ErotischeVerhalen.com: Wie de schoen past ... - deel 2 door Lucky Eye [deel 2]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal "Oké dat beloof ik je. We gaan zover als jij wilt. En als ik per ongeluk wel iets doe wat je niet wilt, tik je me op de vingers, afgesproken!" "Deal," zegt hij en als ik mijn armen spreid, nestelt hij zich erin. Ik omhels hem stevig en zeg hem dat het goed voelt. "Ja, dat vind ik ook." Zijn handen strelen voorzichtig over mijn rug. "En kussen, doe ik ook niet!" merkt hij nog op. "Ook geen kleine kusjes?" "Misschien maar absoluut niet tongen." "Oké. Voorlopig tongen we niet maar ik hoop dat je zo naar me gaat verlangen dat je het op een gegeven moment wel wilt," zeg ik met een knipoog. "We zien wel, oké?" "Oké, maatje van me." En dan vertelt hij me dat hij tot nu toe alleen nog maar seks heeft gehad met meisjes. Dat hij er vorig jaar mee begonnen is en al een aantal meisjes heeft gehad. Heel openhartig vertelt hij me dat hij het ontzettend fijn vindt om gepijpt te worden maar - en dan komt zijn restrictie - dat ik dat voorlopig nog niet mag doen. Verder vind hij neuken ook heel fijn maar ook dat kan ik voorlopig wel op m'n buik schrijven. Ik vind het niet erg. Ik neem me voor om hem alle tijd te geven die hij nodig heeft en zeg hem dat ook. "Ik beloof dat echt, Farid. Ik wil dat je mijn huis, mijn leven ziet als een plek waar jij je thuis mag voelen. We hebben geen verplichtingen ten opzichte van elkaar maar kunnen het samen hartstikke leuk hebben." "Je bent een toffe gozer, weet je dat." "Nee, dat wist ik nog niet. Maar bedankt voor je compliment." "Zitten je nieuwe goed?" vraagt hij terwijl hij op m'n nieuwe sneakers wijst. "Ja, ik heb maar een paar nieuwe gekocht omdat ik het idee had dat je er met de noorderzon vandoor zou zijn met mijn schoenen." "Nee, man! Zo ben ik niet. Ik zou altijd teruggekomen zijn!" "Ook als je me een slecht bericht te vertellen had?" "Ja, ook dan. Mijn ouders hebben me goed opgevoed moet je weten. Ik ben er best trots op wat mijn ouders voor ons doen. En jij? Ben jij trots op je ouders?" "Ik weet het niet. Een beetje een dubbel gevoel. Natuurlijk ben ik blij dat ik er door hen ben maar ..." "Maar wat?" En dan vertel ik hem van het rotgevoel dat ik over heb gehouden aan mijn coming out. Het idee dat ze het onderwerp en daarmee mij nadien gewoon doodgezwegen hebben. "Maar had je er zelf niet over kunnen beginnen dan?" "Tja, dat had gekund natuurlijk maar dan ken je mij nog niet goed genoeg, Farid. Zo ben ik niet. Als ik eenmaal bot gevangen heb, dan trek ik me terug." "Domme eigenschap," zegt hij heel eerlijk en als ik hem met grote ogen aankijk en zie dat hij het werkelijk meent, zet hij mij toch aan het denken. "Zou jij dat wel gedaan hebben? Nee, laat ik het anders zeggen. Stel je voor dat het tussen ons heel goed klikt en dat wij te zijner tijd een relatie krijgen. Hoe doe jij dat dan bij jouw ouders. Heb toch echt het idee dat de Islam zoiets niet goedkeurt. Blijf je dan je ouders ermee confronteren." "Ja, denk het wel want ik wil dat de relatie tussen mijn ouders en mij goed blijft. Er mag niet iets tussenkomen." "Dus je zegt dat je homo bent, dat je een relatie hebt met een andere homo?" "Ja!" "Maar stel dat zij er net zo het zwijgen toe doen als mijn ouders, wat dan?" "Dan zal ik proberen met ze in gesprek te blijven. Ik wil weten wat zij voelen. Je moet gevoelens niet zomaar uit de weg gaan." "Nee, dat snap ik ook wel maar ..." "Maar dat heb jij wel gedaan!" "Nou ja ..." "Jij bent op de loop gegaan voor je gevoel. Je hebt je bezeerd gevoeld toen je ouders niet reageerden en vandaar uit - vanuit dat bezeerde gevoel - ben je verder gegaan met het idee dat je zoiets niet nogmaals mee wilt maken." "Halleluja, dokter Farid spreekt!" Hij deelde een stomp uit die vrij hard aankwam. "Ik meen het serieus, Theo!" "Sorry." "Ik bedoel maar dat je eigenlijk nooit vanuit angst moet reageren. Angst is een slechte raadgever. Als mijn ouders niet zouden reageren of afwijzend zouden reageren, zou ik dat heel rot vinden natuurlijk. Het is toch een gevoel dat je afgewezen wordt. Maar ... ik zou toch proberen met hen in contact te blijven en met hen te blijven praten." "Maar wat als zij voorwaarden gaan stellen?" "Wat bedoel je?" "Nou stel je voor dat ze jou accepteren zoals je bent maar dat ze mij niet zouden willen ontmoeten." Hij kijkt me verbaasd aan. "Jij mag wel thuiskomen," licht ik toe, "maar niet met mij". "Hmmm, nou maak je het ingewikkeld." Ik sla mijn arm om hem heen en trek hem tegen me aan. "Dan laten we het eerst hierbij, Farid. We gaan niet moeilijk doen op zo'n prachtige avond als deze. We hebben wel wat anders te doen, nietwaar?" en daarbij wijs ik naar mijn schoenen. Hij glimlacht maar geeft nog niet op. "Ik denk erover na en kom er op terug. Dat beloof ik je!" "Waar haal jij trouwens zoveel wijsheid vandaan, jochie! Je bent nog maar 16 en geeft mij, iemand van 20, een les psychologie waar ik ‘U' tegen zeg. "Ja, dat weet ik ook niet. Ik ben de denker in ons gezin. Altijd al geweest." "Zijn er meer denkers bij jou thuis?" Hij glimlacht terwijl hij in mijn armen ligt. "Ja, mijn moeder maar die laat niet zo vaak haar stem horen." "Jammer." "Zeker." "Maar ik hoop dat ze het wel doet als jij gaat vertellen dat je homo bent?" Een schaterlach volgt. "Ik ben geen fl.... homo," herstelt hij zich snel. "Oké. Laten we aan het werk gaan. Wat we dan uitvoeren hoef ik niet opnieuw op te schrijven. Het staat allemaal een paar pagina's terug. Ik kleed me dit keer helemaal uit en laat hem ongegeneerd naar mij kijken. Hij trekt alleen zijn broek en slip uit maar kijkt minstens zoveel naar mij . De ervaring is opnieuw heel lekker en heel bijzonder. Als we ons karweitje gedaan hebben, zitten we onderuit gezakt naast elkaar op de bank. Heel voorzichtig leg ik mijn hand op zijn dijbeen en hij doet hetzelfde bij mij. "Voelt het goed?" "Ja, heel goed." Zachtjes laat hij zijn hand heen en weer glijden. "Je bent lekker glad, weet je dat?" Ik knik. "Doe ik ook m'n best voor," zeg ik. "En jij best wel harig voor iemand van 16." We lachen beiden en zo is het goed. In de week daarna komt Farid nog een paar keer langs. Elke keer als hij komt is het eerste dat we doen, het wisselen van onze schoenen. Hij trekt de mijne aan en ik die van hem. En dan ... dan gaat hij helaas voor heel lange tijd op vakantie naar Marokko. In die weken mis ik hem enorm vooral omdat ik op geen enkele wijze contact met hem kan opnemen. Hij heeft namelijk gezegd dat hij liever niet gebeld wil worden en ook zou hij het vervelend vinden om sms'jes te ontvangen. ‘Dan moet ik dingen gaan uitleggen,' heeft hij gezegd en daar is hij dus nog niet aan toe en daarom doe ik al die dingen niet om hem niet in verlegenheid te brengen. Ik zal me niet groter voordoen dan ik ben en je mag gerust weten dat ik me behoorlijk rot voel in die weken: ik mis hem! Vakantie vieren doe ik niet. Veel van mijn collega's moeten in deze zomerperiode hun vakantie opnemen vanwege schoolgaande kinderen en daarom is het best handig dat er iemand is die daaraan niet gebonden is. Ik draai dus gewoon door en werk zelfs extra en daardoor gaat de tijd gelukkig heel snel om. Voor ik het weet is het eind augustus en krijg ik op een maandag als ik nog lig te slapen een sms-bericht. Mijn telefoon piept een keer en meteen ben ik uit bed alsof ik erop had liggen wachten. Het is inderdaad van Farid: heb je mij gemist? wat voor pizza wil je vanavond? Meteen schrijf ik een boodschap terug die veel langer is dan die paar korte zinnetjes van hem. Als hij binnenkomt, omhelst hij me meteen. Ohhh, dit voelt zo ontzettend goed aan. Met volle teugen genietend, druk ik mijn lijf tegen het zijne en zeg ik hem dat ik hem gemist heb. "Ik ook," fluistert hij in mijn oor. "Ik ook, schatje," herhaalt hij. "Ik dacht dat we dat soort dingen niet tegen elkaar zouden zeggen," herinner ik hem als zijn hoofd op mijn schouder ligt. "Jij niet tegen mij. Ik wel tegen jou, bro!" "Maar dat is niet eerlijk natuurlijk. Alles wat jij mag, mag ik ook!" "Denk je dat?" "Natuurlijk!" We lopen naar de kamer en ploffen neer op de bank. "Even serieus, Theo. Als ..." "Ik ben altijd serieus dat weet je ..." Hij legt zijn hand voor mijn mond en belet me verder te praten wat maar goed is ook misschien want ik zou toch maar doorreutelen en hem sarren en dat terwijl hij toch echt heel serieus is. "Stel je voor dat ik jou graag zou willen neuken, betekent dat dan automatisch dat jij dat bij mij ook mag doen?" Ik kijk hem lang en diep aan. "Heb je wel naar me geluisterd toen wij onze deal maakten?" "Tuurlijk wel!" "Nou, waarom moet je dit dan nog vragen." "Omdat je dat van zo-even zo heel serieus zei." "Jongen, dat geldt alleen maar voor niet echt belangrijke dingen. Voor de rest geldt nog steeds wat we afgesproken hebben. En als je mij wilt neuken en ik wil dat graag, dan mag je dat doen zonder dat ik een tegenprestatie verlang." "Oké, dat wilde ik graag horen." Hij drukt zijn lippen op die van mij en op nog heel veel andere plaatsen. Hij is dus gelukkig toe aan kussen. Het is echt ontzettend geweldig om hem weer dicht bij me te hebben. De tijd met hem gaat veel te snel voorbij en onze pizza's worden steenkoud maar dat geeft niets. Het samenzijn is voedsel voldoende. Als hij laat in de avond weggaat, vraag ik hem plagerig of ik hem nu wel ‘schatje' en ‘lieverdje' mag noemen. Hij grinnikt wat, geeft me en stomp en fluistert dan "Tot ziens, schatje" in mijn oor. Als hij dan snel probeert weg te lopen, loop ik hem blootsvoets op de galerij achterna, haal hem in en fluister hetzelfde in zjin oor. Farid is nu elke week wel een paar keer bij me. Elke keer bezorgt hij een pizza. Op de momenten dat onze ‘roosters' heel beroerd lopen, zie ik hem maar weinig en dat vind ik heel vervelend. Ik vind zijn gezelschap prettig en daarom stel ik hem op een gegeven moment voor dat hij ook wel zonder pizza mag langskomen. "Hoe bedoel je?" "Nou, je komt nu alleen maar om pizza's te brengen maar ik zou het heel leuk vinden als je ook gewoon eens langskwam." Vragend kijkt hij me aan. "Kom gewoon eens langs om een keer t.v. te kijken of om je huiswerk hier te maken of alleen maar voor de seks." Het laatste laat ik volgen door een vette knipoog. Hij moet er even over nadenken en zegt dan dat het idee van huiswerk maken nog zo gek niet is. "En de seks dan?" "Dat zien we nog wel." Als ik twee dagen later thuiskom, wacht hij op de galerij op mij met een enorme rugtas. Hij heeft de daad bij het woord gevoegd en nadat we elkaar begroet hebben, van schoenen gewisseld zijn, stalt hij zijn leerboeken uit op de tafel en begint meteen te blokken. Hoe graag ik ook nu meer met hem zou willen, ik laat hem met rust. Ik maak thee en schenk het voor ons beiden in maar laat het hem opdrinken waar hij zit. Na dik twee uur is hij klaar en slaakt een diepe zucht. "Man, dit is een verademing." "Hoezo?" "Weet je hoelang ik hier thuis voor nodig heb in die herrie bij ons?" Ik schud van nee. "Wel drie tot vier uur. Er is altijd wel iemand die me stoort en dan komt er van leren verrekte weinig terecht." Als hij een uurtje later weggaat, zeg ik hem nog even te wachten. Ik zoek wat in laatjes en kom dan met een sleutel tevoorschijn die ik hem aanreik. "Wat moet ik daarmee?" "Dat is een sleutel van mijn huis, jongen." "Ja? En?" "Ik wil dat je die gebruiken gaat. Dan hoef je niet op mij te wachten als ik er een keer niet ben." "Jij bent wel verrekte goed van vertrouwen zeg!" "Ja! En is dat verkeerd?" "Straks is je huis een keer helemaal leeg als je thuiskomt." "Nou! Dan weet ik zeker dat jij het niet gedaan zult hebben!" Hij lacht hard. "Maar je bedoelt dus ..." "Ik bedoel dat je die sleutel moet gaan gebruiken. Als ik er niet ben, ga je gewoon naar binnen en doe je wat je moet doen. Ik heb het al eerder gezegd, en dit is gewoon een stapje verder, ik heb heel graag dat je deel van mijn leven gaat worden." "Wauw, man. Bedankt!" Farid heeft geen verdere aansporing nodig en vanaf het moment dat hij een sleutel heeft, zie ik hem veel vaker. Soms is hij er elke dag en soms wat minder. Hij verzet bergen leerwerk, zo lijkt het mij en ook op seksgebied helpen we elkaar een handje. Verder dan trekken en elkaar strelen gaan we echter nog niet. Soms hebben we ook geen seks. Dan zitten we rustig bij elkaar om te praten of om t.v. te kijken en op die momenten geniet ik ook ontzettend. Hij brengt sfeer in mijn huis en ik had nooit gedacht dat ik daarnaar op zoek was. Ik heb altijd het idee gehad dat ik niemand nodig zou hebben, dat ik best wel op mezelf kan zijn en dat kan ik ook wel maar ... met iemand, zoals Farid, erbij is de sfeer toch heel anders. Voor mij veel prettiger. Eind oktober heb ik een week vakantie genomen. Farid had een week eerder herfstvakantie maar bij het plannen van mijn vrije tijd had ik geen rekening gehouden dat hij in mijn leven zou komen natuurlijk. Die week thuis besteed ik aan wat kleine klusjes, flink uitslapen en lekker luieren. Op woensdag doe ik aan het begin van de middag de broodnodige boodschappen en als ik mijn fiets in het schuurtje heb gezet en met twee tassen vol spullen de hal in stap, ben ik ineens omringd door een aantal uit het niets verschijnende personen. Een van hen blokkeert mijn doorgang en zonder iets te zeggen probeer ik om hem heen te lopen maar dan belet een tweede mijn doorgang. Oei, wat heb ik nou aan mijn fiets hangen, schiet het door mijn hoofd. Omdraaien heeft ook geen zin want achter me voel ik de aanwezigheid van nog een paar figuren. Netjes vraag ik de twee voor me of ik er misschien langs mag maar ze blijven onbewegelijk en zonder op mijn verzoek te reageren staan. Ik zet mijn tassen op de grond en kijk de twee die voor me staan nu recht in de ogen. Farid heeft me enkele kenmerkende verschillen uitgelegd tussen Marokkanen en Turken en deze twee behoren heel duidelijk tot de eerste bevolkingsgroep. "Ik zou toch heel graag er langs willen," probeer ik nogmaals. "Ik wil dat je van mijn broertje afblijft!" zegt de ene ineens. Hij is groot. Zeker 1.90 meter en heeft lang haar. "En wie is je broertje dan," doe ik alsof mijn neus bloedt, me intussen afvragend hoe ik zonder al te veel kleerscheuren uit deze situatie kom. De tweede is een stuk kleiner en heeft krullerig haar, net als Farid. "Dat weet je best, flikker," bijt hij me toe en meteen daarop pakt hij me bij mijn T-shirt beet en duwt me tegen de muur. De ander roept hem tot de orde en dan laat hij me los. Het scheldwoord werkt zoals altijd weer als een rode lap op een stier maar ik neem me voor om me voorlopig niet te laten uitdagen en bovendien ben ik ook van plan niets van mijn angst te laten blijken maar inwendig tril ik helemaal. "Je moet van Farid afblijven," begint de kleine opnieuw. "Ik heb het idee dat Farid zelf wel kan uitmaken wat hij wil of niet!" provoceer ik. "Nee, dat kan hij niet," reageert de lange. "Want dan zou hij niet met een flikker als jij omgaan." De kleine verkoopt me een stomp in m'n maag. "Niet doen Abdullah," corrigeert zijn broer hem en trekt hem bij me vandaan. "Farid is een goede vriend van mij en komt geheel uit vrije wil bij mij." "Farid is nog een kind en weet niet wat goed voor hem is. Daarom heeft hij broers zoals wij die hem beschermen. Als hij zich niet goed gedraagt en met flikkers zoals jij omgaat, moeten wij dat rechttrekken en zorgen dat hij niet meer langskomt bij jou." Ik krijg langzaam het gevoel dat het woord ‘flikker' te vaak gebruik gaat worden en weet niet hoe lang ik me nog kan inhouden maar ik begrijp ook wel dat ik tegen een overmacht van in totaal zes personen niets zal kunnen uitrichten zonder zelf flinke schade op te lopen. "Farid is geen flikker en we laten niet toe dat jij er een van hem maakt," schreeuwt Abdullah me van dichtbij in het gezicht met heel veel consumptie. Als ik mijn hand over mijn gezicht haal om het af te vegen, duidelijk bedoeld als provocatie van mijn kant, ramt hij op me in en verkoopt me een klap in mijn buik waardoor ik dubbel klap. Meteen maak ik gebruik van deze situatie en stoot mijn hoofd hard tegen hem aan. Door de verwarring valt hij ondersteboven. Eventjes is er paniek maar de zes herstellen zich heel snel. Te snel voor mij om winst te behalen. Ik weet nog een aantal klappen en schoppen uit te delen maar al heel snel wordt ik door vier man vastgegrepen en begint Abdullah me flink af te rossen. Hij slaat me waar hij maar kan. Diverse keren raakt hij mijn hoofd en als hij als laatste actie mijn hoofd beet pakt, naar beneden duwt en vervolgens zijn knie optrekt, kan ik nog net op tijd mijn hoofd opzij draaien. De lange is woedend op Abdullah en trekt hem bij me vandaan. Ze schreeuwen tegen elkaar in een voor mij onverstaanbare taal en ik heb het idee dat Farids andere broer een stuk ‘vriendelijker' in de omgang is dan Abdullah. Terwijl ze daar zo staan te bekvechten, gaat ineens de deur van de hal open. Een van de bewoners komt binnen met zijn hond aan de lijn en als hij ziet wat er aan de hand is, laat hij meteen de hond los met het commando: ‘Pak ze Wodan!'. De jongens laten me meteen los, waarop ik op de grond val, maken zich uit de voeten en Wodan wordt teruggeroepen. "Alles goed," vraagt de man terwijl hij zich over me heen buigt. Ik kreun dat het wel gaat en betast mijn gezicht. De knie van Abdullah heeft mijn kaak flink geraakt maar ik ben ontzettend blij dat ik bijtijds mijn hoofd kon draaien want anders had ik hier nu met een gebroken neus gezeten. Voorzichtig helpt de man me overeind. "Moet ik een dokter waarschuwen?" Ik voel aan mijn gezicht en als ik merk dat ik nergens bloed zeg ik hem dat het niet nodig is. "Je gaat hiervan toch wel aangifte doen, hè!" Ik schud m'n hoofd. "Nee, lijkt me niet," bevestig ik mijn hoofdschudden. "Nee, misschien ook maar beter van niet. Je hebt het tenslotte zelf uitgedaagd." Ondanks de hevige pijn in mijn hoofd, mijn buik en eigenlijk overal voel ik me voor de tweede keer in een paar minuten aangevallen. "Hoe bedoelt u?" "Ik ben niet blind hoor," zegt de man. "Ik heb dat kleine Marokkaantje diverse keren langs zien lopen op weg naar jouw huis. Ik vind het helemaal niet erg dat je homo bent maar als je het aanlegt met die lui dan krijg je dit soort dingen." Zijn arm die me nog steeds ondersteunt, schud ik bruusk van me af. "Dat kleine Marokkaantje heeft een naam: Farid. En hij komt vanuit zijn eigen vrije wil bij mij langs. Hartelijk dank voor uw hulp maar ik red me nu wel alleen!" "Ohhh, op je teentjes getrapt? Ja, krijg je hè als je niet tegen de waarheid kunt!" "De waarheid is dat wat Farid en ik doen onze eigen zaak is. Niet die van zijn broers en niet die van u. Wat jullie er allemaal van denken is niet van belang." Ik pak mijn tassen op en loop strompelend weg. Bij de deur draai ik me naar hem om. "Bedankt voor uw hulp en die van Wodan." Hoe kwaad ik ook ben, ik weet ook dat ik er zonder hun tussenkomst misschien wel heel veel minder aan toe zou zijn. Met grote krachtsinspanning haal ik mijn voordeur. Ik open hem en smijt de tassen als het ware naar binnen. Zodra ik de deur achter me heb dichtgetrokken, zak ik op de grond in elkaar en laat mijn tranen de vrije loop. Dan beweeg ik mij voorzichtig naar de woonkamer. Ik ben daar nog maar net als ik de bel hoor. Laat maar bellen, denk ik omdat ik absoluut niemand wil zien. Een sleutel wordt in het slot gestoken: Farid! "Hè makker! Waar ben je?" roept hij terwijl hij binnenkomt. Ik heb niet meer de puf om te antwoorden. Hij loopt door en voor ik het weet, krijg ik een stortvloed van vragen over me heen gestort. Zijn gezicht staat ernstig geschrokken en zijn onderlip trilt. Ik wimpel al zijn vragen af maar hij blijft aanhouden. "Wie heeft dit gedaan, man!" "Laat maar, Farid." "Verdomme, Theo! Ik wil het weten!" "Heb je iemand op het oog misschien?" "Wat bedoel je daarmee!" "Gewoon zoals ik het zeg." "Nee! Natuurlijk niet! Vertel me wie dit gedaan heeft! Heeft het met ons te maken?" "Ja!" "SHIT!" Hij gaat naast me op de grond zitten en legt voorzichtig een arm om mijn schouders. "Zijn het mijn broers?" "Ja! Ik heb kennis gemaakt met een gedeelte van je familie en ik geloof niet dat ik ze echt aardig vind." "SHIT! SHIT! SHIT! SHIT!" Farid springt op alsof de waarheid hem gebeten heeft. Hij ijsbeert door de kamer heen en weer en knielt dan weer bij me neer. "Heb je een dokter nodig?" "Nee, denk het niet. Ik bloed nergens. Heb alleen heel veel beurse plekken." Farid inspecteert me grondig en dan zegt hij dat hij eventjes weg moet. "Wat ga je doen?" wil ik weten. "Eventjes iets recht zetten." "Doe geen stomme dingen, Farid." "Ik doe nooit stomme dingen, Theo. Maar die imbeciele broers van mij wel. Die weten niet dat ze hun handen thuis moeten houden en dat zal ik hen dan wel eens leren!" Ik krijg geen tijd meer om daar iets tegenin te brengen want voor ik het weet hoor ik de voordeur dichtslaan. Puf om op te staan heb ik nog steeds niet. Ik blijf zitten waar ik zit en zelfs als het donker wordt, komt het nog niet in me op om het licht aan te doen. Een gevoel van opwinding, boosheid, verslagenheid, pijn en bezorgdheid om Farid zorgen ervoor dat ik in een onrustige slaap val. Tegen negen uur word ik wakker van een strelende hand over mijn arm. Als ik geschrokken mijn ogen opsla, kijk ik in het gehavende gezicht van Farid. "Wat heb je gedaan, idioot!" En zachtjes laat ik een hand over zijn blauwe oog glijden. De beweging doet me pijn. "Ik heb me gewroken. Voor jou!" "Dat had je niet moeten doen man." "Tuurlijk wel. En het ging me niet zozeer om de wraak, die opmerking was meer als een grapje bedoeld. Ik ben geen fanaticus. Maar ik wil wel dat mijn broers zich niet bemoeien met het leven dat ik leid. Ik ben in staat om zelf na te denken en te bepalen wat ik wil en zij hebben zich daar niet mee te bemoeien. Ook niet als mijn levenswijze hen niet aanstaat." "Hebben ze je zeer gedaan?" vraag ik bezorgd. "Nee, gelukkig niet. Ik heb hoofdzakelijk van me af kunnen slaan. Toen ik thuiskwam zat Abduh rustig een stripboek te lezen en ik heb hem meteen besprongen. Mijn moeder en Ali hebben ons uit elkaar moeten halen. Ik had hem toen al goed weten te raken maar hij mij jammer genoeg ook. Ali zou ik niet zo besprongen hebben. Hij is de slechtste niet." "Dat idee kreeg ik ook al," zeg ik zachtjes. "Ik weet gewoon niet wat ik zeggen moet, man," snift Farid terwijl hij langzaam begint te huilen. "Niet huilen, Farid. Dat is het allemaal niet waard. Laten we hopen dat ze ons nu met rust laten." "Dat zullen ze doen. Zeker!" "En hoe moet het nou thuis bij jou? Ik bedoel jullie hebben nou ruzie thuis vanwege mij." "Niet vanwege jou, Theo. Zeg zoiets niet. We hebben ruzie met elkaar omdat zij met hun poten aan jou gezeten hebben. Als zij dat niet gedaan hadden dan was er niets gebeurd." "Je hebt gelijk." Door zijn tranen heen glimlacht hij naar me en geeft me een knipoog. "Mijn vader was niet thuis maar mijn moeder heeft ons te verstaan gegeven dat we er nog van zouden horen." "Is je moeder in dit soort situaties opgewassen tegen die grote broers van jou?" "Moet je wel op rekenen. Zij laat niet met zich sollen. Toen Ali en zij ons eenmaal uit elkaar hadden getrokken, wilde ze meteen weten wat er aan de hand was. Ze stond erop te weten waarom ik Abduh had aangevallen maar ik hield mijn mond stevig dicht. Toen hij ook niet van plan bleek te willen praten werd ze heel boos. Ali sprong uiteindelijk in en zei dat hij en Abduh iets stom gedaan hadden maar dat ook hij niet zou vertellen wat het was. Toen was de boot helemaal aan bij mijn moeder. Je had ons moeten zien staan man. Drie kerels op een rij met het hoofd gebogen voor mijn moeder." "Is je moeder een uitzondering?" "Weet het niet. Bij ons houden de moeders zich hoofdzakelijk bezig met de opvoeding. Maar ik heb je al eerder gezegd dat zij de denker is in ons gezin en zij is van heel veel dingen beter op de hoogte dan mijn vader. Ook met verkiezingen bijvoorbeeld. Zij zegt mijn vader wat hij moet stemmen en hij voert het zonder verder na te denken uit. Mijn moeder leest ook heel veel en is echt niet de onderdanige vrouw zoals Westerlingen tegen vrouwen uit de Islam aankijken." "Prachtig om te horen dat zoiets mogelijk is, Farid. Het moet heel fijn zijn om zo'n moeder te hebben." "Ja, en daarom is het ook zo verdomde rot om dit geheim te moeten houden voor haar." Hij begint opnieuw te snikken. Ik trek hem dicht tegen me aan en let daarbij niet op de stekende pijn in mijn lijf. Ik wil hem gewoon troosten. "Je kunt er dus totaal niet over praten?" probeer ik na een tijdje. "Nee, nog niet in elk geval. Niet voordat ik alles zelf goed op een rijtje heb." "Dat kan ik me goed voorstellen maar als je dat wel hebt, wat zijn dan je mogelijkheden? Is homofilie bespreekbaar binnen de Islam?" Hij kijkt me aan terwijl hij zijn tranen wegveegt en wil niets zeggen maar ik ben hem voor. "Ga nou niet zeggen dat je geen homo bent." Hij lacht. "Ik heb een heel goed gevoel bij jou en mij, verder ga ik nog echt niet!" "Goed genoeg voor mij!" "Ik moet naar huis," zegt hij en staat op. "Wanneer zie ik je weer?" "Weet het niet. Mijn vader zal zo wel thuis zijn en dan zal er wel een straf opgelegd worden." "Waar denk je aan?" "Huisarrest." "Voor hoelang?" Hij haalt zijn schouders op. Moeizaam loop ik met hem mee naar de deur en dan zoenen we elkaar hartstochtelijk. "Ik ben heel blij dat jij er bent, Farid." "Ik andersom ook. En," gaat hij na een nieuwe kus verder, "ik heb helemaal nergens spijt van." "Zo mag ik het horen. Hè ga nou maar gauw naar huis. Sms je me even hoe lang je straf gaat duren?" Hij belooft het en dan laat ik hem uit. Ik blijf net zolang buiten wachten tot hij op zijn rode brommer wegrijdt. Drie kwartier later krijg ik zijn berichtje ‘2 weken'. Ik zal hem dus twee hele weken niet zien. Op zich heel lang voor ons natuurlijk maar ... het had erger gekund. Als ik naar bed ga en mijn schoenen uittrek, merk ik dat we voor het eerst niet van schoenen hebben geruild. Wordt vervolgd ... Dank ben ik verschuldigd aan mijn (inmiddels) vaste corrector die me op heel veel fouten, kleine en grote, heeft geattendeerd en me daarnaast goede vondsten heeft aangedragen. EP, bedankt! T. bedankt voor de aanzet tot de titel. ©Lucky-Eye, mei 2005

Wie de schoen past ... - deel 2 (mm:overige, 5601 words) [2/8] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: May 21 2005	Kijkers/Lezers: 6241/4987 [80%]	Waardering (deel): 9.00 (1 stem)
vervolg

Dit is deel 2 van totaal 8 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel