ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 31 door Lucky Eye [deel 31]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal dat uit te spreken! Ik ... ik zal eraan moeten werken om niet alleen maar mijn verstand te gebruiken. Dat, zo bleek uit het gedicht van Stefan, zegt dat ... en nou hoop ik dat ik het goed onthouden heb ... dat het zinloos is. Heb ik het goed?' Stefan knikte. 'Het verstand moet af en toe even uit gezet worden. En dan ... dan zijn er dingen mogelijk.' 'Ik heb je niet in moeilijkheden willen brengen, Pa!' probeerde ik me te verontschuldigen. 'Dat begrijp ik heel goed, lieve jongen! Je bent een paar stappen op mij vooruit. Mijlenver op mij vooruit, wellicht. En dat geeft helemaal niets! Ik weet dat ik kan leren van mijn kinderen. En doe dat graag! Leer mij dingen, alsjeblieft! En dat geldt voor jullie allemaal!' Een tijdlang bleef het opnieuw stil, totdat Alex met iets kwam. 'Op een gegeven moment kwam Ma wel meer thuis. Hoe zat dat?' 'Er was een project tussen de Universiteit van Groningen en de Hogeschool Windesheim,' zo begon Maria. 'Dat was de aanleiding. Maar ... wij hebben altijd het vermoeden gehad dat er voor haar meer achter zat. Ze wilde controle. Ze wilde dingen regelen op haar manier.' 'Vandaar ook die druk op mij destijds?' 'Ja, Alex, dat was het. Ze wilde ervoor zorgen dat jij met glans de basisschool zou verlaten en de allerbeste zou worden in de brugklas.' 'En ze wilde een wig drijven tussen jullie en ons,' ging Maria verder. 'Maar waarom?' vroeg ik verbaasd. 'Nooit eerder had ze ... ' Ik viel stil. Kwam niet op de juiste woorden. 'Bij Martha was het altijd onduidelijk waarom ze dingen deed,' ging mijn vader verder. 'Dat kwam natuurlijk ook omdat er niet gepraat werd. Ze bekokstoofde dingen in haar hoofd, in haar gedachten en gaf er nooit lucht aan. Haar plannen kwamen, zo leek het, plots in haar op, maar ... zo was het niet.' 'Stefan en jij moesten in die tijd ook naar een peuterspeelzaal. In overleg met Joep had ik de aanmelding voor jullie geregeld. We hadden ons oog laten vallen op de peuterspeelzaal bij de basisschool in de buurt. Handig voor de doorstroom. Jullie zouden dan al andere kinderen in groep 1 kennen. Martha heeft een poging gedaan dat te wijzigen.' 'Leverde natuurlijk gedoe ook. Enorme ruzie, maar ik hield voet bij stuk. Gebruikte ook het feit dat zij er jarenlang niet was geweest. Nauwelijks had omgekeken naar onze kinderen. Uiteindelijk liet ze het erbij zitten.' 'Raar mens,' verkondigde Stef. Ik was niet van plan om hem te verbeteren. Als Grace het wilde doen, dan deed ze het zelf maar. Ze hield echter haar mond. En dat zorgde ervoor dat ik begon te glimlachen. 'Een andere manier waarop Martha probeerde ons uit elkaar te drijven, was het thema verhuizing. Diverse keren stelde ze het mij voor. Vaak hield ik het tegen. Zouden wij gaan verhuizen, dan moesten de voorwaarden goed zijn. Dan zouden ook Maria en Henrik Jan in de buurt moeten zijn, zodat de goede opvang gegarandeerd was.' Het was me duidelijk. Vooropgezet spel, waarbij mijn moeder buitenspel gezet was. Opnieuw moest ik glimlachen. 'Was dat niet moeilijk? Steeds maar weer al dat geregel?' 'Ja. Ontzettend moeilijk,' beaamde Maria. 'Maar het was de moeite waard. Wij drieën wisten waarvoor we het deden.' 'Dank je, Pap en Mam,' zei Stef. 'Ik ben ontzettend blij dat jullie dat zo geregeld hebben. 'Noodzaak voor ons, Stefan. Onze verhuizing naar Zwartsluis ging helemaal tegen onze opzet in, maar ... dat had er alles mee te maken dat Henrik Jan een bedr... ' 'Dat wij,' onderbrak Henrik Jan haar. 'Ja, goede correctie, lieverd. Dat wij een bedrijf konden overnemen. Iets dat wij al jaren graag wilden! Joep heeft ervoor gezorgd dat dat mogelijk werd.' 'Ik kon eindelijk iets terugdoen voor alles wat jullie voor mij en mijn kinderen hadden gedaan.' Allerlei nieuwe informatie voor mij. Iets dat ik nooit had geweten. Hoefde natuurlijk ook niet: grote mensen zaken gingen kleintjes niet aan. Maar nu werd er wel openlijk over gepraat. Een teken dat wij allen als gelijken werden beschouwd. Een prachtig gegeven voor de toekomst. Alex bracht iets naar voren dat hij ook aan mij had verteld. Zijn hulpvraag en het vervolg daarop, waarbij Pa had moeten aangeven hem niet te kunnen helpen. 'Had dat ook te maken met haar macht over jou? Die bedreiging?' 'Ja. Ze maakte heel duidelijk dat jij haar kind was. Dat ik mij er niet mee moest bemoeien, omdat zij anders een scheiding zou aanvragen. De gevolgen kende ik, maar meende ze nog eens uit de doeken te moeten doen. Ik zag het plezier dat zij daaraan beleefde. Voelde het duidelijk. Ik moest het loslaten. Moest jou ... ' 'Nee! Dat zie je fout! Je hebt me steeds geholpen! En later, toen ik het het meest nodig had, zorgde jij ervoor dat alles goed kwam! Was je mijn reddende engel! Dank je, Pa.' Ik kende het verhaal. Het was goed dat Alex toen die hulp van Pa had gekregen. 'En met Grace? Hoe zat het precies toen zij het huis uitging?' Grace antwoordde zelf. 'Gedoe om mijn studiekeuze. Ik had Andre en Hannah ontmoet bij een voorlichtingsbijeenkomst. Hannah was toen nog niet klaar met haar studie. Beiden wisten ze het beroep van fysiotherapeut heel duidelijk over te brengen. Het enthousiasme spatte er gewoon van af! En ik vond dat prachtig om te horen. Was meteen verkocht.' 'Toen meteen al verliefd?' vroeg Stef zonder zijn gezicht te vertrekken. 'Stef!' riep ik vermanend. 'Nee, lieve Stef. Toen nog niet. Dat kwam pas later.' 'Niet veel later, hoor!' erkende Hannah ruiterlijk. 'Die studiekeuze van mij,' ging Grace rap verder, 'leverde eindeloze discussies op aan tafel en daarna. Ik wist dat Pa me onvoorwaardelijk steunde. Ma wilde dat ik geneeskunde ging doen aan de universiteit. Iedere keer kwam het weer ter sprake.' 'En ik speelde daar ook een kwalijke rol bij,' klonk het moedeloos uit de mond van Alex. 'Ja, maar dat ligt achter ons, Alex!' wees Julia hem terecht, om daarna meteen zijn hand te pakken en heel lief naar hem te glimlachen. 'Het bleef vervelend, werd steeds vervelender. M... Martha kon ... ontzettend gemeen zijn. Haalde het slechtste in mij naar boven. Ik liet me toen steeds provoceren door haar. En dat was iets dat ik niet wilde. Ik wilde mezelf niet verliezen. Reden waarom ik weg moest. Het kon niet anders. Het spijt me nog steeds zo ontzettend, Marc!' 'Hè! Ook dat ligt achter ons! Je deed wat het beste was voor jou! Je koos voor jezelf en dat was op dat moment het allerbelangrijkste!' 'Eerst kwam ik nog wel thuis, maar ... na een laatste confrontatie liet ik ook dat achterwege. Gelukkig kwam Marc toen wel veel vaker naar ons toe.' Ik merkte ineens de onrust bij Andre. Hij wilde iets zeggen, was me duidelijk. Maar toch ... bleef hij stil en daarom nodigde ik hem uit zijn zegje te doen. 'Sorry. Ik zou moeten weten dat ik hier gewoon kan praten. En toch ... ben ik natuurlijk geen deel van de fami... ' 'Tuurlijk wel, man!' weersprak Hannah hem. 'Jij bent mijn grote broer. Ik heb iets met Grace en dus ben je net als David en Iris, en Maria en Henrik Jan deel van deze grote familie. We horen bij elkaar.' 'Dank je, zus. Oké ... wat ik wilde zeggen. Joep heeft altijd een rol gespeeld in het leven van Grace. Ze vertelde dat zelf net al: onvoorwaardelijke steun. En ... hij checkte dingen ook vooraf. Kwam kijken bij ons. Wilde weten waar Grace zo vaak was. Zag toen ook wel dat ze verliefd was.' 'Liet mij ook beloven dat, als ik van huis weg zou gaan, naar Hannah en Andre zou gaan,' gaf Grace aan. 'Ik wilde dat ze veilig was. Als ik haar niet meer kon beschermen, dan zou dat de taak moeten worden van iemand anders,' gaf mijn vader te kennen en hij wees daarbij op Andre. 'En hij deed veel meer,' ging Andre verder. 'Toen we wilden uitbreiden, zorgde hij voor een deel van de financiële middelen daarvoor. Puur omdat hij wilde dat Grace en jij, Marc, een veilige plaats zouden hebben. En niet alleen dat. Hij was er in weekenden vaak. Als Martha in Groningen bleef en Marc bij Stef was, dan kwam hij bij ons. Nam deel aan alles wat er gedaan werd. Hij was geïnteresseerd. Discussieerde vaak met anderen, omdat hij dat leuk vond. Voelde zich ... hoop dat ik het goed weergeef ... voelde zich thuis bij ons.' Nu snapte ik ineens waarom mijn vader geen tekst nodig had gehad toen wij die chant hadden gezongen. 'Ja. Mooi verwoord, Andre. Zo was het ook. Zo is het ook. Die woongemeenschap van jullie is een vertrouwde plek voor mij geworden. Dank je daarvoor.' 'Maar hij deed meer hoor!' ging Andre verder. 'Hij heeft ontzettend veel werk verricht. Was niet te beroerd om de handen uit de mouwen te steken.' Mijn vader schoot in de lach. 'Het domme werk, ja, daar ben ik goed in. Ontzettend veel kruiwagens met zand en aarde heb ik heen en weer gereden.' Opnieuw moest hij lachen. Ik keek naar mijn vader. Voelde een stuk trots. En ook die overeenkomst van dat domme werk, deed me goed. Ineens kwam er een vraag bij mij naar boven. In de hoop dat ik het verhaal van Andre niet zou onderbreken, stelde ik hem meteen. 'Jij en Ma gingen vaak weg in de weekenden. Maar ... nou ja ... jullie relatie was niet goed.' 'Ik zorgde ervoor dat jij rust zou hebben, Marc. Als zij er was, was het bijna altijd bal. Zeker toen jij jonger was. Je pikte heel weinig van haar. Zocht soms, ondanks het goede werk van Grace, de confrontatie op. Pas toen je ouder was, wist je haar "niet provoceren" goed toe te passen. Logisch ook! Een kind kun je niet beperken. Kinderen uiten zich op hun eigen manier. Later liet je alles meer van je afglijden. Kreeg ze ook minder vat op jou. Want zij vond het gewoon prachtig als jij haar uitdaagde.' Een herinnering kwam ineens boven. Mijn moeder en ik schreeuwend tegenover elkaar. En toch ... toch was er een twinkeling in haar ogen geweest. Iets dat me bang had gemaakt. Meteen was ik stilgevallen, had ik me omgedraaid en was weggelopen. Naar buiten, naar mijn fiets, naar Stef. 'Ik maakte er in die weekenden met haar het beste van. We bezochten muziekvoorstellingen. Deden stedentrips. Musea. Maar ik deed ik het voor jou, zodat jij naar Grace of naar Stef kon gaan. Volledig tot rust kon komen, want dat had jij nodig. Heel erg nodig.' 'Overdrijf je niet een beetje?' 'Nee, kleintje! Absoluut niet! Je bent een man geworden, maar ... je bent ook kwetsbaar. En ik weet dat je dat lang niet altijd wil laten zien, maar je bent het wel. En daar is helemaal niets mis mee! Begrijp me goed! Niets mis mee! Maar je moet wel heel goed voor jezelf blijven zorgen! En ik weet dat je heel veel fantastische mensen om je heen hebt verzameld. Een heel bijzondere familie. Die er samen met jou voor wil zorgen dat alles goed met je gaat.' Er was nog één vraag bij mij. Maar die stelde ik niet meer. Dat mijn ouders beiden een keer vergeten waren iets voor mij te regelen in een weekend, schreef ik toe aan een vergissing en niet meer dan dat. 'En hoe zit dat nou met de naam van Marc? Want jullie zijn hem niet "kleintje" - totaal niet meer passend - blijven noemen!' wilde Julia weten. Maria deed het uit de doeken. Op de peuterspeelzaal hadden de juffies me Mladen genoemd. De andere kinderen vonden het prima. Peuters spelen nog heel veel op zichzelf. Pas op de basisschool waren er problemen ontstaan. 'Andere kinderen pes... ' 'Een ellendige tweeling met de namen Sandra en Jayden!' gaf Stef nadere informatie. 'Dank je, Stefan. Andere kinderen, waaronder dus die tweeling, pestten Marc met zijn bijzondere naam. De juf had dat door en nam contact met mij op hoe we dit konden oplossen.' 'Niet helemaal waar, Mam,' floot Stef zijn moeder terug.' 'Heb ik iets vergeten?' 'Nou ja ... niet vergeten. Er is iets dat jij niet weet.' 'Laat me niet in spanning, broertje!' daagde Julia Stef uit. 'De juf nam pas contact op met jou, nadat Marc de tweeling een keer had geslagen. Hij deed dat niet handig. De juf zag het!' 'Marc?' 'Ja, Mam. Ik beken schuld.' Er werd gegrinnikt en gegniffeld. 'En toen?' wilde Maria weten. 'Toen ze Marc opnieuw pestten, gaf ik beiden een aantal meppen, maar wel zo dat de juf het dit keer niet kon zien!' besloot Stef zijn bijdrage aan dit verhaal. 'Aber, Stefan! So hab' ich dich nicht großgezogen!' [vertaling: 'Maar, Stefan! Zo heb ik je niet opgevoed!'] Iedereen schoot in de lach. De plotse - in het Duits verwoorde - verontwaardiging van Maria zorgde voor de nodige ontspanning. Ik was moe. Doodmoe en wilde naar bed. En dus liet ik het Stef weten. Meteen stond hij op. Julia ook. We wensten iedereen een goede nacht, maar het bleek dat wij er niet zo vanaf zouden komen. Maria wilde een kus en ja ... als ik haar er een gaf, dan de anderen ook. Ik liep ze allemaal langs en Stef volgde me trouw. Julia ging met ons mee de hal in. 'Weet je de instructies nog, Stef?' 'Zeg, als jij mij nu nog een keer gaat uitleggen wat ik moet doen! Dan ... tja ... dan ... ' Hij besloot te zwijgen. 'Het spijt me. Neem het me maar niet kwalijk. Ik ... ik ben zorgzaam. Te zorgzaam. Ik weet het.' 'Ik heb ... ' 'Natuurlijk! Je hebt ... ' Twee niet afgemaakte zinnen. Toen Stef die van hem had uitgesproken, had ik zijn gezicht niet kunnen zien; hij stond naast me. Op mij kwam het over, alsof hij zich bedacht en daarom niet verder sprak. Bij Julia was het iets anders. Uiteindelijk ook dat intrekken van wat ze wilde zeggen, omdat ze ... tja ... wist het niet precies. Maar haar eerste woord behoefde geen toelichting. Het was alsof haar iets duidelijk was geworden. En bij mij bleef die niet afgemaakte dialoog hangen. Er was iets mee. Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 31 (mm:overige, 3019 words) [31/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Feb 27 2021	Kijkers/Lezers: 1472/1186 [81%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Vervolg...

Dit is deel 31 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel