ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 11 door Lucky Eye [deel 11]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal bent nog maar vijftien en dus heb je nog ontzettend veel tijd om verliefd op iemand te worden. Laat je niet meeslepen in het zo nodig seks moeten hebben omdat anderen dat al hebben! Ik heb mijn gevoel gevolgd daarin en ben heel blij dat ik dat zo gedaan heb. Seks met iemand anders kan altijd nog, Han! Neem er de tijd voor!' 'Zo voelt het voor mij ook. Ik wil best wachten! Ik wil heel graag eerst verliefd zijn, maar ... sommige jongens noemen me "mietje" en "flikker" omdat ik het nog niet gedaan heb.' 'Die beide woorden zijn volgens mij vrij algemene gewone scheldwoorden, toch?' 'Maar niet als je weet dat je broer en zijn beste vriend beiden homo zijn, Marc!' Daar had hij een punt. 'En als het in het dorp bekend wordt dat jij en Stefan iets hebben samen dan ... nou ja ... je begrijpt het vast wel.' Toen ik hem in zijn ogen keek, merkte ik de pijn op die hij voelde. Vervangende pijn voor Stefan en mij. 'Ja. Ik begrijp het nu beter dan net. Ik ... nou ja ... even dacht ik dat ik het klein kon houden, had ik het idee dat je die scheldwoorden te serieus nam, maar ... daarbij ging ik voorbij aan jouw zorg,' want dat was het volgens mij, 'voor ons beiden. Schelden is vreselijk! En heel vaak kun je daar jammer genoeg helemaal niets aan doen! Ik wou dat ik je daarmee kon helpen, Han, want uitgescholden worden voelt vreselijk!' Ineens was ik weer die kleuter die gepest werd met een naam die hijzelf niet eens kon uitspreken. Het deed pijn. Ik schoot vol en was heel blij dat Stefan als uit het niets tevoorschijn kwam. Hij ging aan de andere kant van Han op het bankje zitten en sloeg zijn armen om zijn broertje heen. Ik volgde hem en zo zaten we daar met z'n drieën een partijtje te grienen. Later hoorde ik van Stefan dat hij een groot gedeelte van het gesprek meegekregen had, omdat hij op zoek was naar mij. Maar heel bewust, om ons gesprek niet te verstoren, had hij zich niet eerder getoond. 'Samen janken, is hartstikke goed! Heel therapeutisch!' zo verklaarde Stefan toen de tranen bij ons drieën geplengd waren. 'Het helpt omdat het oplucht. Han, je weet dat Marc in groep 1 gepest werd met zijn officiële voornaam. Dat verhaal ken je toch?' Han knikte. 'Ja, en daarom weet ik ook dat hij echt meent wat hij zei. Dat uitschelden vreselijk voelt en ... nou ja ... dat maakte me aan het huilen.' 'En dat is goed. Huilen geeft ruimte. En als je ruimte hebt, krijg je vaak nieuwe ideeën, kun je soms ineens heel anders tegen iets aankijken.' Han begon te glimlachen en zei: 'Ik ben blij dat jullie samen iets hebben. Ik heb altijd al een grote broer gehad waar ik uitstekend mee kan opschieten en zijn beste vriend met wie ik ook een goede band heb. Maar nu heb ik echt twee grote broers. Beter kan toch niet?' Verbaasd was ik toen hij eerst mij en toen Stefan op de wang kuste. Het gesprek dat zich vervolgens tussen de beide broers ontwikkelde hoorde ik wel, maar zonder dat het echt tot me doordrong. 'En broertje,' zo ging Stefan verder, 'blijf nooit rondlopen met iets in je hoofd. Want dan maak je de fout die ik ook heb gemaakt. Ga praten! Vraag mij! Vraag Marc! Vraag Mam of Pap, maar praat!' 'Ik doe m'n best. En ja ... ik zal er ook met Mam en Pap over gaan praten. Zij moeten dit ook weten.' 'En ik zie je denken. Wat als zij ermee naar school gaan? Wat dan?' 'Je lijkt soms heel veel op Mam, weet je dat? Die heeft dat ook. Die weet ook bijna altijd precies wat ik denk.' 'Soms kan ik dat zien. Niet altijd. Zij is daar veel beter in. Maar ... als zij besluit dat er op school over gepraat moet worden, accepteer dat dan. Ze zal het zo doen dat niemand het weet. Ze zal niet zomaar over het schoolplein banjeren, zodat anderen het idee krijgen dat zij jouw zaakjes op komt lossen! Daarvoor respecteert zij ons, haar kinderen, veel te veel! Ze zal het anders doen. Met beleid. En natuurlijk nadat zij het met Pap besproken heeft en weet dat hij aan haar kant staat. Niet eerder. Dat weet ik zeker. En als dat besluit genomen is, weet dan dat het nodig is, Han. Ze houden van jou, van Lisa, van Marc, van mij en van zoveel mensen meer. Ze willen niet dat wij verdriet en pijn hebben en zullen alles doen om als dat er wel is, dat weg te nemen. Een oplossing te zoeken als wij dat niet zien. Het beste wat je nu kunt doen, is degenen die schelden negeren. Laat ze maar praten! Laat ze zeggen wat ze willen! Niet altijd makkelijk! Zeker niet! Lukt het echt niet, dan is het soms nodig om eens van je af te slaan!' 'Maar geweld lost toch zeker nooit echt iets op?' 'Helemaal met je eens! Maar soms ... soms is het wel goed om te laten zien dat je iets niet pikt! Toen Marc door de tweeling Sandra en Jayden gepest werd met zijn naam ... ' Ik kende het verhaal. Het maakte dat er een glimlach op mijn gezicht verscheen. Han vond het twijfelachtig, want toen de herinnering verteld was, hoorde ik hem brommen: "Hmmm ... en toch vind ik het niet een goede oplossing." 'Mee eens,' ging Stef verder. 'Ik heb het je ook niet verteld omdat ik er trots op ben. Het is nooit de goede oplossing, maar het werkte wel op dat moment. En ook later heb ik samen met Marc wel eens moeten vechten. We waren nooit degenen die als eerste sloegen, nooit de aanstichters, maar lieten wel weten dat we er waren en niet met ons lieten sollen. Nogmaals ... nooit de juiste oplossing! En zeker met die naam van Marc niet. De uiteindelijke oplossing van Mam en de juf werkte veel beter. Dat zorgde ervoor dat er ook met het oog op de toekomst geen problemen meer zouden ontstaan.' 'De niet-officiële verandering van zijn naam die zij op het bord schreef. Bedoel je dat?' 'Yep. Dat werkte goed.' 'Dankjewel, Stef! Dank je, Marc!' 'Is niet nodig,' meende Stefan, maar daar was zijn broertje het niet mee eens. 'Wel degelijk wel! Vandaar ook die zoen van zo-even. 'Maar nu ga ik weg voordat ze denken dat wij met een triootje bezig zijn!' Hij sprong lachend op en maakte zich uit de voeten. 'En nu jij,' richtte Stefan zich tot mij. 'Je doet vrolijk, glimlacht, maar je houdt je groot, nietwaar? Doe dat niet, Marc! Je hebt verdriet, dus laat die tranen stromen!' Ja. Ik had verdriet. Voelde pijn diep in me vanaf het moment dat Han gezegd had dat hij blij was dat hij nu twee grote broers had. Ik was de grote broer van Han geweest. Ik had hem kunnen helpen met mijn eigen ervaring, maar ... ik kon mezelf niet helpen. Waarom ... waarom was Alex nooit mijn grote broer geweest? Waarom was hij zo'n eikel? Waarom ... Waarom ... Waarom ... Allerlei vragen waren vanaf dat moment door mijn hoofd heen en weer gestuiterd. Ik had geluisterd naar dat wat Stefan aan Han had voorgesteld en had als automatisch regelmatig een glimlach laten zien, maar het was niet echt. Ik had verdriet. En nog steeds verbeet ik de tranen. 'Huil, Marc!' 'Nee, dat wil ik niet! Niet nu! Niet meer! Ik weet dat het goed is om mijn gevoelens te laten zien, maar weet ook dat jij ze al hebt gezien. Al opgemerkt en al heel snel. En ik ben blij dat ik zo doorzichtig ben voor jou. Maar huilen wil ik niet.' Een besluit. Eentje waarop ik niet zou terugkomen. 'Je dacht aan Alex, nietwaar?' 'Ja! Ik vroeg me af ... probeerde een antwoord te vinden op de vraag, waarom hij nooit mijn grote broer is geweest. Jij bent het voor Han. Han noemt ook mij zijn grote broer ... en die van mij ... die was dat nooit! Waarom niet?' 'Als je van mij een antwoord wil, dan wordt het gokken. Maar dat wil ik wel doen. Er zouden twee dingen kunnen meespelen. Ik ben voorzichtig in mijn woorden, dat merk je wel.' Het was duidelijk en ik glimlachte naar hem. Nu wel oprecht gemeend. Hij sloeg zijn armen om me heen en ik voelde me veilig en beschut bij hem. Zelfs Alex kon me nu even niets meer doen. 'Ten eerste is er, zo denk ik, het grote leeftijdsverschil.' 'Maar Grace is nog ouder dan hij en daarmee heb ik wel een heel goede band!' 'Bij meisjes ligt dat anders. Die hebben als er een groot leeftijdsverschil is al snel iets moederlijks. Instinct, denk ik.' Herkenning was wat ik voelde. Ja, het was de spijker op z'n kop. Grace had vanaf dat ik jong was de rol van zorgende moeder op zich genomen. Ze had me altijd voorgelezen als ik naar bed ging, gezorgd dat ik me goed waste voor het slapen gaan en 's ochtends douchte. Me gecontroleerd en terechtgewezen als ik me er met een jantje-van-leiden van af had willen maken. Ze was mijn vervangende moeder geweest. En met de jaren was dat wat minder geworden, was haar rol ten opzichte van mij iets veranderd, maar nog steeds was er dat zorgzame bij haar. 'Kun jij dat ook zo voelen of heb ik het helemaal verkeerd?' 'Je hebt gelijk. Maar je had nog een andere mogelijkheid toch?' 'Alex kan ook gewoon een LUL met drie hoofdletters zijn. Die mensen heb je nou eenmaal ook. Kun je niets aan doen. Ze hebben gewoon een vreselijk rot karakter en menen dat op de hele wereld rondom hen te mogen afreageren.' Ik moest lachen en dat zorgde dat de sfeer ineens oplichtte, want Stefan lachte met me mee. 'Je bent lief, Stef. Je weet me aan het lachen te krijgen en dat heb ik nodig. Vaak nodig.' 'Ik doe het graag, lieve Marc. Heel erg graag.' En vervolgens drukte hij zijn lippen op die van mij. Maar toen hij de kus verbrak, was hij weer serieus ineens. 'Maar ... ik wil wel graag volledig zijn. En dus heb ik toch nog een andere mogelijkheid. Alex kan ook zo'n rotzak geweest zijn door externe omstandigheden.' 'Ik was tevreden met de twee keuzes die je gaf. Een aanvulling is niet nodig.' 'En toch geef ik die. Je hebt wel eens verteld dat Alex alcohol dronk en wiet rookte.' 'Ook andere dingen gebruikte hij.' 'En ook dat kan hem gemaakt hebben tot wat hij was.' 'Hij was daarvoor ook al een etter!' 'Kan het zijn dat bepaalde dingen hem zo gemaakt hebben?' 'Waarom zeg je dat?' vroeg ik, nog steeds niet gelukkig met zijn derde optie. 'Omdat het volgens mij zou kunnen. Soms doen we dingen, omdat we ... nou ja ... gut ... Ik neem jou als voorbeeld. Jij bent een stille. Iemand die altijd denkt dat hij alles zelf moet oplossen, omdat jij je dat zo hebt aangeleerd. Je hebt geprobeerd thuis dingen bespreekbaar te maken, zo weet ik, maar altijd weer kreeg je de kous op je kop. En daardoor heb je besloten het zelf wel op te lossen.' 'Aardige samenvatting.' 'Dank je. Grace is heel zorgzaam geworden, omdat ze aanvoelde dat jij thuis zorg te kort kwam.' 'En voor Alex zou dat ook op kunnen gaan? Hij werd een klootzak omdat ... nou ja ... omdat er iets was waardoor hij zo ... geworden is?' 'Zou kunnen toch?' 'Ik ga voor je tweede optie, maat, en nu wil ik er verder niet meer over praten! Punt uit!' 'Oké, laat ik het rusten. Ik had het beter niet kunnen zeg... ' 'Nee! Dat is het niet! Het ligt aan mij. Hij is mijn achilleshiel. Ik ben overgevoelig voor hem en dat moet ik een plaats leren geven en ... daar ben ik mee bezig. Maar ... het lukt me nog niet zo goed.' 'Neem je tijd. Maar ... is dat het enige? Groot genoeg trouwens hoor!' Er was nog iets. Ik voelde die onzekerheid weer en voor mij was dat eigenlijk een vreemd gevoel. Zo kende ik mezelf niet en ik wist zeker dat als ik het ter sprake zou brengen Stef ook vreemd zou opkijken. Maar toch begon ik erover te praten. En ja, zijn reactie had ik goed voorzien. 'Jij? Onzeker?' 'Ja. Is dat zo gek?' 'Euhhhh ... Enerzijds wel. Ik ken twee mensen die ik het etiket "zelfverzekerd" op kan plakken: mijn moeder en jij. Jullie beiden zijn dat gewoon. Maar ... aan de andere kant ben ik heel blij dat je aangeeft onzeker te zijn.' En dat wilde ik uitgelegd hebben. 'Nou ... het is het bewijs dat jij een heel gewone ... nou ja ... ' Ik gaf hem een stomp tegen zijn bovenarm. 'Geweld lost nooit iets op, Marc!' predikte hij op zalvende toon. 'Praat door, zakkenwasser!' 'Je bent gewoon een jongvolwassene die zich aan het ontplooien is. En daar is helemaal niets mis mee. Af en toe onzeker zijn, je onzeker voelen, hoort daar nou eenmaal bij en daarom ben ik blij dat je mij dit aangeeft. We hebben een leven lang de tijd om te leren. Samen te leren, van elkaar te leren, van anderen te leren, van situaties te leren, van onze fouten - zo je die fouten kunt noemen - te leren. En ja ... dan kan het voorkomen dat je onzeker bent af en toe. Maar ... het allerbelangrijkste is ... dat je er dan over praat. En dat doe je nu met mij. En ook daarom ben ik blij. Je leert snel, Marc! Bedankt!' 'Maar je weet nog steeds niet waarover ik me onzeker voel.' 'Nee, maar dat ga je me nu vertellen. Kom op!' 'Moet ik me scheren?' Ik keek hem aan en zag de verwondering in zijn ogen. Hij haalde zijn hand langs mijn wang en zei: 'Vanmorgen heb je het overgeslagen, maar een stoppelbaardje vind ik niet erg. Staat je goed. Morgen hoef je je ook nog niet te scheren.' 'Dat bedoel ik niet. Ik bedoel scheren op m'n lijf.' 'Je lijf? Waar dan?' 'M'n bor... ' 'Ben jij gek! Hoe kom je daar nou bij!' Hij verbrak onze omarming en keek me enigszins verwilderd aan. 'Ahhh ... ' Er werd hem iets duidelijk. '...ik weet het al. Je hebt het me verteld. Je hebt samen met Remi gedoucht en die ... hij ... heeft hij iets over je lijf gezegd in negatieve zin?' Ik knikte. 'Remi is een intri... nee ... laat ik het positief houden. Remi is iemand die heel goede kanten heeft. Hij werkt keihard, heeft verstand van het werk, inzicht erin, maar ... hij heeft ook een minder goede kant. Hij kan je dingen vertellen waarvan jij niet weet of het waar is. En soms probeert hij je dan te sturen. En als hij dat, die eigenschap, nou alleen positief zou gaan aanwenden dan ... dan zou hij een moordgozer zijn. Je weet dat ik ervaring met hem heb.' 'Ja. Je had me voor hem gewaarschuwd.' 'Ik hoop dat ik dingen nu beter zeg. Hij valt jongens lastig, omdat hij seksueel overspannen is. Je moet hem op z'n vingers tikken en anders een mep verkopen.' Stef maakte me aan het lachen. Ook omdat ik het maar al te goed wist. Mijn vuist was vlak voor zijn kaak tot stilstand gekomen . 'Nee, echt! Heeft hij nodig. Ik werd knettergek van zijn gezeik soms. Op een gegeven moment was ik het zo ontzettend zat en het enige wat ik kon bedenken was mijn baantje opzeggen. Dus ik naar Addy. Ze begreep er niets van. Wilde van me weten waarom. Tja ... en eigenlijk wilde ik Remi nergens van beschuldigen, want het was gewoon dat ik er niet goed tegen kon. Toen ik bleef zwijgen, raadde zij het in één keer. "Mijn probleem nu, Stefan!" was haar reactie en ze loste het keurig op. Toen ik begin dit jaar weer bij haar aanklopte en zei dat ik echt zou gaan stoppen, riep ze meteen: "Is hij weer bezig?" Gelukkig was het dat niet. Ze had begrip voor mijn keuze en was reuze blij dat ik jou voordroeg om mijn baan over te nemen. Maar nu terug naar jouw thema. Ik vind je mooi zoals je bent. Borstharen ... ik wou dat ik ze had!' 'Hé, dat moet je niet zeggen! Jij bent mooi zoals jij bent, Stef!' Hij gniffelde en zei: 'Laten we dat er dan inhouden, maat! Bovendien weet ik dat je net als ik je lijf goed verzorgt. Je scheert je ballen kaal en houdt je schaamhaar kort. Doe ik ook. En wat je borsthaar betreft, zodra ik het flink kan beetpakken, kun je het beter bijwerken.' 'Huh?' 'Niet al te lang dus. Dat bedoel ik. Maar ... ook als je je zak niet zou scheren, je schaamhaar niet kort zou hebben ... ook dan zou het goed zijn. Je moet dat doen wat jij wilt, Marc! Mee eens?' 'Maar als ik naar m'n vader aard, dan wordt ik ... ' Ik viel stil. Ineens was er iets. Mijn denken maakte het onmogelijk dat ik nog verder sprak. Maar net zoals het ineens was gekomen, viel het ook weer weg. Vreemd. 'Marc? Is er iets?' 'Nee. Ik wilde alleen maar zeggen dat mijn vader flink harig is. En als ik naar hem aard, dan krijg ik dat ook.' 'Het maakt me niet uit, lieve Marc! Ik hou van jou!' Ik had het gevoel dat hij me nog iets wilde vertellen, maar hij deed het niet. Maar dat wat hij had gezegd, daar was ik het wel mee eens. Het leek heel veel op dat wat Andre mij zoveel jaren terug verteld had. Het was gewoon heerlijk om daar met hem zo rustig te zitten, maar ... al snel werd die rust verbroken. Het was Lisa met in haar kielzog Joshua, door velen Josh genoemd, die ik kende van hier; het gezin waar hij toe behoort woont in de leefgemeenschap. Zijn vader was vorig jaar door de gemeenschapsraad gevraagd om voor een periode van drie jaar de leiding op zich te nemen. Dat betekende niet dat hij alle beslissingen mocht nemen, maar wel dat hij vergaderingen leidde, zijn uiterste best deed om besluiten zoveel mogelijk te nemen zodat iedereen het ermee eens kon zijn, ervoor zorgde dat genomen besluiten uitgevoerd werden, en dat hij de gemeenschap naar buiten toe vertegenwoordigde als dat nodig was. Bovendien had hij vaak de leiding bij de rituelen die er waren. 'Ruben vraagt,' zo begon Joshua - en met Ruben doelde hij op zijn vader - 'of jullie klaar zijn voor het afsluitingsritueel.' 'Josh heeft me uitgelegd wat dat is en ik vind het echt heel erg mooi!' verkondigde Lisa haar mening. Ik kon me heel goed voorstellen dat ze Joshua met allerlei vragen had bestookt deze avond. Ze waren volgens mij zo'n beetje van dezelfde leeftijd en Lisa kennende wist ik dat zij altijd en eeuwig kennis aan te vergaren was. En dat had ze vanavond dus ook vast en zeker gedaan. 'En wat betekent het dan?' wilde Stef weten. 'Het is een ritueel waarbij de gemeenschap vraagt om bescherming voor jullie. Hoe het precies zit en werkt, en of het ook echt werkt, weet ik niet, maar het is wel een heel erg mooi gebaar. Volgens Josh lijkt het op een spelletje dat we kennen uit de onderbouw van de basisschool.' 'Ohhh?' merkte ik op. 'De boom die wordt hoe langer hoe dikker, heette dat.' Ik kon niet anders dan haar gelijk geven. Toen zij de naam noemde wist ik dat ik dat zelf vroeger ook gespeeld had en ja ... het leek heel veel op de vorm van het ritueel. Maar ... wat ik ook begreep was dat wij dus de klos waren. Het zou voor ons uitgevoerd worden en het meest vreselijke was dat wij tweeën in het middelpunt van de belangstelling en de gemeenschap zouden staan. Ik wist dat ook Stef het daar niet zo op begrepen had, maar hij was wel de eerste van ons tweeën die in actie kwam. 'Oké, ik ben er klaar voor!' liet hij weten, stond op van het bankje en trok mij aan de arm omhoog. 'Zeker weten?' 'Ja!' 'Als je het niet wilt kan ik Ruben vragen o... ' 'Wat begrijp je niet aan het kleine woordje "ja", Marc?' Ik keek op mijn neus. Tja ... daar had hij een punt. Zijn reactie was duidelijk genoeg eigenlijk. Waarom wilde ik hem dan nog respijt geven? Of wilde ik voor mezelf nog een soort van clausule inbouwen om eronderuit te komen? 'Dan gaan we!' zei Lisa en ze trok Josh met zich mee. Even bleef ik nog staan en deed ik een poging de ogen van Stef te vinden, maar wat ik zag was zijn rug. Met lome tred zette ik me in beweging. Ik had aan Ruben kunnen aangeven dat wij, Stef en ik, officieel geen lid waren van de gemeenschap en dat het ritueel dus niet uitgevoerd hoefde te worden voor ons. Maar ... Stef zag het wel zitten en waarom zou ik het dan niet willen? Toen we terug waren bij de plaats waar we eerst gegeten hadden, leek het erop dat iedereen op ons stond te wachten. Ik kreeg een rot gevoel. Alle ogen waren op ons gericht. En ja ... ik heb het al vaker gezegd ... als ik ergens een hekel aan heb ... Maar ja ... Ruben begon te praten en tijdens zijn praatje keek hij af en toe naar zijn vrouw. Ik wist waarom hij dat deed. Hij wilde nog wel eens te veel praten en dan gaf Marja hem aan wanneer hij moest kappen. 'We sluiten vanavond af met het ritueel van verbinding. Voor nieuwkomers zijn rituelen vaak vreemd, raar, anders. "Waarom doe je dat?" wordt me vaak gevraagd. En ja ... waarom houden wij rituelen? Waarom buigen wij bijvoorbeeld vaak naar elkaar als wij elkaar tegenkomen, hier op het terrein? Voor mij is dat een kwestie van herkennen, even stil staan bij die ander. Niet zomaar aan elkaar voorbijlopen, maar even die ander echt zien. En als uitleg voor onze gasten van vanavond, het ritueel waarmee we de avond afsluiten lijkt heel veel op een spelletje dat ik vroeger speelde met de andere kleuters op school.' Hij ook al dus. Moest het wel een oeroud liedje en spelletje zijn, schoot het me door het hoofd en dat maakte me aan het lachen. Van binnen natuurlijk! 'We zongen er een liedje bij.' Ruben begon te zingen en kreeg al snel bijval. 'Ik merk dat ik weinig hoef uit te leggen.' Hij praatte verder en ik raakte de draad kwijt. Waarom greep Marja niet in? 'Het ritueel wordt bij ons gebruikt om bescherming te vragen en helderheid te krijgen. En in dit geval is het bestemd voor Marc en Stefan. Want je zou maar een relatie beginnen in deze tijd! Hoe gaat dat? Wat komt er op je pad? Een relatie is anders dan op jezelf staan. Je moet rekening houden met elkaar. Belangstelling hebben voor elkaar en ... we hebben het tegenwoordig vaak zo ontzettend druk met onszelf dat we daar amper aan toe komen. En toch? Toch moet je, als je samen een relatie begint, daar rekening mee houden. Je leeft niet meer voor jezelf alleen. Een ritueel neemt niet in kracht toe naarmate hij langer duurt.' Ik zag hoe Josh iets in het oor van Lisa fluisterde en hoe zij begon te kleuren. 'En dat geldt vaak ook voor mijn korte toespraken,' zo gaf Ruben glimlachend te kennen, waarna hij naar zijn zoon keek. 'Wij vragen met ons ritueel bescherming voor Stefan en Marc, omdat zij besloten hebben om samen verder te willen gaan. En bovendien gaan ze morgen voor het eerst samen op vakantie. Soms is dat een aardige testcase voor je relatie.' Het was op het gezicht van Ruben te zien dat hij een binnenpretje had. Ik noteerde ergens in mijn achterhoofd dat ik hem daar eens naar moest vragen. 'Genoeg gepraat, tenzij er iemand nog een vraag heeft.' Die bleken er niet te zijn. 'Marc, Stefan, mag ik jullie vragen bij mij te komen staan?' We namen bij Ruben tegenover elkaar plaats. We wisten hoe het moest tenslotte. Er was iets van afstand tussen ons. 'Hè, een relatie wil ook zeggen dat je dicht bij elkaar wilt zijn, dus ... ' zo spoorde Ruben ons aan. We legden onze handen op elkaars heupen en schoven heel dicht tegen elkaar aan. 'Lijkt er meer op,' bromde Ruben om vervolgens Andre uit te nodigen. Dat hij als eerste Andre uitnodigde deed me heel erg veel. Er ontstond een enorme brok in mijn keel. Andre legde zijn hand op mijn schouder en stak zijn andere hand uit naar de volgende persoon: de moeder van Stef. Daarna zag ik Grace, de vader van Stefan, Hannah en toen zag ik weinig meer. Er waren zoveel tranen in mijn ogen dat ik alles wazig zag. Stefan legde zijn wang tegen die van mij en fluisterde me in het oor dat alles goed was, dat het voor hem ook zo ontzettend goed voelde. En dat was het ook! Het voelde enorm goed om al die mensen zo heel dicht om mij, om ons, heen te voelen. En toch ... toch die tranen. Maar opnieuw tranen van vreugde. Ik had een familie! Ik had een thuis! En bij hen voelde ik me volledig op mijn gemak! En daarom mochten ze allemaal zien dat ik ontroerd was. Het werd huilen en lachen tegelijkertijd en niemand keek er raar van op. Ik had dit ritueel al veel vaker gezien. Eerst wikkelden allen zich om ons heen en na verloop van tijd werd "de boom" hoe langer hoe dunner. En toen de kluwen ontward was stonden Stefan en ik in het midden van een grote kring. De muziek begon te spelen. Ik herkende de melodie. Er werd begonnen met zingen. Ik zag hoe Stefs ouders en Han en Lisa eerst naar de tekst op het blaadje keken dat ze hadden gekregen, maar al heel snel konden ze het uit hun hoofd meezingen omdat het een mantra was die steeds opnieuw herhaald werd. Stefan en ik keken elkaar aan. We kenden de woorden en de betekenis ervan en het voelde heel erg goed dat het dit keer voor ons gezongen werd. Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 11 (mm:overige, 5061 words) [11/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Nov 21 2020	Kijkers/Lezers: 1509/1285 [85%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Vervolg ...

Dit is deel 11 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel