ErotischeVerhalen.com: Zonsondergang deel 9 slot door Peter [deel 9]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal hield van mij, kent al mijn plekjes en streelt vol passie. Het was heerlijk vrijen, kussen, beffen en...... Haar gedachten worden abrupt onderbroken door mijn zachte stem. "Draai je maar om, Mar," zeg ik een beetje hees. Ik zit op mijn knieën bij haar voeten en ik heb niet in de gaten dat mijn paal, uit de broek stijf naar boven staat. Zonder morren draait ze zich om. Ze kijkt mij zwoel en geil aan, maar zegt niets. De zon straalt over haar lichaam, de tepels zijn hard, zij is een plaatje. Het intens geil gevoel wordt alleen maar heviger. Ik wil haar kussen, beminnen en binnendringen ik wil één zijn met haar. "Petertje, komt er nog wat van, ik wil niet verbranden, ene...., pas jij ook maar op, jouw knop is al rood," zegt ze lachend. Uit het flesje loopt het straaltje tussen haar borsten, met beide handen wrijf ik de olie uit. Beide borsten voorzichtig masserend en ik speel met de harde tepels. De olie verspreid ik met beide handen over haar borst en buik. Mijn trots past niet meer in mijn broek. Op de onderbuik spuit ik een flinke scheut uit het factor flesje. Trillend wrijf ik die over haar heuveltje en laat mijn vinger weglijden tussen de lipj............ "Land in zicht," wordt er geroepen. Dit kon niet op een slechter moment komen. De schipper komt aanlopen en zegt, "Land in zicht, recht vooruit." Einde deel 8 Deel 9 "Mooi, dan zal ik zo een rader peiling nemen." Ik sta op, Marlies zucht opnieuw. De radar geeft aan, dat wij op een afstand zitten van zestien mijl, conform aan de GPS plotter natuurlijk. De wind is iets toegenomen, de zee ook, maar lang niet hinderlijk. De boot klieft mooi door de golven heen. Af en toe een spatje buiswater. Het is bekend, dat rond dit eiland de wind in de namiddag opsteekt. Speciaal aan de Noord kant. "Mensen, het kan misschien wel wat gaan waaien." Het lijkt mij goed om dat alvast te melden. "Els, kijk jij de kombuis nog even na op losse dingen en zet alles goed zeevast." De wind wakkert snel aan, de golven worden hoger hier en daar zijn witte schuimranden te zien. We zijn allemaal in het stuurhuis verzameld. "Biertje, mannen,?" vraagt Els. Het wordt ook snel frisser, wij trekken allemaal iets warmers aan. De bergen zijn nu duidelijk zichtbaar. Links van Puerto de Soller is de radarpost boven op de 1300 meter hoge berg goed zichtbaar. Het is tevens een VOR voor vliegtuigen. Het is en markant herkenningspunt, iets rechts daarvan is het gat van de haven. De barometer valt snel, ik heb er nog niet op gekeken."Ik denk dat het echt hard gaat waaien, de barometer is altijd sneller dan de storm." Het is of er iemand een kraan met wind opendraait. De wind neemt snel toe, ik schat dat wij nu in een windkracht vijf zitten, met uitschieters naar zes á zeven. De boot gaat nu duiken in de golven ook het buiswater neemt toe. De zonnetent staat te klapperen. Peter zet hem vast. "Het wordt menens, lijkt het. Ongelooflijk hoe snel het weer hier kan veranderen" zeg ik om het gesprek gaande te houden. De lucht is blauw, geen wolkje te zien. "Mooi zeilweertje", zeg ik als zeiler maar niemand reageert. Aan stuurboord, op drie streken komt een zeilboot in het zicht, vol getuigd vaart hij comfortabel aan de wind. Wij beginnen nu behoorlijk te stampen, de golven komen schijn van bakboord in."Peter het is verstandig om de vaart eruit te halen, neem wat gas terug." Beneden klapt een deur. "Kijk, daar tussen die twee bergen in moeten wij zijn. Volgens de radar nog een kleine vijf mijl," zeg ik opgewekt. Els is op een bank gaan zitten, zij voelt zich niet goed. Ook de overige bemanningsleden melden dat zij last van zeeziekte krijgen. De boot stampt en slingert behoorlijk nu. "Zoek buiten een plekje en ga zitten met je hoofd in de wind," geef ik als tip. Daar moet niemand aan denken. Zij blijven zitten waar ze zitten. "We kunnen voor de wind weglopen, en koers verleggen naar Andraixt, maar dat is minstens nog twee uur varen. Bovendien is het ook niet alles om voor de zee uit telopen met deze golven," zeg ik opgewekt en wetende, dat zij daar niet op in zullen gaan. Zij willen nu, zo snel mogelijk naar een haven. Ik speel wat met de koers om te zien hoe het schip het beste ligt op de wilde en hoge golven. Ik verminder de toeren en neem het gas verder terug. Els moet als eerste overgeven, zij springt naar buiten, maar kotst op het achterdek. "Ga maar liggen in je kooi, neem een droge boterham of een koekje. Ik puts de rommel wel weg." De zee is inmiddels wit. Met de puts, vang ik water en smijt die over het dek. De boeg duikt diep in de golven, een golf spoelt over dek. "Bedenk, dat jullie ook gewoon op een strand hadden kunnen liggen," zeg ik om de stemming er in te houden, maar niemand vindt mijn opmerking leuk. Volgens alle meters, lopen de motoren zoals het hoort. Door het buiswater neemt het zicht behoorlijk af, ik start de slingerruit. Daardoor turend zie ik dat de matras op het voordek nog aan één touwtje hangt te bengelen in de wind. Ik heb geen zin om naar het voorschip te lopen. Als het touwtje knapt, dan is het weg, jammer dan. Vader en dochter zien nu ook bleek. "Als je goed vindt, dan ga ik op bed liggen." Hij wacht geen antwoord af, en strompelt naar beneden. De zeilboot is nu bijna recht vooruit. De bemanning zwaait. Ik doe even de schijnwerper aan om terug te groeten. Zij klieven mooi door de golven heen. "Zie je nu, Marlies, zo"n zeilboot heeft helemaal geen problemen met dit weer. Daar hebben zij dikke pret." Ze knikt wat en denkt, mij een zorg. Het wordt nu echt niet leuk meer. Wij stampen en slingeren en maken soms slagzij van dertig graden of meer. Ik besluit om de vaart nu er helemaal uit halen. Net genoeg klappen om het ding met de kop schijn op de golven te houden. De automaat houdt het sturen nauwelijks bij. Wij gieren met ieder golfdal mee. Er is nu een uur verstreken en zijn nauwelijks dichterbij gekomen, de afstand naar de haven is nu nog maar drie mijl. Het vuurtorentje aan stuurboordkant is af en toe zichtbaar. "Wij maken water," schreeuwt Els door het schip. Ik spring gelijk naar beneden. Op de vloer ligt een plas water, in de hoek een lege waterkan van vijf liter. "Haha, is niets hoor, kijk maar, het is alleen een plas water. Geen paniek." Ik dweil het wel op. Op haar schoot heeft zij een kotsbak staan. "Hoe gaat het," vraag ik haar. "Klote, ik ben doodziek." Ga naar boven dan, ga op het achterdek zitten. We zijn er bijna." Ik probeer haar wat op te beuren en kijk ook even naar de schipper. Hij ligt in zijn kooi, lijkbleek met ook een emmer naast zich staan. Die is nog leeg. Ik zeg hem dat wij nog maar drie mijl moeten hakken. Hij gromt alleen maar wat. "Marlies, jij blijft mooi overeind, stoer van je," zeg ik bij terugkomst in het stuurhuis. "Ik voel mij wel katterig hoor," ze lacht als een boer met kiespijn. Langzaam geef ik gas bij, anders gaan wij harder achteruit dan vooruit. "We moeten maar even doorhakken," zeg ik tegen haar. Het voorschip duikt in de golven, de golven bonken en spuiten veel buiswater op. Alleen op "zicht," is nauwelijks te varen, dus navigeren wij op de rader. Een kwartier later neemt de zee snel af. Aan stuurboord spatten de golven tegen de rotsen uiteen. Links staat met grote letters, op een lange witte muur geschreven. "Todo para la Patria," de slogan van de Guardia Civil. Wij zijn binnen. Puerto de Soller, ligt mooi verscholen in een natuurlijk hoefijzervormige baai. Omgeven door hoge rotspartijen en bergen. Aan de oostkant is de kazerne van de Guardia Civil. Daar begint ook de vissershaven en een werf met scheepshellingen. Er staan wat vissersboten op het droge. Tussen de boten door, liggen lange netten uitgerold. Een ideaal plaatje voor een foto. Het is tevens het eind en beginpunt van de antieke tram. Op gezette tijden rijdt het trammetje via een enkel spoor, naar de plaats Soller Pueblo, wat een acht kilometer verderop is gelegen. Het is een leuke rit. De tocht gaat tussen de sinaasappelplantages door. Bij het eindpunt is het altijd een gezellige drukte. Voor de terugtocht moet de stroombeugel van de tram worden overgezet. De doet de bestuurder, door aan een touw te trekken en loopt dan, de beugel rond. Het is een vooroorlogs gedoe en trekt veel bekijks. Ook begint daar de boulevard met zijn vele pijnbomen. Daar tussen is de oude visafslag gelegen welke nu dienst doet, als restaurant. Het is tevens het begin van de korte pier. Langs de boulevard is een klein gezellig kort strand. Aan de overkant van de baai is een groter, breder strand met daarachter het hotel gebeuren. Wij hebben geluk, de pier is leeg, er ligt slechts één zeiljacht gemeerd. Zoals altijd, komt het schip weer tot leven, zodra het niet meer stampt en slingert. Els en Peter zijn boven. Zij voelen zich, nu goed. De zeeziekte is verdwenen, maar ze zien nog een beetje bleek. "Peter, wil jij afmeren," vraag ik de schipper. Hij antwoordt, "Nee, doe jij dat maar." "OK, we moeten wel, achter eigen anker meren, maak jij het spil alvast klaar. Langzaam draai ik het schip wat rond, in de schitterde baai. Er liggen wat kleine sportbootjes en zeiljachten gemeerd aan een boei. "Els en Marlies, jullie gaan elk aan één kant staan op het achterschip. Zodra je kunt, gooi de achtertros op de kade," zeg ik tegen de dames. Meestal is er wel een passant, die de tros om een bolder gooit. "Peter, als ik roep, laat je het anker vallen en de ketting uitlopen, geef wat hij vraagt," roep ik naar voren. Ik manoeuvreer de boot op een afstand van vier scheepslengten van de meerplaats met het achterschip naar de pier. Dan geef ik volle kracht achteruit, om vaart in de boot te krijgen. Zodra de boot achteruit begint te bewegen, roep ik naar voren,"Laat maar vallen." Ik hoor het gerinkel van de ketting, wij varen nu achteruit, ik zet de motor op stop en laat de Polaris verder uitdrijven. Op tien meter van de pier geef ik, langzaam vooruit om de vaart te remmen. Vlak bij de pier, vol vooruit, om het gevaarte te stoppen. "Gooi de trossen op de wal. Zoals meestal, staan er twee jonge toeristen op de kade, zij zien in één klap wat de bedoeling is. Zij leggen het oog van de trossen om een bolder. "Beleggen maar," roep ik naar achter. En naar voren, "Hieuw de ketting in, totdat hij strak gaat staan." Ik stop de motoren, loop naar achteren om de dames te helpen. Met een druk op de knop, schuift de passerel de kade op. We liggen vast. "Wat is het mooi hier," zegt Els enthousiast. Marlies vult aan," Ja leuk hier." De zeeziekte is over. Ze rennen over het schip alsof ze nooit ziek zijn geweest. Wij inspecteren de boot op schade. Behalve de matras die verloren is gegaan is er geen waarneembare schade aan de boot. "De wind is gaan liggen of waait over ons heen." "Nu wil ik een whisky," roept de schipper. "Dan doe ik mee," zeg ik er achteraan. "God wat ben ik blij dat jij aan boord bent, Peter. Ik ging dood van angst. Verbluffend hoe snel het weer kan omzwaaien hier. Maar ik weet wel, dat ik nooit dit alleen ga doen." Hij lacht. De laatste paar uurtjes waren het zwaarste en hebben hun zwakke zeebenen vastgesteld. Maar nu zitten wij, stoer als echte zeebonken op het achterschip. De havenmeester komt langs voor het gebruik ritueel. Hij geeft een havenbriefje in ruil voor enige biljetten. Hij wenst ons een fijn verblijf met de opmerking dat wij hier maximaal drie dagen mogen blijven liggen. "Ik zie er nu al tegenop om te vertrekken," zegt de schipper ineens, in een opperste bui. "Ik zie daar, tussen de bomen door een leuk restaurantje. Wat denken jullie ervan als wij straks, daar wat gaan eten. "Goed plan," roepen wij in koor. Een uur later zitten wij in "El Pirata." We hebben een Zarzuela besteld, de tegenhanger van de Franse bouillabaisse. Het is een leuke tent. Helemaal Spaans, niet verziekt door invloeden van toeristen. Houten tafels met papieren tafelkleed, een bak brood met hele tomaten en teentjes knoflook. Het olie en azijn stelletje maken het tafelbeeld kompleet. De Spaanse vismaaltijd smaakt voortreffelijk, ook de wijn. Natuurlijk hebben wij het over de reis. De golven worden hoger en de windkracht ook. "Els, na het eten heb ik zin om samen met jou een stuk te gaan wandelen langs de boulevard." "Doen we, even geen boot," zegt ze lachend. Marlies en ik besluiten om naar boord te gaan. Wij staan op de voorplecht naar de sterren te kijken. Zie je dat steelpannetje daar, vraag ik haar. Dat is de Grote Beer, officieel Ursa Major genoemd. "Steelpannetje? "Kijk langs mijn vinger," ik wijs naar het bekende sterrenbeeld. "Herken je het?" "Nee, niet echt, ik zie er zoveel." Met mijn wijsvinger teken ik het steelpannetje op haar blote rug. Voel en herken je de vorm, vraag ik, en richt mijn vinger weer op het hemellichaam. "Ja, nu zie ik het duidelijk," Ze lacht, "als je het eenmaal weet, herken je het direct." Nu gaan wij de Poolster zoeken de naamgever van jullie boot." "Je ziet, dat het pannetje één schuine zijde heeft. Die moet je denkbeeldig vijf keer verlengen, vanaf de bodem van de pan. Kan je mij volgen? Ja, ik probeer het. Welnu, als je dat doet dan kom je uit bij de Poolster, Polaris genoemd dus. En met een beetje fantasie zie je dat de Poolster het uiteinde van een steel is van weer een ander pannetje. Dit pannetje lijkt gespiegeld aan de Grote Beer. Het is de Kleine Beer, dus Ursa Minor. "Wat grappig." "Ik had een beer verwacht." Ja, dat is ook zo, denk aan de tekeningen van vroeger die stonden in de Donald Duck. Een plaatje met allemaal genummerde punten. Door met potlood de punten in volgorde te verbinden ontstond er een tekening. Welnu, als je de sterren rondom het pannetje verbindt, krijg je met wat fantasie iets wat op een beer lijkt. Met mijn vinger teken ik zo"n grombeest op haar rug. Hmm, zucht zij. Kijk, zeg ik. De Poolster staat bijna precies boven de Noordpool en lijkt stil te staan. Alle sterren die je ziet, draaien rond de Poolster. Je zult zien dat de Grote Beer straks iets verder naar rechts is verschoven. In feite draaien wij er onderdoor, maar het lijkt dus, dat de sterren draaien, daar zal ik je verder niet mee vervelen. Polaris één van de belangrijkste sterren voor de zeeman. Daar kunnen zij de kompasfout mee vaststellen en ook de breedte bepalen. Je kent de uitdrukking "Polshoogte nemen." Welnu, die is daarvan afgeleidt. Mijn vinger is over gegaan van tekenen naar licht strelen tussen de schouderbladen. Ik draai mij om en zeg, "kijk die heldere ster daar in het zuiden, dat is de planeet Venus." Die heeft voor mij een bijzondere interesse, zeg ik lachend. Ik glijd met mijn nagels langs haar ruggengraat naar beneden tot het randje van haar broekje. Zij rilt. "Haha," lachte ze. "Ja voor de mooie vrouwen zeker." Aan de overkant van de baai tekenen de lichten van de boulevard zich af tegen het zwart van de berg. Het strand zelf is niet te zien wel het witte schuim van de brekende golven die het strand oprollen. Naast ons ligt op tien meter afstand het andere schip. Het is een Engels charter jacht. De gasten zijn niet aan boord alleen de jonge schipper en een hulpje. Vanmiddag heb ik even kennis met hem gemaakt. De bekende vragen over en weer. Het is een goed uitziende leuke knul, blond haar met krullen. Hij chartert nu voor het tweede jaar en vaart hoofdzakelijk rondjes, rond het eiland. Hij komt gevolgd door zijn matroos naar buiten, zij lopen direct naar het voorschip. Beide zijn gekleed in slechts korte broek. Hun bovenlichamen schijnen in het maanlicht. De schipper wijst naar de sterren, de matroos komt naast hem staan. Zij zien ons niet staan. Wij zien dat hij zijn hand legt op de rug van zijn maatje. Die hand streelt heen en weer. Marlies drukt zich tegen mij aan en fluistert," zie je wat ze doen." "Ik zie het, sst." Zijn hand glijdt verder naar beneden en streelt nu de billen van de matroos. Dan schuift de captains hand zijn broek binnen. Ik wordt er opgewonden van. In een flits schieten de gebeurtenissen van vorige dagen door mijn brein, zo sterk ik, dat de handen van Josep en José als het ware voel in mijn broek voel. Naar voorbeeld laat ook ik mijn hand glijden tussen het elastiek van haar broekje. Hmm, zij draait zich om, onze lippen vinden elkaar, mijn bobbel groeit. De matroos draait zich om, drukt zijn lichaam tegen zijn schipper aan. De schipper trekt zijn broek naar beneden, de matroos stapt eruit. Zijn stijve tekent zich af tegen de lichten op de achtergrond. Zij, kussen elkaar op de mond. De "ouwe" laat zijn handen over het lichaam glijden. Dan hurk hij, gaat zitten op zijn knieën, en grijpt de leerling bij zijn billen. Zijn mond vindt zijn weg. Hij is aan het zuigen. Wat een geil gezicht. Ik volg het voorbeeld en stroop haar broekje uit. Ik ga zitten op mijn knieën en trek haar billen naar mijn mond. Mijn tong vindt haar spleetje, wat een genot. Zij heeft haar handen om mijn hoofd geklemd, zij bepaalt het ritme. Ik ga zitten met mijn rug tegen de reling aan. Zij spreidt haar benen en komt wijdbeens boven mij staan. Dan zakt zij door haar knieën, ik open mijn mond. Het heelal valt op mij. Op de andere boot is de schipper gaan zitten, hij leunt nu met zijn rug tegen de zeereling aan. Zijn hulpje duwt zijn staaf de gulzige mond binnen en stoot ritmisch heen en weer. De handen van zijn baas zijn om zijn billen geklemd. Die handen bepalen het ritme. Mijn tong friemelt in het gaatje, likt en draait rondjes en nog veel meer. Mijn lippen happen zaligheid. De schipper speelt met zijn tong, zijn lippen klemmen en knijpen zachtjes rond het lid. Dan gaat hij staan en trekt zijn broek uit en schopt die bijna overboord. Hij draait zijn matroos met zijn gezicht naar de boulevard, dat zet zijn handen op de reling en bukt voorover. De schipper neemt hem, zijn billen weerkaatsen in het maanlicht. Het is een pracht gezicht. Ik sta op en draai Marlies frontaal naar het strand. Zij zet haar handen schrap op de reling. Mijn harde zoekt zijn weg. Haar poortje knijpt zachtjes, wat een genot. Even later staan zij frontaal voor elkaar. De schipper heeft zijn handen om de hals van zijn maatje geslagen. Zij zoenen heftig, hun half stijve pikken raken elkaar, zij vormen samen een boogje. De contouren van hun lichamen teken zich af tegen de neon reclame op de boulevard. Met samen geknepen oogleden, is de tekst "Amor" nog net leesbaar. Zachtjes kreunt zij van genot. Bijna gelijktijdig.................................! Wij staan tegenover elkaar, en kussen innig. De sterren zijn getuigen, echt waar. Einde Zonsondergang I deel 9

Zonsondergang deel 9 slot (bi:eerste keer, 4029 words) [9/9] Toon alle delen
Auteur: Peter	Toegevoegd: Oct 15 2009	Kijkers/Lezers: 5552/4121 [74%]	Waardering (deel): 8.50 (2 stemmen)
Aan boord van de Polaris en aankomst op Mallorca....... Na deze oversteek vliegt Peter terug en verheugd zich op het weerzien van zijn nieuwe vrienden. Zijn nieuwe belevenissen worden beschreven in Zonsondergang 2