ErotischeVerhalen.com: EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 33 (slot) door Lucky Eye [deel 33]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal 'Bang zijn we allemaal wel eens. Marc hier .. ' Ze wees naar me en de vlammen sloegen me uit. '... is ook wel eens bang. Toch, Marc?' En daar stond ik dan. Met de mond vol tanden. "Luister naar het fluisteren van je hart," kwam ineens in me op. 'Ja. Soms ben ik ook wel bang.' 'Waarvoor?' wilde het meisje weten. 'Ik moest een keer naar het ziekenhuis. Ik was ... hoe oud ben jij?' Ze bleek acht te zijn. 'Ik was iets ouder. Was gevallen met mijn skateboard. En moest geopereerd worden.' In eenvoudige taal en korte zinnen legde ik haar wat er met mijn sleutelbeen was gebeurd en hoe bang ik was geweest. Het leek alsof dat haar ondersteunde. Heel langzaam brak er iets van een glimlach op haar gezicht door. Het ontroerde mij enorm. 'Dank je, Marc!' zei ze toen. 'Als jij het kunt, dan kan ik het ook!' Oh, man! Wat hoopte ik dat voor haar! Julia pakte haar medicatie en zag erop toe dat ze alles inslikte. Marlies had veel pijn. Herkenbaar. 'Geef je goed aan wanneer je pijn hebt?' vroeg Julia haar. 'Ja. Maar is wel lastig. Ik begrijp soms niet precies wat ze bedoelen met die cijfers.' Snel legde Julia aan mij uit wat zij bedoeld had. De verpleegkundigen vragen hun patiënten vaak om de pijn weer te geven met punten: 1 is niets 10 is enorm veel pijn. Marlies vond dat moeilijk. Ik kon het me heel goed voorstellen. Had ik ook vaak met de pijn in mijn bal. Lang niet altijd goed aan te geven. 'Walter? Kun jij even komen?' De jongen kwam en ging bij Marlies op het bed zitten, toen Julia hem dat vroeg. 'Kun jij Marlies uitleggen hoe het werkt?' De jongen deed het. Heel rustig. Op zijn manier. 'Helpt dat iets?' wilde Julia weten. 'Ja. Dank je, Walter. Maar ... als ik het niet goed weet, mag ik het je dan weer vragen?' 'Ja! Altijd! We kunnen elkaar helpen toch?' Ik vond het mooi om te zien hoe Julia gebruik had gemaakt van de kracht die deze kinderen hadden. Hoe ze saamhorigheid had gekweekt. 'En nu een verhaaltje!' wendde Walter zich tot Julia. Julia haalde een leesboek uit haar rugzak tevoorschijn. Walter en Marlies zaten al bij elkaar en ik zorgde ervoor dat Annet er ook bij kwam. Het was een leuk verhaal dat Julia voorlas. Er zat humor in. Regelmatig klonk er een daverend lachsalvo door de ziekenhuiszaal. Een verpleegkundige stak haar hoofd om de hoek van de deur, maar trok zich ook snel weer terug. 'Wanneer kom je weer, dokter Juul?' vroeg Marlies toen het verhaal uit was. 'Zo snel als de wind mij draagt.' 'Dat zegt ze altijd!' verklaarde Walter aan zijn kamergenoten. Uitgebreid namen we afscheid en vervolgens ging we verder. Dit keer een kamer met twee volwassenen. Het viel me op dat Julia eigenlijk precies hetzelfde handelde. Aandacht voor beide patiënten. Ieder afzonderlijk. Een praatje over hoe het ging. Of er nog problemen waren. De ene man benoemde dat hij alleen was. Geen familie had. Ik slikte wat weg. Zoiets moest vreselijk zijn! De dagen waren lang voor hem, zo gaf hij aan. 'En bezigheidstherapie? Is dat iets voor u?' 'Ach. Ik weet het niet. Moet je dan niet verplicht allerlei dingen doen?' 'Niet verplicht natuurlijk! Je gaat als je zin hebt. Je doet waarin je zin hebt. De begeleiders kunnen veel verschillende dingen aandragen voor u. Je kunt er ook gewoon naar toe gaan en de krant lezen bijvoorbeeld. Verplicht een asbak kleien hoeft niet! U rookt toch niet?' De man schoot in de lach. Ik begon iets van haar werkwijze te begrijpen, dacht ik. Met de tweede patiënt ging het prima, maar de man wilde heel veel van zich af praten en Julia gaf hem daartoe alle gelegenheid. 'Ach,' zo besloot hij, 'ik blijf er maar over praten. Hoe vervelend ik het allemaal vind. Dat ik het niet eerlijk vind dat het mij is overkomen, en zo. Maar... eigenlijk moet ik nog heel blij zijn.' 'Hoezo?' 'Ik kan nog praten! Ik ben er nog!' 'Kijk! En dat mag ik nou graag horen! Maar wel heel goed van u dat u gewoon praat. Dat u het niet opkropt. Mag ik nog eens terugkomen?' 'Altijd!' En ook de andere man wilde dat graag. 'Kunt u iets te lezen voor mij meenemen een volgende keer?' 'Ik weet iets beters. Ik stuur u iemand van de bibliotheek. Kunt u opgeven wat u graag wilt lezen en zorgen zij ervoor dat er boeken of tijdschriften voor u komen.' 'Kan dat?' 'Ja! Dat kan!' Ook hier kwamen toen pas de medicijnen. Na afscheid genomen te hebben, bezochten we nog vier zalen en pas daarna gaf Julia aan dat onze ronde erop zat. Ik merkte aan haar dat ze het leuk had gevonden. Het leek ... tja ... precies wist ik het niet. Maar ik had het idee alsof ze met een lichtere tred liep. Nadat ze de nu lege kar teruggebracht had en afscheid had genomen bij de post van de verpleegkundigen, nam ze me mee naar het ziekenhuisrestaurant. We gingen zitten. 'Iets drinken? Iets eten?' 'Warme chocolademelk met slagroom, als het kan. En een broodje kaas. Wel volkoren graag.' 'De bestelling,' en met dat zette ze al snel een dienblad op ons tafeltje neer. Ik maakte de plastic verpakking om het broodje open. We aten. Toen ik uitgegeten was, begon ik aan de chocolademelk. Al snel zag ik Julia lachen. Ik wist meteen waarom: slagroom aan mijn neus. Gebeurde me vaker. Ik liet het gewoon zitten. Eerst alles opdrinken en dan pas poetsen. Toen ik m'n neus schoongeveegd had met een servet, gaf ik Julia een compliment voor de manier waarop zij met haar patiënten was omgegaan. Zonder blikken of blozen nam ze die aan. Ik legde uit wat ik er goed aan had gevonden: de humor, het stimulerende, het serieus nemen van de patiënten of ze nu jong of oud waren. 'Dat is een kunst!' zo besloot ik. 'Dank je, Marc! Heel lief van je! 'En ... ik weet ook waarom je mij mee genomen hebt.' 'Ohhh?' 'Je wilde me laten zien dat ook heel jonge mensen medicijnen moeten gebruiken.' 'Tja ... je kunt wel denken dat het een vooropgezet plan van mij was, maar dan heb je het mis, kleintje! Ik zou sowieso naar het ziekenhuis zijn gegaan om te helpen. Ik wist niet of jij al wakker zou zijn. Bovendien had jij ervoor kunnen kiezen om niet mee te gaan. Aan kunnen geven dat je liever thuis wilde blijven. Dus ... ' 'Oké. Ik snap het. Niet zo bedoeld dus?' 'Het is mooi dat jij er iets van meegenomen hebt,' sprak ze met een enorm brede glimlach. 'Het spijt me dat ik eerder zo'n harde uitspraak deed. Het was ondoordacht, zo weet ik nu. Ook jonge mensen hebben soms medicijnen nodig. Ook ik heb medicijnen nodig en ik zal eraan werken om mijn verzet los te laten. Het heeft geen zin. Het is compleet onzinnig. Ik heb die pillen nodig en ik moet beter op mezelf letten. Weten wanneer de pijn opkomt. Het meteen opmerken, zodat ik erger kan voorkomen.' 'Je hebt tijd om te leren, Marc! Je bent nog jong! Geef jezelf de ruimte om te leren!' 'Doe ik.' 'Mag ik je nog niets vragen?' 'Jij altijd!' 'Van Hannah en Grace heb ik gisteravond gehoord hoe jij Martha vrijdag op de kast hebt gejaagd door haar te zeggen dat je iets anders ging studeren dan de heao, die zij graag voor jou wilde. Je vader zei me ook dat je iets anders ging doen, maar hij was vergeten te vragen wat je nu wel ging doen. Dus ... ' De twijfel van die ochtend was ineens weer volop terug. Er was inderdaad iets anders op mijn pad gekomen. Die woensdagavond bij Stef, voor onze vakantie, had ik twee telefoontjes gehad: één van mijn vader en één van Addy. Laatstgenoemde had mij een voorstel gedaan. Ze wilden uitbreiden: waren van plan er een kleinschalig, landelijk hotel bij te bouwen. En zij wilde heel graag dat ik dat zou gaan leiden Samen met Remi. Dat wel. Ze had me aangeboden om alle studiekosten te betalen. Daarnaast zou ik praktijkervaring blijven opdoen bij hen. Laat inschrijven bij de opleiding die zij voor ogen had, was geen probleem. Ze had contacten. Natuurlijk had ik het besproken met Stef en hij was laaiend enthousiast geweest voor mij. Zelf had ik erover na moeten denken. Maar meteen na het weekend had ik Addy gebeld en het aanbod aangenomen. Het leek me goed. Mijn financiële zorgen, die toen nog volop speelden over hoe ik een hbo-studie zou moeten bekostigen, zouden verdwenen zijn en ik was onafhankelijk van mijn ouders. Het leek allemaal erg goed. Tot ... 'Ik weet het niet!' 'Ohhhh? Is het niet iets dat je graag wil?'' Ik zuchtte weer eens diep. 'Dat was het wel.' 'Oké. Je gebruikt de verleden tijd. En als jij iets doet, is dat in de regel bewust. Is er iets veranderd?' 'Ja.' Ik zuchtte nog maar eens diep. Niet dat het hielp. Die stomme pijn in mijn bal had ervoor gezorgd dat ik flauwgevallen was. 'Wil je het mij vertellen?' 'Weet het niet.' 'Waarom niet?' 'Stef weet er nog niets van.' 'Geen probleem lijkt me. Als je het mij vertelt, en ik kan je helpen het probleem op te lossen, je twijfel - want dat meen ik op te merken - weg te werken, scheelt het je een gesprek met Stef.' Ik keek haar aan en zag haar glimlach. Het hielp me. Zorgde ervoor dat ik begon te praten in elk geval. 'Die zenuwpijn zorgt ervoor dat ik onzeker ben geworden over het voorstel dat ik kreeg.' Ik deed haar uit de doeken wat Addy mij had aangeboden. 'Maar nu die zenuwpijn zich zo hevig manifesteerde, weet ik het niet meer. Weet ik niet of ik wel een goede kandidaat ben voor die functie. Ze moeten op mij kunnen bouwen. Het is een verantwoordelijke baan, daar ben ik me maar al te goed van bewust.' 'En jij gedraagt je niet verantwoordelijk?' 'Het voelt voor mij alsof mijn lijf me in de steek heeft gelaten. Wat moet ik doen als ik daar in het hotel achter de balie sta en ineens ga ik onderuit?' 'Loop je niet wat hard van stapel?' Mijn schouders ophalend keek ik haar aan. 'Je hebt ... nee ... je gaat nu anders gebruik maken van je medicatie. Wellicht kun je daarmee een piek, zoals toen je flauwviel, voorkomen. Dus ... voorbarig. Misschien is het beter om af te wachten.' 'Maar als ik nu die opleiding ga doen... Tja ... ook zoiets. Ik weet niet of ik dat wel aankan. Het is wel een hbo-opleiding! Niet de een of andere cursus. En ... als ik eraan begin, wil ik het ook afmaken! Wil ik die functie!' 'Logisch! Zou jammer zijn om een vak te leren en er vervolgens niets mee te doen! Maar je moet wel een beetje vertrouwen hebben in jezelf! En dat is er volgens mij nu even helemaal niet!' De spijker op z'n kop. Het vertrouwen in mezelf was gedaald tot het vriespunt. Nee ... nog lager. 'Ik ga nog wat te drinken halen! Jij ook nog?' Met een thee voor haar en een nieuwe chocolademelk met slagroom kwam ik even later terug. 'Dus jouw advies zou zijn om eerst eens te kijken hoe het zich ontwikkelt,' begon ik meteen nadat ik was gaan zitten. 'Ja. Maar dat niet alleen. Als ik jou was, dan zou ik Addy eens gaan bellen. Het haar gewoon voorleggen. Kijken wat zij ervan vindt. Is het voor haar een probleem, dan zal ze het je meteen zeggen. Tenminste ... als zij een goede baas is.' Het vloog me aan. Het voelde absoluut niet goed. 'Nou?' Ze schoof haar telefoon over de tafel naar me toe. Ik wist het niet. Misschien moest ik er toch eerst met Stef over praten. Of anders met Andre. Of m'n vader. Maar ... aan de andere kant ... dan zou ik allerlei meningen krijgen en mogelijk de kluts helemaal kwijt raken. Toch maar bellen. Ik wilde mijn telefoon pakken, maar ... hij zat niet in mijn broekzak. 'Die van jou ligt in de voorkamer op het kast. Gisteravond hebben wij jullie kleren in de was gedaan.' 'Ik bel wel als we van vakantie terug zijn,' besloot ik om zo van het gedoe af te zijn. 'Doe het nu, Marc! Heb jij meteen je antwoord en ben je verlost van een stuk twijfel. Of het nou positief of negatief is, dan kun je verder. Je verheugen op je studie en nieuwe baan, of op zoek naar iets anders.' Haar eerlijkheid vond ik treffend. Ze had alles benoemd. Het klonk ook heel logisch. Ik pakte haar telefoon op, ontsloot het nadat ze mij de code had gegeven en tikte het nummer van Addy in. 'Is ze al wel op?' 'Addy wel! Altijd vroeg! Twee jongens die vroeg wakker zijn en een baby op komst,' legde ik uit. 'Addy!' klonk het ferm en uitermate wakker. 'Met Marc!' 'Hé, Marc! Ik herkende het nummer niet. Niet jouw nummer toch?' 'Nee, van mijn nieuwe zus.' 'Een nieuwe zus? Euh... hoe heb je dat voor elkaar gekregen?' 'De vriendin van mijn broer,' legde ik uit. 'Ik wist dat je een zus had, maar een broer?' 'Een verhaal apart,' "sorry" maakte ik Julia duidelijk. Ze schudde haar hoofd en begon keihard te lachen. Ik negeerde haar. 'Maar ... er is iets anders dat ik je wil voorleggen. Als het kan tenminste.' 'Tijd zat. En anders maak ik gewoon tijd voor je. Dat weet je.' Een diepe zucht en toen begon ik. Ik vertelde haar over mijn ongeluk van zoveel jaar geleden en de gevolgen daarvan voor mij. Af en toe moet het flink verwarrend voor haar geweest zijn, maar wat ze niet snapte moest ze me maar vragen. Dat deed ze af en toe ook. Ik naderde het einde. Moest mijn eigen twijfel onder woorden brengen. En dat was het meest moeilijk. 'En dus ... ik weet het niet ... ben ik wel ... zie jij het zitten om met mij ... ik weet niet of ik wel goed genoeg ben voor de functie die jij mij hebt aangeboden. Ik twijfel er zelf enorm aan. Weet het gewoon niet. Wil niet dat jullie met mij in zee gaan als ... als ik ... een onbetrouwbare schakel ben.' 'Mooi verwoord, Marc! Dat toestel van je nieuwe zus kan vast en zeker op de speaker gezet worden, want ik ga je iets vertellen en wil graag dat ook zij dat hoort. En wel hierom: krijg jij nu niet alles mee, dan kan zij je later aangeven wat ik allemaal gezegd heb.' Ik stelde de vraag aan Julia en even later stond de luidspreker aan. 'Gelukt, Addy!' 'Goed,' zo hoorde ik ineens haar stem luid en duidelijk. Snel zette ik het toestel tegen een bloempot die op het tafeltje stond. 'Ik twijfel niet aan jou, Marc! Wees daarvan overtuigd! Ik heb jou een paar maanden kunnen volgen. Ik weet wat er in jou zit. Vond het dan ook heel opmerkelijk dat juist jij naar de heao wilde, maar ... daar hebben wij het al over gehad samen. Je zei me toen dat je er iets mee zou gaan doen. Je twijfelde zelf ook al, had ik door. Ik weet gewoon dat jij goed bent voor dat wat ik van je wil. Een gevoel? Vrouwelijke intuïtie? Zeg het maar. Daarom deed ik jou mijn aanbod en was ik heel erg blij dat jij het een aantal dagen later aannam. Ik vind het naar dat jij last hebt van die zenuwpijn, op zo'n vervelende plaats ook nog! Moet iets vreselijks zijn! Kan me voorstellen, als het zich zo ernstig voordoet als je net vertelde, dat je dan soms gaat twijfelen aan jezelf. Maar ... ik doe dat niet! Absoluut niet! Ik heb een goede mensenkennis. Ik weet wat ik aan jou heb! Je hebt aangegeven dat je op aanraden van je nieuwe zus je medicatie anders gaat inzetten. Heel goed! Maar blijf het vooral positief bekijken!' 'Maa... ' 'Ho! Ik was nog niet klaar, maar waag het niet om sorry of iets dergelijks te zeggen! Gewoon nog even naar me luisteren!' Julia schoot opnieuw in de lach. 'Lacht die nieuwe zus van je je uit? Lekker zeg, zo'n zus!' 'Ze lacht me toe. Ze is mijn behandelend arts op dit moment en heeft me ook een paar keer moeten zeggen dat ik alleen maar moest luisteren.' 'Ah! Ze herkende het dus!' 'Ja.' 'Verder. Ik kan heel kort zijn. Ik wil jou, Marc! En daarmee is eigenlijk alles gezegd.' 'Maar het kan zijn dat ik af en toe uitval en dan niet kan werken!' 'Nou? En?' Het wilde nog niet dalen bij mij. Ik kon niet snappen dat iemand zo loyaal aan mij kon zijn. 'Vertrouw op jezelf, Marc! En ... af en toe uitvallen ... niet inzetbaar zijn ... dat heeft iedereen. En bovendien werken wij als een team. En daar wil ik nog veel meer naar toe. Al een half jaar lang doe ik niet meer zelf alles op administratief gebied. Veel te veel werk! Natuurlijk ... in het begin vond ik het vreselijk! Ik ben en blijf een controlefreak! Maar ... moest leren loslaten. Maar nu vind ik het heerlijk! Hans zal ook moeten veranderen. Heb het je eerder al aangegeven. Naast kok is hij vader en echtgenoot en daar moet hij ook tijd voor hebben. We werken als een team. Als de één even iets niet kan doen, moet het zo zijn dat een ander dat oppakt. Nog wat voorbeelden. Eén van je vrouwelijke collega's is rond de tijd dat ze ongesteld moet worden altijd vreselijk chagrijnig. Misschien heb je het wel eens gemerkt.' Lucia. Ik had het aan den lijve ondervonden, zoals dat zo mooi heet. 'En dus zet ik haar dan niet in de bediening. Zet ik haar daar in waar ze rustig haar eigen gang kan gaan, geen gasten tegenkomt en zo weinig mogelijk van doen heeft met collega's. En geloof me, dat werk is er ook. Een ander kan ik niet in de avonduren inzetten. Geen probleem, werkt hij op andere tijden. En zo ... zo kan ik nog wel een aantal voorbeelden noemen. Mensen waar ik rekening mee wil houden. Als ik weet dat iemand zijn werk goed doet, dan ben ik bereid rekening te houden met haar of hem. En dus ... nogmaals ... ik wil jou voor die functie! En?' 'Ik denk dat ik je moet bedanken voor jouw vertrouwen in mij.' 'Ja? En? Moet ik nu nog op zoek naar iemand anders?' 'Nee! Ik doe het! Zonder twijfel! Je kunt op mij rekenen!' 'Wauw! Gelukkig, man! Ik heb echt een broertje dood aan sollicitatiegesprekken! Maar ... heb het je al eerder gezegd, ik wil wel heel graag met jou praten. Op dezelfde vertrouwelijke manier als we eerder deden. Als jij dat wilt tenminste! Dus ... spreken we meteen iets af?' Ik kon horen hoe ze haar agenda erbij haalde. Het was goed. We spraken af dat ik op maandag na onze vakantie meteen bij haar langs zou gaan. 'Afgesproken! De koffie staat om half tien voor je klaar. Lukt dat vanuit Zwolle op je fiets?' 'Ik woon dichterbij. Leg ik je dan ook uit.' 'En weet je ... ik kan jou ook niet eens laten gaan!' 'Hoezo?' 'De laatste tijd hoor ik regelmatig de vraag van gasten waar jij bent. Dat ze jou missen!' Het deed me goed. 'Hé! Wanneer ga je verder met je vakantie?' 'Moet ik nog bespreken met mijn arts.' Ik keek naar Julia en waagde het er toch op. 'Ik hoop dat Stef en ik vanmiddag terug naar Zuid-Limburg kunnen. Wil nog heel veel langer bij mijn familie blijven, maar ... ' 'Die vakantie heb je ook nodig, Marc!' 'Ja. Dat bedoel ik.' 'Dus ... dokter nieuwe zus, als het even kan, hem gewoon wegsturen!' 'Komt goed, Addy! Maar alleen als hij belooft dat hij regelmatig contact met ons zal houden, want dat is wel een dwingende voorwaarde.' We namen afscheid van elkaar. Zekerheidshalve herhaalde mijn baas de gemaakte afspraak nog een keer. En met een "doei" over en weer verbraken we de verbinding. De telefoon liet ik op tafel liggen. 'Opgelucht?" Dat was ik zeker. 'Een verstandige vrouw! Je bent goud waard, kleintje!' 'Weet je ... juist dat zie ik vaak zelf niet.' 'Ook wel logisch, Marc! Hoe vaak anderen ook tegen jou gezegd hebben dat jij het goed doet, dat jij goed bent ... er was ook altijd die stem van je moeder die je noemde zoals zij deed! Ik zal het woord niet gebruiken. Ik heb gehoord dat jij er gevoelig voor bent. En dat hakt erin! Geloof me, dat is funest! En het kost tijd om daar overheen te groeien. Tijd die jij jezelf moet geven. Het zal onherroepelijk vaak terugkomen. Ervoor zorgen dat je je onzeker zult voelen, dat je enorm twijfelt aan eigen kunnen. Maar ... het zal je lukken.' 'Bedankt, zus!' 'Waarvoor?' 'Dat je me gepusht hebt om Addy meteen te bellen.' 'Had je uiteindelijk zelf ook wel gedaan. Iets later wellicht. Ik denk dat zij je, wat jij haar ook wilde zeggen, omgepraat zou hebben. Ze weet wat ze wil.' 'Ja. Zo is ze. Maar anders ... had ik er veel langer mee rondgelopen. Had ik niet kunnen genieten van onze laatste vakantiedagen. Was het me lastig blijven vallen. En nu ... nu ligt het achter me. Ligt alles achter me en heb ik een toekomst.' 'Oh. Dus eigenlijk bedank je mij voor een toekomstperspectief?' Daar kwam het wel op neer. 'Maar dan moet ik jou ook bedanken. Kunnen we elkaar allemaal bedanken, denk ik. Krijg je wat mijn moeder soms zo mooi kan weergeven met de woorden: "Bedankt voor het bedanken, kom maar een keer weer te janken.".' En dat snapte ik dus niet. 'Ik bedoel maar ... jij hebt de stap gezet hierheen te komen. Misschien heb ik het je wel gezegd, maar ... nogmaals dan: bedankt, Marc! Al luisterende naar Alex ben je zover gekomen dat je met hem verder wil: bedankt, Marc! Als jij dat niet had gedaan, zou Grace ook het contact met Alex niet hersteld hebben. Dus: bedan... ' 'Ik begrijp het. Stop maar. We hebben elkaar voortgeholpen. Dat wil je toch zeggen?' 'Ja. En dat is heel erg mooi, Marc! Een teken dat we ervoor elkaar willen zijn! Dat we echt een gezin, een familie zijn! En ook heel mooi dat je Pa een uitzicht op nieuwe toekomst hebt gegeven.' Opnieuw onbegrip bij mij. Want ... eigenlijk kwam hij er het meest slecht van af. Voor hem waren er, zo voelde het voor mij, alleen maar brokstukken overgebleven. Hij hield zich goed, dat wel. Maar ... 'Je hebt hem gewezen op jullie huisarts, Marc! Je hardop afgevraagd of hij iets met haar had.' 'Ohhhh ... en je denkt?' 'Ja. Dat denk. Je hebt hem een duwtje in de goede richting gegeven.' 'Echt?' 'Ik ben niet zo iemand die altijd wil wedden. Alex wel. Altijd en eeuwi... ' Nu was het mijn beurt om te lachen. Ook iets dat we beiden hadden. Alweer een overeenkomst. 'Je herkent het dus. Jullie hebben dat veel meer, weet je?' 'Ja. En dat voelt goed.' 'Maar ... wedden? Binnen een jaar worden wij officieel voorgesteld aan jullie huisarts.' 'Ik hoop het voor hem, Julia.' 'Kom op! Wedden!' 'Goed! Jij zegt binnen een jaar, ik zeg dat het langer duurt.' 'Deal!' 'Maar waar wedden we om? Wat is de inzet?' We kwamen uit op een zakje drop voor haar en een reep chocola voor mij. 'En dan de volgende weddenschap. Toen jullie naar de McDonald's gingen hebben heel veel mensen een uitspraak gedaan over dit.' Ze wees naar haar nog niet uitgedijde buik. 'Wat wordt het volgens jou?' 'Een meisje!' zei ik zonder na te denken. 'Stef denkt een jongen.' 'Heeft hij het fout. Wat denk je zelf?' Ze wist het niet en maakte dat duidelijk. Het was voor haar een vreemd gevoel. De ene keer dacht ze aan een jongen en dan weer een meisje. Ze liet het erbij en somde de voorspellingen van de anderen op. Een jongen bleek het meest voorspeld te zijn. Maar ja ... meerderheid van stemmen geldt in zoiets gelukkig niet. Er was nog iets dat ik moest doen. Mijn hand ging terug naar de telefoon van Julia, maar ik bedacht me ook weer. 'En ... ga je nog iets anders doen?' Het voelde voor mij als een aansporing. Ja .. Ik moest nog iets anders doen. Moest eindelijk overgaan tot het uitvoeren van dat wat heel belangrijk was voor mij. Natuurlijk waren er dingen veranderd sinds het moment dat Grace het me voor het eerst had aangeraden en ik me er hevig tegen had verzet. Het spook dat me in mijn nachtelijk waken en op veel andere momenten had lastig gevallen, bleek een mens van vlees en bloed te zijn: mijn broer die door omstandigheden - de derde optie van Stef - geworden was tot wat hij toen was. Hij zou mij niet meer kwellen. Maar ... er waren andere, vreselijke dingen gebeurd in mijn verleden. Voor sommige mensen werkte het prima om er steeds maar weer over te praten. En als ik de absolute zekerheid zou krijgen dat het ook bij mij zo zou werken, als praten erover, het verhaal hervertellen, het weg zou nemen, dan zou ik daarvoor gaan, zou dat prachtig zijn! Maar ... mijn ervaring met mijn spook had me geleerd, dat het voor mij zo niet werkte. Ik zou er aan blijven hangen. Het zou steeds groter en groter worden. Met dat weer opnieuw ophalen van het verleden, zou ik er ook weer middenin staan. Zou ik de pijn, geestelijk en lichamelijk, herbeleven. Ik had geleerd, leergeld betaald, en daarom moest ik het nu anders doen. Ik moest ervoor zorgen dat dat zaadje uit mijn verleden niet steeds weer opnieuw water kreeg. Natuurlijk, het zou er altijd zijn! Maar ... liever niet als een grote, volledig volgroeide plant die het licht voor al het andere dat in mijn tuintje groeide wegnam. Dat deel van mijn verleden mocht mijn heden en toekomst niet inkleuren. Ik moest het enorm waardevolle NU terugwinnen, door de oude verhalen los te laten. Ik zou het niet alleen kunnen. Ik was niet meer degene die ik geweest was en wilde dat dus ook niet alleen doen. Ik was benieuwd hoe die ander handen en voeten zou kunnen geven aan een manier die werkte voor mij, waarbij ik mijn verleden als kracht voor het heden zou kunnen gebruiken. En dus pakte ik de telefoon, tikte het nummer dat ik uit het hoofd kende in en wachtte tot de verbinding tot stand was gekomen. EINDE NAWOORD Met het woord 'EINDE' komt er een eind aan dit verhaal van mij. Een verhaal dat me ontzettend veel tijd heeft gekost om te schrijven. De eerste hoofdstukken dateren van jaren terug waarna ik het een tijdje stalde, omdat ik andere verhalen en dingen die gedaan moesten worden voorrang gaf. Natuurlijk begon ik toen ik het weer oppakte met alles te herlezen en te corrigeren. Een gewoonte. Reden ook waarom ik elke week voor publicatie van een hoofdstuk (of hoofdstukken) alles nog eens opnieuw bekijk. En dat is ook goed! Het zorgt ervoor dat ik zo veel mogelijk fouten uit de tekst haal. Waarschijnlijk lang niet alles! Maar ... dat is niet erg. Veel belangrijker is dat de verhaallijn goed loopt. En met de tijd die ik heb door telkens maar een gedeelte van het verhaal te publiceren, is dit verhaal zo geworden als ik het had bedoeld. Mijn dank aan de eigenaren van de sites waar ik mocht publiceren, te weten: erotischeverhalen.com, markojablan.eu en oliversverhalen.nl, is groot. Allen doordat zij mij een plaats bieden, is het voor mij mogelijk om mijn verhalen door te geven. Ontzettend dankbaar ben ik ook voor al mijn lezers die af en toe, of heel vaak, iets van zich lieten horen via het Forum op oliversverhalen.nl of via de e-mail. Hun respons waardeer ik enorm. Ik sluit af in de wetenschap dat dit verhaal niet mijn laatste is geweest. Groeten, Lucky Eye Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk ©Lucky Eye, oktober 2020 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 33 (slot) (mm:overige, 5323 words) [33/33] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Feb 27 2021	Kijkers/Lezers: 1585/1233 [78%]	Waardering (deel): 10.00 (2 stemmen)
Vervolg ... einde

Dit is deel 33 van totaal 33 delen.
vorig deel	toon alle delen