houden. Zijn bang dat te verliezen.' 'Ben je zeker van je toekomstplannen?' Henri keek haar verbaasd aan. Ze glimlachte naar hem. 'Natuurlijk weet je dat zeker. Ik maakte maar een grapje.' 'Moet je me die grap wel even uitleggen, want anders heb je de kans dat ik naar de clou blijf zoeken.' 'Volgens mij heb je die angst van je ouders aardig goed geanalyseerd. Iets dat een psycholoog zou doen.' 'Oké,' lachte Henri, 'ik snap het. Maar het is gewoon iets dat ik in de loop der jaren heb leren herkennen. Het is een patroon geworden bij hen.' 'Ja. Waarschijnlijk hebben ze er veel mee geoefend. En ... zo werkt het nou eenmaal ... als je veel met iets oefent, dan word je er goed in. Kijk maar naar de manier waarop jij piano kunt spelen.' 'Is dat een uitnodiging?' klonk het gretig. 'Ik zou het fijn vinden, als je dat zo zou opvatten.' Henri stond op en nam opnieuw plaats op de pianokruk. Vervolgens vroeg hij haar of ze een voorkeur had. Die was er niet. Ze liet het aan hem over. Hij wist wat hij zou gaan spelen. Het was iets dat hij zelf in elkaar gezet had. Het was een arrangement van fragmenten uit diverse kerstlieden, traditioneel en modern. Ruim negen minuten lang luisterde Tinie naar de klanken die de jongen aan de vleugel van haar vader wist te ontlokken. Ze herkende de diverse melodieën. Het middenstuk was haar echter onbekend. Heel aandachtig luisterde ze ernaar. Ze merkte dat ze er rustig van werd. Met haar ogen dicht, dwaalde ze af zonder ook maar één noot van dat wat er gespeeld werd te missen. Ze zag sneeuwvlokken naar beneden vallen die zich voegden bij de witte massa die al op de grond lag. De takken van de naaldbomen bogen zwaar door onder de daar verzamelde sneeuw. De ruiten van de huizen waren versierd met ijzige kristallen. Ze hoorde het knappende hout in een vuurkorf. Het gelach van kinderstemmen weerklonk vanwege de sneeuwpret. Toen er weer een bekende melodie gespeeld werd, opende ze haar ogen met een glimlach op haar gezicht. De jongen sloot het laatste gedeelte van zijn kerststuk af. Liet de vingers rusten boven de toetsen, en boog het hoofd. 'Wauw! Magistraal, Henri!' 'Vond je het mooi?' 'Mooi is niet het juiste woord. Het is veel meer dan dat, lieve jongen! Ik herkende de melodieën, maar dat intermezzo was mij onbekend. Van wie is het?' Henri stond op en liep terug naar het haardvuur, ging zitten en zei: 'Van mij.' De uitroep "Echt!" lag op het puntje van haar tong, maar toch liet ze het niet over haar lippen komen. Hij was goed. Hij was subliem en allerlei synoniemen voor dat woord schoten door haar hoofd. 'En dan vraag jij je af of je zou kunnen componeren?' 'Componeren is veel meer dan dit wat ik gedaan heb. Als ik dat wil leren, dan moet ik de muziek die ik in mijn hoofd heb niet alleen uitschrijven voor de piano, maar ook voor alle andere instrumenten, en eventuele stemmen, die het werk zullen vertolken. En geloof me, daarbij komt veel meer kijken.' 'Oké, blijkt maar weer eens dat ik er niet alle verstand van heb. Maar ... het was werkelijk heel erg mooi. Ik raakte er compleet van de wereld van.' 'Ik zag het. Je ogen vielen dicht en gingen pas weer open toen het afgelopen was.' 'Echt, het was alsof ik in een winterwonderland was.' De complimenten deden hem goed, maar ineens vroeg hij zich iets af. Zelf een antwoord geven op de vraag in zijn hoofd wilde hij niet. 'Als jij en ik over Jem praten, is dat dan roddelen?' 'Nee,' antwoordde ze resoluut. 'In de definitie van dat woord wordt gesproken over slechte dingen doorvertellen. Ik weet niet iets slechts over mijn zoon te vertellen. Natuurlijk ... hij heeft alle menselijke eigenschappen, dat is normaal, maar ... hij bedoelt het nooit slecht. Hij probeert altijd het goede te doen, helpt mensen waar dat kan.' 'Kun je een voorbeeld geven?' 'Hij helpt mij altijd met het zware werk in de tuin. Ik hoef daar niet om te vragen. Het spreekt vanzelf voor hem dat hij mij helpt. Daarnaast kan de vader van Mathieu bij grote drukte altijd een beroep op hem doen. Past goed bij de opleiding die hij nu doet en later wil gaan doen, maar ook zonder dat zou hij hem geholpen hebben.' 'Jem vertelde me dat hij een ... hmm ... hoe noemde hij dat nou precies.' Henri kon er even niet opkomen, maar toen schoot het hem toch weer te binnen. 'Hij noemde het volgens mij een ontwikkelingsachterstand. Is dat officieel vastgesteld?' 'Ik noem het altijd dat hij bijzonder is. Jem ontwikkelt zich op zijn eigen manier. Iedereen zou dat moeten doen, wordt je een stuk gelukkiger van.' 'Ik kan je niet helemaal volgen.' 'Jem heeft tijd nodig om zich dingen eigen te maken. Heeft hij altijd al gehad. Dan kun je zeggen dat hij ten opzichte van leeftijdgenoten een achterstand heeft. Je kunt ook stellen dat hij zich ontwikkelt in een tempo dat voor hem goed is. Op school wilden ze op een gegeven moment dat ik hem zou laten testen. Uiteindelijk heb ik daarin toegestemd. Ze zouden op school dan ook meer ruimte krijgen om Jem beter te begeleiden.' 'Een rugzakje.' 'Ja, zo noemden ze het. De conclusie was dat Jem PDD-NOS heeft. Ken je dat?' 'Nee.' Aandachtig luisterde Henri naar de uitleg die Tinie hem gaf. Het verklaarde het een en ander over het gedrag van Jem, voor zover hij dat had gezien. 'Maar dat etiket zegt lang niet alles. In grote lijnen misschien wel. Jem kan zich moeilijk concentreren bijvoorbeeld. Het lezen van een boek vind hij vreselijk. Maar ... als ik bezig ben met verstelwerk, of het naaien van kleren, dan vind hij het fijn om bij mij te zitten. Dan leest hij in zijn Donald Duck Pockets en dan maakt het hem niet uit hoe lang het duurt voor ik klaar ben.' 'En dan is hij dus wel geconcentreerd bezig met lezen.' 'Ja. Voor heel veel andere dingen was hij te ongeduldig. Mijn vader heeft geprobeerd hem piano te leren spelen. Verder dan de vlooienmars zijn ze nooit gekomen. Jem had er enorme moeite mee om zijn twee handen verschillende dingen te laten doen.' 'Jouw benadering vind ik mooi. Denk dat Jem daar baat bij heeft gehad, en nog steeds heeft.' 'Ik benader hem zoals hij is. Niet zoals in de boeken van de geleerde pedagogen, orthopedagogen en welke geleerden dan ook staat hoe hij zou moeten zijn, gelet op zijn leeftijd. En ... terugkomend op jouw verliefdheid op Jem, als jij het serieus meent met hem, en dat meen ik te voelen, dan is het wenselijk dat ook jij daar rekening mee houdt. Jem is op dit moment nog niet toe aan dat soort dingen. Hij ... Het speelt niet voor hem. Nog niet. En ... ik kan je niet aangeven wanneer dat wel zal komen.' 'Ik ben oprecht verliefd op hem. Tot over mijn oren verliefd. Ik ben serieus. En ... ik kan wachten. Ik zal wachten.' 'Kun je lang wachten?' 'Ja. Ik heb geen haast. Uit dat wat je mij verteld hebt, begrijp ik dat Jem pas verliefd op mij zal worden als hij eraan toe is, en geen seconde eerder. Ik zal dat absoluut niet forceren. Maar ... dan zit ik nog wel met die opmerking van hem.' Tinie dacht na. Wat had Henri haar verteld. Het zat ergens diep, te diep, verstopt in haar geheugen. 'Ja ... je hebt het mij gezegd, maar ik ben het kwijt. Krijg je als je zo oud bent als ik.' 'Zo oud ben je toch niet?' 'Ah! Nu het kan het interessant worden! Ben benieuwd hoe oud jij denkt dat ik ben!' Glad ijs onder zijn voeten. Zo voelde het ineens. Maar uit de guitige blik op haar gezicht, meende hij te kunnen lezen dat ze het grappig meende. Hij speelde mee. Nam haar goed in zich op. Bromde wat en liet af en toe een "nee" horen, om daarna weer in stilzwijgen te vervallen. Uiteindelijk kwam hij met een reactie, die luidde: 'Tussen de veertig en vijfenveertig.' 'Knap gedaan, Henri! Ik ben veertig. En ... dat vergeetachtige heeft dus niets met mijn leeftijd te maken. Was ... 'Een grap?' 'Ja. Goed ingeschat. Vond de manier waarop jij mij opname ook al erg lang duren. Goed gespeeld! Maar ik weet het inmiddels weer. Jij had Jem verteld dat je iemand had ontmoet die je leuk vond. Zijn reactie was dat je niet al te lang moest wachten om het aan die persoon te vertellen.' 'Ja. Wat moet ik daar nu mee? Wetende dat Jem er nog absoluut niet aan toe is?' 'Een goede vraag. Maar ook eentje waar ik zo niet het antwoord op weet. En ... ' 'En dus kun je mij geen advies geven.' 'Nee. Wellicht ook niet nodig. Doe het op jouw manier, lieve Henri. Kies het moment als het voor jou goed voelt.' 'Maar stel je nou voor dat hij dan in paniek raakt ... stel je voor dat hij helemaal niets met jongens wil ... niet homoseksueel is.' 'Dit doet spanning onder andere met je, Henri. Het zorgt ervoor dat je in een kramp schiet, dat angst de stoel van de piloot overneemt. Kom ga staan!' Hij zag hoe zij als eerste opstond. Deed wat ze hem gezegd had. Ze stonden dicht bij elkaar. De kleine ruimte tussen hen, werd door haar overbrugd. Ze sloeg haar armen om hem heen. Hij begon te huilen. Met grote uithalen kwam al zijn verdriet, al de spanning die er zoveel jaren in hem geweest was eruit. Hij kon niet stoppen voordat alle tranen geplengd waren. Wilde niet stoppen. Voelde zich zo enorm veilig hier in haar armen. Ze moedigde hem aan om alles eruit te gooien. "Ga door! Ga door!" hoorde hij haar regelmatig zeggen, terwijl ze met haar handen over zijn rug streelde. Na lange tijd merkte hij dat hij rustiger begon te worden. 'Dank je,' kwam het zachtjes over zijn lippen. Tinie had hem gehoord. 'Je hoeft mij niet te bedanken. Ik ben blij dat ik er deze avond en nacht voor jou mocht zijn. Ook een stukje eigen belang, heb ik ontdekt in dit alles.' Ze verbrak de stevige omhelzing, maar pakte in plaats daarvan de handen van Henri opnieuw beet. Hij vond het fijn dat het lichamelijk contact er bleef. 'Hoezo eigen belang?' 'Ik ... ik ... maak me vaak, beter gezegd, altijd zorgen om Jem. Hij is mijn allerliefste, heb ik je wel verteld geloof ik, en anders weet je het nu. En als zoveel andere moeders wil ik dat mijn kind gelukkig zal zijn. Hij is dat. Nu is hij dat. Dat voel ik. Maar ... ik vrees ook het moment dat hij verliefd gaat worden. Wat als hij verliefd wordt op iemand, en die ... die ander is dat niet op hem? Wat zal dat met hem doen?' 'Je bent bang dat het gevoel van afwijzing voor hem te groot zal zijn?' 'Ja. En ... ik ben ontzettend blij dat jij verliefd bent op hem. Dat jij de kans hebt om het hem als eerste te zeggen. Dat hij dan de keuze heeft ... ' Ze stopte. 'Je hebt liever dat hij mij afwijst, dan dat iemand anders hem afwijst? Dat is wat ik uit jouw woorden sluit, maar tegelijkertijd kan ik me niet voorstellen dat je dat bedoelt.' 'Ik bedoel dat als jij het hem zegt, dat hij dan alle tijd kan nemen die hij nodig heeft om aan het idee te wennen, dat er iemand verliefd is op hem. Dat hij zijn tijd en plaats kan kiezen. Ik ben geen profeet, maar als jij bereid bent om lang, heel lang, op hem te wachten ... dan weet ik dat hij te zijner tijd, wanneer dat ook zal zijn, jouw vraag zal beantwoorden.' 'Positief, mag ik dan hopen.' 'Ja. Positief.' 'En dus ... dus moet ik niet al te lang wachten.' 'Ik wil je absoluut niet onder druk zetten, maar ik denk dat Jem gelijk heeft met zijn opmerking. Als er spanning bij komt kijken, dan is het niet goed. Jij weet wat je voelt voor Jem. Probeer daarvan te genieten. Laat gedachten over een mogelijke afwijzing, om welke reden dan ook, niet toe, want dat zal het er niet gemakkelijker voor jou op maken. Dan zal dat eerste euforische gevoel, dat jij gehad moet hebben toen jij het ontdekte, overschaduwd worden.' 'Wauw! Deze kerstnacht zal ik nooit kunnen vergeten.' Hij voelde zich enorm opgelucht, vrij, en dit keer was hij het die zijn armen om Tinie heen sloeg, en haar dicht tegen zich aan drukte. 'Weet je ... ik ben zo ontzettend gelukkig op dit moment. Zo gelukkig dat ik hier wel altijd wil blijven staan.' 'Wat zijn jullie aan het doen?' klonk ineens een slaperige en krakende stem. Beiden schrokken ze op. Jem stond in de opening van de deur en wreef met een hand de slaap uit zijn ogen. 'Niets bijzonders, Jem,' reageerde Tinie, terwijl ze ervoor zorgde dat de omhelzing met Henri niet verbroken werd. Ze had gevoeld dat hij dat wel wilde, maar gaf daaraan niet toe. 'Kom! Een knuffel in de kerstnacht hoort erbij!' 'Oh! Is dat traditie?' 'Ach, niet echt. Meestal slaap jij elke nacht gewoon door. Maar ... wij konden dat deze nacht niet. En daarom hebben wij andere dingen gedaan.' Jem was dichterbij gekomen. Hij keek hen nog steeds wat wazig aan. Zag dat Henri een arm losmaakte en zijn moeder ook. Niets mis mee, concludeerde hij, en nestelde zich tegen hen aan. 'Mmm, wel goed om hier een traditie van te maken,' mompelde hij in de warme omhelzing. 'En er is nog iets, Jem,' opende Tinie een vervolg. 'Oh. Vast iets dat minder goed voelt dan dit.' 'Hoe weet jij dat nou!' merkte Henri op. 'Zo werkt dat vaak, dude, eerst komen volwassenen met het goede bericht, en daarna met iets dat niet zo leuk is.' 'Wijsheid, mijn zoon? Ken ik niet zo van jou!' 'Jaja. Plaag me maar met mijn stomhei... AUW!' Beiden hadden ze hem in een arm geknepen. 'Niet doen, Jem,' voegde Tinie eraan toe. 'Het is maar een geintje, ma!' 'Ik weet het. Zo ben je. Maar het is goed om dat woord, en andere die hetzelfde betekenen, niet zo vaak te gebruiken.' 'Ik ben toch niet echt stom! Dat weet ik heus wel, hoor!' 'Dan is het goed, Jem!' verzekerde Henri hem. En snel keek hij even naar Tinie. Hij hoopte dat hij niet voor zijn beurt gesproken had. Haar knipoog was hem duidelijk. 'Maar ... er was nog iets had je gezegd.' 'Ja. Henri wil graag een keer met jou schaken.' Absoluut niet, was het eerste dat Jem door het hoofd schoot. Dat schaakspel was van zijn opa en hem. Niemand mocht daar aankomen. Zelfs Jacob niet. Die had vaker geprobeerd hem zover te krijgen dat ze samen een nieuw spel zouden beginnen, maar het gelukkig uiteindelijk opgegeven. Tinie voelde de eerste impuls van haar zoon duidelijk. Waar hij eerst zacht in haar armen had aangevoeld, was er ineens dat harde van spieren die zich aanspanden. Een teken van verzet. Ze streelde over zijn rug, zoals ze bij Henri had gedaan. Dat wat ze eerder gevoeld had, kwam terug. Jem leek zich te ontspannen. 'Waarom?' Het was voor Henri duidelijk dat de vraag aan hem gericht was. 'Omdat ik schaken een mooi spel vind. En ... ik heb van jouw moeder de uitnodiging gekregen om hier vaker te komen. Niet alleen deze kerstdagen, maar ook op andere momenten. Als ik het nodig heb, mag ik hier bij jullie zijn.' Hij merkte dat Jem zijn moeder aankeek. 'Vind ik prima. Maar kunnen we misschien gaan zitten. Mijn benen zijn nog niet echt wakker.' Nadat ze elkaar los gelaten hadden, liep Jem naar een hoek van de kamer en trok daar een fauteuil vandaan. Ineens was er lawaai. 'Oh, Jem!' riep Tinie verschrikt uit. Ze haastte zich naar hem toe, ging op haar knieën op de grond zitten en begon de schaakstukken - want het was het schaaktafeltje dat omgevallen was - op te pakken. Ze voelde een hand op haar schouder. 'Laat maar, ma. Ik denk dat het een voorteken is.' 'Maar, lieverd, we kunnen de stukken weer op hun plaats zetten. Jij weet precies waar ze moeten staan, en anders pakken wij de foto erbij die we gemaakt hebben voor Janine.' Een nieuwe naam. Henri keek Jem aan. 'Onze hulp in de huishouding. Elke week stoft zij dat tafeltje en de schaakstukken af. We hebben een foto voor haar gemaakt, zodat zij de stukken altijd weer op de juiste manier terug kan zetten.' 'Dank je, Jem.' 'Maar, ma, kom alsjeblieft overeind. Laat die stukken maar liggen. Morgen zal ik ze in de beginstand zetten, zodat Henri en ik een nieuw spel kunnen beginnen. Maar, dude, weet wel dat ik de afgelopen jaren bijgeleerd heb!' Overeind komend keek Tinie haar zoon verbaasd aan. 'Bijgeleerd? Hoezo!' 'Al drie jaar schaak ik via de computer met een man in Appingedam. Ik moest opzoeken waar dat lag. Wist het niet. Hij wist ook niet waar ons dorp lag, hoor! Elke dag doen we beiden een zet. Hij vroeg in de ochtend, en ik 's avonds. Als we een spel uit hebben, bespreken we het met elkaar. Dan zijn we soms lang aan het chatten. Hij is goed. Ik word steeds beter. Heb hem al een paar keer tot een remise kunnen dwingen.' 'En dat heb je mij nooit verteld! Waarom niet!' 'Nou ja ... vond het moeilijk. Vanwege opa.' Jem voelde tranen prikken in zijn ogen. Hij wist ze terug te dringen. 'Het is goed, ma, zei hij,' toen hij zag dat zijn moeder hem opnieuw wilde omhelzen. 'Ik vind dat knuffelen heel fijn, maar de kerstzang komt steeds dichterbij. Zullen we gaan luisteren bij de deur?' 'Kerstzang?' vroeg Henri. 'Kom eerst maar luisteren. Straks leggen we het wel uit.' 'Met z'n drieën liepen ze naar de hal. Jacob kwam de trap af en vroeg: 'Zijn ze al bij ons?' 'Bijna, Jacob,' gaf Tinie te kennen. Het was gelukkig droog buiten. Onder het afdakje bleven ze staan en keken naar het gezelschap dat zich vormde bij de lantaarnpaal aan het begin van de oprit. De muzikanten begonnen en vervolgens vielen de stemmen in. Het klonk mooi. Henri voelde de arm van Tinie om zijn schouders en keek haar van opzij aan. Ze gaf hem opnieuw een knipoog. Tinie was blij met de opening die Jem haar geboden had. Nu kon er meer gaan veranderen. Konden eindelijk die kamers boven, de garage en de schuur in de tuin leeggeruimd worden. Was ook nodig, want ze had Henri aangeboden dat hij hier bij hen mocht zijn. En ... als hij dat deed, dan zou er een kamer voor hem moeten zijn. Slapen bij Jem op een kamer - wellicht een andere die groter was - prima, maar hij moest ook een plek hebben waar hij rustig zijn huiswerk zou kunnen doen. De knipoog die Tinie hem gegeven had voelde goed voor hem. Hier bij deze familie mocht hij zichzelf zijn. Kon hij laten zien wie hij werkelijk was. Hoefde hij zich niet in te houden. Waren ze benieuwd naar dat wat er in zijn leven speelde. En hij ... hij wilde maar wat graag weten wat er in de levens van Tinie, Jacob en Jem allemaal speelde. Voor het eerst in zijn leven voelde hij dat hij deel van een gezin was. Ja, hier had hij een thuis. Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, december 2022 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN BIJZONDERE KERST - INTERMEZZO (mm:overige, 10749 words)
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Dec 25 2022	Kijkers/Lezers: 1149/815 [71%]	Waardering (verhaal): 10.00 (2 stemmen)
Bij trouwe lezers van mijn verhalen zal wellicht een (kerst)belletje gaan klinken, want in 2015 schreef ik voor de kerst een verhaal met de titel "Een bijzondere kerst". De eerste zeven hoofdstukken van dat verhaal speelden zich af op kerstavond