ErotischeVerhalen.com: Vrijgevochten - deel 1 door Lucky Eye [deel 1]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal krijgen. De natte kleren aan zijn lijf voelden niet echt prettig. Kijkend naar de jongen zag hij dat het water hem uit de haren droop en dat geen draad aan zijn lijf meer droog was. Terwijl hij zijn voeten heen en weer zette, hoorde je ze sompen in zijn kletsnatte gympen. "Slecht weer nietwaar," zo probeerde hij een gesprek aan te knopen. Geen reactie. Oké dan niet, zo dacht Karl. Gebeurt wel vaker tegenwoordig dat mensen geen zin hebben in een praatje, zo verklaarde hij het stilzwijgen voor zichzelf. Maar net nadat die gedachte door zijn hoofd geschoten was, hoorde hij het zachte snikken van de jongen. Hij liep op hem toe en tikte met zijn wijsvinger op zijn schouder. "Gaat het goed met je?" Rinze schrok op en zag een doorweekte jongeman naast zich staan. De vraag werd herhaald en hij haalde zijn schouders op. "Kan ik iets voor je doen?" Rinze schudde het hoofd. De jongeman was een volhouder want hij bleef proberen hem aan het praten te krijgen. "Ben jij ook overvallen door het slechte weer?" Rinze had geen zin in een praatje. Hij wilde alleen zijn, alleen met zijn gedachten, alleen met zijn wanhoop, zijn... SHIT! Zo zou hij geen stap verder komen! Als hij hier bleef zitten mokken dan... kon hij er net zo goed uitstappen! Een eind eraan maken! NEE!!! schreeuwde alles in hem. DAT NOOIT! Zo gek zou niemand hem ooit krijgen. Maar wat moest hij dan? Terug naar huis? NEE! schreeuwde alles in hem. Praten was misschien nog niet zo'n gek idee ook al zou het tegen een volstrekt vreemde zijn. Praten had altijd geholpen toch? Altijd als hij problemen had gehad was zijn moeder er geweest om naar hem te luisteren. Soms ook zijn vader maar meestal zijn moeder. En dan was het probleem altijd een stuk gemakkelijker geworden. Je bracht het onder woorden en dan viel er meestal al een enorme last van je schouders. En ook had hijzelf vaak geluisterd als iemand een probleem had. John was die avond voordat hij ... shit niet aan denken nu. Praten moet je, zo praatte hij op zichzelf in. "Ik ... heb ... pro...ble...men," sprak hij klappertandend van de kou die nu tot in zijn botten leek te zijn doorgedrongen. "Schuif eens een beetje op, wil je," zo sprak de jongeman en ging naast hem zitten. "Je hoeft niet zo ver weg te kruipen hoor, nat ben ik toch al." Rinze keek hem aan en zag dat de jongeman glimlachte. Gek! Hij vond het een mooie glimlach. Om de een of andere reden viel hem dat op. Idioot toch dat je op een moment als dit - waarin je je hopeloos verloren voelt - zoiets opvalt. "Wil je erover praten?" werd hem gevraagd. Ja, dat wilde hij maar zou er iemand zijn om te luisteren. De meest belangrijke toehoorders in zijn leven - zijn ouders - waren hem ineens ontvallen en dat deed verdomde zeer! "Wil je luisteren naar mijn problemen?" luidde het prompte antwoord dat bibberend werd uitgesproken. "Ja, maar dit lijkt me niet echt een goede plek. Jou wel?" Rinze schudde zijn hoofd waarbij hij zijn gesprekspartner trof met een regenbui van waterdruppels uit zijn haren. Er werd door hem luid gelachen en Rinze trok zijn gezicht ook in een glimlach. Idioot, bedacht hij zich opnieuw, zoveel rommel en gedoe in mijn leven op dit moment en dan toch kunnen glimlachen om zo iets onbenulligs. "Kom op," werd hem gezegd en met dat hij dat gezegd had, reikte de jongeman hem zijn hand en trok hem overeind. "Ik pak mijn boodschappenkrat en jij je fiets. Tenminste, het is toch jouw fiets?" Rinze knikte. "En dan rennen we zo hard we kunnen naar die flat daar. Begrepen?" Rinze keek in de richting die hem aangewezen werd en knikte opnieuw. Toen begonnen ze beiden te rennen. De jongen kon hem niet bijhouden. Karl was eerder bij de deur dan hij en dat was maar goed ook want zo kon hij eerst de deur van het slot doen, deze openhouden en kon de knaap meteen de hal in met fiets en al. Daarna pakte hij zijn krat op en liet de deur achter zich dichtvallen. "Gelukt!" zo sprak hij. "Kom ik zal je fiets meteen even in de kelder zetten anders krijg ik last met de medebewoners." Hij nam de fiets over van Rinze en verdween naar beneden. Heel snel was hij weer terug. "En nu op naar boven. Vier trappen op en dan zijn we er," zo dirigeerde hij Rinze de trap op. De jongen liep wat moeilijk. Waarschijnlijk omdat zijn ledematen dienst weigerden vanwege de diep doorgedrongen kou. Op de tweede etage opende Karl de deur van zijn flat en bracht meteen de krat naar de keuken. Toen hij terugkwam in de hal stond de jongen daar te hijgen en te steunen van de inspanning. Karl wist van aanpakken en leidde Rinze meteen naar de douche. "Oké kleren uit en meteen onder de warme douche. Zorg dat je er lang onder blijft staan zodat de kou goed uit je lijf verdwenen is. Ik kom je kleren zo halen en die zal ik dan wassen en drogen. Kan ik alvast iets warms voor je te drinken maken?" "Thee is prima," antwoordde de jongen. "Nog voorkeur?" "Zolang het maar geen rooibos is. Verder lust ik alles." Karl liep terug naar de keuken en zette het water op. Daarna liep hij terug naar de badkamer en klopte netjes aan. Toen hij de deur opendeed vroeg de jongen hem of het niet raar was om in je eigen huis op de badkamerdeur te kloppen. "Raar wel," antwoordde hij, "maar wel zo netjes als je een gast hebt. Lukt het met uitkleden." De jongen schudde het hoofd. Hij had zijn T-shirt en gympen al wel uitgetrokken maar de jeans kleefde zozeer aan zijn benen dat hem dat niet wilde lukken. "Ga maar op de grond zitten," zei Karl. Toen de jongen zat, begon hij aan de broekspijpen te sjorren en na enig geruk en getrek, lukte het hem de jongen van dit kledingstuk te ontdoen. "Kom op, stap uit je shorts en dan onder het warme water. Je mag alles gebruiken waar je behoefte aan hebt!" Toen Karl hem zo naakt voor zich zag staan, wist hij dat hij de leeftijd die hij het joch toegedacht had zou moeten bijstellen. Nadat Karl hem een washand had gegeven en een badhanddoek voor hem had klaargelegd, stapte de jongen onder de douche. De fluitketel liet zich horen en Karl rende terug naar de keuken. Het warme water deed hem goed. Waar hij de straal richtte, verdween de kou uit zijn lichaam en dat voelde ontzettend lekker. Het bewegen van armen, benen, schouders en nek deed niet langer zeer zoals dat eerder tijdens het rennen naar de flat en het beklimmen van de trappen wel had gedaan. Wow, kon hij hier maar eeuwig blijven staan. Wellicht dat er dan ook geen pijn, geen verdriet meer zou zijn. Stel je niet aan, zo sprak hij zichzelf toe. Word wakker man! Voor altijd hier blijven staan was gewoon een onmogelijkheid en met die gedachte draaide hij de kraan dicht. Zijn douchebeurt had behoorlijk wat condens veroorzaakt. Hij pakte de badhanddoek die de jongeman voor hem had klaargelegd en begon zich af te drogen. Met een uiteinde in elk van zijn handen haalde hij het textiel over zijn rug toen de deur openging. "Lukt het?" werd hem gevraagd. "Owww, dit keer vergat ik te kloppen. Sorry." "Geeft niets. Het is jouw huis tenslotte." "Maar jij bent mijn gast!" Rinze's rechterhand liet de badhanddoek los en hij stak hem naar voren. "Trouwens, ik heb me nog niet eens voorgesteld: Rinze van der Weide." "Dit heb ik ook nog nooit meegemaakt," zei de jongeman en hij lachte. "Wat?" "Iemand die zich helemaal naakt aan mij voorstelt. Maar geen probleem hoor, ik heet Karl, Karl van Houthem," en hij schudde hem de hand. "De thee kan ik zo inschenken. Kleren in jouw maat heb ik helaas niet maar achter je hangt een badjas. Die zal wel iets te groot zijn maar hij is wel warm." En daarmee verdween hij uit de badkamer. Karl kreeg het eventjes benauwd. De jongen was te mooi gewoon! Buiten de badkamer met de deur stevig achter zich dichtgetrokken, bleef hij staan. Hij had een hoogrode kleur en hijgde zachtjes. Wow, enorm wat een leuk joch. En dan ook nog zo onbeschaamd! Of zouden zijn manieren - hij had zich tenslotte nog niet voorgesteld - het gewonnen hebben van zijn schaamte voor zijn naakte lijf? Karl besloot er verder maar niet meer aan te denken. De jongen was zijn gast en hij had hem beloofd een luisterend oor te bieden. Dat was alles! Snel begaf hij zich naar de keuken waar hij, toen hij de badkamerdeur open hoorde gaan, twee koppen met heerlijk warme thee vulde. Het huisje van Karl was overzichtelijk. Een ander zou zeggen klein maar Rinze vond het heel praktisch. Uit de badkamer komend, zag hij vier deuren waarvan er een de buitendeur was. Van de drie andere stonden er twee open en een was gesloten. Door de ene zag hij Karl bij het aanrecht staan en de andere open deur leidde naar de woonkamer. "Loop maar naar de woonkamer," riep Karl hem toe. Achter de gesloten deur was dan de slaapkamer, zo vermoedde de jongen. Hij deed wat hem gezegd werd ervoor zorgend dat hij niet over de zoom van de badjas struikelde. "Toch echt te groot voor je hè!" zei Karl toen hij met twee mokken thee de woonkamer binnenstapte. "Ja, dat wel maar zoals je al zei wel heel lekker warm." "Ga zitten joh en maak het je gemakkelijk." Karl had geglimlacht en opnieuw typeerde Rinze deze glimlach als leuk. Want de glimlach was niet alleen rond zijn lippen te zien maar ook zijn ogen twinkelden. Rinze nestelde zich in het hoekje van de bank met de benen onder z'n lichaam terwijl Karl een mok met dampende thee op de hoektafel vlakbij hem neerzette. Zelf ging hij in de stoel die haaks op de bank stond zitten. Al snel hadden ze beiden een mok in de hand en nipten ze van de warme thee. "Woon je alleen hier?" "Yep," klonk het korte antwoord. De toelichting kwam na het volgende slokje van de thee. "Ik woon alleen. Heb geen relatie op dit moment en vermaak me prima in m'n eentje." "Maar zo helemaal alleen moet toch wel eens saai zijn," stelde Rinze. "Soms is alleen wel eens een beetje eenzaam maar het heeft ook zijn voordelen." "Zoals?" Karl lachte luid en Rinze keek hem glimlachend aan. De lach van Karl was echt bijzonder leuk. Op de een of andere manier lachte hij met zijn hele lichaam. Alles aan hem leek te bewegen. "Wat lach je?" werd de vraag al snel op hem afgevuurd. "Om jou," klonk het dappere antwoord. "Ohh, ben ik om te lachen?" "Ik bedoel het goed hoor! Je lacht leuk en daarom moest ik glimlachen. Daar is toch niets mis mee. Toch?" "Ik zie je liever lachen dan huilen jongen! Maar mag ik je vragen hoe oud je bent?" "Ja tuurlijk wel maar waarom wil je dat weten?" Karl verschoof iets en zette zijn inmiddels lege mok op de hoektafel. "Toen ik je zag in het bushokje schatte ik je op zo'n 14 à 15 jaar." "Je schatte mijn leeftijd dus op grond van mijn lengte." "Ja, je hebt helemaal gelijk!" "Maar... ik heb het vermoeden dat je om de een of andere reden van gedachten bent veranderd." Karl knikte. "Nou?" drong Rinze aan. "Toen ik je bloot in de badkamer zag staan, wist ik dat ik fout zat," zei hij terwijl zijn hoofd rood aanliep. Nu begon Rinze hard te lachen en opnieuw vroeg Karl hem om een uitleg. "Je lacht niet alleen leuk maar je bloost ook heel leuk." Een nieuw lachsalvo volgde. Toen het lachen wat bedaard was ging Rinze verder. "Je bedoelt dus eigenlijk te zeggen dat wat ik had niet iets kon zijn van een 14- of 15-jarige?" "Dat bedoel ik dus." "Oké. Ik snap je. Ik ben 16 en word op 1 juni 17. Dus inderdaad het is wel de bedoeling dat ik iets meer heb dan iemand die 14 of 15 is," sprak de jongen gniffelend. "Maar veel mensen schatten mijn leeftijd verkeerd in hoor. Met mijn 1.60m ben ik dan ook een verrekt kleintje. Vandaar dat ik ook moeite moest doen om niet te struikelen over de zoom van je badjas. Want hoe lang ben jij?" Karl zei dat hij 1.85m was. "Zie je wel. Maar liefst 25 cm langer. Die badjas komt dus waarschijnlijk bij jou net over je knieën." Karl knikte instemmend. "Maar zitten er meer kleine mensen bij jou in de familie? Is het iets genetisch of zo? "Nee, niet echt. Mijn ouders zijn beiden groter dan ik ben. Mijn vader is maar liefst 1.97m en mijn moeder is met haar 1.73m ook geen kleine vrouw te noemen. Ik ben 8 weken te vroeg geboren en dat heeft me meteen al in het begin op achterstand gezet. Doktoren wilden later wel proberen die lengteachterstand weg te werken met groeihormonen maar dat wilden mijn ouders niet hebben." "Ook niet toen ze wisten dat je echt klein zou kunnen blijven?" "Ook toen niet. Wij zijn thuis gelovig en mijn ouders willen dus niet knoeien met de natuur. Dingen gebeuren omdat het zo voorbestemd is." "Oké!" "De toon waarmee je dat zegt, is nogal sceptisch." "Zo is het ook bedoeld. Neem me niet kwalijk hoor maar in dat soort dingen kan ik niet meer geloven." "Geen probleem voor mij. Ik ben dan wel zo streng christelijk opgevoed maar kan lang niet met alles instemmen. Soms zou ik best wel willen dat mijn ouders me wel hadden laten behandelen. Nu ben ik altijd overal de kleinste en dan moet je je altijd extra bewijzen omdat men je anders letterlijk en figuurlijk over het hoofd ziet. Je moet altijd vechten voor je plaats in een groep omdat je soms gewoon niet serieus genomen wordt. Of anderen nemen je altijd in bescherming. Ook zo'n vreselijke gewoonte. Alsof ik niet voor mezelf kan opkomen!" "Heb dat idee absoluut niet van jou, broeder. Volgens mij zit je tong op de goede plaats en weet je die uitstekend te roeren," reageerde Karl met een hernieuwde glimlach. "Ja. Soms wel. Maar soms ook niet. Soms houd ik gewoon liever mijn mond." "Laat me eens raden." Karl nam hem een tijdje nauwgezet op en ging toen pas verder. "Vandaag deed je dat eens niet, en daardoor ontstonden je problemen?" Een knikje volgde als bevestiging maar meer kwam er nog niet. "Wat is het voordeel van alleen zijn? Want die opmerking van je heb je nog steeds niet toegelicht." "Het enige voordeel is dat je geen rekening hoeft te houden met anderen maar geloof me, ik zou veel liever met iemand samen zijn en wel rekening met hem houden." "Je zegt 'hem'?" "Ja. Ik val op jongens en heb ook al een paar keer een relatie met een jongen gehad." "Nam je me daarom zo goed op toen je me bloot in de badkamer zag?" "Sorry, slechte gewoonte van me maar geloof me ik zie niet vaak geheel blote jongens in mijn badkamer." Met een grijns op zijn gezicht keek Rinze hem aan. "Geloof je me niet?" "Je hoeft je toch nergens voor te verontschuldigen zeg! En bovendien ik geloof je. Je lijkt mij een serieus type." "Dank je. Tenminste ik leg het maar uit als een compliment." "Zo was het ook bedoeld. Maar... sorry dat ik even teruggrijp op iets wat je eerder zei. Je zei eerder iets in de trant van 'dat kan ik niet meer geloven'. Ben je ook gelovig, of gelovig opgevoed dan?" "Ja. Ik kom uit het zuiden..." "Echt? Echt niet meer te horen!" "Ja, die zachte g is vanzelf begonnen te slijten toen ik hier ben komen wonen. Als ik thuis bij mijn ouders ben praat ik nog echt Limburgs hoor! Maar ik kom dus uit het zuiden en ben rooms katholiek opgevoed. In die traditie heeft men mij dus ook heel veel dingen wijsgemaakt. Ze zullen het zeker goed bedoeld hebben hoor maar... met zo verschrikkelijk veel dingen kon ik geen kant op dat ik het allemaal overboord heb gezet." "Ook het standpunt met betrekking tot homoseksualiteit dus." "Ja! Want anders had ik dus nooit een relatie mogen beginnen met een andere homo! Dan had ik alleen homo mogen zijn..." "Dat wel?" "Yep, dat wel. Je mag homo zijn maar je mag het dus niet doen." "Tjonge..." "Inderdaad een bizarre oplossing nietwaar?" Rinze knikte instemmend terwijl hij erover nadacht. Zoiets zou je toch werkelijk helemaal verknipt maken! Je mag het wel zijn maar nooit iets met een ander doen. Want dan bega je dus pas de zonde! Hij schudde het hoofd. "Nou daarmee kon ik dus onder andere niet leven. Toen ik besloot uit de kast te komen had ik al afgerekend met dat idiote standpunt en stond 'het geloof' me dus niet in de weg." "Hoe reageerden je ouders?" "Mijn vader was wel wat aangeslagen eerst maar mijn moeder zei dat ze het wel verwacht had. Op de een of andere manier had ze het geraden." Opnieuw bekeek hij de jongen nauwgezet. Hij had lichtblond haar in heel kleine krulletjes. Hun kapsel was anders en ook de kleur - hijzelf had pikzwart haar - maar de krulletjes waren hetzelfde. Helderblauwe ogen, voor zijn lichte haren vrij donkere wenkbrauwen en een klein neusje. Zijn kin was duidelijk geproportioneerd. "En beval ik je?" "Shit, sorry man maar... Ja! Je bevalt me uitstekend en dat bedoel ik dan niet alleen om dat wat ik zie maar ook de rest." Rinze lachte. "Ben ik zo'n open boek dan?" "Voor anderen misschien niet maar ik heb het gevoel dat ik je aardig kan lezen. We hebben ook duidelijk een aantal dingen gemeen, zo heb ik al gemerkt en ik heb al goed geraden waardoor jouw problemen van vandaag zijn ontstaan dus..." "Waar spitst het probleem zich op toe dan?" Probeerde Rinze hem uit. Karl nam opnieuw de tijd om de jongen te peilen. Hij boorde zijn eigen groene ogen in de helderblauwe van die van Rinze en nam er de tijd voor. Rinze bleef hem vrijmoedig aankijken, niet van plan zijn blik af te wenden. "Hoe het precies ontstaan is weet ik niet," zo sprak Karl na een poos van stilte, "maar je hebt verteld dat je homo bent." "Wow, verbluffend zoiets!" concludeerde Rinze. "Ja, zo is het precies. Als je nog een kop thee inschenkt, zal ik eindelijk beginnen met te praten. Daarvoor was ik tenslotte hier gekomen. Karl stond op, pakte de twee lege mokken en liep naar de keuken om ze te vullen. Wordt vervolgd... Grote dank ben ik verschuldigd aan EP die als mijn editor me op heel veel fouten, kleine en grote, heeft geattendeerd en me daarnaast goede vondsten heeft aangedragen. Daarnaast is de titel van dit verhaal van zijn hand. EP, bedankt! © Lucky-Eye, september 2007 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Vrijgevochten - deel 1 (mm:overige, 4008 words) [1/20] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Update: Dec 21 2007	Kijkers/Lezers: 13781/8921 [65%]	Waardering (deel): 9.00 (3 stemmen)
Een toevallige ontmoeting in een zware regenbui heeft grote gevolgen.

Dit is deel 1 van totaal 20 delen.
	toon alle delen	volgend deel