ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 10 door Lucky Eye [deel 10]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal Niet dat het haar zou verrassen. Aan het water van de Belterwijde had ze me gisteren als eerste gevraagd of er helemaal niets tussen mij en Stefan was. Ze kon het zich niet voorstellen. Mede omdat ze vond dat wij zo goed bij elkaar pasten. 'Je vertelde me dat je Stefans spullen zou inpakken. Ben je daar al klaar mee?' 'Al gedaan, zus. Ik kreeg hulp van Lisa.' 'Ah, en dus kom je er weer gemakkelijk vanaf.' Ik lachte luid. 'Goed om je te horen lachen, Marc! Alles goed?' 'Yep. En ik heb nieuws. Nou ja ... gisteren deed je het mij al aardig uit de doeken eigenlijk.' 'Ik zal doen alsof ik verbaasd ben. Vind je dat goed?' 'Nee, natuurlijk niet! Je moet jezelf zijn en gewoon zeggen: "Heb ik het niet gezegd!".' 'Wat jij wilt, maar ... vertel je het nou nog?' Ik vertelde haar dat Stefan en ik samen iets hadden. Dat we elkaar eindelijk hadden verteld dat we verliefd op elkaar waren. 'Ohhh, wat goed, man! En ... al seks gehad?' 'Grace!!!!' 'Nou ja ... heel gewoon toch?' 'Maar niet iets wat ik jou ga vertellen, hoor!' 'Wedden van wel? Misschien nu nog niet, maar uiteindelijk wil je er maar wat graag een keer met mij over praten.' En ja ... ook dat wilde ik met haar delen te zijner tijd. 'Maar in elk geval niet via de telefoon.' 'Zie je wel, je komt al aardig in mijn richting. Maar ... zeg eens ... dit is wel reden voor een feestje! Vind je niet?' Even wist ik het niet. Maar met mijn zus is dat ook nooit echt van belang. Ze is - net als Lisa - heel voortvarend en neemt bij enige twijfel van de tegenpartij meteen het heft in handen. 'Vanavond dus?' 'Maar morgen gaan we vroeg weg!' wierp ik nog tegen. 'We hoeven er geen nachtwerk van te maken! En bovendien zou ik niet willen dat jullie tijd voor seks inleveren voor een feestje met familie en bekenden!' 'Grace!!!' Het feestje werd gepland en ik hoefde helemaal niets te doen. Mijn zus zou alles regelen met Maria en daarom verbaasde het me niets dat toen ik tegen tienen naar beneden ging voor de koffie de dames met elkaar via de telefoon in gesprek waren. De koffie stond al klaar in de pot en ik schonk voor Maria en mij een mok in. Zij gebruikte iets melk en ik dronk het zwart. Ik wist waar de koek stond en deed voor ons beiden een plak op een schoteltje. Toen ik met koffie en koek op een dienblad de kamer binnenkwam, brak Maria net het gesprek met Grace af. Ik hoorde haar nog zeggen: "Tot vanmiddag vijf uur!" Dat was dus de aanvangstijd van ons feestje. Stef wist nog van niets, zo besefte ik me ineens, en hij zou raar op zijn neus kijken als hij thuiskwam. 'Dank je, Marc, attent van je. ' 'Jij was in gesprek, mijn handen staan me niet verkeerd aan het lijf en ik kan hier alles vinden,' vatte ik mijn handelen samen. 'Maar dat wil nog niet zeggen dat iedereen het ook zou doen. Han bijvoorbeeld zou net zolang wachten tot ik klaar was met het gesprek en zich laten bedienen door zijn moeder.' 'Gelukkig dat er verschillen zijn tussen mensen, want anders zou het maar een saaie bedoening zijn.' 'Ik ben blij dat jij dingen vaak van een zonnige kant weet te bekijken, jongen. Maar ... het feestje. Heb je iets van ons gesprek meegekregen?' 'Alleen dat het om vijf uur zal beginnen.' 'Goed. Dat is ook voldoende om te weten. We gaan dus om half vijf hier weg. Straks ga ik nog wat boodschappen halen, zo heb ik afgesproken met Grace.' Ik zei dat ik wel mee wilde gaan. Ze gaf aan dat het niet nodig was, maar ik moest toch nog naar de drogist. 'Weet je,' zo begon ze. 'In het begin had ik rare gedachten over die woongemeenschap bij Grace.' 'Hoezo?' Ze begon het uit te leggen. Vertelde over de eerste keer dat Stef met mij mee was gegaan om daar te logeren. Het was in een zomervakantie geweest. En toen hij thuis gekomen was, had zij zijn tas leeggemaakt en alleen maar schone kleren aangetroffen. 'En toen ... nou ja ... toen dacht ik ... ' Snappen deed ik het nog niet. Ik keek haar aan en zag dat ze begon te blozen. Vreemd. Dat deed ze haast nooit! 'Ohhh... ' en daarmee drukte ik mijn rijzende begrip uit. 'Je dacht ... dacht je?' 'Ja. Ik dacht dat het zo'n commune was waarbij naaktlopen gewoon was.' Ik schoot in de lach. Tja ... had gekund natuurlijk. Maar niet het geval. Dat Stef zijn kleren allemaal schoon waren geweest, was te danken aan een stukje service van de woongemeenschap. Alles had hij gewassen en - indien nodig - gestreken weer mee teruggekregen naar huis. 'En toen? Toen je dat dacht?' 'Sinds de breuk die we eerder bespraken, heb ik altijd contact gehouden met Grace en ...' Heel even leek het alsof ze haar tekst kwijt was, naar woorden zocht. Ik vond het vreemd. 'We ontmoetten elkaar vaak in de stad. Maar ze kwam ook wel hier naar toe. En toen ik dus die foute vermoedens had, vroeg ik Grace er op een gegeven moment naar. Ze moest vreselijk lachen, maar verontschuldigde zich daarna ook meteen. Je weet hoe ze is.' Ja. Ik ken mijn zus goed. Ze woont in een woongemeenschap. Eerst was dat alleen met Hannah en Andre. En ik kwam er in het begin af en toe. Dan fietste ik er op een woensdagmiddag of een middag in het weekend naar toe. Toen Grace niet meer thuis kwam, bleef ik er in de weekends vaak logeren. Ik kreeg een eigen kamer en vond het prachtig daar. Mijn ouders gingen regelmatig een weekend weg en dan zorgden ze er altijd voor dat ik of bij Stefan thuis kon zijn of bij Grace. Dat contact zochten ze dan toch wel ineens, als het hen maar goed uitkwam. Op een vrijdagmiddag kwam ik thuis en zag dat mijn vader bezig was de ramen van de auto schoon te maken. Dat deed hij vaak als er een langere rit gemaakt moest worden. Voor de rest ging de auto door de wasstraat. Hij keek me vreemd aan. Ik liep naar binnen en kreeg ook van mijn moeder een rare blik toegeworpen. Mijn vader liep achter me aan naar binnen en ik zag dat ze oogcontact met elkaar zochten. En toen begon het stamelen tegelijkertijd: "Heb jij?" "Nee, ik dacht dat jij." Dat weekend was er niets voor mij geregeld. Meteen werd ik enorm boos. Ze waren me gewoon vergeten! Ik gooide mijn rugzak op de grond en rende naar boven. "Ik regel nog iets voor je," riep mijn moeder me na. Maar dat wilde ik niet! Ik wist namelijk dat Stefan met het gezin op familiebezoek was naar zijn Opa en Oma in Beieren en dat Grace en Hannah met vriendinnen naar Parijs waren. Ik riep haar toe dat ik zelf wel zou bellen en dat zij zich er niet mee moest bemoeien. Niet vriendelijk natuurlijk, maar ... als je boos bent ... dan heb je dat soms. Redelijkheid lijkt dan ineens verdwenen te zijn. Op mijn kamer knalde ik de deur hard dicht. Ik ging op het bed liggen. Ik moest nadenken. Wat nu? Andre! Dat was de enige oplossing! Ik zou hem bellen en vragen of ik het weekend bij hem mocht zijn. En zo deed ik. Hij vond het prima. "Kom maar, Marc! We maken er een leuk weekend van!" En zo fietste ik even later met wat spullen voor het weekend naar het huis waar mijn zus woonde. Andre had inmiddels gekookt en ik liet het me goed smaken. Na het eten wasten we samen af en praatte ik de frustratie over mijn ouders van me af. Toen kwam er toch nog iets vervelends. Andre vertelde me dat hij bezoek zou krijgen. Ik wist dat hij dat vaker had. Het waren altijd jongens. En zo had ik ook bevestigd gekregen dat mijn vermoeden juist was: Hij was homo. Maar als die ander er was, zou het weekend toch anders zijn. Maar ik zei dat ik het prima vond en ging die avond - het bezoek van Andre was er nog niet - tegen half tien naar bed. Lang bleef ik wakker liggen. Ik hoorde op een gegeven moment een auto op de oprit. Ook hoorde ik later Andre praten met de mij onbekende gast. Het klonk alsof ze woorden hadden. De volgende ochtend was ik zoals altijd vroeg wakker. Ik liep naar de keuken en maakte mijn ontbijt klaar. Ging ermee aan de grote keukentafel zitten en hoorde toen de bezoeker binnenkomen. Het was een mooie jongen. Jonger dan Andre, maar dat waren de meeste van zijn vrienden. Hij had alleen een boxershort aan en ging tegenover me aan tafel zitten. "Weet je dat je mijn weekend hebt verpest?" vroeg hij mij. Ik keek hem aan en het leek me het beste om maar niet te reageren. Een houding die bij mijn ouders vaak goed werkte. De gast - die zich niet eens had voorgesteld - pikte het echter niet. "Heb je me wel gehoord?" "Ja," antwoordde ik en besloot het daarbij te laten, want ik wist niet precies wat hij bedoelde en was ook niet van plan ernaar te vragen. "Ik had me verheugd om een weekendje heerlijk in m'n blootje rond te kunnen lopen en nu jij hier bent kan dat niet! Waarom rot je eigenlijk niet op, jochie! Ga gewoon terug naar huis! Je bent toch groot genoeg om jezelf te redden! Nou?" De tranen brandden me achter de ogen, maar ik hield mijn hoofd gebogen boven mijn kom opdat, als ze toch zouden komen, hij ze in elk geval niet zou zien. Op dat moment kwam Andre binnen. "Wim, kom je even mee?" Wat er daarna precies is voorgevallen weet ik niet precies. Ik hoorde alleen stemmen over en weer: de zware, donkere stem van Andre en het hogere stemgeluid van Wim. Resultaat was echter dat Wim binnen een half uur was vertrokken. "Zo," zei Andre toen hij naast me aan tafel kwam zitten met zijn ontbijt, "nu gaan we eerst eten en daarna moet ik jou het een en ander uitleggen, want je zult vast en zeker vragen hebben. Toch?" Hij kende me goed. Ik had vragen. Wat bedoelde Wim met dat "In m'n blootje lopen"? Toen we klaar waren met het ontbijt legde Andre me uit dat hij het leuk vond om in weekenden dat hij hier helemaal alleen was vrienden uit te nodigen om samen bloot te zijn. Niet alleen in de slaapkamer, maar overal in het huis en op het terrein. Ik vond het raar ... anders. Zei het echter niet. "Je zus en Hannah weten dat niet. Ik zal het ze binnenkort vertellen. Me veranderen ook, want we willen heel graag uitbreiden. De woongemeenschap groter maken en dan ... nou ja ... dan kan het niet meer. Ik moet dan rekening houden met nog meer mensen om me heen. En daar is niets mis mee. Ik pas me aan. Bovendien is het ook mijn wens dat de gemeenschap hier groter wordt. Maar ... wat betreft Wim ... ik heb het hem uitgelegd, nadat jij mij had gebeld. Hij had dus gewoon thuis kunnen blijven! Mij aangeven dat hij niet zou komen. Had hem ook heel duidelijk gezegd, dat het dit weekend niet zou kunnen. En nu ... nu reageert hij zo. Maakt hij het jou moeilijk en dat vind ik niet zoals het hoort. Jij hoort hier, Marc! Jij woont hier net zo goed als Grace, Hannah en ik! En dat wil ik zo houden!" Dat vond ik goed van hem. Was ik blij mee, want hier kunnen zijn betekende heel veel voor mij. "Je weet dat ik op jongens val, toch?" Ik knikte. Ik wist het. "Niets mis mee," antwoordde ik hem. Zijn volgende opmerking verraste mij en zorgde ervoor dat ik zo rood werd als ik nog nooit was geweest en nooit meer zal worden in mijn hele leven. "Jij toch ook? Niet schrikken, Marc, maar ik weet het gewoon. Een soort antenne die ik heb. Maar wees gerust. Ik wil helemaal niets met je. Je bent een heel leuke jongen, maar het leeftijdsverschil tussen jou en mij is veel te groot en bovendien ben jij nog te jong." Ik wilde protesteren maar, hij legde een vinger tegen mij lippen. "Niet doen. Niet altijd protesteren. Soms moet je eerst luisteren." Ik kreeg een verhandeling in het kort over de wet. En dat daar heel duidelijk een leeftijdsgrens in werd genoemd. Geen seks met jongeren onder de zestien jaar en er was nog iets ... maar dat was ik al kwijt op het moment dat ik het hoorde. Het advies om soms eerst te luisteren werd me duidelijk. Als ik wel iets met hem zou willen - niet dat dat het geval was - zou ik hem in de problemen kunnen brengen en dat wilde ik zeker niet. Echt niet! Hij was mij dierbaar. Ik mocht hem heel erg graag. En toen hij zei: "We willen jou in elk geval niet kwijt als vaste gast, Marc! Je bent belangrijk voor ons!", zorgde dat ervoor dat er toen wel tranen begonnen te komen. Dit keer niet omdat ik boos was, maar blij. Blij omdat ik de waardering voor mij niet alleen hoorde, maar ook zo heel erg duidelijk voelde. Tot de volgende keer! Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 10 (mm:overige, 2873 words) [10/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Nov 14 2020	Kijkers/Lezers: 1561/1298 [83%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Vervolg...

Dit is deel 10 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel