ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 28 door Lucky Eye [deel 28]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal dingen weer goedmaken. Jij en ik. Wij met elkaar als familie.' 'Maar wel zonder Ma.' Die constatering was er, maar zonder dat er een gevoel bij kwam. 'Ja. Haar keuze. Iets dat we moeten respecteren.' 'Heb ik het goed gedaan?' wilde ik toch van hem weten. 'Jongen! Je zou moeten overwegen de politiek in te gaan! Je bent een geweldige redenaar!' 'Nee. Geen politiek voor mij.' 'Gelukkig in elk geval ook geen heao! Man, wat keek ik daarvan op! Ze vertelde het me zo triomfantelijk en jij ... het leek alsof jij het ermee eens was!' 'Spel, Pa! Misschien ook wel politiek.' 'Hmm ... Het bewust de "tegenstander" op het verkeerde been zetten? Heb je dat gedaan met haar?' Voorzichtig, heel langzaam, knikte ik. Het ging goed. 'Het voelde al raar voor me, toen ze voorstelde met mij over mijn studiekeuze te willen praten. Die interesse in mij begreep ik totaal niet. Natuurlijk was er die brief van school, maar ... Toen ze het ook nog eens onder vier ogen wilde doen en jou buitensloot, was ik nog meer op mijn hoede. Ik heb haar laten praten, af en toe wat instemmend geknikt of afkeurend gebromd, maar had al snel door dat zij degene was die de lijntjes uitzette. Zij had de regie. Wist waar ze heen wilde en ik liet haar geworden. Ook omdat ik nog geen enkel benul had wat ik zou willen gaan doen. Vanuit, ongetwijfeld haar opzet, kwamen we uit op die heao. En natuurlijk had ze enigszins gelijk: ik vind economie een leuk vak en boekhouden leuk om te doen. Maar ... die studie stond me niet aan. Het enige waar zij oog voor had, was vooruitzicht op een baan en een goedbetaalde ook nog. Het formulier had ze al gedownload en helemaal ingevuld. Ze wilde het zelf wel op de bus doen voor mij, maar dat voorkwam ik door te zeggen dat je je tegenwoordig online moest aanmelden en dat ik dat zelf zou doen. Ik zie nog steeds haar gezicht voor me op dat moment. Dat ... minne. Dat gevoel dat ze had een overwinning te hebben gehaald.' 'Rot, jongen! Dat moet pijn gedaan hebben.' 'Hmmm, weet het niet. Die grens was ik allang gepasseerd, denk ik. Weet niet waar die precies heeft gelegen. Ik bleef alleen maar zitten met de vraag waarom ze dit zo had gedaan. Vanwaar ineens die interesse voor mij? Wat wilde ze ermee bereiken? En dat antwoord ... tja ... dat kwam pas heel laat.' 'Je hebt het verteld. En dat was inderdaad min van haar. Maar ... heb je je online aangemeld bij de heao? Want je gaat toch iets anders doen? Dan moeten we het intre... ' 'Nee. Ik heb er verder niets mee gedaan. Kun je je mij voorstellen op de heao?' Hij begon enorm te schateren! Zijn gelach vulde de kamer en verwarmde me diep van binnen. Zo was het goed. Zo met hem was het goed. Maar, toch bleef er nog iets knagen. Mijn keuze voor dat andere ... was dat goed? Nog goed? Hij kwam er niet op terug en ik liet het zo. Even geen gedoe. Even rust in mijn hoofd. 'Ik mocht je mee naar beneden nemen van je dokter.' 'Eén ding nog als het mag.' 'Altijd!' 'Zie je er tegen op? Ben je bang voor het gesprek van straks?' 'Nee. Ik had me al voorgenomen dat ik met jou en Alex een moeilijk gesprek zou moeten voeren. Vond dat het tijd was dat te vertellen wat jij ontdekt hebt. Wilde dat in eerste instantie nog ... hoe moet ik dat zeggen ... heel ... nou ja ... weet het niet. Het gesprek zou er in elk geval komen. Toen ik Martha had gezegd dat ik van haar wilde scheiden, wilde ik die gesprekken naar voren halen. Maar ... toen ik Alex zag ... was er twijfel. Hij zag er slecht uit, vond ik. En daarom koos ik ervoor het alvast wel met jou te bespreken en een datum te prikken.' 'Ja. En dat deden we.' 'Ik ben niet bang voor de waarheid. Wel bang dat dat wat waar is, jullie kan bezeren. Jou pijn kan doen.' 'Maar zelf moet je toch ook pijn hebben gehad?' 'Ja. Jarenlang rondlopen met geheimen is nooit prettig. Maar het meest bezorgd ben ik om mijn kinderen, om jullie. Voor mezelf hou ik me vast aan dat wat jij je moeder aanbood. Je hebt haar gezegd dat je niet zou oordelen, dat je hooguit verwonderd zou zijn en ... ik ga ervanuit dat dat ook voor mij geldt, mijn zoon.' 'Natuurlijk, Pa!' En ja ... toen kwamen er toch tranen bij mij. Mijn vader kwam bij me zitten op het bed en troostte me. Het voelde goed. Zijn lijf tegen dat van mij. Zijn armen voorzichtig om me heen. 'Het is goed, Pa. Laten we naar beneden gaan,' gaf ik na een tijdje aan. Eindelijk hier weggaan, vond ik een prima idee. Ik was het opgesloten zitten hier meer dan zat. Maar het had nog wel wat voeten in aarde. Mezelf aankleden lukte niet goed. Ik was wat duizelig toen ik naast het bed probeerde te staan. Mijn vader was resoluut; "Zitten!" En hij hielp me overal bij. Toen we naar beneden zouden gaan, belde hij eerst iemand. Stef kwam naar boven. In een rijtje - Stef achteruit lopend voor, ik in het midden en mijn vader achteraan - gingen we naar beneden. Wel mocht ik als eerste de woonkamer binnen. Iets wat ik vreemd vond, maar het kon me absoluut niet ontgaan waarom, toen ik eenmaal de deur had geopend. De hele kamer was versierd! Er hingen slingers en ballonnen! 'We hebben er een feestje van gemaakt!' riep Alex me toe. 'Kijk! Ook veel roze en blauw!' Het was mooi om te zien. Ontroerend, maar ik wilde niet opnieuw janken. Had ik al genoeg gedaan. Dus snel wegslikken de brok in mijn keel en wegduwen die opkomende tranen. "Laat een lach zien, gast!" zo instrueerde ik mezelf. En die kwam. Een brede lach en een enorm applaus volgde. Het was me duidelijk: ze waren blij dat ik er weer bij was. Al die aandacht ... vond ik niet echt leuk. Maar ik wist ook dat ik er niet onderuit zou komen. Ik wilde, net als eerder, op de bank gaan zitten, maar dat bleek onmogelijk. Langzaam naar beneden zakkend, waarbij Stef als tegengewicht diende, protesteerden mijn ribben enorm. Julia wees met een glimlach op een hoge stoel. Stef ging naast me zitten en pakte meteen mijn hand beet. 'Beter?' 'Ja. Het gaat goed.' Ik zag de bezorgde blik van mijn vader. Hij had mijn leugentje om bestwil gehoord. Ik knipoogde naar hem. Het voelde goed dat we een band hadden. Altijd een band hadden gehad, alhoewel ik nog niet precies wist hoe het allemaal zat. Maar dat zou niet lang meer duren. Ines legde - met woorden, hand- en armgebaren - uit wat de bedoeling was. Eerst thee en koffie met slagroomgebak van de HEMA. Alweer gebak! Ik zou nog dik worden! Dan was er tijd om te praten met elkaar, maar wel met de mogelijkheid om zodra er iemand toe was aan eten dat geregeld kon worden. In de keuken stond van alles en nog wat klaar voor een lopend buffet: hartige taarten, diverse soorten brood en beleg. Kreeg ik nou alweer honger? Toen iedereen zat en iets te drinken en taart had, vroeg Grace of mijn vader wilde beginnen. Het was me duidelijk dat het hem toch moeite kostte. Zou ook vreemd zijn als dat niet zo was, schoot het door me heen. Het ging over een groot gedeelte van zijn leven. Een leven dat ... Ja. Wat eigenlijk? Afwachten, sprak ik met mezelf af. 'Vooraf wil ik zeggen dat ik het heel moeilijk vind om over iemand te praten. Alles wat ik over Martha ... ' Op de een of andere manier voelde het voor mij goed dat hij haar roepnaam gebruikte en niet de term "jullie moeder". Het zorgde voor afstand. Verwijdering die zij had gekozen. '... vertel, is mijn mening. En zij kan dat niet weerspreken, corrigeren of toelichten. Het is absoluut niet mijn bedoeling haar in een kwaad daglicht te stellen. Waar zij fouten heeft gemaakt, heb ik dat ook gedaan. Waar zij ... stijfkoppig volhardde, deed ik dat ook. Dat vooraf. Waar ik moet beginnen, weet ik niet precies. Het einde weet ik wel. Een scheiding. Een gesprek dat vanmorgen afgelopen is op de manier die jullie kennen. Jammer. Want, zoals ik al zei, het is mogelijk dat ik op niet alle vragen antwoord kan geven. Maar ... misschien komen bepaalde vragen ook wel niet aan de orde, of willen jullie bepaalde dingen niet weten. Grijp alsjeblieft in als zoiets zich voordoet. Want ik wil niet over jullie heen gaan. Jullie zijn waardevol voor mij.' Maria en Henrik Jan zaten rechts en links van hem. Zijn secondanten? Ik had het idee van wel. Ze waren er om hem te steunen. Andre zat tussen de ouders van Julia in. Het bed van Alex was uit de voorkamer de woonkamer ingeschoven, zodat hij onderdeel was van de kring. Grace en Hannah zaten naast elkaar op de bank. Julia naast het bed van Alex op een hoge kruk. Vreemde keuze. Had ze die bewust gekozen om toezicht te kunnen houden? Had mijn vader haar daarom gevraagd? 'Een van de redenen waarom ons huwelijk is mislukt, is dat wij niet voldoende met elkaar hebben gepraat vooraf. Praten is belangrijk. Maar dat leek bij ons bijzaak te zijn. Ik heb heel vaak gehoord, en het schijnt algemeen aanvaard te zijn, dat de vrouw vaak wil praten en de man juist niet. Die is het meest geïnteresseerd in het seksuele.' Hij keek rond. Er kwam geen reactie en dus ging hij verder. 'Bij ons was dat anders. Ik wilde praten. Zij niet. Zij wilde het meest vaak seks. Ik minder. Ik had behoefte aan een goede afwisseling. Voor mij is intimiteit ook samen naast elkaar op de bank zitten, hand in hand, en een leuk tv-programma kijken bijvoorbeeld. En gepraat moet er nou eenmaal worden. Ik probeerde het. Kreeg soms, vaak, gewoon geen antwoord. Maar ...was wel hopeloos verliefd op haar. En dus trouwden we. Dat niet praten brak mij later pas op. Ik wilde heel graag een gezin. Iets wat we dus vooraf niet besproken hadden. En toen ik dat op een gegeven moment ter sprake bracht, toen het me toch eens lukte, kreeg ik het lid op de neus. Zij wilde geen kinderen. "Geen denken aan!" waren haar woorden. Diverse keren probeerde ik haar er weer over te laten praten met mij, maar ... nee. Ze wilde daar niet over praten.' Even keek ik naar Stef. Ik was blij dat ik vanmorgen dat balletje al opgeworpen had. 'Het verbaasde me dan ook hooglijk toen ze geruime tijd later aangaf toch een kind te willen. Misschien kunnen jullie je voorstellen dat ik in de zevende hemel was. Iets wat ik heel graag wilde, zou er toch van komen!' Diverse mensen knikten en glimlachten, zo zag ik. 'Grace kwam. Nou ja ... dat is te eenvoudig gezegd. De zwangerschap was moeilijk. Martha bleek veel last te hebben van de hormonale wijzigingen in het lichaam van de aanstaande moeder. Ze werd behoorlijk labiel. Ik merkte bij haar onzekerheid die er normaal gesproken nooit was. Ook de bevalling was zwaar. En ik ... ik had het gevoel dat ik er als een jandoedel bij stond. Het onmachtige gevoel dat ik helemaal niets kon doen! Wat betreft namen had zij bepaald dat zij die zou kiezen. Jullie weten van haar hobby.' Zeker. Slowaakse religieuze kunst. Haar appartement in Groningen hing er vol mee. En thuis was er ook het nodige te vinden, vooral op haar werkkamer. Iets van haar dus en niet van mijn vader? Ja, anders had hij het niet zo gezegd. 'Inspraak had ik niet. Vond het ook niet echt belangrijk.' 'Niet!' riep ik verontwaardigd uit. 'Ik bedoel het anders, Marc! Sorry, dat ik niet duidelijk ben. Ik ... ik had het idee dat ... wat ze ook zou bedenken, we er wel een leuke roepnaam van zouden kunnen maken. Maar dat werkte dus niet. Ze stond erop altijd de officiële naam te gebruiken.' 'Oké, dat is duidelijker voor mij.' 'En dat van die roepnamen gebeurde ook. Voor mij althans. Grace en Alex was makkelijk. Met jouw naam had ik de meeste moeite. De vondst van Maria en jouw juf in groep 1 was een goede: zoek gewoon een andere naam met dezelfde beginletter. Want een afkorting als Mlad ... of zoiets ... zou tot dezelfde uitspraakproblemen leiden. Het werd Marc. En zo heb ik je ook altijd genoemd als ik alleen met jou was. Als Martha in de buurt was, omzeilde ik het vaak. Gebruikte ik gewoon de namen niet.' 'Je noemde me vaak "jongen" of "zoon",' reageerde Alex. Ik herkende dat. 'Ja. Een prima alternatief.' 'Waarom kon ik het toen niet uitspreken?' Zo moeilijk was het toch eigenlijk niet? Misschien als kind. Had ik het dan verhaspeld of zo? Maar ... Een angstig gevoel bekroop me. Mijn nachtmerrie! De hand die voor mijn mond geslagen was, zodat ik niet kon praten. Had dat ermee te maken? Ik zag hoe mijn vader eerst naar Grace en daarna naar Maria keek. Beiden schudden ze hun hoofd. 'Marc, jij begon pas heel laat te praten.' Nooit geweten. 'Hoe kwam dat?' 'Kinderen ontwikkelen zich allemaal anders. Natuurlijk zijn er richtlijnen en zo ... maar ... een gemiddeld kind bestaat niet. Op de een of andere manier praatte jij gewoon niet. Het werd natuurlijk wel onderzocht. Je zou bijvoorbeeld doof geweest kunnen zijn, maar dat was niet het geval. Medisch gezien was er niets mis met jou.' 'Hoelang heb ik niet gepraat?' 'Pas na je derde begon je echt met praten.' Stef en ik keken elkaar aan. Hij haalde zijn schouders op. Had het dus ook niet geweten. 'Maar ... hoe ... ik moet toch gecommuniceerd hebben?' 'Dat deed je ook,' zei Grace heel rustig. 'Je maakte wel klanken. En Stef, Alex en ik konden dat heel goed begrijpen. Op de een of andere manier wisten we altijd precies wat jij bedoelde.' Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik vond het van liefde getuigen dat zij zich mijn "taaltje" eigen hadden gemaakt. 'Wij praatten wel gewoon tegen jou en dat begreep je ook. Geen enkel probleem.' 'Noemde ze me daarom "stom"?' De term die ik voor altijd en eeuwig uit mijn spreken had verbannen. En dat heel bewust. Het had me altijd pijn gedaan als dat tegen me gezegd werd. Zij die van mij hielden, wisten dat. Hadden hetzelfde gedaan als ik. Andere woorden voor dat ene woord gezocht. Een antwoord kwam er niet meteen, maar soms is stilzwijgen voldoende om iets zeker te weten. 'Ja,' antwoordde mijn vader uiteindelijk toch. 'En dat maakte me altijd woedend! Zorgde er ontzettend vaak voor dat we ruzie hadden. En terecht! In plaats van jou met liefde te omringen ... ' Hij brak. Maria schoof haar stoel dichter naar hem toe en Henrik Jan deed hetzelfde. Ze sloegen hun armen om hem heen. Ik sloot mijn ogen en huilde. Haar hele leven had ze mij afgewezen! Mij ... stom genoemd! Ik voelde hoe Stef zijn sterke armen om me sloot en voelde stevigheid terugkomen. Er was iets dat ik wilde weten. Wellicht zou het het verhaal van mijn vader onderbreken, maar ... ik wilde het weten. In de veilige beschutting van Stef en nog steeds met mijn ogen dicht vroeg ik: 'Ik weet inmiddels ook ... dat ik te vroeg werd geboren. Alex vertelde het. Hoeveel weken te vroeg? Was er een oorzaak?' 'Drie weken te vroeg,' hoorde ik Maria zeggen. Haar stem trilde, maar ik wist dat ze mij de waarheid zou zeggen, ook als die hard zou zijn. Een zekerheid. Ik opende dan ook mijn ogen en keek haar aan. Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 28 (mm:overige, 3293 words) [28/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Feb 13 2021	Kijkers/Lezers: 1526/1187 [78%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Vervolg...

Dit is deel 28 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel