ErotischeVerhalen.com: Awakenings, deel 2 door Rickyboy [deel 2]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal eerst wat vragen'. Ze keek me vragend aan. ‘Ik zou u willen vragen om dit gesprek als strikt vertrouwelijk te beschouwen, met andere woorden, dat niets wat binnen deze 4 muren besproken wordt erbuiten komt'. "Maar Daniel, dat spreekt toch vanzelf! Ik ben hier niet voor niets conrectrix van de lagere afdeling en in gesprekken met leerlingen, ouders of collega's staat vertrouwelijkheid natuurlijk voorop bij me, daar kun je zeker van zijn! Nu moet ik wel zeggen dat ik je verzoek niet helemaal begrijp, want we gaan het toch hebben over een werkstuk, nietwaar? Uiteindelijk zal er door jou een getypt verslag geproduceerd worden dat een aantal van mijn collega's natuurlijk willen en ook wel moeten lezen'. Ze keek me nog steeds vragend aan. ‘Voor het welslagen van mijn project is het van het grootste belang dat bijna niemand weet hoe de vork in de steel zit. De enigen die er van weten zijn mijn moeder, u en ikzelf. Ik moet wel op geheimhouding aandringen om zo de beste resultaten in m'n onderzoek te krijgen'. ‘Je maakt me wel heel nieuwsgierig, ga verder.' ‘Wat ik graag wil onderzoeken is hoe een redelijk grote groep mensen, jongeren en volwassenen, reageert als ze zich geconfronteerd zien met een onverwacht gegeven; met een grote groep mensen bedoel ik uiteraard deze scholengemeenschap. Wat is dus wil doen is een stuk in de schoolkrant zien te krijgen, waarin ik vertel dat ik homoseksueel ben en in datzelfde stuk vertel over mijn gevoelens, enz. enz. Volgens mij zal dat stuk ontzettend veel losmaken bij velen, en dat wil ik in kaart brengen.' Ik zweeg en wachtte af. ‘Nou Daan, ik had er eerlijk gezegd geen idee van dat je homoseksueel bent, maar....' ‘Sorry dat ik u onderbreek, mevrouw Vreeman, maar dat bén ik ook niet. Ik doe alleen maar alsof, en juist daarom is het zo belangrijk dat niemand weet hoe in feite de vork in de steel zit, zodat de reacties die mijn stuk zal teweegbrengen zo authentiek mogelijk zullen zijn. Er zal van alles over me heenkomen is mijn voorspelling, in ieder geval genoeg stof om te publiceren.....' ‘Dat denk ik ook! Maar ben je niet bang dat je hele plan al sneuvelt voor het goed en wel van start is gegaan? Ik bedoel, het zou me niets verbazen als de verantwoordelijke docenten censuur toepassen en gewoonweg weigeren om jouw stuk op te nemen? Begrijp me goed, van mij heb je niets te vrezen, ik zal wel meewerken, maar als mijn collega's hun veto uitspreken hebben wij het nakijken....' ‘Laat dat maar aan mij over, dat krijg ik wel voor elkaar!' We praatten nog wat door over de details en over de wijze van aanpak, en een uurtje later was de plan de campagne duidelijk genoeg. We namen afscheid. ‘Mag ik zeggen dat ik jouw plan ontzettend moedig vind! Je steekt je nek uit, en als ik het goed inschat zullen er vele reacties komen die niet zo plezierig zullen zijn....' ‘Waarschijnlijk, maar dat levert van de andere kant ook een hoop interessant materiaal op! Stelt u zich voor: een grote groep van jongeren en volwassenen die onderwerp zijn van een studie, en dat zonder dat ze het zelf in de gaten hebben!' Ik begon er hoe langer hoe meer plezier in te krijgen. Ik nam afscheid van haar en ging naar huis om het Stuk te gaan schrijven, waarvan ik wel inmiddels de grote lijnen in m'n hoofd had zitten. Hoofdstuk 5 Dit werd uiteindelijk het stuk, zoals ik het in het schoolblad geplaatst wilde hebben: ‘Aan iedereen die dit leest! Mijn naam is Daniel ter Horst en sinds enkele weken ben ik leerling van de klas G5-b. Voor wie mij niet kent: ik ben een gewone jongen van 17 jaar en studeer al ruim 4 jaar aan het Burggraaf college alhier. Ik heb het er naar m'n zin, meestal dan (!) en probeer er het beste van te maken. Buiten school onderneem ik nog een aantal andere activiteiten, zoals daar zijn: sporten, muziek maken (Jazz, en dat samen met m'n lieve vrienden Sven, Peter, Aimée,Richard en Djingo), en soms lees ik ook nog wel eens een boek. Ik kom uit een fijn en warm nest met een moeder, een jongere zus en een jongere broer; helaas is mijn vader Hans anderhalf jaar geleden vrij plotseling gestorven, en dat doet nog steeds heel veel pijn. Maar goed, ik weet me omringd door een aantal fijne vrienden en vriendinnen, en koester ik me in de warmte van een hecht gezinsleven, en daar kan ik veel van mijn verdrietige gedachten ventileren, krijg ik bemoedigende respons en voel ik op die momenten dat ik er echt niet alleen voor sta. Dat maakt mijn pijn er niet minder om, maar stelt me wel in staat - beetje bij beetje - om deze tragische en ingrijpende gebeurtenis misschien ooit helemaal een plek in mijn leven te geven. Een gewone jongen schrijf ik hierboven, maar is dat wel zo?? Nee, natuurlijk niet! Ik zou de welwillende lezer echt niet lastig willen vallen met een huis tuin en keuken curriculum zonder meer...Er is namelijk iets dat mij doet onderscheiden van veel andere mensen, mannen en vrouwen en dat wil ik via dit schoolblad en middels dit stukje met jullie delen; niet dat het nu eigenlijk zo bijzonder is, in tegendeel: ik beschouw dit bijzondere als een gewoon onderdeel van mijn persoonlijkheid. Ik ben Daniel, en dit hoort bij Daniel, en maakt me tot wat ik nu ben, tot wie ik nu ben. Nieuwsgierig? Lees dan vooral door! Waar het om gaat is dat ik ruim een jaar geleden ontdekt heb dat ik me aangetrokken voel tot mensen van mijn eigen geslacht. Jongens trekken mij aan, meer dan meisjes en als het mij ooit gegeven is wil ik al mijn liefde en affectie (en dat is heel veel!!!) willen projecteren op die ene speciale persoon, waar ik dus van kan houden, en hij van mij natuurlijk. Juist, jullie snappen hem: ik ben dus homoseksueel. Wat??? Ja, goed gelezen hoor: HOMOSEKSUEEL, en ik bedoel dus H*O*M*O*S*E*K*S*U*E*E*L. Alleen het woord al zorgt er bij bepaalde mensen voor dat ze op z'n minst zwaar de wenkbrauwen fronsen, maar meestal ernstiger vormen van afkeurend gedrag vertonen. Dat is verschrikkelijk jammer, onnodig en ook onjuist. Ik weet zeker dat de Here, die niet voor niets de Schepper wordt genoemd, mij geschapen heeft zoals ik ben, met mijn licht en schaduwkanten, met mijn goede en minder goede kanten, en ja, óók met mijn homoseksualiteit. Ik heb hier niet voor gekozen: het WAS er op een gegeven moment gewoon, het manifesteerde zich. Ja, ik schrok er natuurlijk wel van in het begin, want dat is iets waar je eigenlijk nooit echt rekening mee houdt, maar uiteindelijk heb ik het geaccepteerd, heb ik MEZELF geaccepteerd zoals ik ben, en ik ben nu blij dat ik ben zoals ik ben. Homoseksualiteit past me als een handschoen en zal voor een deel mijn leven nu en in de toekomst richting geven, op welk vlak dan ook! Ben ik nu een ander mens geworden daardoor? Heeft die ontdekking mij veranderd? Nee, eigenlijk niet! Ieder mens is geschapen naar Gods evenbeeld, zoals er geschreven staat, en in dat verband zou ik de (passende) vergelijking met een diamant willen maken. Jullie, meisjes, jongens, mannen vrouwen, ik, wij allemaal zijn waardevolle schepsels en kostbaar. Wij allen zijn diamanten met vele verschillende facetten, en afhankelijk van de lichtval, of de manier waarop je er naar kijkt ziet ieder weer andere dingen in zijn medemens. Ik ook ben dus een diamant met talloze facetten, en door het ontdekken van mijn homoseksualiteit niet opeens anders geworden. Natuurlijk niet! De lichtstand is enigszins gewijzigd en zo kunnen we bij Daniel een facet zien dat voorheen niet opviel, maar vooral kan iedereen met eigen ogen zien en ervaren dat Daniel gewoon Daniel gebleven is, zij het dan dat er iets bijgekomen is. Een mooie beeldspraak, tenminste ik hoop dat jullie dat vinden. Hij is overigens niet van mezelf, helaas.... Het punt is wel dat de meeste van mijn medemensen - fraaie beeldspraak of niet - mij zonder meer veroordelen. Homoseksualiteit ligt bepaald niet in de categorie van bijvoorbeeld het hebben van een hartkwaal of het hebben van een alcoholprobleem. Dat laatste is echt verschrikkelijk, want een man of vrouw met een alcoholprobleem berokkent zich zelf en anderen veel schade. Dat doe ik dus met mijn homoseksualiteit niet. Ik beschouw mezelf als evenwichtig en harmonieus en door mijn homoseksualiteit niet langer meer te verbergen breng ik mezelf noch anderen letsel toe.... De enige die nu nog geestelijk en in extreme gevallen lichamelijk letsel kan oplopen ben ikzelf, door dit verhaal in bredere kring bekend te maken. Dit is ook de reden waarom ik zolang hiermee gewacht heb. Waarom dit persoonlijke verhaal dan niet voor me gehouden, wetende wat de eventuele gevolgen zouden kunnen zijn? Heel simpel dit: mijn moeder was de enige voor langere tijd die dit wist en tegelijkertijd voelde ik me steeds eenzamer worden. Ik werd en wordt steeds heftiger gekweld door gevoelens van verlatenheid en alleen zijn; niemand met wie ik m'n gevoelens kon delen, niemand waarmee ik kon praten over mijn verdriet en mijn angsten, niemand tenslotte die mijn diepste gevoelens en verlangens kon aanvoelen en die mij tot troost kan zijn. Velen van jullie zullen beslist begrijpen hoe het is om een koesterende arm om je heen te krijgen als het eens wat moeilijker gaat, of samen te zijn met iemand die je recht in de ogen kijkt en fluistert: ik hou van je. Mijn eenzaamheid begint me een beetje op te breken, ik kan er niet meer zo goed tegen, en daarom - tegen alle ratio in, heb ik besloten om mezelf te zijn, maar dan ook helemaal. Ik heb niets meer te verbergen, er is niets waar ik me voor hoef te schamen, ik ben die ik ben: Daniel die houdt van zijn medemens, van het leven om hem heen, die houdt van zichzelf! Alle mensen die mij afwijzen dan wel veroordelen vraag ik dit: waarom deze afkeur, deze afkeer, deze veroordeling? En alsjeblieft, kom niet aan met bijbelteksten die zo'n 2 tot 3 duizend jaar geleden door MENSEN op schrift gesteld zijn! Al heet het GODS woord, het is gewoon mensenwerk, en ik heb er dus totaal geen boodschap aan. Waar zijn jullie toch bang voor en van????? Het gaat per slot van rekening alleen maar om LIEFDE, liefde tussen 2 mensen van hetzelfde geslacht weliswaar, maar dus gewoonweg: liefde, en wat is daar mis mee? God zelf heeft ons geboden lief te hebben, en als het mij ooit gegund is zal ik Zijn gebod zeker in praktijk gaan brengen. Ik hoop dat bovenstaand verhaal (dat overigens met heel veel emoties tot stand is gekomen) jullie allemaal tot nadenken stemt. Veroordeel me niet hierom, maar práát met me. Ik weet dat er - ook op deze scholengemeenschap - een aantal zijn als ik. Tegen jullie zeg ik: wees niet bang, kom voor jezelf op, wees trots op jezelf, geloof in je zelf, en leidt vooral het leven dat bij je past. Daniel Ter Horst. Ik maakte voor de zekerheid enkele kopieën en stopte alles in mijn tas. Ik was opgelucht en keek uit naar het vervolg!

Awakenings, deel 2 (mm:romantisch, 2715 words) [2/17] Toon alle delen
Auteur: Rickyboy	Toegevoegd: Jul 05 2008	Kijkers/Lezers: 5500/4415 [80%]	Waardering (deel): 9.00 (1 stem)
De 17 jarige Daniel ter Horst heeft een bespreking met zijn lerares voor zijn project van Maatschapijleer. Dit project zal verstrekkende gevolgen hebben..

Dit is deel 2 van totaal 17 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel