ErotischeVerhalen.com: Vakantie 2002 - deel 5 door Lucky Eye [deel 5]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal "Dank je Ken." Met mijn hand streelde ik over de gekuste wang. "Maar weet dat ik het niet alleen voor jou gedaan heb. Zelf heb ik ook enorm veel plezier gehad." Hij glimlachte en zei dat hij echt moest gaan en was verdwenen. De deur sloeg met een knal achter hem dicht en ik stond daar nog steeds met mijn hand op mijn wang. Het voelde zo enorm goed. Wezenloos zette ik koffie en maakte ik mijn ontbijt. De kus had me totaal van mijn stuk gebracht. Het was zo onverwachts gekomen! Geheel nog in gedachten aan die plotse kus verzonken, zat ik aan het kleine tafeltje in de keuken te eten toen er op het zijraam geklopt werd. Eerst wachtte ik even omdat ik veronderstelde dat de peuters een grapje met me aan het uithalen waren maar even later werd er opnieuw geklopt. Ik stond op en schoof het gordijn open. Daar stond Jan Walters en stak een hand op. "Koffie straks bij mij?" "Prima. Geef me even wat tijd om te ontbijten en me aan te kleden." En zo kwam het dat ik tegen tienen bij Jan thuis zat achter een kop koffie. "En hoe is het jullie bevallen?" viel ik meteen met de deur in huis toen hij ook was gaan zitten. "Nou, het was erg moeilijk voor ons hoor dat mag je gerust weten. We hebben de hele avond bij elkaar gezeten zonder dat we echt iets gedaan hebben. Regelmatig onze zorgen tegen elkaar uitgesproken en toen het voor ons tegen halfelf tijd was om naar bed te gaan, hebben we dat wel gedaan maar we deden geen oog dicht. In het donker zaten we bij elkaar en hielden elkaars hand vast. Gewoon te bang dat hem iets zou overkomen." "Ik kan het me heel goed voorstellen. Ik heb dan zelf geen kinderen maar als je iets waarvan je heel erg houdt voor het eerst loslaat, lijkt me dat een bezoeking." "Inderdaad. Heel vaak hebben we ons ook afgevraagd of we er goed aangedaan hadden maar toch steeds weer kwamen we erop uit dat het gewoon goed is. Goed voor ons maar vooral voor Ken. En daarvoor doen we het tenslotte. Heeft hij je gevraagd of je mee wilde gaan om een fiets te huren?" "Nee, waarschijnlijk is hij dat in de haast," en vanwege zijn voornemen om mij een zoen te geven, vulde ik in mijn hoofd aan, "helemaal vergeten. Maar dat komt straks nog wel dus. En jullie vinden het goed neem ik dus aan." "Ja, we moeten nu doorzetten vind ik en Marja is het helemaal met me eens." "Toch zou ik graag wel willen dat jullie hem als hij uitgaat iets meer verantwoordelijkheid geven. Toen we thuiskwamen en bij jullie ineens het licht aanging, voelde ik dat de vrolijkheid die hij de hele avond had gehad ineens verschrompelde zo van ‘zie je wel ze vertrouwen me niet helemaal'. Ik begrijp het volkomen hoor en je hoeft je niet te verdedigen want je uitleg was duidelijk zat maar probeer de volgende keer gewoon om je slapende te houden als hij laat voor de deur staat en anders moeten we iets anders proberen." "Hoe bedoel je?" "Nou hij zou bijvoorbeeld als we een avond uitgaan bij mij kunnen blijven slapen. Ik heb een extra slaapkamer met twee bedden dus hij kan nog kiezen ook!" maakte ik mijn voorstel met een grap af. "Wanneer denk je dat jullie weer uitgaan?" Er lag een spoor van angst over de gestelde vraag. "Jan! Kom op zeg! Doe niet zo angstig. Ik sta ervoor garant dat hem niets overkomt." "Maar stel je voor dat je een ongeluk krijgt of zo?" "Dat kan nu ook gebeuren Jan nu hij met je vrouw naar Vaals is." "Je hebt gelijk. Ik moet het loslaten." "Zaterdag- of zondagavond gaan we uit naar Maastricht denk ik. Dus dan kan het weer laat worden." "Ik zal het er met Marja over hebben. Ik wil haar er niet buiten houden dat zul je begrijpen toch?" Natuurlijk begreep ik dat en zei ik hem dat ook. "En verder nog plannen voor de komende dagen." Ik legde hem het een en ander voor en hij vond alles goed. "Zoals ik bemerk heb je voor vanavond niets ingevuld. Zou je het dan leuk vinden om bij ons op visite te komen voor een spelletje of zo?" vroeg hij. "Ja, dat is een prima idee," reageerde ik enthousiast zoals ik ook was. Toen ik twee koppen koffie gehad had, ging ik terug naar mijn eigen huisje. Ken was om halftwaalf met drie korte broeken en twee zwembroeken terug en liet ze me zien. "En hoe vind je ze?" "Heel mooi jongen. Prachtig gewoon al zouden ze mooier zijn als je ze aanhad!" "Ja, ja. Straks hoor. Ik ga even naar huis om me om te kleden en dan gaan we ergens een fiets huren. Jij weet wel een adres toch?" "Vond je vader het goed dan?" "Ja! Geen enkel probleem! Ongelofelijk nietwaar?" "Inderdaad," loog ik schijnheilig. Een kwartier later reden Ken en ik in mijn auto het dal in. Ik had voor mezelf besloten dat we naar ‘Het Zinkviooltje' zouden gaan om daar een fiets voor hem te huren. En het zou een gewone racefiets worden en niet een mountainbike. Ik wist dat hij niet zo heel erg sportief nog was en op zo'n gewone fiets zouden we rustig ons eigen tempo (zijn tempo) kunnen aanhouden en over gemakkelijk terrein rijden alhoewel die heuvels hier nou niet echt gemakkelijk te noemen waren. Ken liet de keuze van de fiets geheel aan mij over. We lieten hem daar afstellen op zijn lengte en met ons bezit en een paar routekaarten waren we al snel weer terug. Trots belde Ken aan bij zijn huisje en wachtte tot er open gedaan werd. Vader en moeder Walters verschenen aan de deur en lieten lovende geluiden horen over de fiets. "En als het je nou goed bevalt, moet ik er dan thuis ook een voor je kopen?" vroeg zijn vader. "Nou misschien wel. Als ik de smaak goed te pakken krijg!" "Heb je ook kleding gehuurd?" luidde een praktische vraag van zijn moeder. "Nee mam, Rogier zei dat hij voldoende spullen had die ik zou mogen gebruiken." Even zag ik die bedenkelijke blik in de ogen van pa en ma maar toen reageerde zij heel praktisch. "Dat is mooi jongen maar dan wil ik wel dat ik jullie kleren uitwas. Dan voel ik me tenminste ook nog een beetje nuttig." En zo werd besloten. Meteen na het middageten was Ken terug bij mij. Ik ging hem voor naar boven waar ik mijn rijke collectie fietskleren op het tweepersoonsbed had uitgestald. "Kies er maar wat uit!" bood ik hem met een weids armgebaar aan. "Wil je niet zelf eerst ..." Ik schudde mijn hoofd allang voor dat hij zijn zin kon afmaken. Hij koos het pak uit met het geel/rode bovenstuk en ik nam het blauw/groene. Ik begon mijn kleren uit te trekken om me te verkleden en zag hem een beetje moeilijk daar staan met zijn keuze in zijn hand. "Je mag het kamertje hiernaast ook wel gebruiken om je om te kleden hoor als je dat liever hebt." Ik zelf was inmiddels op mijn sokken na helemaal bloot en begon het pak aan te trekken. Ik zag hem naar me kijken. "Is er iets?" "Nee, uhh ... maar moet je dat over je blote lijf aan trekken?" "Ja," zei ik met een glimlach, "in het broekgedeelte zit een zeemleer om het transpiratievocht op te nemen omdat je er anders last van krijgt tijdens het lange zitten en als je een onderbroek draagt dan heeft dat niet zoveel zin eigelijk." Ik was klaar en liet hem alleen. Waarschijnlijk vond hij het toch wat ongemakkelijk om zich in mijn bijzijn om te kleden. Beneden bekeek ik de routekaart en keek waar we zoal langs zouden rijden deze middag. Ik was niet van plan hem meteen gigantisch ver te laten rijden want het was tenslotte zijn allereerste keer. Even later kwam hij in fietskledij naar beneden. "En? Hoe staat het me?" "Goed Ken. Uitstekend." "Ja dat idee heb ik dus ook. Heb het idee dat je in mijn kruis alles kunt zien zitten!" Ik lachte. "Moet maar geen stijve krijgen onderweg anders krijg jij nog rare ideeën." "Wat??? Als jij een stijve krijgt wie heeft er dan rare ideeën van ons???" Hij werd rood en ik lachte luid. "Kom op idioot. Ik zal je zo afbeulen dat je geen rare gedachten zult kunnen krijgen." De pedaalridders stapten op en ik voerde Ken door een prachtig gedeelte van het heuvelland. Tijdens de rit praatten we bijna voortdurend als dat mogelijk was en zo leerden we elkaar goed kennen. Ik vertelde hem op zijn verzoek over mijn vader en natuurlijk vroeg ik hem ook het een en ander over zijn ouders. Zo kwam ik te weten dat hij als kind heel lang ernstig ziek was geweest en ook hij zelf bracht hun zorgzaamheid onder andere in verband met die periode en het feit dat hij enig kind was. En ik kon me dat heel goed voorstellen. Het is gewoon vreselijk als iemand die je dierbaar is je ontvalt. Tegen drieën nadat we zo'n twee uur gereden hadden, stopten we. We legden de fiets in de berm neer en gingen zelf een eindje verderop zitten. Beiden hadden we onze drinkfles meegenomen en net voordat Ken zijn fles aan de mond zette, zag ik dat hij een pil innam. "Mag ik je vragen waarvoor die pil is? Je gebruikt toch geen stimulerende middelen hè?" Ken glimlachte. "Nee, dat niet. Was het maar waar. Dat is voor mijn migraine. Het is iets homeopatisch en het is maar de vraag of het werkt maar je blijft steeds proberen om er helemaal vanaf te komen." "Is dat niet reuze vervelend om dat te hebben?" "Zeker maar ik weet niet anders. Heb het al mijn hele leven en weet ermee om te gaan. Maar als zo'n aanval er is dan is dat heel vervelend." "Hoe vang je dat op dan?" "Rustig blijven liggen in je bed met de gordijnen zo dicht mogelijk en zo weinig mogelijk lawaai en licht. Dat is voor mij in elk geval de beste remedie." "Duren ze lang die aanvallen?" "De laatste tijd valt het gelukkig mee maar ik heb wel eens aanvallen gehad die drie dagen duurden." "Shit! Rot man! Zeker ook vaak verzuim van school dan!" "Ja, en dan moet je later alles weer zien in te halen. Heel veel vakanties zijn er bij mij bij ingeschoten omdat ik weer bij moest zien te komen. En dat is best wel rot hoor. Iedereen lol en plezier en ik werken. Maar, zoals ik al zei je doet er niets aan. "Moedig Ken!" En bewonderend klopte ik hem op zijn schouder. Hij haalde zijn schouders op. "Niets bijzonders hoor!" "Natuurlijk wel. Het is een extra opgave die je leven er niet gemakkelijker opmaakt en als je je er dan zo door heen slaat is dat best een compliment waard! Vind ik in elk geval." "Dank je, zal ik dan maar zeggen." Ik glimlachte naar hem en klopte hem opnieuw op zijn schouder. "Wat gaan we vanavond doen?" Ik vertelde hem dat ik vanochtend met zijn vader gesproken had en bracht diens voorstel naar voren. "Hé leuk zeg. Kan ik eindelijk eens zien hoe slim je bent." "Hoe bedoel je?" "Mijn pa kennende haalt hij vast Trivial Pursuit te voorschijn en dan wil ik wel eens zien of je meer dan alleen maar knap bent." Meteen begon hij te blozen. Ik brak uit in een lachstuip en rolde door het gras. "Doe niet zo idioot man. Iedereen kan je zo zien hier langs de weg." Lange tijd wist ik geen fatsoenlijk woord uit te brengen maar toen ik eindelijk weer bijgekomen was zei ik: "Nou en!" "Wat nou en?" "Moet ik me iets aantrekken van wat anderen van me zouden kunnen denken?" Ik zag een denkrimpel op zijn voorhoofd komen. "Niet dan?" "Nee, natuurlijk niet! Als je steeds rekening moet houden met wat anderen van je zullen kunnen denken dan word je hartstikke gek man! Dat doe ik dus mooi niet. Ik houd rekening met andere mensen en respecteer mensen maar verder ga ik niet!" Ik zag hem nadenken en een paar keer wilde hij iets zeggen maar slikte hij het net zo snel ook weer in. "Mijn ouders zijn daar altijd wel heel gevoelig voor. ‘Ken maak niet zoveel lawaai als je naar boven loopt. Wat moeten de buren er wel niet van denken' en meer van dat soort dingen." "Ik ken die uitspraken Ken en vind ze vreselijk! Ik doe wat ik wil en wat iedereen daarvan denkt zal me worst zijn." "Wel makkelijk eigenlijk." "Ja een stuk ongecompliceerder dan heel veel mensen leven. Heus hoor ik wil best wel rekening houden met mensen. Bij mij in de flat wonen mensen met kleine kinderen dus zet ik 's avonds mijn muziek nooit hard aan. Ik let dus wel op wat ik doe! Maar ik ga niet denken o jee vanavond neem ik geen vriendje mee naar huis want de buren zullen wel denken nou heeft hij al een derde vriend deze week. Dat doe ik dus mooi niet." Met ogen groot als schoteltjes keek hij me aan. "Sorry misschien was het niet zo'n goed voorbeeld," verontschuldigde ik me. "Nee, geeft niets." Het was eventjes stil maar in die stilte bleef hij me strak aankijken. "Ben je echt zo'n versierder?" Die vraag had ik voelen aankomen. "Nee, het was echt maar een voorbeeld. De laatste jongen waar ik mee gevreeën heb is al weer bijna vier jaar geleden." "Mis je het dan niet de seks?" De spanning die er even geweest was, was gelukkig weer gebroken. "Ja, ik mis het best wel maar ik ben zoekende en wat kieskeuriger geworden wellicht want ik doe het niet zomaar meer." "Wel gedaan dus." "Ja, heb ik je gisteravond ook al verteld dat ik in het begin best wel seks zonder gevoelens met iemand heb gehad. Zo maar om te ontdekken." Opnieuw viel er een gat in ons gesprek. Die hij uiteindelijk opvulde met een glimlach en de vraag: "Hoe vond je mijn kus vanmorgen?" Ik lachte terug. "Verrassend! Ik had het niet zien aankomen." We bleven nog wat kletsen maar eigelijk over niets bijzonders meer. Na een half uurtje stapten we weer op en fietsen verder. Even na vijf uur waren we terug in Camerig. "Nou? Goed bevallen?" vroeg ik hem toen we in mijn huisje waren. "Prima," zei hij. "Het is echt heel goed om dat te doen maar het beste bevalt me nog jouw gezelschap. Vind het echt heel fijn dat ik je heb leren kennen." "Dank je Ken. Jouw aanwezigheid doet mij ook goed." "Dan ga ik maar naar huis om me te douchen en te eten. Zie ik je straks nog voor wat tafeltennis of lukt het je niet meer denk je." "Ik verpletter je Ken Walters. Reken daar maar op. Maar wacht even." Snel rende ik de trap op naar boven en schoot uit mijn sportkleren. Ik trok mijn badjas aan en liep met de bezwete spullen de trap weer af. "Hier aan je moeder geven en zeg haar dat ze het met zo weinig mogelijk vloeibaar wasmiddel moet wassen, goed uitspoelen, niet centrifugeren en daarna nat ophangen op een plaats in de schaduw. Kun je dat allemaal onthouden?" Hij herhaalde letterlijk alles wat ik gezegd had en knipoogde. "Zo goed baas?" "Zeker maatje. En nou naar huis. Opgesodemieterd. Tot straks!" Ken verdween en ineens voelde ik me alleen. Een merkwaardig gevoel dat ik me alleen herinnerde van die eerste weken nadat mijn vader was overleden. Daarna had ik me eigenlijk nooit alleen gevoeld en nu, nu was dat gevoel ineens weer terug. Kom op, sprak ik mezelf toe. Geen aanstellerij. Onder de douche en wat te eten klaarmaken anders krijg je straks honger. En zo deed ik dus. De bezigheden hielden me van het denken af en dat vond ik goed, voor dat moment. Na de maaltijd waste ik in alle rust af en zelfs toen Ken zich aandiende door op het raam te kloppen, zei ik hem dat hij even wachten moest omdat ik nog bezig was met de afwas. Heel behulpzaam kwam hij binnen en pakte een droogdoek. "Je hoeft me niet te helpen hoor. Ik kan me heus zelf wel redden." "Dat weet ik ook wel maar als ik het nou wil?" Schuins keek ik hem aan en ging verder met het schoonmaken van de spullen in het afwasteiltje. Daarna speelden we drie partijtjes tafeltennis waarvan ik er weer een won maar ook de twee andere verloor ik niet meer zo dik als in het begin. Ik werd duidelijk beter concludeerde ik met enige trots stilletjes van binnen. Toen op naar de koffie bij zijn ouders. Het was vanaf het allereerste begin meteen gezellig. Er werd vrijuit gepraat en heel veel gelachen en Ken kreeg gelijk: zijn vader haalde Trivial Pursuit tevoorschijn. De rose vragen waren een crime voor mij want van al die t.v.-series kende ik er verrekte weinig. Vragen over sport daarentegen werden mijn favoriet en ik moest vreselijk lachen om Marja die zodra er een sportvraag kwam waarbij een naam gevraagd werd meteen en altijd ‘O.J. Simpson' riep. Hilarisch gewoon. Het werd erg laat en ik zag Marja tegen halfelf al eens bedenkelijk kijken naar haar man maar Jan wilde nog van geen ophouden weten. Vrijdag 26 juli 2002: Uiteindelijk werd het één uur voor er pas een winnaar bekend werd. Jan Walters versloeg ons allemaal nipt. Hij had gewoon het geluk dat hij eerder in het centrum kwam dan ons en ook de gestelde vraag nog goed wist te beantwoorden. Daarna was het snel opbreken geblazen want eigenlijk wilde iedereen graag naar bed. Ik ook want het was best wel een drukke dag geweest. Na de familie bedankt te hebben voor de gezelligheid, liep ik het kleine eindje naar mijn huisje toe. Binnengekomen, sloot ik de gordijnen en ging naar boven naar bed. De volgende ochtend was ik op mijn vaste tijd wakker. Het was nog erg vroeg dus en daarom bleef ik nog eventjes rustig liggen. Zeven uur ontbeet ik en keek ik het journaal. Ze beloofden mooi weer en ik zag er naar uit om de komende dagen het zwemwater in Zuid-Limburg te gaan uitproberen. Na het ontbijt las ik lang ik mijn boek en wachtte op Ken. Hij kwam echter maar niet en toen het mij te lang duurde, ging ik maar eens kijken waar hij bleef. "Ja, ik was er al bang voor," zei Marja toen ik bij hen was, "gisteren toch te laat geworden denk ik." Het bleek dat Ken een migraineaanval had. "Ach dat is het niet," reageerde Jan. "Hij heeft die aanvallen regelmatig." "Vind je het goed als ik even bij hem ga kijken?" "Natuurlijk. Het is de deur links." Zachtjes liep ik de trap op. Ik klopte op de deur maar kreeg geen respons. "Loop maar door hoor," riep Marja van beneden. Ik opende de deur die nogal stroef ging en stapte de donkere kamer in. "Hoi," klonk het zachtjes in het donker." Ik groette terug en ging op de stoel zitten die naast zijn bed stond. "Hoe is het met je?" "Beroerd!" "Vervelend man!" "Ja maar ik had je verteld dat dit af en toe kon gebeuren. Heb je nou vandaag wel wat te doen?" "Om mij moet je je geen zorgen maken Ken. Ik had niet verwacht dat ik met iemand deze vakantie zou doorbrengen dus ben ik voorbereid om alles alleen te doen maar vind het wel vervelend dat je nu niet mee kunt gaan. Heb nog een hele stapel boeken liggen en die ga ik dus maar verder lezen." "Maar je mag rustig dingen gaan doen hoor!" "Dank je maar daar heb ik nu even geen zin in. Is dat ook goed?" Hij glimlachte. Het was warm op zijn kamer en ik zag dat de dunne gordijntjes die ook mijn huis sierden bij hem afgedekt waren door een donkerbruine deken. Hij zweette op zijn voorhoofd en borst. "Ben je misselijk?" "Ja. Een van de bijverschijnselen. Maar het is al beter dan het geweest is. Vannacht heb ik mijn ouders veel last bezorgd. Ze hebben amper een oog kunnen dicht doen denk ik." "Ze zullen het vast niet erg vinden." "Zij niet maar ik wel." "Je bent een vreemde Ken. Ze doen het omdat ze van je houden!" "Ja, ik weet het maar daarom vind ik het nog wel vervelend dat ik ze zo tot last ben." "Ik vind je zielig." "Nee, dat wil ik niet. Ik wil niet zielig gevonden worden. Ik heb nog armen en benen en die doen het uitstekend en daarom ben ik niet zielig." Ineens schoot ik voel. De tranen brandden me achter mijn ogen. Hij had precies dezelfde woorden gebruikt die mijn vader ook altijd gebruikt had als ik hem zielig had gevonden. "Wat is er?" vroeg Ken die mijn schrikreactie bemerkt had. "Nee, niets. Een herinnering. Het gaat wel weer over," stelde ik hem gerust. Tenminste dat hoopte ik. "Ik laat je alleen Ken. Aan rust heb je meer dan aan mij." "Leuk dat je geweest bent Rogier. Straks ben ik weer zo fit als een hoentje. Je zult het zien." "Graag Ken!" Ik drukte zijn hand en ging terug naar beneden. "Niet zo bezorgd kijken, Rogier," zei Jan toen ik beneden was. "Hij heeft het ergste gehad en het gaat al stukken beter dan vannacht." "Ja, dat zei hij ook al maar ..." "Het is een vervelend gezicht als hij daar zo uitgeteld ligt nietwaar," zei Marja. En dat was de spijker op zijn kop. De levenslustige jongen die ik kende lag daar als de dood van pierlala en ik wist het geen plaats te geven. Ik ging naar huis en meteen naar boven naar mijn slaapkamer. Bittere tranen welden op en stroomden naar buiten. Niet alleen vanwege Ken maar ook vanwege mijn vader. Het leek of er ineens oude wonden opengereten waren. Vooral dat treffende van diezelfde woorden hadden me hard geraakt. Hoe kon iemand die zo ziek was, zeggen dat hij niet zielig was en toch moest er een kern van waarheid in zitten want ik had het nu van twee heel verschillende mensen gehoord en meteen ook was dat het lastige. Ik begon verbanden te trekken tussen mijn vader en Ken die er helemaal niet waren. De tranen droogden op en langzaam werd ik weer wat nuchterder. Ik kon het weer wat aan en ging nog wat snotterend naar beneden waar ik mijn tweede boek uitlas en wat at. Daarna deed ik de afwas. Het weer was niet zo mooi als ze beloofd hadden. Het was dik bewolkt maar toch behoorlijk warm. Broeierig noemen we dat dan. Een dik wolkendek met daarachter een krachtige zon. Natuurlijk had ik die middag alleen dingen kunnen gaan doen maar ik wilde gewoon niet. Ik had geen zin om me zelf te vermaken wetende dat mijn maatje niet mee zou kunnen. Ik was gesteld op Ken en wilde dat hij bij me zou zijn. Als hij niet meekon, bleef ik thuis. De kleuters hielden me volop bezig. In korte broek zat ik op mijn terras en regelmatig kwamen ze langs met zandgebakjes die ik moest opeten. Een emmer deed dienst als vergaarbak en gelukkig waren ze caloriearm want ik werkte er die middag heel wat weg. Na het avondeten kwam Jan langs en vroeg of ik tafeltennis wilde spelen. Natuurlijk wilde ik dat. Ik won er twee van de drie en de andere was voor hem. "Je bent goed geworden in die paar dagen zeg," reageerde hij bewonderend nadat we uitgespeeld waren. "Dank je." "Ik meen het echt. Ik heb bewondering voor je. Niet alleen voor je spel maar ook voor de manier waarop je met Ken omgaat en hoe snel je aan hem gehecht bent geraakt." We wisselden een blik uit. "Ja, ik zag het meteen vanmorgen toen je hoorde dat hij ziek was. Dat gevoel van medeleven wat getuigt van echte vriendschap. Dank je dat je die vriend voor hem wil zijn." "Ken verdient het om goede vrienden te hebben en ik ben blij dat ik er een van mag zijn en dat jullie daarvoor gezorgd hebben." Een tijdje bleef hij nog praten en daarna ging hij naar huis. Ik dronk mijn koffie buiten en praatte later die avond nog een hele tijd met Antoinette waarvan ik de echtgenoot nog steeds niet gezien had. De man moest een vreselijke huismus zijn, leek me. Toen zij tegen halfnegen naar binnenging, was ik weer alleen. Ik ging naar binnen en zette de t.v. aan. In mijn eentje keek ik naar ‘Jacob the Liar' een prachtige film, zij het een dramatisch aflopende film, met Robin Williams in de hoofdrol. Ik vond het jammer dat Ken deze film niet kon zien want er zat echt een gigantisch goed verhaal in. Toen de film was afgelopen ging ik nog eventjes naar buiten. Het was donker en stil geworden. Ik hoorde hem aankomen en keek verwachtingsvol opzij. Inderdaad het was Ken. "Hé? Jij?" "Ja, ik. Ik ben er weer. Had ik je toch gezegd." Hij kwam bij me zitten en stak een sigaret aan. "Alsjeblieft Ken hou met die vreselijke gewoonte op! Hoe kun je die dingen roken als je weet dat het slecht voor je is en je al genoeg aan je kop hebt met die ziekte van je." Het kwam er behoorlijk fel uit. Te fel misschien wel maar ik meende het vanuit het diepste van mijn hart. "Oké." Hij stond op en liep mijn huis binnen. "Wat heb je gedaan?" vroeg ik toen hij weer naast me ging zitten. "De sigaretten weggegooid natuurlijk." "Zo bedoelde ik het niet." "Ja, dat deed je wel en het is goed dat je laat zien wat je denkt. Het is toch ook vreselijk stom om te roken als je het zelf niet lekker vindt maar het alleen maar doet omdat het niet mag?" "Ja, nou heb jij weer gelijk!" zuchtte ik. Het werd stil. Te stil. "Wat is er Rogier. Je bent zo stil, zo anders, zo ... verstard." Hij had het gemerkt en dat was waar ik voor gevreesd had. Hij legde zijn hand op de mijne. "Rogier ... doet dit niet. Keer je niet van me af. Wat heb ik gedaan dat je dit doet?" "Je hebt niets gedaan alleen ... alleen de herinneringen die ik gedacht had overwonnen te hebben, teruggeroepen." "Sorry," klonk het. "Nee, het ligt niet aan jou. Het was mijn illusie dat ik ze kwijt was maar nu weet ik dat het niet zo is. Ik vond het zo verschrikkelijk rot om jou daar zo stil en ziek te zien liggen." "Maar nu ben ik er toch weer?" zei hij met een glimlach. "Ja, je bent er gelukkig weer." Maar ik was niet oprecht. Ik had nog steeds dat vreselijke gevoel dat me van binnen verscheurde maar niet tegen hem onder woorden durfde te brengen. "Gaat het echt wel met je?" Ik toverde een glimlach rond mijn lippen en keek hem aan. "Je moet niet tegen me liegen Rogier. Daar kan ik niet tegen. Je wilt laten zien dat het goed met je gaat maar het gaat niet goed. Wat is er?" Diepe stilte volgde. Moest ik hem zeggen wat ik dacht? Of was het maar beter om te zwijgen? Gelukkig hoefde ik niet te beslissen. Ken hoorde zijn moeder naderen en haalde zijn hand weg. "Ken, kom je thuis?" "Ja mam, ik kom eraan." Voetstappen die zich vewijderden klonken door de stilte. Zijn hand kwam weer terug. "Rogier ik hou van je. Sluit je niet af van me alsjebieft." Hij stond op, drukte een kus op mijn voorhoofd en verdween in de donkerte. Wordt vervolgd ... ©Lucky-Eye, december 2002 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Vakantie 2002 - deel 5 (mm:overige, 5240 words) [5/8] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Dec 20 2002	Kijkers/Lezers: 5169/4363 [84%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Het eerste avondje uit met Ken is Rogier goed bevallen. Nu kijken wat er verder gaat gebeuren.

Dit is deel 5 van totaal 8 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel