ErotischeVerhalen.com: NIEUW IN CALIFORNIË - hoofdstuk 13 Uit de kast door Lucky Eye [deel 13]

Klik hier voor de eerste 75 regels van het verhaal "Wat wil je ermee zeggen?" "Ik zeg," hij zuchtte diep, "dat ik naar een eigen woning ga." "Dat begrijp ik, zak. Ik wil weten wanneer!" "Donderdag." En met dat ene woord leek mijn leven ineens kleurloos en verlaten. Ik kon niets bedenken om te zeggen. Het betekende dat ik Curtis precies een week had gekend en dat hij zou gaan. Hij draaide zich naar me toe en lachte naar me. Duidelijk ingenomen met zichzelf en zijn kleine demonstratie dat hij op eigen benen kon staan. Toen zag hij mijn gezicht en zijn glimlach vervaagde. "Wat is er mis?" Uit zijn stem klonk bezorgdheid. "Waarom donderdag? Waarom zo snel?" Ik huilde bijna. Dit kwam als een echte schok voor me terwijl ik geweten had dat het zo gebeuren - eens. Ik was boos op me zelf dat ik er zo'n probleem van maakte maar ik kon mijn emoties gewoon niet onder controle houden. "Omdat ik niet tot een last wil zijn. En als ik gezegd zou hebben ‘volgende week' of ‘volgende maand' jij nog steeds gezegd zou hebben dat het te snel was." Hij lachte opnieuw dit keer lieftallig misschien wel omdat hij zich gevleid voelde vanwege van tegenwerpingen. Hij had gelijk, natuurlijk, maar het leek allemaal zo oneerlijk, het ging gewoon allemaal te snel. "Hoe ga je het betalen?" "Ik kan mijn oude baantje bij de garage weer terugkrijgen maar dat moet ik wel volledig komen werken. Tenminste tot ik iets beters vind. Maar het is ook maar een klein appartement hoor, niet echt een paleis, en de kakkerlakken dragen ook bij in de kosten." "En school?" Zijn grapje negerend. "Hoe bedoel je?" Hij haalde zijn schouders op. "We weten beiden Drew dat ik geen geleerde zal worden. Als ik later terug wil naar de schoolbanken kan ik dat altijd nog doen. Er is altijd nog zoiets als avondschool." "Het lijkt erop dat je alles keurig uitgestippeld hebt." Ik deed geen enkele poging om de boosheid in mijn stem te verbergen en hij aarzelde lichtjes. "Ik heb veel nagedacht de laatste dagen." Een nieuwe glimlach. "En dit leek me het beste - bovendien hadden wij niet besloten dat het makkelijker zou zijn om samen te zijn als ik een woning voor mezelf had?" "Jij stemde daarmee in," antwoordde ik beledigd terwijl ik daar het raam naar buiten staarde. "Jij was het met me eens," herinnerde hij me. "En bovendien, is het maar voor een paar maanden. Dan zoek jij toch ook naar een plekje om samen te zijn. Nietwaar?" Ik moest toegeven dat ik daar nog niet aan gedacht had. Hij had gelijk. School zou dan gesloten zijn, ik zou op zoek zijn naar een vakantiebaantje totdat mijn eerste jaar op de universiteit zou beginnen en zou dan 18 zijn - en dus kunnen doen wat ik wilde. Voor het eerst zag ik de zon achter deze verdomd zwarte wolk schijnen. "Ik denk het." Ik probeerde terug te lachen maar slaagde er niet in. "Zo, en wat ga je je moeder vertellen over je blauwe plekken, kampioen?" vroeg hij, terwijl hij speels met zijn vuist de zijkant van mijn hoofd raakte en grijnsde als een halfgare. "Weet ik niet. Ik denk, misschien, de waarheid?" Wat zei ik? "Pijnlijk. Maar misschien wel het beste?" Waarom klonken we beiden zo twijfelachtig? Mijn moeder had zo veel gedaan de laatste week om te bewijzen dat ze geen boeman was, maar toch was het nog moeilijk. Hoe in vredesnaam kon ik haar dit vertellen. "Yeah." Beiden vervielen we in stilte voor de rest van de reis. Toen we eindelijk de oprit opreden had ik nog niets kunnen bedenken. Minstens een dozijn ideeën waren in mijn hoofd opgekomen maar alle had ik ze ook weer aan de kant geschoven. Er was geen enkele goede manier om het te vertellen. Waarom moest het ook zo moeilijk zijn? Het leek er meer op dat ik haar moest vertellen dat ik iemand vermoord had maar alles wat ik moest zeggen dat iemand met een half onsje aan hersenen mij in mekaar had willen slaan omdat ik van Curtis hield. Heel veel. "Nou, daar gaat ie dan." We traden samen de keuken binnen. "Wat in vredesnaam is er met jou gebeurd?" Wilde m'n moeder meteen weten toen ze van haar stoel opsprong en naar me toe liep. "Het is goed me me mam." "Dat is het niet! Heb je gevochten? Wat is er gebeurd?" Het was duidelijk dat ze een verklaring wenste en ze keek van mij naar Curtis. "Umm.." begon hij. Zijn ogen schoten heen en weer tussen mij en mijn moeder. Ik kon hem eigenlijk geen steun bieden en daarom sprong ik er maar ik. "Laat Curtis met rust mam, het heeft niets met hem te maken. Eigenlijk, was hij juist degene die ervoor zorgde dat het gevecht ophield." Ik kon er niets aan doen maar ondanks dat ze gezegd had dat ze de jongen aardig vond, merkte ik gewoon dat zij er al vanuit gegaan was dat de moeilijkheden waarin ik zat met hem te maken hadden. "Zo, met wie heb je gevochten?" Mopperend nam ze weer plaats. "Een jongen genaamd Mike en een stel van zijn lafhartige vrienden," vulde ik aan terwijl ik mezelf een glas water vulde meer om iets te doen te hebben dan dat ik dorst had. "Waarom?" "Mam, ik wil hier eigenlijk liever niet over praten," jammerde ik plotseling niet in staat om ermee door te gaan en haar te vertellen wat er gebeurd was - en waarom! "Toch." Er was geen enkele wijze waarop ik er onderuit zou kunnen komen. "Curtis, zou je eventjes alleen willen laten?" vroeg ik hem met een zucht. Hij keek me aan met een pijnlijke blik, lachte toen, knikte en sukkelde de keuken uit. "Ik wacht Andrew." Ik trok een stoel naar achteren en nam tegenover mijn moeder plaats aan de tafel mijn handen stijf in elkaar gevouwen voor me. Ik concentreerde mijn blik op de lijnen in het hout en nam een flinke hap adem. Toen ik naar haar keek waren haar ogen gericht op mij en lag er een ongeduldige blik op haar gezicht. Haar lippen waren stijf opeengeklemd. Ze wachtte. Ik begon aarzelend. "Het is nogal ingewikkeld." "Ik heb de tijd. Praat." "Okay. Wel, je weet waarom Curtis en zijn vader die ruzie hadden?" Dit leek me een goede opening omdat het uitging van een vaststaand feit, Curtis' seksuele voorkeur, en het gaf mij de gelegenheid om langzaam toe te werken naar waar de pijn lag. Tenminste in theorie scheen het me te werken. "Ja." "Okay. Je moet me beloven dat je naar me luistert en niet meteen boos wordt, okay?" Ik rekte tijd en beiden wisten we dat. "Nou, daar is die jongen Mike, en hij begon me lastig te vallen vanmorgen maar Brian kwam langs en hield hem tegen. Ik wist dat het niet over zou zijn omdat hij me iets duidelijk wilde maken dus na schooltijd kwam hij opnieuw achter me aan. Tyler en Curtis hebben me geholpen. Dat was het." Ik haalde mijn schouders op en wachtte voor de onvermijdelijke ondervraging me een echte zak voelend omdat ik haar niet de volledige waarheid verteld had. Ik kon het niet. Hoe vertel je je moeder dat je homo bent? "Waarom viel hij je lastig? Omdat Curtis homo is?" "Deels." Ik zuchtte zwaar. "En?" Mijn moeder hield haar blik strak op me gericht en ik wiebelde op mijn stoel heen en weer onder haar starende ogen. "Dit zul je niet leuk vinden," mompelde ik. "Laat maar horen dan." "En ik wil niet dat je Curtis hier de schuld van geeft want het is niet zijn fout." Ik pauzeerde even om na te denken wat ik gezegd had en merkte dat ik me terugtrok in mijn verdediging voordat ik ook maar iets gezegd had. "Het is niemands fout, eigenlijk." "Andrew, zeg het nou, ik geef niemand de schuld. Maar je moet het toegeven dat je ontzettend veel problemen hebt gehad sinds je Curtis ontmoet hebt. En al die extra problemen, die hebben we niet nodig." Mijn moeder had eerder te maken gehad met mijn excuses en wist dat ik ontzettend veel niet ter zake doende dingen aanhaalde liever dat dan ik werkelijk vertelde wat er aan de hand was. "Ik vind Curtis aardig." "Dat weet ik Andrew." "Nee. Ik denk het niet. Ik vind hem heel erg aardig." Voordat mijn moeder opnieuw kon beginnen te praten, drukte ik door. "En Mike zag ons zodag samen bij het meer." "En daarom valt ie je lastig? Omdat hij jullie samen zag?" Ik knikte. "En hij weet dat Curtis gay is." Ze noemde het als een feit en een blik van begrip spreidde zich uit over haar gezicht. "Dus jij verdedigde Curtis." "Nee. Hij eist helemaal niets over Curtis." Ze had totaal de verkeerde conclusies getrokken. "Maar dan begrijp ik nog steeds niet wat hij tegen jou had," zei ze verbijsterd. "Andrew, wat het probleem ook is, vertel het me, alsjeblieft." Ik raakte al m'n moed bijeen, keek mijn moeder recht in de ogen en probeerde het opnieuw. "Mike wist niets van Curtis, tot zondag, hij ons samen zag." "Samen?" "Ja." "Wat probeer je me te vertellen, Andrew?" "Dat ik Curtis aardig vind," verklaarde ik simpelweg, terug naar waar ik begonnen was. Het was duidelijk dat mijn moeder nu begrepen had waar ik het over had maar dat ze hoopte dat er nog een andere verklaring mogelijk zou kunnen zijn. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en stak ze toen langzaam in de lucht. "Wat heeft hij me je gedaan?" Haar stem was vlak en afgemeten, vechten om haar emoties onder controle te krijgen. "Met me gedaan?" Ik was verbijsterd. "Hij heeft niets met me gedaan! Wat is er met je?" schreeuwde ik haast. "Zo praat je niet me!" Haar humeur was duidelijk bevroren. "Nou, praat doe dan ook niet net alsof hij een crimineel is!" "Hij moet iets gedaan hebben met je, zo was je niet voordat je hem leerde kennen," verklaarde ze op vlakke toon. Boos schoof ik mijn stoel naar achteren en liep weg bij de tafel klaar om me om te draaien en mijn reactie naar haar terug te werpen met al de nadruk die ik er in kon leggen. "Hoe was ik niet? Ja ik was het wel. Maar ik durfde het je gewoon niet te vertellen omdat ik wist hoe je zou reageren. Dat het verkeerd was. Dat er iets mis met me was. Nou, dat is het dus niet! En ik kan er niet meer tegen. Ik wil er niet langer om liegen en me anders voordoen dan ik ben. Ik ben volledig normaal. En mijn gevoelens voor Curtis zijn net zo normaal! Ik hou van hem! En het maakt me niet uit wat jij ervan denkt." Daar was het dan, eindelijk alles eruit. Ik stopte om adem te halen toen de keukendeur zich opende en Curtis naar binnen kwam. "Ik hoorde geschreeuw," zei hij terwijl hij van de een naar de ander keek. "Is alles goed?" Zijn aandacht richtte zich op mij. "Ja." Mijn stem nauwelijks op de sterkte van een fluistertoon en ik bemerkte dat tranen over mijn gezicht liepen. Mijn vuisten waren zo stevig gebald dat mijn nagels bijna bloed tevoorschijn lieten komen uit mijn handpalmen. Curtis leek niet overtuigd en terwijl hij mijn moeder compleet negeerde, liep hij haar me toe en legde een hand op mijn schouder. Ik trilde en een blik van bezorgdheid verscheen op zijn gezicht. Ineens, stortte ik in en begon ik vreselijk te janken terwijl ik me aan hem vastklampte. Alles verdween om me heen en het hele universum bestond uit niets anders dan mezelf en Curtis. Hij bracht me terug naar de tafel en liet me plaatsnemen op een stoel. Van heel ver werd ik me bewust dat mijn moeder zei dat het haar speet, telkens weer opnieuw. Ze huilde ook, en ik was verbijsterd, want dat had ik haar nog nooit zien doen. Het deed me zeer dat ik het was waarom ze huilde en ze had al zoveel problemen. Ik wist dat het fout geweest was om het haar te vertellen. Mijn hoofd was van binnen zwart ik kon me niet concentreren en haast geen lucht krijgen. Deze paniekerige toestand duurde, zo leek het tenminste, een eeuwigheid maar uiteindelijk bracht Curtis' hand die me over mijn rug streelde en zijn stem doortrokken van bezorgdheid me weer terug aan de oppervlakte en begon ik weer controle over mezelf te krijgen. Toen ik mijn ogen eindelijk weer opende, zag ik mijn moeder aan mijn ene kant en Curtis aan mijn andere kant zitten. Lois, waarvan ik niet eens wist dat ze binnengekomen was, rommelde in haar EHBO-koffertje. Ik duwde ze allen weg en zei dat het goed ging met me. "Ohh, Andrew. Het spijt me zo." Mijn moeders make-up rond haar ogen was doorgelopen en ze leek ouder, ouder dan ik haar ooit had gezien. De bevestigende warmte van Curtis' hand op mijn rug was nooit weggeweest al die tijd en had me kracht gegeven om te praten. Zeker weten. "Dat hoef je niet tegen mij te zeggen." Mijn stem was verrassend sterk. "Drew, het is goed...," begon Curtis zachtjes. "Nee. Ze moet zich verontschuldigen bij jou." Ik viel hem in de reden. Ze had een aantal zeer hatelijke en pijnlijke opmerkingen over hem gemaakt en ik wilde dat ze hem daarvoor haar excuses aanbood. "Andrew heeft gelijk Curtis," begon mijn moeder. "Mrs. Quinn, het is goed, echt. U was overstuur, laat het daar maar bij." Hij leek niet erg op zijn gemak net zoals hij was geweest die eerste dag toen Lois hem gesommeerd had om zijn shirt uit te trekken. Ondanks de ernst van de situatie kon ik bij de herinnering daaraan een lach niet onderdrukken en toen ik eenmaal was begonnen kon ik eenvoudigweg niet meer stoppen. Toen het eindelijk wel lukte, stroomde opnieuw tranen over mijn gezicht. Ze keken vreemd naar me maar met een voorzichtige glimlach op hun gezichten. Opnieuw had ik bewezen dat ik gek was maar eentje van het blije soort. "Waarom nemen we het er niet even van, nemen een kopje thee en bepraten we dit als volwassenen?" Lois, de kalme stem van het verstand nam het roer over. Curtis bleef rond me hangen, haalde me een zakdoek en zorgde ervoor dat ik me weer mat meer mezelf voelde terwijl de thee stond te trekken. Uiteindelijk zaten me gevieren rond de tafel en de gespannen stilte viel opnieuw in. Curtis nam onder het tafelblad mijn hand in de zijne en kneep er zachtjes in. Mijn moeder bekeek dit alles (de beweging van onze armen zei haar natuurlijk genoeg!) met een uiterlijk onleesbare uitdrukking op haar gezicht. "Margaret, misschien moest jij maar beginnen?" Lois nam een slokje van haar thee en wachtte. "Curtis..." Mijn moeder stopte eventjes en haar blik verschoot naar mij. Toen kwamen haar woorden er als een vloedstroom uit. "Andrew heeft gelijk, ik moet je mijn verontschuldigingen aanbieden. Ik heb dingen gezegd die ik niet had moeten zeggen, dingen die niet waar zijn en waarvoor je me hopelijk kunt vergeven. Het spijt me." "Het is okay. Laten we het vergeten." Curtis ongemak met de hele situatie was overduidelijk. Hij keek naar de tafel, zijn haar hangend voor zijn gezicht. Ik kreeg het idee dat zijn stevige greep op mijn hand niet alleen voor mij was, maar zeker ook voor hemzelf. "Okay. Nu jij Drew," vervolgde Lois. "Het spijt me dat ik tegen je geschreeuw heb mam." "Ik ook." "Goed. Nu we allemaal weer vrienden zijn en het geschreeuw voorbij is kunnen we misschien deze discussie voort zetten zonder elkaar ook maar ergens de schuld van te gaan geven? Hmm?" Lois toon was lichtjes maar het was duidelijk dat ze zich geërgerd had. Aan mij of aan mijn moeder ik wist het niet. En ik denk dat het er ook niet toe doet. Niemand antwoordde haar. "Ik neem aan dat de stilte een bevestiging is van mijn voorstel. Nu, Drew, jij en Curtis hebben je moeder veel uit te leggen, ga je gang. En Margaret, je zult heel veel vragen hebben. Maar hou je netjes dit keer." Ze draaide zich verwachtingsvol naar mij toe. "Curtis en ik..." Ik keek naar hem voor morele steun en hij gaf me een glimlachje. "Curtis en ik, willen graag samen zijn." Daar was het er eruit. Hij kneep nog strakker in mijn hand en knikte maar zijn blik schoot eventjes weg van de mijne. "Ik begrijp het," antwoordde mijn moeder. "En jij wist hiervan?" vroeg ze Lois ons geheel en al negerend. Dit had ik niet verwacht dat er zou gebeuren. "Ja. Maar het was Andrew die het je moest vertellen, niet ik." Lois nam een nieuwe slok van haar thee. "En natuurlijk had hij me dat eens gezegd," ging ze verder op ietwat sarcastische toon, "gelukkig kwam dat gevecht en moest hij wel eerder!" "Margaret, niet op die toon!" "Hoe lang, voel je je al zo?" Mijn moeder negeerde bewust de terechtzetting van haar moeder en richtte zich weer op mij. "Huh? Umm, sinds vorige donderdag?" Het leek het juiste antwoord omdat het allemaal gebeurd was toen ik hem ontmoet had. Toen begreep ik pas dat mijn moeder eigenlijk iets anders bedoelde. "Oh, nee, ik begrijp het. Ik denk dat ik het altijd al wel geweten heb, weet je?" In feite was dit de waarheid. Zolang ik seksuele gedachten had waren daar andere jongens bij betrokken. Maar in het echt was er nooit iets gebeurd totdat Josh (vergetende het incident met Aaron) langs was gekomen. En eigenlijk was dat meer actie van zijn kant dan van de mijne. Zo eigenlijk was het toch Curtis waarmee alles begonnen was. Hoe moeilijk en ingewikkeld alles ook mag lijken ik wist wat ik wou. "Waarom heb je nooit me mij gepraat?" Wilde mijn moeder weten. Ik zuchtte en wilde net zeggen dat ik wist dat ze boos zou reageren toen zij zei: "Die school moet een hel voor je geweest zijn. Maar je vader stond erop ... Het spijt me zo Andrew." Ik was compleet verrast. Ik keek naar Lois in de hoop dat ze mij een handreiking zou kunnen geven nu hoe verder te gaan en om zeker te weten dat ik het goed gehoord had. "Ik heb je steeds gezegd jongen dat je moeder geen monster was!" Ze lachte naar haar dochter en tikte haar op haar hand. "Oh, dank je wel moeder!" Ze richtte haar hoofd weer op en gaf Lois een strenge blik. De toon die ze aangeslagen had was zo overduidelijk de mijne als ik met haar sprak dat ik gewoon moest lachen. Er is echt niets nieuws onder de zon. Mijn moeder keek me vreemd aan. "Mam.." begon ik te zeggen, maar wist niet hoe ik verder moest gaan. Wat kon ik zeggen? "Mom, ik hou van Curtis en ik weet dat het misschien niet jouw ideale voorstelling van zaken is maar er is niets dat ik daaraan kan veranderen. Zelf al zou ik het willen, wat ik niet wil." Ik draaide me naar mijn vriendje toe en keek naar hem. Zijn ogen waren nog steeds op mij gericht. "Hij is de meest prachtige mens die ik ooit ontmoet heb. En hij betekent zo geweldig veel voor mij. En zelf heb je gezegd dat ik uit mijn schulp gekropen ben sinds ik hem ontmoet heb." Ik vind het prachtig om haar eigen woorden tegen haar te gebruiken. "Dat was omdat ik voor het eerst iemand gevonden heb waarmee ik over mijn gevoelens kan praten. En hij voelt en begrijpt me. En ik wil bij hem zijn." Ik hield me even in omdat ik niet wist wat ik verder nog moest zeggen. Curtis' gezicht was een mix van emoties, gedeeltelijk onleesbaar zoals bij mijn moeder. Maar hij was erg rood geworden. "En jij Curtis. Je zegt niet veel maar hoe voel jij je?" Curtis keek als een hert gevangen in de koplampen van een auto. Niet echt een welsprekend figuur moest hij nu ineens zijn diepste gedachten en gevoelens onder woorden zien te brengen. Zijn stem was aarzelend maar won al snel aan kracht toen hij mijn moeders blik ontmoette. "Mrs. Quinn, umm, zo is het voor mij ook. Umm, ja, ik hou heel veel van Drew. U hebt een geweldige zoon en ik ben ontzettend blij dat ik hem ontmoet heb en dat we zij close zijn geworden. Hij is geweldig voor me geweest en ik heb me nog nooit zo compleet als met hem gevoeld." "Aan de manier waarop jullie naar elkaar kijken, zie ik dat jullie sterke gevoelens voor elkaar hebben en dat jullie veel om elkaar geven. Maar Andrew, je bent nog zo jong. Weet je zeker dat dit goed is, dat dit is wat je wilt?" Mijn moeder in opperste staat van bezorgdheid. "Ja!" Ik was overduidelijk. Ik ben nergens anders in mijn leven ooit zo zeker van geweest. Ze bleef lange tijd naar me kijken maar ik draaide mijn ogen niet voor de hare weg. Uiteindelijk liet ze haar starende blik van me los en zuchtte, alle kracht leek uit haar weg te vloeien. "Nou dan, dit is misschien waar ik ooit op gehoopt had. Maar als jij gelukkig bent denk ik dat dat het enig is dat van belang is." Ze verplaatste haar aandacht van mij naar Curtis: "Curtis, Lois vertelde me dat je vandaag een appartement gevonden hebt?" "Ja. Donderdag ga ik verhuizen." "Ja, ik denk dat dat het beste is. En bovendien vind ik dat jullie twee het even wat rustig aan moeten gaan doen. Ik weet niet wat er tot nu toe tussen jullie is voorgevallen maar ik kan wel wat raden. Maar totdat jullie beiden 18 zijn is het voorlopig stop. Begrepen?" "Mam!" "Nee. Geen ‘mam', Andrew. Begrijp je me. Ik kan niet verhinderen dat jullie samen zijn en als jullie dat echt willen zal ik dat ook niet doen. Maar ik kan er wel voor zorgen dat julie je gedragen en ervoor zorgen dat geen van jullie tweeën in de problemen komt. Nu, berepen?" "Ik denk het." Ik liet mijn hoofd hangen. Natuurlijk had ze gelijk, maar natuurlijk zou ik mijn begonnen relatie met Curtis nu niet gaan veranderen. Zeventien of anders. "Curtis?" Mijn moeder was nog niet tevreden. Ze richtte zich nu op hem. Curtis knikte zijn instemming met wat ze gezegd had. "Okay, ik ben bereid jullie te vertrouwen, voor nu. Dus geen stiekeme ontmoetingen meer op elkaars kamers. Geen romantische rendez voutjes meer bij het meer. Ik vind het vreselijk om jullie beiden met blauwe plekken te zien rondlopen!" Ik gaapte haar eventjes aan en viel haar toen bij in haar gelach. Zoals haar manier was, had ze duidelijk gemaakt wat ze wilde en ging nu gewoon verder alsof er niets gebeurd was. Het was moeilijk voor te stellen maar de beproeving om mijn seksualiteit met haar te bespreken was voorbij. Voor nu in elk geval. "En voor jullie beiden, als jullie toch besluiten om mijn preken te negeren, wees dan voorzichtig in Gods naam." "Mam!" jankte ik met echte angst in mijn stem. "Nou waarom maken jullie niet dat je wegkomt, dan kunnen je grootmoeder en ik het eten voorbereiden." Het was geen vraag en daarom stonden we beiden op en liepen we naar de deur. "En jongens? Je hoeft niet steeds zo aan elkaar te hangen hoor. Jullie zijn duidelijk geweest." Opnieuw moest Curtis blozen en liet mijn hand los alsof hij plotseling van vuur was. Iedereen lachte opnieuw en we verlieten de kamer. "Nou, dat ging nog aardig gemakkelijk," zei Curtis uiteindelijk toen de boven aan de trap aren gekomen en mijn kamer binnengingen. "Ja, vind ik ook," viel ik hem zeurend bij. "Wat is er nou mis?" "Niets. Vertel me eens wat meer over dat appartement van jou." "Nou, het is op Richmond Drive?" Ik schudde mijn hoofd, ik was tenslotte ook nog niet zo lang in de stad en wist dus absoluut niet waar het was. "Het ligt mooi centraal en slechts een paar minuten van de garage. Het is klein, slechts een slaapkamer, een badkamer en een ruimte met keuken een woonkamer. Het moet wat opgeknapt worden maar het meeste kan ik zelf doen. En het is gedeeltelijk gemeubileerd en daarom heb ik niet zoveel spullen nodig. Ik kan langzaamaan beginnen." "Klinkt goed." Hij was echt enthousiast maar mijn woorden klonken niet goed en ik wist dat ik zijn pret bedierf. "Dank je." "Het spijt me Curtis. Ik ben blij omdat jij blij bent. En je hebt helemaal gelijk het zal gemakkelijker worden als je een plaats voor jezelf hebt maar ik was er zo aan gewend geraakt je hier bij me te hebben. Weet je, gewoon waar ik je graag wilde." "Me wilde, huh?" grijnsde hij. "Stop." Ik had geen zin in grapjes. "Je weet wat ik bedoel!" "Dit is geen grote stad, Drew. God, je kunt binnen 10 minuten naar we toe wandelen. En als je de auto leent ben je bij me voor je goed en wel hard geworden bent!" Ondanks mezelf moest ik lachen. "Ik heb het niet over seks." "Weet ik. Maar het is wel war. Weet je? Ik ga het land niet uit. En je kunt zo vaak komen als je wilt, wanneer je maar wilt. En als je de lange reis niet aankunt, kun je altijd nog telefoneren." Hij was bij me komen zitten, sloeg een arm om me heen en kuste me op mijn wang. "Weet ik. Maar het lijkt net of jouw leven doorgaat terwijl het mijne stil blijft staan er op wacht om te beginnen. Jij gaat op jezelf staan, zonder mij. Je hebt me niet nodig." "Natuurlijk wel! Denk je dat ik hier niet bij je zou willen blijven? Zeker liever dan alles in de wereld, maar dat kan niet voor eeuwig zijn." "Ik weet het. Ik gedraag me stom maar kan het niet helpen. Ik voel me verlaten." Hij knuffelde me en trok me dicht tegen zich aan. Ik liet me door hem troosten maar van binnen verwenste ik mezelf omdat ik me zo kinderlijk gedroeg. Maar, het was fijn om zo door hem vastgehouden te worden, speciaal na de dag die ik beleefd had en de warmte van zijn lichaam en het strelen van zijn vingers door mijn haar te voelen. Ik zuchtte en begon tot rust te komen in zijn omarming. "Je bent niet stom." Hij kuste me boven op mijn hoofd en liet zijn voorhoofd rusten tegen mijn schouder en fluitsterde: "Ik vind het lief," in mijn oor. We bleven lang zo zitten, in stilte en ik kwam helemaal tot rust. Het gaf me tijd om mijn gedachten op orde te brengen en de gebeurtenissen van vandaag in perspectief te zien. "Ik hou van je," mompelde ik tegen zijn borst aangedrukt. "Weet ik." "Doe niet zo zelfvoldaan?" Ik duwde hem van me af en zag dat mijn spot hem geraakt had. Plotseling voelde ik me een stuk beter. Meer als mijn oude zelf. "Hey, je kunt me mooi helpen verhuizen donderdag." "Probeer me maar eens tegen te houden. Ik wil zeker weten dat het bed goed staat!" "Maar wel na schooltijd," plaagde hij me. "Kom je me halen dan?" "Zekers." We bleven rondhangen in mijn kamer en keken naar de t.v. totdat mijn moeder ons naar beneden riep. Om eerlijk te zijn hadden we niet echt t.v. gekeken. Het ding had aangestaan maar onze aandacht was meer bij elkaar geweest terwijl we daar aan het voeteneind van het bed gezeten hadden en elkaar hadden gekust. Het voelde zo goed en ik wist alsof ik het nog nooit geweten had, dat we, wat mijn moeder ook wou, we niet naar haar zouden luisteren en echt niet zouden wachten tot ik 18 was. No way! We hadden een plezierige maaltijd en iedereen kletste gezellig alsof er helemaal niets gebeurd was. En alhoewel er soms een beetje spanning was, deed ieder zijn best om te laten zien dat alles goed was. Zoals gebruikelijk ruimden Curtis en ik de tafel af en deden we de afwas. Daarna namen we een kop koffie en gingen terug naar mijn kamer. Toen we wegliepen begon mijn moeder te praten. "Andrew, ik ben blij dat we vandaag gepraat hebben. En ik ben echt blij dat je het hier plezierig vindt. En dat je Curtis hebt ontmoet en dat hij je ook blij ook. Het zal nooit gemakkelijk voor jullie twee zijn maar jullie hebben een erg sterke liefdesband. Jullie zullen een goede start maken. Alles zal terecht komen. Ik ben trost op jullie. Op jullie beiden." "Dank je mam." Ik drukte haar stevig in mijn armen en protesteerde niet eens toen ze haar handen door mijn haar haalde. Ik voelde me zo close met haar en was zo blij dat ze me accepteerde zoals ik was. Ze bevrijdde zichzelf en richtte zich tot mijn vriendje, nu een gedeelte van onze kleine familie. "Curtis, als je geld wilt lenen of als je iets anders nodig hebt voor je huis, weet dan dat je het alleen maar hoeft te vragen." "Dank u, mevrouw Q., maar ik heb al alles wat ik nodig heb." En terwijl hij dit zei, liet hij zijn arm om mijn middel glijden. Wordt vervolgd ... (het laatste hoofdstuk verschijnt naar alle waarschijnlijkheid op 8 september 2001) ©original text: Ardveche (URL: www.ardveche.com, e-mail: ardveche@ardveche.com) ©Nederlandse vertaling: Lucky-Eye, 2001 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

NIEUW IN CALIFORNIË - hoofdstuk 13 Uit de kast (mm:overige, 5461 words) [13/14] Toon alle delen
Auteur: Lucky Eye	Toegevoegd: Aug 25 2001	Kijkers/Lezers: 5388/4237 [79%]	Waardering (deel): 10.00 (1 stem)
Na de vechtpartij op school en de daarbij opgelopen blauwe plekken moet Drew thuis wel vertellen dat hij homo is en verliefd op Curtis. Maar hoe?

Dit is deel 13 van totaal 14 delen.
vorig deel	toon alle delen	volgend deel